Χαρούμενο κι ευτυχισμένο το 1968

 

«Όποιος επιχειρήσει να παραβιάσει τα μέτρα θα το μετανιώσει πικρά», είπε σήμερα ο υπουργός Υγείας Θάνος Πλεύρης κάνοντας λόγο για σαρωτικούς ελέγχους σε ότι αφορά στην περίοδο των εορτών των Χριστουγέννων. Από την πλευρά του, ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Τάκης Θεοδωρικάκος, ανέφερε ότι 10.000 αστυνομικοί θα βρίσκονται καθημερινά στους δρόμους, για την εφαρμογή των μέτρων με στόχο την δήθεν ανάσχεση του κορωνοϊού.

Δυστυχώς για εμάς, η κυβέρνηση δεν χάνει ευκαιρία να μας υπενθυμίζει πως έχουμε επιστρέψει για τα καλά στο ασπρόμαυρο της επταετίας και με πολιτικό διακύβευμα το … «ξεσκαρτάρισμα»… Όποιος έχει αμφιβολίες, ας δει τους υπουργούς της ΝΔ που ξεπήδησαν από τα τσικό της ΕΠΕΝ και μας κουνούν σήμερα το δάκτυλο.  

Προφανώς, οι άνθρωποι αυτοί όχι μόνον αδυνατούν να κατανοήσουν τα αυτονόητα αλλά αποφασίζουν και εφαρμόζουν μέτρα με πολιτική σκοπιμότητα. Ωστόσο, ένα υγειονομικό πρόβλημα λύνεται μόνον με υγειονομικούς όρους. Και γι’ αυτούς δεν γίνεται καμία απολύτως συζήτηση.

Με ανύπαρκτη (συμβιβασμένη και συνυπεύθυνη) αντιπολίτευση, με …επιδοτούμενους «επιστήμονες», με τα συστημικά μέσα ενημέρωσης (παραπληροφόρησης και προπαγάνδας) να υποδεικνύουν συμπεριφορές και πρακτικές, με την Δικαιοσύνη πλήρως υποταγμένη στην εκτελεστική και νομοθετική εξουσία και με τους πολίτες αδύναμους κι ανίκανους να δοκιμάσουν την όποια αντίδραση, η φασιστική λαίλαπα θα κάψει τα πάντα στο πέρασμά της!

Μέχρι να το συνειδητοποιήσουμε αυτό και να πούμε φτάνει, ως εδώ, συνάνθρωποί μας θα πεθαίνουν καθημερινά και όλοι οι υπόλοιποι θα χάνουμε λίγο-λίγο ό,τι με κόπο είχαν κατακτήσει οι προηγούμενοι από εμάς για εμάς, με πρόφαση την υγεία μας.

Άγιος Βασίλης ή το βρέφος Ιησούς;

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

Η Θεολογία της Απελευθέρωσης είναι ένα σώμα κειμένων που αποτελεί την θεωρητική έκφραση ενός κινήματος που εμφανίστηκε στην δεκαετία του ΄60 και κάποιοι ανιχνεύουν σε αυτό τον Χριστιανισμό της Απελευθέρωσης.

 

Ο Γκουστάβο Γκουτιέρεζ, που θεωρείται ο πατέρας της Θεολογίας Απελευθέρωσης, θεωρεί ότι «σήμερα περισσότερο παρά ποτέ, είναι σημαντικό να είμαστε με το μέρος εκείνων που αντιστέκονται, που αγωνίζονται, που πιστεύουν και που ελπίζουν». Αλλά σύμφωνα με τους θεολόγους της απελευθέρωσης, αυτό είναι δυνατό μόνο με «την επίτευξη κοινωνικής δικαιοσύνης μέσω βαθιών διαρθρωτικών μεταμορφώσεων της κοινωνίας».

 

Με αφορμή τις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, παραθέτουμε ένα κείμενο του Λεονάρντο Μποφ, μιας ηγετικής φυσιογνωμίας της Θεολογίας της Απελευθέρωσης.

 

Άγιος Βασίλης ή το βρέφος Ιησούς;

Leonardo Boff

 

Λόγω του ότι έχω μια μακριά γενειάδα και άσπρα μαλλιά, πολλά παιδιά, όταν με βλέπουν, με φωνάζουν Άγιο Βασίλη. Προσπαθώ ανεπιτυχώς να τους εξηγήσω ότι είμαι ο αδελφός του Άγιου Βασίλη και ότι η δουλειά μου είναι να επιβλέπω τα παιδιά, να παρατηρώ αν είναι καλοί μαθητές, αν φέρονται καλά στους συμμαθητές τους και αν ακούν τις συμβουλές των γονιών τους. Τους λέω ότι, μετά, θα αναφέρω τα πάντα στον Άγιο Βασίλη και εκείνος θα τους φέρει όμορφα δώρα τα Χριστούγεννα. Μια τέτοια ημέρα, κάποιο από τα παιδιά με ακολούθησε με απορία και όταν με είδε να μπαίνω σε ένα αυτοκίνητο, γύρισε στον πατέρα του και του είπε: «Μπαμπά, ο Άγιος Βασίλης δεν ήλθε με έλκηθρο, ήλθε με ένα αυτοκίνητο».

 

Αυτή είναι μια μορφή των Χριστουγέννων, με τις εικόνες που της αντιστοιχούν. Ο Άγιος Βασίλης είναι μια φιγούρα της αγοράς. Είναι ο παχουλός γηραιός άνδρας ο οποίος προσπαθεί να σαγηνεύσει τα παιδιά, έτσι ώστε να αναγκασθούν οι γονείς τους να τους αγοράσουν δώρα. Η μνήμη την οποία αντανακλά είναι του Αγίου Νικολάου, ο οποίος επίσης έφερνε δώρα, αλλά σήμερα έχει εξαφανισθεί παραχωρώντας τη θέση του στην παιδική φιγούρα ενός καλοπροαίρετου, αγαθού γηραιού άνδρα ο οποίος βγάζει εκπλήξεις από το σάκο του – προαγορασμένα αντικείμενα, τοποθετημένα στο σάκο.

 

Καθώς κάθε σπίτι έχει τηλεόραση –το ψωμί μπορεί να λείπει, αλλά η τηλεόραση ποτέ– τα παιδιά των φτωχών βλέπουν τον Άγιο Βασίλη και ονειρεύονται το μαγικό κόσμο που τους δείχνει, γεμάτο δώρα, παιδικά αυτοκίνητα, κούκλες και ηλεκτρονικά παιχνίδια, στον οποίο σπάνια μπορούν να έχουν πρόσβαση. Και υποφέρουν για αυτό, παρά τη λάμψη στα μάτια τους. Η αγορά είναι ο νέος θεός ο οποίος απαιτεί υποταγή από όλους. 

