Δυνατή Ελλαδα - Υπερήφανοι έλληνες!!!

... Έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε

Από το ημερολόγιο ενός τρελού*

* Ο τίτλος είναι δανεισμένος από το ομώνυμο έργο του Νικολάϊ Γκόγκολ

Όλοι είμαστε εν δυνάμει βασιλείς. Όλοι είμαστε εν δυνάμει καρνάβαλοι. Άλλωστε εμείς οι άνθρωποι και δη πολίτες μιας "ευνομούμενης" πολιτείας το κάνουμε πολύ γούστο, να φορούμε μάσκες μέσα στην καθημερινότητά μας, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να ξορκίσουμε το κακό... ή έστω, να το ξεγελάσουμε...

Έτσι, ενώ όλοι γνωρίζουμε  ότι κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, δεν πράττουμε τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο απ' ό,τι επιχειρεί ο διπλανός μας!

Κατά συνέπεια, καταφέρνουμε με αποτελεσματικότητα και ιδιαίτερη επιτυχία - θα προσέθετα, να μην προχωρούμε βήμα πιο πέρα, να παραμένουμε στάσιμοι και μάλιστα να νιώθουμε και υπερήφανοι γι' αυτό καθώς, "υπερασπίζουμε θερμοπύλες" και "αμυνόμαστε υπέρ κεκτημένων".

Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί το φαινόμενο (ναι, είναι φαινόμενο) της διαρκούς αποτυχίας του "επανιδρυμένου" νεοελληνικού γκουβέρνου σε όλα τα επιπέδα και για οποιοδήποτε θέμα και από την άλλη,  να προσπαθεί - και να καταφέρνει μερικώς, αυτός, ο πρωτεργάτης της επανίδρυσή μας , να μάς πείθει για τις επιτυχίες του?

Έχουμε επανίδρυση κύριοι!

Δεν το έχετε καταλάβει ακόμη?

Επανιδρυθήκαμε  το 2004, το 2007 και μόλις πρόσφατα, με τον τελευταίο ανασχηματισμό!

Πολύ φοβάμαι - και ας μην θεωρηθεί αχαριστία - πως, από την πολλή επανίδρυση οι υπόλοιποι ευρωπαίοι θ' αρχίσουν να ζηλεύουν την κατάκτηση (όχι του διαστήματος, αυτό έχει ήδη κατακτηθεί) του βίου και της πολιτείας μας... τον βίο και την πολιτεία της μικρής μας χώρας που συνεχίζει και επιβιώνει κάτω από αυτές τις συνθήκες. Αν ποτέ συμβεί αυτό, θα είναι πραγματικά τραγικό.

Είμαστε τραγικό παράδειγμα! 

Και απαντώ, για να μην παρεξηγηθώ: Κάθε γεγονός και κάθε πολιτική (όλα στοχευμένα και μελετημένα σύμφωνα με το περιεχόμενο των αγορεύσεων του Πρωθυπουργού ενώπιον της εθνικής Αντιπροσωπείας) κακώς δεν μας κάνει να αισθανόμαστε υπερήφανοι. Κακώς αντιδρούμε! Κακώς φωνάζουμε και ως δημαγωγοί και λαϊκιστές που είμαστε... προφανώς, δεν είμαστε και καλοί έλληνες!

Ναι, θα συμφωνήσω με τον Πρωθυπουργό κακοί/καλοί μου συμπολίτες. Γιατί φωνάζουμε? Γιατί φοβόμαστε? Γιατί αγωνιούμε? Τί φοβόμαστε, όταν η επάρκεια, η σοβαρότητα, το ενδιαφέρον, η κοινωνική ευαισθησία και ο πολιτικός μας πολιτισμός... εξαντλούνται μεταξύ Μαξίμου και Ρηγίλλης?

Σάμπως, η χώρα μας δεν είναι η πιο ωραία? Η πιο όμορφη? Εμείς δεν είμαστε ο πιο καλός, ο πιο έξυπνος λαός, μεταξύ όλων των λαών της οικουμένης?  Μήπως εμείς δεν είμαστε οι μόνοι που έχουν ιστορία, δηλαδή παρελθόν, άρα παρόν και σίγουρα μέλλον?  

Γιατί λοιπόν τόση ανασφάλεια? Γιατί παραπονούμαστε? ...Όταν εμείς έχουμε τους καταλληλότερους - σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις - που μάς δουλεύουν αδιάκοπα νυχθημερόν?

Αυτό δεν σημαίνει επανίδρυση? Κι αν όχι? Τότε τί?

Προσωπικά, βρίσκομαι σε σύγχυση και οφείλω να το ομολογήσω. Τί φοβάμαι περισσότερο? Το απλανές - πυγολαμπιδέ βλέμμα Δένδια? Το πολλά υποσχόμενο - πλάνο - χαμόγελο Πάκη? Μήπως το τρακ του "πρωτοεμφανιζόμενου" Χατζηδάκη? Ή την διαρκή - γνώριζα από πριν - έκπληξη Παπαθανασίου? Μακρύς ο κατάλογος... και πραγματικά, έχω προβληματιστεί τόσο πολύ πολύ που, από το πλήθος αυτών των προβληματισμών, καταλήγω στο συμπέρασμα πως κάθε χρηματοπιστωτική κρίση, κάθε κρίση, ωχριά μπροστά τους!

Να λοιπόν κι ένα λάθος του ΣΚΑΪ (βλέπετε πώς συμβαίνει? Όσο ψάχνεις, ανακαλύπτεις και όσο σκέπτεσαι, γεμίζεις από ιδέες): Δίπλα στους 100 μεγάλους έλληνες, θα έπρεπε να καταρτιστεί, προς ψήφιση, άλλη μια λίστα με τους 100 πιο κακούς έλληνες.΄Ίσως μία άκομα, με τους 100 κάκιστους έλληνες και άλλη μία (έτσι, να γεμίζουμε λίστες) για εκείνους που δεν είμαστε και πολύ σίγουροι... να μην περιπλανώνται από εδώ κι από κει... Επειδή όμως με τις λίστες αυτές δεν γίνεται τίποτε και η επανίδρυση θα πάει στράφι, ίσως να βοηθούσαν οι εκλογικοί κατάλογοι και ίσως ακόμη-ακόμη, ένα άλλο μέτρο διαχωρισμού "καλών" και "κακών" ελλήνων να ήταν τα χρωματιστά ψηφοδέλτια στις προσεχείς εθνικές εκλογές... Θα ήταν μια καινοτομία.

Ειλικρινά, ήλπιζα και το ήθελα πολύ -  ιδιαίτερα έπειτα κι από τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα επιβεβλημένης και ηθελημένης σιωπής - να επανέλθω μ' ένα κείμενο σοβαρό και αξιοπρεπές. Όμως, πρόσωπα, εικόνες, πράγματα, συμβάντα... δεν μ' αφήνουν ν' αγιάσω.

... Κι αν το προσπαθήσω, πολύ φοβάμαι πως θ' αρχίσουν να με καταδιώκουν οι "Φίλοι του Άγιου Όρους"...

... Έιναι κι αυτοί οι Αφγανοί (λαθρο)μετανάστες που χαλάνε την αισθητική μου ρε γαμώτο!

Καλό Καρναβάλι σε όλους. 

 

 

Ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό...

Διαβάστε το σημερινό δημοσίευμα της εφημερίδας "Κόσμος" της Πάτρας σχετικά μ' ένα πολύ γνωστό μας θέμα, που συνεχίζει ν' απασχολεί αν όχι να σκοτώνει (κυριολεκτικά) συμπολίτες μας... Αναρωτιέμαι, αυτή η πρακτική, ως πολιτική πράξη με συνείδηση - προφανώς - αποφασίστηκε από το ίδιο το "μεγάλο κεφάλι" της Νέας Δημοκρατίας και της Κυβέρνησης... δηλάδη τον "κεφάλα" της ΝΔ και της Κυβέρνησης (αναφέρομαι στον Γιώργο Σουφλιά, προς αποφυγή πιθανών παρεξηγήσεων) ή από τους παρατρεχάμενούς του;

Άντε, γιατί πολλοί "σοφοί" μαζευτήκαμε σε αυτόν τον τόπο! .... Συγγνώμη ξέχασα... πάλι υποπέσαμε στο "αμάρτημα" του "λαϊκισμού και της δημαγωγίας"...

Ένα μικρό παράδειγμα οικονομικής πολιτικής "αποσυμφόρησης" από την Ιαπωνία

“Measures to counter difficulties in people’s daily lives” —Outlines of economic countermeasures for the Japanese people— October 30, 2008

1.Countermeasures against difficulties in daily life

① Fixed-sum tax reduction, etc. (stipend method) 2 trillion yen (total expenditure)

② nursing care and childcare

--raise compensation for nursing care by 20,000 yen/month; secure 100,000 nursing care workers
--increase use of childcare services by infants under 3 years by 50%
--special allowance for child-rearing from second child onwards: 36,000 yen/year
--maternity checkups to be made free (14 times)

③ employment

--reduction of unemployment insurance premiums (rebate of c.20,000 yen per average household in FY‘09)
--employment promotion measures
--encouraging regular employment of older “freeters” (irregular and part-time or casual employees)
--creation of new employment (through sales of locally-produced goods, elderly care, etc.)

④ tax reduction concerning mortgages, etc.)

--tax reduction for mortgages on biggest scale ever (deductible sums); tax reduction for home remodeling
--relaxation of floor-area ratio requirements for energy-saving office buildings to be built

⑤ requests to utility companies to reduce fee increases for power and gas supplies and to level fees among various companies

2.Enhancing resourcefulness of MSMEs and other companies; finance-related measures

①countermeasures against cash-flow difficulties: safety net finance totaling 30 trillion yen

--emergency credit guarantees: total to be raised from a maximum of 6 trillion to a maximum of 20 trillion yen
--emergency credits from government-affiliated financial institutions: total to be raised from a maximum of 3 to a maximum of 10 trillion yen

② tax system conducive to bolstering growth

--immediate and full depreciation of new-energy and energy saving-related investments
--tax reductions for medium- and small-sized companies
--promotion of reflows of overseas income (17 trillion yen) to Japan

3. The regions

① reduction of highway tolls

--“only 1,000 yen on weekends however far you go”; “30% off in daytime on weekdays too”

② 1 trillion yen to be allocated to the regions upon reallocation of tax revenues from road projects to general purposes

③ regional infrastructure to be developed in a manner tailored to local needs through the use of “regional revitalization subsidies”

4.Mid-term Program on Fiscal Revenues and Government Finances

① No deficit-financing bonds for these economic countermeasures. Reserves in special-purpose government accounts, etc. to be used.

② Basic structure of Mid-term Program

--During the period up to three years considered necessary for economic recovery, taxes to be reduced for a limited duration
--After the economic situation has improved, fundamental reform of the tax system, including the consumption tax, shall be promptly launched, so as to ensure fiscal discipline as well as social security that enables peace of mind. This to be implemented in stages until the mid-2010’s.
--At the end of 2008, an “Overall Image of Fundamental Reforms” concerning the tax system as a whole to be presented

Ούτως ή άλλως, εμείς οι έλληνες (όχι όλοι προς τιμή μας), το βρίσκουμε ιδιαίτερα ευχάριστο να αντιγράφουμε... και συνήθως, κάνουμε κακές αντιγραφές, για τις οποίες είμαστε και υπερήφανοι!

Μέσα στο κλίμα αυτό λοιπόν, και με την ευκαιρία της τελικής... διαμόρφωσης το νέου οικονομικού διευθυντηρίου της χώρας(;), δημοσιεύω ένα μικρό δείγμα μέτρων μόνο της Ιαπωνικής Κυβέρνησης με σκοπό την οικονομική στήριξη των πολιτών της ούτως, ώστε να είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν αξιοπρεπώς τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης που πλήττει και αυτούς, όπως κάθε οικονομία και κάθε νοικοκυριό.

Δεν θα κάνω κανέναν σχολιασμό... ελπίζω οι του οικονομικού επιτελείου απασχολούμενοι να "ρίξουν μια ματιά" τριγύρω μήπως και βρουν κάτι το ενδιαφέρον που θα μπορούσε ν' αντιστρέψει το κλίμα ανασφάλειας και απαισιοδοξίας που μας διακατέχει όλους...

