Περί ηγεσίας και ηγετών. Μια απάντηση στον Αλέξη Παπαχελά

 

Αγαπητέ κ. Παπαχελά, διάβασα με ενδιαφέρον το κείμενό σας υπό τον τίτλο: «Οι ηγέτες δεν υπολογίζουν το πολιτικό κόστος» και πριν από οτιδήποτε άλλο, να σημειώσω - για να μην παρεξηγηθώ - όλοι έχουμε το δικαίωμα να λέμε και να γράφουμε ό,τι θέλουμε έστω και αν η σημερινή κυβέρνηση ενοχοποιεί και στιγματίζει κάθε άποψη που εκφράζεται και δεν έχει προηγουμένως ζυγιστεί με τα δικά της μέτρα και σταθμά.

Ας δοκιμάσουμε μία προσέγγιση εν είδει ρητορικής ανάλυσης για να δούμε τι ακριβώς γράψατε και γιατί το γράψατε. Πάντα μέσα από το δικό μου πρίσμα. Επισημαίνετε ήδη από το ξεκίνημα ότι, «αυτός ο τόπος χρειάζεται επειγόντως μερικές μεγάλες μεταρρυθμίσεις.» Μεγάλη αλήθεια! Τι ακριβώς νοείται μεταρρύθμιση;  Μιλάτε και μιλάμε όλοι για αλλαγές στην παιδεία, την Δικαιοσύνη, την υγεία, την δημόσια διοίκηση κ.ο.κ., τί ακριβώς εννοούμε;

Κατά την άποψή σας, «μεταρρύθμιση σημαίνει ξεβόλεμα, αξιολόγηση, στοχοθεσία, αξιοκρατία.». Εγώ θα έλεγα: μεταρρύθμιση σημαίνει πραγματισμός, έρευνα, μελέτη, όραμα, συνείδηση, σχέδιο κι εν συνεχεία, ξεβόλεμα κι αξιολόγηση. Δεν είναι μόνον τεχνικό το ζήτημα αλλά και ζήτημα περιεχομένου. Για αξιοκρατία ας μην μιλήσουμε καν, διότι είναι μία λέξη και μία έννοια που έχει απαξιωθεί προ πολλού από όσους διαχειρίζονται κάθε είδους εξουσία, αρχής γενομένης από το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας το οποίο, κατ’ επανάληψη έχει φανεί, έχει κριθεί κι έχει αποδειχτεί κατώτερο των περιστάσεων.

Καμία μεταρρύθμιση δεν πετυχαίνει αν δεν λαμβάνει υπόψη της την πραγματική εικόνα της κοινωνίας και όχι την πλασματική - όπως αυτή διαμορφώνεται και παρουσιάζεται από τα μέσα ενημέρωσης ή από τα blueprints τεχνοκρατών και γραφειοκρατών που εν πάση περιπτώσει εργάζονται, ερμηνεύουν και προτείνουν εκτός κάδρου. Οι δε «άμεσα εμπλεκόμενοι» στους οποίους αναφέρεστε, έχουν το χρέος της ευθύνης και όχι το προνόμιο της ιδιοκτησίας.

Συμφωνούμε, κάθε χώρος οφείλει να αναδείξει τις ηγετικές του μορφές για να τραβήξει όλους τους υπόλοιπους αλλά, η χώρα μας γινόταν και γίνεται διαρκώς άνω κάτω διότι κανένας δεν λαμβάνει υπόψη του τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών και της ίδιας. Κανείς δεν έχει συναίσθηση του ρόλου του και της ευθύνης του. Όλοι έχουν την δική τους εικόνα, αλλά κανένας δεν σκέπτεται έστω και στιγμιαία αν η εικόνα που έχει και ό,τι φαντάζεται, ανταποκρίνεται στις ανάγκες και τις προσδοκίες του συνόλου.  

Να πάμε τώρα στις ηγεσίες και στο πολιτικό κόστος. Προφανώς διαφωνούμε αλλά εδώ και δεκαετίες δεν έχουμε στην χώρα μας ικανή ηγεσία με όραμα. Κι εφόσον δεν υπάρχει όραμα, πώς μπορεί να υπάρξει σχέδιο; Κι εφόσον δεν υπάρχει σχέδιο, πώς μπορεί να υπάρξει εξασφάλιση του κοινού συμφέροντος; Και ποιος τελικά είναι εκείνος που νομιμοποιείται να ορίζει το «κοινό συμφέρον»; (Η σύγκριση με άλλες χώρες και άλλες κοινωνίες, μπορεί να μας βοηθήσει στην απάντηση αυτών των ερωτημάτων.) Εντούτοις, έχουμε ανακύκλωση προσώπων, ιδεών κι αντιλήψεων καθώς και πλήθος κακών αντιγραφών και κάκιστων συμπεριφορών και πρακτικών που αν μη τι άλλο προσβάλλουν την νοημοσύνη μας. … Μετά έρχεται και η ανάληψη του «πολιτικού κόστους». Από τότε που άρχισαν οι πολιτικοί - με το δημοσιογραφικό σιγοντάρισμα - να μιλούν για πολιτικό κόστος, χάθηκε το φιλότιμο…

Όλοι ζητάνε δουλειές και παραπάνω λεφτά. Όχι μόνον οι συνδικαλιστές. Τα λεφτά του ελληνικού λαού που βγαίνουν με κόπο και πετιούνται αποδεδειγμένα σε τρύπιο κουβά δεν είναι οι όποιες αυξήσεις ή αναπροσαρμογές τελικά επιτυγχάνονται, αλλά οι βουλευτικές / κυβερνητικές αποζημιώσεις, οι μισθοί και συντάξεις των δικαστών, των διορισμένων συμβούλων και διεκπεραιωτών, των παρατρεχάμενων κι όλων των –ων που τρέφονται από το… «τέρας».

Ok. Απολαμβάνουν προνομίων και πρέπει να απολαμβάνουν προνομίων. Ποια είναι η ανταποδοτικότητα που προσφέρουν; Ποια είναι η ανταπόκριση των επιλογών και των αποφάσεών τους μέσα στην κοινωνία των πολιτών για την κοινωνία των πολιτών; Εκεί πρέπει να γίνουν οι μεγάλες τομές!!!

Επιπλέον, έχουμε ασφάλεια; Απολαμβάνουμε όλοι ισότητα και ισονομία; Πώς; Πότε; Με το ακαταδίωκτο και τις παραγραφές; Εδώ απαξιώνονται θεσμοί καθημερινά· τα παιδιά φεύγουν στο εξωτερικό - και δεν επιστρέφουν - διότι δεν έχει νόημα. Να μην μιλήσουμε καν για την παιδεία και το ελληνικό σχολείο!

Ηλικιωμένοι εκβιάζονται με ακόμη μεγαλύτερη ένδεια (οι περισσότεροι δεν ζουν στα πλούτη και τις ανέσεις) με πρόφαση μια επιδημία που ακόμη και ο πιο ανόητος καταλαβαίνει πως είναι ακριβώς αυτό: πρόφαση… Αλήθεια, ποιά η διαφορά του έλληνα πρωθυπουργού από έναν κοινό εκβιαστή; Είναι μήπως οι ξένες γλώσσες και το Harvard ή η δύναμη της… «πειθούς»;

Ατυχείς συμπολίτες μας, τώρα, αυτή τη στιγμή, αναγκάζονται να μετρούν τις ώρες τους και τις μέρες τους στο ψύχος και το υπομένουν με υπομονή κι αξιοπρέπεια. Ωστόσο, καλπάζει η ανάπτυξη μαθαίνω. Όπου να ‘ναι έρχεται και η ευημερία που υπόσχεται κι ο τούρκος πρόεδρος.

Πληρώνεται αδρά η προπαγάνδα αντί να ενισχυθεί το σύστημα υγείας… πώς το είχε πει τόσο χαριτωμένα ο κ. Σκέρτσος; Α, ναι!  «Πολυτέλεια»! Πολυτέλεια η ενίσχυση του συστήματος υγείας…

Η χώρα μας βρίσκεται στις πρώτες θέσεις παγκοσμίως σε άστεγους και μιλάμε για πολιτισμό; Μιλάμε για μεταρρυθμίσεις, ανάπτυξη και πρόοδο; Και αυτά είναι μόνον ψήγματα. Αν θέλετε, να το αναπτύξουμε ακόμη περισσότερο δημόσια. Ένα προς ένα όλα τα θέματα.

Βέβαια, κάθε τι έχει δύο όψεις και μπορούμε να δούμε τα πράγματα και από άλλη σκοπιά. Όμως, ένας και μόνον από εμάς να υποφέρει εξαιτίας των όποιων κυβερνητικών επιλογών και αποφάσεων, συνιστά συνολική μας αποτυχία!

Δεν μας λείπουν προσωπικότητες αγαπητέ κ. Παπαχελά. Άλλωστε οι προσωπικότητες - αν όχι από φυσικού τους -  μπορούν και χτίζονται και τα εργαλεία του marketing κάνουν καλή δουλειά. Άνθρωποι με συνείδηση μας λείπουν. Άνθρωποι με όραμα και άνθρωποι που να μπορούν να εμπνεύσουν το όραμά τους. Να το κάνουν κοινό κτήμα. Να μιλούν με ειλικρίνεια για να μπορούν και να πείθουν…

Το αποτέλεσμα που βλέπουμε γύρω μας, πράγματι μόνον αισιοδοξία δεν μπορεί να μας γεμίζει. Αναλογιστείτε για λίγο την ευθύνη που φέρετε εσείς ο ίδιος κι εγώ και όλοι μας, όσο στηρίζουμε ή ανεχόμαστε αυτή τη κατάσταση και αρκούμαστε σε διαπιστώσεις…

Οι «ηγέτες» δεν υπολογίζουν το «πολιτικό κόστος»; … «Ηγέτη» εννοείτε τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην προκειμένη περίπτωση; Μάλλον θα ήταν φρόνιμο να ξανασκεφτείτε τι γράψατε και να επαναδιατυπώσετε.

 

Ποιός ο νέος πολιτικός ορίζοντας για τις δημοκρατικές δυνάμεις της χώρας;

(Ή αλλιώς, ποιός ανησυχεί περισσότερο;)

 

Αναμφισβήτητα, το αριθμητικό μέγεθος των πολιτών που έσπευσε να ψηφίσει στον πρώτο γύρο των εσωκομματικών εκλογών του Κινήματος Αλλαγής είναι εντυπωσιακό, αν αναλογιστεί κανείς ότι ομιλούμε για το τρίτο σε δύναμη κόμμα μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο. Εντυπωσιακό μεν, αναμενόμενο δε, εξαιτίας της δυναμικής που παρουσιάζει το Κίνημα τους τελευταίους μήνες.

Η ανοδική πορεία που έδειχναν όλες οι μετρήσεις έως τώρα, αποτυπώθηκε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο κατά την χθεσινή εκλογική διαδικασία. Και το πιο αξιοσημείωτο; Ομιλούμε για ένα κόμμα χωρίς αρχηγό! Μένει επομένως να δούμε αν αυτή η δυναμική θα έχει συνέχεια, υπό ποιες προϋποθέσεις και υπό ποια ηγεσία…

Ένα είναι σίγουρο: Το πλήθος των μελών και των φίλων του ΚΙΝ.ΑΛ./ΠΑ.ΣΟ.Κ. που συμμετείχαν καθώς και το ποσοστό των ψήφων που πήρε ο Νίκος Ανδρουλάκης φάνηκε ικανό για να χάσουν κάποιοι τον ύπνο τους· και κατά την άποψή μου, αυτός δεν ήταν ούτε ο κ. Τσίπρας, ούτε τα στελέχη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., όπως διαβάζω στις διάφορες αναλύσεις των εφημερίδων και των ενημερωτικών ιστοσελίδων διότι, έχουν βολευτεί μια χαρά με τον αντιπολιτευτικό τους ρόλο.

