Η Αφρική δεν θέλει να αποτελέσει πρόσφορο έδαφος για τον Νέο Ψυχρό Πόλεμο

γράφει ο Vijay Prashad

Στις 17 Οκτωβρίου, ο επικεφαλής της Διοίκησης της Αφρικής των ΗΠΑ (AFRICOM), Στρατηγός του Σώματος Πεζοναυτών των ΗΠΑ, Μάικλ Λάνγκλεϊ, επισκέφθηκε το Μαρόκο. Ο Λάνγκλεϊ συναντήθηκε με ανώτερους Μαροκινούς στρατιωτικούς ηγέτες, συμπεριλαμβανομένου του Γενικού Επιθεωρητή των Μαροκινών Ενόπλων Δυνάμεων, Μπελκίρ Ελ Φαρούκ. Από το 2004, η AFRICOM πραγματοποιεί τη «μεγαλύτερη και κορυφαία ετήσια άσκηση», την African Lion, εν μέρει σε μαροκινό έδαφος. Τον περασμένο Ιούνιο, δέκα χώρες συμμετείχαν στην African Lion 2022, με παρατηρητές από το Ισραήλ (για πρώτη φορά) και το ΝΑΤΟ.

Η επίσκεψη του Μάικλ Λάνγκλεϊ αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης παρέμβασης των ΗΠΑ στην αφρικανική ήπειρο, την οποία τεκμηριώσαμε στο φάκελό μας αρ. 42 (Ιούλιος 2021) με τίτλο, «Defending Our Sovereignty: U.S. Military Bases in Africa and the Future of African Unity», κοινή δημοσίευση με την Ερευνητική Ομάδα του Σοσιαλιστικού Κινήματος της Γκάνας. Σε αυτό το κείμενο, γράψαμε ότι οι δύο σημαντικές αρχές του Παναφρικανισμού είναι η πολιτική ενότητα και η εδαφική κυριαρχία και υποστηρίξαμε ότι «[η] διαρκής παρουσία ξένων στρατιωτικών βάσεων δεν συμβολίζει μόνο την έλλειψη ενότητας και κυριαρχίας, αλλά επιβάλλει επίσης εξίσου τον κατακερματισμό και την υποταγή των λαών και των κυβερνήσεων της ηπείρου». Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/11/08/i-afriki-den-thelei-na-apotelesei-prosf/

ΗΠΑ: 251 στρατιωτικές επεμβάσεις από το 1991

γράφει ο Benjamin Norton

Οι Ηνωμένες Πολιτείες ξεκίνησαν τουλάχιστον 251 στρατιωτικές επεμβάσεις μεταξύ 1991 και 2022. Αυτό σύμφωνα με έκθεση της Υπηρεσίας Ερευνών του Κογκρέσου, ενός αμερικανικού κυβερνητικού θεσμού που συγκεντρώνει πληροφορίες για λογαριασμό του Κογκρέσου.

Η έκθεση τεκμηριώνει άλλες 218 στρατιωτικές επεμβάσεις των ΗΠΑ μεταξύ 1798 και 1990. Αυτό σημαίνει συνολικά 469 στρατιωτικές επεμβάσεις των ΗΠΑ από το 1798 που έχουν αναγνωριστεί από το Κογκρέσο.

Αυτά τα δεδομένα δημοσιεύθηκαν στις 8 Μαρτίου 2022 από την Υπηρεσία Ερευνών του Κογκρέσου (CRS), σε ένα έγγραφο με τίτλο «Περιπτώσεις χρήσης των Ενόπλων Δυνάμεων των Ηνωμένων Πολιτειών στο εξωτερικό, 1798-2022». Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/09/22/ipa-251-stratiotikes-epembaseis-apo-to-1991/

Η κρίση της Ταϊβάν

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

 

 

Ενώ ο πόλεμος στην Ουκρανία βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, οι ΗΠΑ ανέβασαν την ένταση στην αντίθετη πλευρά της Ευρασίας. Κάποιοι ερμηνεύουν την επίσκεψη της Νάνσι Πελόζι ως πραγματική πρόκληση, ενώ κάποιοι τη θεωρούν ως απάντηση στην κινεζική υποστήριξη στην Μόσχα. Κάποιοι άλλοι θεώρησαν ότι εμπίπτει στα κανονικά πλαίσια της πολιτικής των ΗΠΑ για την Ταϊβάν.

