"Πνεύματα" και... φαντάσματα

Κι ενώ το ζήτημα περί διερευνητικών επαφών, ουσιαστικά το θέμα της εξομάλυνσης των σχέσεων με την Τουρκία παραμένει ανοικτό, οι τούρκοι αξιωματούχοι φαίνεται πως δεν αντιλαμβάνονται την ιστορική τους ευθύνη ούτε καν απέναντι στον ίδιο τους τον λαό! Μόλις προχθές δήλωνε εμφατικά ο Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας: «… Καθώς κάνουμε όλα αυτά τα βήματα, ειλικρινά λέμε, ενεργούμε με το πνεύμα του 1974. Έχουμε το πνεύμα του αείμνηστου Ετσεβίτ, του αείμνηστου Ερμπακάν και του αείμνηστου Τουρκές, και διατηρούμε αυτό το πνεύμα ζωντανό.» … προσπαθώντας για πολλοστή φορά να κατεβάσει το επίπεδο ολόκληρου του πολιτισμένου κόσμου στη χαμέρπεια του ισλαμισμού για να αναβαθμίσει έτσι τον εξτρεμισμό στο σημείο μίας τάχα πολιτικής ορθότητας (συνδιαλλαγής).

Η δήλωση του, μου θύμισε ένα παλαιό άρθρο του «αριστερού», μετέπειτα Πρωθυπουργού της Τουρκίας κι ενορχηστρωτή της κυπριακής τραγωδίας, Ετσεβίτ, παραμονές των Χριστουγέννων του ’54, υπό τον τίτλο: «Τουρκία: η πατρίδα του Αγίου Βασιλείου» με το οποίο αναφερόταν στα ποιοτικά γνωρίσματα των τούρκων.

«... είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, οι τούρκοι είναι μουσουλμάνοι...».

Η φράση αυτή είναι πραγματικά αξιοσημείωτη. Δεν περιγράφει μόνον την ταυτοτική συνάρτηση εθνικής συνείδησης και θρησκευτικής πίστης, δείχνει επίσης πως οι τούρκοι -  ισλαμιστές κι εθνολαϊκιστές - αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο.  

Ο συγγραφέας του άρθρου, με την αλαζονεία που διακρίνει την τουρκική έκφραση, κατά πρώτον αναδεικνύει το Ισλάμ σε κυρίαρχο στοιχείο της τουρκικής ταυτότητας κι απαξιώνει τεχνηέντως τον Χριστιανισμό. Κατά δεύτερον καθιστά κάθε μειονότητα (θρησκευτική, εθνική, πολιτισμική ακόμη ακόμη και γλωσσική) ανύπαρκτη κι επικαιροποιεί την ιδέα/επιδίωξη περί «ταυτοτικής καθαρότητας».

Κατ’ επέκταση, επιχειρεί να εγγράψει την εγκληματική δράση των τούρκων στη λήθη, νομιμοποιώντας την παραχάραξη της Ιστορίας και την εκμετάλλευση της πολιτιστικής κληρονομιάς των λαών της Μικράς Ασίας και των γύρω περιοχών (Αρμενίων, Ελλήνων κλπ) στον βωμό του τουρκισμού, επιβεβαιώνοντας παράλληλα την άποψη πολλών από εμάς ότι δεξιά κι αριστερά στην Τουρκία δεν υφίσταται. Ένα πράγμα μόνο υπάρχει: τουρκισμόςˑ ο οποίος, φέρεται πάνω στο άρμα του ισλαμισμού ως ηνίοχος!  

Αν τώρα ανατρέξει κανείς στην σχετική αρθρογραφία, με σκοπό την διερεύνηση των έργων και των ημερών των ισλαμιστών στην Τουρκία, θα βρει πλήθος όρων όπως, «φιλελεύθερο Ισλάμ», «μεταρρυθμιστικό Ισλάμ», «φιλοδυτικό Ισλάμ» «μετριοπαθές πολιτικό Ισλάμ» κλπ., όρους που επιχειρούν να περιγράψουν την φυσιογνωμία και τη συμπεριφορά του συστήματος εξουσίας στην γειτονική μας χώρα, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο πεδίο των διεθνών της σχέσεων και της εξωτερικής της πολιτικής. Καμία περιγραφή όμως δεν είναι δόκιμη.

Όλοι οι παραπάνω προσδιορισμοί, προϋποθέτουν ένα δημοκρατικό πλαίσιο διακυβέρνησης κι ο ισλαμισμός, δεν είναι συμβατός με την δημοκρατία. Άρα, δεν μπορεί να είναι φιλελεύθερος και σε καμία περίπτωση δεν διάκειται φιλικά προς την Δύση και τον πολιτισμό γενικότερα. Ο ίδιος, είναι ανίκανος να παράξει πολιτισμό! Αντίθετα μέσα από την διαστρέβλωση, την αυθαιρεσία, την βία και την όποια συγκρουσιακή πορεία που ακολουθεί κάθε φορά, φιλοδοξεί να υπερισχύσει και να επιβληθεί άνευ όρων. 

Η συγκεκριμένη δήλωση του Μεβλούτ Τσαβούσογλου είναι μία ακόμη καθαρή εκδήλωση της φασιστικής αντίληψης των τούρκων ισλαμιστών, η οποία διαμορφώθηκε συν τω χρόνω, τόσο από τις πολιτικές επιδιώξεις όσο κι από την θρησκευτική συνείδηση των θεράποντών της. Όσοι προσβλέπουν στην «αναβίωση» του κοσμικού χαρακτήρα της Τουρκίας μάλλον θα απογοητευθούν, διότι αυτός ο χαρακτήρας δεν υπήρξε ποτέ… Για την αποκατάσταση της αλήθειας, ο Άγιος Βασίλειος δεν γεννήθηκε στην Τουρκία αλλά στην Βυζαντινή Μικρά Ασία.

 

Σχετική αρθρογραφία:

1. https://www.tanea.gr/2020/12/15/politics/tsavousoglou-emeis-allazoume-ti-rota-stin-an-mesogeio/
2. http://ecevityazilari.org/items/show/121

Τα πάντα εν σοφία εποίησε...

...ακόμη και την γέννησή Του, για να μας υπενθυμίζει κάθε φορά, με κάθε πόνο και με κάθε αναστεναγμό πως το “όλον” είναι αποτέλεσμα δημιουργίας κι όχι τυχαίο γεγονός!

Η ανάμνηση της Γέννησης του Ανθρώπου συντελείται καθημερινά παντού κι υπό οποιεσδήποτε συνθήκες κι όμως, εξακολουθούμε να μην αντιλαμβανόμαστε την “ουσία” του θαύματος!

Η ανθρώπινη ζωή κοστολογείται και τιμολογείται, αδιάφορα από την νομισματική μονάδα χρήσης, κι αντιμετωπίζεται ως εμπορικό διακύβευμα μέσα σ’ ένα περιβάλλον “super market” που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε όχι για να εξυπηρετεί τις ανάγκες μας αλλά, για να μας αποφέρει κέρδος… κέρδος που στο τέλος-τέλος δεν απολαμβάνουμε ποτέ!

Ας βγάλουμε τα χέρια απ’ τις τσέπες κι ας τα χρησιμοποιήσουμε επιτέλους! Όχι για να πουλήσουμε ή ν’ αγοράσουμε, αλλά για να δημιουργήσουμε… έστω κάτι το ελάχιστο! Με αγάπη όμως και πίστη! Ίσως έτσι, ο κάθε πόνος κι ο κάθε αναστεναγμός να γίνουν λίγο πιο υποφερτοί… 

Καλά Χριστούγεννα σε όλους!!!

Περί επιδημίας κι αποδημίας

Λένε, σε περιόδους κρίσεως και στις δύσκολες στιγμές, βγαίνει ο καλύτερος εαυτός μας και αυτό είναι αληθές. Αληθές όμως είναι πως για κάποιους από εμάς βγαίνει στην επιφάνεια και ο χειρότερος εαυτός μας κι έτσι διατηρείται η όποια ισορροπία.

Όλοι οι προηγούμενοι μήνες έδειξαν πως δεν είμαστε κατάλληλα προετοιμασμένοι ούτε για τη καλή ούτε και για την ανάποδη! Και φτάνουμε στο σήμερα. Σήμερα, η αντίδραση μας στο εμβόλιο, το οποίο ετοιμάστηκε και προορίζεται να προστατεύσει τον γενικό πληθυσμό, έχει προκαλέσει διχογνωμία που φτάνει στα όρια του παραλογισμού.