Οπωσδήποτε δεν μπορεί να δοκιμάσει κανείς της οποιαδήποτε σύγκριση ανάμεσα στην ελληνική και ιαπωνική οικονομία όμως, υπάρχουν ενδιαφέροντα στοιχεία όπως σκέψεις και πολιτικές που θα μπορούσαν να ωφελήσουν χώρες σαν και τη δική μας,  οικονομίες καλλίτερα, πάντα μέσα στα πλαίσια του εφικτού.

Σχετικά, μπορείτε να διαβάσετε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο στο περιοδικό Highlighting Japan (τεύχος Δεκεμβρίου, 2008) για τις πολύ μικρές, μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις...

Καλή χρονιά σε όλους!

Χρόνος μπαίνει, χρόνος βγαίνει... φαίνεται η συνήθεια είναι μεγάλο πράγμα... τόσο μεγάλο που τα τυπικά αποτελούν αναπόσπαστο μέρος μιας καθημερινότητας που βιάζεται να γεμίσει με εικόνες, με πρόσωπα και λόγια, λες και οτιδήποτε ειπωθεί θα έχει αξία με αντοχή στον χρόνο... Ε, εντάξει. Δεν χάθηκε κι ο κόσμος!

Με αυτό ως δεδομένο, πλήθος επώνυμων και ανώνυμων, πλήθος σημαντικών και ασήμαντων, μας έστειλαν τις ευχές τους τηλεοπτικά, ραδιοφωνικά, ιντερνετικά κ.λπ. Μεταξύ όλων και ο Κωστάκης. Με το καθιερωμένο Πρωτοχρονιάτικο διάγγελμά του... αναρωτιέμαι τι είχε να πει... μάλλον για λαϊκισμό και δημαγωγία θα μίλησε και πάλι... κι όταν κάτι τέτοιοι τύποι έχουν το θράσος, επειδή ακριβώς είχαν την τύχη να κυβερνούν, να βγαίνουν και να προσβάλλουν την νοημοσύνη μας τότε κάποιοι άλλοι, όπως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αποδεικνύουν πόσο μάγκες είναι στην κυριολεξία!

Συγκρατώ από όλο το μήνυμα του Προέδρου μία φράση και μόνο: "...Όλα όσα συμβαίνουν, καταδεικνύουν πως οι θεσμοί της ελληνικής πολιτείας τελούν υπό αμφισβήτηση στην λειτουργικότητά τους ..." ... άρα, μάλλον και ο γυαλός είναι στραβός και εμείς στραβά αρμενίζουμε.

Αλήθεια, αφού αυτό ακριβώς το μήνυμα αποτελεί κοινό τόπο σκέψης ή τόπο συνάντησης όλων εκείνων των κοινωνικών δυνάμεων - μεγάλων ή μικρών, δεν έχει σημασία - τότε πως είναι δυνατόν ν' αντιστρέψουμε αυτή την δεδομένη πραγματικότητα; Έχω την αίσθηση πως κάνουμε λάθος... κάνουμε λάθος όταν προσπαθούμε να διορθώσουμε τα πράγματα και δεν δοκιμάζουμε να ξεκινήσουμε και πάλι από την αρχή!

Φοβόμαστε;

Πώς θα πείσουμε τον δημόσιο υπάλληλο και κάθε δημόσιο λειτουργό πως θα πρέπει να είναι κάθε ώρα και στιγμή στην υπηρεσία του πολίτη και να μην συμπεριφέρεται σαν ζώο που ευχαριστιέται να ταλαιπωρεί τους γύρω του;

Πώς θα πείσουμε τον κάθε δάσκαλο ν' ασχοληθεί επιτέλους με την παιδεία των παιδιών;

Πώς θα πείσουμε τους γονείς ν' ασχοληθούν επιτέλους με τα παιδιά τους;

Πώς θα πείσουμε τον γιατρό να μην ζητάει και ν' αρνείται το φακελλάκι όταν και όποτε του προσφέρεται;

Πώς θα πείσουμε την εκκλησία να σταματήσει να λειτουργεί ως επιχείρηση;

Πώς θα πείσουμε τους πολιτικούς μας να δουλεύουν για εμάς και όχι για κουμπάρους, μπατζανάκηδες, κουνιάδους, ξαδέρφια και ανήψια;

Πώς θα πείσουμε τις τράπεζες να μην βγάζουν στον δρόμο τον κόσμο και να μην καταστρέφουν εκείνον που δεν έχει καμία ελπίδα και κανένα στήριγμα;

Πώς θα πείσουμε τον κόσμο των γραμμάτων, των τεχνών... κάθε έναν έναν που έχει να δώσει το ελάχιστο, να βγει από το καβούκι του και ν' αρχίσει να διδάσκει όλους εμάς τους υπόλοιπους;

Πότε επιτέλους θα έχουμε Δικαιοσύνη;

Πότε  επιτέλους η χώρα μας θ' ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της απέναντί μας;

Έως πότε θα αντέχουμε να στέλνουμε (μια και καλή) στο εξωτερικό επιστήμονες, καλλιτέχνες, επιχειρηματίες και πολλούς-πολλούς άλλους, αφού εμείς οι ίδιοι προτιμούμε να επιβραβεύουμε τους άχρηστους;

Πότε επιτέλους θα επιτρέψουμε σε όνειρα, οράματα κι ελπίδες να βρουν τον δρόμο τους;

Μέχρι πότε θα επιλέγουμε την αλήθεια από το ψέμμα... γιατί βολεύει;

Πότε επιτέλους θα ακούσουμε και θα δούμε όλα εκείνα που μέχρι τώρα αποφεύγουμε;

Πότε επιτέλους περιμένουμε να γίνουμε λίγο καλλίτεροι άνθρωποι;

Περί αναρχισμού...(ανανεωμένο)

Πολλά ακούγονται, γράφονται και λέγονται σχετικά με τους λεγόμενους αναρχικούς των Εξαρχείων, τους πραγματικούς αναρχικούς, τους αντιεξουσιαστές, τους κουκουλοφόρους (ένστολους και μη) τα κωλόπαιδα (με ή χωρίς εισαγωγικά)... εγώ θα πρόσθετα και τους νταβατζήδες, τους πλιατσικολόγους, τους συγγενείς και φίλους καθώς κι όλους εκείνους με τον δήθεν καθωσπρεπισμό τους, που ξαφνικά ανακαλύπτουν "Θερμοπύλες" που θα πρέπει να υπερασπιστούν ή να... αλώσουν γιατί αυτό επιβάλλει η... "επικαιρότητα" ή η προβληματική ελληνική πραγματικότητα από την οποία όλοι τρεφόμαστε!

Όχι, δεν είμαστε έθνος βλαμμένων, αντίθετα είμαστε άνθρωποι - όπως όλοι - που κουβαλούν "βιώματα"... "βιώματα" που μας καθοδηγούν και ενίοτε μας επιβάλλουν συμπεριφορές "ξένες" προς την φυσική μας κλίση... "βιώματα" που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μας προτρέπουν στην ημιμάθεια, η οποία επικαλυμμένη με τα πέπλα της δογματικής γνώσης δεν μας επιτρέπει να διευρύνουμε όσο το δυνατόν τον ορίζοντα στην πνευματική μας οπτική...                                                                                             (σημ.: Την λέξη "βιώματα" μπορείτε να την αντικαταστήσετε με όποια άλλη νομίζετε πιο κατάλληλη)

Γι' αυτό άλλωστε μία και μόνη ανάγνωση εφημερίδων, ιστολογίων, μηνυμάτων, αναλύσεων, συζητήσεων, προφορικών και γραπτών απόψεων και ό,τι άλλου κυκλοφορεί, με όλες αυτές τις αντιφάσεις και τις συναισθηματικές μεταπτώσεις που εκφράζονται δημόσια θα πείσει και τον πιο καλόπιστο/κακόπιστο αναγνώστη πως ό,τι συμβαίνει "σήμερα" αποτελεί μια θαυμάσια ευκαιρία για το "αύριο" (και είναι πράγματι παράδοξο πως μπορούμε να ωφελούμαστε από μία τραγωδία) παρά το γεγονός πως, ακόμη δεν είμαστε έτοιμοι(;) για πραγματικές ρήξεις και πολιτικές και κοινωνικές. Οπωσδήποτε, υπάρχει θέληση...  δεν φτάνει όμως από μόνη της. Και αυτό είναι το κομβικό σημείο στο οποίο θα πρέπει να είμαστε πολλοί προσεκτικοί, διότι περνώντας απέναντι δεν μπορείς ποτέ να γνωρίζεις από πριν τι είναι αυτό το "απέναντι".

Για πρώτη ίσως φορά στα τελευταία είκοσι χρόνια ο αναρχισμός έρχεται στην επιφάνεια, όχι ως παραβατική/αντικοινωνική/εχθρική συμπεριφορά αλλά, όπως του αξίζει... ως στάση ζωής και ως εναλλακτικό σύστημα κανόνων και αξιών... (ναι, διέπεται από κανόνες και αξίες!) Η δημοκρατία είναι τόσο πληθωρική (το αναφέρω ως θετικό στοιχείο) που αξίζει τον κόπο να επαναπροσδιορίζει που και που το ποιοτικό της περιεχόμενο και κατά πως φαίνεται, αυτό συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα. Διαβάζω, ακούω γύρω μου ανθρώπους (ιδιαίτερα την τελευταία εβδομάδα και λόγω της κατάστασης που επικρατεί) που αναρωτιούνται σχετικά, γιατί δεν είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν, να μάθουν και κατά συνέπεια να συγκρίνουν και να επιλέξουν τι τους πάει περισσότερο... Δεν είχαν την ευκαιρία αυτή ποτέ... είπαμε η ημιμάθεια...

Οι περισσότεροι από εμάς, μάθαμε να μετρούμε τα πάντα σε μία κλίμακα από τ' αριστερά μέχρι τα δεξιά, κάτι που θεωρείται δεδομένο, ενώ ό,τι άλλο πέρα και πάνω από αυτό θεωρείται τουλάχιστον... "δύσκολο" και "ξένο". Να λοιπόν ένα πρώτο μας λάθος! Συμβιβαστήκαμε με ό,τι βρήκαμε, βολευτήκαμε και τώρα που αναζητούμε απαντήσεις πρακτικές, και λύσεις, προσπαθούμε στα γρήγορα - ρίχνοντας μια ματιά στην θεωρία - να εξηγήσουμε, να διορθώσουμε, να εφαρμόσουμε και να δημιουργήσουμε... όμως η πολιτική δεν είναι "Τσελεμεντές"...

Από την άλλη, συνάνθρωποί μας για λόγους "διαφορετικότητας", τυχαίας ή μη περιθωριοποίησής τους, ή λόγω έλλειψης ευκαιριών... ακόμη-ακόμη και λόγω παρερμηνείας και περιορισμένης γνώσης, αυτοανακηρύχτηκαν σε αναρχικούς, αντιεξουσιαστές, ρομπέν των δασών και των δρόμων, δικαιολογώντας "ιδεολογικά" το κοινωνικό τους μίσος μέσω των καταστροφών και μιας "πάλης" που ποτέ μα ποτέ δεν μπορεί να φέρει κανένα θετικό αποτέλεσμα.

(Ειδικά τα τελευταία χρόνια) επικρατεί ιδεολογική σύγχυση και η σύγχυση αυτή δεν δίδει κανένα απτό αποτέλεσμα, δεν εμπνέει κανένα απολύτως όραμα και απαξιώνει κάθε προσπάθεια... τη στιγμή που έχουμε ανάγκη από λύσεις άμεσα.

Σήμερα στους δρόμους έχουν βγει τα παιδιά και οι έφηβοι! Ό,τι κι αν πουν, ό,τι κι αν ζητούν, έχουν το δίκιο με το μέρος τους. Γιατί; Γιατί αυτοί θα έρθουν μετά από εμάς... και η αλλαγή αυτή θα συμβεί σύντομα! Πάντα έτσι συμβαίνει. Έχουμε λοιπόν υποχρέωση να τους ακούσουμε, ακόμη κι αν δεν συμφωνούμε.