Σε κάθε περίπτωση, η κίνηση αυτή έχει δρομολογήσει εξελίξεις σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο, οι οποίες θα μορφοποιηθούν το επόμενο διάστημα. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/09/21/i-krisi-tis-taiban/

Η θεωρία του ντόμινο στην Ουκρανία

γράφει ο Στρατής Αλεξίου

Ένα από τα επιχειρήματα της προπαγάνδας των μέσων μαζικής ενημέρωσης της Δύσης για τον πόλεμο στην Ουκρανία, είναι το εξής: είναι απαραίτητο να πολεμήσουμε τη Ρωσία στην Ουκρανία, γιατί η εισβολή είναι το πρώτο βήμα ενός ρωσικού ιμπεριαλιστικού σχεδίου, το οποίο στοχεύει στην ανασύσταση των συνόρων της ΕΣΣΔ ή της Τσαρικής Αυτοκρατορίας, με αποτέλεσμα να εξαπλωθεί ο «αυταρχισμός» εκεί που σήμερα υπάρχει «δημοκρατία».

Συνοπτικά, η αυταρχική Ρωσία πρέπει να ηττηθεί στα εδάφη της Ουκρανίας, για να μην χρειαστεί να την πολεμήσουμε στη δημοκρατική Πολωνία, Φινλανδία, Εσθονία, Γερμανία κ.α. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/08/28/i-theoria-toy-ntomino-stin-oykrania/

Η συμφωνία Ιράν-ΗΠΑ για τα πυρηνικά

γράφει ο Χρήστος Ευαγγέλου

Στις 12 Αυγούστου, ο Χαντί Ματάρ, μαχαίρωσε τον Σαλμάν Ρούσντι, τον συγγραφέα του βιβλίου «Σατανικοί Στίχοι», που το 1989 είχε προσελκύσει την οργή του Αγιατολάχ Χομεϊνί, ο οποίος τον είχε καταδικάσει σε θάνατο με έναν φετφά που τον κυνηγούσε για χρόνια.

Είναι άγνωστο αν ο δράστης γνώριζε ότι ο φετφάς μπορεί να ίσχυε ακόμα και να είχε αυξηθεί το ποσό της επικήρυξης, αλλά η αξίωση της κυβέρνησης του Ιράν κατά του Ρούσντι είχε ακυρωθεί το 1998 από τον Ιρανό πρόεδρο Μοχάμαντ Χαταμί. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ:  https://www.geoeurope.org/2022/08/25/i-symfonia-iran-ipa-gia-ta-pyrinika/

Η Γερμανία και η αντικινεζική συμμαχία

γράφει η Σωτηρία Πάνου

Από τις 19 Αυγούστου έως τις 9 Σεπτεμβρίου, η διετής κοινή αεροπορική στρατιωτική άσκηση «Dark-2022» διεξάγεται στο Ντάργουιν, στη βόρεια Αυστραλία. Συμμετέχουν 100 αεροσκάφη και 2.500 στρατιωτικοί.

Μεταξύ αυτών, η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα και η Γερμανία συμμετέχουν πλήρως στη στρατιωτική άσκηση για πρώτη φορά φέτος. Οι ΗΠΑ θέλουν να κερδίσουν την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα για να σχεδιάσουν τη λεγόμενη ασιατική εκδοχή του ΝΑΤΟ και η αποστολή της πολεμικής αεροπορίας από τη Γερμανία αυτή τη φορά είναι η μεγαλύτερη στην περιοχή Ινδοειρηνικού, μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/08/24/i-germania-kai-i-antikineziki-symmaxi/

Σερβία: Η προσπάθεια διατήρησης της ουδετερότητας

 γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

 

Ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος έχει ήδη ξεκινήσει, αυτός είναι ένας πόλεμος των δυτικών χωρών με τη Ρωσία διά των Ουκρανών. Αυτή είναι η θέση του Σέρβου Προέδρου Αλεξάνταρ Βούτσιτς - και είναι μια πολύ τολμηρή θέση για τα δεδομένα της σημερινής Ευρώπης.