Εκείνοι που έχουν πεισθεί για την αναγκαιότητα του εμβολιασμού με εμβόλιο το οποίο - εκ των πραγμάτων - είναι αμφιβόλου δράσεως κι αποτελεσματικότητος, κατηγορούν εκείνους που διστάζουν κι εκφράζουν επιφυλάξεις ως αμόρφωτους, αφελείς ακόμη κι επικίνδυνους!

Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Έχουμε πρόβλημα; Ναι, έχουμε πρόβλημα. Υπάρχει ο κορωνοϊός; Ναι, υπάρχει και συνιστά απειλή για κάποιους από εμάς, όχι όμως για όλους! Υπήρξαν και κατά το πρόσφατο παρελθόν απειλές κατά της υγείας του γενικού πληθυσμού; Βεβαίως και υπήρξαν κι εξακολουθούν να υπάρχουν. Τί συνέβη σε εκείνες τις περιπτώσεις; Ποιά ήταν η αντιμετώπιση από τους ανευθυνο-υπεύθυνους (τις πολιτικές ηγεσίες δηλαδή), τις φαρμακευτικές εταιρείες και την επιστημονική κοινότητα;

Τα ερωτήματα τα θέτουμε για να έχουμε ένα μπούσουλα. Ε;

Στην χώρα μας τώρα. Αν κανείς ανατρέξει στα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ θα διαπιστώσει πως τα προηγούμενα χρόνια οι θάνατοι κυμαίνονταν στα ίδια επίπεδα (300-350 / ημέρα) με σήμερα. Η διαφορά βρίσκεται στο γεγονός ότι τώρα - ευτυχώς που γίνονται θαύματα - δεν πεθαίνει κανείς από γηρατειά, καρκίνους ή ό,τι άλλο παρά μόνον από κορονωιό. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στην Γερμανία αλλά, εν πάση περιπτώσει, μένει στον καθένα να το επαληθεύσει.

Τι έπραξε και τί πράττει η ελληνική κυβέρνηση;

Έβγαλε από τον πάγο πρόσωπα όπως ο Μόσιαλος, με αντικειμενικό σκοπό να επηρεάσει και ακολούθως να διαμορφώσει την κοινή γνώμη. Οι νεότεροι δεν τον γνωρίζουν αλλά οι παλαιότεροι ασφαλώς και τον θυμούνται.

Αντί να κόπτεται για την ασφάλεια και την υγεία των πολιτών, προτίμησε την επιβολή αλόγιστων περιορισμών κι επιδόθηκε στη βεβαίωση προστίμων και μάλιστα με υπερβολικό ζήλο που θα ζήλευε κι ο Κιμ Γιονγκ Ουν. Αλήθεια ή ψέμματα;

Ξόδεψε και ξοδεύει, σύμφωνα με όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας σημαντικά ποσά στην επικοινωνιακή διαχείριση του όλου θέματος αντί να ενισχύσει το σύστημα υγείας. Αλήθεια ή ψέμματα;

Συνέπεια αυτής της λογικής ήταν και η διοχέτευση κεφαλαίων προς κάθε «επιστήμονα» όχι για έρευνα αλλά για τηλεοπτική εμφάνιση! Αλήθεια ή ψέμματα;

Οι πολιτικές μιας κάποιας ελάφρυνσης των βαρών των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων όχι μόνον δεν έχουν και δεν θα έχουν κανένα απολύτως αποτέλεσμα, αντίθετα θα μας ξαναφέρουν πίσω στο 2010 και αυτή τη φορά με μεγαλύτερη ένταση. Αποδεικνύεται έτσι πως ήταν (είναι) μία κυβέρνηση χωρίς πρόγραμμα και σχέδιο.

Την ίδια ώρα που όλοι μας περιμένουμε επιδόματα κι ελαφρύνσεις για συντήρηση, ο πολιτικός κόσμος της χώρας, πληρώνεται κανονικά έστω κι αν αμφισβητείται η χρησιμότητά του... (αυτή όμως, είναι μία άλλη ιστορία) και δεν δίνει - έστω αυτή τη φορά - το παράδειγμα που θα έπρεπε πρώτος να δώσει στους κατοίκους αυτής της χώρας. Σε όλους εμάς. Αντίθετα τι βγαίνουν και μας λένε; Οι αποταμιεύσεις των ελλήνων αυξήθηκαν(!).

Το γνωρίζουμε. Δεν είμαστε ούτε Νορβηγία, ούτε Ελβετία και ούτε θα γίνουμε ποτέ γιατί δεν βολεύει εκείνους που είναι βολεμένοι. Όταν όμως έχεις να διαχειριστείς ένα πρόβλημα, οφείλεις να λειτουργήσεις με προσοχή και σοβαρότητα. Με συνείδηση και σχέδιο.

Το ζήτημα δεν είναι υγειονομικό - μόνο. Είναι πρώτα και κύρια πολιτικό και ηθικό, και η ελληνική κυβέρνηση απέτυχε σε κάθε περίπτωση. Αντί λοιπόν να βρισκόμαστε σε αντιπαράθεση μεταξύ μας, μήπως να δούμε και να αντιμετωπίσουμε τα πράγματα στην πραγματική τους βάση;

Σε ό,τι αφορά στο εμβόλιο... Τί να πώ; Δεν είμαι γιατρός. Ο Μπουρλά όμως ως ευγενής έντιμος κι αξιοπρεπής καθώς είναι, δεν έχει εμβολιαστεί με το εμβόλιο της εταιρείας του και δεν προτίθεται να εμβολιαστεί, όπως και κανείς από τις κεφαλές της Pfizer... Πολύ φοβάμαι πως ο υπαρκτός κίνδυνος μιας υγειονομικής κατάστασης, έδωσε την δικαιολογία που ήθελε ο «δυτικός» και «πολιτισμένος» κόσμος για να επιβληθούν πολιτικές ελέγχου και περιορισμού με το πρόσχημα της υγείας και της ασφάλειας κι είναι πράγματι αστείο αν αναλογιστεί κανείς πως εκείνοι που κόπτονται για την υγεία και την ασφάλειά μας, έχουν καταστρέψει οικονομικά και κοινωνικά οικογένειες κι οικογένειες... επαγγελματίες κ επαγγελματίες... ανθρώπους και ανθρώπους... ζωές και ζωές...

Ναι, πιθανόν είμαστε αφελείς κι επικίνδυνοι. Σήμερα όμως δεν είναι σχεδόν κανείς αμόρφωτος και αν πρέπει να επιλέξω, προτιμώ τους αμόρφωτους από τους «σπουδαγμένους» γιατί αυτοί τουλάχιστον διαθέτουν κάποια ελάχιστα αποθέματα τσίπας.

Ο λόγος είναι πολιτικός. Τίποτε περισσότερο. Τίποτε λιγότερο.

Γεωπολιτική θεώρηση της κατάστασης της Ανατολικής Μεσογείου, υπό το πρίσμα των νέων διεθνών γεγονότων και εξελίξεων

Ολοκληρώθηκε χθες βράδυ η πρώτη ψηφιακή συνάντηση του Κύκλου των Φίλων με προσκεκλημένο ομιλητή τον καθηγητή Ιωάννη Μάζη ο οποίος, μέσα σε δυόμιση ώρες περίπου ανέπτυξε - όσο αυτό ήταν εφικτό - όλο το εύρος των δεδομένων της νέας γεωπολιτικής πραγματικότητας που διαμορφώνεται στην περιοχή μας το τελευταίο διάστημα με ευθύνη της Τουρκίας κι όλων εκείνων των Δυνάμεων που, για δικούς τους λόγους, υποβαθμίζουν τον κίνδυνο που ελοχεύει όχι μόνον για την πατρίδα μας αλλά και για ολόκληρη την Ευρώπη.

Πλέον των διακοσίων ατόμων παρακολούθησαν την διάλεξή του, γεγονός που δείχνει το ενδιαφέρον και την αγωνία της κοινωνίας μας για τα όσα συμβαίνουν και για όσα μέλλουν να συμβούν.

Το ενδιαφέρον όμως δεν φτάνει. Χρειαζόμαστε κάτι παραπάνω. Κι αυτό οφείλει να το σκεφτεί ο καθένας μας στο μέτρο που του αναλογεί...

 

 

Ο Εφιάλτης ήταν παιδί μας και ο Δούρειος Ίππος δικό μας κατασκεύασμα...

Διάβασα με μεγάλη περιέργεια το άρθρο του κυρίου Φριτζαλά με τίτλο: "Συνδέοντας το Ναγκόρνο Καραμπάχ με τη Θράκη"¹, που δημοσιεύθηκε από το SLpress.gr και διάβασα ομοίως, με την ίδια περιέργεια, και το σχετικό δημοσίευμα της εφημερίδας Türkiye η οποία, αναπαράγει τις απόψεις του κι επισημαίνει τον "προβληματισμό" και τους "φόβους" του.

