I am not with Ukraine!

 

I am with Ukraine,

I am with people in Gaza and West Bank,

I am with Syria,

I am with Cyprus,

I am with Western Sahara,

I am with Artsakh,

I am with Libya and with people of BIOT.

I am with Thibet!

 

... I am with all those for EU, NATO, UN and anyone else, have done absolutely nothing to show solidarity and support! 

 

I am with everyone who cannot benefit from the so called international law... that is justice and respect of their rights for security, integrity and well being.

 

"West", the so called civilized world, is a world of hypocrisy. A monstrous creature we have created with rotten body parts and fresh blood only to wonder here and there to cause fear and resentment. 

 

Where is our spirit? 

 

I cannot see it. I cannot feel it. 

Στην Ουκρανία πιθανόν παίζεται η αμερικανική ηγεμονία στην Ευρώπη...

 

 ... Αυτά έγραφα στο "ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ" το 1997! Σχεδόν τίποτε δεν άλλαξε από τότε ή μάλλον, έτσι αποδεικνύεται πως το ταξίδι πίσω στον χρόνο είναι εφικτό.

Ο Δρόμος του Μεταξιού της Τουρκίας

γράφει ο Μανώλης Μουράτογλου

 

Τα drones τα οποία έχουν αναπτυχθεί από διάφορες τουρκικές εταιρείες αποτελούν τον Δρόμο του Μεταξιού της Τουρκίας. Μια αλυσίδα συμμαχιών που εκτείνεται από τη Λιβύη, τη Συρία, το Κατάρ, την Ουκρανία, το Αζερμπαϊτζάν, μέχρι το Μαρόκο και με φιλοδοξίες για επέκταση και σε άλλες χώρες της Αφρικής, όπως η Τυνησία, της Μέσης Ανατολής, όπως η Σαουδική Αραβία και της Ασίας, όπως το Καζακστάν και η Ινδονησία.

Τα τουρκικά drones έχουν αποδείξει ότι λειτουργούν. Διαβάστε περισσότερα εδώ: www.geoeurope.org

Ο πόλεμος του βυθού*

γράφει ο Παύλος Χριστόπουλος 

 

Ο «πόλεμος του βυθού» ανάμεσα στη Δύση και στη Ρωσία βρίσκεται σε εξέλιξη. Αφορά τους φόβους χωρών της Δύσης ότι η Ρωσία μπορεί να κόψει τα υποβρύχια καλώδια των οπτικών ινών, ή να κάνει υποκλοπές σε αυτά.

Για να επιτύχει τέτοιου είδους στόχους, η Ρωσία μπορεί να χρησιμοποιήσει τη Διεύθυνση Υποβρύχιας Έρευνας, ή αλλιώς Gugi, ή αλλιώς Στρατιωτική Μονάδα 40056. Χρησιμοποιεί ως βάση της την Olenya Guba στο Μουρμάνσκ. Πρόκειται για την κύρια βάση της 29ης Μονάδας Υποβρυχίων του Βόρειου Στόλου, στην οποία περιλαμβάνεται και ένας αριθμός υποβρυχίων για ειδικές αποστολές ─κυρίως κατασκοπευτικές─ που χρησιμοποιούνται από τη Στρατιωτική Μονάδα 40056.

Στη μονάδα αυτή ανήκει και το σκάφος Yantar, το οποίο επισήμως θεωρείται ως ωκεανογραφικό, αλλά οι Δυτικοί ισχυρίζονται ότι κινείται κοντά σε υποβρύχια καλώδια, σε διάφορες θαλάσσιες περιοχές της Ευρώπης.

Θεωρείται ότι ο συνδυασμός του σκάφους επιφανείας Yantar με τα ειδικά υποβρύχια Lusharik και Poseidon, μπορεί να αποτελέσει κίνδυνο για τα υποβρύχια καλώδια οπτικών ινών και όχι μόνο. Οι Δυτικοί θεωρούν επίσης ότι μέσα από αυτά τα σκάφη η GRU, η στρατιωτική μυστική υπηρεσία μπορεί να κάνει υποκλοπές από τα υποβρύχια καλώδια.

Τα τελευταία χρόνια, το ΝΑΤΟ παρακολουθεί στενά αυτές τις εξελίξεις. Προς το παρόν, δεν έχει διαπιστωθεί από την πλευρά του ΝΑΤΟ, κάποια ρωσική επιχείρηση ενάντια στη Δύση. Ωστόσο, στους νατοϊκούς κύκλους υπάρχει προβληματισμός για το αν μπορεί να υπάρξουν απειλές στο υποβρύχιο σύστημα καλωδίων, το οποίο ξεπερνά τα 1,3 εκατομμύρια χιλιόμετρα σε παγκόσμια κλίμακα.

Η ΕΕ με την NIS 2 (Network and Information Systems) Directive, φαίνεται αποφασισμένη να αυξήσει την προστασία των υποβρύχιων καλωδίων. Και αυτό είναι λογικό, δεδομένου ότι το 97% των επικοινωνιών μεταξύ ΕΕ και ΗΠΑ διέρχεται μέσα από αυτές τις υποδομές. Ο Ολλανδός ευρωβουλευτής Μπαρτ Γκρότχαϊς υπεύθυνος για την αναθεώρηση της NIS, είναι μεταξύ αυτών που θεωρούν ότι η Μόσχα μπορεί να ψάχνει τρόπους για να σαμποτάρει την υποβρύχια υποδομή.

Σε διάφορες πρωτεύουσες της Δύσης έχει αυξηθεί η καχυποψία ότι η Ρωσία θέλει να αποσυνδεθεί από το ίντερνετ. Έχει ήδη κάνει δύο προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση. Αν και όταν το καταφέρει, τότε ο «πόλεμος του βυθού», ίσως πάρει άλλη διάσταση.

*Αναδημοσίευση από το geoeurope.org

Η ενεργοποίηση του άρθρου 4 του ΝΑΤΟ και η σημασία για την Ελλάδα

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

 

Από τον Αύγουστο, στα σύνορα της Λευκορωσίας με την Πολωνία, την Λιθουανία και την Λετονία, παρατηρείται μαζική μετακίνηση μεταναστών, τους οποίους η κυβέρνηση του Μινσκ ενθαρρύνει να περάσουν τα σύνορα. Η ΕΕ έχει ήδη κινητοποιηθεί, ενώ δεν αποκλείεται να υπάρξει και ενεργοποίηση του ΝΑΤΟ. Η Ελλάδα ως χώρα που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των εξελίξεων του υβριδικού πολέμου μέσα από την εργαλειοποίηση των μεταναστευτικών ροών, θα επηρεαστεί σημαντικά από τις εξελίξεις και τις αποφάσεις που θα ληφθούν.

Η κινητοποίηση της ΕΕ
Πρόκειται για μια πολιτική εκμετάλλευση μεταναστών, για πολιτικούς λόγους, από τρίτες χώρες προς την ΕΕ. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στα συμπεράσματα της Συνόδου Κορυφής της 21-22 Οκτωβρίου 2021, στο άρθρο 19 ανακοίνωσε ότι «Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο δεν θα δεχθεί καμία απόπειρα τρίτων χωρών να εργαλειοποιήσουν τους μετανάστες για πολιτικούς σκοπούς. Καταδικάζει όλες τις υβριδικές επιθέσεις στα σύνορα της ΕΕ και θα αντιδράσει καταλλήλως».

