Στην Πάτρα των ανεύθυνων αξιωματούχων και λοιπών «αρχόντων»…

… στην Πάτρα της ψευτογκλαμουριάς, της αλαζονείας, της παρακμής και της υποκουλτούρας των «επιφανών» και «ένδοξων» ανδρών της, είναι να αναρωτιέται κανείς σε ποιόν να πιστώσει την ανοησία και την αναισθησία που έχουν φέρει αυτή την πόλη στον πάτο… πραγματικά στον πάτο! Στον Δήμο Πατρέων? Στην Τροχαία Πατρών? Στον Οργανισμό Λιμένος Πάτρας? Στη Μητρόπολη? Στην Αρχαιολογική Υπηρεσία? Στο Καρναβαλικό Κομιτάτο? Σε ποιόν?

Όμως, να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή? Ας μελετήσουμε για λίγο την εικόνα. Περιοχή: Ένας εκ των πιο επικίνδυνων δρόμων της Πάτρας, η Ακτή Δυμαίων. Πού? Στο θαλάσσιο μέτωπο της πόλης, που καταλήγει στο… τσίγκινο περίβολο του κατά τ’ άλλα νεώτερου και σύγχρονου λιμένος της Ελλάδος, της Μεσογείου και ενδεχομένως ολόκληρης της Ευρώπης. Σημαντικός σταθμός και προορισμός πλήθους ταξιδιωτών – κυρίως – εκ Κεντρικής Ασίας και Αφρικής ορμώμενων!

Εκτός από το γεγονός πως η εικόνα από μόνη της δεν τιμά την πόλη μας, είναι βεβαρημένη και φορτισμένη αφού, μόλις την πρωτοχρονιά ένας άτυχος συμπολίτης μας έχασε την ζωή του στο συγκεκριμένο σημείο! Κατά το δυστύχημα εκείνο, η πινακίδα σήμανσης του κ.ο.κ. (ναι, αυτή που φαίνεται στην εικόνα) είχε καταστραφεί. Ο τσίγκος, ο οποίος προεξέχει ως ξυράφι στο πεζοδρόμιο βρίσκεται στην κατάσταση που βλέπουμε τουλάχιστον για ένα εξάμηνο! Κι όμως, κανείς δεν αξιώθηκε να ασχοληθεί με αυτόν! Η πινακίδα αντικαταστάθηκε και ορθώς, ο τσίγκος-ξυράφι όμως, παραμένει εκεί! Ως… αξιοθέατο! Μήπως κάποιος από αυτούς που θίγονται εύκολα όταν τους κατηγορούμε πως δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, μπορούν ν’ ασχοληθούν? Ή είναι πολύ δύσκολη και πανάκριβη η όλη εργασία που την καθιστά απαγορευτική?

Περί δικαίων και ... αδίκων

Πέρασαν 3 χρόνια από την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και για ακόμη μία χρονιά η Ελληνική Δικαιοσύνη εορτάζει! Γιορτάζει με την αποφυλάκιση του ενός εκ των δύο καταδικασθέντων για την δολοφονία του (για ανθρωπιστικούς λόγους!) την ίδια ώρα που αποφασίζει και διατάσσει την φυλάκιση ή την κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων άτυχων συμπολιτών μας για χρέη 100, 200 ή 500 ευρώ! (Τελευταίο παράδειγμα που υπέπεσε στην αντίληψή μου η υπόθεση ενός συμπολίτη πατρινού, άνεργου με παιδιά, που το δικαστήριο διέταξε την κατάσχεση της οικίας του για χρέη 500 ευρώ. Τα παραδείγματα πάρα πολλά…!).

Κάπως έτσι δεν ευτελίζονται οι θεσμοί?

Αποτελεί κοινή διαπίστωση πως, στην χώρα μας αυτοί που τιμωρούνται είναι οι φτωχοί, οι αδύναμοι και οι άτυχοι. Γιατί άραγε? Γιατί οι υπηρετούντες την Δικαιοσύνη από έδρας αγωνίζονται με σθένος για τα δικαιώματά τους και δεν επιδεικνύουν το ίδιο σθένος στην ελάχιστη υποχρέωσή τους για ανθρωπιά και  κοινωνικό πολιτισμό? Ποιά είναι η ζυγαριά και ποιό το ζύγι?

Είναι εύκολο να ρίχνεις το βάρος στην πολιτική εξουσία (νομοθετική και εκτελεστική) και να νίπτεις τας χείρας σου ως άλλος Πιλάτος… Την ίδια ώρα, φαίνεται πως είναι υπερβολικά δύσκολο για ανθρώπους σπουδαγμένους και διαβασμένους – ίσως περισσότερο από τον καθέναν – να ερμηνεύσουν λογικά το πνεύμα των νόμων. Ναι, μπορεί την μεγαλύτερη ευθύνη να την φέρει η νομοθετική εξουσία η οποία νομοθετεί υπό την ποδηγέτηση της εκάστοτε εκτελεστικής εξουσίας με τα όποια... συμπλέγματά της, στη βάση της επιβολής ρυθμιστικών κανόνων που εύκολα διαστρεβλώνονται, καταπατώνται ή ξεχνιούνται, όμως, η Δικαιοσύνη δεν μπορεί να επικαλείται άγνοια ή μη συμμετοχή (συνενοχή) στο κακό που συμβαίνει.

Εγώ νομικός δεν είμαι. Πολίτης είμαι. Ένας απλός πολίτης με ελάχιστες γνώσεις αλλά νομίζω πως το αυτονόητο μπορεί να το βλέπει και κάποιος σαν κι εμένα! Και το αυτονόητο είναι το κοινό αίσθημα περί δικαίου το οποίο έχει πληγεί  ανεπανόρθωτα.

Ο σοφός λαός μας λέει: «Λίγη Δικαιοσύνη δεν βλάπτει» και το εννοεί! Πότε θα εννοήσουν και οι δικαστές μας?

Χριστούγεννα στον δρόμο....

Θα μπορούσε να είναι κάποιος από εμάς! Ευτυχώς, είναι ένας ασήμαντος άγνωστος, δίχως όνομα και δίχως πρόσωπο! Καλό μήνα να έχουμε...

Βοήθεια προς τις γυναίκες κρατούμενες με μωρά στις φυλακές Ελαιώνα Θηβών

Επίσημη ανακοίνωση Δήμου Αθηναίων:

Η 1η Δημοτική Κοινότητα του Δήμου Αθηναίων για μία ακόμη φορά διοργανώνει εκδήλωση κοινωνικής αλληλεγγύης στις μητέρες (ενήλικες και ανήλικες) που κρατούνται στις γυναικείες φυλακές Ελαιώνα Θήβας και τα παιδιά τους.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011 και θα περιλαμβάνει τη θεατρική παράσταση «Αριστοφάνη - Ορνιθες» (μια rock παράσταση για νέους) και ένα θεατροπαιδαγωγικό πρόγραμμα (εργαστήρι - παιχνίδι) με τις κρατούμενες μετά την παράσταση, εθελοντική προσφορά της κας Γεωργίας Κακουδάκη και των συνεργατών της.

Όπως ενημερωθήκαμε από την κοινωνική λειτουργό των φυλακών, υπάρχει άμεση ανάγκη για την προσφορά ειδών ατομικής υγιεινής (σαπούνια, σαμπουάν, σερβιέτες, πάνες για μωρά, / νουμερα για πανες 0-6 /κρέμες σώματος παιδικές, οδοντόκρεμες οδοντοβουρτσες, κ.λ.π.).

ΠΑΙΧΝΙΔΙΩΝ (όχι με κομάτια που αποσπώνται και υπάρχει κίνδυνος κατάποσης από τα μικρά παιδάκια)

Προσφορές ειδών συγκεντρώνονται στα γραφεία της Κοινότητας Πλ.Ηρώων 3 (Ψυρρή) μέχρι 30-11-2011 ώρες 10:00 εως 14:00, τηλ. επικοινωνίας 210 5277950-1, 210 5277902.

 

Το σχόλιό μας: Σε χώρες β' διαλογής σαν και την δική μας, το αυτονόητο είναι τόσο δύσκολο που κάθε μικρή προσπάθεια, κάθε ελάχιστη πρωτοβουλία - απ' όπου κι αν προέρχεται - αξίζει πολλά, γιατί μπορεί να μας υπενθυμίζει πως να είμαστε για λίγο άνθρωποι! Ας συνδράμουμε κι αυτή τη προσπάθεια... ας δείξουμε στους "υπεύθυνους" πόσο ανεύθυνοι είναι και ας πράξουμε το... αυτονόητο! 

 

Εμπορικός & Εισαγωγικός Σύλλογος Πατρών

Ποιός ασχολείται μαζί τους?

Διαβάστε περισσότερα: Κλειστά για μια ώρα τα καταστήματα της Πάτρας την Πέμπτη 20 Μαΐου, Εμπορικός και Εισαγωγικός Σύλλογος Πατρών

Η γελοιότητα των ηλιθίων ή η ηλιθιότητα των γελοίων?

Όμως, πριν δοκιμάσω ν’ απαντήσω στο ερώτημα αυτό που στοιχειώνει την σκέψη μου συνεχώς τα τελευταία χρόνια, θα ήθελα να παραθέσω εδώ ένα απόσπασμα της “Ασκητικής” του Ν. Καζαντζάκη:

“Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή…

… Μα εγώ, ο Νους, με υπομονή, με αντρεία, νηφάλιος μέσα στον ίλιγγο, ανηφορίζω. Για να μην τρεκλίσω να γκρεμιστώ, στερεώνω απάνω στον ίλιγγο σημάδια, ρίχνω γιοφύρια, ανοίγω δρόμους, οικοδομώ την άβυσσο.

………………

… Είναι ανθρώπινο έργο, πρόσκαιρο, παιδί δικό μου, το βασίλειο μου ετούτο. Μα είναι στέρεο, άλλο στέρεο δεν υπάρχει, και μέσα στην περιοχή του μονάχα μπορώ γόνιμα να σταθώ, να χαρώ και να δουλέψω.