 

Για αυτό τα παιδιά πιέζουν τους γονείς τους για να σταματήσει ο Άγιος Βασίλης στο «δικό τους» σπίτι. Μετά υποφέρουν οι γονείς, γιατί δεν μπορούν να εκπληρώσουν τις επιθυμίες των παιδιών τους που έχουν ξελογιαστεί από τα τόσα αντικείμενα-φετίχ που τους δείχνει ο Άγιος Βασίλης.

 

Η αγορά αποτελεί μια από τις κυριότερες δημιουργίες. Υπήρξαν και υπάρχουν πολλές μορφές αγοράς. Η δική μας, καπιταλιστικού τύπου, χαρακτηρίζεται από τον αποκλεισμό και επομένως αποτελεί ένα θύτη ατόμων και επιχειρήσεων. Είναι πλήρως ανταγωνιστική και καθόλου αλληλέγγυα. Μόνο αυτοί οι οποίοι παράγουν και καταναλώνουν έχουν σημασία. Οι φτωχοί πρέπει να ικανοποιούνται με ψίχουλα ή να ζουν άσχημα στο περιθώριο της κοινωνίας. Τα Χριστούγεννα, ο Άγιος Βασίλης είναι η κεντρική καταναλωτική φυσιογνωμία για όσους είναι μέσα στο σύστημα και μπορούν να πληρώσουν.

 

Η γέννηση του βρέφους Ιησού είναι διαφορετική. Γεννήθηκε σε μια ταπεινή και σεμνή οικογένεια. Τη στιγμή της γέννησής του, ανάμεσα στα ζώα, οι άγγελοι τραγουδούσαν στον ουρανό, οι βοσκοί είχαν καθηλωθεί από τα συναισθήματα και κάποιοι σοφοί ήλθαν από μακριά για να τον χαιρετήσουν.

 

Όταν μεγάλωσε έγινε ένας εκπληκτικός αφηγητής ιστοριών και ένας περιπλανώμενος προσκυνητής με το μήνυμα της πλήρους συμπερίληψης όλων, ξεκινώντας από τους φτωχούς, τους οποίους αποκαλούσε «ευλογημένους».

 

Όσοι διατηρούν την ιερή μνήμη του, ακούν τη νύχτα των Χριστουγέννων την ιστορία της γέννησής του και γιορτάζουν μια ανθρωπιστική παρουσία του Θεού, ο οποίος πήρε τη μορφή ενός παιδιού. Και τον τιμούν γευματίζοντας με την οικογένεια και τους φίλους τους. Εδώ δεν υπάρχει ούτε αγορά, ούτε αποκλεισμένοι, μόνο φως, ευτυχία και αλληλεγγύη. Η ανταλλαγή δώρων συμβολίζει το μεγαλύτερο δώρο που μας έδωσε ο Θεός: τον εαυτό του με τη μορφή ενός παιδιού. 

 

Καλλιεργεί μέσα μας την ελπίδα ότι μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τον Άγιο Βασίλη, ο οποίος δεν μας πουλάει τίποτα παραπάνω από ψευδαισθήσεις.

 

Ο Ντον Πέτρο Κασανταλίγκα, βλέποντας το θείο βρέφος έγραψε: «Δεν έχω δει αυτό το αστέρι, αλλά έχω δει έναν πολύ φτωχό Θεό. Η Μαρία είχε επίγνωση, όπως επίγνωση είχε η νύχτα. Και ο βασιλιάς Ηρώδης ήταν για πάντα φοβισμένος». 

 

Ο βασιλιάς Ηρώδης δεν είναι πλέον ένα πρόσωπο, αλλά ένα σύστημα το οποίο συνεχίζει να θυσιάζει ανθρώπινες υπάρξεις στο βωμό ενός μοναχικού καταναλωτισμού.

Το πλοίο που μπλοκάρει την Κίνα

 γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

 

Το USS LST-821 , που μετονομάστηκε σε USS Harnett County (LST-821/AGP-281) , ήταν ένα πλοίο μεταφοράς αρμάτων μάχης που κατασκευάστηκε για το Ναυτικό των ΗΠΑ κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Υπηρέτησε το Ναυτικό των ΗΠΑ στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και στον Πόλεμο του Βιετνάμ. Μεταφέρθηκε στο Ναυτικό του Νότιου Βιετνάμ και μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ μεταφέρθηκε στο Ναυτικό των Φιλιππίνων το 1976, το οποίο το ονόμασε BRP Sierra Madre (LT-57).

Το 1999 η κυβέρνηση των Φιλιππίνων προσάραξε το πλοίο στα αβαθή του Second Thomas Shoal, στα νησιά Σπράτλι, προκειμένου να διατηρήσει την διεκδίκηση των Φιλιππίνων στην περιοχή των νησιών, σε αντιπαράθεση με την Κίνα. Στο πλοίο έχει εγκατασταθεί μόνιμα ένα απόσπασμα πεζοναυτών για να παρέχει προστασία στο ίδιο το πλοίο και στην περιοχή.

Από την πλευρά του Πεκίνου, η πιο συνηθισμένη δράση που αναλαμβάνεται είναι η παρεμπόδιση του εφοδιασμού της ομάδας των πεζοναυτών που διαμένει στο πλοίο.

Στις 18 Νοεμβρίου δύο πλοιάρια των Φιλιππίνων, τα Unaiza Mae 1 και Unaiza Mae 3 προσπάθησαν να προσεγγίσουν το πλοίο, αλλά απωθήθηκαν από τρία πλοία της κινεζικής Ακτοφυλακής τα οποία χρησιμοποίησαν κανόνια νερού. Τελικά, στις 23 Νοεμβρίου η αποστολή ολοκληρώθηκε, χωρίς να υπάρξει αντίδραση από την πλευρά της Κίνας.

Τα αιτήματα του Πεκίνου για μετακίνηση του ναυαγίου παραμένουν συστηματικά αναπάντητα από την πλευρά της Μανίλας, η οποία θεωρεί ότι στον βαθμό που η συγκεκριμένη περιοχή βρίσκεται μέσα στην ΑΟΖ των Φιλιππίνων, το ναυάγιο του πλοίου θα παραμείνει στην θέση του.

Παρά την σθεναρή στάση των Φιλιππίνων για την μη μετακίνηση του ναυαγίου, υπάρχουν κάποιες ενδείξεις ότι η κυβέρνηση επιθυμεί μείωση των εντάσεων με την Κίνα. Οι επιθέσεις με κανόνια νερού θεωρούνται εχθρικές πράξεις, αλλά όχι ένοπλες επιθέσεις. Επομένως δεν δίνουν την δυνατότητα ενεργοποίησης των συμφωνιών αμοιβαίας αμυντικής συνδρομής που έχουν υπογραφεί με τις ΗΠΑ. Παρ΄ όλα αυτά, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ έσπευσε να προειδοποιήσει το Πεκίνο ότι η Αμυντική Συμφωνία του 1951 καλύπτει και μη πολεμικά πλοία στη Νότια Κινεζική Θάλασσα.