Αυτή η πρώτη εκλογική νίκη του Νίκου Ανδρουλάκη και με το ποσοστό των ψήφων που απέσπασε, χαλάει την σούπα του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Νέας Δημοκρατίας. Το κυβερνών κόμμα κι ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης, θα ήθελαν να δουν νικητή του πρώτου γύρου είτε τον Ανδρέα Λοβέρδο, είτε τον Γιώργο Παπανδρέου. Η ηγεσία της ΝΔ επένδυσε πολιτικά στις δύο αυτές υποψηφιότητες. Φαίνεται όμως, η επένδυση της δεν απέδωσε το επιθυμητό.

Το κόμμα που ίδρυσε ο Κ. Καραμανλής και κατέληξε στο μητσοτακέικο ελλείψει αξιακού περιεχομένου και διεισδυτικού-πειστικού πολιτικού λόγου - εδώ και μία δεκαετία τουλάχιστον, έχει επεξεργαστεί κι έχει αναπτύξει μία αλαζονική καθεστωτική αντίληψη, η οποία βρήκε ανταπόκριση στη Χαριλάου Τρικούπη - ήδη πριν την εκλογική κατάρρευση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. - γεγονός που μετέβαλε τον χαρακτήρα του Κινήματος και το οδήγησε προς μια πιο συντηρητική κατεύθυνση, να δικαιολογεί και να συναινεί στην αναγκαιότητα μιας ανεξέλεγκτης κι αυταρχικής διακυβέρνησης για το «καλό του τόπου». Αντίπαλον δέος; ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας και οι «δυνάμεις» του «παλιού» «κακού» ΠΑ.ΣΟ.Κ που έψαξαν να βρουν ανάσα ζωής στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Επιπλέον, η σταδιακή ενοχοποίηση των ίδιων των πολιτών και κάθε διαφορετικής κι αντίθετης αντίληψης κι άποψης που δεν έχει υποδειχθεί και δεν υποδεικνύεται από τα δεξιά, αλλά και που δεν εναρμονίζεται με την «κυβερνώσα αριστερά» του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. εγκλώβισε ένα μεγάλο κομμάτι των κεντρώων και δημοκρατικών πολιτών σε παλινδρομήσεις χωρίς σκοπό ανάμεσα στη… Σκύλλα και τη Χάρυβδη.

Η συμπύκνωση στα αριστερά και τα δεξιά, άφησε ουσιαστικά ένα μεγάλο κενό στο κέντρο. Ωστόσο, ο κίνδυνος δεν βρίσκεται στα αριστερά. Κρύβεται στα δεξιά. Διότι για να παραμείνει ισχυρή η διακυβέρνηση Μητσοτάκη, απαξιώνει κάθε θεσμό και κάθε έννοια δημοκρατικής συμμετοχής (ζωής) κι έκφρασης των πολιτών.

Η εκλογική επίδοση του Νίκου Ανδρουλάκη, δεν αποτελεί εκδήλωση μόνον της βούλησης των ψηφοφόρων του Κινήματος Αλλαγής για ανανέωση κι ανακαθορισμό. Σηματοδοτεί συγχρόνως την προσδοκώμενη αλλαγή στο τοξικό και νοσηρό πολιτικό σκηνικό της χώρας μας.

 

Το σοκ στη ΝΔ χθες βράδυ πρέπει να ήταν πραγματικά πολύ δυνατό. Διαφορετικά, δεν θα σφύριζαν αδιάφορα σήμερα το πρωί τα στελέχη της, σχολιάζοντας πως η ανάδειξη ηγεσίας στο Κίνημα Αλλαγής δεν τους αφορά ή ότι το διακύβευμα είναι η κυριαρχία στον χώρο της κεντροαριστεράς.    

 

Στον χρόνο που απομένει μέχρι την διεξαγωγή του β’ γύρου, χωρίς να είμαι προφήτης, τα συστημικά μέσα ενημέρωσης θα επιδοθούν σε έναν αδυσώπητο αγώνα υποστήριξης της υποψηφιότητας Παπανδρέου μην και καταφέρουν να διατηρήσουν την έως τώρα «συνεννόηση» που θα επιτρέψει στον Κυριάκο Μητσοτάκη να κερδίσει και τις επόμενες εκλογές όποτε κι αν γίνουν.

Όμως, ανεξάρτητα από το αν είναι ή δεν είναι ο επόμενος πρόεδρος του ΚΙΝ.ΑΛ. ο Νίκος Ανδρουλάκης, η απουσία αξιών και αρχών από το κόμμα της ΝΔ, συνιστά μείζονα απειλή για το πολιτικό μας σύστημα και η δυσαρέσκεια των πολιτών για κάθε αντιδημοκρατική απόφαση και πρακτική της κυβέρνησης οφείλει να βρει τρόπο έκφρασης και μάλιστα γρήγορα. 

 

Η Νέα Δημοκρατία και τα βαρίδια της

Όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε ανοιχτά κι ελεύθερα, η μεγάλη δημοκρατική παράταξη που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν έχει πλέον καμία σχέση με την δημοκρατία και τον φιλελευθερισμό καθώς, βρίθει φασιστών, οπορτουνιστών και λοιπών – ιστών που με τα λόγια και τα έργα τους κυρίως όμως με τι ιδέες τους, αλλοιώνουν τον χαρακτήρα της κι απαξιώνουν τις αξίες που πρεσβεύει.

 

Η Νέα Δημοκρατία που γνώριζα και γνωρίζω, δεν είχε ποτέ ανάγκη από βαρίδια να αμαυρώνουν την ιστορία της και τον πολιτικό πολιτισμό της. Να ξεκινήσουμε από τις «ομάδες κρούσης» των «θερμόαιμων» και τους δολοφόνους του Τεμπονέρα - τις δεκαετίες του 80 και του 90, για να καταλήξουμε στο σήμερα με τους Βορίδηδες, τους Γεωργιάδηδες, τους Πλεύρηδες και τους λοιπούς… μαύρους. Κοινή συνισταμένη όλων αυτών: ο μητσοτακισμός. Ο μητσοτακισμός που έτρεφε και τρέφει μίσος για όλους τους έλληνες αλλά, πολύ περισσότερο, για τα ίδια τα μέλη και τους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας!

 

Αυτά για την Ιστορία. Όμως, μέσα από αυτή την ιστορία ξεπετάχτηκαν τα άνθη του κακού. Μπόγδανοι, Κυρανάκηδες και λοιποί – μακρά είναι η λίστα… 

 

Διαβάζοντας τα δεκάδες μηνύματα «συμπαράστασης» προς τον Μπογδάνο μου έκανε εντύπωση ένα συγκεκριμένο! Σημείωνε ο συντάκτης του - μεταξύ άλλων, απευθυνόμενος στον Νίκο Δένδια - ότι ο Μπογδάνος αντιπροσωπεύει τον μέσο ψηφοφόρο της Νέας Δημοκρατίας και πραγματικά προβληματίστηκα… ο μέσος ψηφοφόρος της Νέας Δημοκρατίας ταυτίζεται με αυτή τη καρικατούρα… «πολιτικού ανδρός»; Αυτές τις απόψεις έχει; Αν ναι, τότε το πρόβλημα δημοκρατίας στην χώρα μας είναι πολύ πιο σοβαρό απ’ όσο μπορούμε να υποθέτουμε!

 

Τούτο δεν σημαίνει πως τα άλλα κόμματα, ως συντεταγμένοι σχηματισμοί, είναι άμοιρα ευθυνών για τα στελέχη, τα μέλη και τους ψηφοφόρους τους. Το διακύβευμα είναι εξαιρετικά σημαντικό, αν αναλογιστεί κανείς πόσο προσωρινοί είμαστε και πως ό,τι κάνουμε σήμερα θα πέσει στις πλάτες των επόμενων.

 

Αγαπητοί φίλοι της Νέας Δημοκρατίας, αυτή είναι η «δημοκρατική» παρακαταθήκη που θα αφήσετε στα παιδιά σας; Αγαπητοί φίλοι που ασχολείστε με την πολιτική, οποιαδήποτε κομματική συμμετοχή ή τοποθέτηση κι αν έχετε, έτσι αντιλαμβάνεστε την δημοκρατία; 

 

Εν πάση περιπτώσει, το ξέσπασμα του Νίκου Δένδια στην Βουλή μετά τα όσα εκστόμισε ο Μπογδάνος, έχει την αξία του. Η διαγραφή του Μπογδάνου όμως από την κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας δεν έχει κανένα απολύτως πρακτικό κι ωφέλιμο αντίκρισμα αφού θα εξακολουθήσει να κρατά την έδρα – έδρα που ανήκει στη Νέα Δημοκρατία και όχι στον ίδιο - και να απολαμβάνει καταχρηστικά των βουλευτικών του προνομίων, δεδομένης της πολιτικής του τοποθέτησης η οποία απέχει έτη φωτός από τα δημοκρατικά ήθη της χώρας και του λαού μας, όσο κι αν έχει πρόθυμους τριγύρω του να τον στηρίζουν και να τον χειροκροτούν.

 

Η διαγραφή του από τον Πρωθυπουργό και Αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας δεν ήταν παρά μία κίνηση, ώστε να κρατηθούν τα όποια προσχήματα. Κοντός ψαλμός αλληλούια. Πλησιάζουν οι εσωκομματικές εκλογές. Εκεί θα φανούν οι πραγματικοί δημοκράτες.

Τοποθετήσεις νομικών, συνταγματολόγων και πολιτειακών παραγόντων που οδηγούν σε εκτροπή

γράφει ο Κ. Φαρσαλινός

Με ενδιαφέρον παρατηρώ επιφανείς νομικούς και συνταγματολόγους (μέχρι και τον ανώτατο πολιτειακό παράγοντα της χώρας, την Πρόεδρο της Δημοκρατίας - δυστυχώς) να καταφεύγουν σε επίκληση συγκεκριμένων Συνταγματικών άρθρων και σε ερμηνείες του Συντάγματος, σε μια προσπάθεια να «δικαιολογήσουν» την άμεση υποχρεωτικότητα ή τους εκβιασμούς σχετικά με τον εμβολιασμό. 

Δυστυχώς όλοι αυτοί οι αξιόλογοι επιστήμονες και νομικοί πέφτουν σε μια «θανάσιμη» (για την αξιοπιστία τους) παγίδα αυθαίρετων παραδοχών σε θέμα που δεν αποτελεί εξειδίκευσή τους, που αυτόματα τους οδηγεί σε αυθαίρετες νομικές και Συνταγματικές ερμηνείες.

 

Αυθαιρετούν λοιπόν. Αδυνατούν να καταλάβουν ότι η επίκληση του «επιχειρήματος» της προστασίας της δημόσιας υγείας και του δημοσίου συμφέροντος για την άμεση ή εκβιαζόμενη υποχρεωτικότητα είναι ΑΚΥΡΗ για 3 λόγους:

 

1. Ο υποχρεωτικός και εκβιαζόμενος εμβολιασμός δεν αποτελεί τη μία και μοναδική προϋπόθεση για τη διαχείριση του προβλήματος. 