Εδώ και χρόνια, η Σερβία διατηρεί καλές σχέσεις τόσο με τη Ρωσία και τη Κίνα, όσο και με την Ευρώπη. Το Βελιγράδι θα ήθελε να ολοκληρωθεί η ενταξιακή του πορεία στην ΕΕ, αλλά και να διατηρήσει τις παραδοσιακά φιλικές του σχέσεις με τη Μόσχα και τις οικονομικές δυνατότητες που μπορεί να προσφέρει το Πεκίνο. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/07/29/serbia-i-prospatheia-diatirisis-tis-oy/

Οι εξελίξεις στην Περιφέρεια

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

 

Ο Ινδο-Ειρηνικός είναι η γεωγραφική περιοχή του πλανήτη, στην οποία θα καθοριστεί το αποτέλεσμα της σύγκρουσης μεταξύ της ισχύουσας μονοπολικότητας που προωθεί η Δύση και της πολυπολικότητας που προωθούν η Κίνα και η Ρωσία.

Πρόκειται για μια αλλαγή που θα καθορίσει τον ηγεμόνα του παγκόσμιου συστήματος για μεγάλο χρονικό διάστημα. Στο παρελθόν, όλες οι ηγεμονικές αλλαγές συνοδεύτηκαν και από παγκόσμιους πολέμους. Τα σημερινά δεδομένα δεν δείχνουν ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια τέτοια σύγκρουση. Δείχνουν όμως ότι, αναδιατάσσονται σε παγκόσμια κλίμακα οι συμμαχίες, μια απαραίτητη προϋπόθεση για την τελική αναμέτρηση. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/07/27/oi-exelixeis-stin-perifereia/

 

Οι ομαδοποιήσεις της παγκόσμιας οικονομίας

γράφει ο Σπύρος Αξαρλής

 

Τον τελευταίο καιρό, το Πεκίνο διεξάγει διάλογο με τη συλλογική Δύση με σκληρό, ακόμη και αγενή τόνο. Το παλιό τακτ, η συνηθισμένη ανατολική διπλωματία, δομημένη σε αόριστους υπαινιγμούς, έχει εξαφανιστεί. Και από τον περασμένο Φεβρουάριο, το κινεζικό υπουργείο Εξωτερικών έχει αρχίσει να μεσολαβεί πιο αποφασιστικά για τη Ρωσία.

Την Πέμπτη 14 Ιουνίου, το κινεζικό υπουργείο Εξωτερικών εξέπληξε για άλλη μια φορά τη διεθνή κοινότητα με ένα σύντομο, αλλά περιεκτικό σχόλιο. Ο εκπρόσωπος του υπουργείου Zhao Lijiang σημείωσε τη διαφορά στην κατανόηση της φράσης «διεθνής κοινότητα» ανάμεσα σε όλο τον κόσμο και στο δυτικό Τύπο. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/07/15/oi-omadopoiiseis-tis-pagkosmias-oiko/

Η αγορά ουρανίου και η ΕΕ

 γράφει ο Γρηγόρης Κοτσίρης

Σε προηγούμενο κείμενο αναφερθήκαμε στις δυνητικές επιπτώσεις που μπορεί να έχει ο πόλεμος στην Ουκρανία, στις σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας, σε ό,τι αφορά την αγορά ουρανίου (https://www.geoeurope.org/2022/05/07/i-agora-oyranioy-kai-o-polemos-stin-oyk/). Στο κείμενο που ακολουθεί, αναφερόμαστε κυρίως, στις ευρωπαϊκές αγορές.

Στην Ευρώπη, μιλούν πολύ για το εμπάργκο στο ρωσικό πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, αλλά από σκοπιμότητα σιωπούν για το εμπλουτισμένο ουράνιο. Ωστόσο, η ΕΕ εξαρτάται περισσότερο από αυτό παρά από το φυσικό αέριο. Ταυτόχρονα, υπάρχει και τεχνολογική εξάρτηση, την οποία οι ευρωπαϊκοί πυρηνικοί σταθμοί δεν θα μπορέσουν να ξεπεράσουν χωρίς σοβαρές ζημιές στην παραγωγή. Το κλείσιμο από τη Μόσχα της «κάνουλας του ουρανίου» απειλεί να υπονομεύσει την παροχή ρεύματος σε ολόκληρες χώρες. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/07/07/i-agora-oyranioy-kai-i-ee/

 

 

 

Ο διάδρομος Βορρά-Νότου

γράφει ο Παύλος Χριστόπουλος 

Στο πλαίσιο του 25ου Διεθνούς Οικονομικού Φόρουμ της Αγίας Πετρούπολης (SPIEF), υπεγράφη συμφωνία για την ανάπτυξη του διαδρόμου Βορρά-Νότου, ο οποίος θα παρέχει στη Ρωσία σταθερούς διαύλους επικοινωνίας με τη Μέση Ανατολή και τη Νότια Ασία.