Προς το παρόν, το Πεκίνο τηρεί στάση αναμονής. Ωστόσο, θίγεται η εικόνα της Κίνας ως υπερδύναμης της περιοχής με ένα πολεμικό ναυτικό που αυξάνει αριθμητικά και ποιοτικά, κάθε χρόνο. Πολλοί θεωρούν ότι η Κίνα, αργά ή γρήγορα, θα προσπαθήσει να επιλύσει το πρόβλημα. Γιατί με το πέρασμα του χρόνου, το ναυάγιο του BRP Sierra Madre μετατρέπεται σε πραγματικό σύμβολο ανάσχεσης της επέκτασης της Κίνας

Επιστήμονες και τσαρλατάνοι

 

«Δεν υπάρχει τίποτα πιο προσβλητικό για γιατρό και νοσηλευτή από το να τον κατηγορούν για επιλογή περιστατικών στις ΜΕΘ» τόνισε ο διευθυντής ΜΕΘ Ναυτικού Νοσοκομείου Αθηνών, Β. Μπέκος, στο πλαίσιο της πρόσφατης, έκτακτης συνέντευξης τύπου της Ελληνικής Εταιρίας Εντατικής Θεραπείας ενώ, η διευθύντρια ΜΕΘ του «Ευαγγελισμού», Αναστασία Κοτανίδου, εξέφρασε θλίψη και απογοήτευση για όσα ακούστηκαν για τις ΜΕΘ το τελευταίο διάστημα.

Κάποιοι γιατροί νιώθουν προσβεβλημένοι και απογοητευμένοι από όσα ακούγονται τις τελευταίες μέρες - και όχι μόνο. Και πώς να μην νιώθουν; Αξίζει όμως να διερευνηθεί ποιοι είναι αυτοί που θίγονται (…) καθώς, εκείνους που τιμούν τους όρκους τους και κάνουν την δουλειά τους όχι γιατί είναι υποχρεωμένοι αλλά, επειδή την αντιλαμβάνονται ως αποστολής ζωής δεν τους αγγίζει καμία μομφή και καμία προσβολή. Δεν απογοητεύονται κι εξακολουθούν να κάνουν την δουλειά τους γιατρεύοντας πληγές και σώζοντας ζωές!

Άραγε, ένιωσε το ίδιο προσβεβλημένος ο κάθε κ. Μπέκος, και εξέφρασε την ίδια θλίψη κι απογοήτευση η κάθε κ. Κοτανίδου, όταν συνάδελφοί τους ζητούσαν ευγενικά ή εκβίαζαν ασθενείς και συγγενείς ασθενών για… «επιχορήγηση»;

Άραγε, ένιωσε το ίδιο προσβεβλημένος ο κάθε κ. Μπέκος και εξέφρασε την ίδια θλίψη κι απογοήτευση η κάθε κ. Κοτανίδου, όταν συνάδελφοί τους αγνοούσαν τους ασθενείς που είχαν χειρουργήσει, και τους άφηναν παρατημένους στους αναρρωτικούς θαλάμους, επειδή είχαν τολμήσει να μην ικανοποιήσουν την απαίτησή τους;

Μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο λύνει κάθε απορία. Βρήκα όμως παλαιότερη συνέντευξη της κ. Κοτανίδου στην οποία διαβάζω το παρακάτω απόσπασμα: «Στα χρόνια της οικονομικής κρίσης τα προβλήματα στα δημόσια νοσοκομεία γιγαντώθηκαν. Υπήρξε μια μακρά περίοδος κατά την οποία μόνο τα αρνητικά ακούγονταν για το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Μια κακόβουλη κριτική και μια διάθεση να τα μηδενίσουμε όλα. Εξαιρετικά σπάνια επιβραβεύουμε τα καλά και τα ορθά που έχουν γίνει. Παράλληλα, υποβαθμίστηκε ο ρόλος του γιατρού και του νοσηλευτή, ενώ δόθηκε έμφαση μόνο στα φακελάκια και στους χρηματισμούς. Η οργή των πολιτών αύξησε τα περιστατικά βίας και χάθηκε το κύρος της «λευκής ποδιάς».

Έχει δίκιο. Σπάνια επιβραβεύουμε τα καλά και τα ορθά. Άλλο πράγμα όμως αυτό κι άλλο να επιχειρούμε να ρίξουμε παραβατικές/εγκληματικές/ανήθικες συμπεριφορές και πρακτικές μέσα στην κολυμβήθρα του εξαγνισμού. 

Εγώ γιατρός δεν είμαι. Δεν κρίνω την επιστημοσύνη τους. Δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Κρίνω και επικρίνω όμως την συνδικαλιστική τους νοοτροπία που δεν συνάδει με την φύση του λειτουργήματός τους. Ας αναλογιστούν οι ίδιοι τι φταίει. Καθένας επιτέλους θα πρέπει να αναλάβει την ευθύνη του χώρου του. Όλοι μας γνωρίζουμε ή υποψιαζόμαστε τι γίνεται γύρω μας. Είτε είμαστε έμποροι, καλλιτέχνες, γιατροί ή παπάδες. 

Τέλος, σε ό,τι αφορά στην σχετικήαναφορά του Κυριάκου Μητσοτάκη, περί χυδαιότητας (δεν ασχολούμαι καν με την Αξιωματική Αντιπολίτευση. Αυτή έχει ήδη κριθεί), μόνον η δική του διακυβέρνηση μπορεί χωρίς καμία δυσκολία να χαρακτηριστεί ως χυδαία. Η δική του διακυβέρνηση είναι ντροπή για την πατρίδα μας και προσβάλλει κάθε άνθρωπο που θεωρεί εαυτόν δημοκράτη. Και την ευθύνη αυτής της ντροπής δεν την έχει μόνον ο ίδιος αλλά και όλοι όσοι συμμετέχουν στην κυβέρνησή του και όλοι όσοι την στηρίζουν ή την ανέχονται ακόμη.

Αλήθεια, έχει αναλογιστεί κανείς που θα καταλήξουμε;

10η Δεκεμβρίου: Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

 

Ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αποτελεί δείγμα πολιτισμού και η προάσπισή τους υποχρέωση κάθε κοινωνίας, κάθε λαού και κάθε έθνους.

 

Το κακό είναι ότι, εμείς οι άνθρωποι, τα συνηθίζουμε τα μεγάλα λόγια... Συγκινούμαστε από μεγάλες ιδέες και μιλάμε εύκολα για αξίες και αρχές την ίδια ακριβώς ώρα και στιγμή που με την ίδια ευκολία και "συγκίνηση" απαξιώνουμε και διαψεύδουμε με τις πράξεις μας ό,τι διακηρύσσουμε!

