Περί αναρχισμού...(ανανεωμένο)

Πολλά ακούγονται, γράφονται και λέγονται σχετικά με τους λεγόμενους αναρχικούς των Εξαρχείων, τους πραγματικούς αναρχικούς, τους αντιεξουσιαστές, τους κουκουλοφόρους (ένστολους και μη) τα κωλόπαιδα (με ή χωρίς εισαγωγικά)... εγώ θα πρόσθετα και τους νταβατζήδες, τους πλιατσικολόγους, τους συγγενείς και φίλους καθώς κι όλους εκείνους με τον δήθεν καθωσπρεπισμό τους, που ξαφνικά ανακαλύπτουν "Θερμοπύλες" που θα πρέπει να υπερασπιστούν ή να... αλώσουν γιατί αυτό επιβάλλει η... "επικαιρότητα" ή η προβληματική ελληνική πραγματικότητα από την οποία όλοι τρεφόμαστε!

Όχι, δεν είμαστε έθνος βλαμμένων, αντίθετα είμαστε άνθρωποι - όπως όλοι - που κουβαλούν "βιώματα"... "βιώματα" που μας καθοδηγούν και ενίοτε μας επιβάλλουν συμπεριφορές "ξένες" προς την φυσική μας κλίση... "βιώματα" που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μας προτρέπουν στην ημιμάθεια, η οποία επικαλυμμένη με τα πέπλα της δογματικής γνώσης δεν μας επιτρέπει να διευρύνουμε όσο το δυνατόν τον ορίζοντα στην πνευματική μας οπτική...                                                                                             (σημ.: Την λέξη "βιώματα" μπορείτε να την αντικαταστήσετε με όποια άλλη νομίζετε πιο κατάλληλη)

Γι' αυτό άλλωστε μία και μόνη ανάγνωση εφημερίδων, ιστολογίων, μηνυμάτων, αναλύσεων, συζητήσεων, προφορικών και γραπτών απόψεων και ό,τι άλλου κυκλοφορεί, με όλες αυτές τις αντιφάσεις και τις συναισθηματικές μεταπτώσεις που εκφράζονται δημόσια θα πείσει και τον πιο καλόπιστο/κακόπιστο αναγνώστη πως ό,τι συμβαίνει "σήμερα" αποτελεί μια θαυμάσια ευκαιρία για το "αύριο" (και είναι πράγματι παράδοξο πως μπορούμε να ωφελούμαστε από μία τραγωδία) παρά το γεγονός πως, ακόμη δεν είμαστε έτοιμοι(;) για πραγματικές ρήξεις και πολιτικές και κοινωνικές. Οπωσδήποτε, υπάρχει θέληση...  δεν φτάνει όμως από μόνη της. Και αυτό είναι το κομβικό σημείο στο οποίο θα πρέπει να είμαστε πολλοί προσεκτικοί, διότι περνώντας απέναντι δεν μπορείς ποτέ να γνωρίζεις από πριν τι είναι αυτό το "απέναντι".

Για πρώτη ίσως φορά στα τελευταία είκοσι χρόνια ο αναρχισμός έρχεται στην επιφάνεια, όχι ως παραβατική/αντικοινωνική/εχθρική συμπεριφορά αλλά, όπως του αξίζει... ως στάση ζωής και ως εναλλακτικό σύστημα κανόνων και αξιών... (ναι, διέπεται από κανόνες και αξίες!) Η δημοκρατία είναι τόσο πληθωρική (το αναφέρω ως θετικό στοιχείο) που αξίζει τον κόπο να επαναπροσδιορίζει που και που το ποιοτικό της περιεχόμενο και κατά πως φαίνεται, αυτό συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα. Διαβάζω, ακούω γύρω μου ανθρώπους (ιδιαίτερα την τελευταία εβδομάδα και λόγω της κατάστασης που επικρατεί) που αναρωτιούνται σχετικά, γιατί δεν είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν, να μάθουν και κατά συνέπεια να συγκρίνουν και να επιλέξουν τι τους πάει περισσότερο... Δεν είχαν την ευκαιρία αυτή ποτέ... είπαμε η ημιμάθεια...

Οι περισσότεροι από εμάς, μάθαμε να μετρούμε τα πάντα σε μία κλίμακα από τ' αριστερά μέχρι τα δεξιά, κάτι που θεωρείται δεδομένο, ενώ ό,τι άλλο πέρα και πάνω από αυτό θεωρείται τουλάχιστον... "δύσκολο" και "ξένο". Να λοιπόν ένα πρώτο μας λάθος! Συμβιβαστήκαμε με ό,τι βρήκαμε, βολευτήκαμε και τώρα που αναζητούμε απαντήσεις πρακτικές, και λύσεις, προσπαθούμε στα γρήγορα - ρίχνοντας μια ματιά στην θεωρία - να εξηγήσουμε, να διορθώσουμε, να εφαρμόσουμε και να δημιουργήσουμε... όμως η πολιτική δεν είναι "Τσελεμεντές"...

Από την άλλη, συνάνθρωποί μας για λόγους "διαφορετικότητας", τυχαίας ή μη περιθωριοποίησής τους, ή λόγω έλλειψης ευκαιριών... ακόμη-ακόμη και λόγω παρερμηνείας και περιορισμένης γνώσης, αυτοανακηρύχτηκαν σε αναρχικούς, αντιεξουσιαστές, ρομπέν των δασών και των δρόμων, δικαιολογώντας "ιδεολογικά" το κοινωνικό τους μίσος μέσω των καταστροφών και μιας "πάλης" που ποτέ μα ποτέ δεν μπορεί να φέρει κανένα θετικό αποτέλεσμα.