Ο μεταφορικός διάδρομος Βορρά-Νότου θα συνδέει το ευρωπαϊκό τμήμα της Ρωσίας με την Ινδία. Αυτός ο διάδρομος θα έχει πολλούς κλάδους, επομένως το έργο είναι γεωπολιτικής σημασίας όσον αφορά τη συμπερίληψη του Ιράν, του Αφγανιστάν και του Πακιστάν στις οικονομικές δραστηριότητες.

 

Η αποτυχία της Συνόδου της Αμερικής 2022

γράφει ο Μανώλης Μουράτογλου

Καθώς η Σύνοδος Κορυφής της Αμερικής της αμερικανικής κυβέρνησης τελείωσε στο Λος Άντζελες, το κυριότερο γεγονός της παραμένει ότι οι πρόεδροι του Μεξικού, της Βολιβίας, της Ονδούρας και της Γουατεμάλας αρνήθηκαν να παραστούν, διαμαρτυρόμενοι για τον αποκλεισμό της Κούβας, της Βενεζουέλας και της Νικαράγουας.

Η Ουάσιγκτον αρνήθηκε να προσκαλέσει τις σοσιαλιστικές κυβερνήσεις της Κούβας, της Βενεζουέλας και της Νικαράγουας.

Για να διαμαρτυρηθούν για αυτόν τον αποκλεισμό, οι πρόεδροι του Μεξικού, της Βολιβίας και της Ονδούρας μποϊκοτάρισαν τη Σύνοδο Κορυφής. Ο πρόεδρος της Γουατεμάλας επέλεξε επίσης να μην παραστεί στη διάσκεψη. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/06/10/i-apotyxia-tis-synodoy-tis-amerikis-2022/

Ο εκκλησιαστικός χάρτης και η γεωπολιτική σύγκρουση στην Ευρώπη

γράφει ο Νάσος Πετράκης

Η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, με επικεφαλής τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, αναγνώρισε εν μέρει την Εκκλησία της Βόρειας Μακεδονίας. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο αναγνωρίζει την εκκλησιαστική ιεραρχία με επικεφαλής τον Αρχιεπίσκοπο Στέφανο ως κανονική και έγκυρη στον πανορθόδοξο κόσμο. Ιδρύει μαζί της μια κανονική και λειτουργική κοινότητα, αλλά χωρίς να έχει λάβει αυτή η Εκκλησία το καθεστώς του αυτοκέφαλου, που ρυθμίζει επίσημα το διεθνές όνομα και το καθεστώς της. Η Κωνσταντινούπολη αναγνώρισε το όνομα αυτής της εκκλησίας ως «Οχρίδα», πράγμα που σημαίνει ότι η περιοχή της δικαιοδοσίας της είναι μόνο εντός των ορίων της Βόρειας Μακεδονίας, αλλά αποκλείει τη χρήση του όρου «Μακεδονική». Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/06/07/o-ekklisiastikos-xartis-kai-i-geopoli/

Σχέδια για το μέλλον της Ουκρανίας

γράφει ο Κώστας Κουρτίδης

Σε προηγούμενο κείμενο στο Geoeurope με τίτλο «Το κόστος ανοικοδόμησης της Ουκρανίας», εξετάσαμε κάποιες εκτιμήσεις για το κόστος που αναμένεται να επωμιστεί η ΕΕ, για τη μεταπολεμική ανασυγκρότηση της Ουκρανίας. Στο κείμενο αυτό, περιλαμβάνονται κάποια σημεία του προηγούμενου κειμένου και γίνεται προσπάθεια να συνδεθούν οι προσπάθειες της ΕΕ με τους σχεδιασμούς της κυρίαρχης ελίτ της Ουκρανίας.

Στο σημείωμα αυτό δεν εξετάζονται σενάρια για τον τερματισμό και τον χρόνο λήξης του πολέμου, αν και η συζήτηση που διεξάγεται αυτές τις ημέρες, σε διεθνές επίπεδο, αφορά αυτές τις προοπτικές.