Δεν είναι όμως μόνον οι νέοι. Το πρόβλημα το αντιμετωπίζουμε όλοι μας! Αύριο θα είναι οι αγρότες... Μεθαύριο μπορεί να είναι και πάλι οι συνταξιούχοι. Αργότερα κάποιοι άλλοι... Όλα αυτά τι δείχνουν; Ότι το σύστημα διακυβέρνησης το οποίο - προς το παρόν - υπερασπίζουμε και εφαρμόζουμε είναι προβληματικό, διεφθαρμένο, αδιάφορο, αναποτελεσματικό, αντικοινωνικό, επικίνδυνο, παρωχημένο... εξαιτίας ανθρώπων και τυχοδιωκτικών πολιτικών που ακολουθήθηκαν και εφαρμόστηκαν(...),  με αποτέλεσμα να δημιουργούνται περισσότερα προβλήματα απ' όσα επιλύονται!

Λόγω λοιπόν της ανάγκης που διακρίνω γύρω μου όσον αφορά στην γνωριμία με τον αναρχισμό ή με το "κάτι άλλο" που θα μπορούσε να αντικαταστήσει το υπάρχον σύστημα διακυβέρνησης, αποφάσισα να αναδημοσιεύσω μέσα στο Σαββατοκύριακο δύο εξαιρετικά κείμενα τα οποία βρήκα στο διαδίκτυο και αξίζουν προσοχής και μελέτης. Οπωσδήποτε δεν είναι μόνον αυτά. Υπάρχουν χιλιάδες δημοσιευμένα άρθρα, βιβλία κ.λπ. Με λίγο ψάξιμο, ο καθένας μπορεί να σχηματίσει μια σφαιρική εικόνα... η οποία δεν έχει καμία σχέση με καταστροφές, λεηλασίες και όλα τα παρελκόμενα τους. Εξάλλου, ο αναρχισμός απέχει κατά πολύ από την βία και την τρομοκρατία.

Το πρώτο κείμενο ανήκει στον Β. Ραφαηλίδη, το βρήκα στο blog στραβοβελονιά  και αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο του: "Η μεγάλη περιπέτεια του μαρξισμού". Είχα την χαρά στα χρόνια της πρώτης μου νεότητας να γνωριστώ με τον Β. Ραφαηλίδη και είχα την τιμή να διαφωνήσω αρκετά μαζί του... όμως, ακόμη και στην διαφωνία ήταν ένας άνθρωπος που πρώτα-πρώτα άκουγε! Τέτοιοι άνθρωποι μας λείπουν σήμερα! Άνθρωποι που θα μπορούσαν ν' αποτελούν φάροι και πλοηγοί μέσα στην τρικυμία και την θαλασσοταραχή! ...Γιατί όπως και να το κάνουμε, όλοι μας, μεγαλόσχημοι ή μη, αρκούμαστε στην μετριότητά μας και δεν επιθυμούμε, δεν προσπαθούμε, δεν δοκιμάζουμε να διακριθούμε... να γίνουμε άριστοι και χρήσιμοι.

Να μια πρώτη διαφορά του αναρχισμού με οποιαδήποτε άλλη ιδεολογική τοποθέτηση ή στάση ζωής: Ο αναρχισμός επιζητεί και επιβραβεύει τους άξιους και τους αναδεικνύει ενώ παράλληλα, επιδιώκει την καθημερινή επιβεβαίωσή του μέσα από την καθημερινότητα του κάθε ατόμου χωριστά και όχι της μάζας (τουλάχιστον στην εκδοχή του εκείνη που βρίσκω πιο οικεία).

Το δεύτερο κείμενο ανήκει σε έναν νέο φίλο και συνοδοιπόρο (θέλω να πιστεύω) του οποίου την ανωνυμία σέβομαι! Αν και το συγκεκριμένο απόσπασμα είχε δημοσιευθεί στην ιστοσελίδα του, παρατήρησα πως έχει αφαιρεθεί σχετικά πρόσφατα. Ελπίζω πως αυτό έγινε για λόγους διόρθωσης ή εμπλουτισμού και όχι για λόγους που κατανοώ απόλυτα... Εν πάση περιπτώσει, αν μου ζητηθεί ή απαιτηθεί να το αποσύρω, θα το πράξω σεβόμενος την επιθυμία του.

Όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, το πρώτο κείμενο θα το δημοσιεύσω αύριο (σήμερα κάποια στιγμή) και το δεύτερο την Κυριακή. Ελπίζω - αν και μακροσκελή - να δώσουν κάποιες απαντήσεις κι ένα κίνητρο για περισσότερη αναζήτηση. Προς το παρόν, μένω εδώ...                 

Καραμανλής ή χάος;

Την απάντηση την έδωσαν οι "άντρες" της ομάδας "Ζ" που πυροβολούσαν δεξιά και αριστερά απόψε στους δρόμους του Π. Φαλήρου, δίχως προφανή λόγο!

Την απάντηση την έδωσε, επίσης, η ελληνική αστυνομία με τις συλλήψεις 12χρονων και 13χρονων παιδιών που ακόμη κι αν έσφαλαν, που δεν έσφαλαν κατά την κρίση μου, αφού παρακολούθησα με πολύ προσοχή τα σχετικά video... δεν μπορούν να θεωρούνται "κίνδυνος" για την Δημοκρατία. Τουλάχιστον, όχι γι' αυτήν την Δημοκρατία!

Οπωσδήποτε είμαι αντίθετος με κάθε μορφή βίας, απ' όπου κι αν προέρχεται και το σημειώνω αυτό και το επαναλαμβάνω, για να μην παρεξηγηθώ... αφού ακόμη κι αν είμαι αντίθετος, μπορώ να δικαιολογήσω ό,τι είναι αναγκαίο... Δυστυχώς ή ευτυχώς κυκλοφορούν πολλοί νταήδες ανάμεσά μας και καλό είναι να προφυλασσόμαστε όσο και όπως μπορούμε.

Έχω όμως ένα όπλο στα χέρια μου. Το υπολογιστή μου, ο οποίος μπορεί να μεταφέρει την σκέψη και την άποψή μου προς κάθε ενδιαφερόμενο. Και την ελευθερία αυτή, την ελευθερία της έκφρασης, έχω την υποχρέωση - όπως ακριβώς και το δικαίωμα - να την χρησιμοποιήσω, αν μπορεί να βοηθήσει στο ελάχιστο...

Χαρακτηρίστε με ρομαντικό, χαζό ή ό,τι άλλο, όμως σήμερα, είχα την ελπίδα, την κρυφή ελπίδα ότι ο Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής θα είχε το θάρρος ν' αναλάβει την ευθύνη της αποτυχίας του και θα υπέβαλλε την παραίτησή του αξιοπρεπώς, στον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, με γνώμονα πάντα το συμφέρον της χώρας μας και του λαού μας!

Το συμφέρον της χώρας μας και των πολιτών της, εκείνο που με τόση αγωνία προτάσσει σε κάθε εμφάνισή του.

Δεν το έπραξε.

Φαίνεται, η "λαγνεία" της καρέκλας και τα προνόμια της εξουσίας, δεν του επιτρέπουν να δει, μάλλον όχι, να συνειδητοποιήσει ότι αν κάποιος προσβάλλει του έλληνες, αν κάποιος αποτελεί κίνδυνο για την δημοκρατία, αν κάποιος είναι ηθικός αυτουργός αυτής της χαοτικής κατάστασης, είναι ο ίδιος και οι πολιτικές του!

Προφανώς, Λυκουρέτζος, Τζίμας, Παναγιωτόπουλος, Παπακώστα και αρκετοί άλλοι (...) κάτι θα γνώριζαν παραπάνω όταν έθεταν ενώπιον όλων μας το "δίλημμα": Καραμανλής ή χάος...

Όμως, ας μη γελιόμαστε και πρώτα-πρώτα εγώ! Το διαδίκτυο και τα blogs δεν αποτελούν χώρο αγώνων και "κινημάτων". Αυτό όμως που μπορούμε να κάνουμε και γι' αυτό άλλωστε μας διαβάζουν, είναι να μοιραστούμε απόψεις - όχι με μίσος και φανατισμό - σίγουρα όμως με σκοπό να βοηθήσουμε να γίνουν τα πράγματα λίγο καλλίτερα, παρουσιάζοντας - πολλές φορές όχι ανώδυνα - και την δική μας πλευρά, την προσωπική μας οπτική επί των πραγμάτων.

... Τώρα μόλις θυμήθηκα μια ιδέα, ένα ιδανικό που μοιραζόμουν με πολλούς (πολιτικούς) συναδέλφους μου κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '90, δύο πάρα πολύ απλές λέξεις που για εμάς σήμαιναν τόσα πολλά κάποτε... δύο λέξεις τόσο σημαντικές, σχεδόν μαγικές...: "ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ" 

Πολλές φορές, μια ιδέα... ένα ιδανικό... δεν είναι αναγκαίο να περιγραφεί και να εξηγηθεί με λέξεις... με λόγια που γρήγορα ξεχνιούνται και κάποτε βρίσκουν διέξοδο προς την επιφάνεια και ξαναχρησιμοποιούνται... χάνοντας έτσι λίγη απ' την σημασία τους. Κρίνετε εσείς την αξία αυτής της "επανάστασης" στην  οποία αναφέρομαι και εννοώ..

Με το πέρασμα των χρόνων έχω γράψει κι έχω μιλήσει κατ' επανάληψη για όλα όσα με ενοχλούν. Έχω διατυπώσει τις προτάσεις μου και τις σκέψεις μου και κάτι τέτοιες ώρες σαν κι αυτή, δεν νομίζω πως βοηθά σε κάτι η επαναδιατύπωσή τους.

Όμως οι κοινωνικές ανάγκες, αυτές που δημιουργήθηκαν και δημιουργούνται καθημερινά από την κρατική αναλγησία, από το κρατικό μίσος, από τον φθόνο ορισμένων, από την αδιαφορία, την ανεπάρκεια, το ψέμμα, την απαξίωση, την διαφθορά, την ανομία, την βία... δεν μπορούν να μας αφήνουν απαθείς, ασυγκίνητους και αδύναμους.

Καταστρέφονται περιουσίες, καταστρέφεται η "εικόνα" μιας χώρας με την ίδια ακριβώς ευκολία που καταστρέφονται άνθρωποι και υπολήψεις από μία δημόσια διοίκηση, από μία πολιτεία, που ως σκοπό της έχει την ταλαιπωρία του πολίτη και τον εξευτελισμό του, έστω κι αν υπάρχουν λαμπρές εξαιρέσεις... Να γιατί ο Πρωθυπουργός της χώρας έχει την απόλυτη ευθύνη και είναι υπαίτιος και όχι γιατί αυτός πάτησε την σκανδάλη του όπλου ενός κτήνους.

Ο Κώστας Καραμανλής απέτυχε, διότι δεν προστάτευσε την χώρα και τους έλληνες. Ο Κώστας Καραμανλής αποτυγχάνει διότι δεν μπορεί, δεν είναι σε θέση - κι εγώ δέχομαι ότι έχει καλές προθέσεις, έτσι για να μην δυσαρεστήσω κανέναν -να κατανοήσει τι ακριβώς συμβαίνει και γιατί!

Σταχυολογώ από το βραδυνό διάγγελμά του:

... η εθνική ενότητα είναι αυτή τη στιγμή το χρέος όλων μας.

... Κατέστησα σαφή τη θέση μου ότι όλοι όσοι προκαλούν βιαιότητες και βανδαλισμούς είναι εχθροί της Δημοκρατίας.

... Είναι ευθύνη, τόσο της Κυβέρνησης, όσο και του συνόλου των πολιτικών δυνάμεων να υπάρξει άμεσα κοινωνική και πολιτική απομόνωση των στοιχείων της βίας, της παρανομίας, της αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς.

... Δεν μπορεί ούτε οι αγώνες των εργαζομένων, ούτε ο άδικος θάνατος ενός νέου, να συγχέονται με πράξεις που στρέφονται εναντίον της ασφάλειας των πολιτών, εναντίον των περιουσιών τους, εναντίον της κοινωνίας και της Δημοκρατίας.