Σήμερα η κατάσταση έχει χειροτερεύσει. Μερικές χιλιάδες άνθρωποι είναι εγκλωβισμένοι στα σύνορα με την Πολωνία, οι καιρικές συνθήκες επιδεινώνονται και υπήρξαν οι πρώτοι θάνατοι από το κρύο. Άλλοι ωθούνται από τις δυνάμεις ασφαλείας της Λευκορωσίας προς τα σύνορα με την Λιθουανία.

Το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ τάχθηκε στις 15 Νοεμβρίου κατά της υβριδικής επίθεσης στην ΕΕ, «Εξετάζουμε όλες τις πιθανές επιλογές για να σταματήσουμε το καθεστώς να μας στοχοποιεί και να στοχοποιεί τον ίδιο τον πληθυσμό του, και συμφωνήσαμε να επεκτείνουμε το πεδίο εφαρμογής του καθεστώτος κυρώσεων για τη Λευκορωσία. Από εδώ και στο εξής θα είμαστε σε θέση να τιμωρήσουμε περισσότερα άτομα για δραστηριότητές τους που σχετίζονται με τη διοργάνωση αυτής της αεροπορικής μεταφοράς ανθρώπων από διάφορες χώρες προς τη Λευκορωσία και από εκεί προς τα σύνορα της ΕΕ. Συμφωνήσαμε επίσης για την έγκριση της 5ης δέσμης κυρώσεων, η οποία θα οριστικοποιηθεί τις προσεχείς ημέρες».

Οι πιέσεις προς το Μινσκ δεν φαίνεται να είχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα και η πίεση επί των ευρωπαϊκών συνόρων διευρύνθηκε με την αύξηση των μεταναστευτικών ροών.

Με την σειρά της, η Κομισιόν η οποία πιέζει την Πολωνία να δεχτεί την βοήθεια της Frontex, την οποία η Βαρσοβία αρνείται σε αντιδιαστολή με την Λιθουανία, βρίσκεται η ίδια υπό πίεση γιατί αρνείται να δεχτεί την χρηματοδότηση έργων ενίσχυσης των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ.

Η ενεργοποίηση του ΝΑΤΟ
Η υπάρχουσα κατάσταση και το ενδεχόμενο ότι μπορεί να υπάρξουν τυχαία γεγονότα με απρόβλεπτες εξελίξεις, μπορεί να οδηγήσει σε εμπλοκή του ΝΑΤΟ. Ο Πολωνός πρωθυπουργός δήλωσε ότι η κυβέρνηση του μελετά, μαζί με την Λιθουανία και την Λετονία, να ενεργοποιήσουν το άρθρο 4 της Συνθήκης του ΝΑΤΟ. Σύμφωνα με το Άρθρο 4 «Τα Συμβαλλόμενα Μέρη θέλουσι συσκέπτεσθαι από κοινού οσάκις κατά την γνώμην οιουδήποτε εξ αυτών απειλείται η εδαφική ακεραιότης ή πολιτική ανεξαρτησία ή ασφάλεια ενός οιουδήποτε των Μερών».

Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Άντονι Μπλίνκεν δήλωσε προ ημερών ότι, οι κινήσεις της Λευκορωσίας απειλούν την περιφερειακή σταθερότητα και στοχεύουν στην απόσπαση της προσοχής της διεθνούς κοινής γνώμης από τις κινήσεις των ρωσικών στρατευμάτων στα σύνορα με την Ουκρανία. Η Μόσχα αρνήθηκε αυτή την σύνδεση και ο Βλαντιμίρ Πούτιν προθυμοποιήθηκε να διαμεσολαβήσει στον Λουκατσένκο.

Το ερώτημα είναι αν συντρέχουν οι προϋποθέσεις ενεργοποίησης του Άρθρου 4 σε αυτή την περίπτωση. Οι ερμηνείες του Άρθρου 4 συνδέονται με το Στρατηγικό Δόγμα του ΝΑΤΟ. Μετά την κατάρρευση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού το Στρατηγικό Δόγμα του ΝΑΤΟ έχει αλλάξει τρεις φορές.

Στο Στρατηγικό Δόγμα του 1991 αναφέρεται ότι με βάση το Άρθρο 4, η Συμμαχία πρέπει να λειτουργεί ως ένα διατλαντικό forum για τις διαβουλεύσεις των Μερών σε θέματα που αφορούν τα ζωτικά τους συμφέροντα, περιλαμβανομένων και των εξελίξεων που δημιουργούν κινδύνους για την ασφάλεια των Μερών. Διευκρινίζει επίσης ότι το ΝΑΤΟ αναλαμβάνει επιχειρήσεις πρόληψης συγκρούσεων και διαχείρισης κρίσεων που δεν περιλαμβάνονται στο Άρθρο 5.

Στο Στρατηγικό Δόγμα του 1999, διατηρούνται οι πρόνοιες του 1991 και προστίθενται και κίνδυνοι ευρύτερης φύσης, περιλαμβανομένων της τρομοκρατίας, του σαμποτάζ, του οργανωμένου εγκλήματος και της διακοπής των ροών κρίσιμων πόρων. Η μαζική μετανάστευση που προκαλείται από ένοπλες συγκρούσεις μπορεί να επηρεάσει την σταθερότητα και την ασφάλεια της Συμμαχίας και μπορεί να ενεργοποιήσει την διαβούλευση που προβλέπει το Άρθρο 4.

Με το Στρατηγικό Δόγμα του 2010, που βρίσκεται ακόμα σε ισχύ, το Άρθρο 4 εξελίχθηκε περισσότερο. Τώρα το Άρθρο 4 ενεργοποιείται σε οποιοδήποτε θέμα ασφάλειας των Μερών για ανταλλαγή πληροφοριών και γνωμών και όπου χρειαστεί, στην διαμόρφωση κοινών προσεγγίσεων.

Τον 21ο αιώνα, η Τουρκία έχει ζητήσει την ενεργοποίηση του Άρθρου 4, τέσσερις φορές. Την πρώτη φορά το 2003, καθώς οι ΗΠΑ προετοιμάζονταν για την εισβολή στο Ιράκ, η Τουρκία ζήτησε την ενεργοποίηση του Άρθρου 4. Το Βορειοατλαντικό Συμβούλιο παρέπεμψε την υπόθεση στην Επιτροπή Αμυντικού Σχεδιασμού του ΝΑΤΟ, η οποία πήρε μέτρα υποστήριξης της Τουρκίας. Η Τουρκία ζήτησε ενεργοποίηση του Άρθρου 4 τον Ιούνιο και τον Οκτώβριο 2012 για γεγονότα στον πόλεμο της Συρίας. Την τελευταία φορά που το ζήτησε, τον Φεβρουάριο του 2020 και πάλι για την Συρία, το αίτημα της εξετάστηκε σε επίπεδο πρεσβευτών του ΝΑΤΟ.