Εδώ εξετάζονται κάποια σχέδια για την ανοικοδόμηση της Ουκρανίας, όπως τα έχει επεξεργαστεί μέχρι τώρα η ΕΕ και η ουκρανική ηγεσία υπό τον Ζελένσκι. Δεν αποτελούν πλήρη σχέδια, αλλά περισσότερο κατευθύνσεις στρατηγικής που θα ήθελαν να υλοποιήσουν. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/06/11/sxedia-gia-to-mellon-tis-oykranias/

 

Η κρίση του σιταριού

 γράφει ο Παύλος Χριστόπουλος

Στον τρίτο μήνα των στρατιωτικών επιχειρήσεων και καθώς πλησιάζει η καλοκαιρινή περίοδος, ο πόλεμος στην Ουκρανία φαίνεται να έχει αποκτήσει μια νέα διάσταση, αυτή της διεθνούς επισιτιστικής κρίσης.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία, καθιστά αδύνατη τη σπορά, ενώ η μεταφορά του σιταριού από τα λιμάνια της Μαύρης Θάλασσας προσκρούει σε θέματα στρατιωτικής ασφάλειας (αποναρκοθετήσεις κ.λπ). Αυτές οι εξελίξεις θα ευθύνονται για τον επόμενο λιμό που θα χτυπήσει τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή.

Στην πραγματικότητα όμως, η τιμή του σιταριού είχε ήδη αρχίσει να αυξάνεται πριν από τον πόλεμο λόγω της χρηματοοικονομικής χειραγώγησης και η άνοδός της είναι μέρος ενός ευρύτερου γεωπολιτικού σχεδιασμού. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/06/09/i-krisi-toy-sitarioy/

Το κόστος ανοικοδόμησης της Ουκρανίας

 γράφει ο Κώστας Κουρτίδης

Η ανοικοδόμηση της Ουκρανίας θα κοστίσει περίπου 600 δις ευρώ. Αυτή η εκτίμηση προέρχεται από μελέτη του Κέντρου Ερευνών Οικονομικής Πολιτικής (CEPR). Οι καταστροφές από τους ρωσικούς βομβαρδισμούς και η αναγκαστική διακοπή της βιομηχανικής και αγροτικής παραγωγής, έχουν γονατίσει τη χώρα. Για να ανασυγκροτηθεί θα χρειαστεί την υποστήριξη της Δύσης. Διαβάστε την συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/05/10/to-kostos-anoikodomisis-tis-oykrania/

Η διαδικασία διεύρυνσης των BRICS

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

Η Κίνα θέλει να διευρύνει τη συμμαχία των BRICS, για πρώτη φορά εδώ και μια δεκαετία, σύμφωνα με πρόσφατα δημοσιεύματα.

«Η Κίνα προτείνει να ξεκινήσει η διαδικασία διεύρυνσης των BRICS, να διερευνήσει τα κριτήρια και τις διαδικασίες για την επέκταση και σταδιακά να διαμορφώσει συναίνεση», δήλωσε ο Γουάνγκ Γι, υπουργός Εξωτερικών της Κίνας.

Η Βραζιλία, η Ρωσία, η Ινδία και η Κίνα σχημάτισαν αρχικά το μπλοκ το 2009, με τη Νότια Αφρική να προσχωρεί το 2010. Μετά από μια δεκαετία, κατά τη διάρκεια της οποίας πολλοί αμφισβήτησαν τη βιωσιμότητα του σχήματος, οι παγκόσμιες ισορροπίες οδηγούν στη διεύρυνση του μπλοκ.

Η στρατηγική κατεύθυνση του μπλοκ είναι η συνεργασία Νότου-Νότου, για την αντιμετώπιση της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής αρχιτεκτονικής, που κυριαρχείται από τις ΗΠΑ. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/05/21/i-diadikasia-dieyrynsis-ton-brics/

EUROVISION vs INTERVISION

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

Απόψε είναι ο τελικός του διαγωνισμού τραγουδιού της Eurovision. Ενός θεσμού που ξεκίνησε την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, το 1956.

Εκείνη την εποχή, οι εντάσεις μεταξύ των Δυτικών και των Ανατολικών χωρών μέσα στην IBU (Διεθνής Ένωση Ραδιοφωνίας), είχαν σαν αποτέλεσμα την διάσπαση. Από την μία δημιουργήθηκε η EBU (Ευρωπαϊκή Ένωση Ραδιοφωνίας) για τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης και από την άλλη, ο IBO (Διεθνής Οργανισμός Ραδιοφωνίας) που αργότερα μετονομάστηκε σε IORT (Διεθνής Οργανισμός για το Ραδιόφωνο και την Τηλεόραση) για τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.