Είμαι ο αργάτης της άβυσσος. Είμαι ο θεατής της άβυσσος. Είμαι η θεωρία κι η πράξη. Είμαι ο νόμος. Όξω από μένα τίποτα δεν υπάρχει…”

Αναρωτιέμαι πως θα μπορούσα να σχολιάσω τα όσα συνέβησαν χθες… Ειλικρινά, δυσκολεύομαι να βρω τις κατάλληλες λέξεις και πολύ φοβάμαι πως το τελικό κείμενο αυτής της ανάρτησης δεν θα ικανοποιήσει ούτε εμένα, ούτε εσάς ως αναγνώστες. Νοιώθω όμως πως, έχω την υποχρέωση να γράψω κάτι, για κανέναν άλλον λόγο παρά μόνο για να έχω την συνείδησή μου ήσυχη.

Νομίζω, η πιο αποφασιστική καμπή στην πορεία της νεοελληνικής πραγματικότητας – της οποίας όλοι μας είμαστε πρωταγωνιστές ή κομπάρσοι κατά περίπτωση – συνελέστηκε τον Νοέμβριο του 1995 όταν με τα όσα διαδραματίζονταν εντός και εκτός του χώρου του Πολυτεχνείου, χάναμε μέρος της αθωότητάς μας και επιβάλλαμε απο κοινού τον πνευματικό μας ευτελισμό… μια επιβολή που αργά ή γρήγορα θα έβρισκε εύκολα “καύσιμη ύλη” διαθέσιμη παντού!

Λίγο αργότερα? Οι Εκσυγχρονισμοί, οι Επανιδρύσεις, η απώλεια εθνικής κυριαρχίας-υπερηφάνιας, το χρηματιστήριο, το όργιο των τραπεζών που αυτοαναγορεύθηκαν σε Ύπατο Αρμοστή μιας κοινωνίας που τρέκλιζε μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης… ασυδοσία, αυθαιρεσία, βατοπαίδια, γαλάζια – πράσινα – κόκκινα – κίτρινα παιδιά, στρατιές ολόκληρες αναγκαίων ή κατά συνθήκη καιροσκόπων και η ηθική και η πνευματική μας “ελευθερία” δεν άργησε να μετατραπεί από δημιουργική υποχρέωση και δικαίωμα σε δολοφονικό-αυτοκτονικό όργανο στα χέρια του κάθε “πικραμένου”.

Πώς άλλωστε θα γινόταν διαφορετικά, όταν τα τσιφτετέλια και τα πατσοκοίλια αναγορεύονταν σε κυρίαρχο life style… ενός τρόπου ζωής που δεν είχε μέσα του τίποτε από την ουσία που εμάς τους έλληνες μάς κάνει έλληνες?

Πώς θα γινόταν διαφορετικά αφού αποφασίσαμε πώς η “ιδανική Πολιτεία” επιπλώνεται με τα ψευτοέπιπλα, ντύνεται με τις κινέζικες απομιμίσεις και τρέφεται με τα ληγμένα – ανακυκλωμένα των Super Markets?

… Και όλα αυτά με δανεικά(?)!

Ποιός φταίει αν το Κοινοβούλιο αποτυγχάνει? Ποιός φταίει αν κάθε θεσμός σήμερα αποτυγχάνει? Μήπως δεν αποτελούν αντικατοπτρισμό μας? Μήπως εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε εκείνοι που αποτυγχάνουν? Μήπως εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε υπεύθυνοι και υπόλογοι?

Τελικά τί καταφέραμε? Τίποτα! Απολύτως τίποτε! Γίναμε πιο σοφοί? Γίναμε πιο ευαίσθητοι? Γίναμε πιο ανθρώπινοι? Τίποτα! Δεν φτάσαμε στο χείλος της Αβύσσου. Εμείς είμαστε η Άβυσσος!

Αν όμως… αν… μπορούμε ακόμη ν’ αλλάξουμε τα πράγματα, οφείλουμε να το πούμε σε εμάς τους ίδιους πως φτάνει! Ως εδώ!

Σήμερα, δεν πρέπει αυτή η μέρα να είναι μέρα πένθους. Ας αποφασίσουμε τι ακριβώς θέλουμε και ας δουλέψουμε γι’ αυτό διότι, κανείς δεν πρόκειται να μας το δώσει χαριστικά! 

… Και η ζωή συνεχίζεται.

Αυτοί είναι οι υπεύθυνοι της κρίσης στη χώρα μας!

Με λιγότερα από 540 ευρώ τον μήνα ζουν 2,2 εκατ. Έλληνες

Προτείνω να συν-εργαστούμε όλοι εμείς, οι υγιείς δυνάμεις αυτού του τόπου αποφασιστικά για την εξολόθρευσή τους! Κάθε ευρώ από εδώ και στο εξής θα μας είναι αναγκαίο! Φτάνει πια με τους φτωχούς! Δεν αντέχουμε να ξοδεύουμε σε επιδόματα και βοηθήματα. Άλλωστε ποιούς να βοηθήσουμε?

Αυτούς για τους οποίους ο προηγούμενος “καταλληλότερος” έχει εξαφανιστεί από προσώπου γης(?)… και μας λείπει… Αυτοί φταίνε!!! 

Αυτοί φταίνε που ο νυν καταλληλότερος περιφέρεται από εδώ και από εκεί ζητώντας… “πολιτική” στήριξη…  

Κι επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια και δεν σκοπεύω να συμπεριληφθώ στα στατιστικά στοιχεία της εν λόγω έρευνας, σταματώ εδώ.

Μανώλης Γλέζος: Ένα ακόμη ατυχές, μεμονωμένο περιστατικό

Την ώρα που δικαίως πολλοί συμπολίτες μας βγαίνουν στους δρόμους να διαδηλώσουν όχι μόνον την αντίθεσή τους στα σκληρά οικονομικά μέτρα μιας κυβέρνησης που ακόμη δεν έχει βρει τον προσανατολισμό της αλλά, και για να εκφράσουν κυρίως αγωνίες υπαρκτές και καθημερινές που δημιουργούνται από την πολιτική / κοινωνική / πολιτισμική μας ένδεια - που και συντηρείται αλλά και εμπλουτίζεται συνεχώς με ολοένα και πιο ευφάνταστα δεδομένα - κάποιοι επιμένουν να μην βάζουν μυαλό!

Θύμα “παιδείας” και συμπεριφοράς αυτή τη φορά, ο Μανώλης Γλέζος. Υπαίτιος του ατυχούς και μεμονωμένου αυτού περιστατικού, προφανώς, κάποιο βλαχαδερό που δεν ξέρει ούτε τ’ όνομά του να γράψει σωστά είναι όμως… “εξουσία”! Έστω κι έτσι, οι ευθύνες σταματούν εκεί? Και ανφέρομαι κύριως στις ηθικές ευθύνες. Στις ευθύνες εκείνες που θα πρέπει επιτέλους ν’ αναζητηθούν όχι μόνον σε πρόσωπα αλλά σ' ολόκληρο το σύστημα διακυβέρνησης της χώρας μας που και ξεπεσμένο είναι και ανυπόληπτο.

Διότι ποιός σώφρων πολίτης μπορεί να διανοηθεί – έστω και υπό “ειδικές” συνθήκες - την προσβολή συμβόλων? Κι ο Μανώλης Γλέζος αποτελεί ζωντανό σύμβολο για κάθε δημοκράτη και ελεύθερο άνθρωπο απ’ όποια σκοπιά κι αν βλέπει τα πράγματα.

Είναι προς τιμή των αστυνομικών ότι ζήτησαν αμέσως συγγνώμη από τον ίδιο… κρίμα που δεν ζήτησαν συγγνώμη κι από τους έλληνες πολίτες! Κρίμα που δεν ζήτησαν συγγνώμη κι από εμάς!

… Κρίμα, διότι ο πολίτης, ο κάθε πολίτης – ακόμη κι ο πιο τελευταίος – αποτελεί σύμβολο της (όποιας…) δημοκρατίας! Άραγε πόσες φορές οι δυνάμεις καταστολής έχουν επιδείξει την ίδια σπουδή? Άραγε πόσες φορές εμείς οι ίδιοι έχουμε επιδείξει την ευαισθησία μας σε φαινόμενα που ντροπιάζουν την… δημοκρατική μας φύση?

Πόσοι υπερήλικες πρέπει να προπηλακιστούν ακόμη? Πόσοι από εμάς θα πρέπει να προπηλακιστούν ακόμη? Έως πότε θα βιάζεται βάναυσα η αξιοπρέπειά μας?

Πόσοι πρέπει να υποφέρουν για να ικανοποιηθεί ένα σύστημα κανόνων και αξιών που απέτυχε παντού και στα πάντα?

Όλα είναι θέμα συνείδησης…

δανεισμένο από το blog: Dana Semitecolo

"Κάποτε ο Παγκανίνι άκουσε έναν βιολιστή να παίζει σε έναν πολυσύχναστο δρόμο του Παλέρμο, στη διάρκεια κάποιας περιοδείας του στη Νότια Ιταλία. Ήταν αρκετά καλός αλλά κανείς δεν έριχνε ούτε κέρμα στο δοχείο που είχε τοποθετήσει μπροστά του για το σκοπό αυτό. Ο Παγκανίνι -γνωστός για τον ιδιόρρυθμο χαρακτήρα του- άρπαξε το βιολί του άγνωστου μουσικού του δρόμου και του είπε: "Δεν μπορείς να βγάλεις χρήματα έτσι!" κι αμέσως άρχισε να παίζει με το γνωστό ανεπανάληπτο τρόπο του.

Φυσικά, το δοχείο μπροστά του όχι μόνο γέμισε αλλά ξεχείλισε, άδειασε και ξαναγέμισε αρκετές φορές και ο άγνωστος μουσικός δεν μπορούσε να κρύψει τη χαρά του ενώ ο Παγκανίνι που δεν αναγνωρίσθηκε από τους περαστικούς απλά τους μάγεψε με το το ιδιαίτερο παίξιμό του, σταμάτησε να παίζει μόνο όταν ήταν σίγουρος πια πως είχαν μαζευτεί αρκετά χρήματα για τον μουσικό του δρόμου.

Και αμέσως μετά, πήγε στην Όπερα για πρόβα..."