 

2. Αποδεικνύεται πλέον περίτρανα (από δεδομένα που συνεχώς δημοσιεύονται από το Ισραήλ και την Αγγλία) ότι τα υπάρχοντα εμβόλια είναι ανίκανα να εξαφανίσουν τη νόσο και τον ιό (που τελικά θα παραμείνει ενδημικός), άρα αδυνατούν έτσι κι αλλιώς από μόνα τους να διαχειριστούν το πρόβλημα. 

 

3. Το «επιχείρημα» ότι οι εμβολιασμένοι κινδυνεύουν από τους ανεμβολίαστους αποτελεί παραδοχή ότι το εμβόλιο είναι πλήρως αναποτελεσματικό (που φυσικά δεν ισχύει). Στην πραγματικότητα, οι ανεμβολίαστοι είναι αυτοί που κινδυνεύουν. Αυτοί μάλιστα κινδυνεύουν να μολυνθούν από τους εμβολιασμένους, και αυτό αποτελεί ένα ακόμη κριτήριο στην απόφασή τους να εμβολιαστούν.

 

Είναι λοιπόν ΞΕΚΑΘΑΡΟ, ότι δεν υπάρχει κανένα νομικό και συνταγματικό ζήτημα, διότι δεν υπάρχει η προϋπόθεση της προστασίας της δημόσιας υγείας που θα δικαιολογούσε την οποιαδήποτε συζήτηση για ερμηνείες του Συντάγματος και νομικές τοποθετήσεις σε σχέση με υποχρεωτικό εμβολιασμό.

Η συζήτηση περί υποχρεωτικότητας και οι δημόσιες τοποθετήσεις νομικών οδηγούν σε ΕΚΤΡΟΠΗ, ηθική, κοινωνική, πολιτισμική και πολιτική. Η κατάσταση μοιάζει περισσότερο με ένα πολιτικό παιχνίδι που βασίζεται σε αυθαίρετες και επικίνδυνες παραδοχές σε θέμα Δημόσιας Υγείας. Παραδοχές που έχουν ήδη καταρριφθεί από την πραγματικότητα και που έτσι κι αλλιώς υπερβαίνουν της εξειδίκευσης των νομικών. 

 

Εκτίθενται όμως, διότι οι τοποθετήσεις τους καταργούν στην πράξη την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την ιατρική δεοντολογία, χωρίς μάλιστα η κατάργηση τους να προσφέρει όφελος. Είναι πρωτοφανές ότι εμβόλιο που αδυνατεί να προσφέρει μακροχρόνια προστασία (ήδη συζητούν για 3η δόση, λίγους μήνες μετά τον πλήρη εμβολιασμό) χρησιμοποιείται ως εργαλείο κατάργησης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας δια της επιβολής, που μάλιστα οδηγεί σε επ’ άπειρον ομηρία. Τέτοιες αιτιάσεις και αποφάσεις δεν διαφέρουν σε τίποτα από αντίστοιχες αποφάσεις στις ΗΠΑ τη δεκαετία του 1920 και 1930, που οδήγησαν σε υποχρεωτική στείρωση 60.000 γυναικών, με τις «ευλογίες» της επιστημονικής κοινότητας και της πολιτικής και ανώτατης δικαστικής αρχής, σε περίοδο δημοκρατίας. 

 

Με τον ίδιο τρόπο, μετατρέπεται πλέον το εμβόλιο σε εργαλείο εκτροπής, με τη συμμετοχή πολλών «προθύμων» (https://tinyurl.com/skavme9v).

 

Επιπλέον, προκαλεί αλγεινή εντύπωση να χαρακτηρίζεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια ως «κοινωνικό δικαίωμα» από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Διότι η παρέμβαση στο ανθρώπινο σώμα με μια ιατρική πράξη ανήκει στον πυρήνα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, την οποία η Πρόεδρος της Δημοκρατίας παραβιάζει και καταργεί. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν είναι κοινωνικό δικαίωμα, δεν είναι καν δικαίωμα. Είναι η βάση πάνω στην οποία βασίζονται όλα τα θεμελιώδη δικαιώματα, κανένα από τα οποία δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί εις βάρος της. Οποιαδήποτε νομική και Συνταγματική ερμηνεία που καταργεί την αξιοπρέπεια πάσχει σε ηθική και αποτελεί ακραία αυθαιρεσία που στην πραγματικότητα καταργεί το δημόσιο συμφέρον και τη δημόσια υγεία. 

 

Ο σεβασμός στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα οφείλει να ξεκινάει από εκείνον που κατέχει τη θέση. Δεν θυμάμαι ποτέ στη σύντομη ιστορία της ζωής μου κατάσταση κατά την οποία οι τοποθετήσεις και δηλώσεις του ανώτατου πολιτειακού παράγοντα της χώρας μας να προάγουν τον διχασμό και να δικαιολογούν φαινόμενα κοινωνικών αποκλεισμών, έστω και με πρόσχημα τη δημόσια υγεία. Με σεβασμό λοιπόν απέναντι στο αξίωμα, οφείλουμε να κρίνουμε και να επισημάνουμε την ανευθυνότητα, την παρεκτροπή και την απώλεια προσανατολισμού του αξιώματος.

 

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, να ανοίξετε τα μάτια σας και να δείτε την κατάσταση στο Ισραήλ και στην Αγγλία κυρίες και κύριοι. Φτάνει πλέον η χειραγώγηση των δεδομένων, η εργαλειοποίηση της επιστήμης και των επιστημονικά «προθύμων», η μόχλευση της παραπληροφόρησης και η κατάργηση της λογικής. Δεν θα μας μετατρέψετε σε καθεστώς ανάλογο της Βόρειας Κορέας, ούτε θα μας έχετε σε ομηρία επ’ άπειρον.

 

Όσοι έχουν ξεπεράσει αυτή την αδιανόητη κόκκινη γραμμή κατάργησης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, έχουν ήδη γραφτεί ανεξίτηλα στις μαύρες σελίδες της ιστορίας.

 

Πηγή: facebook

Το ερώτημα παραμένει πάντα επίκαιρο και μένει να απαντηθεί

-Αν η οικονομική μας πολιτική υπαγορεύεται από τραπεζίτες και κοράκια

-Αν η υγεία μας εξαρτάται από τις επενδύσεις και τις πωλήσεις των φαρμακευτικών εταιρειών

 

-Αν η νησιωτική μας πολιτική, η ναυτιλία και ο τουρισμός καθορίζονται από τους πλοιοκτήτες και τους εφοπλιστές

 

-Αν οι όροι εργασίας και το ασφαλιστικό επιβάλλονται από βιομήχανους και τεχνοκράτες, άσχετους με την αγορά και τη πραγματική οικονομία

 

-Αν η εθνική μας άμυνα προσδιορίζεται από τα συμφέροντα και τις προθέσεις «φίλων» κι εχθρών

 

-Αν η εξωτερική μας πολιτική και οι διεθνείς μας σχέσεις σχεδιάζονται από το ΕΛΙΑΜΕΠ

 

-Αν ο εθνικός μας πλούτος είναι αναγκαστικά υποθηκευμένος σε Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο κι άρα μη αξιοποιήσιμος από εμάς τους ίδιους

 

-Αν η ενέργεια συνιστά προνομιακό χώρο, εν τοις πράγμασι, κάθε κερδοσκόπου διορισμένου manager, εργατοπατέρα και συνδικαλιστή κι όχι δημόσιο αγαθό

 

-Αν η πραγματική γνώση βρίσκεται έξω από τα σχολεία και τα φροντιστήρια

 

-Αν το δίκαιο είναι δέσμιο της λεγόμενης πολιτικής ορθότητας, τότε,

 

τους πολιτικούς σε τί τους χρειαζόμαστε;

Έφτασε η ώρα των Πράσινων στην Ευρώπη;

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

Μετά τις ευρωεκλογές του 2019 υπήρχε διάχυτη η άποψη ότι έφτασε η ώρα των Πράσινων στην Ευρώπη. Αυτή η άποψη ήταν αποτέλεσμα του καλύτερου εκλογικού αποτελέσματος που είχαν επιτύχει οι Πράσινοι στις ευρωεκλογές από το 1984 και μετά, καθώς και των ανοδικών τάσεων που εμφάνιζαν σε κάποιες χώρες. Διαβάστε περισσότερα εδώ: https://www.geoeurope.org/2021/07/06/eftase-i-ora-ton-prasinon-stin-eyropi/

Τα όρια του διαλόγου για το μέλλον της Ευρώπης

 γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

 

 

Στις 9 Μαΐου 2021 ξεκίνησε στο Στρασβούργο η Διάσκεψη για το Μέλλον της Ευρώπης (βλ. «Η Διάσκεψη για το μέλλον της Ευρώπης», Χρήστος Ευαγγέλου, Geoeurope.org, 11/5/2021). Η ευρωπαϊκή ηγεσία θεωρεί ότι η μαζική εμπλοκή των Ευρωπαίων πολιτών σε έναν τέτοιου είδους διάλογο θα βοηθήσει την Ευρώπη να κινηθεί προς τα εμπρός. Οι Βρυξέλλες πιστεύουν ότι μία bottom-up διαδικασία θα μεταφέρει στα ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων τις απόψεις των Ευρωπαίων, αλλά δεν μπορούν να εγγυηθούν ότι αυτές θα μετατραπούν σε πολιτικές προτάσεις και θα στηριχτούν.

Ωστόσο, όπως θα προσπαθήσουμε να δείξουμε στα επόμενα, η ΕΕ δεν αλλάζει μέσα από συμμετοχικές διαδικασίες, όσο ευρείες και αν είναι αυτές. Επομένως και αυτή η διάσκεψη, δεν πρόκειται να αποδώσει τίποτα σημαντικό για το μέλλον της Ευρώπης. Διαβάστε περισσότερα εδώ: https://www.geoeurope.org/2021/05/16/ta-oria-toy-dialogoy-gia-to-mellon-tis-e/

 

54 χρόνια από το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967

 

 

Κάθε επέτειος είναι ευκαιρία αναστοχασμού κι επαναπροσδιορισμού. Αποτελεί, αν μη τι άλλο, μία πρώτης τάξεως ευκαιρία επαναξιολόγησης της ιστορικής πορείας των πραγμάτων. Η σημερινή ημέρα - με την ταχύτητα που τρέχει η εποχή μας - ελάχιστα σημαίνει για τους νεώτερους από εμάς. Σχεδόν 60 χρόνια δεν είναι και λίγα... Όμως, η ανατροπή της συνταγματικής τάξης το 1967, για τους λόγους που συνέβη, για τον τρόπο με τον οποίο επιβλήθηκε και για τις συνέπειες που επέφερε όχι μόνον στο πολιτικό και το ιστορικό πεδίο αλλά και στην ίδια την ψυχοσύνθεσή μας και την νοοτροπία που έκτοτε θα διαμορφώναμε εμείς οι έλληνες, εξακολουθεί να ορίζει το ηθικό πλαίσιο της πολιτικής και κοινωνικής μας ζωής.

Όταν καταφέραμε και σπάσαμε τον γύψο, πιστέψαμε πως είχαμε επιτύχει το ακατόρθωτο διότι, αναμετρηθήκαμε με την σκοτεινή μας πλευρά κι αναδειχθήκαμε νικητές! Κι ήταν τόσο μεγάλη η χαρά της νίκης μας που - χωρίς δεύτερη σκέψη, παραμερίσαμε κάθε έχθρα και ξεχάσαμε κάθε πίκρα και πόνο για να γευτούμε το μέγιστο αγαθό της εθνικής συμφιλίωσης. Όχι όλοι όμως. Για κάποιους από εμάς αυτή η εθνική συμφιλίωση δεν έπρεπε με κανέναν τρόπο να επιτευχθεί.