 

Ολόκληρο το κείμενο της Οικουμενικής Διακήρυξης αξίζει να διαβαστεί και να ξαναδιαβαστεί, κυρίως δε το καταληκτικό της άρθρο (Άρθρο 30), σύμφωνα με το οποίο: "Καμιά διάταξη της παρούσας Διακήρυξης δεν μπορεί να ερμηνευθεί ότι παρέχει σε ένα κράτος, σε μια ομάδα ή σε ένα άτομο οποιοδήποτε δικαίωμα να επιδίδεται σε ενέργειες ή να εκτελεί πράξεις που αποβλέπουν στην άρνηση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών που εξαγγέλλονται σε αυτήν."

 

Η έννοια "ανθρώπινα δικαιώματα", απόρροια πολυδιάστατης φιλοσοφικής, πολιτικής και κοινωνικής εξέλιξης, διαμορφώθηκε στην Δυτική Ευρώπη κατά τον 17ο αιώνα και καθιερώθηκε μέσα από εθνικές και διεθνείς διακηρύξεις. 

 

Αφετηρία ήταν η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Bill of Rights) του 1689, όταν το αγγλικό κοινοβούλιο τερμάτισε την ελέω θεού βασιλεία και καθιέρωσε την ελεύθερη εκλογή των μελών του. Με το συνταγματικό αυτό κείμενο διακηρύχθηκε η ανωτερότητα του νόμου έναντι του βασιλιά και περιορίσθηκαν τα προνόμιά του.

 

Ακολούθησαν η Διακήρυξη της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας της 4ης Ιουλίου 1776 και οι Διακηρύξεις των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη της Γαλλικής Επανάστασης (1789 και 1793). 

 

Κι οι επαναστατημένοι Έλληνες κινήθηκαν πάντοτε με γνώμονα τις αρχές του ανθρωπισμού και με ένα αίσθημα δικαίου που αποτυπώνεται στις αρχικές πράξεις πολιτειακής ρύθμισης (Συντάγματα) του πρώτου ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους (1822 / 1823 / 1827). 

 

Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση ο Λένιν συνέταξε την Διακήρυξη των Δικαιωμάτων των Εργαζομένων και του Εκμεταλλευομένου Λαού, που δημοσιεύτηκε στις 16 Ιανουαρίου 1918. Σε αυτήν δεν γινόταν αναφορά στα ατομικά και θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου που υποχωρούν υπέρ του κοινωνικού συνόλου και των συλλογικών δικαιωμάτων. ...Σας θυμίζει κάτι αυτό; 

 

Ό,τι κι αν σας θυμίζει, η ποιότητα και η δύναμη της δημοκρατίας - ως πολιτικό σύστημα, τρόπος ζωής και σκέψης - εξαρτάται απόλυτα από αυτά τα ανθρώπινα δικαιώματα τα οποία δεν είναι γενικά κι αόριστα και συνιστούν έναν πολύ προσεκτικά δομημένο χάρτη ηθικών αρχών και προτύπων και για τα αστικά και για τα πολιτικά δικαιώματα. 

 

Στην θεωρία όλοι είμαστε μανούλες. Στην πράξη τα χαλάμε. Μέρες σαν κι αυτή, ευκαιρίες σαν κι αυτή, μας υπενθυμίζουν ότι τίποτε δεν έχει λυθεί ακόμη, και πως ο αγώνας ενάντια στην αυθαιρεσία, τον εκβιασμό, τον καταναγκασμό και τον βιασμό της ανθρώπινης ζωής είναι διαρκής κι επίπονος.

Περί ηγεσίας και ηγετών. Μια απάντηση στον Αλέξη Παπαχελά

 

Αγαπητέ κ. Παπαχελά, διάβασα με ενδιαφέρον το κείμενό σας υπό τον τίτλο: «Οι ηγέτες δεν υπολογίζουν το πολιτικό κόστος» και πριν από οτιδήποτε άλλο, να σημειώσω - για να μην παρεξηγηθώ - όλοι έχουμε το δικαίωμα να λέμε και να γράφουμε ό,τι θέλουμε έστω και αν η σημερινή κυβέρνηση ενοχοποιεί και στιγματίζει κάθε άποψη που εκφράζεται και δεν έχει προηγουμένως ζυγιστεί με τα δικά της μέτρα και σταθμά.

Ας δοκιμάσουμε μία προσέγγιση εν είδει ρητορικής ανάλυσης για να δούμε τι ακριβώς γράψατε και γιατί το γράψατε. Πάντα μέσα από το δικό μου πρίσμα. Επισημαίνετε ήδη από το ξεκίνημα ότι, «αυτός ο τόπος χρειάζεται επειγόντως μερικές μεγάλες μεταρρυθμίσεις.» Μεγάλη αλήθεια! Τι ακριβώς νοείται μεταρρύθμιση;  Μιλάτε και μιλάμε όλοι για αλλαγές στην παιδεία, την Δικαιοσύνη, την υγεία, την δημόσια διοίκηση κ.ο.κ., τί ακριβώς εννοούμε;

Κατά την άποψή σας, «μεταρρύθμιση σημαίνει ξεβόλεμα, αξιολόγηση, στοχοθεσία, αξιοκρατία.». Εγώ θα έλεγα: μεταρρύθμιση σημαίνει πραγματισμός, έρευνα, μελέτη, όραμα, συνείδηση, σχέδιο κι εν συνεχεία, ξεβόλεμα κι αξιολόγηση. Δεν είναι μόνον τεχνικό το ζήτημα αλλά και ζήτημα περιεχομένου. Για αξιοκρατία ας μην μιλήσουμε καν, διότι είναι μία λέξη και μία έννοια που έχει απαξιωθεί προ πολλού από όσους διαχειρίζονται κάθε είδους εξουσία, αρχής γενομένης από το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας το οποίο, κατ’ επανάληψη έχει φανεί, έχει κριθεί κι έχει αποδειχτεί κατώτερο των περιστάσεων.

Καμία μεταρρύθμιση δεν πετυχαίνει αν δεν λαμβάνει υπόψη της την πραγματική εικόνα της κοινωνίας και όχι την πλασματική - όπως αυτή διαμορφώνεται και παρουσιάζεται από τα μέσα ενημέρωσης ή από τα blueprints τεχνοκρατών και γραφειοκρατών που εν πάση περιπτώσει εργάζονται, ερμηνεύουν και προτείνουν εκτός κάδρου. Οι δε «άμεσα εμπλεκόμενοι» στους οποίους αναφέρεστε, έχουν το χρέος της ευθύνης και όχι το προνόμιο της ιδιοκτησίας.