Μεταχειρισμένη κρεατομηχανή

Δεδομένης της κατάστασης που επικρατεί στη χώρα μας, είναι πολύ σημαντικό - με κάθε ευκαιρία - να συζητούμε για την ηθική της καθημερινότητάς μας και η αλήθεια είναι, πως ολοένα και περισσότεροι ασχολούνται διαρκώς με το συγκεκριμένο ζήτημα, κάτι που και επικροτώ και με κάνει να αισθάνομαι πιο "ασφαλής"... Πιο ασφαλής, διότι μπορεί η ηθική να είναι υποκειμενική... αλλιώς την αντιλαμβάνομαι εγώ, αλλιώς κάποιος άλλος, αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν μπορούμε να βρούμε άκρη μέσα στο λαβύρινθο που εμείς οι ίδιοι εγκλωβίσαμε τον εαυτό μας.

Και η πρόκληση γίνεται πιο ελκυστική όταν βιώνουμε στις ημέρες μιας ασύδοτης, καιροσκοπικής "δημοκρατίας" όπως η δική μας, που μπορεί ο καθένας - εκτός απ' το να πράττει - να λέει ό,τι θέλει, όπως το θέλει και να το εννοεί!

Κι αν αυτή η "ελευθερία" αποτελεί κατάκτηση δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να κάνουμε χρήση της οποιαδήποτε ιδιότητάς μας ούτως, ώστε μέσω ψυχαναγκασμού να επιβάλλουμε τις απόψεις μας, κυρίως, σε ανθρώπους αδύναμους (όποια αδυναμία κι αν είναι αυτή) και ευάλωτους!

Να το δούμε λίγο πιο σχηματικά. Δεν είναι τυχαίο ότι τα σχολεία μας κατάντησαν μπουρδέλα (ο ψυχαναγκασμός της στείρας και ενδεχομένως προσχηματικής δημόσιας εκπαίδευσης). Δεν είναι αδικαιολόγητος ο ευτελισμός της πολιτικής μας ζωής και ο χλευασμός των λειτουργών της (κοινωνικός ψυχαναγκασμός). Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι η εκκλησία ακροβατεί μεταξύ φωτός και σκοταδισμού (πνευματικός ψυχαναγκασμός).

Θα μπορούσα να μιλήσω για πλήθος μορφών και μηχανισμών παραγωγής εξουσίας - τέχνη / επιστήμες κ.πλ - όμως, οι τρεις προαναφερθείσες, ως καθημερινές, είναι υπεύθυνες για το "χτίσιμο" της κοινωνικής συνείδησης – άρα και ηθικής, αφού απευθύνονται στα πλήθη... στη μάζα και όχι σε άτομα... όμως, ακόμη περισσότερο? Όσο υπεύθυνες είναι για τον ηθικό μας προσανατολισμό, άλλο τόσο είναι υπεύθυνες και για τον ηθικό μας ξεπεσμό.

Δέχομαι πως η ηθική - παρά την υποκειμενικότητά της - είναι μια κοινά αποδεκτή συνθήκη που διαφέρει από τόπο σε τόπο, από λαό σε λαό, από πολιτισμό σε πολιτισμό και ούτω καθεξής...

Κάθε μορφή εξουσίας (παραγωγής - επιβολής - διαχείρισης) διδάσκει, δίνει το παράδειγμα, γαλουχεί και πολλές φορές - πάντα - προτρέπει τα πλήθη και τις μάζες (άβουλες συνήθως) σε πρακτικές που είτε ταιριάζουν είτε όχι στο πνεύμα το οποίο θεωρητικά υπηρετούν. Κι εκεί είναι που εντοπίζεται το πρόβλημα: στην χρήση αυτής της εξουσίας.

Κλασσικό πλέον και γραφικό συνάμα παράδειγμα αποτελεί ο Καλαβρύτων Αμβρόσιος, ο οποίος δικαιολογείται λόγω... Παρ' όλα αυτά κάνει ζημιά όχι μόνο στο "ποίμνιό" του αλλά σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, αφού καταφέρνει και ανενόχλητος περνά απόψεις επικίνδυνες και μάλιστα ανήθικες! Κάνει ζημιά διότι κάνει χρήση της εκκλησιαστικής του δύναμης κι εξουσίας, ενώ ως κοινός θνητός ανάμεσά μας, μάλλον θα περνούσε απαρατήρητος. Και δεν είναι ο μόνος.

Κι αν οι επί των πνευματικών ζητημάτων καθοδηγητές μπορούν κάλλιστα να μην λαμβάνονται υπόψη, αφού ο καθένας μας κρίνει και πράττει ανάλογα, στα καθημερινά ποιός είναι υπόλογος? - Να μην έχετε καμία αμφιβολία. Εμείς οι ίδιοι! Διότι καθημερινότητα παραλαμβάνουμε και καθημερινότητα κληροδοτούμε!

... Και μέσα στη καθημερινότητα αυτή, ο κάθε άνθρωπος ως προσωπικότητα, ως πραγματική οντότητα, ξέχωρα και ως μέρος ενός ευρύτερου συνόλου, αναζητεί την δική του ουτοπία.

Στερείται όμως - συνήθως - αντίληψης πως κάθε μικρή, ασήμαντη, προσωπική ουτοπία, συγκλίνει - πρέπει να συγκλίνει - με την αντίστοιχη του άλλου και μετατρέπεται σε ένα κοινό "όλον", το οποίο ανήκει εξίσου στον καθένα! Αυτή η στέρηση αντίληψης - όταν παρατηρείται - δημιουργεί κενά τόσο συναισθηματικά όσο και πνευματικά.

Είναι πολύ βολικό να μην πιστεύουμε τίποτε ή να πιστεύουμε ευκαιριακά! Είναι πολύ βολικό να δικαιολογούμε τα πάντα... έτσι, ούτε η συνείδησή μας ενοχοποιείται ούτε και οι πράξεις μας οι οποίες απορρέουν από αυτήν.

Ο κιμάς, κιμάς παραμένει και δεν θυμίζει σε τίποτε τη σάρκα που μόλις αλέθηκε.   

Οι άγγελοι του Swedenborg

Γνωρίζω, οι περισσότεροι που θ’ αναζητήσουν πληροφορίες για τους “Αγγέλους του Swedenborg” ή για τον ίδιο τον Swedenborg στο google ή σε οποιαδήποτε άλλη μηχανή αναζήτησης θ’ απογοητευτούν, οδηγούμενοι εδώ, αφού ο σκοπός αυτής της ανάρτησης δεν είναι ούτε λογοτεχνικός ούτε φιλοσοφικός. Ο σκοπός αυτής της ανάρτησης είναι πολιτικός και κοινωνικός.

Το μεταναστευτικό αποτελεί “φλέγων θέμα” για την κοινωνία μας? Μπορεί και ν’ αποτελέσει... μάλλον θ΄αποτελέσει δεδομένης και της ηθικής-οικονομικής-θεσμικής ένδειας στην οποία έχουμε περιπέσει.  Και παρόλο που καμιά ουσιαστική συζήτηση δεν έχει ξεκινήσει ακόμη, στο πλαίσιο των αλλαγών που σκοπεύει να προωθήσει η Κυβέρνηση σε ό,τι αφορά τους μετανάστες και την νομική-κοινωνική τους υπόσταση, στα όρια της ελληνικής επικράτειας, παρατηρούνται ήδη έντονες διαφωνίες, ενστάσεις, προβληματισμοί… τόσο με θετικό, όσο και με αρνητικό πρόσημο!

Στο πρώϊμο αυτό στάδιο, δεν θα ήθελα να δημοσιοποιήσω την άποψή μου, κυρίως δε, πάνω σε υποθετικά σενάρια και σχέδια ή προτάσεις που δεν έχουν λάβει ακόμη οριστική μορφή… Νομίζω, με τον μισό ελληνισμό διασκορπισμένο στα 4 σημεία του ορίζοντα και με την γνώση και την εμπειρία που διαθέτουμε από τις πολιτικές “ζυμώσεις” που παρατηρήθηκαν - λόγω ακριβώς της μεταβολής της πληθυσμιακής σύστασης και της κοινωνικής “ανασύνθεσης” - σε άλλα εθνικά κράτη κατά το παρελθόν, θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί στο τι θέλουμε να κάνουμε και γιατί.

Ας δούμε πόσο αληθινά και παραστατικά περιγράφει τον “Παράδεισο” και τους “κατοίκους” του, ο - άθεος και αναρχικός, κατά τον αυτοχαρακτηρισμό του - Χ. Λ. Μπόρχες στο “βιβλίο των φανταστικών όντων”. Νομίζω θα το βρείτε αρκετά διαφωτιστικό! Ούτως ή άλλως, “εκεί” όλοι “μετανάστες” θα είμαστε.

 

 

Αμβρόσιε! Αμβρόσιε! Θέλω να πιστεύω πως, εκτός απ’ το να γράφεις, διαβάζεις που και που…

 

 

 

Το απόσπασμα που δημοσιεύεται είναι από τις εκδόσεις LIBRO, Αθήνα 1983. Μετάφραση: Γιώργος Βέης. Τίτλος πρωτοτύπου: El libro de los seres imaginarios 

Ημέρες άκρατου κυνοβουλευτισμού

Ποτέ η χυδαιότητα δεν ήταν η αγαπημένη μου. Δεν ξέρω όμως για πόσο ακόμα θα είμαι κόσμιος και ήπιος στις εκφράσεις μου. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο προτρέπω όποιον θίγω και κυρίως τους "300", να σπεύσουν να επωφεληθούν από την ευγένεια των λόγων μου διότι αν συνεχίζει να τους ενοχλεί η αλήθεια και η ευθύνη που έχουν απεναντί μας τότε, καλά θα κάνουν να μας αποδεσμεύσουν από την παρουσία τους σύντομα μήπως και καταφέρουμε να δούμε μιαν άσπρη μέρα.

Λένε, πως μας προσβάλλουν οι "βάρβαροι", μάς μέμφονται και μιλούν απαξιωτικά για την χώρα μας. Δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα.  Τουλάχιστον εγώ δεν τα αντιλαμβάνομαι κατ' αυτόν τον τρόπο. Αυτούς προσβάλλουν! Γι' αυτούς μιλούν απαξιωτικά! Και τους προσβάλλουν για όλα όσα έπραξαν, για όλα πράττουν και για όλα όσα θα συνεχίζουν να πράττουν ή σκέφτονται να πράξουν!