Οι ίδιοι κύκλοι που θεωρούσαν ως παρένθεση την πολιτική ηγεμονία του ΠΑΣΟΚ κατά τη δεκαετία του 80 - ξεχάστε το ΠΑΣΟΚ, την ίδια την έννοια της αλλαγής στην ουσία της - είναι εκείνοι που σήμερα έχουν απαξιώσει κάθε έννοια δημοκρατικής κανονικότητας και μας στιγματίζουν πότε ως ψεκασμένους, κάποτε ως αγανακτισμένους κ.ο.κ. Είναι όλοι εκείνοι που ήθελαν και θέλουν τον ελληνισμό διχασμένο, περιορισμένο κι εγκλωβισμένο μέσα σε ένα αυστηρό πλαίσιο ελέγχου έτσι, ώστε ανενόχλητοι να υπηρετούν τα σχέδιά τους και να διασφαλίζουν τα συμφέροντά τους. Είναι όλοι εκείνοι που έζωσαν με γκρίζες ζώνες τον εθνικό μας χώρο κι υποθήκευσαν το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας με... αέρα!

Τουλάχιστον από το 1991 προετοιμαζόταν το έδαφος για ό,τι βιώνουμε σήμερα. Για όσους ξεχνάνε εύκολα, μόλις πριν από δέκα περίπου χρόνια επιχειρήθηκε ένα ακόμη πραξικόπημα. Επιβλήθηκε μία άλλου τύπου διακυβέρνηση, κατ' επίφαση δημοκρατική και φιλελεύθερη και “αναγκαία”, με τους ηθικούς αυτουργούς να αυτοπαρουσιάζονται από τότε ως σωτήρες του λαού και της πατρίδας...

Κι αν νομίζετε πως η διαστροφή αφορά μόνον σε εμάς κοιτάξτε καλύτερα τριγύρω. Ξέρετε, στη δική μου αντίληψη, η Δημοκρατία είναι κάτι το απόλυτο! Δεν επιδέχεται πειραματισμούς. Ό,τι έχουμε συγγενεύει ή προσομοιάζει… όμως δεν είναι πραγματική δημοκρατία κι αυτό, αν θέλετε μπορούμε να το συζητήσουμε. Νομοτελειακά θα φτάναμε σε μια διακυβέρνηση τύπου Παπαδήμου, για να οδηγηθούμε σε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και να καταλήξουμε σε μία (εκ νέου) διακυβέρνηση της ΝΔ.

Κάποτε χρειάζονταν μερικά τάγματα και λίγοι πρόθυμοι αξιωματικοί για να γίνει η ζημιά ενώ, τώρα οι εκτροπές κι ανατροπές γίνονται με τροπολογίες και διατάγματα. Ποιά η διαφορά;

Περί αρχών κι αρχόντων ή περί εξουσίας κι ηγεμόνων

Σε μία διαδικτυακή κουβέντα που είχα με μερικούς φίλους, ένας εξ’ αυτών έγραψε με εμφατικό τόνο: «Επισκεπτόμενος συχνά τόσο την Γαλλία αλλά (κυρίως και περισσότερο) και την Αγγλία, εδραιώνεται μέσα μου η πεποίθηση ότι αυτή η καταραμένη η Γαλλική Επανάσταση πήγε τον τόπο και την υπόλοιπη Ευρώπη πολύ πίσω. Και βλέπω ότι και οι περισσότεροι σοβαροί Γάλλοι αρχίζουν να το αντιλαμβάνονται και να «κοιτούν» ζηλόφθονα την Αγγλία με την γηραιά Βασίλισσά της. Αδιανόητο προ δεκαπενταετίας...» 

Η παραπάνω τοποθέτηση υποδεικνύει μια γενικότερη προβληματική στη σύγχρονη πολιτική σκέψη που ξεπερνά κατά πολύ την υποκειμενικότητα μιας άποψης κι εννοιολογικά, η διατύπωση αυτή καθ’ αυτή, καταδεικνύει την συντηρητική στροφή που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια σε όλον τον ευρωπαϊκό χώρο και στην χώρα μας για κάθε όρο πολιτικής διευθέτησης και κοινωνικής συμπεριφοράς/ρύθμισης.

Στην προσπάθειά μου να αποδείξω αυτή τη προβληματική του απάντησα στον ίδιο τόνο, παραφράζοντας τα δικά του λόγια: «Επισκεπτόμενος συχνά τόσο την Βουλγαρία αλλά κυρίως και περισσότερο την Τουρκία, εδραιώνεται μέσα μου η πεποίθηση ότι αυτή η καταραμένη η Ελληνική Επανάσταση πήγε τον τόπο και την υπόλοιπη Ευρώπη πολύ πίσω. Και βλέπω ότι και οι περισσότεροι σοβαροί Έλληνες αρχίζουν να αντιλαμβάνονται και να «κοιτούν» ζηλόφθονα την Τουρκία και τα μεγαλεία των Σουλτάνων της. Αδιανόητο προ δεκαετίας…»

Αν και θα είχε ενδιαφέρον να σας μεταφέρω την συνέχεια του διαλόγου με την ενόχληση του συνομιλητή μου για την αποδόμηση του μηνύματος που ήθελε να μας «περάσει», νομίζω θα ήταν πιο χρήσιμο να μοιραστώ μαζί σας τις δικές μου σκέψεις. 

Η αλήθεια είναι πως βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο συνειδησιακά σημείο. Όλα υπάρχουν μέσα μας με τρόπο συγκεχυμένο. Φταίει το περιβάλλον γύρω μας; Οι συναναστροφές μας; Η καθημερινότητα του καθενός; Ο καταιγισμός πληροφοριών κι απόψεων; Όποιος κι αν είναι ο λόγος, η αντίληψή μας δεν αποφεύγει την στρέβλωση.

Μέσα στο πλαίσιο μιας αόριστης εικόνας περί πολιτικής ορθότητας, αστικής κανονικότητας και κοινωνικής συνοχής, ως Έλληνες κι ως πολίτες προσπαθούμε να κρατηθούμε από οτιδήποτε - κυρίως τώρα, στα χρόνια της κρίσης και των πάσης φύσεως προκλήσεων που εξακολουθούν να μας ταλαιπωρούν. Από την ιστορία και την παράδοση μέχρι τον πολιτισμό και τα... επιτεύγματά μας… Εξωραΐζουμε λάθη κι αστοχίες ενώ, την ίδια στιγμή, επιμένουμε να τα αντιμετωπίζουμε όλα με έναν βλακώδη καθωσπρεπισμό που δεν μας επιτρέπει να προτείνουμε και να δοκιμάσουμε οτιδήποτε το ρηξικέλευθο και το ανατρεπτικό.

Από την άλλη, οι «ηγεμόνες» μας δεν επιβεβαιώνουν τον ρόλο τους κι αποδεικνύονται εχθροί μας. Φέρονται σχεδόν πάντοτε με τρόπο αυθαίρετο και τυραννικό και η φθορά τους, κάθε φορά, δεν είναι αποτέλεσμα του χρόνου αλλά της αδυναμίας τους να μας καθοδηγούν, να μας εκφράζουν και να μας ωφελούν μέσα στον χρόνο. Κι έτσι οι Σουλτάνοι μάς τελείωσαν και κάπως έτσι οι Βασιλείς μάς έμειναν - όσοι έμειναν - για να συμβολίζουν ό,τι πιο αναχρονιστικό κι οπισθοδρομικό που μάλιστα χρυσοπληρώνεται! Κι όσοι από εμάς φαντασιώνονται μεγαλεία και περικοκλάδες είναι τα θύματα της ίδιας τους της φαντασίας η οποία, με σύμβολα και συμβολισμούς τρέφει τις αυταπάτες τους, θολώνει την κρίση τους και τους ταΐζει "αγώνες" κι "ανδραγαθήματα". 

Όμως, οι καλοί ηγεμόνες δεν είναι σύμβολα και συμβολισμοί. Οι καλοί ηγεμόνες δεν φοβούνται και δεν εχθρεύονται τον λαό τους. Δεν διστάζουν να αντικαθιστούν το σκήπτρο με το μυστρί κι εργάζονται μαζί με το λαό για το κοινό καλό. Δεν κρύβονται, δεν καταχρώνται την δύναμη και την εξουσία τους, δεν αποφασίζουν και διατάζουν. Απορρίπτουν κάθε αυθεντία και προπάντων, δεν φέρονται με αλαζονεία και υπεροψία! Εμείς, έχουμε βουλευτές και υπουργούς που ζουν στον κόσμο τους αποκομμένοι από την δική μας καθημερινότητα και οι πρωθυπουργοί μας, μάς απευθύνονται με διαγγέλματα και ομιλούν μόνον σε αυστηρά προκαθορισμένα ακροατήρια στις δημόσιες εμφανίσεις τους που όλο και περισσότερο σπανίζουν.

Θα μου πείτε, η κάθε «αρχή» στην χώρα μας ήταν αποτέλεσμα των επιλογών μας. Άρα, εμείς δεν κάναμε καλές επιλογές ως σήμερα. Γι’ αυτό κοιτάζουμε δεξιά κι αριστερά. Είναι όμως αρκετό; Είναι ό,τι πραγματικά χρειαζόμαστε; Για να κάνουμε μία καλή επιλογή κι εφόσον το ζητούμενο είναι η ευημερία και η κοινωνική αρμονία, οφείλουμε να βρούμε και να συμφωνήσουμε προηγουμένως στην αιτία όλων των κακών, των στραβών και των ανάποδων. Κι αυτό δεν μπορεί να είναι δύσκολο, παρά τις όποιες θέσεις κι αντιθέσεις μας. Μέχρι τότε θα βράζουμε στο ζουμί μας. Κάποιοι από εμάς θα φεύγουν μακρυά για να δουν προκοπή, κάποιοι άλλοι θα περιμένουν επιδόματα και βοηθήματα, κάποιοι θα εκμεταλλεύονται και κάποιοι θα πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης. Όλοι με καλή πίστη! Επομένως, άχρηστα είναι τα... λοξοκοιτάγματα, άχρηστες κι αντιγραφές. 

Κι επειδή η πολιτική ιστορία είναι πάντα διδακτική και θα έπρεπε να την διαχειριζόμαστε χωρίς φόβο και πάθος, κι αφού θέλουμε να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και τις αστοχίες μας, θα πρέπει να παραδεχθούμε πως το διάστημα από την «μετριότητα» του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη μέχρι την «αριστεία» του Κυριάκου Μητσοτάκη, όπως κι αν το δει κανείς, μας έβλαψε ανεπανόρθωτα καθώς, σκιαγράφησε το περίγραμμα της πολιτικής και κοινωνικής μας ζωής αφήνοντας στο περιθώριο κάθε αναζωογονητική δύναμη. Όποτε συνέβη κάτι ανάλογο, κατέρρευσαν αυτοκρατορίες και χάθηκαν πολιτισμοί...

Ο εμβολιασμός και οι δομικές αδυναμίες της ΕΕ

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

 

Λόγω της συγκρότησής της η ΕΕ, ένα σύνολο 27 χωρών, τείνει να κινείται με αργούς ρυθμούς. Σε σχέση με την ανάληψη οικονομικού ρίσκου, κινείται πιο αργά από τις επιμέρους πλούσιες και ισχυρές χώρες που συμμετέχουν σε αυτήν.