... Οφείλουμε όμως όλοι να τηρήσουμε ενιαία στάση απέναντι σε παράνομες πράξεις.

... Οφείλουμε να καταδικάσουμε απερίφραστα, με καθαρό λόγο και όχι με μισόλογα τη βία, τη λεηλασία, τους βανδαλισμούς, τη διασάλευση της κοινωνικής ειρήνης που επιχειρείται από τις ομάδες αυτές.

... Γενικεύσεις και ισοπεδωτικοί αφορισμοί στο όνομα της Δημοκρατίας πλήττουν την ίδια τη Δημοκρατία.

... Η Κυβέρνηση αντιμετωπίζει τα γεγονότα με την υπευθυνότητα, την ψυχραιμία και την αποφασιστικότητα που απαιτούν οι περιστάσεις. Με κεντρικό γνώμονα την προστασία της ανθρώπινης ζωής, την αποκατάσταση του αισθήματος ασφάλειας των πολιτών, την εξασφάλιση της νομιμότητας.

Είναι εχθροί της δημοκρατίας όλοι όσοι αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης; Είναι εχθροί της δημοκρατίας όλοι όσοι αγωνιούν για το μέλλον τους; Είναι εχθροί της δημοκρατίας οι γέροντες και οι συνταξιούχοι που δύσκολα τα βγάζουν πέρα και ψωμοζούν; Είναι εχθροί της δημοκρατίας όλοι εκείνοι που διακινδυνεύουν την ζωή τους στους ελληνικούς δρόμους... της μίζας; Είναι εχθροί της δημοκρατίας οι μαθητές και οι νέοι που ζουν δίχως όνειρα εξαιτίας των μεγάλων; Είμαστε εχθροί της δημοκρατίας όλοι εμείς που εξευτελιζόμαστε καθημερινά από την δημόσια διοίκηση και τους λειτουργούς της; Είναι εχθροί της δημοκρατίας όσοι αναζητούν δουλειά; Είναι εχθροί της δημοκρατίας όσοι βλέπουν τα όνειρα μιας ζωής να καταστρέφονται εξαιτίας της τοκογλυφίας του κράτους και των συνεταιριζόμενων τραπεζών; Είναι εχθροί της δημοκρατίας όλοι εκείνοι που ζητούν καλλίτερη παιδεία και πολιτισμό; Είναι εχθροί της δημοκρατίας όλοι όσοι αγαπούν την Ελλάδα, έλληνες και ξένοι, που επιλέγουν να ζουν και να εργάζονται στην πατρίδα αυτή, όσο κι αν τους πληγώνει; Είναι εχθροί της δημοκρατίας οι νέοι επιστήμονες που γυρνούν την πλάτη στην χώρα τους και αναζητούν ένα καλλίτερο και ασφαλές μέλλον στο εξωτερικό; Είναι εχθροί της δημοκρατίας όλοι εκείνοι που δεν θέλουν την χώρα τους να ταπεινώνεται στο εσωτερικό και το εξωτερικό;

Ή(διαζ) μήπως εχθροί της δημοκρατίας είναι οι κουμπάροι, οι μιζαδόροι, οι "νοικοκυραίοι", τα σκιάχτρα και τα φαντάσματα, οι yesmen, τα golden boys, και οι... ασσύμετρες απειλές τύπου Βατοπαίδι; Μήπως εχθροί της δημοκρατίας είναι εκείνοι που νομοθετούν πάντα για το συμφέρον τους; Μήπως εχθροί της δημοκρατίας είναι όσοι κρίνουν δίχως ανθρωπιά και λογική; Μήπως εχθροί της δημοκρατίας είναι όσοι νομότυπα νέμονται δεκαετίες τώρα τον εθνικό μας πλούτο και τον αγώνα μας; Μήπως εχθροί της δημοκρατίας είναι όλοι εκείνοι που δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τον κοινωνικό και πολιτικό τους ρόλο;  

Μόλις εχθές έγραφα:  

... Ξέρετε, την δημοκρατία όλοι έχουν το δικαίωμα να την απολαμβάνουν και να την ζουν με όλα τα καλά και τα άσχημά της (εκεί βρίσκεται η αξία της), λίγοι όμως, πολλοί λίγοι έχουν το δικαίωμα να μιλούν στο όνομά της!...

Άραγε, πόσοι καταλαβαίνουν την αξία της;  

Η πληγή που αιμορραγεί, κάποτε θα κλείσει...

Τα όσα ακολούθησαν την στυγνή δολοφονία του άτυχου παιδιού, τα όσα συμβαίνουν έως αυτή τη στιγμή μας καθιστούν όλους θύματα και με θύτη, ένα όλοκληρο σύστημα κανόνων και αξιών που επτώχευσε και επτώχευσε οικτρά!

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μίλησε για τραύμα στην καρδιά του κράτους δικαίου. Άραγε, ποιό "κράτος δικαίου" κυοφορεί στα σπλάχνα του εγκληματίες ή εν δυνάμει εγκληματίες δίχως συνείδηση και δίχως ίχνος ανθρωπιάς;

Να εξοργιστώ για ό,τι συμβαίνει... όπως συμβαίνει, ή να το επικροτήσω; Στ' αλήθεια δεν κατανοώ το όφελος που προκύπτει από τις καταστροφές από την άλλη όμως, ποιά αλλαγή επιτύχαμε ως άνθρωποι και ως πολίτες με ηρεμία και ειρήνη;

Όλα όσα συμβαίνουν καταδεικνύουν δύο-τρία πολύ σημαντικά πράγματα: α) την επιτέλους κατάρρευση  του αστυνομοκρατούμενου παρακράτους, β) την πιστοποιημένη αντίδραση όλων των ελλήνων ενάντια στην βία, το μίσος, την αδικία και τον φανατισμό που διέπει το απρόσωπο κράτος και γ) την κατάπτωση του ... "καταλληλότερου", της παρέας του και όλων όσων πρεσβεύουν... όλων εκείνων, που γύρισαν την Ελλάδα πίσω στο χρόνο... όχι σε τόσο βάθος... μόνο έως το 1967!

Ξέρετε, την δημοκρατία όλοι έχουν το δικαίωμα να την απολαμβάνουν και να την ζουν με όλα τα καλά και τα άσχημά της (εκεί βρίσκεται η αξία της), λίγοι όμως, πολλοί λίγοι έχουν το δικαίωμα να μιλούν στο όνομά της! Ποιός αμφιβάλλει πως τα γεγονότα που συνταράζουν την Ελλάδα απ' άκρη σε άκρη δεν αποτελούν μείζον πολιτικό ζήτημα;

Σήμερα, ο "καταλληλότερος" αποτυχημένος Πρωθυπουργός της Ελλάδας και όχι των ελλήνων, είχε το θράσος να εμφανιστεί για να μας δώσει μαθήματα ήθους και συμπεριφοράς... Ο Πρωθυπουργός για πολλοστή φορά απέδειξε με την ανεπάρκειά του, την ανικανότητά του, την πολιτική του ανικανότητα να διαχειριστεί μία κατάσταση... να περιποιηθεί μια πληγή που αιμορραγεί όχι από το πληγωμένο σώμα ενός συνανθρώπου μας, αλλά από το πληγώμενο σώμα όλοκληρης της κοινωνίας μας! Και στο πρόσωπο του Πρωθυπουργού καταδικάζεται η ανικότητα ολόκληρου του πολιτικού κόσμου της χώρας! Καταδικάζονται όλοι εκείνοι που έχουν το δικαίωμα - όχι ελέω Θεού - να αποφασίζουν για εμάς! 

Από την άλλη - σκέφτομαι, κανένας μας και τίποτε δεν θα μπορεί πλέον να θεωρείται "μεμονωμένο" περιστατικό. Κανείς μας και τίποτε δεν θα έχει πλέον την πολυτέλεια να γίνεται "αντικείμενο μελέτης". Ήρθε η ώρα, ήρθε η στιγμή να ωριμάσουμε και πολιτικά και κοινωνικά. Αυτή είναι η πιο σωστή στιγμή για να έρθουμε αντιμέτωποι με τον χειρότερο εαυτό μας! ... Και όσοι ελπίζουν ή φαντάζονται ή ονειρεύονται ή σχεδιάζουν να "πάρουν στους ώμους" τους την λαϊκή αντίδραση και οργή σε αυτό το απεχθές έγκλημα που συντελέστηκε με ψυχραιμία ούτως, ώστε να επιτύχουν ένα κάποιο πρόσκαιρο πολιτικό όφελος, καλά θα κάνουν να το σκεφτούν και να το σκεφτούν πολύ καλά!!!

Από αύριο; Όχι! Δεν θα έχουμε γίνει λίγο καλλίτεροι.

Από αύριο; Όχι! Δεν θα αρχίσουμε να μαθαίνουμε από τα λάθη μας.

Από αύριο; Από αύριο... οι ευθύνες θα παραγράφονται, τα πρόσωπα θα ξεχνιούνται και αξίες και ιδανικά θα χάνουν το νόημα τους...

Σήμερα όμως, σήμερα, έχουμε μια πολύ καλή ευκαιρία στα χέρια μας! Θα την αφήσουμε να πάει χαμένη;

Η δολοφονία του Αλέξανδρου ήταν πολιτική πράξη και όχι τυχαίο γεγονός.

Η δολοφονία του Αλέξανδρου δημιουργεί εκ των πραγμάτων πολιτικές και κοινωνικές ευθύνες. Έχουμε το σθένος ν' αναλάβουμε το βάρος αυτών των ευθυνών;

Δεν θέλω να γράψω τίποτε άλλο για τον Αλέξανδρο. Δεν θέλω να ξαναγράψω για τον Αλέξανδρο και για κανέναν Αλέξανδρο. Δεν θέλω να ξαναγράψω και για κανένα εκκολαπτόμενο καθίκι που αύριο θα ξαναμετρήσει τον ανδρισμό του με ανήλικους, με συνταξιούχους, με μετανάστες, με άστεγους, με άρρωστους και κάθε άλλον πικραμένο.

... Θα συνεχίσω όμως να ονειρεύομαι και ν' αποζητώ την Ελλάδα που μου λείπει.

Ε... τα πράγματα δεν είναι και τόσο τραγικά...

Όπως είχα προϊδεάσει με την “επετειακή” μου ανάρτηση, από εδώ και στο εξής θα μου είναι πολύ δύσκολο ν' ανανεώνω συχνά το περιεχόμενο του ιστολογίου μου λόγω αυξημένων επαγγελματικών υποχρεώσεων. Και για να μην κινδυνεύσω να παρεξηγηθώ (με ή χωρίς εισαγωγικά) κάνω αναφορά για τις επαγγελματικές μου στοχεύσεις διότι αυτό που επιχειρώ αυτό το διάστημα είναι η εφαρμογή των πεποιθήσεων και των πιστεύω μου, της ιδεολογικής μου τοποθέτησης δηλαδή, η οποία μου υποδεικνύει και τελικά με υποχρεώνει, σε περιόδους σαν κι αυτή που διανύουμε, ν' ακολουθήσω έναν συγκεκριμένο δρόμο... Έναν δρόμο που για πολλούς δεν οδηγεί πουθενά, γι' άλλους όμως αποτελεί μονόδρομο ή τουλάχιστον το πιο επιθυμητό μονοπάτι... Άλλωστε, ο καθένας μας σκέφτεται και πράττει ανάλογα με εκείνα που πιστεύει.

Μέσα από αυτό το πρίσμα, σε περιόδους κρίσεων πρέπει να επιχειρεί κανείς με ακόμη περισσότερο ζήλο και αν είναι δυνατόν να πολλαπλασιάζει τις επενδύσεις του ούτως, ώστε ν' αποκομίσει μεγαλύτερο κέρδος και κατ' αυτόν τον τρόπο να επιτύχει ισορροπία και ασφάλεια, όσο το δυνατόν, μέσα σε μία αγορά ρευστή και αμφισβητούμενη – αν όχι προβληματική, όπως ακριβώς η δική μας. Εξάλλου, με δεδομένη την τοκογλυφική συμπεριφορά του κράτους και των τραπεζών, η μόνη απάντηση, ο μοναδικός τρόπος μείωσης του κόστους του χρήματος (αυτό είναι το ζητούμενο) είναι η απρόσκοπτη και συνεχής κυκλοφορία του μέσα στην αγορά (κάθε επιπλέον εργασία αυτό το αποτέλεσμα επιφέρει).