Υποθέτω, το Κρεμλίνο ικανοποιήθηκε απόλυτα όμως... θα επανέλθω αργότερα σε αυτό.

Είναι αλήθεια, στο πεδίο διαμόρφωσης κλίματος, δεν υπάρχει κανένας απολύτως περιορισμός κι ο καθένας μπορεί να εκφράζει ό,τι θέλει κι όπως θέλει. Όμως, η συμμετοχή στο δημόσιο διάλογο κι ως εκ τούτου, κάθε δημόσια έκφραση, οφείλει κατά την ταπεινή μου γνώμη να είναι αντικειμενική, να στοιχειοθετείται και να διαθέτει θετικό πρόσημο σε κάθε περίπτωση. Δεν γράφουμε για να γράφουμε κι ούτε μιλάμε για να μιλάμε.

Στις Διεθνείς Σχέσεις και την εξωτερική πολιτική δε, θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί διότι έστω και άθελά μας - εγώ δεν θέλω να βλέπω πουθενά σκοπιμότητα - πολλές φορές ζημιώνουμε τη συνολική εθνική μας προσπάθεια.

Πολύ καλά τα γράφει λοιπόν ο κύριος Φριτζαλάς. Όμως, ο πολιτικός του συλλογισμός, όπως αυτός καταλήγει με τα συμπεράσματά του, είναι και εσφαλμένος κι ας μου επιτραπεί, και ύποπτος.

Εσφαλμένος διότι δεν στηρίζεται σε καμία νομική βάση ή ιστορικό προηγούμενο και ύποπτος διότι από την πρώτη και μόνο ανάγνωση, δεν δυσκολεύεται κανείς να διακρίνει την λογική που θέλει να προωθεί με την εξωτερική πολιτική της η Ρωσία σε ό,τι αφορά την Νοτιοανατολική Ευρώπη.

Ψάχνοντας λίγο περισσότερο - μην και κάνω λάθος - βρήκα παλαιότερη δημόσια τοποθέτηση² του κ. Φριτζαλά σύμφωνα με την οποία - και αντιγράφω επακριβώς:

«Πριν από μια χιλιετία, η Ελλάδα και το Βυζάντιο έγιναν ἡ γέφυρα γιὰ τὸν ἐκπολιτισμὸ τῆς Ρωσίας. Ἡ ἲδια ἡ Ρωσία καλεῖται σήμερα νὰ γίνει ἡ γέφυρα ἀπὸ τὴν ὁποία θὰ διαβεῖ ὁ Ἑλληνισμὸς στὴν νέα του πορεία γιὰ τὸν ἐξανθρωπισμὸ τῆς Οἰκουμένης.»

Διαβάζοντας την συγκεκριμένη φράση, επιβεβαιώθηκαν οι υποψίες μου. Θυμήθηκα όλες τις προηγούμενες πετυχημένες ή αποτυχημένες προσπάθειες απαξίωσης και χειραγώγησης της Ελλάδος και του Ελληνισμού από το "ξανθό γένος", αρχής γενομένης από τα χρόνια του Πανσλαβικού Κομιτάτου³. Θυμήθηκα το "εποχιακό φύτεμα" δούρειων ίππων και την κάθοδο "καλοβαλμένων ευεργετών" κι "επενδυτών" με αντικειμενικό σκοπό τον εκμαυλισμό συνειδήσεων. Θυμήθηκα την απέλαση Ρώσων διπλωματών το 2018, σε μια προσπάθεια της τότε Ελληνικής κυβέρνησης να τερματίσει την παράνομη δράση τους και τις παρεμβάσεις τους στις εσωτερικές υποθέσεις της χώρας μας.⁴ Θυμήθηκα και τον ανηλεή πόλεμο της ρωσικής πολιτικής κι εκκλησιαστικής εξουσίας απέναντι στον Οικουμενικό Θρόνο και την Εκκλησία της Ελλάδος⁵... το εκκλησιαστικό ρεπορτάζ είναι πλούσιο και παρέχει πλήθος πληροφοριών σχετικά!

Όπως πιθανόν αντιλαμβάνεται ο κάθε αναγνώστης, η αντίληψη και οι επιδιώξεις της Ρωσίας δεν εξαντλούνται στα όρια της κεντρικής πολιτικής σκηνής, ούτε κι αποτελούν κάτι το καινοφανές στα ιστορικά χρονικά. Ήδη από τα χρόνια της τουρκοκρατίας, η "Μεγάλη" κι "Αγία" Ρωσική Αυτοκρατορία ονειρευόταν την θέση που κατείχε προηγουμένως η Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

Ο ρωσικός παράγοντας εργάστηκε κι εργάζεται άοκνα στην προσπάθεια περιορισμού - για να μην πω εκμηδενισμού - του Ελληνισμού στις ίδιες τις πατρογονικές του εστίες ξανά και ξανά... τουλάχιστον από την Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου (1878) - μια και μιλάμε για την Θράκη - μέχρι και τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο! Αλλά κι αργότερα με κάθε ευκαιρία και παρά την διαχρονικά συνεπή και καλόπιστη στάση της Ελλάδος απέναντι στον ρωσικό λαό.

Ίσως, σκόπιμο είναι να θυμηθούμε τα έργα και τις ημέρες των Ρώσων στο Άγιο Όρος...⁶ κι αν αυτό δεν είναι αρκετό, ας διερευνήσουμε κι ας εξετάσουμε στη συνέχεια την ίδρυση και λειτουργία ρωσο-ορθόδοξης Εκκλησίας στα Κατεχόμενα⁷, κατά τα πρότυπα των τουρκο-ορθόδοξων⁸ στην Τουρκία, με ευθεία αμφισβήτηση της κανονικότητας της Εκκλησίας της Κύπρου, έστω κι αν το Πατριαρχείο Μόσχας αρνείται την οποιανδήποτε εμπλοκή... Κι αυτή δεν είναι η μόνη περίπτωση. Να δούμε τι κάνει το Πατριαρχείο Μόσχας και οι "ιεραπόστολοί" του στην Αμερική εναντίον της Αρχιεπισκοπής, στην Αφρική και την Ασία και πόσο πολύ έχουν πληγώσει το σώμα της Ορθοδοξίας με τις πολιτικές και τις πρακτικές τους...

Όλα τα παραπάνω έχουν την αξία τους και δεν ξέρω κατά πόσο είναι γνωστά ή όχι. Το βέβαιο είναι πως, όσα συμβαίνουν γύρω μας ξεπερνούν κατά πολύ την αθωότητά μας και ό,τι νομίζουμε ή φανταζόμαστε.

Αφήνοντας την Ιστορία στην άκρη και διαβάζοντας ξανά το άρθρο του κ. Φριτζαλά, αναρωτιέμαι, από πού τεκμαίρεται η σύνδεση της περίπτωσης του Αρτσάχ με την Δυτική Θράκη!

Ακριτική περιοχή δεν σημαίνει απομακρυσμένη ή αποκομμένη. Ούτε σημαίνει πως το κέντρο, η Αθήνα δηλαδή, δεν έχει τον απόλυτο έλεγχο. Ούτε, βέβαια, σημαίνει ότι η πρόσβαση από άλλες περιοχές δεν είναι εύκολη ή πως η υπόλοιπη ηπειρωτική Ελλάδα επικοινωνεί και συγκοινωνεί μαζί της μέσω ενός ελεύθερου διαδρόμου, όπως η Αρμενία με το Αρτσάχ, μέσα από το έδαφος ενός άλλου κράτους. Μήπως εννοεί τον πληθυσμό της Θράκης μειονοτικό εθνοτικά εντός της κυριαρχίας άλλης χώρας; Ό,τι κι αν εννοεί, ο τίτλος του άρθρου είναι αδόκιμος.

Και φτάνουμε στα ... "οδυνηρά διλήμματα για την Ελλάδα" και στα πολύ συγκεκριμένα ερωτήματα στα οποία οφείλει να απαντήσει ο συντάκτης του άρθρου.