Μέσα στην ΕΕ, υπάρχει η ανάγκη διαβούλευσης με πολλές εθνικές κυβερνήσεις ─που έχουν διαφορετικές προτεραιότητες και στόχους─ πριν ο εκτελεστικός βραχίονας της Ένωσης, δηλαδή η Κομισιόν, μπορέσει να εφαρμόσει την κοινή θέση που έχει αποφασιστεί.

Η δομική αδυναμία

Στην παρούσα συγκυρία, το γεγονός ότι οι χώρες της ΕΕ υιοθέτησαν μία κοινή προσέγγιση στο θέμα του εμβολιασμού για να αποφύγουν τον εθνικισμό του εμβολίου, μπορεί να μην ικανοποίησε κάποιους.

Είναι εύκολο να φανταστεί κάποιος το τι θα συνέβαινε αν κάποιες ισχυρές χώρες, όπως η Γερμανία ─έδρα της BioNTech─ χρησιμοποιούσαν την οικονομική ισχύ τους για να εξασφαλίσουν περισσότερες δόσεις του εμβολίου. Τα ευρωπαϊκά σχίσματα θα ενεργοποιούνταν και θα υπήρχε σύγκρουση Βορρά και Νότου ή Ανατολής και Δύσης, με αποτέλεσμα να υπάρξουν πολιτικές εντάσεις, ισχυρότερες από αυτές της κρίσης του ευρώ.

Όμως, οι 27 έμειναν στην κοινή προσέγγιση για τον εμβολιασμό και ανέθεσαν στην Κομισιόν να προμηθευτεί το εμβόλιο. Αυτό αποτέλεσε τον πρώτο παράγοντα καθυστέρησης του εμβολιασμού. Η πρόθεση των 27 ήταν καλή, αφορούσε μεγάλα συμβόλαια για αγορά των εμβολίων κάτω από τις καλύτερες δυνατές συνθήκες. Αλλά, όπως είναι γνωστό, ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις.

Αυτό που δεν μπόρεσαν να υπολογίσουν οι 27, είναι οι αδυναμίες της Κομισιόν, την οποία άλλωστε οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει. Η Κομισιόν δεν έχει φτιαχτεί για να πραγματοποιεί μεγάλες διεθνείς προμήθειες, ιδιαίτερα για προϊόντα που βρίσκονται στα στάδια της έρευνας και της προετοιμασίας της παραγωγής, όπως είναι τα εμβόλια. Πολύ περισσότερο, όταν όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα καθεστώς ολιγοπωλιακής αγοράς, όπως είναι η φαρμακευτική αγορά που κυριαρχείται από έναν μικρό αριθμό εταιρειών.

Η Κομισιόν είναι συνηθισμένη σε διαγωνισμούς για προμήθειες που αφορούν τη λειτουργία της ίδιας και για να επιτηρεί τα συμβόλαια και τις διαδικασίες των κρατών μελών της ΕΕ, για σχέδια που χρηματοδοτούνται από κοινοτικούς πόρους.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, να εισέλθει η Κομισιόν σε μία διαδικασία «μη ανακοινώσιμων συμβολαίων» με τις φαρμακευτικές, γιατί απλά, θα θίγονταν το κύρος της αν έρχονταν στην επιφάνεια.

Βέβαια, δεν υπάρχουν ψευδαισθήσεις ότι η ΕΕ και η Κομισιόν θα είχαν τις ικανότητες του αμερικανικού Δημοσίου να λειτουργούν σε αυτές τις περιπτώσεις με τη λογική της Operation Warp Speed, δηλαδή με μία γρήγορη, αποφασιστική και πιθανόν ακριβή ώθηση, για να επιτευχθεί ένας νέος στόχος. Φάνηκε όμως ότι δεν είχε και τις δυνατότητες της βρετανικής δημόσιας διοίκησης, η οποία είναι εξοικειωμένη με μεγάλα συμβόλαια, όπως αυτό του Τούνελ της Μάγχης.

Το αποτέλεσμα ήταν, ότι οι Βρετανοί κινήθηκαν μόνοι τους και ξεκίνησαν την εμβολιαστική τους καμπάνια με κανονικούς ρυθμούς. Η Γερμανία κινήθηκε εν μέρει και μόνη της, η Ουγγαρία και η Τσεχία προσεγγίζουν και το ρωσικό εμβόλιο με δική τους πρωτοβουλία, ενώ η Κύπρος έχει προσεγγίσει το Ισραήλ.

Από εκεί και πέρα, η κατάσταση στην ΕΕ εξακολουθεί να είναι «τρικυμιώδης», στην καλύτερη περίπτωση. Στις Βρυξέλλες όλοι ελπίζουν ότι θα υπάρξουν στο αμέσως προσεχές διάστημα, περισσότερες εγκρίσεις εμβολίων και ότι η παραγωγή θα αυξηθεί.

Οι προσδοκίες για την Ευρωζώνη ─όπως και για τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο─ είναι ότι οι εμβολιασμοί θα έχουν προχωρήσει αρκετά μέχρι τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο, ώστε να χρειάζονται πλέον, μόνο ήπιοι περιορισμοί στην οικονομική δραστηριότητα, όταν θα αυξηθούν οι εποχιακοί κίνδυνοι διασποράς του ιού στα τέλη του 2021.

Αυτή η ελπίδα βασίζεται στην υπόθεση ότι, πολλά από τα εμβόλια είναι, ή παραμένουν, επαρκώς αποτελεσματικά ─ή μπορούν να ενισχυθούν για να είναι αποτελεσματικά─ για την αντιμετώπιση των μεταλλάξεων του ιού.

Οι πολιτικές διαστάσεις

Σε πολιτικό επίπεδο, στην ΕΕ υπάρχει νευρικότητα, λόγω επικείμενων εκλογών μέσα στο 2021. Υπάρχουν κίνδυνοι αύξησης της επιρροής των ακροδεξιών εθνικιστικών κομμάτων σε διάφορες χώρες, λόγω της αποτυχίας των εμβολιαστικών προγραμμάτων.

Βουλευτικές εκλογές θα γίνουν στην Ολλανδία στις 17 Μαρτίου, στη Βουλγαρία στις 4 Απριλίου, στην Κύπρο στις 23 Μαΐου, στη Γερμανία στις 26 Σεπτεμβρίου και στην Τσεχία στις 8-9 Οκτωβρίου. Αν οι προσπάθειες στη Ρώμη για τον σχηματισμό νέας κυβέρνησης υπό τον Μάριο Ντράγκι αποτύχουν, τότε και η Ιταλία θα οδηγηθεί σε εκλογές μέσα στον Ιούνιο.

Στη Γερμανία, το ακροδεξιό AfD δύσκολα θα μπορέσει να εκμεταλλευτεί το γεγονός ότι η ΕΕ και η γερμανική κυβέρνηση απέτυχαν στα σχέδια εμβολιασμού, στο βαθμό που ενώ ασκεί κριτική και στην Άνγκελα Μέρκελ και στην ΕΕ, συστηματικά απαξιώνει τους κινδύνους που προκύπτουν από τον COVID-19.

Η Γαλλία θα έχει προεδρικές εκλογές τον Απρίλιο και Μάϊο του 2022. Ενώ μέχρι τώρα η κυβέρνηση Μακρόν διατηρούσε τον πλήρη έλεγχο των εξελίξεων, οι αστοχίες στο lockdown και στην εμβολιαστική πολιτική, δημιουργούν νέα δεδομένα.

Η Μαρί Λεπέν ενισχύεται μέσα από το αφήγημα ότι η ΕΕ είναι αργή και αναποτελεσματική στο θέμα του εμβολιασμού και έτσι, μειώνει τη διαφορά της από τον Εμανουέλ Μακρόν. Υπάρχουν δημοσκοπήσεις που δείχνουν τους δύο υποψηφίους να παλεύουν στήθος με στήθος για την πρώτη θέση στον πρώτο γύρο, ενώ στον δεύτερο γύρο, η υπεροχή του Μακρόν έχει μειωθεί.

Ωστόσο, οι πολιτικοί κίνδυνοι που προαναφέρθηκαν είναι υπαρκτοί, αλλά και αναστρέψιμοι. Η επιτάχυνση των διαδικασιών εμβολιασμού τους επόμενους μήνες, αναμένεται να λειτουργήσει προς αυτή την κατεύθυνση.

Ο χώρος της νεκροπολιτικής

Οι αισιόδοξοι ευρωπαϊστές θεωρούν ότι μπορεί η ΕΕ να είναι αργή στις αντιδράσεις της, έχει μάθει όμως να λειτουργεί συλλογικά.

Να υπενθυμίσουμε ότι στις αρχές της πανδημίας τον Μάρτιο του 2020, η ΕΕ λειτούργησε με τη λογική «ο καθένας μόνος του», χωρίς να επιδείξει αλληλεγγύη στην Ιταλία και την Ισπανία που επλήγησαν περισσότερο. Έπρεπε να υπάρξουν έντονες διαμαρτυρίες από διάφορες χώρες, ακόμη και νύξεις για αποχώρηση από την ΕΕ, για να υπάρξουν δείγματα ευρωπαϊκής αλληλεγγύης.

Η απόφαση για κοινή αντιμετώπιση της πανδημίας και της οικονομικής ύφεσης που προέκυψε, οδήγησε στη δημιουργία του Ταμείου Ανάκαμψης της ΕΕ που θα διαχειριστεί 750 δις ευρώ. Αλλά και εδώ, η ανεπάρκεια και οι καθυστερήσεις περισσεύουν.

Οι αποφάσεις για το Ταμείο Ανάκαμψης έχουν ληφθεί το καλοκαίρι του 2020, όταν οι χώρες της ΕΕ έβγαιναν από το πρώτο κύμα της πανδημίας. Τώρα οι χώρες βρίσκονται στο δεύτερο κύμα της πανδημίας και μέχρι τον Ιούνιο, θα έχουν μπει και στο τρίτο κύμα της πανδημίας, αν υπάρξει. Η ΕΕ όμως, θα περιμένει να αποφασίσει τον Ιούνιο τους όρους ενεργοποίησης ενός πακέτου, το οποίο μπορεί να ήταν επαρκές για να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της πανδημίας εκείνη την εποχή, αλλά είναι αμφίβολο αν μπορεί να αντιμετωπίσει τις συνέπειες που θα έχουν συσσωρευτεί μέχρι το καλοκαίρι.

Οι αισιόδοξοι ευρωπαϊστές θεωρούν επίσης ότι, η απάντηση της ΕΕ στην πανδημία είναι πιο αποτελεσματική σε σύγκριση με άλλες χώρες. Υποστηρίζουν ότι το ποσοστό των θανάτων από τον ιό στην Ευρωζώνη είναι 20% χαμηλότερο από αυτό των ΗΠΑ και 30% χαμηλότερο από αυτό του Ηνωμένου Βασιλείου. Η εικόνα για την Ευρωζώνη είναι ανισομερής, αφού κάποιες χώρες όπως η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία έχουν πληγεί πολύ περισσότερο από τις υπόλοιπες.

Οι σύγχρονες κοινωνίες της Δύσης εξετάζουν τα θέματα των θανάτων από την πανδημία, με μία σχετική ευκολία. Γιατί το νομικό πλαίσιο που καθορίζει τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος, αποδίδει ευθύνες μόνο κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Επομένως, τα όρια της νεκροπολιτικής είναι τέτοια που να μην υπάρχουν πολιτικές ευθύνες. Κατά τη διατύπωση του φιλόσοφου Achille Mbembe, η νεκροπολιτική αποτελεί την ύστατη έκφραση της κυριαρχίας, η οποία βασίζεται σε μεγάλο βαθμό, στην εξουσία και στη δυνατότητα να επιβάλλει το ποιος μπορεί να ζήσει και το ποιος μπορεί να πεθάνει.