Μόνον η αύξηση της παραγωγής προϊόντων και της παροχής υπηρεσιών, μπορεί ν' αντισταθμίσει την όποια χασούρα έστω κι αν  προκληθούν πληθωριστικές πιέσεις για σύντομο χρονικό διάστημα. Άρα, ένα πρώτο συμπέρασμα στο οποίο μπορώ να καταλήξω είναι ότι οι όποιες απολύσεις αποφασίζονται, οι όποιες περικοπές δανείων και λοιπών χρηματοδοτήσεων επιχειρήσεων και νοικοκυριών “επιβάλλονται” από τις “εξελίξεις”, η συνεχιζόμενη φορολογική καταπίεση κ.λπ. είναι αποφάσεις και πρακτικές ηλιθίων που οι γνώσεις τους εξαντλούνται σε παρωχημένες βιβλιογραφίες, στις εφημερίδες, την τηλεόραση, το διαδίκτυο και την αντιγραφή. Δυστυχώς ή ευτυχώς η πραγματική οικονομία έχει άλλους κανόνες από εκείνους που θέλουν να επιβάλλουν και να εφαρμόζουν γραβατωμένοι βλάκες. Απ' ό,τι έμαθα, Αλογοσκούφης και λοιποί “φίλοι” επιδόθηκαν σε σειρά σχετικών ανακοινώσεων, δηλώσεων και προτάσεων σήμερα...

Να γιατί κάποιες τράπεζες βρέθηκαν εδώ που βρέθηκαν, ενώ κάποιες άλλες όχι, και άσχετα με το αν κυβερνήσεις σαν και την δική μας έσπευσαν να “εξωραΐσουν” την κατάσταση όπως αυτή διαμορφώνεται το τελευταίο χρονικό διάστημα, δίνοντας χείρα βοηθείας όχι εκεί που υπάρχει πραγματική ανάγκη! Ας μην περάσει απαρατήρητο το γεγονός της ολοένα και μεγαλύτερης συρρίκνωσης του λεξιλογίου του πρωθυπουργού ο οποίος χρησιμοποιεί κατά τις δημόσιες εμφανίσεις του μοναχά δύο λέξεις: λαϊκισμός και δημαγωγία.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Διότι, ενδεχομένως άθελά μας και εμείς και τα μέσα ενημέρωσης αυτοτρομοκρατούμαστε και τρομοκρατούμε τους γύρω μας, χωρίς στην ουσία να υπάρχει πραγματικός λόγος ανησυχίας καθώς, η οικονομική κρίση ως επακόλουθο αποτυχημένων χρηματοπιστωτικών πρακτικών δεν αφορά – ποιοτικά – την πραγματική οικονομία, την τσέπη μας δηλαδή, τουλάχιστον όχι τόσο όσο θα περίμενε κανείς! Γι' αυτό και με αφήνει παγερά αδιάφορο αν 5,10, 20 ή εκατοντάδες τραπεζικοί χάσουν τις δουλειές τους. Ας πρόσεχαν.

Αν θα έπρεπε να μιλούμε για κρίση, τότε δεν θα έπρεπε να μιλούμε μόνον για την οικονομική κρίση που ούτως ή άλλως είναι δεδομένη και κατά πάσα πιθανότητα θα είναι για πάντα δεδομένη. Πρέπει να μιλήσουμε για κάτι πολύ πιο σύνθετο που αφορά σε πρόσωπα, σε θεσμούς, σε ιδέες, σε αξίες, σε πολιτικές, σε κάθε τι που διέπει την ζωή μας. Γι' αυτό θα πρέπει επιτέλους να κάνουμε μια πολύ πιο σοβαρή και μεθοδευμένη συζήτηση και να αποφασίσουμε από κοινού προς τα που θα οδεύουμε από εδώ και πέρα και μάλιστα υπό ποιες προϋποθέσεις.

Σίγουρα, δεν είμαι εγώ εκείνος που διατυπώνει κάτι το πρωτότυπο ή το ριζοσπαστικό. Η επανάληψη όμως από πολλές και διαφορετικές φωνές μπορεί να επιτυγχάνει θεαματικά αποτελέσματα. Κατά συνέπεια, θα επαναλάβω γι' ακόμη μία φορά ότι το πολιτικό, κοινωνικό, πολιτισμικό, θεσμικό, μορφωτικό, οικονομικό και ό,τι άλλο σύστημά μας απέτυχε! Αυτή είναι η αλήθεια. Και αποτύχαμε όλοι μας, έστω και αν η ευθύνη δεν μας βαραίνει όλους ή δεν μας βαραίνει όλους το ίδιο, παρόλο που γνωρίζαμε ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του '90 ότι κάποτε θα φτάναμε εδώ.

Λόγω λοιπόν αυτής μας της αποτυχίας πρέπει να επαναδιαπραγματευτούμε τους όρους με τους οποίους θα επιτύχουμε ανάπτυξη, κέρδος, ασφάλεια, προστασία, δυνατότητες, ευκαιρίες... με μία λέξη: ευημερία!

Έχουμε υποχρέωση ν' αποβάλλουμε τους κοινωνικούς μας φόβους και τον πολιτικό μας συντηρητισμό. Να δοκιμάσουμε νέα εργαλεία και εναλλακτικούς τρόπους διακυβέρνησης (οπωσδήποτε δίχως νταβατζήδες και κουμπάρους) καθώς, εκεί βρίσκεται η πηγή του κάθε κακού. Αν συμφωνούμε τουλάχιστον σε αυτό, τότε έχουμε βρει έναν πάρα πολύ καλό τρόπο για να βγούμε κερδισμένοι από αυτή την ιστορία. Ας μην ξεχνάμε πως πέρα από κάθε πρόβλημα υπάρχει λύση και όταν η λύση δεν έρχεται από μόνη της, τότε αυτή θα πρέπει να επιβάλλεται με όποιο κόστος, αφού ο στόχος είναι η καλυτέρευση της μίας και μόνης καθημερινότητας, της δικής μας καθημερινότητας.

Θα ήταν άτοπο ίσως ν' αναφερθώ σε μια σειρά προτάσεων, απόψεων, σκέψεων που περνούν απ' το μυαλό μου... όπως συμβαίνει στον καθέναν. Δεν νομίζω πως ένα τέτοιο σημαντικό θέμα μπορεί να εξαντληθεί στα συγγραφικά όρια μιας ανάρτησης που εν πάση περιπτώσει πρέπει να μην καταντά βαρετή. Πέραν τούτου επειδή, όπως προανέφερα, πολύ φοβάμαι ότι δεν θα έχω αρκετό χρόνο στην διάθεσή μου για να γράφω και να δημοσιεύω οτιδήποτε αξιοπρεπές και αξιοπρόσεκτο (πάντα κατά την άποψή μου) με την ίδια συχνότητα που δημοσίευα κείμενα έως τώρα, θα ήθελα να το γνωρίζετε διότι έτσι εννοώ τον σεβασμό προς τους φίλους και αναγνώστες μου!

Φωνές πραγματικής αντίδρασης ενάντια σε άθλιες πολιτικές

Να καταργηθεί η προσωποκράτηση για χρέη προς το δημόσιο.

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία σε ανακοίνωση της εκφράζει την αντίθεσή της στο μέτρο της προσωποκράτησης για χρέη προς το δημόσιο. Ανεξάρτητα από την έκβαση της διαφωνίας των δύο ανωτάτων δικαστηρίων της χώρας γύρω από τη συνταγματικότητα του μέτρου της προσωποκράτησης, η Φιλελεύθερη Συμμαχία θεωρεί το μέτρο αυτό σαν μια βάρβαρη μεταχείριση των πολιτών από το κράτος.

Η κυβέρνηση πέτυχε, πρόσφατα, να διατηρηθεί ο επαχθής αυτός θεσμός, χρησιμοποιώντας ως υπόθεση - πιλότο την προσπάθεια της ΔΟΥ Κέρκυρας για προσωποκράτηση πλημμυροπαθούς που ο πλειστηριασμός του ακινήτου του δεν κάλυψε το σύνολο των 32.012 ευρώ πού όφειλε στο Δημόσιο. Την ίδια στιγμή, ο μέσος χρόνος καθυστέρησης αποπληρωμής των οφειλών των δημόσιων νοσοκομείων, ύψους τριών δισεκατομμυρίων ευρώ, προς τις φαρμακευτικές επιχειρήσεις ανέρχεται στους 23,88 μήνες (716 ημέρες)!

Υπενθυμίζεται ότι η προσωποκράτηση για χρέη προς το Δημόσιο επεκτάθηκε από τον υπουργό τον Γ. Δρυ της κυβέρνησης Σημίτη, το 1997, και σε χρέη πολιτών σε Ταμεία ή ΝΠΔΔ εν γένει. Η σημερινή κυβέρνηση, το 2004, έκανε ένα βήμα παραπέρα απαγορεύοντας με διάτρητη διάταξη νόμου (άρθρο 20 του ν. 3301/2004) κάθε αναγκαστική εκτέλεση σε βάρος του δημοσίου λόγω χρεών του σε ιδιώτες. Με τέτοιου είδους άθλια νομοθετήματα, το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, αποδεικνύουν ότι μοναδικός τους στόχος είναι η διασφάλιση της οικονομικής ασυδοσίας του κράτους και η νομιμοποίηση των αυθαιρεσιών του έναντι του πολίτη.

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία καλεί τους πολίτες και τις επαγγελματικές τους ενώσεις να κάνουν χρήση όλων των διαθέσιμων πολιτικών και νομικών μέσων ώστε να δοθεί τέλος στη κρατική ασυδοσία και αυθαιρεσία.

πηγή: Φιλελεύθερη λαλιά

διαβάστε επίσης: Ο μεσαίωνας επιστρέφει στις φαντασιώσεις - σύντομα - συνταξιούχων... λειτουργών, Η γελοιότητα αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα του έλληνα νομοθέτη;, Χαμένοι στην ... "μετάφραση";

Περί πολιτικής και διακυβέρνησης

Σεμνά και ταπεινά

"... Πιστεύω ότι σε τριάντα χρόνια οι υπουργοί θα είναι λίγο πιο ικανοί, αλλά όσο έντιμοι είναι και οι σημερινοί. Η ιστορία της Αγγλίας είναι για μένα ο καθρέπτης του μέλλοντός μας. Πάντα θα βρίσκεται ένας βασιλιάς που θα θέλει ν' αυξήσει τα προνόμιά του. Πάντα θα υπάρχει η φιλοδοξία να γίνεις βουλευτής. Η δόξα και μερικές χιλιάδες φράγκα που κέρδισε ο Μιραμπώ δεν θ' αφήνουν τους πλούσιους της επαρχίας να κοιμηθούν. Αυτό θα τ' ονομάσουν φιλελευθερισμό κι αγάπη προς τον λαό. Πάντα οι βασιλόφρονες θα φιλοδοξούν να γίνουν ομότιμοι οι βουλευτές. Στο σκάφος του κράτους, όλοι θα θέλουν να ασχοληθούν με τις μανούβρες γιατί είναι καλοπληρωμένες.

Δεν θα υπάρξει ποτέ, λοιπόν, θέση για έναν απλό επιβάτη;"

Απόσπασμα από το Le Rouge et le Noir του Stendhal, 1830

Ο τοκογλύφος της γειτονιάς μας...

... αποδεικνύεται καθημερινά πολύ πιο έξυπνος, πολύ πιο παραγωγικός, πολύ πιο ευέλικτος και πολύ πιο χρήσιμος κοινωνικά από τα περισσότερα περισπούδαστα εβραιομαθή golden boys των τραπεζών μας! Μην σας κάνει εντύπωση. Είναι αλήθεια αυτό διότι, αν και παράνομη η όποια οικονομική συναλλαγή, οι όροι είναι σαφείς και γνωστοί και στα δύο ενδιαφερόμενα μέρη τα οποία δεσμεύονται με συγκεκριμένες απαιτήσεις και υποχρεώσεις ανάλογα με τον ρόλο τους.