Εξέπληξαν κανέναν οι τοποθετήσεις κορυφαίων κοινοβουλευτικών στην πρόσφατη συζήτηση περί ευθύνης υπουργών? Ούτε λίγο ούτε πολύ και πέρα από ευχολόγια - καθώς περιχαρακώνονται πάντα πίσω από την δοτή και πάντα προσωρινή εξουσία τους - μάς δήλωσαν ότι παρόλο που είναι άδικο, αυτοί δεν είναι ικανοί να φέρουν την ευθύνη των πράξεών τους, γι' αυτό και αρνούνται κατηγορηματικά κάθε ενδεχόμενη ποινική εξίσωσή τους με τους πολίτες. 

Φοβούνται! Κι εδώ και αρκετό καιρό φοβούνται πολύ! Αυτοί είναι οι ηγέτες μας. Αυτοί είναι οι τελευταίοι των τελευταίων, που δεν έχουν προσφέρει τίποτε, απολύτως τίποτε το ουσιαστικό και το πραγματικό προς όφελος των πολιτών, προς όφελος της κοινωνίας. Χρειάζεται μήπως να απαρριθμήσουμε τί δεν έχουν κάνει? 

Αυτοί είναι το πραγματικό μας πρόβλημα. Και όσο υπάρχουν αυτοί, εμείς θα ζούμε υπό το βάρος μιας καθημερινότητας που δεν είναι επιθυμητής και ούτε θα έπρεπε εκτυλίσσεται όπως εκτυλίσσεται! Αυτοί αφαίρεσαν από τους πολίτες κάθε κίνητρο για δημιουργία! Αυτοί μάς αφαιρούν συνειδητά κάθε ευχαρίστηση... αυτοί μας αφαιρούν αυθαίρετα κάθε δικαίωμα... κυρίως το δίκαιωμα να ονειρευόμαστε... το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, στην αλληλεγγύη, τον αλλησεβασμό.

Αλλωστε τίποτε δεν είναι τυχαίο. Κι εμείς δεν βλέπουμε "φαντάσματα" όπως οι πρωτοπρεσβύτεροι της δημόσιας τάξης και ασφάλειας (Ποιό Υπουργείο "Προστασίας του πολίτη"?) - Ας μην δουλευόμαστε και μεταξύ μας.

Το ίδιο το "σύστημα" νιώθει πως κινδυνεύει και πρέπει πάση θυσία να προστατευτεί. "Είμαστε βολεμένοι" κι αυτό μας αρκεί για τώρα. Όμως, έως πότε? Κάτι άλλο χρειαζόμαστε.

Τί θα γίνει αν συνεχιστεί η κατάσταση αυτή με τους ίδιους ρυθμούς?

Και να εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε. Πιστεύω, δεν απέτυχε η δημοκρατία ή ο κοινοβουλευτισμός, όπως κάποιοι με ευχαρίστηση διαλαλούν από εδώ κι από 'κει. Απέτυχαν οι λειτουργοί τους! Απέτυχαν σε κάθε εποχή και συμπαρασύρουν στην αποτυχία και εμάς! Κι εντάξει εμείς. Τα παιδιά μας όμως τί φταίνε να έχουν αποτυχημένους γονείς? Τα παιδιά μας τι φταίνε να κληρονομήσουν μια αποτυχημένη ζωή επειδή κάποιοι "300" το αποφάσισαν?

Εμείς ξυπνάμε το πρωί και πηγαίνει ο καθένας στην δουλειά του. Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο. Εμείς παράγουμε έργο! Εμείς αγωνιζόμαστε καθημερινά να είμαστε συνεπείς στις υποχρώσεις μας. Αυτοί τι κάνουν? Αφού αρνούνται την οποιαδήποτε υποχρέωση και απολαμβάνουν μόνο δικαίωματα και προνόμια?

Αυτοί φταίνε. Κι όσο αυτοί μεταχειρίζονται τα μέσα διακυβέρνησης ανεξέλεγκτα και καταχρηστικά, θα είμαστε πάντα εδώ. Αποτυχημένοι. Ανίκανοι να κάνουμε ένα βήμα πιο πέρα. Πιστεύετε στ' αλήθεια ότι η Ελλάδα του 2010 έχει καμία διαφορά από την Ελλάδα του… 1821? Πλανάστε πλάνην οικτρά. Και μαζί με εσάς κι εγώ. Διότι πάντοτε ήθελα να πιστεύω!

Η χώρα μας, ο λαός μας κατέστη λαός με περιορισμένες δυνατότητες και η εν πολλοίς λεγόμενη ανάπτυξη έχει χάσει κάθε έννοια λόγω ασυδοσίας, κυρίως πολιτικής!

Όχι! Αυτό το "μοντέλο" δεν έχει καμία σχέση με τη δημοκρατία. Κι όσο διαβάζουμε, όσο μελετάμε, όσο είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε αυτήν την αισχρή πραγματικότητα, όσο μπορούμε και συγκρίνουμε τόσο περισσότερο θα αποκαλύπτεται η αλήθεια.... το ζήτημα είναι αν έχουμε το θάρρος να πούμε ως εδώ!

Στην προηγούμενη ανάρτησή μου, αναφέρθηκα στην ανάγκη στην επιτακτική ανάγκη ποινικοποίησης της πολιτικής μας ζωής. Φαίνεται πως το "λαμβάνουν" το μήνυμα οι "300". Μένει να δούμε πόσοι απ' αυτούς θ' αποδείξουν πως έχουν το θάρρος... Γιατί το θράσσος περισσεύει από την "αριστερά" μέχρι... πέρα... (φτου! μακρυά από εμάς)!

Ένα ακόμη μεμονωμένο(;) περιστατικό που ως πολίτη με ντροπιάζει και ως άνθρωπο με εξοργίζει!

Προκαταρκτική εξέταση διενεργεί η περιφερειακή διεύθυνση της Κρήτης για την ενέργεια αστυνομικών να μπουν σε σχολείο στο Λασίθι προκειμένου να προσαγάγουν έναν 10χρονο μαθητή, για κλοπή.

Όπως είπε, μιλώντας στον ΑΝΤ1, ο Εμμανουήλ Παναγιωτάκης, αστυνομικός διευθυντής Λασιθίου, τον 10χρονο μαθητή κατηγόρησε για εμπλοκή σε κλοπή ένας 13χρονος και η αστυνομία με διακριτικό τρόπο πήγε στο σχολείο δεν έγινε αντιληπτή από τους υπόλοιπους μαθητές και προσήγαγε τον μαθητή στο αστυνομικό τμήμα. Μετά την προσαγωγή του 10χρονου, διαπιστώθηκε τελικά πως το παιδί δεν είχε εμπλοκή.

Ενδεχομένως να υπήρχε κάποια δόση υπερβολής από πλευράς μας, είπε ο κ. Παναγιωτάκης, αλλά σε κάθε περίπτωση ενεργήσαμε σύμφωνα με τους κανονισμούς, προσέθεσε.

Την ώρα που καλούμαστε να επιλέξουμε τους αντιπροσώπους μας για το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, την ώρα που όλοι μας αναγνωρίζουμε το διαρκές μας πρόβλημα και συζητούμε και ξανασυζητούμε τρόπους και δράσεις που θα μας βοηθήσουν να γίνουμε λίγο καλλίτεροι και παράλληλα, θα μπορούσαν να στηρίξουν τον λεγόμενο επαναπροσδιορισμό όλων εκείνων των ηθικών, πολιτικών και κοινωνικών μας δεδομένων που θα δώσουν - φαντάζομαι - ένα οριστικό τέλος στην ανεπάρκειά μας... εμείς επιλέγουμε τον αυνανισμό... τη λεγόμενη μαλακία για να επιδείξουμε το ήθος μας και τον πολιτισμό μας.

Ο απόλυτος εθνικός εξευτελισμός. Αναρωτιέμαι, οι συγκεκριμένοι αστυνομικοί, που εξετέλεσαν τον καθήκον τους και ο προϊστάμενός τους που διέταξε την προσαγωγή είναι γονείς; Έχουν το δικαίωμα να είναι γονείς; Έχουν το δικαίωμα να μεγαλώνουν παιδιά; Είναι ή δεν είναι ηθικό ζήτημα η συμπεριφορά τους... ο υπερβάλλον – ως είθισται – ζήλος τους;

Ακόμη κι αν ένα παιδί 10 ετών είναι ικανό να τελέσει εγκληματική πράξη, ποια αντιμετώπιση θα είναι εκείνη που θα έχει τα καλλίτερα δυνατά αποτελέσματα ως προς την συμμόρφωσή του;

Αυτή είναι η έννοια της παιδείας και της ηθικής.

Αυτός είναι ο πολιτισμικός μας πλούτος και αυτοί ακριβώς είμαστε: Άθλιοι και μάλιστα ικανοποιημένοι μέσα στην αθλιότητά μας... για να μην πω βολεμένοι.

Για την ΕΛ.ΑΣ. ό,τι και να πούμε, άδικος κόπος. Λειτουργεί πάντοτε με την γνωστή της "ευγένεια" και "αποφασιστικότητα" στην πάταξη του εγκλήματος. Όμως, εμείς... εμείς τί κάνουμε; Προφανώς για ακόμη μια φορά σιωπούμε και παραμένουμε απαθείς μέσα στην μετριότητά μας, που δεν μπορεί να μετρηθεί με τίποτε περισσότερο από το κενό που αφήνουν τοίχοι που εμείς μόνοι μας κτίσαμε ολόγυρά μας!

Να πάμε να ψηφίσουμε την Κυριακή. Τους καταλληλότερους. Αυτούς που έτσι τους "...μεγάλωσε η μάνα και ο πατέρας τους"*. Να εξασκήσουμε το δικαίωμά μας ως γνήσιοι δημοκράτες και μετά, ας πάμε να κάνουμε καμιά βουτιά μήπως και... δροσιστούμε. Όταν όμως, θα πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά και ν' αποφασίσουμε - στο λίγο του ο καθένας μας- τι θα πρέπει αλλάξουμε και πως, ας μην έχουμε κανένα παράπονο όταν κουμπάροι, θοδωρήδες και λοιποί ευτυχείς συγγενείς θα ρυπαίνουν με την βρώμα τους την μέτρια ζωή μας, διότι αγαπητοί φίλοι, η καθημερινότητα δεν επιβάλλεται αλλά δημιουργείται και δημιουργείται από εμάς τους ίδιους.