Συμφωνούμε, κάθε χώρος οφείλει να αναδείξει τις ηγετικές του μορφές για να τραβήξει όλους τους υπόλοιπους αλλά, η χώρα μας γινόταν και γίνεται διαρκώς άνω κάτω διότι κανένας δεν λαμβάνει υπόψη του τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών και της ίδιας. Κανείς δεν έχει συναίσθηση του ρόλου του και της ευθύνης του. Όλοι έχουν την δική τους εικόνα, αλλά κανένας δεν σκέπτεται έστω και στιγμιαία αν η εικόνα που έχει και ό,τι φαντάζεται, ανταποκρίνεται στις ανάγκες και τις προσδοκίες του συνόλου.  

Να πάμε τώρα στις ηγεσίες και στο πολιτικό κόστος. Προφανώς διαφωνούμε αλλά εδώ και δεκαετίες δεν έχουμε στην χώρα μας ικανή ηγεσία με όραμα. Κι εφόσον δεν υπάρχει όραμα, πώς μπορεί να υπάρξει σχέδιο; Κι εφόσον δεν υπάρχει σχέδιο, πώς μπορεί να υπάρξει εξασφάλιση του κοινού συμφέροντος; Και ποιος τελικά είναι εκείνος που νομιμοποιείται να ορίζει το «κοινό συμφέρον»; (Η σύγκριση με άλλες χώρες και άλλες κοινωνίες, μπορεί να μας βοηθήσει στην απάντηση αυτών των ερωτημάτων.) Εντούτοις, έχουμε ανακύκλωση προσώπων, ιδεών κι αντιλήψεων καθώς και πλήθος κακών αντιγραφών και κάκιστων συμπεριφορών και πρακτικών που αν μη τι άλλο προσβάλλουν την νοημοσύνη μας. … Μετά έρχεται και η ανάληψη του «πολιτικού κόστους». Από τότε που άρχισαν οι πολιτικοί - με το δημοσιογραφικό σιγοντάρισμα - να μιλούν για πολιτικό κόστος, χάθηκε το φιλότιμο…

Όλοι ζητάνε δουλειές και παραπάνω λεφτά. Όχι μόνον οι συνδικαλιστές. Τα λεφτά του ελληνικού λαού που βγαίνουν με κόπο και πετιούνται αποδεδειγμένα σε τρύπιο κουβά δεν είναι οι όποιες αυξήσεις ή αναπροσαρμογές τελικά επιτυγχάνονται, αλλά οι βουλευτικές / κυβερνητικές αποζημιώσεις, οι μισθοί και συντάξεις των δικαστών, των διορισμένων συμβούλων και διεκπεραιωτών, των παρατρεχάμενων κι όλων των –ων που τρέφονται από το… «τέρας».

Ok. Απολαμβάνουν προνομίων και πρέπει να απολαμβάνουν προνομίων. Ποια είναι η ανταποδοτικότητα που προσφέρουν; Ποια είναι η ανταπόκριση των επιλογών και των αποφάσεών τους μέσα στην κοινωνία των πολιτών για την κοινωνία των πολιτών; Εκεί πρέπει να γίνουν οι μεγάλες τομές!!!

Επιπλέον, έχουμε ασφάλεια; Απολαμβάνουμε όλοι ισότητα και ισονομία; Πώς; Πότε; Με το ακαταδίωκτο και τις παραγραφές; Εδώ απαξιώνονται θεσμοί καθημερινά· τα παιδιά φεύγουν στο εξωτερικό - και δεν επιστρέφουν - διότι δεν έχει νόημα. Να μην μιλήσουμε καν για την παιδεία και το ελληνικό σχολείο!

Ηλικιωμένοι εκβιάζονται με ακόμη μεγαλύτερη ένδεια (οι περισσότεροι δεν ζουν στα πλούτη και τις ανέσεις) με πρόφαση μια επιδημία που ακόμη και ο πιο ανόητος καταλαβαίνει πως είναι ακριβώς αυτό: πρόφαση… Αλήθεια, ποιά η διαφορά του έλληνα πρωθυπουργού από έναν κοινό εκβιαστή; Είναι μήπως οι ξένες γλώσσες και το Harvard ή η δύναμη της… «πειθούς»;

Ατυχείς συμπολίτες μας, τώρα, αυτή τη στιγμή, αναγκάζονται να μετρούν τις ώρες τους και τις μέρες τους στο ψύχος και το υπομένουν με υπομονή κι αξιοπρέπεια. Ωστόσο, καλπάζει η ανάπτυξη μαθαίνω. Όπου να ‘ναι έρχεται και η ευημερία που υπόσχεται κι ο τούρκος πρόεδρος.

Πληρώνεται αδρά η προπαγάνδα αντί να ενισχυθεί το σύστημα υγείας… πώς το είχε πει τόσο χαριτωμένα ο κ. Σκέρτσος; Α, ναι!  «Πολυτέλεια»! Πολυτέλεια η ενίσχυση του συστήματος υγείας…

Η χώρα μας βρίσκεται στις πρώτες θέσεις παγκοσμίως σε άστεγους και μιλάμε για πολιτισμό; Μιλάμε για μεταρρυθμίσεις, ανάπτυξη και πρόοδο; Και αυτά είναι μόνον ψήγματα. Αν θέλετε, να το αναπτύξουμε ακόμη περισσότερο δημόσια. Ένα προς ένα όλα τα θέματα.

Βέβαια, κάθε τι έχει δύο όψεις και μπορούμε να δούμε τα πράγματα και από άλλη σκοπιά. Όμως, ένας και μόνον από εμάς να υποφέρει εξαιτίας των όποιων κυβερνητικών επιλογών και αποφάσεων, συνιστά συνολική μας αποτυχία!

Δεν μας λείπουν προσωπικότητες αγαπητέ κ. Παπαχελά. Άλλωστε οι προσωπικότητες - αν όχι από φυσικού τους -  μπορούν και χτίζονται και τα εργαλεία του marketing κάνουν καλή δουλειά. Άνθρωποι με συνείδηση μας λείπουν. Άνθρωποι με όραμα και άνθρωποι που να μπορούν να εμπνεύσουν το όραμά τους. Να το κάνουν κοινό κτήμα. Να μιλούν με ειλικρίνεια για να μπορούν και να πείθουν…

Το αποτέλεσμα που βλέπουμε γύρω μας, πράγματι μόνον αισιοδοξία δεν μπορεί να μας γεμίζει. Αναλογιστείτε για λίγο την ευθύνη που φέρετε εσείς ο ίδιος κι εγώ και όλοι μας, όσο στηρίζουμε ή ανεχόμαστε αυτή τη κατάσταση και αρκούμαστε σε διαπιστώσεις…

Οι «ηγέτες» δεν υπολογίζουν το «πολιτικό κόστος»; … «Ηγέτη» εννοείτε τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην προκειμένη περίπτωση; Μάλλον θα ήταν φρόνιμο να ξανασκεφτείτε τι γράψατε και να επαναδιατυπώσετε.