Ποιά είναι αυτά τα οδυνηρά διλήμματα;

Πώς συνάγεται από τα όσα δραματικά συνέβησαν στον Νότιο Καύκασο ότι η Θράκη θα βρεθεί στην ίδια ή έστω παρόμοια θέση με το Αρτσάχ;

Πώς είναι δυνατόν να συμπεραίνει πως η ελληνική πολιτική ηγεσία θα βρεθεί στην ίδια θέση με την αρμενική;

Πώς μία συμφωνία ειρήνευσης ανάμεσα σε δύο αντιμαχόμενα μέρη, με τα όποια ιδιαίτερα τοπικά χαρακτηριστικά, με τον τρόπο που έγινε και υπό τις συνθήκες που επεβλήθη ή επετεύχθη τέλος πάντων, θα αποτελεί ιστορικό προηγούμενο; Γιατί θα αποτελεί η συγκεκριμένη περίπτωση κι όχι μία άλλη, ιστορικό προηγούμενο; ... Αν υποθέσουμε πως το ιστορικό προηγούμενο παράγει νομικά αποτελέσματα.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Αυτή η συλλογιστική απηχεί τους πόθους και τις βλέψεις του Κρεμλίνου που επιδιώκει μια πιο ενεργή κι επιτυχημένη διείσδυση και παρουσία στην Βαλκανική, το Αιγαίο και ολόκληρη την Νοτιοανατολική Ευρώπη υπονομεύοντας τον Ελληνισμό.

Ασφαλώς και η Τουρκία διεκδικεί τη Δυτική Θράκη. Στο πρόσφατο παρελθόν, υποστήριζε και πως η Θάσος ανήκει στην Αίγυπτο (!)⁹. Μην λησμονούμε πως και η Αμερική ανακαλύφθηκε από τους τούρκους.¹⁰ Η παράνοια δεν έχει όρια. Από την άλλη όμως, θα πρέπει να μην παραγνωρίζουμε την ποιότητα του εθνικού φρονήματος της μουσουλμανικής μας μειονότητας η οποία έχει σαφώς ελληνική εθνική συνείδηση και δεν θέλει να βλέπει την Τουρκία ούτε ζωγραφιστή! Ο κύριος Φριτζαλάς, με "εμπειρία επί του "μειονοτικού ζητήματος" στη Θράκη", θα έπρεπε να το γνωρίζει αυτό.

Οπωσδήποτε υπάρχουν μερικές δεκάδες ή και εκατοντάδες άτομα, γνωστά και πολύ συγκεκριμένα που υποστηρίζονται οικονομικά, υλικά και ηθικά από την Τουρκία όπως, επίσης είναι γνωστοί και οι εγκατεστημένοι πράκτορες των τούρκων που κυκλοφορούν στα μειονοτικά χωριά και πότε με δώρα πότε με απειλές προσπαθούν να αλλοιώσουν το εθνικό και κοινωνικό αίσθημα των μειονοτικών. Αυτό ναι! Να το διερευνήσουμε και να το δούμε.

Σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής δεν θα πρέπει να αφήνουμε τίποτε αναπάντητο αλλά να μην δίνουμε και αξία σε όσους έχουν άλλα πράγματα στο μυαλό τους. Κυρίως δε, να είμαστε προσεκτικοί σε ό,τι εκφράζουμε είτε γραπτώς είτε προφορικώς και να ερευνούμε και να μελετούμε τα πάντα στην πραγματική τους βάση και διάσταση. Σε ό,τι αφορά τον κ. Φριτζαλά, με τα γραπτά του με οδηγεί στην υπόθεση πως τα κίνητρά του δεν είναι αγαθά και αυτό δεν ωφελεί κανέναν μας. Ούτε και τον ίδιο.

Η Ρωσία είναι μία υπολογίσιμη δύναμη και μας συνδέουν πολιτιστικοί και θρησκευτικοί δεσμοί όμως, ως εταίρος έχει αποδειχθεί κατ’ επανάληψη αναξιόπιστος για κάθε χώρα και για κάθε λαό πλην της Τουρκίας και των Τούρκων οι οποίοι εξυπηρετούν τα σχέδιά της.

 

---

¹  https://slpress.gr/ethnika/syndeontas-to-nagkorno-karampach-me-tin-thraki/

²  http://www.elliniki-gnomi.eu/ellada-rosia-gefira-politismou-ke-pnevmatos/

³ https://www.mixanitouxronou.gr/pote-ypirxe-i-chora-tis-thrakis-me-episimi-glossa-ta-gallika-i-peripeteiodis-istoria-tis-apeleytherosis-apo-toys-toyrkoys-toys-voylgaroys-kai-toys-symmachoys-toys/

⁴  https://www.kathimerini.gr/politics/974240/apelasi-roson-diplomaton-apo-tin-athina/

⁵  https://cmoiss.blogspot.com/2020/07/blog-post.html

⁶  https://ellinoistorin.gr/?p=11769

⁷  https://www.otavoice.gr/roi-eidiseon-geniki/2019/08/ekklisiastiki-eisvoli-sta-katexomena-idrythike-rosiki-orthodoksi-ekklisia-voreiou-kyprou-ti-apanta-presveia-rosias-kai-patriarxeio-mosxas/

⁸  http://constantinoupoli.com/το-αυτοκέφαλo-τουρκικό-ορθόδοξο-πατρ/

⁹  https://www.google.com/search?client=firefox-b-d&q=θάσος+ανήκει+στην+αίγυπτο

¹⁰  https://www.tanea.gr/2014/11/15/world/erntogan-moysoylmanoi-anakalypsan-tin-ameriki-to-1178-kai-oxi-o-kolombos/

Η μεγάλη Έξοδος

Διαβάζοντας κανείς τον Ηρόδοτο ή τον Σένεκα, ανάμεσα σε τόσους άλλους, είναι αδύνατον να μην καταλήξει στο συμπέρασμα ότι μόνον οι ανόητοι καταφεύγουν στην ισχύ των όπλων για να αρπάξουν ό,τι πολύτιμο το πνεύμα τους αδυνατεί να συλλάβει έστω και σαν ψήγμα...

Οι ισλαμιστές δεν είναι μόνον κακοί, ανήθικοι και μοχθηροί άνθρωποι. Είναι και ανόητοι! Όπως ακριβώς οι μαϊμούδες δεν μπορούν να διακρίνουν την διαφορά διαμαντιού και πέτρας έτσι κι αυτοί, δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν την έννοια και την αξία της κληρονομιάς που καλούνται να διαχειριστούν, εφόσον κατέκτησαν ή κατακτούν χώρους στους οποίους προηγουμένως άκμαζαν ανθρώπινες κοινωνίες και πολιτισμοί που πρόσφεραν τα μέγιστα στην ανθρωπότητα.

Όλοι μας έχουμε γίνει μάρτυρες των καταστροφών της ιστορικής και της πολιτιστικής κληρονομιάς των λαών της Ανατολής, από το Αφγανιστάν μέχρι την Μικρά Ασία, με υπεύθυνο πάντα τον ίδιο λαό και την ίδια θρησκεία: Τούρκους και Ισλάμ.

 

Οι Αρμένιοι σήμερα είναι υποχρεωμένοι να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες - ας αποφύγουμε να εξετάσουμε το πως και γιατί, διότι τότε θα βρεθούμε στη δυσάρεστη θέση να μιλήσουμε για όλα όσα σκοπίμως παραβλέπουμε - και αφήνουν πίσω τους όνειρα, ελπίδες, κόπους και πόθους... τα νεκρά σώματα και τις ψυχές των παιδιών τους, κειμήλια και θησαυρούς... πλήθος εκκλησιών κι άλλων μνημείων που χρονολογούνται τουλάχιστον από τον 4ο αιώνα μ. Χ.! 

Μπορεί να φεύγουν με πόνο, όχι όμως σαν σκύλοι όπως τους χαρακτήρισε ο γνωστός για τον βίο και την πολιτεία του, πρόεδρος του Αζερμπαϊτζάν. Εγκαταλείπουν τα σπίτια τους με την αξιοπρέπεια του ηττημένου που σέβεται και τιμά την υπογραφή του, έστω και αν εξαναγκάστηκε σ’ αυτήν... ψιλά γράμματα που όλοι οι τουρκογενείς ούτε σέβονται, ούτε καταλαβαίνουν!

Εκ προοιμίου γνωρίζουμε τι θα συμβεί. Είπαμε, η Ιστορία είναι αμείλικτη απέναντι στους τούρκους. Σπίτια θα λεηλατηθούν, κόποι μιας ζωής θα καταστραφούν, ιερά και όσια θα βεβηλωθούν... πολλές από τις εκκλησίες και τα μοναστήρια θα γίνουν εστιατόρια, στάβλοι, αποθήκες, "πολιτιστικά κέντρα", τζαμιά και θα επιχειρηθεί να σβηστεί το χριστιανικό παρελθόν και ο χαρακτήρας της περιοχής. Ο τουρκικός πολιτισμός θα "θριαμβεύσει"...