Τον Μάρτιο 2014, η Πολωνία, η Λιθουανία και η Λετονία ζήτησαν ενεργοποίηση του Άρθρου 4 για τις επιπλοκές που επέφερε η κρίση στην Κριμαία. Τότε το ΝΑΤΟ προχώρησε στην ακύρωση όλων των μορφών στρατιωτικής και πολιτικής συνεργασίας με την Μόσχα. 

Οι επόμενες κινήσεις
Εκτιμάται ότι το ΝΑΤΟ θα ασχοληθεί με το θέμα των μεταναστών στην Λευκορωσία και στα σύνορα της ΕΕ, στην επόμενη σύνοδο υπουργών, στις αρχές Δεκεμβρίου. Για την Ελλάδα έχει σημασία ο τρόπος αντιμετώπισης του υβριδικού πολέμου της Λευκορωσίας. Το λεπτό σημείο είναι αν θα θεωρηθεί η χρησιμοποίηση των μεταναστών ως όπλο-με την τεχνική σημασία του όρου και όχι με την ευρύτερη πολιτική-αποσταθεροποίησης της Πολωνίας και των άλλων χωρών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Έχει επίσης σημασία ότι ο υβριδικός πόλεμος της Τουρκίας διεξάγεται από μια χώρα μέλος του ΝΑΤΟ και το τελευταίο θεωρεί ότι οι «αντιπαραθέσεις»-όπως τις εννοεί-μεταξύ δύο μελών της Συμμαχίας πρέπει να λύνονται στους κόλπους του, χωρίς επίκληση των άρθρων της Συνθήκης.

Οι αποφάσεις του θα εξαρτηθούν, εν μέρει και από την επιτυχία ή όχι των μέτρων που έχει λάβει ήδη η ΕΕ.

Η ΕΕ απειλεί να διακόψει την οικονομική βοήθεια προς το Ιράκ και τον Λίβανο, αν δεν σταματήσουν τις απευθείας πτήσεις από την Βαγδάτη και την Βηρυτό προς το Μινσκ. Έχει αποφασίσει να επιβάλλει κυρώσεις σε ιρλανδικές αεροπορικές εταιρείες σε περίπτωση που θα συνεχίσουν την ενοικίαση αεροσκαφών στην λευκορωσική εταιρεία Belavia, ενώ έχει ανακοινώσει την απαγόρευση πτήσεων σε όλο τον εναέριο χώρο της Ευρώπης, σε εταιρείες όπως η Aeroflot και η Turkish Airlines, αν χρειαστεί.

Πέραν των ανθρωπιστικών προβλημάτων που διαμορφώνονται από τις προσφυγικές κρίσεις σε διάφορα σύνορα της ΕΕ, είναι εμφανές ότι έχουμε εισέλθει σε μια νέα φάση εξέλιξης των υβριδικών επιθέσεων. Οι υβριδικές επιθέσεις δεν δοκιμάζουν πλέον τις αντοχές μεμονωμένων κρατών, αλλά θέλουν να εκμεταλλευτούν και τα σημεία τρωτότητας που ανιχνεύονται σε συλλογικούς οργανισμούς, όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Η αποτελεσματικότητα των απαντήσεων που θα υπάρξουν θα καθορίσει και το επόμενο στάδιο του υβριδικού πολέμου, που και αυτός θα πρέπει να αναπροσαρμοστεί.

Δόγμα ΕΑΧ: Η αποτυχία της Ελληνικής Εξωτερικής και Αμυντικής Πολιτικής

Η γνώση του στρατιωτικού δόγματος, η κατανόηση και οι εφαρμογές του βοηθούν τη διαυγή σκέψη μέσα στην ομίχλη, το χάος και την ένταση μιας κρίσης, σύγκρουσης ή πολέμου (Sir Jullian Corbett). Ένα δόγμα καλύπτει πρωτίστως το στρατηγικό και σε ένα βαθμό, το επιχειρησιακό και το τακτικό επίπεδο του στρατιωτικού σχεδιασμού, τόσο σε περίπτωση σύγκρουσης (υψηλής ή χαμηλής έντασης), όσο και στη χρήση της στρατιωτικής ισχύος στην ειρήνη. Σε γενικές γραμμές, ο κύριος σκοπός του δόγματος, σε όλα τα επίπεδα είναι να αποφέρει το μεγαλύτερο όφελος στις Ένοπλες Δυνάμεις, που υποστηρίζουν την Εθνική Πολιτική της χώρας. Διαβάστε περισσότερα εδώ: https://www.geoeurope.org/2021/09/26/dogma-eax-i-apotyxia-tis-ellinikis-exo/

Πως η ΕΕ (δεν) θα υπερασπιστεί την Ελλάδα σε περίπτωση εμπλοκής με την Τουρκία

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

Η ΕΕ είναι ένας οργανισμός που λειτουργεί με βάση τα συμφέροντα των κρατών-μελών που την απαρτίζουν. Αυτό είναι περισσότερο εμφανές στα θέματα εξωτερικής πολιτικής, άμυνας και ασφάλειας.

Η Συνθήκη της ΕΕ (ΣΕΕ) περιέχει πρόβλεψη μέσα από το άρθρο 42(7) για παροχή στρατιωτικής βοήθειας στα κράτη-μέλη, σε περίπτωση που δεχτούν επίθεση από τρίτη χώρα.

Ωστόσο, η εμπειρία της Γαλλίας το 2015, όταν προσέφυγε στο άρθρο 42(7) της ΣΕΕ, ήταν απογοητευτική. Σε επίπεδο ρητορικής υπήρξε συμπαράσταση, σε στρατιωτικό επίπεδο η συμβολή ήταν ελάχιστη και κατόπιν εορτής, ενώ δεν συνέδραμαν την Γαλλία όλοι οι εταίροι.

Προφανώς, το ίδιο θα συμβεί και στην Ελλάδα. Το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών διαβεβαιώνει ότι το άρθρο 42(7) θα εφαρμοστεί αμέσως. Με τον τρόπο που υλοποιείται το συγκεκριμένο άρθρο, σημαίνει οι πρόνοιες του θα λειτουργήσουν αφού έχει τελειώσει η κρίση (για την Γαλλία, η πρώτη στρατιωτική συνδρομή ήρθε μετά από 17 ημέρες). Κανένας εξάλλου, δεν προβλέπει έναν μακροχρόνιο πόλεμο με την Τουρκία.

Το ότι οι περισσότερες χώρες της ΕΕ συμμετέχουν και στο ΝΑΤΟ, σημαίνει ότι ακόμα και να υπήρχε ευρωπαϊκός στρατός και να είχε αναπτυχθεί στα σύνορα της Ελλάδας, δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ενάντια σε μία χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ, όπως η Τουρκία.

***

Η γαλλική εμπειρία του άρθρου 42 (7) της ΣΕΕ

Για πρώτη φορά στην ΕΕ, η Γαλλία ζήτησε την ενεργοποίηση και βοήθεια από τα K-M, βάσει του άρθρου 42 παράγραφος 7 της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΣΕΕ), μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι στις 13 Νοεμβρίου 2015.