 

Ποιός ο νέος πολιτικός ορίζοντας για τις δημοκρατικές δυνάμεις της χώρας;

(Ή αλλιώς, ποιός ανησυχεί περισσότερο;)

 

Αναμφισβήτητα, το αριθμητικό μέγεθος των πολιτών που έσπευσε να ψηφίσει στον πρώτο γύρο των εσωκομματικών εκλογών του Κινήματος Αλλαγής είναι εντυπωσιακό, αν αναλογιστεί κανείς ότι ομιλούμε για το τρίτο σε δύναμη κόμμα μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο. Εντυπωσιακό μεν, αναμενόμενο δε, εξαιτίας της δυναμικής που παρουσιάζει το Κίνημα τους τελευταίους μήνες.

Η ανοδική πορεία που έδειχναν όλες οι μετρήσεις έως τώρα, αποτυπώθηκε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο κατά την χθεσινή εκλογική διαδικασία. Και το πιο αξιοσημείωτο; Ομιλούμε για ένα κόμμα χωρίς αρχηγό! Μένει επομένως να δούμε αν αυτή η δυναμική θα έχει συνέχεια, υπό ποιες προϋποθέσεις και υπό ποια ηγεσία…

Ένα είναι σίγουρο: Το πλήθος των μελών και των φίλων του ΚΙΝ.ΑΛ./ΠΑ.ΣΟ.Κ. που συμμετείχαν καθώς και το ποσοστό των ψήφων που πήρε ο Νίκος Ανδρουλάκης φάνηκε ικανό για να χάσουν κάποιοι τον ύπνο τους· και κατά την άποψή μου, αυτός δεν ήταν ούτε ο κ. Τσίπρας, ούτε τα στελέχη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., όπως διαβάζω στις διάφορες αναλύσεις των εφημερίδων και των ενημερωτικών ιστοσελίδων διότι, έχουν βολευτεί μια χαρά με τον αντιπολιτευτικό τους ρόλο.

Αυτή η πρώτη εκλογική νίκη του Νίκου Ανδρουλάκη και με το ποσοστό των ψήφων που απέσπασε, χαλάει την σούπα του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Νέας Δημοκρατίας. Το κυβερνών κόμμα κι ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης, θα ήθελαν να δουν νικητή του πρώτου γύρου είτε τον Ανδρέα Λοβέρδο, είτε τον Γιώργο Παπανδρέου. Η ηγεσία της ΝΔ επένδυσε πολιτικά στις δύο αυτές υποψηφιότητες. Φαίνεται όμως, η επένδυση της δεν απέδωσε το επιθυμητό.

Το κόμμα που ίδρυσε ο Κ. Καραμανλής και κατέληξε στο μητσοτακέικο ελλείψει αξιακού περιεχομένου και διεισδυτικού-πειστικού πολιτικού λόγου - εδώ και μία δεκαετία τουλάχιστον, έχει επεξεργαστεί κι έχει αναπτύξει μία αλαζονική καθεστωτική αντίληψη, η οποία βρήκε ανταπόκριση στη Χαριλάου Τρικούπη - ήδη πριν την εκλογική κατάρρευση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. - γεγονός που μετέβαλε τον χαρακτήρα του Κινήματος και το οδήγησε προς μια πιο συντηρητική κατεύθυνση, να δικαιολογεί και να συναινεί στην αναγκαιότητα μιας ανεξέλεγκτης κι αυταρχικής διακυβέρνησης για το «καλό του τόπου». Αντίπαλον δέος; ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας και οι «δυνάμεις» του «παλιού» «κακού» ΠΑ.ΣΟ.Κ που έψαξαν να βρουν ανάσα ζωής στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Επιπλέον, η σταδιακή ενοχοποίηση των ίδιων των πολιτών και κάθε διαφορετικής κι αντίθετης αντίληψης κι άποψης που δεν έχει υποδειχθεί και δεν υποδεικνύεται από τα δεξιά, αλλά και που δεν εναρμονίζεται με την «κυβερνώσα αριστερά» του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. εγκλώβισε ένα μεγάλο κομμάτι των κεντρώων και δημοκρατικών πολιτών σε παλινδρομήσεις χωρίς σκοπό ανάμεσα στη… Σκύλλα και τη Χάρυβδη.

Η συμπύκνωση στα αριστερά και τα δεξιά, άφησε ουσιαστικά ένα μεγάλο κενό στο κέντρο. Ωστόσο, ο κίνδυνος δεν βρίσκεται στα αριστερά. Κρύβεται στα δεξιά. Διότι για να παραμείνει ισχυρή η διακυβέρνηση Μητσοτάκη, απαξιώνει κάθε θεσμό και κάθε έννοια δημοκρατικής συμμετοχής (ζωής) κι έκφρασης των πολιτών.

Η εκλογική επίδοση του Νίκου Ανδρουλάκη, δεν αποτελεί εκδήλωση μόνον της βούλησης των ψηφοφόρων του Κινήματος Αλλαγής για ανανέωση κι ανακαθορισμό. Σηματοδοτεί συγχρόνως την προσδοκώμενη αλλαγή στο τοξικό και νοσηρό πολιτικό σκηνικό της χώρας μας.

 

Το σοκ στη ΝΔ χθες βράδυ πρέπει να ήταν πραγματικά πολύ δυνατό. Διαφορετικά, δεν θα σφύριζαν αδιάφορα σήμερα το πρωί τα στελέχη της, σχολιάζοντας πως η ανάδειξη ηγεσίας στο Κίνημα Αλλαγής δεν τους αφορά ή ότι το διακύβευμα είναι η κυριαρχία στον χώρο της κεντροαριστεράς.    

 

Στον χρόνο που απομένει μέχρι την διεξαγωγή του β’ γύρου, χωρίς να είμαι προφήτης, τα συστημικά μέσα ενημέρωσης θα επιδοθούν σε έναν αδυσώπητο αγώνα υποστήριξης της υποψηφιότητας Παπανδρέου μην και καταφέρουν να διατηρήσουν την έως τώρα «συνεννόηση» που θα επιτρέψει στον Κυριάκο Μητσοτάκη να κερδίσει και τις επόμενες εκλογές όποτε κι αν γίνουν.

Όμως, ανεξάρτητα από το αν είναι ή δεν είναι ο επόμενος πρόεδρος του ΚΙΝ.ΑΛ. ο Νίκος Ανδρουλάκης, η απουσία αξιών και αρχών από το κόμμα της ΝΔ, συνιστά μείζονα απειλή για το πολιτικό μας σύστημα και η δυσαρέσκεια των πολιτών για κάθε αντιδημοκρατική απόφαση και πρακτική της κυβέρνησης οφείλει να βρει τρόπο έκφρασης και μάλιστα γρήγορα. 