Σήμερα, γιορτάζουμε την εξέγερση του Πολυτεχνείου, γεγονός με σπουδαίο και έντονο - κυρίως - συμβολισμό που αποτελεί για όλους εμάς τους νεότερους παράδειγμα αντίδρασης στην πίεση και τον εξαναγκασμό, διεκδίκησης δικαιωμάτων και ελευθεριών, κοινωνικής ενεργητικότητας-παρέμβασης, και πραγματικού ανθρώπινου ενδιαφέροντος... μεταξύ άλλων, πρωτίστως δε για την κοινωνία μας, το σύνολο που μας περιβάλλει και κατά δεύτερον για εμάς τους ίδιους ως μονάδες, πάντα όμως μέσα στα πλαίσια αυτού του ίδιου κοινωνικού συνόλου. Δεν έχει σημασία αν η γενιά του Πολυτεχνείου είναι αυτή που στην συνέχεια απέτυχε και διέψευσε οράματα, αγώνες και ελπίδες ενός ολόκληρου λαού.

Πέρασαν 35 χρόνια από τότε. Και πολλά και λίγα. Εξαρτάται από ποια πλευρά "βλέπει" κανείς τα πράγματα και κατά πόσο κοντά ή μακρυά θέτει εαυτόν απέναντι σ΄ ένα ιστορικό γεγονός σαν αυτό του Νοέμβρη του 1973.

Δεν νομίζω να υπάρξει κανείς από τους αγαπητούς πιθανούς αναγνώστες αυτής της ανάρτησης που διαφωνήσει μαζί μου στον ισχυρισμό ότι η κάθε εποχή έχει τα δικά της προβλήματα, τα δικά της δεδομένα και την δική της διαμορφωμένη πραγματικότητα, βασισμένη σε πραγματικά στοιχεία / ανάγκες / προβληματισμούς κ.λπ. Εξάλλου, ο ανθρώπινος παράγοντας είναι εκείνος που ουσιαστικά δίνει σχήμα και μορφή σε αυτήν την πραγματικότητα κάθε φορά. Έτσι, ενώ έχουμε την αίσθηση ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται - με τον έναν ή τον άλλον τρόπο - προσπαθώντας να βρούμε ομοιότητες και διαφορές, η αλήθεια βρίσκεται εκεί που "συνήθως" δεν "ψάχνουμε". Πόσες φορές αναρωτηθήκαμε αλήθεια αν κάνουμε τα ίδια λάθη ξανά και ξανά; ... Και η επταετία ήταν το αποτέλεσμα τέτοιων επαναλαμβανόμενων πολιτικών λαθών. Εσκεμμένων ή μη.

@

Όμως, με συγχωρείτε γι' αυτόν τον πολύ μακρύ πρόλογο. Δεν ήταν μέσα στις προθέσεις μου κι ούτε έχω σκοπό ν' αναφερθώ στην Ιστορία, σε πρόσωπα ή σε γεγονότα. Ούτε και θα προσπαθήσω να μεταδώσω κανένα απολύτως μήνυμα. Αυτό που με απασχολεί είναι η σημερινή πραγματικότητα! Η δική μας καθημερινότητα! Και η δική μας καθημερινότητα σήμερα, έχει μία άλλου είδους δικτατορία πολλή πιο επικίνδυνη, αδίστακτη και σε πολλές περιπτώσεις; Παρανοϊκή!

Πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή και εμείς, ως απλοί πολίτες, και ο πολιτικός μας κόσμος, διότι τα τελευταία χρόνια συντελείται  πίσω από κουρτίνες, σταδιακά και με σχέδιο η ανατροπή του τρόπου διακυβέρνησης της χώρας μας!

Αναφέρομαι ασφαλώς σε τράπεζες, εισπρακτικές εταιρείες και όλο αυτό το συνονθύλευμα φασιστοειδών, που προσπάθησαν και προσπαθούν παντοιοτρόπως να εμπλακούν στην διαχείριση των πολιτικών και κοινωνικών μας τεκταινομένων παραβλέποντας την κοινά (από εμάς) συμφωνημένη και εξασκούμενη νομιμότητα! Τα κατάφεραν! Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σχεδόν παντού!

- Ποιά κυβέρνηση σήμερα, τουλάχιστον, στον λεγόμενο δυτικό κόσμο έχει την δύναμη επιβολής αντιμέτρων με σκοπό τον περιορισμό αυτής της αλλοπρόσαλλης δύναμης, της συσσωρευμένης οικονομικής δύναμης των τραπεζών και των τραπεζιτών που αφαιρεί εκ των πραγμάτων κοινωνική και πολιτική δύναμη από τα χέρια των πολιτών;

- Γιατί σήμερα βιώνουμε μια τεχνητή και ανήθικη επιβεβλημένη κρίση, δίχως να έχουμε πολλές επιλογές εξόδου; Διότι πάρα πολύ απλά οι πολίτες και κατ' επέκταση οι κυβερνήσεις μας μάλλον μοιάζουμε αδύναμοι στην εξεύρεση λύσεων που θα μας βοηθήσουν στην οικονομική μας και κατά προέκταση κοινωνική μας ανάπτυξη!

Μπορεί όλα αυτά να φαντάζουν υπερβολικά... όμως, σκεφτείτε το λίγο. Αυτή τη στιγμή - ουσιαστικά - έχουμε δύο πόλους εξουσίας: α) Το πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης (κυβέρνηση, αντιπολίτευση κ.λπ.) και β) Το τραπεζικό σύστημα "ρύθμισης" της αγοράς και της οικονομίας (επιχειρήσεις, νοικοκυριά, εκκλησία κ.λπ.). Πόλοι παράλληλοι που ακροβατούν και αναμετρώνται εις βάρος της κοινωνικής μας ανοχής.

Μπορεί να κάνω λάθος! Όμως, το ζητούμενο δεν είναι αν κάνω εγώ λάθος ή όχι, αλλά το πως θα επιλύσουμε μια αρρωστημένη καθημερινότητα που βουλιάζει στα χρέη και την ανασφάλεια και το μέλλον της επιφυλάσσει μονάχα έναν δρόμο: το μαρασμό.

Ή θα γίνουμε Ζουαζιλάνδη ή θ' αντιδράσουμε όπως οφείλουμε για τον εαυτό μας, για τους γύρω μας αλλά και για νεότερους που έρχονται στην συνέχεια! Δεν αρκεί και μόνο να επισημαίνουμε το γεγονός. Πρέπει και να είμαστε σε θέση ν΄αναλάβουμε την ευθύνη της αντίδρασής μας! Και μάλιστα, η αντίδραση αυτή δεν μπορεί να υπαγορεύεται από τον πανικό κι ούτε να εφαρμόζεται σπασμωδικά. Έτσι είμαι αντίθετος σε κάθε παραίνεση του τύπου: "πάρτε τα λεφτά σας από τις τράπεζες"... όπως γράφτηκε τις τελευταίες ημέρες από αρκετά blogs, διότι κάτι τέτοιο θα είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση του κόστους του χρήματος ως εμπόρευμα... Αυτά είναι αστεία πράγματα!  

Πρέπει να υπερασπίσουμε τον εαυτό μας και όλους όσους βρίσκονται σε χειρότερη θέση από εμάς με σοβαρότητα, ωριμότητα και αποφασιστικότητα, γιατί μόνον έτσι θα επιβληθεί η κοινωνική και πολιτική υγεία που έχουμε ανάγκη ως χώρα για να προχωρήσουμε... Και σε αυτόν μας τον αγώνα, καλό θα είναι να έχουμε στο μυαλό μας κάτι που έχω διατυπώσει αρκετές φορές: Κάθε Αρχή, κάθε εξουσία θα πρέπει να δικαιολογεί την ύπαρξή της, την λειτουργία της και αναγκαιότητά της. Αν δεν μπορεί να το πράξει αυτό, εμείς ως άνθρωποι και ως πολίτες έχουμε κάθε υποχρέωση ν' αντιδράσουμε με όποιον τρόπο κρίνουμε πιο σωστό, να την πολεμήσουμε και να της αφαιρέσουμε προνόμια και δύναμη και ως εκ τούτου να την καταστήσουμε έκπτωτη με όποιο κόστος... το οποίο πάντοτε είναι πολύ μικρότερο από το αποτέλεσμα που θα επιτευχθεί!

Κάποια στιγμή, θα πρέπει ν' αναπροσαρμόσουμε και το λεξιλόγιό μας επιτέλους! Οι τράπεζες δεν είναι χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, αλλά τοκογλυφικές γιάφκες. Οι εισπρακτικές εταιρείες δεν παρέχουν υπηρεσίες διαχείρισης ληξιπρόθεσμων οφειλών... μάλλον υπηρεσίες "προστασίας" με "νονούς" (προφανώς και "κουμπάρους"), τσιράκια, ρουφιάνους και μπράβους προσφέρουν... απ' ό,τι ακούω και διαβάζω, αφού τα κρούσματα απειλών και άλλων "ευγενικών προσφορών" ολοένα και πληθαίνουν. 

Θα μπορούσα να είμαι πιο ευγενικός στις εκφράσεις μου αλλά, όσο το υπάρχον νομικό καθεστώς που διέπει την λειτουργία τους παραμένει απροσδιόριστο και όσο συμπολίτες μας (που δεν είναι απατεώνες) θα πρέπει να υπομένουν εξευτελισμούς και απειλές, νιώθω υποχρεωμένος να εκφράζομαι και να πράττω ανάλογα. Στο κάτω-κάτω, όλοι μας έχουμε χρέη και δεν νομίζω ότι είμαστε κακοπροέραιτοι. Το αντίθετο μάλιστα! Ψάχνουμε να βρούμε έναν τρόπο για να γλυτώσουμε από την εκμετάλευση και όχι για να χαριστούν πραγματικές οφειλές!

Αυτοί οι άνθρωποι, αυτές οι "εταιρείες", αυτό το καταχρηστικό σύστημα πολιτικής, κοινωνικής, θεσμικής και ό,τι άλλο παρέμβασης  πρέπει να κυνηγηθεί με κάθε τρόπο και πρώτα-πρώτα πολιτικά και στη συνέχεια με κάθε ένδικο μέσο. Νόμιμα! Και όχι παράνομα όπως πολλές εξ' αυτών επιτυγχάνουν ωφέλη που δεν τους αναλογούν! Έπειτα βλέπουμε... Όμως, είμαστε πολιτισμένοι άνθρωποι. Ας μείνουμε προς το παρόν στα πολιτισμένα.

Αυτό είναι "ανέξοδος λαϊκισμός" αγαπητέ μου Κώστα Καραμανλή; Αν ναι, ρώτησε και τον Πάνο Καμμένο σχετικά.

Semi-presidential democracy in East Asia

by Benjamin Reilly

East Asia contains three of the world’s semi-presidential democracies (as pointed out in the latest APEC Economies Newsletter here) : Taiwan, Mongolia, and East Timor. Each of these countries is an unusual case of democratisation: Taiwan is one of East Asia’s famous ‘tiger’ economies and the world’s only Sinitic democracy, but faces an ongoing crisis of nationhood; Mongolia is one of the few unambiguous cases of a successful transition to democracy and a market economy in the post-Communist world; while East Timor is both Asia’s poorest nation and its newest democracy. Prior to their democratic transitions, each was also under the influence of a large foreign power — be it Russia in relation to Mongolia, Indonesia in East Timor, or China’s claim to sovereignty in relation to Taiwan. This is not a propitious starting point for a transition to democracy; indeed, in different ways, each country seemed to lack some of the essential preconditions for successful democratisation.

Nonetheless, each has succeeded to the extent that successive free elections and peaceful changes of power have now occurred.As part of their transitions to democracy, East Timor, Mongolia and Taiwan each chose semi-presidential constitutions. Semi-presidentialism is an increasingly popular constitutional model which combines a directly elected president with significant powers as well as a prime minister chosen by the legislature. France and Portugal are long-standing examples, along with many new democracies in Eastern Europe and Southern Africa. In Asia, East Timor, Mongolia and Taiwan are all clearly semi-presidential in the sense of having ‘a popularly elected, fixed-term president existing alongside a prime minister and cabinet who are responsible to parliament’.