Το Άρθρο 42 (7), το οποίο συνήθως αναφέρεται ως «ρήτρα αμοιβαίας συνδρομής» της ΕΕ, αναφέρει: «Σε περίπτωση κατά την οποία κράτος-μέλος δεχθεί ένοπλη επίθεση στο έδαφός του, τα άλλα κράτη-μέλη οφείλουν να του παράσχουν βοήθεια και συνδρομή με όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους, σύμφωνα με το άρθρο 51 του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Αυτό δεν επηρεάζει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της πολιτικής ασφάλειας και άμυνας ορισμένων κρατών μελών».

Η εισαγωγή ρήτρας αμοιβαίας συνδρομής στη συνθήκη της Λισαβόνας (2009) αποτέλεσε τότε, σημαντική καινοτομία στην ανάπτυξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για πρώτη φορά στην ΕΕ δημιουργήθηκε μια αίσθηση στρατιωτικής αλληλεγγύης, που προοριζόταν διαφορετικά για συμμαχίες αυτοάμυνας: στην περίπτωση της «ένοπλης επιθετικότητας [στο] έδαφος» ενός (ή περισσοτέρων) κρατών-μελών, τα άλλα είναι υποχρεωμένα να βοηθήσουν. Ταυτόχρονα, η διάταξη συνεπάγεται ότι η ουδετερότητα ορισμένων κρατών-μελών γίνεται σεβαστή, όπως και οι θεμελιώδεις επιλογές για την ασφάλεια και την άμυνα, που έχουν κάνει άλλα κράτη-μέλη σε σχέση με το ΝΑΤΟ. Πράγματι, για τις 22 χώρες της ΕΕ οι οποίες είναι μέλη του ΝΑΤΟ, η Βόρειο-Ατλαντική Συμμαχία παραμένει ο ακρογωνιαίος λίθος για τη συλλογική τους άμυνα, και ο διεθνής Οργανισμός για την εφαρμογή.

Συνεπώς, η πράξη αυτή της Γαλλίας αντιπροσώπευε την ενεργοποίηση της ρήτρας «αμοιβαίας συνδρομής» και τα κράτη-μέλη, άμεσα και ομόφωνα, εξέφρασαν την αλληλεγγύη και την πολιτική τους υποστήριξη προς τη Γαλλία και εντός ολίγων ημερών, συμπεριλαμβανομένων κυρίως των Γερμανίας και Ηνωμένου Βασιλείου, αποφάσισαν μια σειρά συνεισφορών, δηλαδή πολιτικών, διπλωματικών, στρατιωτικών, τεχνολογικών και εφοδιαστικών μέτρων.

Οι Υπουργοί Άμυνας της ΕΕ, κατά την προγραμματισμένη τους σύσκεψη για το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων στις 17 Νοεμβρίου 2015, εξέφρασαν την «ομόφωνη και πλήρη υποστήριξή τους προς τη Γαλλία και υπογράμμισαν ότι «δεν απαιτείται επίσημη απόφαση από το Συμβούλιο» για την ενεργοποίηση της ρήτρας αμοιβαίας συνδρομής. Δηλαδή, σε πολιτικό επίπεδο, αυτό εμφανίζονταν ως ένδειξη ευελιξίας και ως ευκαιρία για επιτάχυνση της διαδικασίας λήψης αποφάσεων.

Παράλληλα, τονίστηκε ότι η λήψη της απόφασης για συνδρομή, καθώς και το είδος της παρεχόμενης βοήθειας, ήταν θέμα διμερών συνομιλιών και αφορούσε αποκλειστικά τη Γαλλία και τα κράτη-μέλη. Επομένως, η συμμετοχή της ΕΕ περιορίστηκε στο ελάχιστο, τόσο στην έναρξη του μηχανισμού όσο και σε επιχειρησιακό επίπεδο.

Στη συνέχεια, ακολούθησαν συνεχείς διμερείς συζητήσεις μεταξύ της Γαλλίας και των κρατών-μελών της ΕΕ, κυρίως μεταξύ των Γάλλων πρέσβεων και των εθνικών αρχών (Υπουργοί Εξωτερικών, Υπουργοί Άμυνας, Πρωθυπουργοί) στις αντίστοιχες πρωτεύουσες, σχετικά με το είδος της παρεχόμενης βοήθειας. Κατά συνέπεια, η ΕΕ πρόσφερε απλώς ένα πλαίσιο, εντός του οποίου τα κράτη-μέλη αλληλοϋποστηρίζονται και απλά, συντόνιζε αρχικά τις διαδικασίες. Η Γαλλία επέλεξε την πιο κυρίαρχη και λιγότερο θεσμοθετημένη μορφή συνεργασίας, πράγμα που σημαίνει ότι εναπόκειται στα κράτη-μέλη να αποφασίσουν μεταξύ των μηχανισμών βοήθειας της ΕΕ.

Η γαλλική Κυβέρνηση υπέβαλε τα επιχειρησιακά της αιτήματα, στους πρέσβεις της ΕΕ στην Επιτροπή Πολιτικής και Ασφάλειας (ΕΠΑ) στις 24 Νοεμβρίου 2015.

Ορισμένα κράτη-μέλη (δεκατρία) αποφάσισαν άμεσα για την αρχική τους συνεισφορά. Σε έξι κράτη-μέλη όμως ─ Λετονία, Λιθουανία, Γερμανία, Κάτω Χώρες, Σλοβακία και Ηνωμένο Βασίλειο ─ η απόφαση ελήφθη στα Κοινοβούλιά τους. Στη Σλοβενία, οι συζητήσεις πραγματοποιήθηκαν σε κοινοβουλευτικές επιτροπές, ενώ για το Βέλγιο, την Εσθονία, τη Φινλανδία, το Λουξεμβούργο και τη Ρουμανία υπήρχε κυβερνητική απόφαση. Στη Σουηδία, η κυβέρνηση καθόρισε την αρχική συμβολή, ενώ διεξήχθησαν πολλές συζητήσεις στο σουηδικό κοινοβούλιο. Οι τέσσερις χώρες του Visegrad (Τσεχία, Ουγγαρία, Πολωνία και Σλοβακία) εξέτασαν την πιθανή συμβολή τους ως ομάδα.