Είναι αλήθεια, ακούμε κι ομιλούμε συχνά περί "τουρκικού" και "τουρκοϊσλαμικού πολιτισμού"... δεν έχει σχέση με τον μπακλαβά. Ό,τι κι αν σημαίνουν αυτοί οι όροι και παρά την εκτενή βιβλιογραφία κι αρθρογραφία και τις αμέτρητες "ενθουσιώδεις" διαλέξεις "ακαδημαϊκών" της γειτονικής μας χώρας, ο πολιτισμός της Ανατολής έχει χτιστεί πάνω στα συντρίμμια που άφηνε πίσω της η νομαδική λαίλαπα καθώς ισοπέδωνε τα πάντα στο πέρασμά της. Μην ξεχνάμε πως και ο ίδιος ο Κεμάλ, εξηγώντας το όραμά του, συνήθιζε να λέει πως «εμείς - οι τούρκοι δηλαδή - δεν έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου που είχαν οι ευρωπαϊκοί λαοί στην δημιουργία Ιστορίας και πολιτισμού»...

Άρα, η καταστροφή και η διαστρέβλωση ήταν μονόδρομος! Όταν ένιωσαν λίγο πιο έξυπνοι, άρχισαν να μιμούνται τους ευρωπαίους μα και στην μίμηση απέτυχαν παταγωδώς. Ο μιμητισμός τους ξεπέρασε τα όρια του κιτς. Τότε ήταν που στράφηκαν προς την εμπορική εκμετάλλευση του πολιτισμικού πλούτου των εθνών που προϋπήρχαν και πράγματι, έβγαλαν πολύ χρήμα ενώ, παράλληλα, είχαν και την ευκαιρία να αμβλύνουν τις εντυπώσεις όλων εκείνων που επισκέπτονταν την Τουρκία ή το Αζερμπαϊτζάν και τις άλλες τουρκογενείς χώρες.

Όμως, μην ξεχνάμε και την θρησκευτική διάσταση. Το Ισλάμ ως ό,τι πιο τελευταίο υπάρχει δεν συγχωρεί τους πολιτισμούς εκείνους που δημιούργησαν και άφησαν το αποτύπωμά τους πάνω στη γη. Μισεί θανάσιμα τα έργα των ανθρώπων και των λαών που εξακολουθούν με θρασύτητα να υπάρχουν παρά τις γενοκτονίες και τις πολιτικές εκκαθάρισης.

Ο φθόνος που νιώθουν οι ισλαμιστές είναι τόσο εμφανής που όσο κι αν προσπαθούν να τον κρύψουν τόσο περισσότερο γελοιοποιούνται.

Θέλουν να μας πείσουν για το μεγαλείο της πίστης τους και την ισχύ τους όμως, σε ποιόν αλήθεια γίνονται πιστευτοί;

 

Οι φίλοι μας οι Αρμένοι, πονούν για ό,τι αφήνουν πίσω τους. Εγώ θα τους έλεγα να αφήσουν τον πόνο τους στην άκρη και να εύχονται οι Αζέροι να συμπεριφερθούν ως πραγματικοί τούρκοι που είναι! Ό,τι δοκιμάσουν, ό,τι αποπειραθούν και ό,τι κάνουν θα είναι η καλύτερη απόδειξη της αλήθειας! Θα δει και θα μάθει όλη η ανθρωπότητα ότι η "ευτυχία" του τούρκου βρίσκεται μέσα στην καταστροφή, την λεηλασία, την αρπαγή και την οδύνη. Θα δει και θα μάθει όλη η ανθρωπότητα το πραγματικό πρόσωπο του Ισλάμ και του ..."ισλαμικού πολιτισμού".

Ακολουθεί ο κατάλογος της ιστορικής και πολιτιστικής κληρονομιάς που οι Αρμένιοι "παραδίδουν" μαζί με τα εδάφη τους στους άπιστους:

• St. John the Baptist Church (1216-1238)

• Dadivank (4th century)

• Katoghike (9-11th century)

• Amaras Monastery (4th century)

• St. George of Tsitsernavank (4-5th)

• Gtchavank (4th-13th century)

• Yeghishe Apostle Monastery (Jrvshtik) (5th)

• White Cross of Vankasar (5th century)

• Dizapayt Kataro Monastery

• Holy Mother of God (5th century)

• Bread Bakery church (7-17 centuries)

• Okht Mokhrenisi Door Monastery (7-17th)

• St. Hakobavank Monastery in Kolatak (9th)

• The Holy Savior of Jori (9th century)

• St. Stephen of Tsmakahogh (9th-10th)

• Spitak Khach Monastery, Vank village, Hadrut (10th century)

• Chartar Yeghisha Kus Desert (12th round)

• St. George of Chankatagh (12th century)

• Khotavank (12-13th century)

• Karvachar Surb Astvatsatsin virgin desert (12-13th century)

• The Holy Savior of Paul (12th-13th centuries)

• Shoshkavank St. of Msmna

• Astvatsatsin (13th century)

• Horeka Monastery (13th century)

• Kavakavank (14th century)

• Gospel of St. Gayane the Virgin in the Desert (1616)

• Holy Resurrection of Hadrut (1621)

• Pirumashen (1641)

• Holy Mother of God of the Gospel (1651)

• St. Stephen of the Cross (1654)

• Shoshi New Church (1655)

• Holy Pandaleon of Berdadzor (Paris Pigeon) (1658)

• Ghondiants Desert of Moshkhmhat (1658)

• Haki St. Minas (1673)

• Church of St. Gregory of Herher (1676)

• The Holy Mother of God of Tsaghkavank, Tsakuri (1682)

• Yeritsmankants Monastery (1691)

• Masrik Church of Kashunik (1694)

• Desert Holy Savior (Napat) (17th century)

• Hochants St. Stepanos (17th century)

• Bovurkhan Monastery Complex (17th century)

• St. John the Baptist of Togh (1736)

• Holy Virgin of Khnatsakh (1740)

• St. Stephen of Padara (18th)

• Holy Mother of God of Mushkapat (18th century)

• Surb Astvatsatsin of Dashushen (1843)

• St. John the Baptist of Shushi (1847)

• The Holy Virgin of Nngi (1853)

• St. John Garabed of Martakert (1857)

• The Holy Mother of God of Aygestan (1860)

• The Holy Virgin Karin Dag (1862)

• Holy Savior of Shushi (1868-1887)

• Ashan Surb Astvatsatsin (1896)

• St. George of Astghashen (1898)

• St. George of Mataghis (1898)

• Holy Mother of God of Talish (19th century)

• Holy Savior of the Garmeragoudj (19th century)

• Holy Mother of God of Karaglkh (19th century)

• St. John the Baptist of Nor Shen (19th century)

• Holy Mother of God of Haghorti (19th)

• Holy Mother of God of Khnushinak (19th)

• Surb Astvatsatsin of Kolkhozashen (19th century)

• Holy Translators of Kaghartsi (19th)

• Surb Astvatsatsin of Lusadzor (19th)

• Holy Savior of Sarushen (19th)

• Surb Astvatsatsin of Karmir village (19th)

• St. Stephen of Khachen (19th century)

• St. Hripsime of Berdadzor (19th century)

• Surb Astvatsatsin of Nerkin Horatagh (1904)

• Holy Mother of God of the Apostle (1907)

• The Holy Ascension of Berdzor (1998)

• Holy Martyrs of Aghavno (2002)

• Holy Mother of God of Askeran (2002)

• St. Nerses the Great of Martuni (2004)

• Holy Garabed of Yeghtsahogh (2006)

• St. Sargis of Harutyunagomer (2006)

• St. Anton of Zaglik (2007)

• Holy Garabed of Nerkin Horatagh (2012)

• Holy Mother of God of Vaghuhas (2012)

• St. John the Baptist of Karaglkh (2013)

• St. George of Mets Shen (2013)

• Chartar St. Vardanants (2018)

 

Δεν είναι ισλαμοφοβία αλλά απέχθεια και αντίσταση σε ό,τι πρεσβεύετε ηλίθιε!

Αν ανατρέξει κανείς στην ρητορική των τούρκων πολιτικών και στην γραφή των τούρκων δημοσιογράφων που ελέγχονται από το καθεστώς Ερντογάν, δεν θα δυσκολευτεί να διαπιστώσει την χαμηλή ποιοτική στάθμη των χαρακτηρισμών και των ορισμών που χρησιμοποιούν για να περιγράψουν όλους όσους βρίσκονται απέναντί τους αλλά και για να προβάλλουν τις θέσεις τους.