Και οι δύο αυτοί οργανισμοί είχαν ξεχωριστά δίκτυα ανταλλαγής προγραμμάτων μεταξύ των μελών τους, το Δίκτυο Eurovision ο ένας και το δίκτυο Intervision, ο άλλος.

Ο διαγωνισμός της  EUROVISION

Στην δεκαετία του ΄50 υπήρχαν πολλές ιδέες στον χώρο της Δυτικής Ευρώπης για κοινές μεταδόσεις ευρωπαϊκών mega events στις ευρωπαϊκές χώρες της Δύσης. Μεταξύ αυτών, υπήρξαν και ιδέες για έναν ευρωπαϊκό διαγωνισμό τραγουδιού που προωθούσε ο Ιταλός Σέρτζιο Πουλιέζε.

Υπήρχε όμως και μια παρέμβαση από την πλευρά του ΝΑΤΟ. Στις 28 Ιανουαρίου 1955, στο Palais de Chaillot στο Παρίσι, συναντήθηκαν τα μέλη της Culture and Public Information Committee του ΝΑΤΟ με τον διευθυντή της Γαλλικής Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης για να του παραδώσουν την έκθεση ενός project στο οποίο είχε ήδη εμπλακεί το BBC: την δημιουργία ενός ευρωπαϊκού φεστιβάλ που θα ονομάζεται Eurovision, οι άξονες του οποίου θα έπρεπε να καθοριστούν.

Στις 30 Νοεμβρίου 1955 έγινε μία συνάντηση στον ίδιο χώρο, μόνο που το σχέδιο είχε αλλάξει: η δημιουργία ενός μουσικού φεστιβάλ του ΝΑΤΟ, ενός διατλαντικού φεστιβάλ, που θα ξεκινούσε τον Απρίλιο του 1956. Υπήρχε ένα ανοικτό θέμα. Αν η μουσική και τα τραγούδια θα ήταν στρατιωτικού περιεχομένου, ή όχι.

Στις 12 Φεβρουαρίου σε μία τρίτη συνάντηση, αποφασίστηκε η χρησιμοποίηση της European Broadcasting Union ως φορέα για την υλοποίηση, όχι ενός διατλαντικού φεστιβάλ, αλλά ενός αμιγώς ευρωπαϊκού με κανονικό περιεχόμενο. Έτσι, ο διαγωνισμός ξεκίνησε τον Μάιο του 1956. Επικεφαλής της European Broadcasting Union, ήταν ο Ian Jacob του BBC που είχε εξαρχής εμπλακεί στην δημιουργία της Eurovision.

Ο διαγωνισμός της INTERVISION

Οι τότε χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας δεν γίνονταν δεκτές στον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision.

Εν τω μεταξύ, από το 1961, οργανώνονταν στην Πολωνία το Διεθνές Φεστιβάλ Τραγουδιού του Σόποτ, από τον πιανίστα Βλάντισλαβ Σπίλμαν. Το 1977 το φεστιβάλ αυτό αντικαταστάθηκε από το φεστιβάλ τραγουδιού της Intervision, που διήρκεσε μέχρι το 1980.

Είχε προηγηθεί όμως, το φεστιβάλ τραγουδιού Intervision της Τσεχοσλοβακίας, από το 1965 έως το 1968. Σε αντίθεση με την Eurovision που διεξάγονταν κάθε χρόνο σε διαφορετική χώρα, η Intervision διεξάγονταν στην ίδια χώρα. Εκτός από τις Ανατολικές χώρες, σε αυτούς τους διαγωνισμούς εμφανίστηκαν και συμμετοχές από χώρες της Δύσης, ή και ουδέτερες, όπως η Φινλανδία, η Γιουγκοσλαβία, η Αυστρία, η Ελβετία, η Ισπανία, το Βέλγιο και η Δυτική Γερμανία.

Τη μεταψυχροπολεμική περίοδο, έγινε μια προσπάθεια αναβίωσης του φεστιβάλ της Intervision, το 2008 στο Σότσι της Ρωσίας. Δεν υπήρξε όμως συνέχεια. Υπήρξε μια ανακοίνωση ότι το φεστιβάλ θα διεξάγονταν και πάλι από το 2014, αλλά δεν υπήρξε ποτέ συνέχεια.