Το Ηνωμένο Βασίλειο ξεκίνησε τις αεροπορικές του επιδρομές αμέσως μετά την ψηφοφορία του βρετανικού Κοινοβουλίου στις 02-12-2015 και επέτρεψε στα γαλλικά αεροσκάφη να χρησιμοποιούν τη βάση της Βρετανικής Βασιλικής Αεροπορίας (RAF) στο Ακρωτήρι της Κύπρου, μέχρι να αναπτυχτεί το αεροπλανοφόρο Charles de Gaulle στην Ανατολική Μεσόγειο. Η Αυστρία προσέφερε 100 ώρες πτήσης για αεροπορικές μεταφορές με α/φη C-130, το Βέλγιο 1 φρεγάτα για συνοδεία στο γαλλικό αεροπλανοφόρο, η Κύπρος τη χρήση αεροπορικής βάσης και λιμενικές υποδομές, η Γερμανία 1.800 άνδρες, 1 φρεγάτα για συνοδεία στο γαλλικό αεροπλανοφόρο, 6 α/φη αναγνώρισης Tornado και α/φη για ανεφοδιασμό στον αέρα, οι Κάτω Χώρες συμμετοχή στις αεροπορικές επιθέσεις, η Πολωνία υποστήριξη στη διοικητική μέριμνα. Τέλος, η Ελλάδα δεν είχε στρατιωτική συμμετοχή, αλλά προσέφερε μόνο τη χρήση της υφιστάμενης συνεργασίας στις πληροφορίες, ενώ κάποια κράτη-μέλη της ΕΕ, όπως Βουλγαρία, Κροατία, Τσεχία, Δανία, Ιταλία, Λουξεμβούργο και Μάλτα δεν συμμετείχαν με κανένα τρόπο.

Λαμβάνοντας υπόψη τις συνεισφορές των κρατών-μελών προς τη Γαλλία, ορισμένοι εμπειρογνώμονες/αναλυτές θεωρούν ότι το αποτέλεσμα των διμερών διαπραγματεύσεων μετά την ενεργοποίηση της ρήτρας του άρθρου 42 (7) της ΣΕΕ ήταν μάλλον απογοητευτικό και επιπλέον επισημαίνουν τις αποκλίνουσες προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής των κρατών-μελών σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Το άρθρο 42 (7) της ΣΕΕ αναγνωρίζει τον διαφοροποιημένο χαρακτήρα της πολιτικής ασφάλειας και άμυνας ορισμένων κρατών-μελών, και ως εκ τούτου αναγνωρίζει σιωπηρά τη δυνατότητα για μη-στρατιωτική βοήθεια, δηλαδή για βοήθεια με τη μορφή πολιτικής ή και οικονομικής υποστήριξης. Ωστόσο, τα κράτη-μέλη «οφείλουν» να συνδράμουν το αμυνόμενο κράτος, υπάρχει νομική δέσμευση και οφείλουν να συνδράμουν «με όλα τα μέσα», δηλαδή διπλωματικά, διοικητικά, τεχνικά, αλλά και στρατιωτικά μέσα.

Παράλληλα, τα Κ-Μ πρέπει να υπενθυμίζουν το γεγονός ότι το άρθρο 42 (7) της συνθήκης της ΕΕ επιβάλλει υποχρέωση συμμόρφωσης με το άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Δηλαδή να αναφέρει αμέσως στο Συμβούλιο Ασφαλείας τυχόν μέτρα που ελήφθησαν κατά την άσκηση του δικαιώματός τους (συλλογικό) για αυτοάμυνα και να σταματήσουν τέτοιες ενέργειες μόλις το ίδιο το Συμβούλιο Ασφαλείας λάβει μέτρα, που είναι απαραίτητα για τη διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας.

Θα πρέπει να επισημανθεί ότι, εάν το άρθρο 42(7) αφορά πραγματικά την αμοιβαία άμυνα ─σχετικά με την πολεμική πορεία της ΕΕ─ τότε σίγουρα θα πρέπει να αποφασίσει το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, διότι η κήρυξη πολέμου αφορά τον καθορισμό της γενικής πολιτικής κατεύθυνσης της Ένωσης.

***

Οι παρεμβάσεις του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ

Όπως είναι γνωστό, το ΝΑΤΟ δεν θα είναι εκ των πραγμάτων με την Ελλάδα, γιατί ως οργανισμός δεν παρεμβαίνει σε διενέξεις μεταξύ των κρατών-μελών του, πέρα από το να επιχειρήσει να τις σταματήσει.

Σε αυτή την συγκυρία το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ ενδιαφέρονται πρωτίστως για την σταθεροποίηση της Τουρκίας στην Δύση και είναι διατεθειμένοι να κάνουν όλες τις απαραίτητες υποχωρήσεις, οι οποίες θα είναι κατά των ελληνικών συμφερόντων.

Υπάρχει ακόμα και ο παράγοντας που λέγεται αμερικανική παρέμβαση και μεσολάβηση. Η παρέμβαση αυτή έχει σχεδιαστεί από τις ΗΠΑ να γίνεται με τους όρους που έγινε στα Ίμια, δηλαδή μετά την έναρξη της κρίσης. Αυτό σημαίνει ότι εκ των πραγμάτων πάντα θα λειτουργεί υπέρ της Τουρκίας που θα είναι ο επιτιθέμενος σε μία ελληνοτουρκική κρίση, γιατί θα «γκριζάρει» το επίδικο της κρίσης, δηλαδή θα δημιουργεί κέρδη στην Τουρκία.

Το βασικό ζήτημα που θα έπρεπε να τίθεται από ελληνικής πλευράς, είναι να γίνεται η αποφασιστική παρέμβαση των ΗΠΑ προς την Τουρκία, πριν από την εκδήλωση της κρίσης. Γιατί πριν από την εκδήλωση της κρίσης, οι ΗΠΑ παρεμβαίνουν στην πλευρά της Ελλάδας και ζητούν αυτοσυγκράτηση, αποδυναμώνοντας την ελληνική αποτροπή. Η εμπειρία της μετά τα Ίμια εποχής, δείχνει ότι η Ελλάδα περιορίζεται σε εκκλήσεις προς τις ΗΠΑ για να παρέμβουν, αλλά στην περίπτωση αυτή οι διπλωματικές κινήσεις έχουν ελάχιστη ισχύ. Το θέμα για την Αθήνα δεν είναι οι εκκλήσεις, είναι η κατάλληλη στήριξη που πρέπει να δίνει η αποτροπή στη διπλωματία, ώστε οι ΗΠΑ να κατανοήσουν ότι πρέπει να παρέμβουν εκ των προτέρων για να αποτραπεί η κρίση και όχι εκ των υστέρων για να την σταματήσουν.

***

Η ελληνική διαχείριση του άρθρου 42 (7) της ΣΕΕ

Υπάρχει ένα κενό σχετικά με τη ρήτρα αμοιβαίας συνδρομής, για το οποίο ευθύνη φέρει και η ελληνική πλευρά, δηλαδή όλες οι κυβερνήσεις από το 2009 μέχρι σήμερα. Παρά το γεγονός ότι έχει ενεργοποιηθεί μία φορά (από τη Γαλλία, 2015), η Ελλάδα υπό άμεση στρατιωτική απειλή από την Τουρκία, δεν υπέβαλλε προτάσεις ώστε να θεσπισθούν νέες πρακτικές ρυθμίσεις για την εφαρμογή του άρθρου 42 (7) της Συνθήκης της ΕΕ, καθώς και τη ρητή πρόβλεψη εγγύησης των εξωτερικών συνόρων της Ένωσης και εκ των πραγμάτων των ελληνικών συνόρων, στη λογική της ευρωπαϊκής κυριαρχίας.