* από την συνέντευξη που παραχώρησε ο Κ. Καραμανλής στον Γ. Πρετεντέρη

Ένα μικρό παράδειγμα οικονομικής πολιτικής "αποσυμφόρησης" από την Ιαπωνία

“Measures to counter difficulties in people’s daily lives” —Outlines of economic countermeasures for the Japanese people— October 30, 2008

1.Countermeasures against difficulties in daily life

① Fixed-sum tax reduction, etc. (stipend method) 2 trillion yen (total expenditure)

② nursing care and childcare

--raise compensation for nursing care by 20,000 yen/month; secure 100,000 nursing care workers
--increase use of childcare services by infants under 3 years by 50%
--special allowance for child-rearing from second child onwards: 36,000 yen/year
--maternity checkups to be made free (14 times)

③ employment

--reduction of unemployment insurance premiums (rebate of c.20,000 yen per average household in FY‘09)
--employment promotion measures
--encouraging regular employment of older “freeters” (irregular and part-time or casual employees)
--creation of new employment (through sales of locally-produced goods, elderly care, etc.)

④ tax reduction concerning mortgages, etc.)

--tax reduction for mortgages on biggest scale ever (deductible sums); tax reduction for home remodeling
--relaxation of floor-area ratio requirements for energy-saving office buildings to be built

⑤ requests to utility companies to reduce fee increases for power and gas supplies and to level fees among various companies

2.Enhancing resourcefulness of MSMEs and other companies; finance-related measures

①countermeasures against cash-flow difficulties: safety net finance totaling 30 trillion yen

--emergency credit guarantees: total to be raised from a maximum of 6 trillion to a maximum of 20 trillion yen
--emergency credits from government-affiliated financial institutions: total to be raised from a maximum of 3 to a maximum of 10 trillion yen

② tax system conducive to bolstering growth

--immediate and full depreciation of new-energy and energy saving-related investments
--tax reductions for medium- and small-sized companies
--promotion of reflows of overseas income (17 trillion yen) to Japan

3. The regions

① reduction of highway tolls

--“only 1,000 yen on weekends however far you go”; “30% off in daytime on weekdays too”

② 1 trillion yen to be allocated to the regions upon reallocation of tax revenues from road projects to general purposes

③ regional infrastructure to be developed in a manner tailored to local needs through the use of “regional revitalization subsidies”

4.Mid-term Program on Fiscal Revenues and Government Finances

① No deficit-financing bonds for these economic countermeasures. Reserves in special-purpose government accounts, etc. to be used.

② Basic structure of Mid-term Program

--During the period up to three years considered necessary for economic recovery, taxes to be reduced for a limited duration
--After the economic situation has improved, fundamental reform of the tax system, including the consumption tax, shall be promptly launched, so as to ensure fiscal discipline as well as social security that enables peace of mind. This to be implemented in stages until the mid-2010’s.
--At the end of 2008, an “Overall Image of Fundamental Reforms” concerning the tax system as a whole to be presented

Ούτως ή άλλως, εμείς οι έλληνες (όχι όλοι προς τιμή μας), το βρίσκουμε ιδιαίτερα ευχάριστο να αντιγράφουμε... και συνήθως, κάνουμε κακές αντιγραφές, για τις οποίες είμαστε και υπερήφανοι!

Μέσα στο κλίμα αυτό λοιπόν, και με την ευκαιρία της τελικής... διαμόρφωσης το νέου οικονομικού διευθυντηρίου της χώρας(;), δημοσιεύω ένα μικρό δείγμα μέτρων μόνο της Ιαπωνικής Κυβέρνησης με σκοπό την οικονομική στήριξη των πολιτών της ούτως, ώστε να είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν αξιοπρεπώς τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης που πλήττει και αυτούς, όπως κάθε οικονομία και κάθε νοικοκυριό.

Δεν θα κάνω κανέναν σχολιασμό... ελπίζω οι του οικονομικού επιτελείου απασχολούμενοι να "ρίξουν μια ματιά" τριγύρω μήπως και βρουν κάτι το ενδιαφέρον που θα μπορούσε ν' αντιστρέψει το κλίμα ανασφάλειας και απαισιοδοξίας που μας διακατέχει όλους...

Οπωσδήποτε δεν μπορεί να δοκιμάσει κανείς της οποιαδήποτε σύγκριση ανάμεσα στην ελληνική και ιαπωνική οικονομία όμως, υπάρχουν ενδιαφέροντα στοιχεία όπως σκέψεις και πολιτικές που θα μπορούσαν να ωφελήσουν χώρες σαν και τη δική μας,  οικονομίες καλλίτερα, πάντα μέσα στα πλαίσια του εφικτού.

Σχετικά, μπορείτε να διαβάσετε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο στο περιοδικό Highlighting Japan (τεύχος Δεκεμβρίου, 2008) για τις πολύ μικρές, μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις...

Καλή χρονιά σε όλους!

Χρόνος μπαίνει, χρόνος βγαίνει... φαίνεται η συνήθεια είναι μεγάλο πράγμα... τόσο μεγάλο που τα τυπικά αποτελούν αναπόσπαστο μέρος μιας καθημερινότητας που βιάζεται να γεμίσει με εικόνες, με πρόσωπα και λόγια, λες και οτιδήποτε ειπωθεί θα έχει αξία με αντοχή στον χρόνο... Ε, εντάξει. Δεν χάθηκε κι ο κόσμος!

Με αυτό ως δεδομένο, πλήθος επώνυμων και ανώνυμων, πλήθος σημαντικών και ασήμαντων, μας έστειλαν τις ευχές τους τηλεοπτικά, ραδιοφωνικά, ιντερνετικά κ.λπ. Μεταξύ όλων και ο Κωστάκης. Με το καθιερωμένο Πρωτοχρονιάτικο διάγγελμά του... αναρωτιέμαι τι είχε να πει... μάλλον για λαϊκισμό και δημαγωγία θα μίλησε και πάλι... κι όταν κάτι τέτοιοι τύποι έχουν το θράσος, επειδή ακριβώς είχαν την τύχη να κυβερνούν, να βγαίνουν και να προσβάλλουν την νοημοσύνη μας τότε κάποιοι άλλοι, όπως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αποδεικνύουν πόσο μάγκες είναι στην κυριολεξία!

Συγκρατώ από όλο το μήνυμα του Προέδρου μία φράση και μόνο: "...Όλα όσα συμβαίνουν, καταδεικνύουν πως οι θεσμοί της ελληνικής πολιτείας τελούν υπό αμφισβήτηση στην λειτουργικότητά τους ..." ... άρα, μάλλον και ο γυαλός είναι στραβός και εμείς στραβά αρμενίζουμε.

Αλήθεια, αφού αυτό ακριβώς το μήνυμα αποτελεί κοινό τόπο σκέψης ή τόπο συνάντησης όλων εκείνων των κοινωνικών δυνάμεων - μεγάλων ή μικρών, δεν έχει σημασία - τότε πως είναι δυνατόν ν' αντιστρέψουμε αυτή την δεδομένη πραγματικότητα; Έχω την αίσθηση πως κάνουμε λάθος... κάνουμε λάθος όταν προσπαθούμε να διορθώσουμε τα πράγματα και δεν δοκιμάζουμε να ξεκινήσουμε και πάλι από την αρχή!

Φοβόμαστε;

Πώς θα πείσουμε τον δημόσιο υπάλληλο και κάθε δημόσιο λειτουργό πως θα πρέπει να είναι κάθε ώρα και στιγμή στην υπηρεσία του πολίτη και να μην συμπεριφέρεται σαν ζώο που ευχαριστιέται να ταλαιπωρεί τους γύρω του;

Πώς θα πείσουμε τον κάθε δάσκαλο ν' ασχοληθεί επιτέλους με την παιδεία των παιδιών;

Πώς θα πείσουμε τους γονείς ν' ασχοληθούν επιτέλους με τα παιδιά τους;

Πώς θα πείσουμε τον γιατρό να μην ζητάει και ν' αρνείται το φακελλάκι όταν και όποτε του προσφέρεται;

Πώς θα πείσουμε την εκκλησία να σταματήσει να λειτουργεί ως επιχείρηση;

Πώς θα πείσουμε τους πολιτικούς μας να δουλεύουν για εμάς και όχι για κουμπάρους, μπατζανάκηδες, κουνιάδους, ξαδέρφια και ανήψια;

Πώς θα πείσουμε τις τράπεζες να μην βγάζουν στον δρόμο τον κόσμο και να μην καταστρέφουν εκείνον που δεν έχει καμία ελπίδα και κανένα στήριγμα;

Πώς θα πείσουμε τον κόσμο των γραμμάτων, των τεχνών... κάθε έναν έναν που έχει να δώσει το ελάχιστο, να βγει από το καβούκι του και ν' αρχίσει να διδάσκει όλους εμάς τους υπόλοιπους;

Πότε επιτέλους θα έχουμε Δικαιοσύνη;

Πότε  επιτέλους η χώρα μας θ' ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της απέναντί μας;

Έως πότε θα αντέχουμε να στέλνουμε (μια και καλή) στο εξωτερικό επιστήμονες, καλλιτέχνες, επιχειρηματίες και πολλούς-πολλούς άλλους, αφού εμείς οι ίδιοι προτιμούμε να επιβραβεύουμε τους άχρηστους;

Πότε επιτέλους θα επιτρέψουμε σε όνειρα, οράματα κι ελπίδες να βρουν τον δρόμο τους;

Μέχρι πότε θα επιλέγουμε την αλήθεια από το ψέμμα... γιατί βολεύει;

Πότε επιτέλους θα ακούσουμε και θα δούμε όλα εκείνα που μέχρι τώρα αποφεύγουμε;

Πότε επιτέλους περιμένουμε να γίνουμε λίγο καλλίτεροι άνθρωποι;

Το καλύτερο γιορτινό μήνυμα που διάβασα μέχρι τώρα...