Το κυρίαρχο αφήγημα των ελίτ είναι ότι ο κορωνοϊός πλήττει τους πάντες, χωρίς διακρίσεις. Ωστόσο, η νεκροπολιτική αποκαλύπτεται από το γεγονός ότι ο κορωνοϊός δεν επηρεάζει τον καθέναν με τον ίδιο τρόπο. Τον Μάρτιο και τον Απρίλιο στην Ιταλία και αλλού, υπήρχαν διαμάχες για το ποιοι πρέπει να προηγηθούν στην περίθαλψη και στις ΜΕΘ, με την προτεραιότητα να δίνεται στους νέους για να ζήσουν και στους γηραιότερους για να πεθάνουν.

Υπήρξαν ηγέτες όπως ο Τραμπ και ο Μπολσονάρο που επέμεναν ότι η οικονομία δεν έπρεπε να σταματήσει και ο ιός ήταν εύκολα αντιμετωπίσιμος, ενώ οι καραντίνες ήταν αχρείαστες, άποψη άλλωστε που συμμερίζονταν και ο Μπόρις Τζόνσον, στα πρώτα στάδια. Από τις αποφάσεις αυτές πέθαναν χιλιάδες άνθρωποι, όμως δεν υπάρχουν ευθύνες.

Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που βασίζεται στην άνιση κατανομή των ευκαιριών για να ζήσει κάποιος ή να πεθάνει. Η λογική της θυσίας βρίσκονταν πάντα στην καρδιά του νεοφιλελευθερισμού που λειτουργούσε πάντα με την ιδέα ότι κάποιοι αξίζουν περισσότερο από κάποιους άλλους. Και δεν πρέπει να παραβλέπουμε το γεγονός, ότι η ΕΕ αποτελεί ένα από τα κυριότερα hubs του νεοφιλελευθερισμού σε παγκόσμια κλίμακα.

Και ακριβώς αυτές οι νεοφιλελεύθερες εμμονές της ΕΕ οδήγησαν παλαιότερα, σε πολιτικές αποφάσεις ιδιωτικοποίησης των συστημάτων υγείας και αποδυνάμωσής τους. Οδήγησαν αργότερα σε απουσία αλληλεγγύης όταν κατέρρεαν τα κορεσμένα συστήματα υγείας της Ιταλίας και της Ισπανίας και οδηγούν και σήμερα σε καθυστερήσεις στους εμβολιασμούς και στη διανομή των οικονομικών πόρων, με αποτέλεσμα, ο αριθμός των ατόμων που θα πεθάνουν ή θα φτωχύνουν, με αποτέλεσμα να γίνουν πιο ευάλωτοι σε μετέπειτα εξελίξεις της πανδημίας-να συνεχίσει να αυξάνεται.

link άρθρου: https://www.geoeurope.org/2021/02/05/o-emboliasmos-kai-oi-domikes-adynamie/

Περί επιδημίας κι αποδημίας

Λένε, σε περιόδους κρίσεως και στις δύσκολες στιγμές, βγαίνει ο καλύτερος εαυτός μας και αυτό είναι αληθές. Αληθές όμως είναι πως για κάποιους από εμάς βγαίνει στην επιφάνεια και ο χειρότερος εαυτός μας κι έτσι διατηρείται η όποια ισορροπία.

Όλοι οι προηγούμενοι μήνες έδειξαν πως δεν είμαστε κατάλληλα προετοιμασμένοι ούτε για τη καλή ούτε και για την ανάποδη! Και φτάνουμε στο σήμερα. Σήμερα, η αντίδραση μας στο εμβόλιο, το οποίο ετοιμάστηκε και προορίζεται να προστατεύσει τον γενικό πληθυσμό, έχει προκαλέσει διχογνωμία που φτάνει στα όρια του παραλογισμού.

Εκείνοι που έχουν πεισθεί για την αναγκαιότητα του εμβολιασμού με εμβόλιο το οποίο - εκ των πραγμάτων - είναι αμφιβόλου δράσεως κι αποτελεσματικότητος, κατηγορούν εκείνους που διστάζουν κι εκφράζουν επιφυλάξεις ως αμόρφωτους, αφελείς ακόμη κι επικίνδυνους!

Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Έχουμε πρόβλημα; Ναι, έχουμε πρόβλημα. Υπάρχει ο κορωνοϊός; Ναι, υπάρχει και συνιστά απειλή για κάποιους από εμάς, όχι όμως για όλους! Υπήρξαν και κατά το πρόσφατο παρελθόν απειλές κατά της υγείας του γενικού πληθυσμού; Βεβαίως και υπήρξαν κι εξακολουθούν να υπάρχουν. Τί συνέβη σε εκείνες τις περιπτώσεις; Ποιά ήταν η αντιμετώπιση από τους ανευθυνο-υπεύθυνους (τις πολιτικές ηγεσίες δηλαδή), τις φαρμακευτικές εταιρείες και την επιστημονική κοινότητα;

Τα ερωτήματα τα θέτουμε για να έχουμε ένα μπούσουλα. Ε;

Στην χώρα μας τώρα. Αν κανείς ανατρέξει στα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ θα διαπιστώσει πως τα προηγούμενα χρόνια οι θάνατοι κυμαίνονταν στα ίδια επίπεδα (300-350 / ημέρα) με σήμερα. Η διαφορά βρίσκεται στο γεγονός ότι τώρα - ευτυχώς που γίνονται θαύματα - δεν πεθαίνει κανείς από γηρατειά, καρκίνους ή ό,τι άλλο παρά μόνον από κορονωιό. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στην Γερμανία αλλά, εν πάση περιπτώσει, μένει στον καθένα να το επαληθεύσει.

Τι έπραξε και τί πράττει η ελληνική κυβέρνηση;

Έβγαλε από τον πάγο πρόσωπα όπως ο Μόσιαλος, με αντικειμενικό σκοπό να επηρεάσει και ακολούθως να διαμορφώσει την κοινή γνώμη. Οι νεότεροι δεν τον γνωρίζουν αλλά οι παλαιότεροι ασφαλώς και τον θυμούνται.

Αντί να κόπτεται για την ασφάλεια και την υγεία των πολιτών, προτίμησε την επιβολή αλόγιστων περιορισμών κι επιδόθηκε στη βεβαίωση προστίμων και μάλιστα με υπερβολικό ζήλο που θα ζήλευε κι ο Κιμ Γιονγκ Ουν. Αλήθεια ή ψέμματα;

Ξόδεψε και ξοδεύει, σύμφωνα με όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας σημαντικά ποσά στην επικοινωνιακή διαχείριση του όλου θέματος αντί να ενισχύσει το σύστημα υγείας. Αλήθεια ή ψέμματα;

Συνέπεια αυτής της λογικής ήταν και η διοχέτευση κεφαλαίων προς κάθε «επιστήμονα» όχι για έρευνα αλλά για τηλεοπτική εμφάνιση! Αλήθεια ή ψέμματα;

Οι πολιτικές μιας κάποιας ελάφρυνσης των βαρών των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων όχι μόνον δεν έχουν και δεν θα έχουν κανένα απολύτως αποτέλεσμα, αντίθετα θα μας ξαναφέρουν πίσω στο 2010 και αυτή τη φορά με μεγαλύτερη ένταση. Αποδεικνύεται έτσι πως ήταν (είναι) μία κυβέρνηση χωρίς πρόγραμμα και σχέδιο.

Την ίδια ώρα που όλοι μας περιμένουμε επιδόματα κι ελαφρύνσεις για συντήρηση, ο πολιτικός κόσμος της χώρας, πληρώνεται κανονικά έστω κι αν αμφισβητείται η χρησιμότητά του... (αυτή όμως, είναι μία άλλη ιστορία) και δεν δίνει - έστω αυτή τη φορά - το παράδειγμα που θα έπρεπε πρώτος να δώσει στους κατοίκους αυτής της χώρας. Σε όλους εμάς. Αντίθετα τι βγαίνουν και μας λένε; Οι αποταμιεύσεις των ελλήνων αυξήθηκαν(!).

Το γνωρίζουμε. Δεν είμαστε ούτε Νορβηγία, ούτε Ελβετία και ούτε θα γίνουμε ποτέ γιατί δεν βολεύει εκείνους που είναι βολεμένοι. Όταν όμως έχεις να διαχειριστείς ένα πρόβλημα, οφείλεις να λειτουργήσεις με προσοχή και σοβαρότητα. Με συνείδηση και σχέδιο.

Το ζήτημα δεν είναι υγειονομικό - μόνο. Είναι πρώτα και κύρια πολιτικό και ηθικό, και η ελληνική κυβέρνηση απέτυχε σε κάθε περίπτωση. Αντί λοιπόν να βρισκόμαστε σε αντιπαράθεση μεταξύ μας, μήπως να δούμε και να αντιμετωπίσουμε τα πράγματα στην πραγματική τους βάση;

Σε ό,τι αφορά στο εμβόλιο... Τί να πώ; Δεν είμαι γιατρός. Ο Μπουρλά όμως ως ευγενής έντιμος κι αξιοπρεπής καθώς είναι, δεν έχει εμβολιαστεί με το εμβόλιο της εταιρείας του και δεν προτίθεται να εμβολιαστεί, όπως και κανείς από τις κεφαλές της Pfizer... Πολύ φοβάμαι πως ο υπαρκτός κίνδυνος μιας υγειονομικής κατάστασης, έδωσε την δικαιολογία που ήθελε ο «δυτικός» και «πολιτισμένος» κόσμος για να επιβληθούν πολιτικές ελέγχου και περιορισμού με το πρόσχημα της υγείας και της ασφάλειας κι είναι πράγματι αστείο αν αναλογιστεί κανείς πως εκείνοι που κόπτονται για την υγεία και την ασφάλειά μας, έχουν καταστρέψει οικονομικά και κοινωνικά οικογένειες κι οικογένειες... επαγγελματίες κ επαγγελματίες... ανθρώπους και ανθρώπους... ζωές και ζωές...

Ναι, πιθανόν είμαστε αφελείς κι επικίνδυνοι. Σήμερα όμως δεν είναι σχεδόν κανείς αμόρφωτος και αν πρέπει να επιλέξω, προτιμώ τους αμόρφωτους από τους «σπουδαγμένους» γιατί αυτοί τουλάχιστον διαθέτουν κάποια ελάχιστα αποθέματα τσίπας.

Ο λόγος είναι πολιτικός. Τίποτε περισσότερο. Τίποτε λιγότερο.

Κατακαημένη Αράχωβα...

Αν και σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να συμμετάσχω στο promotion του πονήματος του κ. Κουφοντίνα, δυστυχώς για μένα, δεν μπορώ ν’ αποφύγω τον σχολιασμό της στάσης της συντηρητικής παράταξης, της μούχλας δηλαδή… των νοικοκυραίων ντε! Και δεν μπορώ να το αποφύγω, διότι με θίγει και ως άνθρωπο κι ως πολίτη και μάλιστα δημοκράτη – όπως νομίζω ή θέλω να πιστεύω πως είμαι!