Όμως, θα πρέπει να τονίσουμε, ότι οι διεθνείς οργανισμοί αποτελούνται από κράτη-μέλη, τα οποία πρωτίστως ενδιαφέρονται για τα εκπλήρωση των εθνικών τους συμφερόντων και την απόκτηση ισχύος και ασφάλειας στο άναρχο διεθνές σύστημα και δευτερευόντως για την αποτελεσματική λειτουργία ενός διεθνούς οργανισμού.

Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στην περίπτωση της ΕΕ. Η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο όσο ήταν μέλος της ΕΕ, δεν υπήρχε καμία περίπτωση να παραιτηθούν από τις μόνιμες θέσεις που κατέχουν στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και να αντικατασταθούν από την ΕΕ.

Η περιπέτεια της Γαλλίας με το άρθρο 42 (7) δείχνουν σε όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ ότι δεν έχουν να περιμένουν πολλά από την ευρωπαϊκή κινητοποίηση. Η απάντηση της Γαλλίας στην κρίση του 2015, χρειάστηκε αρκετό χρόνο για να υλοποιηθεί, επομένως και η συμβολή των κρατών-μελών είχε τον απαραίτητο χρόνο για να ολοκληρωθεί.

Το σημαντικό συμπέρασμα είναι πως για την ενεργοποίηση του άρθρου 42 (7) της ΣΕΕ σχεδόν τα πάντα θα εξελιχτούν σε διμερές επίπεδο μεταξύ των κρατών-μελών στην ΕΕ. Δεν θα ξεκινήσει καμία αποστολή στο πλαίσιο της Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας και Άμυνας (CSDP). Η ΕΕ θα ενεργήσει μόνο ως «διαμεσολαβητής». Ένα ζήτημα είναι σίγουρο: το άρθρο 42 (7) της ΣΕΕ δεν σημαίνει ότι τα κράτη-μέλη της ΕΕ μπορεί να υποχρεωθούν να διεξάγουν στρατιωτικές επιχειρήσεις ή να στείλουν στρατό παρά τη θέλησή τους.

Μία εμπλοκή της Ελλάδας με την Τουρκία δεν μπορεί να είναι μακροχρόνια, επομένως η πρακτική ευρωπαϊκή συμβολή θα είναι εκ των υστέρων και όχι σημαντική.

Με τα δεδομένα αυτά, η Ελλάδα θα πρέπει να προχωρήσει σε διμερείς συμφωνίες με κράτη-μέλη της ΕΕ που έχουν τη βούληση και τις δυνατότητες να τη συνδράμουν άμεσα, μέσα στα χρονικά περιθώρια στα οποία θα εκδηλωθεί μία ενδεχόμενη κρίση.

Η εκ των υστέρων ενεργοποίηση του άρθρου 42(7) της ΣΕΕ, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία για την Ελλάδα γιατί η περίπτωση της δεν είναι όμοια με αυτήν της Γαλλίας.

 

Η Επανεκκίνηση του ΝΑΤΟ προς το 2030

 γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

Το τελικό ανακοινωθέν της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ διαμορφώνει την εικόνα μίας Συμμαχίας η οποία κινητοποιείται για να προσαρμοστεί στα νέα διεθνή δεδομένα. Το τελικό ανακοινωθέν περιλαμβάνει 79 σημεία και είναι εμφανές ότι αποτελεί προϊόν μίας επεξεργασίας, η οποία προηγήθηκε από αρμόδιες επιτροπές. Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ: https://www.huffingtonpost.gr/entry/e-epanekkinese-toe-nato-pros-to-2030_gr_60c7a93be4b097a589eac647

Asia's new 'great game' is all about pipelines

 

TheStar.com | Opinion | Asia's new 'great game' is all about pipelines

γράφει ο John Foster

The quest for control of energy resources has been dubbed the "new great game" – a rivalry for pipeline routes to access energy resources in Central Asia and the Caspian Sea.

It's a geopolitical game that is openly analyzed in U.S. think-tanks, widely reported in the Asian press but rarely commented upon in Canada. It began after the Soviet Union broke up and the five "Stans" of Central Asia became independent.

Recent reports have linked the conflict in Georgia with pipelines that bring oil and gas to Europe but the pipeline rivalry extends far beyond Georgia to the vast oil and gas resources of the Caspian region and Central Asia.

When the countries of Central Asia were part of the Soviet Union, their oil and gas flowed only to the north through Soviet-controlled pipelines. After the Soviet breakup in 1991, however, competing world powers began to explore ways to tap these enormous reserves and move them in other directions.

Pipelines are important today in the same way that railway building was important in the 19th century. They connect trading partners and influence the regional balance of power.

Both Georgia and Afghanistan are seen as energy bridges – transit routes for the export of land-locked hydrocarbons.

Washington has long promoted a gas pipeline south from Turkmenistan through Afghanistan to Pakistan and India. It would pass through Kandahar.

Realistic or not, construction is planned to start in 2010, and Canadian Forces are committed until December 2011. Richard Boucher, U.S. Assistant Secretary of State, said last year: "One of our goals is to stabilize Afghanistan," and to link South and Central Asia "so that energy can flow to the south."

Unwittingly or willingly, Canadian forces are supporting American goals.

The BTC (Baku-Tbilisi-Ceyhan) oil pipeline and South Caucasus gas pipeline that pass through Georgia to Turkey originate in Azerbaijan. Recently built, they are the jewels in the crown of U.S. strategy to secure energy resources that bypass Russia and reduce European dependence on pipelines from Russia.

Two Central Asian countries are rich in hydrocarbons. According to the International Energy Agency, Turkmenistan has the world's fourth largest reserves of natural gas, while Kazakhstan's oil reserves are said to be three times those of the North Sea. Turkmenistan exports virtually all its gas to Russia. Last year, the presidents of Russia, Turkmenistan and Kazakhstan agreed on a new gas line north to expand the export system. Construction starts this summer.

China is tapping into Central Asia's treasure, too. There is a new pipeline that brings oil from Kazakhstan to China. And a gas pipeline is being built from Turkmenistan through Kazakhstan to China.

The rivalry continues with plans for new gas lines to Central Europe. The Russians plan a line under the Black Sea to Bulgaria called South Stream, and the EU backs a project called Nabucco that would supply gas via Turkey.

As well, Washington is pushing for new pipelines under the Caspian Sea that would link Kazakhstan and Turkmenistan to Azerbaijan and the pipelines to Europe.

But Russia is blocking these plans. Boucher asserts that European energy security is important to the United States as well as to Europeans and that it "is based on having multiple sources."

The United States expresses great concern about European dependence on oil and gas imports from Russia. But Europe has imported energy from Russia for 40 years. It imports from the Middle East and Africa, too.

Is Russia less reliable? Much is made of Russia's temporary cuts in gas supplies to Ukraine and Belarus, but these countries were enjoying highly subsidized gas (a hangover from the Soviet era) and refusing to pay full European border prices. In similar circumstances, what would Canadian energy suppliers do?

Energy has become an issue of strategic discussions at NATO. At recent NATO summits the United States sought to commit NATO to energy security activities, calling for NATO to guard pipelines and sea lanes.