 

Ο Δρόμος του Μεταξιού της Τουρκίας

γράφει ο Μανώλης Μουράτογλου

 

Τα drones τα οποία έχουν αναπτυχθεί από διάφορες τουρκικές εταιρείες αποτελούν τον Δρόμο του Μεταξιού της Τουρκίας. Μια αλυσίδα συμμαχιών που εκτείνεται από τη Λιβύη, τη Συρία, το Κατάρ, την Ουκρανία, το Αζερμπαϊτζάν, μέχρι το Μαρόκο και με φιλοδοξίες για επέκταση και σε άλλες χώρες της Αφρικής, όπως η Τυνησία, της Μέσης Ανατολής, όπως η Σαουδική Αραβία και της Ασίας, όπως το Καζακστάν και η Ινδονησία.

Τα τουρκικά drones έχουν αποδείξει ότι λειτουργούν. Διαβάστε περισσότερα εδώ: www.geoeurope.org

Ο πρωθυπουργικός εκβιασμός κι η υποχρεωτικότητα του παραλογισμού

 

Σε μια αποστροφή της ομιλίας του χθες στην Βουλή, ο Πρωθυπουργός είπε ότι προτιμά «να φαίνεται πρόσκαιρα αυστηρός κι αργότερα υγειονομικά σωστός» (sic). Θα επανέλθουμε αργότερα σε αυτό. Ένα είναι σίγουρο: το τέλος της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, θα βρει την ελληνική κοινωνία περισσότερο διχασμένη από ποτέ, σε σύγχυση, και το πολιτικό μας σύστημα τραυματισμένο ανεπανόρθωτα από τον αυταρχισμό, απόρροια της ανεπάρκειας τόσο του ίδιου όσο και των κυβερνητικών στελεχών να διαχειριστούν αποτελεσματικά μία σειρά προβλημάτων, αρχής γενομένης από το ζήτημα του κορωνοϊού.

Αποκαλύφθηκε στην πορεία των πραγμάτων πως η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δεν ήταν και δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει το μέγεθος του κινδύνου. Το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε όλοι. Η επικοινωνιακή πολιτική έχει ξεφύγει πέρα από κάθε όριο λογικής και χρήμα διενεμήθη από εδώ κι από εκεί έτσι, ώστε να φτιαχτεί ένα αφήγημα που θα ήταν δυνατό να καλύψει την κυβερνητική ανικανότητα παρά στη θωράκιση του συστήματος υγείας της χώρας καθώς - από ιδεολογικής απόψεως της συντηρητικής  παράταξης, θεωρήθηκε και θεωρείται περιττή πολυτέλεια…

Ωστόσο, δεν υπήρξε ποτέ και καμία διάθεση σοβαρής διαχείρισης, και δεν εκπονήθηκε ποτέ κανένα απολύτως δομημένο σχέδιο αντιμετώπισης της υγειονομικής κρίσης. Δεν το λέω εγώ. Τα λένε οι ίδιοι στην Βουλή και στα τηλεπαράθυρα. Δεν χρειάζονται παραδείγματα κι αναφορές. Ας ανατρέξει κανείς στις κατά καιρούς δηλώσεις του κ. Σκέρτσου, του κ. Γεωργιάδη, του κ. Κικίλια… αλλά και να θυμηθεί και τα ποσά τα οποία έλαβαν οι τηλεμαϊντανοί επιστήμονες όπως οι κ.κ. Τσιόδρας, Γώγος, Μαγιορκίνης, Βασιλακόπουλος και λοιποί όχι για έρευνα αλλά για προπαγάνδα.

Με εκείνα και με τ’ άλλα φτάσαμε στο ακαταδίωκτο για όλους τους εμπλεκόμενους, στην τιμωρητική αναστολή εργασίας κρίσιμων επαγγελματικών ομάδων για την υγεία των πολιτών - εφόσον δεν υπέκυπταν στους κυβερνητικούς εκβιασμούς, την καθημερινή τηλε-τρομοκρατία του πληθυσμού από τα επιδοτούμενα συστημικά μέσα ενημέρωσης, τον διχασμό και τον στιγματισμό των ανεμβολίαστων και στην επιβολή δυσβάσταχτων εισπρακτικών κι όχι υγειονομικών μέτρων δήθεν για την… προστασία μας.

Παράλληλα, θεσμοί όπως η Δικαιοσύνη αποδείχθηκαν ανίκανοι να διασφαλίσουν το Σύνταγμα, την ζωή, την τιμή και την αξιοπρέπεια των ελλήνων πολιτών καθώς, φαίνεται και σε αυτή την περίπτωση περίτρανα πως, δεν λειτουργούν ανεξάρτητα από την εκτελεστική εξουσία αλλά άγονται και φέρονται από αυτήν. 

Όλα τα παραπάνω ενίσχυσαν το κυβερνητικό αφήγημα και την καχυποψία μεγάλης μερίδας των πολιτών κι έδωσαν συγχρόνως λαβή σε κάθε είδους φαντασιόπληκτο να μιλά για τσιπάκια, αλλαγές DNA, αντίχριστους και λοιπές σαχλαμάρες. Όλοι τους, με ηθικό αυτουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, πήραν στον λαιμό τους κόσμο και κανείς δεν πρόκειται να λογοδοτήσει γι’ αυτό.

Δυστυχώς, ο Πρωθυπουργός, με «ήσυχη συνείδηση» - όπως χαρακτηριστικά ανέφερε χθες από το βήμα της Βουλής - φέρει ακέραια την ευθύνη αυτής της κατάντιας κι ο παραλληλισμός με την Γερμανία της δεκαετίας του ’30 δεν είναι ούτε άστοχος, ούτε άτοπος. Όπως ο Χίτλερ και το NSDAP τότε, έτσι κι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Νέα Δημοκρατία σήμερα, κατάφεραν την ενοχοποίηση της κοινής λογικής και την αναγωγή της αυθαιρεσίας και του παραλογισμού σε μείζονα πολιτική επιλογή για όλους του τομείς της κοινωνίας! Ο Πρωθυπουργός, μάς πότισε με την ανηθικότητά του και τα συμπλέγματά του! Δεν έχει σημασία αν το διακύβευμα είναι διαφορετικό. Η ουσία παραμένει η ίδια. Και με την «ουσία» αυτή θα φτάσουμε μέχρι την «Τελική Λύση» εάν οι υγιείς και δημοκρατικές δυνάμεις της χώρας δεν ενεργοποιηθούν τάχιστα.