Οι διατυπώσεις τους δε διακρίνονται για την τιμωρητική τους διάθεση, σε μια προσπάθεια δημιουργίας εντυπώσεων ενώ, η φρασεολογία τους στοχεύει στην γενικότερη διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας αλλά και της πραγματικότητας η οποία, ακόμη και σήμερα, τους καθιστά έκθετους στην συνείδηση κάθε ελεύθερου ανθρώπου.

Το κακό με τους τούρκους - και το κάκιστο για εμάς - είναι πως η βαρβαρότητά τους εφάπτεται με τον πολιτισμό μας, γεγονός που τους ενοχλεί σε μέγιστο βαθμό καθώς, κάθε σύγκριση δείχνει την φτηνότητα του χαρακτήρα τους και την πνευματική τους ένδεια. Οι δηλώσεις κι οι ανακοινώσεις του Υπουργείου των Εξωτερικών της γειτονικής μας χώρας δεν αποφεύγουν τον κανόνα. 

Αν και γλωσσολογικά έχουν ενδιαφέρον οι λέξεις, τα επίθετα, οι προσδιορισμοί και γενικότερα, οι φράσεις που μεταχειρίζονται, επιφυλάσσομαι για την ανάλυσή τους στο μέλλον. Προς το παρόν, θα αρκεστώ στον πολιτικό σχολιασμό και μόνον.

Μας κατηγορούν ως "κακομαθημένους" κι ισλαμοφοβικούς, επαναλαμβάνοντας ξανά και ξανά το αφήγημα του αδικημένου μουσουλμάνου που ασφυκτιά από την ανοχή και την πολλή ευρωπαϊκή ελευθερία και μας κουνούν το δάκτυλο απειλώντας μας με αντίμετρα..., σιωπούν όμως όταν οι αδελφοί τους μουσουλμάνοι σκορπούν τον τρόμο, σκοτώνοντας κόσμο και καταστρέφοντας ναούς όπως πρόσφατα στην Γαλλία και την Αγγλία. Σιωπούν όταν ιεροί τόποι δοκιμάζονται από την μανία των φανατικών και βεβηλώνονται τάφοι χριστιανών στα νεκροταφεία της Κωνσταντινούπολης και αλλού. Σιωπούν όταν οι τζιχαντιστικές ομάδες στην Μοζαμβίκη και στις χώρες της δυτικής Αφρικής - οι οποίες στηρίζονται οικονομικά από τα ίδια ισλαμικά τάγματα που μετέχουν στην διακυβέρνηση της Τουρκίας και διαχειρίζονται πόρους του τουρκικού κράτους - σφάζουν χριστιανούς που αρνούνται τον εξισλαμισμό τους. Θεωρούν δικαίωμά τους την αλλαγή χρήσης εκκλησιών και μονών με το πρόσχημα της "ιδιοκτησίας". Δεν έχουν δώσει ποτέ λογαριασμό σε κανέναν για τις εκκλησίες που μετέτρεψαν σε στάβλους, τουαλέτες ή εστιατόρια.

Ομιλούν περί ισλαμικού και τουρκικού πολιτισμού όμως, ποιά είναι τα επιτεύγματά τους; Ό,τι μας δείχνουν κι ό,τι έχουν να επιδείξουν είναι Ελληνικό, Αρμένικο, Ρωμαϊκό... οτιδήποτε άλλο όχι όμως τουρκικό. Στηλιτεύουν την παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων στην Δύση όμως, όπου κι αν βρίσκονται, επιχειρούν με το ζόρι να επιβάλλουν τον ισλαμικό νόμο. Δεν σέβονται καμία αρχή, καμία αξία και κανένα ιδανικό που δεν εκπορεύεται από τα γραφόμενα του Ιερού τους Βιβλίου το οποίο, παρεμπιπτόντως, ούτε γνωρίζουν να το διαβάζουν, ούτε μπορούν να το ερμηνεύσουν στην γλώσσα τους.

Χαρακτηρίζουν τους χριστιανούς - κυρίως, άπιστους, σκύλους, υπανθρώπους κ.λπ. και απαιτούν θρησκευτικές "ελευθερίες" κι ευνοϊκή μεταχείριση εις βάρος οποιασδήποτε άλλης θρησκείας, αφού δεν σέβονται και δεν αναγνωρίζουν καμία άλλη θρησκεία. Αν ζήσει κανείς στην Τουρκία για ικανό χρονικό διάστημα θα δει για ποιές θρησκευτικές ελευθερίες και σεβασμό ομιλούν οι τούρκοι.

Είναι αλήθεια πως παντού και στην Ευρώπη, οι άνθρωποι πολλές φορές βιώνουν την διάκριση και την περιθωριοποίηση λόγω των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων. Οι τουρκοϊσλαμιστές όμως, θα έπρεπε να αναρωτηθούν τους λόγους για τους οποίους οι μουσουλμάνοι - όχι όλοι! - βρίσκονται αντιμέτωποι με τέτοιες καταστάσεις. Μήπως φταίει ο τρόπος με τον οποίο θέλουν να ζουν οι ίδιοι, αδιάφορα από το κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο υπάρχουν; Μήπως φταίει η προκλητική τους συμπεριφορά; Μήπως φταίνε οι απαιτήσεις τους; Μήπως, στο τέλος τέλος φταίνε τα έργα τους;

Πρώτοι οι τούρκοι και οι ισλαμιστές θεωρούν τα χριστιανικά έθνη και τον Χριστιανισμό κατώτερα του Ισλάμ και συμπεριφέρονται ανάλογα. Ακόμη κι εκεί που οι μουσουλμάνοι αποτελούν ισχνή μειοψηφία.

Δεν είμαστε ούτε ακροδεξιοί, ούτε ρατσιστές, ούτε ισλαμοφοβικοί. Πολλοί από εμάς έχουμε σχέσεις προσωπικές, επαγγελματικές και άλλες με μουσουλμάνους. Δεν φοβόμαστε το Ισλάμ, ούτε και θέλουμε να βιώνουν οι πιστοί του οποιαδήποτε μορφή διάκρισης. Στην πραγματικότητα, οι θρησκευτικές πεποιθήσεις του καθενός είναι δική του προσωπική του υπόθεση και δεν έχουν να κάνουν και την πολιτική και την κοινωνική μας καθημερινότητα.

Η Ευρώπη και οι λαοί της έχουν πονέσει πολύ από τον θρησκευτικό φανατισμό, την θρησκομανία, την μισαλλοδοξία, τις διαμάχες και τους πολέμους και δεν σκοπεύουμε να παραχωρήσουμε σε κανέναν το δικαίωμα αμφισβήτησης του θρησκευτικού μας πολιτισμού! Όμως, ο ισλαμισμός για ό,τι πρεσβεύει και για ό,τι επιδιώκει συνιστά απειλή για όλους μας και θα πρέπει όχι να περιοριστεί αλλά να καταπολεμηθεί με οποιονδήποτε τρόπο και με οποιοδήποτε μέσο έτσι, ώστε διασφαλιστεί το ευ ζην των κοινωνιών μας.

Ο ισλαμισμός αποτελεί δύναμη καταστροφής κι αποσύνθεσης κι επιφυλάσσει ένα μέλλον δυσοίωνο για την ανθρωπότητα.

Ο ισλαμισμός αποτελεί παρέκκλιση του μουσουλμανικού θρησκευτικού βιώματος. Καθιστά τον Θεό ηθικό αυτουργό κάθε εγκληματικής πράξης που δήθεν διασφαλίζει μια θέση στον παράδεισο! Στ’ αλήθεια, θα ήθελα να μάθω ποια άλλη θρησκεία φέρεται στον Θεό με τόσο ποταπό τρόπο.