Editorial του περιοδικού FRESH της Πάτρας

Περί αναρχισμού...(ανανεωμένο)

Πολλά ακούγονται, γράφονται και λέγονται σχετικά με τους λεγόμενους αναρχικούς των Εξαρχείων, τους πραγματικούς αναρχικούς, τους αντιεξουσιαστές, τους κουκουλοφόρους (ένστολους και μη) τα κωλόπαιδα (με ή χωρίς εισαγωγικά)... εγώ θα πρόσθετα και τους νταβατζήδες, τους πλιατσικολόγους, τους συγγενείς και φίλους καθώς κι όλους εκείνους με τον δήθεν καθωσπρεπισμό τους, που ξαφνικά ανακαλύπτουν "Θερμοπύλες" που θα πρέπει να υπερασπιστούν ή να... αλώσουν γιατί αυτό επιβάλλει η... "επικαιρότητα" ή η προβληματική ελληνική πραγματικότητα από την οποία όλοι τρεφόμαστε!

Όχι, δεν είμαστε έθνος βλαμμένων, αντίθετα είμαστε άνθρωποι - όπως όλοι - που κουβαλούν "βιώματα"... "βιώματα" που μας καθοδηγούν και ενίοτε μας επιβάλλουν συμπεριφορές "ξένες" προς την φυσική μας κλίση... "βιώματα" που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μας προτρέπουν στην ημιμάθεια, η οποία επικαλυμμένη με τα πέπλα της δογματικής γνώσης δεν μας επιτρέπει να διευρύνουμε όσο το δυνατόν τον ορίζοντα στην πνευματική μας οπτική...                                                                                             (σημ.: Την λέξη "βιώματα" μπορείτε να την αντικαταστήσετε με όποια άλλη νομίζετε πιο κατάλληλη)

Γι' αυτό άλλωστε μία και μόνη ανάγνωση εφημερίδων, ιστολογίων, μηνυμάτων, αναλύσεων, συζητήσεων, προφορικών και γραπτών απόψεων και ό,τι άλλου κυκλοφορεί, με όλες αυτές τις αντιφάσεις και τις συναισθηματικές μεταπτώσεις που εκφράζονται δημόσια θα πείσει και τον πιο καλόπιστο/κακόπιστο αναγνώστη πως ό,τι συμβαίνει "σήμερα" αποτελεί μια θαυμάσια ευκαιρία για το "αύριο" (και είναι πράγματι παράδοξο πως μπορούμε να ωφελούμαστε από μία τραγωδία) παρά το γεγονός πως, ακόμη δεν είμαστε έτοιμοι(;) για πραγματικές ρήξεις και πολιτικές και κοινωνικές. Οπωσδήποτε, υπάρχει θέληση...  δεν φτάνει όμως από μόνη της. Και αυτό είναι το κομβικό σημείο στο οποίο θα πρέπει να είμαστε πολλοί προσεκτικοί, διότι περνώντας απέναντι δεν μπορείς ποτέ να γνωρίζεις από πριν τι είναι αυτό το "απέναντι".

Για πρώτη ίσως φορά στα τελευταία είκοσι χρόνια ο αναρχισμός έρχεται στην επιφάνεια, όχι ως παραβατική/αντικοινωνική/εχθρική συμπεριφορά αλλά, όπως του αξίζει... ως στάση ζωής και ως εναλλακτικό σύστημα κανόνων και αξιών... (ναι, διέπεται από κανόνες και αξίες!) Η δημοκρατία είναι τόσο πληθωρική (το αναφέρω ως θετικό στοιχείο) που αξίζει τον κόπο να επαναπροσδιορίζει που και που το ποιοτικό της περιεχόμενο και κατά πως φαίνεται, αυτό συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα. Διαβάζω, ακούω γύρω μου ανθρώπους (ιδιαίτερα την τελευταία εβδομάδα και λόγω της κατάστασης που επικρατεί) που αναρωτιούνται σχετικά, γιατί δεν είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν, να μάθουν και κατά συνέπεια να συγκρίνουν και να επιλέξουν τι τους πάει περισσότερο... Δεν είχαν την ευκαιρία αυτή ποτέ... είπαμε η ημιμάθεια...

Οι περισσότεροι από εμάς, μάθαμε να μετρούμε τα πάντα σε μία κλίμακα από τ' αριστερά μέχρι τα δεξιά, κάτι που θεωρείται δεδομένο, ενώ ό,τι άλλο πέρα και πάνω από αυτό θεωρείται τουλάχιστον... "δύσκολο" και "ξένο". Να λοιπόν ένα πρώτο μας λάθος! Συμβιβαστήκαμε με ό,τι βρήκαμε, βολευτήκαμε και τώρα που αναζητούμε απαντήσεις πρακτικές, και λύσεις, προσπαθούμε στα γρήγορα - ρίχνοντας μια ματιά στην θεωρία - να εξηγήσουμε, να διορθώσουμε, να εφαρμόσουμε και να δημιουργήσουμε... όμως η πολιτική δεν είναι "Τσελεμεντές"...

Από την άλλη, συνάνθρωποί μας για λόγους "διαφορετικότητας", τυχαίας ή μη περιθωριοποίησής τους, ή λόγω έλλειψης ευκαιριών... ακόμη-ακόμη και λόγω παρερμηνείας και περιορισμένης γνώσης, αυτοανακηρύχτηκαν σε αναρχικούς, αντιεξουσιαστές, ρομπέν των δασών και των δρόμων, δικαιολογώντας "ιδεολογικά" το κοινωνικό τους μίσος μέσω των καταστροφών και μιας "πάλης" που ποτέ μα ποτέ δεν μπορεί να φέρει κανένα θετικό αποτέλεσμα.

(Ειδικά τα τελευταία χρόνια) επικρατεί ιδεολογική σύγχυση και η σύγχυση αυτή δεν δίδει κανένα απτό αποτέλεσμα, δεν εμπνέει κανένα απολύτως όραμα και απαξιώνει κάθε προσπάθεια... τη στιγμή που έχουμε ανάγκη από λύσεις άμεσα.

Σήμερα στους δρόμους έχουν βγει τα παιδιά και οι έφηβοι! Ό,τι κι αν πουν, ό,τι κι αν ζητούν, έχουν το δίκιο με το μέρος τους. Γιατί; Γιατί αυτοί θα έρθουν μετά από εμάς... και η αλλαγή αυτή θα συμβεί σύντομα! Πάντα έτσι συμβαίνει. Έχουμε λοιπόν υποχρέωση να τους ακούσουμε, ακόμη κι αν δεν συμφωνούμε.

Δεν είναι όμως μόνον οι νέοι. Το πρόβλημα το αντιμετωπίζουμε όλοι μας! Αύριο θα είναι οι αγρότες... Μεθαύριο μπορεί να είναι και πάλι οι συνταξιούχοι. Αργότερα κάποιοι άλλοι... Όλα αυτά τι δείχνουν; Ότι το σύστημα διακυβέρνησης το οποίο - προς το παρόν - υπερασπίζουμε και εφαρμόζουμε είναι προβληματικό, διεφθαρμένο, αδιάφορο, αναποτελεσματικό, αντικοινωνικό, επικίνδυνο, παρωχημένο... εξαιτίας ανθρώπων και τυχοδιωκτικών πολιτικών που ακολουθήθηκαν και εφαρμόστηκαν(...),  με αποτέλεσμα να δημιουργούνται περισσότερα προβλήματα απ' όσα επιλύονται!

Λόγω λοιπόν της ανάγκης που διακρίνω γύρω μου όσον αφορά στην γνωριμία με τον αναρχισμό ή με το "κάτι άλλο" που θα μπορούσε να αντικαταστήσει το υπάρχον σύστημα διακυβέρνησης, αποφάσισα να αναδημοσιεύσω μέσα στο Σαββατοκύριακο δύο εξαιρετικά κείμενα τα οποία βρήκα στο διαδίκτυο και αξίζουν προσοχής και μελέτης. Οπωσδήποτε δεν είναι μόνον αυτά. Υπάρχουν χιλιάδες δημοσιευμένα άρθρα, βιβλία κ.λπ. Με λίγο ψάξιμο, ο καθένας μπορεί να σχηματίσει μια σφαιρική εικόνα... η οποία δεν έχει καμία σχέση με καταστροφές, λεηλασίες και όλα τα παρελκόμενα τους. Εξάλλου, ο αναρχισμός απέχει κατά πολύ από την βία και την τρομοκρατία.

Το πρώτο κείμενο ανήκει στον Β. Ραφαηλίδη, το βρήκα στο blog στραβοβελονιά  και αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο του: "Η μεγάλη περιπέτεια του μαρξισμού". Είχα την χαρά στα χρόνια της πρώτης μου νεότητας να γνωριστώ με τον Β. Ραφαηλίδη και είχα την τιμή να διαφωνήσω αρκετά μαζί του... όμως, ακόμη και στην διαφωνία ήταν ένας άνθρωπος που πρώτα-πρώτα άκουγε! Τέτοιοι άνθρωποι μας λείπουν σήμερα! Άνθρωποι που θα μπορούσαν ν' αποτελούν φάροι και πλοηγοί μέσα στην τρικυμία και την θαλασσοταραχή! ...Γιατί όπως και να το κάνουμε, όλοι μας, μεγαλόσχημοι ή μη, αρκούμαστε στην μετριότητά μας και δεν επιθυμούμε, δεν προσπαθούμε, δεν δοκιμάζουμε να διακριθούμε... να γίνουμε άριστοι και χρήσιμοι.

Να μια πρώτη διαφορά του αναρχισμού με οποιαδήποτε άλλη ιδεολογική τοποθέτηση ή στάση ζωής: Ο αναρχισμός επιζητεί και επιβραβεύει τους άξιους και τους αναδεικνύει ενώ παράλληλα, επιδιώκει την καθημερινή επιβεβαίωσή του μέσα από την καθημερινότητα του κάθε ατόμου χωριστά και όχι της μάζας (τουλάχιστον στην εκδοχή του εκείνη που βρίσκω πιο οικεία).

Το δεύτερο κείμενο ανήκει σε έναν νέο φίλο και συνοδοιπόρο (θέλω να πιστεύω) του οποίου την ανωνυμία σέβομαι! Αν και το συγκεκριμένο απόσπασμα είχε δημοσιευθεί στην ιστοσελίδα του, παρατήρησα πως έχει αφαιρεθεί σχετικά πρόσφατα. Ελπίζω πως αυτό έγινε για λόγους διόρθωσης ή εμπλουτισμού και όχι για λόγους που κατανοώ απόλυτα... Εν πάση περιπτώσει, αν μου ζητηθεί ή απαιτηθεί να το αποσύρω, θα το πράξω σεβόμενος την επιθυμία του.

Όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, το πρώτο κείμενο θα το δημοσιεύσω αύριο (σήμερα κάποια στιγμή) και το δεύτερο την Κυριακή. Ελπίζω - αν και μακροσκελή - να δώσουν κάποιες απαντήσεις κι ένα κίνητρο για περισσότερη αναζήτηση. Προς το παρόν, μένω εδώ...                 

Καραμανλής ή χάος;

Την απάντηση την έδωσαν οι "άντρες" της ομάδας "Ζ" που πυροβολούσαν δεξιά και αριστερά απόψε στους δρόμους του Π. Φαλήρου, δίχως προφανή λόγο!

Την απάντηση την έδωσε, επίσης, η ελληνική αστυνομία με τις συλλήψεις 12χρονων και 13χρονων παιδιών που ακόμη κι αν έσφαλαν, που δεν έσφαλαν κατά την κρίση μου, αφού παρακολούθησα με πολύ προσοχή τα σχετικά video... δεν μπορούν να θεωρούνται "κίνδυνος" για την Δημοκρατία. Τουλάχιστον, όχι γι' αυτήν την Δημοκρατία!

Οπωσδήποτε είμαι αντίθετος με κάθε μορφή βίας, απ' όπου κι αν προέρχεται και το σημειώνω αυτό και το επαναλαμβάνω, για να μην παρεξηγηθώ... αφού ακόμη κι αν είμαι αντίθετος, μπορώ να δικαιολογήσω ό,τι είναι αναγκαίο... Δυστυχώς ή ευτυχώς κυκλοφορούν πολλοί νταήδες ανάμεσά μας και καλό είναι να προφυλασσόμαστε όσο και όπως μπορούμε.

Έχω όμως ένα όπλο στα χέρια μου. Το υπολογιστή μου, ο οποίος μπορεί να μεταφέρει την σκέψη και την άποψή μου προς κάθε ενδιαφερόμενο. Και την ελευθερία αυτή, την ελευθερία της έκφρασης, έχω την υποχρέωση - όπως ακριβώς και το δικαίωμα - να την χρησιμοποιήσω, αν μπορεί να βοηθήσει στο ελάχιστο...

Χαρακτηρίστε με ρομαντικό, χαζό ή ό,τι άλλο, όμως σήμερα, είχα την ελπίδα, την κρυφή ελπίδα ότι ο Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής θα είχε το θάρρος ν' αναλάβει την ευθύνη της αποτυχίας του και θα υπέβαλλε την παραίτησή του αξιοπρεπώς, στον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, με γνώμονα πάντα το συμφέρον της χώρας μας και του λαού μας!

Το συμφέρον της χώρας μας και των πολιτών της, εκείνο που με τόση αγωνία προτάσσει σε κάθε εμφάνισή του.

Δεν το έπραξε.

Φαίνεται, η "λαγνεία" της καρέκλας και τα προνόμια της εξουσίας, δεν του επιτρέπουν να δει, μάλλον όχι, να συνειδητοποιήσει ότι αν κάποιος προσβάλλει του έλληνες, αν κάποιος αποτελεί κίνδυνο για την δημοκρατία, αν κάποιος είναι ηθικός αυτουργός αυτής της χαοτικής κατάστασης, είναι ο ίδιος και οι πολιτικές του!

Προφανώς, Λυκουρέτζος, Τζίμας, Παναγιωτόπουλος, Παπακώστα και αρκετοί άλλοι (...) κάτι θα γνώριζαν παραπάνω όταν έθεταν ενώπιον όλων μας το "δίλημμα": Καραμανλής ή χάος...

Όμως, ας μη γελιόμαστε και πρώτα-πρώτα εγώ! Το διαδίκτυο και τα blogs δεν αποτελούν χώρο αγώνων και "κινημάτων". Αυτό όμως που μπορούμε να κάνουμε και γι' αυτό άλλωστε μας διαβάζουν, είναι να μοιραστούμε απόψεις - όχι με μίσος και φανατισμό - σίγουρα όμως με σκοπό να βοηθήσουμε να γίνουν τα πράγματα λίγο καλλίτερα, παρουσιάζοντας - πολλές φορές όχι ανώδυνα - και την δική μας πλευρά, την προσωπική μας οπτική επί των πραγμάτων.

... Τώρα μόλις θυμήθηκα μια ιδέα, ένα ιδανικό που μοιραζόμουν με πολλούς (πολιτικούς) συναδέλφους μου κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '90, δύο πάρα πολύ απλές λέξεις που για εμάς σήμαιναν τόσα πολλά κάποτε... δύο λέξεις τόσο σημαντικές, σχεδόν μαγικές...: "ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ" 

Πολλές φορές, μια ιδέα... ένα ιδανικό... δεν είναι αναγκαίο να περιγραφεί και να εξηγηθεί με λέξεις... με λόγια που γρήγορα ξεχνιούνται και κάποτε βρίσκουν διέξοδο προς την επιφάνεια και ξαναχρησιμοποιούνται... χάνοντας έτσι λίγη απ' την σημασία τους. Κρίνετε εσείς την αξία αυτής της "επανάστασης" στην  οποία αναφέρομαι και εννοώ..

Με το πέρασμα των χρόνων έχω γράψει κι έχω μιλήσει κατ' επανάληψη για όλα όσα με ενοχλούν. Έχω διατυπώσει τις προτάσεις μου και τις σκέψεις μου και κάτι τέτοιες ώρες σαν κι αυτή, δεν νομίζω πως βοηθά σε κάτι η επαναδιατύπωσή τους.

Όμως οι κοινωνικές ανάγκες, αυτές που δημιουργήθηκαν και δημιουργούνται καθημερινά από την κρατική αναλγησία, από το κρατικό μίσος, από τον φθόνο ορισμένων, από την αδιαφορία, την ανεπάρκεια, το ψέμμα, την απαξίωση, την διαφθορά, την ανομία, την βία... δεν μπορούν να μας αφήνουν απαθείς, ασυγκίνητους και αδύναμους.

Καταστρέφονται περιουσίες, καταστρέφεται η "εικόνα" μιας χώρας με την ίδια ακριβώς ευκολία που καταστρέφονται άνθρωποι και υπολήψεις από μία δημόσια διοίκηση, από μία πολιτεία, που ως σκοπό της έχει την ταλαιπωρία του πολίτη και τον εξευτελισμό του, έστω κι αν υπάρχουν λαμπρές εξαιρέσεις... Να γιατί ο Πρωθυπουργός της χώρας έχει την απόλυτη ευθύνη και είναι υπαίτιος και όχι γιατί αυτός πάτησε την σκανδάλη του όπλου ενός κτήνους.

Ο Κώστας Καραμανλής απέτυχε, διότι δεν προστάτευσε την χώρα και τους έλληνες. Ο Κώστας Καραμανλής αποτυγχάνει διότι δεν μπορεί, δεν είναι σε θέση - κι εγώ δέχομαι ότι έχει καλές προθέσεις, έτσι για να μην δυσαρεστήσω κανέναν -να κατανοήσει τι ακριβώς συμβαίνει και γιατί!

Σταχυολογώ από το βραδυνό διάγγελμά του:

... η εθνική ενότητα είναι αυτή τη στιγμή το χρέος όλων μας.

... Κατέστησα σαφή τη θέση μου ότι όλοι όσοι προκαλούν βιαιότητες και βανδαλισμούς είναι εχθροί της Δημοκρατίας.

... Είναι ευθύνη, τόσο της Κυβέρνησης, όσο και του συνόλου των πολιτικών δυνάμεων να υπάρξει άμεσα κοινωνική και πολιτική απομόνωση των στοιχείων της βίας, της παρανομίας, της αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς.

... Δεν μπορεί ούτε οι αγώνες των εργαζομένων, ούτε ο άδικος θάνατος ενός νέου, να συγχέονται με πράξεις που στρέφονται εναντίον της ασφάλειας των πολιτών, εναντίον των περιουσιών τους, εναντίον της κοινωνίας και της Δημοκρατίας.

... Οφείλουμε όμως όλοι να τηρήσουμε ενιαία στάση απέναντι σε παράνομες πράξεις.

... Οφείλουμε να καταδικάσουμε απερίφραστα, με καθαρό λόγο και όχι με μισόλογα τη βία, τη λεηλασία, τους βανδαλισμούς, τη διασάλευση της κοινωνικής ειρήνης που επιχειρείται από τις ομάδες αυτές.

... Γενικεύσεις και ισοπεδωτικοί αφορισμοί στο όνομα της Δημοκρατίας πλήττουν την ίδια τη Δημοκρατία.

... Η Κυβέρνηση αντιμετωπίζει τα γεγονότα με την υπευθυνότητα, την ψυχραιμία και την αποφασιστικότητα που απαιτούν οι περιστάσεις. Με κεντρικό γνώμονα την προστασία της ανθρώπινης ζωής, την αποκατάσταση του αισθήματος ασφάλειας των πολιτών, την εξασφάλιση της νομιμότητας.