However, their presidential powers of each differs considerably: Taiwan’s constitution grants extensive powers to the president, while in East Timor the president is largely a symbolic figure whose most important power is as supreme commander of the armed forces — a provision that was to have great importance during the internal conflict in East Timor in 2006. Mongolia sits somewhere between these two in terms of the scope of its presidential powers.

Despite their status as competitive electoral democracies, national politics in each of these countries has been hampered by recurrent problems of gridlocked government, political instability and politically-motivated violence during periods of ‘divided government’ when the president and the majority of the legislature come from different political parties. These pathologies are due, in part, to their semi-presidential constitutional structures, particularly the propensity of such systems to deliver periods of political cohabitation. These ‘split majorities’ have had a pronounced negative impact on political stability and effectiveness, weakening the consolidation of democracy in each of these three cases.

For significant periods of their recent democratic experience, the phenomenon of divided government placed immense pressures on the developing political systems of Mongolia, Taiwan and especially East Timor. One reason for this is that in each case, the initial period of divided government came early in the country’s democratic experience, and many of the political actors had no real sense of how to deal with it. Moreover, divided government brought with it a series of political problems that undermined political institutionalization, turning national politics into a competition between powerful individuals. This led to familiar patterns of political polarization, instability and violence emerging in each country, although a markedly different levels. While the severity of these differed considerably – the crisis in East Timor, for instance, was clearly of a different magnitude from that of Taiwan or Mongolia – the incidence of these problems of political polarisation, instability and violence can be compared to those times when unified governments were in place in each country.

Mongolia had the shortest period of divided government, with cohabitation lasting four years, from June 1996 to July 2000. East Timor’s period of divided government can be assessed as lasting from April 2002, when Xanana Gusmão won the country’s first presidential election with a massive 87 per cent of the popular vote, through to Mari Alkatiri’s resignation and replacement by Jose Ramos Horta as prime minister in July 2006. Taiwan’s experience of divided government was a constant throughout Chen Shui-bian’s presidency, from 2000 to 2008, as his Democratic Progressive Party controlled executive power but the opposition ‘pan-Blue’ coalition, led by the formerly-ruling Kuomintang, maintained a majority in the legislature.

One way of illustrating the problems of political stability in these semi-presidential countries is the World Bank’s Governance Matters database, which includes an aggregate measure of ‘political stability’ for all states drawn from a combination of public and private sources. This ‘political stability’ measure combines indices of politically-motivated internal and external violence in a given country with a separate measure of government durability, that is the government’s ability to carry out its declared programs, and to stay in office. As shown in Figure 1, which compares these indicators for each of the three country cases over the past decade, political stability tends to decline during periods of divided government.

In Mongolia, for example, the stability measures were at their lowest during the 1997–2000 period of cohabitation, but have risen since the resumption of single-party rule, at least until the aftermath of the 2008 parliamentary elections. In Taiwan, too, stability measures were at their highest in the late 1990s but declined with the election of President Chen Shui-bian in 2000 which ushered in Taiwan’s period of divided government, with the lowest levels reached in 2006. In East Timor, stability declined sharply between 2000 and 2002 as the UN administration prepared the country for independence, and have since declined considerably further, with the lowest levels reached in 2006 when the standoff between Prime Minister Alkatiri and President Gusmão came to a head.

These indicators help illustrate a key point: while semi-presidentialism has its benefits, it places unusual strains on new democracies. In particular, periods of divided government can put great stress on the stability of countries which have not yet developed established practices of political coexistence. In addition, the uncertainties of constitutional law in situations of shared power create their own problems: in these three country cases, disagreements over which particular office would exercise which particular constitutional powers was a recurring source of conflict. No constitution can codify all situations which office-holders are likely to face, meaning that even the most thorough constitutional text will inevitably leave some grey areas unspecified. This is a particular problem for semi-presidential constitutions, as it is precisely those grey areas of uncertainty which can provide the basis for ongoing conflict.

source: eastasiaforum.org

Σχετικά με την προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή με θέμα τη Διεθνή Οικονομική Κρίση

Στην συνέχεια αυτής της ανάρτησης, ακολουθούν οι σημερινές ομιλίες του Κώστα Καραμανλή και του Γιώργου Αλογοσκούφη (links) στην προ ημηρεσίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή, με θέμα την διεθνή οικονομική κρίση.

Ειλικρινά, δυσκολεύομαι - ακόμη και αυτή τη στιγμή - να βρω τον κατάλληλο τρόπο να σχολιάσω  τις τοποθετήσεις του Πρωθυπουργού και του Υπουργού του... Όμως, ποιός μπορεί να λάβει σοβαρά υπόψη του τα λεγόμενα του Υπουργού των Οικονομικών; Ποιός μπορεί να στηριχτεί στα λεγόμενα του Πρωθυπουργού, όταν οι δικές του πολιτικές κατευθύνσεις είναι κι εκείνες που ακολουθούνται κατά γράμμα;

Μήπως τα τελευταία χρόνια αυτής της "Νέας Διακυβέρνησης", δεν ευτυχήσαμε να ξαναδούμε εικόνες του μεσοπολέμου... ξεχασμένες εικόνες πεινασμένων συνανθρώπων μας... ξεχασμένες συνειδητά, μην και μετριαστεί κάπως έτσι η ντροπή μας;

Μήπως στα χρόνια αυτής της "Νέας Διακυβέρνησης" δεν ζούμε μέρες, ώρες, στιγμές καιροσκοπισμού και διαφθοράς;

Ποιός μπορεί να ισχυριστεί ότι ο ένας φταίει λιγότερο από τον άλλον; Μήπως η παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος δεν μάς έφερε έως εδώ; Και εφόσον αυτό αποτελεί αναμφισβήτητη πραγματικότητα, έχουν το θράσος κάποιοι να εμφανίζονται στην Βουλή και να ομιλούν εν ονόματι του ελληνικού λαού;

Ο κύριος Πρωθυπουργός και ο Υπουργός του, εμφανίστηκαν σήμερα στην Βουλή δείχνοντας πως δεν έχουν συναίσθηση της πραγματικότητας. Φαίνεται, όντως ζουν σε μια εικονική πραγματικότητα και προσπαθούν με κάθε τρόπο, να μας πείσουν ότι εμείς κάνουμε λάθος και αυτοί έχουν δίκιο(!)

Αντί να ομολογήσουν - επιτέλους - την αποτυχία τους, αντί να ζητήσουν συγγνώμη για την διαρκή και καθημερινή καταστροφή όλο και περισσότερων ελληνικών νοικοκυριών και επιχειρήσεων, καταστροφή που προέρχεται από την δική τους αδυναμία και πολιτική ανικανότητα, κρύβονται πίσω από την διεθνή κρίση και μας ζητούν να κάνουμε το ίδιο, να κάνουμε τα στραβά μάτια δηλαδή, σε όλα τα κακώς κείμενα που προκαλούνται από την δική τους εσφαλμένη και αναχρονιστική νοοτροπία περί διακυβέρνησης.

... Και αφού δεν τους "βγαίνει", όλους εμάς, μάς κατηγορούν ως λαϊκιστές, μας κατηγορούν ότι δεν είμαστε σοβαροί και πως δεν έχουμε να προσφέρουμε τίποτε στο δημόσιο διάλογο (μονόλογο).

Με συγχωρείτε, αλλά δεν επιθυμώ άλλο να ασχολούμαι με ιδεολογίες, ιδεολογήματα, τράπεζες, μοναστήρια, διεθνείς κρίσεις, σκάνδαλα, κουμπάρους κ.λπ. αν και πολύ φοβάμαι ότι ακόμη δεν έχουμε περάσει τα πιο επικίνδυνα σταυροδρόμια... Θα σας παρακαλέσω, λοιπόν, όχι απλά να διαβάσετε, αλλά να δώσετε ιδιαίτερη βαρύτητα σε αυτέ τις δύο ομιλίες, διότι σκιαγραφούν με τον πιο απόλυτο τρόπο ποιοί κυβερνούν αυτήν την χώρα!

Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τους έλληνες για τις επιλογές τους, όταν το μόνο που ζητούν είναι περισσότερη ποιότητα, ασφάλεια, ελευθερία, ευκαιρίες και ευμάρεια. Όμως, όποιος ή όποιοι προσπαθούν να θέσουν περιορισμούς και τελικά, όλοι όσοι κάνουν την ζωή μας χειρότερη είναι υπόλογοι, πρέπει να είναι υπόλογοι όχι μόνον σε εμάς, στους πολίτες δηλαδή, αλλά πρωτίστως στην συνείδησή τούς - αν έχει απομείνει καθόλου - ούτως, ώστε την επόμενη φορά να έχουν να μας πουν κάτι σημαντικό από το βήμα της Βουλής.       

http://alogoskoufis.gr/omilies.php?version=gr&id=1182&view=more

http://www.nd.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=50852&Itemid=92

Έτσι... για την ιστορία

Μερικές σκέψεις και ερωτήματα σχετικά με τον δικό μας "εκλεπτυσμένο" φασισμό.

Με αφορμή την επέτειο του "ΟΧΙ" (το οποίο σημειωτέον υποχρεώθηκε να προβάλλει ο εθνικοσοσιαλίζων Ιωάννης Μεταξάς προς τους επίδοξους κατακτητές μας, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε) αναρωτιέμαι πόσες φορές, από τότε κι έπειτα, ο λαός μας είπε "όχι", "φτάνει πια", "ως εδώ"; Πόσες φορές - αλήθεια, ορθώσαμε το ανάστημά μας στις βουλές του κάθε επίδοξου καταπιεστή;

Χωρίς καμιά αμφιβολία, τα πράγματα με τον καιρό αλλάζουν. Σήμερα - για εμάς - ο κίνδυνος δεν προέρχεται από άλλα κράτη ή ξενόφερτες ιδεολογίες και ιδεολογήματα που επιβουλεύονται το αγαθό της ελευθερίας μας... αυτό που με τόσο κόπο έχουμε κατακτήσει.

Σήμερα, επίδοξος καταπιεστής είναι άλλος... ή μάλλον, άλλοι! Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, παπάδες, τραπεζίτες, δάσκαλοι, κάθε λογής δημόσιοι λειτουργοί, ελεύθεροι (ή μη) επαγγελματίες... κάθε ένας από εμάς μπορεί να θεωρηθεί ως ένας μικρός ή μεγάλος εν δυνάμει τύραννος, όταν νομίζουμε ότι έχουμε ή πραγματικά έχουμε λίγη εξουσία στα χέρια μας!

Όμως, η "εξουσία" - η κάθε εξουσία, με όποιο χρώμα κι αν εμφανίζεται κάθε φορά - είναι υποχρεωμένη να δίνει λογαριασμό και να δικαιολογεί την ύπαρξή της και κατά συνέπεια, την εφαρμογή της στα κοινωνικά πράγματα.

Και όταν μπορεί και δικαιολογεί, έχει καλώς! Με βάση τον κανόνα περί δράσης-αντίδρασης επιτυγχάνεται μία κάποια ισορροπία.

Τί συμβαίνει όμως στην περίπτωση που δεν μπορεί να δικαιολογήσει την εφαρμογή της - ηθικά κατά πρώτον και πρακτικά κατά δεύτερον; Τί γίνεται, όταν αυθαίρετα και ετσιθελικά προσπαθεί να επιβιώσει εις βάρος του συνόλου; (και αναφέρομαι σε αυτό, διότι το "απρόσωπο" σύνολο των πολιτών (... των λοιπών άλλων δηλαδή) ενοχοποιεί η κάθε εξουσία, όταν αρχίζει και χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της).