Last year, Prime Minister Stephen Harper said energy security required "unprecedented international co-operation, ... protecting and maintaining the world's energy supply system."

NATO proposals could have enormous consequences for Canada. U.S. strategic thinking is to get other NATO countries involved in guarding the world's oil and gas supplies. Canada is in danger of being drawn into long-term military commitments relating to energy.

Recently, Defence Minister Peter MacKay told a Halifax talk show that Canadian troops were not in Afghanistan "specifically" to guard a pipeline, but "if the Taliban are attacking certain projects, then yes we will play a role."

Neither Afghanistan nor Georgia is a member of NATO, but both are transit countries in the new great game.

Energy geopolitics are worthy of public discussion. The rivalry for energy resources is a power game – and militarizing energy is a long-term recipe for disaster.

Σχετικά με τον πόλεμο στον Καύκασο...

... δεν θέλω να κάνω κανένα σχόλιο. Ούτε και να παρουσιάσω καμιά μακροσκελή ανάλυση, ικανοποιώντας έτσι την ματαιοδοξία μου ως "ειδήμονα" πάνω σε θέματα διεθνών σχέσεων. Ό,τι ήταν να ειπωθεί, έχει ειπωθεί και οτιδήποτε επιπλέον - νομίζω - περισσότερο κακό θα κάνει, παρά καλό. Εξάλλου, όπως είπε χαρακτηριστικά και ο Πρόεδρος Μεντβέντεφ: "ο σκοπός επετεύχθη..." ! Νέοι τάφοι ή ακόμη... καλλίτερα, νέα νεκροταφεία ανοίχτηκαν και θ' ανοιχτούν, για να υποδεχτούν όλους εκείνους που ήθελαν να ζήσουν αλλά στάθηκαν εμπόδιο στα σχέδια δυο-τριών τρελών της "παρέας της Τυφλίδας". Και είναι τόσο απλό.

Όμως, από αυτόν τον - όχι άδικο - παράλογο πόλεμο, βγήκε και κάτι καλό. Αποδείχτηκε πόσο έξυπνοι μπορούν να είναι οι Ευρωπαίοι όταν το θέλουν. Και αναφέρομαι στην διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά. Τί θα είχε συμβεί αν η Γεωργία - μαζί με την Ουκρανία - είχαν ενταχθεί στη Συμμαχία και ξεσπούσε η κρίση, όπως και ξέσπασε;

Ενδεχομένως, θα είχαμε έναν γενικευμένο πόλεμο ανάμεσα στην "Δύση" και την "Ανατολή" όχι σε ένα, αλλά πιθανόν σε δεκάδες μέτωπα, με απρόβλεπτες συνέπειες που κανένας μας δεν θα ήθελε καν να φαντάζεται!

Ένα ερώτημα που θα μπορούσαμε να θέσουμε σε αυτό το σημείο ... έτσι ... αυθόρμητα ... οι Αμερικανοί - που επιθυμούσαν διακαώς την ένταξη Γεωργίας και Ουκρανίας στην Ατλαντική Συμμαχία - είχαν στα σχέδια τους ένα τέτοιο σενάριο πολέμου; Έναν  πόλεμο που θα είχε ως χώρο εκδήλωσής του τον ευρωπαϊκό χώρο για ακόμη μία φορά μέσα σε εκατό χρόνια;

Υπερβολές, θα απαντούσε κάποιος. Ανοησίες, ίσως, ν' απαντούσε κάποιος άλλος. Όμως, η ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών - απ' αυτά που διαβάζω και που διαβάζουμε όλοι μας - συμπεριφέρεται σαν να μην κατανοεί τι ακριβώς έχει συμβεί... Και  με δεδομένη  και γνωστή την εξωτερική τους πολιτική, που επιδιώκει την δημιουργία ή την ανάπτυξη κρίσεων εκεί που δεν υπάρχουν ή που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν ή εκεί που θα μπορούσαν να αποφευχθούν πολύ φοβάμαι πως, ό,τι κι αν υποθέσουμε ούτε υπερβολικό θα είναι, ούτε ανόητο, ούτε λίγο...

update #1, 14/8/08: Όπως αναφέρει ο Μιχάλης Εγνατίου σε άρθρο του στο φύλλο της εφημερίδας  "Ημερησία"  της 12ης Αυγούστου, με τίτλο: H «εκδίκηση» του Κοσόβου:

... Tη μεγαλύτερη ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση, φέρει η κυβέρνηση των Hνωμένων Πολιτειών. Aναμείχθηκε απροκάλυπτα στις εσωτερικές υποθέσεις του Kαυκάσου, όταν η Mόσχα ήταν πατημένη στη γη. Mόλις οι Pώσοι συνήλθαν από το σοκ που τους προκάλεσε εκείνη η αρρωστημένη μορφή κομμουνισμού που τους επιβλήθηκε, οι πάντες γνώριζαν πως θα απαιτούσαν την πρωτοκαθεδρία στην περιοχή. Δεν συμφέρει στις HΠA η σύγκρουση με τη Pωσία, απλά και μόνο επειδή δεν είναι σε θέση να την αντιμετωπίσει. Oσοι γνωρίζουν τον τρόπο δράσης και αντίδρασης της Mόσχας, δεν έχουν την παραμικρή αμφιβολία πως σύντομα θα ξανανοίξουν και το θέμα του Kοσσυφοπεδίου, ακόμα και αν οι HΠA κάνουν μερικά βήματα πίσω στον Kαύκασο. H θύελλα, που έρχεται, ούτε στην Oυάσιγκτον συμφέρει, πολύ περισσότερο ούτε στα Bαλκάνια...

update #2, 19/8/08:

Στο blog "scraps of Moscow", μπορείτε να βρείτε μία πολύ ενδιαφέρουσα συλλογή χαρτών του Καυκάσου, η οποία μπορεί να σας βοηθήσει να κατανοήσετε λίγο καλλίτερα την πολιτική γεωγραφία της περιοχής, αφού παρουσιάζει τις μεταβολές που έχουν πραγματοποιηθεί, μέχρι σήμερα, στα σύνορα των χωρών της περιοχής καθώς, και στην πληθυσμιακή σύνθεση τόσο της Γεωργίας όσο και της Οσσετίας και της Απχαζίας.

Ο ρόλος του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη και η ανάγκη περαιτέρω ανάπτυξης της Ευρωπαϊκής πολιτικής Ασφάλειας & Άμυνας

Το περασμένο Σάββατο, είχα την ευκαιρία να συμμετάσχω στην ημερίδα που διοργάνωσε η ελληνική έκδοση του περιοδικού MONTHLY REVIEW, σε συνεργασία με την Ελληνική Δημοκρατική Εταιρεία, αναφορικά με άγνωστες πτυχές της εφαρμοζόμενης εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ – μέσω του ΝΑΤΟ, στον ευρύτερο ευρωπαϊκό χώρο, όπως αυτές παρουσιάζονται μέσα από το βιβλίο του Daniele Ganser: “Οι μυστικοί στρατοί του ΝΑΤΟ, η επιχείρηση GLADIO και η τρομοκρατία στη Δυτική Ευρώπη”.