Φανταστείτε, κλίμα «ικανοποίησης» αποπνέει το κυβερνητικό επιτελείο μετά τη χθεσινή παρουσία του Πρωθυπουργού στην Ολομέλεια (!). Όμως, στα μάτια του κάθε δημοκράτη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι παρά ένας κοινός εκβιαστής που έχει βάλει στο στόχαστρό του το πιο αδύναμο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Τους γονείς μας, τους παππούδες μας και τις γιαγιάδες μας. Αύριο, ο στόχος θα είναι τα παιδιά μας και αργότερα εμείς. Θα τον αφήσουμε να φτάσει μέχρι εκεί;

Θα μου πείτε, κι άλλες χώρες ακολουθούν τον ίδιο δρόμο. Και; Σας νοιάζει τόσο πολύ τι γίνεται ή τι θα γίνει στο Λιχτενστάιν, την Βενεζουέλα ή το Μπουτάν; Ακόμη περισσότερο· ποιός λαός χρήζει αυταρχικής εξουσίας; Ποιος λαός αξίζει μία ηγεσία κοινωνικά ανάλγητη, ασυνείδητη, αδίστακτη και ανίκανη;

Επιβάλλεται από αυτήν την πραγματικότητα η αντίδρασή μας να είναι δυναμική. Ίσως να ήρθε η ώρα να δείξουμε έμπρακτα τι σημαίνει να είσαι δημοκράτης μέσα ένα σύνολο που φασίζει ή εν πάση περιπτώσει, οδεύει προς τον φασισμό. Ο καθένας να αναλάβει επιτέλους την ευθύνη του! Τώρα, τι μορφή θα έχει αυτή η αντίδραση και με ποιους όρους θα εκφραστεί, δεν είναι δική μου δουλειά για το πω.

Στο ζήτημα του ιού αυτό καθ’ αυτό. Έχουμε υποχρέωση να προστατεύουμε ο ένας τον άλλον κι έχουμε υποχρέωση να προστατεύουμε τους αγαπημένους μας. Ο εμβολιασμός με αμφίβολης αποτελεσματικότητας εμβόλια, με επιβεβαιωμένους θανάτους και αποδεδειγμένες μη αναστρέψιμες βλάβες σε πολλές περιπτώσεις, είναι μία λύση. Δεν είναι πανάκεια. Άλλωστε, οι παραλλαγές και οι μεταλλάξεις που διαρκώς βγαίνουν και θα βγαίνουν, τα καθιστά ολοένα και πιο αναξιόπιστα κι αναποτελεσματικά.

Κατά συνέπεια, ο κ. Μητσοτάκης και πάλι κάνει λάθος να πιστεύει ότι θα αποδειχθεί υγειονομικά σωστός στο μέλλον και σύντομα θα έρθει η ώρα που οι φίλοι της Νέας Δημοκρατίας θα αναρωτιούνται τι δεν πήγε καλά… και δεν αναφέρομαι μόνον στις εκλογές.

Δοκιμάσατε ό,τι μπορούσατε αγαπητοί φίλοι και κύριοι της Νέας Δημοκρατίας κι αποτύχατε. Κι εφόσον εξακολουθείτε να ενοχοποιείτε τους συμπολίτες σας και τους συμπατριώτες σας και μάλιστα τους πιο ευάλωτους, για την δική σας αποτυχία, μόνον οργή και μίσος σας αξίζει. Ίσως έτσι να έλθει μία κάποια ισορροπία…

Ο πόλεμος του βυθού*

γράφει ο Παύλος Χριστόπουλος 

 

Ο «πόλεμος του βυθού» ανάμεσα στη Δύση και στη Ρωσία βρίσκεται σε εξέλιξη. Αφορά τους φόβους χωρών της Δύσης ότι η Ρωσία μπορεί να κόψει τα υποβρύχια καλώδια των οπτικών ινών, ή να κάνει υποκλοπές σε αυτά.

Για να επιτύχει τέτοιου είδους στόχους, η Ρωσία μπορεί να χρησιμοποιήσει τη Διεύθυνση Υποβρύχιας Έρευνας, ή αλλιώς Gugi, ή αλλιώς Στρατιωτική Μονάδα 40056. Χρησιμοποιεί ως βάση της την Olenya Guba στο Μουρμάνσκ. Πρόκειται για την κύρια βάση της 29ης Μονάδας Υποβρυχίων του Βόρειου Στόλου, στην οποία περιλαμβάνεται και ένας αριθμός υποβρυχίων για ειδικές αποστολές ─κυρίως κατασκοπευτικές─ που χρησιμοποιούνται από τη Στρατιωτική Μονάδα 40056.

Στη μονάδα αυτή ανήκει και το σκάφος Yantar, το οποίο επισήμως θεωρείται ως ωκεανογραφικό, αλλά οι Δυτικοί ισχυρίζονται ότι κινείται κοντά σε υποβρύχια καλώδια, σε διάφορες θαλάσσιες περιοχές της Ευρώπης.

Θεωρείται ότι ο συνδυασμός του σκάφους επιφανείας Yantar με τα ειδικά υποβρύχια Lusharik και Poseidon, μπορεί να αποτελέσει κίνδυνο για τα υποβρύχια καλώδια οπτικών ινών και όχι μόνο. Οι Δυτικοί θεωρούν επίσης ότι μέσα από αυτά τα σκάφη η GRU, η στρατιωτική μυστική υπηρεσία μπορεί να κάνει υποκλοπές από τα υποβρύχια καλώδια.

Τα τελευταία χρόνια, το ΝΑΤΟ παρακολουθεί στενά αυτές τις εξελίξεις. Προς το παρόν, δεν έχει διαπιστωθεί από την πλευρά του ΝΑΤΟ, κάποια ρωσική επιχείρηση ενάντια στη Δύση. Ωστόσο, στους νατοϊκούς κύκλους υπάρχει προβληματισμός για το αν μπορεί να υπάρξουν απειλές στο υποβρύχιο σύστημα καλωδίων, το οποίο ξεπερνά τα 1,3 εκατομμύρια χιλιόμετρα σε παγκόσμια κλίμακα.

Η ΕΕ με την NIS 2 (Network and Information Systems) Directive, φαίνεται αποφασισμένη να αυξήσει την προστασία των υποβρύχιων καλωδίων. Και αυτό είναι λογικό, δεδομένου ότι το 97% των επικοινωνιών μεταξύ ΕΕ και ΗΠΑ διέρχεται μέσα από αυτές τις υποδομές. Ο Ολλανδός ευρωβουλευτής Μπαρτ Γκρότχαϊς υπεύθυνος για την αναθεώρηση της NIS, είναι μεταξύ αυτών που θεωρούν ότι η Μόσχα μπορεί να ψάχνει τρόπους για να σαμποτάρει την υποβρύχια υποδομή.

Σε διάφορες πρωτεύουσες της Δύσης έχει αυξηθεί η καχυποψία ότι η Ρωσία θέλει να αποσυνδεθεί από το ίντερνετ. Έχει ήδη κάνει δύο προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση. Αν και όταν το καταφέρει, τότε ο «πόλεμος του βυθού», ίσως πάρει άλλη διάσταση.

*Αναδημοσίευση από το geoeurope.org