Η σημερινή κατάσταση

Ο διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision εξακολουθεί να αποτελεί ένα ετήσιο mega event. Οι κριτικές για την χαμηλή ποιότητα των τραγουδιών, είναι πάντα παρούσες, ωστόσο ο διαγωνισμός εξακολουθεί να αποτελεί ένα εργαλείο προβολής ήπιας ισχύος της Ευρώπης.

Ως διαγωνισμός σχετίζεται και με την λεγόμενη λαϊκή γεωπολιτική, μέσα από την οποία εκφράζονται γεωπολιτισμικές προσεγγίσεις, προτιμήσεις, στερεότυπα, προκαταλήψεις κλπ. Το αποτέλεσμα είναι η κατευθυνόμενη ψηφοφορία για την ανάδειξη του νικητή. Είναι γνωστό ότι έχουν δημιουργηθεί μπλοκ χωρών που ανταλλάσσουν ψήφους.

Αυτό που έχει σημασία, είναι ότι ο διαγωνισμός ξεκίνησε για να συμβάλλει στην ενοποίηση της Ευρώπης. Με την πάροδο των χρόνων, τα γεωγραφικά όρια του διαγωνισμού άρχισαν να θολώνουν. Συμμετείχαν χώρες όπως το Ισραήλ, το Μαρόκο, η Αρμενία, η Γεωργία, το Αζερμπαϊτζάν, η Αυστραλία κλπ. Αυτές οι συμμετοχές διαμορφώνουν μία δύσκολη ισορροπία μεταξύ της ανάγκης επέκτασης του διαγωνισμού και της απώλειας της ευρωπαϊκής του ταυτότητας.

Όψεις της γεωοικονομικής σημασίας της Ουκρανίας

γράφει ο Θάνος Σεραλίδης

Η σημασία της Ουκρανίας υπερβαίνει τον ρόλο της ως χώρου αντιπαράθεσης, ενδιάμεσου κράτους και γεωπολιτικού άξονα που οι μεγάλες δυνάμεις επιδιώκουν να ελέγξουν για τις δικές τους γεωπολιτικές επιδιώξεις. Αυτό το ανατολικοευρωπαϊκό κράτος είναι σημαντικό και από γεωοικονομική άποψη.

Διαθέτει υποδομές που συνδέουν τη Ρωσία με την υπόλοιπη Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων δικτύων αγωγών φυσικού αερίου και αυτοκινητοδρόμων. Ως εκ τούτου, μπορεί να λειτουργήσει ως διάδρομος εμπορίου και ενεργειακών ροών. Επιπλέον, ο ποταμός Δνείπερος ─μια πλωτή οδός─ και η πρόσβαση της Ουκρανίας στη Μαύρη Θάλασσα μέσω του λιμανιού της Οδησσού σημαίνει ότι η γεωγραφία της Ουκρανίας προσφέρει μια βέλτιστη πύλη για συμμετοχή στο διεθνές εμπόριο, ενώ παράλληλα μπορεί να αξιοποιήσει τα οφέλη της, από την προώθηση της ανάπτυξης και της ευημερίας. Διαβάστε περισσότερα εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/04/12/opseis-tis-geooikonomikis-simasias-ti/

Πόσο κερδίζει η Τουρκία από τον πόλεμο στην Ουκρανία;

γράφει ο Μανόλης Μουράτογλου

Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι, προς το παρόν, ο μεγάλος νικητής της ρωσο-ουκρανικής κρίσης. Ο Ερντογάν προσεγγίζει το Ισραήλ, καταδικάζει την επίθεση του Βλαντιμίρ Πούτιν, αλλά παραμένει επιφυλακτικός με τις κυρώσεις, εφάρμοσε κατά γράμμα τη Σύμβαση του Μοντρέ για τη διέλευση πλοίων στον Βόσπορο, συνεχίζει την επιρροή του στην Ουκρανία, την οποία επίσης υπερασπίζεται χάρη στα drones Tb-2 και είναι μαζί με μερικές άλλες χώρες, όπως η Πολωνία και η Ρουμανία, καθοριστικής σημασίας για τον ευρωατλαντικό αποκλεισμό της Ρωσίας. Διαβάστε περισσότερα εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/04/11/poso-kerdizei-i-toyrkia-apo-ton-polemo/