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στον Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων του Πάντειου Πανεπιστημίου με την συμμετοχή πολιτών που ασχολούνται με ειδικό ενδιαφέρον πάνω σε θέματα Διεθνών Σχέσεων και θεωρώ ότι ήταν αρκετά επιτυχημένη, με βάση τα όσα ειπώθηκαν από τους συμμετέχοντες, πολιτικούς και μη. Το γεγονός μάλιστα των παρεμβάσεων των Άκη Τσοχατζόπουλου και Γεράσιμου Αρσένη, οι οποίοι έχουν διατελέσει Υπουργοί Εθνικής Άμυνας στο παρελθόν, καθώς και του Παντελή Οικονόμου, ο οποίος έχει διατελέσει Γραμματέας της Επιτροπής Εξωτερικών και Άμυνας, προσέδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα στα όσα αναφέρθηκαν ή αν θέλετε μία πιο “τεχνική” προσέγγιση του θέματος που εκ των πραγμάτων, δεν θα μπορούσε να είναι πρόχειρη η αποσπασματική.

Στην παρουσίαση της όλης υπόθεσης, βοήθησε πολύ και η εκτεταμένη έρευνα που έχει διενεργήσει ο πολύ καλός δημοσιογράφος Κώστας Βαξεβάνης σχετικά με το θέμα και φώτισε “σκοτεινές” πλευρές... άγνωστες πλευρές (ίσως... όχι και τόσο άγνωστες) της Αμερικανικής παρέμβασης στην χώρα μας.

Σε ό,τι αφορά στο βιβλίο αυτό καθ' αυτό, επειδή ακόμη δεν το έχω διαβάσει, δεν μπορώ να διατυπώσω την άποψη μου σχετικά με το περιεχόμενο και τα γεγονότα στα οποία αναφέρεται. Ενδεχομένως, κάτι τέτοιο να συμβεί το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα.

Τέθηκαν πολλές σκέψεις και ερωτήματα στην κρίση των παραβρισκόμενων. Στο σημείο αυτό, αξίζει να γίνει αναφορά στις πολύ καίριες και εύστοχες επισημάνσεις του Βαγγέλη Χωραφά (o οποίος είναι ένας εκ των εκδοτών του περιοδικού). Επισημάνσεις που είχαν να κάνουν με την ποιότητα της έως τώρα εφαρμοζόμενης εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής άμυνας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Είμαι σίγουρος πως, θα αποτελέσουν ερεθίσματα για την συνέχιση του διαλόγου, μέσα από την πραγματοποίηση και άλλων παρόμοιων ή συμπληρωματικών εκδηλώσεων καθώς, δεν είναι εύκολο να γίνει η οποιαδήποτε ενδελεχής μελέτη τέτοιου είδους θεμάτων στο περιορισμένο χρονικό πλαίσιο μιας και μόνο συζήτησης, ακόμη κι αν η πληροφόρησή που μπορεί να έχουμε στην διάθεσή μας κρίνεται επαρκής και αξιόπιστα στοιχειοθετημένη.

Η αλήθεια είναι ότι βρισκόμαστε σε μια περίοδο έντονων πολιτικών και κοινωνικών ανακατατάξεων εντός της ΕΕ. Η συλλογική άμυνα και ασφάλεια, ενώ αρχικά αποτελούσε αρμοδιότητα της ΔΕΕ, ο ρόλος αυτός φαίνεται να έχει εγκαταλειφθεί υπέρ της ανάπτυξης των δομών και των ικανοτήτων της ΕΕ στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Πολιτικής Ασφάλειας και Άμυνας (ΕΠΑΑ), όπως άλλωστε αποδεικνύει η μεταφορά των επιχειρησιακών ικανοτήτων της ΔΕΕ προς την ΕΕ.

Σήμερα, αυτές οι πολιτικές περιλαμβάνονται στο πεδίο των αρμοδιοτήτων του ΝΑΤΟ και τίθεται ζήτημα – από πολλές πλευρές – στο κατά πόσο η ίδια η ΕΕ θα μπορούσε να επιτύχει έναν πιο ανεξάρτητο και κυρίαρχο ρόλο εντός και εκτός του ευρύτερου γεωγραφικού της χώρου.

Διαβάστε επίσης:

Οι μυστικοί στρατοί του ΝΑΤΟ. Η επιχείρηση Gladio και η τρομοκρατία στη Δυτική Ευρώπη

Κόκκινη Προβιά

NATO's secret armies: Cold War paramilitaries and Turkey's security state

The dark side of the West

NATO's secret armies linked to terrorism?

Από την Gladio στις σύγχρονες επεμβάσεις του ΝΑΤΟ

Πρόσφατη ιστορία

update #1, 13/07/08:
The talent of Gladio

ΝΑΤΟ: από το Gladio στις σύγχρονες επεμβάσεις

Η Ελληνική Δημοκρατική Εταιρεία (Ε.Δ.ΕΤ.) και το περιοδικό Monthly Review οργανώνουν διάσκεψη το Σάββατο 31 Μαΐου 2008, ώρα 11.00 π.μ., στην αίθουσα του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων (Ι.ΔΙ.Σ.) του Παντείου Πανεπιστημίου (Χιλ 3 & Αδριανού, Πλάκα) με θέμα:

ΝΑΤΟ: από το Gladio στις σύγχρονες επεμβάσεις

Η βασική εισήγηση θα γίνει από τον ερευνητή Daniele Ganser, συγγραφέα του βιβλίου Οι μυστικοί στρατοί του ΝΑΤΟ (εκδ. Antilogos). Θα ακολουθήσουν παρεμβάσεις και συζήτηση.

Χωρίς ομοφωνία για τα Σκόπια

Εν αναμονή του κοινού ανακοινωθέντος των τελικών συμπερασμάτων της Συνόδου των χωρών-μελών της Συμμαχίας και της διατύπωσης αυτού, μόλις πήραμε μία πρώτη γεύση. Σε ότι αφορά στην πρόσκληση ή μη των Σκοπίων στους κόλπους της Συμμαχίας – και σύμφωνα πάντα με τις πρώτες πληροφορίες που μπορούμε να έχουμε στην διάθεσή μας – ο Κώστας Καραμανλής κατέστησε σαφές κατά την διάρκεια του επίσημου δείπνου των ηγετών που ολοκληρώθηκε πριν από λίγο ότι, η Ελλάδα δεν μπορεί να συναινέσει, εφόσον δεν έχει επιλυθεί το ζήτημα της ονομασίας και των παρελκομένων αυτής! Με την θέση αυτή, συντάχθηκαν και αρκετές ακόμη χώρες, μεταξύ αυτών η Γαλλία, το Λουξεμβούργο, η Ισπανία, η Γερμανία, το Βέλγιο, ενώ από την «αντίπερα» όχθη, τάχθηκαν στο πλευρό των ΗΠΑ, η Σλοβενία, η Τουρκία και οι Βαλτικές χώρες...

Περισσότερη έγκυρη ενημέρωση, μπορείτε να έχετε εδώ…