Απλά την υπομένουμε και την ανεχόμαστε, μην και δεήσει κάποτε να μας καταπιέζει λιγότερο; Δεχόμαστε παθητικά κάθε σκέψη, κάθε σχέδιο, κάθε απόφαση και κάθε προσπάθεια που σκοπό έχει να μας περιορίσει σε μέτρα ικανά για τον έλεγχο και τον "συνετισμό" μας; Ή μήπως αντιδρούμε και βροντοφωνάζουμε: Όχι! Φτάνει πια! Ως εδώ!(;)

Συζητούμε, γράφουμε, μιλούμε, παραπονιόμαστε... για τί; Για όλα όσα εμείς επιτρέψαμε και επιτρέπουμε... μήπως έτσι "ξορκίσουμε το κακό";

Μήπως εμείς δεν είμαστε εκείνοι που "γίναμε" αγάδες και πασάδες στην θέση άλλων αγάδων και πασάδων; Μήπως εμείς δεν επιτρέψαμε σε κοτζαμπάσηδες, μπέηδες, κουμπάρους, και μπατζανάκηδες να νέμονται τον δικό μας παραγόμενο πλούτο και μάλιστα εις βάρος μας;

Μήπως όλα τα κακώς κείμενα που σήμερα βιώνουμε και αντιμετωπίζουμε, δεν είναι αποτέλεσμα της παιδείας και του πολιτισμού που εμείς επιλέξαμε ως δικά μας - και μάλιστα νιώθουμε και υπερήφανοι γι' αυτά;

Αυτή λοιπόν είναι η ποιότητά μας και όλα εκείνα που μάς προσδιορίζουν ως λαό συνολικά και ως πρόσωπα; Σίγουρα όχι. Διαφορετικά κανένας μας δεν θα μοχθούσε για να επιτύχει κάτι καλλίτερο. Πρέπει όμως να ομολογήσουμε την αποτυχία μας (οικονομική, κοινωνική, πολιτική, πολιτισμική κ.λπ.). Μόνον έτσι βρίσκονται λύσεις! Και το ιστορικό παράδειγμα δεν επιδέχεται διαφορετικές ερμηνείες, έστω κι αν υπάρχουν ή μπορούν να αναπτυχθούν πλήθος προσεγγίσεων.

Μπορεί λοιπόν το "ΟΧΙ" ως λέξη να έχει συμβολική σημασία - ιδιαίτερα για τους έλληνες - λαμβάνει όμως πρακτική αξία (και αυτό είναι πολύ πιο σημαντικό), όταν εμείς οι ίδιοι κάνουμε πράξη την υπέρβαση όχι μόνο στις "εσωτερικές" μας αναζητήσεις, αλλά και μέσα στην καθημερινότητα, κερδίζοντας μικρές ή μεγάλες μάχες με πρόσωπα, θεσμούς, αντιλήψεις και πρακτικές που μας εχθρεύονται, που μας υποβιβάζουν, που μας καταδυναστεύουν και επιθυμούν την κοινωνική μας εξόντωση.  

Blog Action Day 2008- Poverty, Λίγες σκέψεις ενάντια στην φτώχεια

Μεγάλος αρθμός ιστολογίων σήμερα σε ολόκληρο τον κόσμο, δημοσίευσε σκέψεις, απόψεις, προτάσεις, προβληματισμούς, προσπαθώντας κατ' αυτόν τον τρόπο να συνδράμει στο ελάχιστο στην εξάλειψη της φτώχειας, αυτής της κοινωνικής μάστιγας που μπορεί να χτυπήσει την πόρτα του καθενός από εμάς δίχως διακρίσεις και ίσως, δίχως προηγούμενη ειδοποίηση. 

Η πρόσφατη - τεχνητή - χρηματοπιστωτική κρίση που έπληξε και συνεχίζει να πλήττει κυρίως τον "ανεπτυγμένο" δυτικό κόσμο, καταδεικνύει κάτι πάρα πολύ απλό: ότι εμείς οι άνθρωποι κατά βάση και πολίτες κατά συνέπεια, είμαστε απροστάτευτοι από κάθε είδους οικονομική, κοινωνική, πολιτική και πολιτισμική επίθεση που σκοπό έχει τον περιορισμό των δικαιωμάτων μας και των ελευθεριών μας. Ελευθεριών και δικαιωμάτων που χιλιάδες άνθρωποι στο παρελθόν αγωνίστηκαν για να κατακτήσουν. Ελευθεριών και δικαιωμάτων που καθημερινά θέτονται υπό αμφισβήτηση και... επαναδιαπραγμάτευση μεταξύ "κοινωνικών εταίρων" και μη!

Δεν θα είχα να προσφέρω τίποτε το επιπλέον αν έγραφα για τους άστεγους, για τους άνεργους... για όλες εκείνες τις κοινωνικές ομάδες που βρίσκονται στο περιθώριο της κοινωνικής μας ζωής, η οποία αναλώνει ευχάριστα τον χρόνο της σε μικρά και ασήμαντα!

Δεν θα είχα να προσφέρω τίποτε το επιπλέον, αν κατηγορούσα τον "κακό δαίμονα" της ελεύθερης αγοράς (ναι, υπάρχει και αυτός) ή όλους εκείνους τους τυχάρπαστους καιροσκόπους (σοφούς... golden boys τους λένε κάποιοι), που πειραματίζονται ανάμεσα στην εξαθλίωση και τον πλούτο με "αντικείμενο" πάντα τον άνθρωπο... εκείνον που επιζητεί πάντα ένα καλλίτερο αύριο!

Έχω όμως πολλά να πω για την καταναγκαστική φτώχεια και τον εξευτελισμό στον οποίο καταδικάζεται όποιος τολμήσει να κάνει πράξη τα όνειρά του! Αναφέρομαι στην καταναγκαστική ισόβια φτώχεια που επιβάλλει το "σύστημα", το "κράτος", η "πολιτεία", σε δεκάδες χιλιάδες μικρομεσαίους επαγγελματίες όταν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο αποτυγχάνουν (πολλές φορές όχι αναίτια) στα επαγγελματικά-επιχειρηματικά τους σχέδια.

Αυτούς, κανείς δεν τους σκέφτεται κυρίως σε κοινωνίες β' διαλογής που, αντί να δημιουργούν και να επιτυγχάνουν οι ίδιες συνολικά, σοδογομορίζουν και αυτοϊκανοποιούνται μέσα στην μετριότητά τους.

Αυτούς, κανείς δεν τους λαμβάνει υπόψη του, και αν έχουν την ατυχία να βρεθούν σε αυτήν την δυσσάρεστη και ατυχή θέση, πάντα κάποιος βρίσκεται να τους σπρώξει ακόμη πιο κάτω!

Συντάσσουν νόμους, μιλούν για ανάπτυξη και διαφημίζουν το "κοινωνικό κράτος"... ποιοί; Αυτοί που καθημερινά το καταστρέφουν; Μιλούμε και φωνάζουμε για κοινωνική δικαιοσύνη... ποιοί; Εμείς που αν όπως-όπως  βολευτούμε με κάποιο "μέσο", τότε όλα διά μαγείας μάς φαίνονται πιο όμορφα και εφικτά;

Η φτώχεια, όπως και κάθε άλλη πληγή, είναι δική μας ντροπή!

Είναι δική μας αποτυχία!

... Όταν την επόμενη φορά θ' ανοίξουμε μπουκάλι στα μπουζούκια, ή όταν θα κάνουμε σχέδια για τις χειμερινές ή καλοκαιρινές μας διακοπές, καλό θα είναι να ρίξουμε μια ματιά στην άκρη του δρόμου μην και κάποιος σαν κι εμάς - λιγότερο τυχερός - υποφέρει...  Ακόμη καλλίτερα; Ας κοιτάξουμε λίγο πιο κοντά, στους ένοικους της διπλανής πόρτας...     

Αν σήμερα είχαμε την ευκαιρία χιλιάδες ή εκατομμύρια ιστολόγοι να γράψουμε για ένα ζήτημα που ενοχλεί, φανταστείτε όλους εκείνους που βιώνουν και θα βιώνουν καθημερινά την αποτυχία μιας ολόκληρης ζωής...

Οι μεγάλοι ηγέτες ούτε διαφημίζονται, ούτε αυτοδιαφημίζονται

Όχι! Απαξιώ να σχολιάσω την ομιλία του Κώστα Καραμανλή στην Κεντρική Επιτροπή την ΟΝΝΕΔ. Απαξιώ να την σχολιάσω διότι, θεωρώ πως η πολιτική και κοινωνική μου παιδεία (αυτήν τουλάχιστον την οποία κατέχω), δεν μου επιτρέπει ν' ασχολούμαι με προπαγανδιστικές πρακτικές απ' όπου κι αν προέρχονται.

Κατανοώ την αγωνία του Κώστα Καραμανλή να συμμαζέψει τ' ασυμμάζευτα, όμως, ας το σκεφτούμε λίγο καλλίτερα: Τί μας είπε χθες; Μας μίλησε για έργα... για οράματα... για μεταρρυθμίσεις (ακόμα μια φορά) και τ' ομολογώ(!).Για μια στιγμή σάστισα! Είχα την αίσθηση ότι ήμουν πολίτης του Μονακό ή των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων! Τόσο πολύ λάθος είχα κάνει;

Όμως, συνήλθα στον αυτό χρόνο και ευτυχώς. Θα δούμε, στο πέρασμα του χρόνου, πως κάθε ηγέτης ο οποίος γνώριζε τις κακές του υπηρεσίες (συνειδητές ή μη), χρησιμοποιούσε φωνές, ενθουσιώδη ακροατήρια, (στοχευμένο κάθε φορά) styling και μεγαλόστομες εκφράσεις για να διαφημίσει την... "πραγμάτεια" του και για να πείσει πως αυτός μόνο έχει δίκιο και όλοι οι υπόλοιποι άδικο!

Θ' αναφέρω ένα μικρό παράδειγμα που μού έρχεται στο μυαλό. Στην προπολεμική Γερμανία, αλλά και κατά την διάρκεια διεξαγωγής του πολέμου, οι κυβερνώντες εθνικοσοσιαλιστές δεν έχαναν ευκαιρία και φιέστες, γιορτές και κάθε είδους προπαγανδιστική εκμετάλλευση της καθημερινότητας της χώρας. Ποιός μπορεί να ισχυριστεί, έπειτα από 60 και πλέον χρόνια, ότι το περίφημο Υπουργείο Προπαγάνδας δεν έκανε καλά την δουλειά του;

Κατά συνέπεια, ακόμη και σήμερα, μεγάλο μέρος ολόκληρης της ανθρωπότητας νομίζει πως όλοι οι Γερμανοί ήταν ναζιστές! Στην πραγματικότητα, η αλήθεια ήταν άλλη. Κι αυτή η αλήθεια πληρώθηκε πολύ ακριβά... Τουλάχιστον ο μισός γερμανικός λαός δεν ήθελε ούτε ν' ακούσει για τον Χίτλερ και τους εθνικοσοσιαλιστές! Μιλάμε για τον μισό και ίσως παραπάνω πληθυσμό μιας μεγάλη χώρας, που υπέφερε, πληγώθηκε και τελικά έχασε τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα, δίχως να έχει την ευθύνη.

Όμως, η Ιστορία είναι μόνο ιστορία και βρίσκεται εκεί που βρίσκεται μοναχά για να μας διδάσκει. Η πραγματικότητά μας, η καθημερινότητά μας χρήζει άλλων πρακτικών και πιο ποιοτικών διδαγμάτων, αν θέλουμε να επιτύχουμε έστω στο ελάχιστο.

Έτσι λοιπόν, αγαπητέ Κώστα Καραμανλή, μπορείς να λες ό,τι θέλεις, όπως θέλεις, αλλά δεν μπορείς να υποτιμάς την νοημοσύνη μας. Εμείς οι απλοί πολίτες ούτε είμαστε, ούτε κρύβουμε πίσω μας "συμφέροντα" που σκοπό έχουν την δική σου πολιτική φθορά και της κυβέρνησής σου.

Οι πολίτες σε επέλεξαν για όλα όσα υποσχέθηκες (κι αυτά δεν περιελάμβαναν κουμπάρους, καλόγερους και λοιπούς κομπάρσους). Η μόνη διέξοδος που έχεις, είναι να κυβερνήσεις. Και να κυβερνήσεις καλά!

... Μπορείς;

... Πολύ φοβάμαι ότι δεν έχεις ούτε την διάθεση, ούτε το "αναγκαίο υλικό" στα χέρια σου για να το πράξεις...