Ο υιός Μομφεράτος, από την πρώτη στιγμή πώλησης του βιβλίου, ενεμφανίσθη ως δια μαγείας από το πουθενά, έξω από τον εκδοτικό οίκο Λιβάνη, να εκφράζει – με αξιοπρέπεια ομολογουμένως – την αγανάκτησή του καθώς, ο πατέρας του υπήρξε θύμα της 17Ν. Πράττει άγια! Κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει γι’ αυτό. Άραγε, για τον πατέρα της διπλανής πόρτας, που κυνηγήθηκε και τελικά δολοφονήθηκε από τους ενοίκους του Μεγάρου Μαξίμου έπραξε τα ίδια?

Η οικογένεια Μπακογιάννη (κι ο Ψαριανός μαζί !? ---- Μεγάλη έκπληξη ένιωσα από την απουσία Φαήλου…) μάς συγκίνησε με τη θλίψη της και δικαίως θλίβεται και πονά! Όμως, αναρωτιέμαι… πότε άλλοτε προσπάθησε να μάς συγκινήσει για τα παιδιά της διπλανής πόρτας, που έχασαν τον πατέρα τους… το ίδιο δολοφονημένο από τις πολιτικές μίσους, εκδίκησης, τιμωρίας κι εξαναγκασμού που με τόση ευκολία έχει εξαπολύσει το πρωθυπουργικό γραφείο, πλήρως εναρμονισμένο με λογικές τύπου Θεοχάρη?

Μπορούμε να παραβλέψουμε την κυβερνητική τρομοκρατία ελέω δανειστών? Τρομοκρατία μάλιστα η οποία εξαπολύεται με ιδιαίτερη ευχαρίστηση (πού’ σαι Αρτέμη???) Τόσα και τόσα γράφονται γι’ αυτήν… βιβλία, άρθρα, σχόλια, μελέτες κι όμως εκεί, δεν μιλά κανείς… μούγκα!

Είναι ψέμμα πως αυτή η κυβέρνηση έχει σπρώξει εκατοντάδες χιλιάδες στην μετανάστευση? Είναι ψέμμα πως αυτή η κυβέρνηση αντί να φτιάχνει σχολειά, νοσοκομεία έστω κάτι το ελάχιστο, στουμπώνει τις φυλακές με εμπόρους, μεροκαματιάρηδες και άνεργους που δεν μπορούν να πληρώσουν τις εξωφρενικές και παράλογες απαιτήσεις της εφορίας ή των ταμίων τους (που ούτως ή άλλως άχρηστα είναι?) Είναι ψέμμα πως αυτή η κυβέρνηση έχει ωθήσει εκατομμύρια (πλέον) συμπολιτών μας στην εξαθλίωση? Είναι ψέμμα πως αυτή η κυβέρνηση δολοφονεί καθημερινά τουλάχιστον έναν άτυχο συμπολίτη μας? Είναι ψέμμα πως κάθε ένας από εμάς εκφράζει τον προβληματισμό του θεωρείται αυτόματα εχθρός κι επικίνδυνος δια την διασφάλιση της… νομιμότητας ("ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό"… να μην ξεχνάμε τέτοιες λεπτομέρειες! Δεν κάνει…)  

… λέω εγώ τώρα…

Κι απ’ την άλλη, μας μιλάνε για την Ελλάδα της δημιουργίας. Μας μιλάνε για την Ελλάδα της αισιοδοξίας και την ίδια στιγμή, τσαφ, μας πειράζει και το βιβλίο κάποιου Κουφοντίνα… Ασφαλώς και πρέπει να μας πειράζει! Σοφία χρειάζεται? Όμως πρέπει να μας πειράζουν όλα και να δείχνουμε την ίδια ευαισθησία σε όλα! Όχι όπου μας βολεύει! Όχι μόνον όπου μας συμφέρει.

Πάρτε το χαμπάρι φίλοι μου της μούχλας. Όσο θα υπάρχετε εσείς τόσο θα εξακολουθεί κι ο αντικατοπτρισμός σας. Και δεν θέλω να σας θίξω. Ούτε σας το λέω με μίσος ή εκδικητική διάθεση. Συνεχίζω να σας δικαιολογώ διότι έτσι πρέπει… διότι αυτό είναι δημοκρατικά ορθό. Όμως, όσο δεν αλλάζετε μυαλά, τόσο θα συνεχίζει μία κατάσταση που μας αδικεί όλους! Και πολιτικά και κοινωνικά!

Σε ό,τι αφορά στην μελέτη και το διάβασμα, και σε ό,τι με αφορά, θα αγοράζω όποιο βιβλίο θέλω και θα διαβάζω ό,τι θέλω, όχι γιατί είναι δικαίωμά μου αλλά, επειδή είναι ο μόνος τρόπος να έχω γνώση και άποψη… δεν πάω πια στο σχολείο. Ευτυχώς, την γλύτωσα από κει με μερικές αμυχές…

Ελλάς, ελλήνων νοικυραίων ΙΙ

Σήμερα, κι έπειτα από μεγάλο χρονικό διάστημα απουσίας, είπα να μοιραστώ μια εικόνα που δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα… μία εικόνα που με θλίβει πρώτα απ’ όλα ως άνθρωπο και ύστερα ως πολίτη… μια εικόνα που αποτυπώνει με τρόπο ιδιαίτερα εύστοχο πόσο έχουμε αποτύχει και συλλογικά και ατομικά, ο κάθε ένας από εμάς!

Προς το παρόν, είμαστε βολεμένοι κι ασφαλείς. Ναι, φοβόμαστε κι ανησυχούμε για το αύριο αλλά, μέχρι εκεί! Διαρκής αναμονή και διαρκής ανοχή την ίδια ώρα που συνάνθρωποι μας, άνθρωποι δίπλα μας, γύρω μας, αυτοκτονούν, λιμοκτονούν, υποφέρουν… ζουν κυνηγημένοι μέσα στην ίδια τους την ζωή για να μπορούν κάποιοι «κύριοι» «αγωνιστές» με «ήθος» και «όραμα» να σώσουν την «πατρίδα»… Ποιά πατρίδα βρε ηλίθιοι??? Πατρίδα δεν είναι ούτε το χώμα, ούτε τα χρώματα στον ιστό! Πατρίδα είναι οι άνθρωποι. Πατρίδα είμαστε όλοι εμείς! Κι όσο αυτοί οι «κύριοι» πληγώνουν τους συν-ανθρώπους μας, όσο μας πληγώνουν, τόσο πληγώνουν την πατρίδα μας!

Κι όμως! Υπάρχουν ακόμα εκείνοι που τους στηρίζουν, που τους υποστηρίζουν, που σκύβουν το κεφάλι ευλαβικά  και την ίδια στιγμή, εχθρεύονται κάθε προσπάθεια, κάθε σκέψη, κάθε επιθυμία για αλλαγή και πρόοδο. Σβήνουν κάθε ελπίδα κι απαξιώνουν κάθε όνειρο – ουτοπικό ή εφικτό! Με μένος στρέφονται ενάντια στους πιο αδύναμους κι άτυχους συμπολίτες μας, και με το δάκτυλο υποδεικνύουν τα θύματα της επόμενης σφαγής… Αδυνατούν να δουν την αλήθεια κατάματα διότι η αλήθεια αυτή δεν περιλαμβάνει, δεν αιτιολογεί και ως εκ τούτου δεν μπορεί να τροφοδοτεί την… νοικοκυροσύνη και τον καθωσπρεπισμό τους.

Θα μου πει κάποιος… υπερβάλλεις. Πιθανόν! Όμως, η πατρίδα, οι άνθρωποι, οι άνθρωποί μας και οι ζωές τους δεν είναι εμπόρευμα για να κερδοσκοπούν κάποιοι από την εκμετάλλευσή τους.

Όσο μένουμε παθητικοί παρατηρητές αυτής της κατάστασης, όσο ανεχόμαστε κι όσο σιωπούμε, τόσο τα πράγματα θα χειροτερεύουν. Ούτως ή άλλως η κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει είναι μη αναστρέψιμη. Μόνο πιο κάτω έχει και τίποτε άλλο. Τι περιμένουμε? Θαύματα? Θαύματα δεν γίνονται. Όχι με τρόπο που νομίζουμε! Θαύμα είναι η δική μας η ζωή… του καθενός μας ξεχωριστά και όλων μας μαζί. Τι άλλο χρειάζεται να συμβεί για να πούμε επιτέλους: φτάνει! Ως εδώ?

Τι φοβόμαστε? Τι περιμένουμε?

Δημόσιας Επιχείρησης Ηλεκτρισμού το… ανάγνωσμα!

Σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησής μας – καθ’ ότι περίεργοι, παρουσιάζουμε ως παράδειγμα τον λογαριασμό ρεύματος ενός καταναλωτή, στον οποίο και φαίνονται οι παράλογες και παράνομες χρεώσεις της επιχείρησης… καταχρώμενη με αήθη τρόπο το εισόδημα του συγκεκριμένου καταναλωτή και κατά συνέπεια, όλων μας!!!!

Το άρθρο 29 του νόμου 2773/99 έχει καταργηθεί από τον Αύγουστο του 2011, με νεότερο νόμο που έχει δημοσιευθεί κανονικά και στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως! (Νόμος 4001 179 Α 22/8/2011). Παρόλο που το θέμα δεν είναι καινούριο και βρίσκεται διαρκώς στην δημοσιότητα, η ΔΕΗ κάνει το κορόιδο… βλέπετε, μια επιχείρηση διορισμένων… «κολλητών» και «κουμπάρων» (ξέρουν στη Συγγρού τι εννοώ) απαξιεί να δώσει τουλάχιστον μία εξήγηση… μία πειστική απάντηση και συνεχίζει ακάθεκτη να ταλαιπωρεί τους πολίτες, να απομυζεί το εισόδημά μας πολλαπλασιάζοντας έτσι κέρδη που κανείς μας δεν γνωρίζει που πηγαίνουν… σίγουρα πάντως σε καμία έρευνα και σε καμία ανάπτυξη! Διαφορετικά, δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να εισάγουμε ρεύμα από γειτονικές χώρες. Κι ο νοών νοείτω…

Εμείς, θα περιμένουμε τον κ. Στεριώτη να εμφανιστεί και να μας απαντήσει επιτέλους στα ερωτήματα που δημόσια του θέσαμε για την ΔΕΗ, τις πρακτικές της και το ρόλο της ως προς την κοινωνική και οικονομική εξαθλίωση των πολιτών. Κι ελπίζουμε να το πράξει σύντομα!

Ως πολίτες, έχουμε υποχρέωση να υπερασπιστούμε τα συμφέροντα μας… την αξιοπρέπειά μας… τον αγώνα μας για μία καλλίτερη ζωή… αυτή την καλλίτερη ζωή που κάποιοι θέλουν να μας την στερήσουν με το έτσι θέλω!!! 

 

 

Διαβάστε επίσης: 

Η ΔΕΗ εισπράττει παράνομα χαράτσι, που έχει καταργηθεί με νόμο!!! 

Ο νόμος 2773/99 αρθ. 29 έχει καταργηθεί και αυτό μπορούμε να ΜΗΝ το πληρώνουμε!!! 