Είναι εχθροί της δημοκρατίας όλοι όσοι αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης; Είναι εχθροί της δημοκρατίας όλοι όσοι αγωνιούν για το μέλλον τους; Είναι εχθροί της δημοκρατίας οι γέροντες και οι συνταξιούχοι που δύσκολα τα βγάζουν πέρα και ψωμοζούν; Είναι εχθροί της δημοκρατίας όλοι εκείνοι που διακινδυνεύουν την ζωή τους στους ελληνικούς δρόμους... της μίζας; Είναι εχθροί της δημοκρατίας οι μαθητές και οι νέοι που ζουν δίχως όνειρα εξαιτίας των μεγάλων; Είμαστε εχθροί της δημοκρατίας όλοι εμείς που εξευτελιζόμαστε καθημερινά από την δημόσια διοίκηση και τους λειτουργούς της; Είναι εχθροί της δημοκρατίας όσοι αναζητούν δουλειά; Είναι εχθροί της δημοκρατίας όσοι βλέπουν τα όνειρα μιας ζωής να καταστρέφονται εξαιτίας της τοκογλυφίας του κράτους και των συνεταιριζόμενων τραπεζών; Είναι εχθροί της δημοκρατίας όλοι εκείνοι που ζητούν καλλίτερη παιδεία και πολιτισμό; Είναι εχθροί της δημοκρατίας όλοι όσοι αγαπούν την Ελλάδα, έλληνες και ξένοι, που επιλέγουν να ζουν και να εργάζονται στην πατρίδα αυτή, όσο κι αν τους πληγώνει; Είναι εχθροί της δημοκρατίας οι νέοι επιστήμονες που γυρνούν την πλάτη στην χώρα τους και αναζητούν ένα καλλίτερο και ασφαλές μέλλον στο εξωτερικό; Είναι εχθροί της δημοκρατίας όλοι εκείνοι που δεν θέλουν την χώρα τους να ταπεινώνεται στο εσωτερικό και το εξωτερικό;

Ή(διαζ) μήπως εχθροί της δημοκρατίας είναι οι κουμπάροι, οι μιζαδόροι, οι "νοικοκυραίοι", τα σκιάχτρα και τα φαντάσματα, οι yesmen, τα golden boys, και οι... ασσύμετρες απειλές τύπου Βατοπαίδι; Μήπως εχθροί της δημοκρατίας είναι εκείνοι που νομοθετούν πάντα για το συμφέρον τους; Μήπως εχθροί της δημοκρατίας είναι όσοι κρίνουν δίχως ανθρωπιά και λογική; Μήπως εχθροί της δημοκρατίας είναι όσοι νομότυπα νέμονται δεκαετίες τώρα τον εθνικό μας πλούτο και τον αγώνα μας; Μήπως εχθροί της δημοκρατίας είναι όλοι εκείνοι που δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τον κοινωνικό και πολιτικό τους ρόλο;  

Μόλις εχθές έγραφα:  

... Ξέρετε, την δημοκρατία όλοι έχουν το δικαίωμα να την απολαμβάνουν και να την ζουν με όλα τα καλά και τα άσχημά της (εκεί βρίσκεται η αξία της), λίγοι όμως, πολλοί λίγοι έχουν το δικαίωμα να μιλούν στο όνομά της!...

Άραγε, πόσοι καταλαβαίνουν την αξία της;  

Η πληγή που αιμορραγεί, κάποτε θα κλείσει...

Τα όσα ακολούθησαν την στυγνή δολοφονία του άτυχου παιδιού, τα όσα συμβαίνουν έως αυτή τη στιγμή μας καθιστούν όλους θύματα και με θύτη, ένα όλοκληρο σύστημα κανόνων και αξιών που επτώχευσε και επτώχευσε οικτρά!

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μίλησε για τραύμα στην καρδιά του κράτους δικαίου. Άραγε, ποιό "κράτος δικαίου" κυοφορεί στα σπλάχνα του εγκληματίες ή εν δυνάμει εγκληματίες δίχως συνείδηση και δίχως ίχνος ανθρωπιάς;

Να εξοργιστώ για ό,τι συμβαίνει... όπως συμβαίνει, ή να το επικροτήσω; Στ' αλήθεια δεν κατανοώ το όφελος που προκύπτει από τις καταστροφές από την άλλη όμως, ποιά αλλαγή επιτύχαμε ως άνθρωποι και ως πολίτες με ηρεμία και ειρήνη;

Όλα όσα συμβαίνουν καταδεικνύουν δύο-τρία πολύ σημαντικά πράγματα: α) την επιτέλους κατάρρευση  του αστυνομοκρατούμενου παρακράτους, β) την πιστοποιημένη αντίδραση όλων των ελλήνων ενάντια στην βία, το μίσος, την αδικία και τον φανατισμό που διέπει το απρόσωπο κράτος και γ) την κατάπτωση του ... "καταλληλότερου", της παρέας του και όλων όσων πρεσβεύουν... όλων εκείνων, που γύρισαν την Ελλάδα πίσω στο χρόνο... όχι σε τόσο βάθος... μόνο έως το 1967!

Ξέρετε, την δημοκρατία όλοι έχουν το δικαίωμα να την απολαμβάνουν και να την ζουν με όλα τα καλά και τα άσχημά της (εκεί βρίσκεται η αξία της), λίγοι όμως, πολλοί λίγοι έχουν το δικαίωμα να μιλούν στο όνομά της! Ποιός αμφιβάλλει πως τα γεγονότα που συνταράζουν την Ελλάδα απ' άκρη σε άκρη δεν αποτελούν μείζον πολιτικό ζήτημα;

Σήμερα, ο "καταλληλότερος" αποτυχημένος Πρωθυπουργός της Ελλάδας και όχι των ελλήνων, είχε το θράσος να εμφανιστεί για να μας δώσει μαθήματα ήθους και συμπεριφοράς... Ο Πρωθυπουργός για πολλοστή φορά απέδειξε με την ανεπάρκειά του, την ανικανότητά του, την πολιτική του ανικανότητα να διαχειριστεί μία κατάσταση... να περιποιηθεί μια πληγή που αιμορραγεί όχι από το πληγωμένο σώμα ενός συνανθρώπου μας, αλλά από το πληγώμενο σώμα όλοκληρης της κοινωνίας μας! Και στο πρόσωπο του Πρωθυπουργού καταδικάζεται η ανικότητα ολόκληρου του πολιτικού κόσμου της χώρας! Καταδικάζονται όλοι εκείνοι που έχουν το δικαίωμα - όχι ελέω Θεού - να αποφασίζουν για εμάς! 

Από την άλλη - σκέφτομαι, κανένας μας και τίποτε δεν θα μπορεί πλέον να θεωρείται "μεμονωμένο" περιστατικό. Κανείς μας και τίποτε δεν θα έχει πλέον την πολυτέλεια να γίνεται "αντικείμενο μελέτης". Ήρθε η ώρα, ήρθε η στιγμή να ωριμάσουμε και πολιτικά και κοινωνικά. Αυτή είναι η πιο σωστή στιγμή για να έρθουμε αντιμέτωποι με τον χειρότερο εαυτό μας! ... Και όσοι ελπίζουν ή φαντάζονται ή ονειρεύονται ή σχεδιάζουν να "πάρουν στους ώμους" τους την λαϊκή αντίδραση και οργή σε αυτό το απεχθές έγκλημα που συντελέστηκε με ψυχραιμία ούτως, ώστε να επιτύχουν ένα κάποιο πρόσκαιρο πολιτικό όφελος, καλά θα κάνουν να το σκεφτούν και να το σκεφτούν πολύ καλά!!!

Από αύριο; Όχι! Δεν θα έχουμε γίνει λίγο καλλίτεροι.

Από αύριο; Όχι! Δεν θα αρχίσουμε να μαθαίνουμε από τα λάθη μας.

Από αύριο; Από αύριο... οι ευθύνες θα παραγράφονται, τα πρόσωπα θα ξεχνιούνται και αξίες και ιδανικά θα χάνουν το νόημα τους...

Σήμερα όμως, σήμερα, έχουμε μια πολύ καλή ευκαιρία στα χέρια μας! Θα την αφήσουμε να πάει χαμένη;

Η δολοφονία του Αλέξανδρου ήταν πολιτική πράξη και όχι τυχαίο γεγονός.

Η δολοφονία του Αλέξανδρου δημιουργεί εκ των πραγμάτων πολιτικές και κοινωνικές ευθύνες. Έχουμε το σθένος ν' αναλάβουμε το βάρος αυτών των ευθυνών;

Δεν θέλω να γράψω τίποτε άλλο για τον Αλέξανδρο. Δεν θέλω να ξαναγράψω για τον Αλέξανδρο και για κανέναν Αλέξανδρο. Δεν θέλω να ξαναγράψω και για κανένα εκκολαπτόμενο καθίκι που αύριο θα ξαναμετρήσει τον ανδρισμό του με ανήλικους, με συνταξιούχους, με μετανάστες, με άστεγους, με άρρωστους και κάθε άλλον πικραμένο.

... Θα συνεχίσω όμως να ονειρεύομαι και ν' αποζητώ την Ελλάδα που μου λείπει.

Ποιά η αλήθεια και ποιό το ψέμμα;

Ποιοί αντιεξουσιαστές και ποιοί αναρχικοί;

Η αλήθεια είναι πως ένα παιδί 15 χρονών πέθανε χωρίς λόγο και η αλήθεια είναι πως πέθανε από τα πυρά δύο νταήδων... από τους πολλούς που διαθέτει η ελληνική αστυνομία, οι οποίοι θέλησαν με αυτόν τον τρόπο να επιδείξουν τον "ανδρισμό" τους.

Πιστεύει κανείς πως δύο παραιτήσεις (που ορθά δεν έγιναν αποδεκτές στην προκειμένη περίπτωση) θα ήταν αρκετές; Πιστεύει κανείς πως τα επεισόδια που ακολούθησαν και οι καταστροφές ήταν αρκετές; Πιστεύει κανείς πως η "παραδειγματική" τιμωρία των φονιάδων θα είναι αρκετή; Όλα αυτά θα φέρουν πίσω μια παιδική ψυχή;

Πόσα και πόσα μεμονωμένα περιστατικά δεν θα ξαναδοκιμάσουν τις συναισθηματικές μας αντοχές; Ποιός είναι εκείνος που κρίνει φονιάδες ως ικανούς να φέρουν το εθνόσημο και να κουβαλούν όπλο, επιφορτισμένοι δήθεν με το καθήκον της ασφάλειας των πολιτών και της διατήρησης της "νομιμότητας"; Δυστυχώς, θα το επαναλάβω, φταίμε όλοι εμείς. Όλοι εμείς που αντί να προλαβαίνουμε το κακό, διαριγνύουμε τα ιμάτιά μας αφού έχει συμβεί!

Το ξέρω, θα το μετανιώσω - όπως συνήθως γίνεται όταν γράφουμε και μιλούμε υπό συναισθηματική φόρτιση, όμως, γι' αυτούς τους δύο φονιάδες ειδικά, θα πρέπει να παραχωρηθεί το προνόμιο της αυτοκτονίας αν και ένας τέτοιος θάνατος θα τους ήταν πολύ τιμητικός...

Διαφορετικά, και ως δείγμα πολιτισμού, ίσως ήρθε η ώρα ν' ανοίξουν και πάλι τα νησιά... Μακρόνησος, Σπιναλόγκα, Γυάρος... για να δεχτούν αυτά τα αποβράσματα που θα μας γλυτώσουν από την παρουσία τους μια και καλή!