(Ειδικά τα τελευταία χρόνια) επικρατεί ιδεολογική σύγχυση και η σύγχυση αυτή δεν δίδει κανένα απτό αποτέλεσμα, δεν εμπνέει κανένα απολύτως όραμα και απαξιώνει κάθε προσπάθεια... τη στιγμή που έχουμε ανάγκη από λύσεις άμεσα.

Σήμερα στους δρόμους έχουν βγει τα παιδιά και οι έφηβοι! Ό,τι κι αν πουν, ό,τι κι αν ζητούν, έχουν το δίκιο με το μέρος τους. Γιατί; Γιατί αυτοί θα έρθουν μετά από εμάς... και η αλλαγή αυτή θα συμβεί σύντομα! Πάντα έτσι συμβαίνει. Έχουμε λοιπόν υποχρέωση να τους ακούσουμε, ακόμη κι αν δεν συμφωνούμε.

Δεν είναι όμως μόνον οι νέοι. Το πρόβλημα το αντιμετωπίζουμε όλοι μας! Αύριο θα είναι οι αγρότες... Μεθαύριο μπορεί να είναι και πάλι οι συνταξιούχοι. Αργότερα κάποιοι άλλοι... Όλα αυτά τι δείχνουν; Ότι το σύστημα διακυβέρνησης το οποίο - προς το παρόν - υπερασπίζουμε και εφαρμόζουμε είναι προβληματικό, διεφθαρμένο, αδιάφορο, αναποτελεσματικό, αντικοινωνικό, επικίνδυνο, παρωχημένο... εξαιτίας ανθρώπων και τυχοδιωκτικών πολιτικών που ακολουθήθηκαν και εφαρμόστηκαν(...),  με αποτέλεσμα να δημιουργούνται περισσότερα προβλήματα απ' όσα επιλύονται!

Λόγω λοιπόν της ανάγκης που διακρίνω γύρω μου όσον αφορά στην γνωριμία με τον αναρχισμό ή με το "κάτι άλλο" που θα μπορούσε να αντικαταστήσει το υπάρχον σύστημα διακυβέρνησης, αποφάσισα να αναδημοσιεύσω μέσα στο Σαββατοκύριακο δύο εξαιρετικά κείμενα τα οποία βρήκα στο διαδίκτυο και αξίζουν προσοχής και μελέτης. Οπωσδήποτε δεν είναι μόνον αυτά. Υπάρχουν χιλιάδες δημοσιευμένα άρθρα, βιβλία κ.λπ. Με λίγο ψάξιμο, ο καθένας μπορεί να σχηματίσει μια σφαιρική εικόνα... η οποία δεν έχει καμία σχέση με καταστροφές, λεηλασίες και όλα τα παρελκόμενα τους. Εξάλλου, ο αναρχισμός απέχει κατά πολύ από την βία και την τρομοκρατία.

Το πρώτο κείμενο ανήκει στον Β. Ραφαηλίδη, το βρήκα στο blog στραβοβελονιά  και αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο του: "Η μεγάλη περιπέτεια του μαρξισμού". Είχα την χαρά στα χρόνια της πρώτης μου νεότητας να γνωριστώ με τον Β. Ραφαηλίδη και είχα την τιμή να διαφωνήσω αρκετά μαζί του... όμως, ακόμη και στην διαφωνία ήταν ένας άνθρωπος που πρώτα-πρώτα άκουγε! Τέτοιοι άνθρωποι μας λείπουν σήμερα! Άνθρωποι που θα μπορούσαν ν' αποτελούν φάροι και πλοηγοί μέσα στην τρικυμία και την θαλασσοταραχή! ...Γιατί όπως και να το κάνουμε, όλοι μας, μεγαλόσχημοι ή μη, αρκούμαστε στην μετριότητά μας και δεν επιθυμούμε, δεν προσπαθούμε, δεν δοκιμάζουμε να διακριθούμε... να γίνουμε άριστοι και χρήσιμοι.

Να μια πρώτη διαφορά του αναρχισμού με οποιαδήποτε άλλη ιδεολογική τοποθέτηση ή στάση ζωής: Ο αναρχισμός επιζητεί και επιβραβεύει τους άξιους και τους αναδεικνύει ενώ παράλληλα, επιδιώκει την καθημερινή επιβεβαίωσή του μέσα από την καθημερινότητα του κάθε ατόμου χωριστά και όχι της μάζας (τουλάχιστον στην εκδοχή του εκείνη που βρίσκω πιο οικεία).

Το δεύτερο κείμενο ανήκει σε έναν νέο φίλο και συνοδοιπόρο (θέλω να πιστεύω) του οποίου την ανωνυμία σέβομαι! Αν και το συγκεκριμένο απόσπασμα είχε δημοσιευθεί στην ιστοσελίδα του, παρατήρησα πως έχει αφαιρεθεί σχετικά πρόσφατα. Ελπίζω πως αυτό έγινε για λόγους διόρθωσης ή εμπλουτισμού και όχι για λόγους που κατανοώ απόλυτα... Εν πάση περιπτώσει, αν μου ζητηθεί ή απαιτηθεί να το αποσύρω, θα το πράξω σεβόμενος την επιθυμία του.

Όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, το πρώτο κείμενο θα το δημοσιεύσω αύριο (σήμερα κάποια στιγμή) και το δεύτερο την Κυριακή. Ελπίζω - αν και μακροσκελή - να δώσουν κάποιες απαντήσεις κι ένα κίνητρο για περισσότερη αναζήτηση. Προς το παρόν, μένω εδώ...