Ο σκοτεινός κόσμος της ΔΕΗ 

ΚΙΜΩΝΑΣ ΣΤΕΡΙΩΤΗΣ... Ο ΔΙΟΡΙΣΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΔ .. ΔΙΝΕΙ ΤΑ ΡΕΣΤΑ ΤΟΥ 

Ο διαφωτιστικός κ. Στεριώτης 

Τα απίθανα επιδόματα συνεχίζονται

ΔΕΗ: Διάψευση δημοσιεύματος περί επιδόματος φαξ 580 ευρώ

Με το μέλλον των παιδιών μας δεν παίζουμε

Μία απάντηση από απλό πολίτη

@ΓΙΑΤΙ ΚΥΡΙΕ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΡΓΟΙ?
@ΓΙΑΤΙ ΚΥΡΙΕ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΟΙ ΒΑΡΙΑ ΑΡΡΩΣΤΟΙ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΦΑΡΜΑΚΑ?
@ΓΙΑΤΙ ΚΥΡΙΕ ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΜΑΣ ΛΗΣΤΕΥΟΥΝ?
@ΓΙΑΤΙ ΚΥΡΙΕ ΚΑΠΟΙΟΙ ΣΥΜΜΑΘΗΤΕΣ ΜΟΥ ΠΕΙΝΑΝΕ?
@ΓΙΑΤΙ ΚΥΡΙΕ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΒΙΒΛΙΑ ΑΛΛΑ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ ΠΗΡΑΜΕ ΚΑΤΙ ΣΕΛΙΔΕΣ ΦΩΤΟΤΥΠΙΩΝ?
@ΓΙΑΤΙ ΚΥΡΙΕ ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΝ ?
@ΓΙΑΤΙ ΚΥΡΙΕ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΟΤΙ ΑΝ ΔΕΝ ΒΡΟΥΜΕ ΧΡΗΜΑΤΑ ΘΑ ΜΑΣ ΠΑΡΕΙ Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΟ ΣΠΙΤΙ?
@ΓΙΑΤΙ ΚΥΡΙΕ Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΜΟΥ ΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΜΑΚΡΙΑ?
@ΓΙΑΤΙ ΚΥΡΙΕ ΠΗΡΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΓΑΖΕΣ-ΒΑΜΒΑΚΙ-ΟΞΥΖΕΝΕ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΜΕ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΝΑ ΜΟΥ ΦΤΙΑΞΟΥΝ ΤΗΝ ΠΛΗΓΗ?
@ΓΙΑΤΙ…………ΓΙΑΤΙ…………ΓΙΑΤΙ………………….;;;

ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΩΣΙΛΟΓΟΙ-ΥΠΗΡΕΤΕΣ, ΥΠΟΤΕΛΕΙΣ ΞΕΝΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΠΟΥ ΛΕΓΟΝΤΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΘΡΑΣΟΣ ΝΑ ΖΗΤΟΥΝ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΜΑΣ!

Ένας βρώμικος πόλεμος διεξάγεται αυτό το διάστημα στις πλάτες των ελλήνων… τους «μαχητές» τους βλέπεις παντού τριγύρω σου… στο διαδίκτυο, την τηλεόραση, τις εφημερίδες… Αναρωτιέμαι, ποιές ήταν εκείνες οι... μεγάλες πολιτικάντζες που σκέφτηκαν τέτοιας ποιότητας προπαγάνδα για να εκφράσουν τις… «αγωνίες» τους!

Καθημερινά, λυσσασμένα, οι πάλαι ποτέ εκφραστές της «υπέρβασης» και της «επανίδρυσης» μας βομβαρδίζουν καθημερινά με μηνύματα, απειλές και διλήμματα! 

Ω, ναι! Κάποιοι ξέρουν καλά από βρώμικες δουλειές…

Επιτίθενται στους έλληνες, σε όλους εμάς, δίχως κανέναν ηθικό ενδοιασμό, μάς εκθέτουν στα τοξικά τους απόνερα, θεωρώντας μας ηλίθιους κι αναλώσιμους, ανίκανους να επιλέξουμε ορθά για το μέλλον μας… διότι, ως γνωστόν, μέλλον δίχως ΝΔ είναι αδιανόητο!

Για να σοβαρευόμαστε λιγάκι επιτέλους… ένα «κόμμα εξουσίας» θα έπρεπε αντί να ασχολείται με κατινιές, να έχει προτάσεις και λύσεις κι αυτές να προβάλλει!

Άντε μαλάκες, που βρήκατε πρόσφορο έδαφος για να εφαρμόσετε τις μαλακίες σας… Τόσα απωθημένα πια? Δεν θα ησυχάσει λιγάκι το… χεράκι σας?

(ζητώ συγγνώμη για την φρασεολογία μου, όμως, έρχεται κάποια στιγμή που οφείλουμε να χάνουμε την διακριτικότητά μας όχι χάριν εκτόνωσης αλλά μήπως και καταφέρουμε λίγη… αφύπνιση)

πηγές:

Youtube

 http://harryklynn.blogspot.gr/2012/06/blog-post_6634.html

 http://nd.gr/static/home.html

Κι αν έπεσε η Βασιλεύουσα…

Ελάχιστοι,

περιτριγυρισμένοι από «φίλους» και βαρβάρους,

Αποδέχτηκαν με παλικαριά το αναπόφευκτο:

Έχασαν ό,τι πιο πολύτιμο είχαν, για να κερδίσουν την αιωνιότητα…

Πώς να έσβηνε μεμιάς το πνεύμα των τρωϊκών ηρώων?

Οι ψυχές των Λακεδαιμονίων…

… κι όλων εκείνων των ξεχασμένων της ιστορίας?

Πένθιμα μοιρολόγια στα χείλη των ζωντανών δεν ταιριάζουν…

Δεν μάς ταιριάζουν!

Κι ας έπεσε η Βασιλεύουσα!

Κι ας γίνηκε χαλασμός!

Κι ας γέμισε ο τόπος ματωμένες σκιές…

Εκείνη,

Άχρονη μέσα μας και περήφανη στέκει

Με τα λάβαρά της σηκωμένα

Σαν κάθε μέρα να είναι άγια Κυριακή!

Κι αν έπεσε η Βασιλεύουσα…

Κι αν έχασε η Δύση το άστρο της – ντροπή που πάντα θα κουβαλά!

Τα τείχη ερείπια κι αν γίνανε,

Ζωντανές στις πολεμίστρες στέκουν… αντέχουν!

Φωνές και προσευχές δια μέσου των αιώνων…

@

Αντιγράφω από το χρονικό της Αλώσεως της Πόλης…

1437 μ.Χ. 27 Νοεμβρίου. Ο βασιλιάς Ιωάννης Παλαιολόγος - αδερφός του Κωνσταντίνου - πηγαίνει στην Ιταλία για να ζητήσει βοήθεια για τον Τουρκικό Κίνδυνο. Στη θέση του στην Πόλη, μένει ο Κωνσταντίνος.

1439 μ.Χ. 6 Ιουλίου. "ʼAλωση της Ορθοδοξίας" επιχειρείται στην Ιταλία, αφού "υπογράφεται" στη Φλωρεντία η "Ψευδοένωση των εκκλησιών", από τον αδελφό του Κωνσταντίνου, βασιλέα Ιωάννη Παλαιολόγο… Αρνήθηκε τότε να υπογράψει ο μέγας Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός Επίσκοπος Εφέσσου , έχων το αξίωμα του Εξάρχου της Συνόδου και Τοποτηρητού των Ανατολικών Πατριαρχών και ο αδερφός του Ιωάννης, Διάκονος και Αρχιφύλαξ της Μεγάλης Εκκλησίας, ο Επίσκοπος Σταυρουπόλεως Ησαΐας και ο Ιβηρίας που απείχε επίτηδες. Ο πιστός ορθόδοξος λαός εξοργίζεται δίκαια και χάνει κάθε εμπιστοσύνη στους βασιλείς του… Ο δε Πάπας μαθαίνοντας ότι ο ʼΑγιος Μάρκος δεν υπέγραψε, είπε "λοιπόν τίποτα δεν εκάναμε"! Ο Πάπας θέλησε την καθαίρεση μάλιστα του Μάρκου, τον προστάτεψε όμως ο βασιλέας Ιωάννης, ο οποίος φαίνεται πως στο βάθος αναγνώριζε το πνευματικό και ηθικό ανάστημα του αγίου πατρός.

1448 μ.Χ. 30 Οκτωβρίου. Πεθαίνει ο αυτοκράτορας Ιωάννης Παλαιολόγος, σε βαθιά θλίψη, εξ αιτίας της συνεχούς ήττας των χριστιανικών όπλων, εξ αιτίας επίσης της κοροϊδίας του Πάπα - που δεν του έστειλε καμία απολύτως βοήθεια, παρότι είχε υποσχεθεί στρατιωτική βοήθεια των ηγεμόνων της Δύσεως και είκοσι πολεμικά πλοία για έξι μήνες ή δέκα για ένα χρόνο - και εξ αιτίας ακόμη για τα όσα ο ίδιος ο Ιωάννης είχε κάνει σε βάρος της Αγίας του Θεού Εκκλησίας, της Ορθοδοξίας, για τα οποία και βαθιά μετανόησε.

1452 μ.Χ. 12 Δεκεμβρίου. Γίνεται στην Αγία Σοφία το απαράδεκτο "ενωτικό συλλείτουργο" με τον Καρδινάλιο Ισίδωρο ως απεσταλμένο του Πάπα, όπου και ακούγεται το αιρετικό "Φιλιόκβε", εξοργίζοντας και αναστατώνοντας ολόκληρη τη Βασιλεύουσα! Στη "λειτουργία" παρίσταται με σφιγμένα δόντια ο Κωνσταντίνος, που θεωρεί πως ήταν η εσχάτη, έστω απελπισμένη, ενέργεια να περισώσει την Πόλη, από τους Τούρκους που την κύκλωναν απειλητικά. Τις Πόλεις βέβαια και τους λαούς τους προστατεύει και τους σώζει όπως χιλιάδες φορές είδαμε ο Θεός. Η ευσέβεια και όχι η ασέβεια! Και η ασέβεια είχε γίνει! Στις 12 Δεκεμβρίου, ανήμερα του Αγίου Σπυρίδωνα, στην Κωνσταντινούπολη.

...  Δυστυχώς, όπως και τότε έτσι και τώρα…

Κάποιοι έσπευσαν να υπογράψουν με μεγάλη προθυμία κι άνευ όρων, για την "βοήθεια" προς την πατρίδα που δεν θα έρθει ποτέ…

Τους ξέρουμε αυτούς τους "ευρωπαίους"! Μας έχουν δείξει τα δείγματα γραφής τους πολλάκις! Εκβιαστές και παραχαράκτες της Ιστορίας. Κλέφτες κι αλαζόνες. Συμβιβασμένοι με την παρακμή τους και προσωρινή τους υπεροχή! Αχάριστοι ευεργετηθέντες που αντί να δημιουργούν, σπέρνουν παντού την πανούκλα τους και την σύφιλή τους μολύνοντας και καταδικάζοντας έτσι σε θάνατο κάθε τι ζωντανό γύρω τους.

Αν η ιστορία επαναλαμβάνεται είναι, γιατί οι άνθρωποι κάνουν διαρκώς τα ίδια λάθη. Ό,τι κι αν γράφουμε, ό,τι κι αν κάνουμε, ό,τι κι αν πιστεύουμε, ό,τι κι αν νιώθουμε… τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν τολμήσουμε! Και πρέπει να τολμήσουμε! Το οφείλουμε στον εαυτό μας!

Διαβάστε επίσης: 

Άλωση της Κωνσταντινούπολης 

Η άλωση της Κωνσταντινούπολης

Η άλωση της Πόλης κατά τον Γεννάδιο Σχολάριο

Η πολιορκία και η άλωσης της Κωνσταντινούπολης

29 Μαΐου 1453

Άλωση της Πόλης, θρύλοι και παραδόσεις

Οι τελευταίες ημέρες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας

Χρονικό της Άλωσης