Τα μυαλά των τούρκων έχουν πάρει αέρα. Φαντασιώνονται ένα νεο-οθωμανικό κόσμο στον οποίο όλοι και όλα θα έχουν υποκύψει στην ισλαμική υπεροχή και την τουρκική κυριαρχία. Κάποιος θα πρέπει να τους κόψει αυτόν τον αέρα. Οι προθέσεις της Γαλλικής κι Αυστριακής κυβέρνησης νομίζω, κινούνται προς την σωστή κατεύθυνση. Είναι όμως αρκετές;

Σχετικό: https://www.trt.net.tr/greek/tourkia/2020/11/11/apantese-aksoi-sten-anakoinose-tou-steit-ntipartment-1526101?fbclid=IwAR1JCOf8xfErKGzU62xtZI7CA27z7bjEwdanNYQSx-s5JSEcAHxnJdkRJiU

Επισήμανση προς Χαμίντ Ακσόϊ: Δεν είναι Ορθόδοξο Ρωμαίικο Πατριαρχείο αλλά Οικουμενικό Πατριαρχείο αστοιχείωτε! (για να μην χρησιμοποιήσω άλλον χαρακτηρισμό)

Οργή στην Αρμενία για την οδυνηρή συμφωνία με το Αζερμπαϊτζάν

Η συνθηκολόγηση που υπέγραψε η Αρμενία με το εγκληματικό καθεστώς του Αζερμπαϊτζάν δικαίως έχει εξοργίσει κι έχει βυθίσει στο πένθος τον αρμένικο λαό. Κι αυτό, είναι κάτι που το καταλαβαίνω απόλυτα. Καταλαβαίνω επίσης και τα μέσα ενημέρωσης, που κάνουν λόγο για "οδυνηρή συμφωνία" και "προδοσία" του Πρωθυπουργού της χώρας Νιγκόλ Πασινιάν. Όμως, ο Πασινιάν έπραξε το αυτονόητο. Έσωσε ανθρώπινες ζωές' μαζί και την αξιοπρέπεια του λαού του Αρτσάχ. Τόσο ο ίδιος όσο κι ο Πρόεδρος του Αρτσάχ, Αραγίκ Χαρουτγιουνιάν, στην δική μου αντίληψη τουλάχιστον, αναδείχθηκαν ως οι πλέον ηρωϊκές μορφές της αντίστασης απέναντι στον φασισμό των τουρκοϊσλαμιστών.

 

Πόσο να άντεχε το μικρό κι "ασήμαντο" Αρτσάχ των 150000 ανθρώπων του; Πόσο να άντεχε η Αρμενία μόνη της... στ' αλήθεια μόνης της; Κανείς δεν στήριξε πραγματικά τον αγώνα τους. Όλοι μα όλοι σφύριζαν αδιάφορα στον όλεθρο και τον θάνατο που έσπερναν οι τουρκοαζέρικες δυνάμεις και οι περιφερόμενοι ισλαμιστές τρομοκράτες. Τα έχουμε δει και τα έχουμε ζήσει κατ' επανάληψη. Την γνωρίζουμε την ιστορία και την πορεία των πραγμάτων. Ξανά και ξανά τα ίδια. Κανείς δεν μίλησε ποτέ για τα εγκλήματα των μουσουλμάνων πολέμαρχων της Βοσνίας εις βάρος των χριστιανικών πληθυσμών της περιοχής. Κανείς δεν μίλησε για τα αίσχη των τουρκαλβανών στο Κοσσυφοπέδιο, των Τατάρων της Κριμαίας ή τις τρομοκρατικές επιθέσεις των Τσετσένων. Κανείς δεν ορθώνει το ανάστημα του απέναντι στον τουρκο-ισλαμισμό... τη λέπρα που σαπίζει το σώμα της ανθρωπότητας!

 

Πότε οι ισλαμιστές απολογήθηκαν για τα εγκλήματά τους; Από την άλλη, πότε η "πολιτική ορθότητα" αναγνώρισε το δίκαιο των λαών της περιοχής μας; Ποτέ. Πολύ σύντομα ακολουθεί η Κύπρος και λίγο αργότερα εμείς. Αλλά, μέχρι τότε, θα εξακολουθούμε να ζούμε με σχετική ασφάλεια και θα εκφράζουμε άποψη επί του παντός, πιστεύοντας πως προσθέτουμε κι εμείς το κατιτίς μας.

 

Καταλαβαίνω τον κάθε Αρμένιο και την κάθε Αρμένισσα! Έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται προδομένοι. Κάθε συνθηκολόγηση είναι πικρή. Κάθε συμβιβασμός, κάθε αναδίπλωση, κάθε απώλεια πονάει πολύ περισσότερο από τις πληγές και τα τραύματα που αποκτώνται στο πεδίο της μάχης. Όμως, με την συμφωνία αυτή σώζονται χιλιάδες ζωές και υπό αυτές τις συνθήκες, τούτο αποτελεί μέγιστη επιτυχία!

The american way

 

Οι Ρεπουμπλικάνοι, φαίνεται, επέτυχαν μία ήττα που τους άξιζε και οι Δημοκρατικοί, παίρνουν μια νίκη που δεν τους αξίζει.

Πρωταγωνιστές αυτής της εκλογικής αναμέτρησης, δεν είναι οι υποψήφιοι για την Προεδρία ούτε τα προγράμματά τους κι οι προθέσεις τους. Ούτε καν αυτή καθ’ αυτή η εκλογική διαδικασία! Αλλά, τα πάθη των οπαδών, το μίσος του όχλου και ο διχασμός των πολιτών-ψηφοφόρων, γεγονός που αποδεικνύει την προβληματική του συστήματος.

Δεν είναι μόνον η διασφάλιση της εγκυρότητας των ψήφων αλλά πολύ περισσότερο, η δίκαιη κατανομή της προτίμησης του εκλογικού σώματος κι η αναλογική αντιπροσώπευση που υπονομεύονται από το Κολλέγιο των Εκλεκτόρων! Στην πραγματικότητα δεν ομιλούμε για μία δημοκρατική διαδικασία εκλογής από την άλλη όμως, δεν μας πέφτει ο λόγος της οποιασδήποτε κρίσης. Αν βολεύει τους αμερικάνους, η γνώμη μας περισσεύει.

Πάντως, δεν θα πρέπει να παραβλέπουμε πως - σε γενικές γραμμές - και στις ΗΠΑ, όπως και σε κάθε προηγμένη χώρα, το κράτος έχει συνέχεια και λειτουργεί πέρα κι ανεξάρτητα από τις όποιες μεταβολές ή και στρεβλώσεις στην σύνθεση ηγεσίας και διακυβέρνησης. 

Σε ό,τι με αφορά, η πολιτική ορθότητα κι ο λαϊκισμός είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος και η αξία - αυτού του νομίσματος - εξαρτάται από την διαχείριση που κάνουμε εμείς οι πολίτες.

 

 

Ο Χριστιανισμός του Τολστόι

Κατά τη δυτική ιστοριογραφία, το κίνημα της Αναγέννησης αναπτύχθηκε φυσιολογικά και έλαβε τα ιδιαίτερα γνωρίσματά του μέσα από την πολιτιστική και τη θρησκευτική μεταρρύθμιση κατά τον 16ο και 17ο αιώνα, ανοίγοντας νέους κοινωνικούς, οικονομικούς και πνευματικούς ορίζοντες για τους λαούς της δυτικής Ευρώπης έκτοτε. Στον χώρο των γραμμάτων, των τεχνών και της επιστήμης, παρατηρήθηκε ίσως η πιο σημαντική διάσταση αυτής της μεταβολής, με την απόρριψη ιδεοληψιών, προκαταλήψεων και δεισιδαιμονιών για τις οποίες υπεύθυνη ήταν κυρίως η Καθολική Εκκλησία.

Κι αν η δυτική Ευρώπη ξυπνά, δεν συμβαίνει το ίδιο στην Ανατολή. Η πνευματική, πολιτιστική και πολιτική επανάσταση στη Ρωσία, επιτυγχάνεται πολύ αργότερα κι ήταν απότοκος της κοινωνικής αναταραχής που προκλήθηκε εν πολλοίς από τον αυταρχισμό, τον σκοταδισμό και την καταπίεση τόσο του τσαρικού καθεστώτος όσο και της Ιεραρχίας η οποία, επέβαλλε την αυθεντία της με τρόπο μη συμβατό στην Ορθόδοξη θεολογία και παράδοση, καθιστώντας έτσι τους πιστούς έρμαια της "Ελέω Θεού" διαφθοράς της. Πιθανόν αυτή είναι και η αιτία εμφάνισης πολλών και διαφορετικών (αιρετικών) ομάδων αλλά και της ερμηνείας της χριστιανικής διδασκαλίας μέσα από πεποιθήσεις και αντιλήψεις που απείχαν παρασάγγας από την δογματική αλήθεια της επίσημης Εκκλησίας.

Σε επιστολή του προς τον Νικόλαο, ο Τολστόι γράφει χαρακτηριστικά: "(...) Για το λόγο αυτό το σύστημα της απολυταρχίας και τη στενά συνδεδεμένη μαζί της ορθοδοξία, μπορεί να τη στηρίζει κανείς μόνο με τη χρησιμοποίηση, όπως γίνεται κιόλας, κάθε είδους βία: ενισχυμένες φρουρές, διοικητικές εκτοπίσεις, θανατικές εκτελέσεις, θρησκευτικοί διωγμοί, απαγορεύσεις βιβλίων, εφημερίδων,  διαφθορά της παιδείας και άλλα ανήθικα και απάνθρωπα μέσα…Αυτή ήταν ως τώρα η πολιτεία του θρόνου σας.(...)"

Όσο σκοτεινός υπήρξε ο Μεσαίωνας, άλλο τόσο σκοτεινή ήταν η Μεγάλη και Αγία Ρωσική Αυτοκρατορία που βυθιζόταν ολοένα και πιο πολύ στην θρησκοληψία και την παρακμή, ενώ κοινωνικά και πολιτικά - πέραν του χαρακτήρα των αντιδραστικών δυνάμεων κατά την διαδικασία σχηματισμού τους - διαφαινόταν το επικείμενο ξέσπασμα εργατών, αγροτών κι αστών... όλων εκείνων που υπέφεραν μόνο και μόνο για να ικανοποιείται η τσαρική ματαιοδοξία!

Η ρωσική διανόηση διαδραμάτισε ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο σε αυτό το ξέσπασμα και το δίχως άλλο, η τολστοϊκή σκέψη προσέφερε τα μέγιστα στην πνευματική ανάταση και την ηθική αιτιολόγηση των μεταβολών και των γεγονότων που οδήγησαν τελικά στην πτώση του τσαρικού καθεστώτος. Παράλληλα δε, επηρέασε καταλυτικά τον ευρύτερο ευρωπαϊκό πολιτισμό σχεδόν με την ίδια ένταση που παρατηρήθηκε έναν μόλις αιώνα πριν με την Γαλλική Επανάσταση.

Για τον Τολστόι και την αντιφατική ιδιοσυγκρασία του μπορούμε να πούμε και να γράψουμε πολλά. Ας περιοριστούμε όμως στο θέμα του συγκεκριμένου άρθρου. Ό,τι βιώνει, ό,τι νιώθει, ό,τι ποθεί και ό,τι καταλαβαίνει τον κατευθύνει προς έναν ιδιόμορφο αναρχισμό. Η ηθική του ευαισθησία και η απογόητευσή του για τον κόσμο γύρω του, τον ωθεί στην αναζήτηση του Θείου κι ο Χριστιανισμός, μακρυά από την θεολογία και την τυπικότητα της επίσημης Εκκλησίας, του ανοίγει τον δρόμο. 

Κάθε βήμα που κάνει, τον φέρνει όλο και πιο κοντά στο προσδοκώμενο. Στην εξύψωση του ανθρώπου. Στην θέωση! Και δεν είναι καθόλου υπερβολική η προσδοκία του, αν αναλογιστούμε τι ακριβώς χάνουμε και που ακριβώς σφάλλουμε. Ο καθένας μας για λογαριασμό του...

Με την εκφραστική ικανότητα που τον χαρακτηρίζει, περιγράφει με αρτιότητα τα αισθήματα και τις επιθυμίες του. Οι χαρακτήρες που παίρνουν σάρκα κι οστά στις σελίδες των βιβλίων - ως φορείς αυτών των αισθημάτων και των επιθυμιών - είναι ατελείς. Δεν είναι ήρωες. Δεν είναι ηγετικές μορφές. Μαζί τους, διερευνά την αλήθεια. Αναπτύσσει πτυχές της γνήσιας χριστιανικής αρετής κι αποστασιοποιείται τόσο από το Κράτος όσο και από την επίσημη Εκκλησία. Αντιλαμβάνεται το εκκλησιαστικό σύστημα και το σύστημα πολιτικής διακυβέρνησης σαν ένα ενιαίο τεράστιο οικοδόμημα κτισμένο σε σαθρά θεμέλια κι επιχειρεί τον διεμβολισμό του.

Επιθυμεί να επανορθώσει τη φυσική τάξη. Ολόκληρη η εργογραφία του είναι μία οργισμένη διαμαρτυρία για τον παραλογισμό που κυβερνά τον κόσμο. Πατώντας στα χνάρια του Χριστού, εισέρχεται με ορμή στον Ναό κι επιτίθεται στους εμπόρους της πίστης, στους κάθε λογής καιροσκόπους, στους τιμητές θεσμών και τους διαχειριστές ιερών. Στηλιτεύει την επιείκεια και την ανοχή έναντι - κυρίως - του εαυτού μας και θέτει αυστηρούς κανόνες μεταστροφής - κατ’ άλλους, μετάνοιας κι αποκατάστασης.

Απεχθάνεται την υποκρισία όπου κι όπως κι αν εμφανίζεται, και θεωρεί υπεύθυνη κι υπόλογη κάθε "Αρχή". Βρίσκει και πάλι μέσα στις αναγνώσεις του Ευαγγελίου τις πρακτικά εφαρμόσιμες εντολές που θα θεμελίωναν μια εντελώς καινούργια δομή κοινωνίας. "... Δεν υπάρχουν άνθρωποι που να μην είναι οι ίδιοι ένοχοι" προτείνει, "Και άρα δεν μπορούν οι ίδιοι να τιμωρούν ή να αναμορφώνουν"^.

Εκδηλώνει την συμπόνοια του για κάθε αδύναμο, για κάθε πεινασμένο, για κάθε διψασμένο και για κάθε αδικημένο. Με το επαναλαμβανόμενο "να συγχωρούμε πάντα, τους πάντες" ο λόγος του Χριστού συνιστά την υπέρτατη αλήθεια ενώ και ο ίδιος ο Χριστός είναι η αφ’ εαυτού αλήθεια! Δεν πιστεύει στην εσχατολογική συνθήκη της ύπαρξης. Θεωρεί την ελευθερία αναγκαία προϋπόθεση της ανθρώπινης ευτυχίας κι ελευθερία γι’ αυτόν σημαίνει γνώση. Όχι όμως γνώση γενική κι αόριστη. Γνώση των ορίων του κτιστού και της απειρίας του άκτιστου.

Ο Θεός του Τολστόι είναι Αγάπη! Η ατέλεια του ανθρώπου - όπως εκφράζεται μέσα από το έργο του - εξυπηρετεί το Θεϊκό Σχέδιο και κρατά την φύση σε ισορροπία. Η γραφή του, εναρμονίζει την πλατωνική αποκάλυψη με την αριστοτελική θεωρία και την χριστιανική διδασκαλία, κι αντιλαμβάνεται τον Θεό ως το απεριόριστο κι όχι απροσδιόριστο Όλον του οποίου ο άνθρωπος έχει συνείδηση ότι είναι μέρος Του.

Υπό αυτή την έννοια, εμείς είμαστε η εκδήλωσή Του στην ύλη, τον χρόνο και τον χώρο κι είμαστε ενωμένοι και με όλες τις άλλες εκδηλώσεις Του. Με ό,τι ονομάζουμε φύση... αυτή η ολοκλήρωση σημαίνει αγάπη! Ο Θεός είναι η ολοένα μεγαλύτερη αγάπη που υπάρχει εντός μας. Η ζωοποιός δύναμη της ύπαρξής μας. Έτσι, αντιλαμβανόμαστε, γνωρίζουμε, αναγνωρίζουμε και προσεγγίζουμε το Θείο. Με την συνειδητοποίηση της εκδήλωσής Του μέσα από εμάς.

Διαρκώς ανασφαλής και ανικανοποίητος, ποθούσε διακαώς και αενάως την σωτηρία της ψυχής του. Αγάπησε και μίσησε. Αγαπήθηκε και μισήθηκε. Ζήτησε και βρήκε... Βρήκε στον Χριστό τον καθαρτικό λόγο που θα έσβηνε την λύπη την δική του και ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Έθεσε ερωτήματα περί ύπαρξης, αγάπης και πίστης, καλώντας και προκαλώντας και τον ίδιο ν’ απαντήσει! Αντιμετώπισε τους φόβους του, μονομάχησε με τον εαυτό του πριν από οποιονδήποτε κι οτιδήποτε άλλο και πρόσφερε ό,τι είχε.

Έτοιμος πια, αποδέχεται τον αποστολικό του προορισμό και συγκρούεται με τους δυνάστες της ζωής και της συνείδησης. Υπήρξε συνεπής, έντιμος κι άδολος. Οπωσδήποτε υπερβολικός! Κανείς δεν είναι αλάνθαστος. Η Ιεραρχία τον αφορίζει. Προηγουμένως, εκείνος εναντιώνεται στην αυθεντία της και την αποκηρύσσει, όμως, ουδέποτε απαρνήθηκε τον Χριστιανισμό. Αντίθετα, κατήλθε στο βάθος της συνειδήσεώς του και κατέληξε σε μια προσωπική δογματική που ναι μεν τον έθεσε εκτός του σώματος της Εκκλησίας πλην όμως, του πρόσφερε μια πιο προσωπική μεταφυσική προσέγγιση. Θεωρήθηκε απειλή. Η αγάπη για ορισμένους είναι απειλή...

Η αγιοποίηση της αυτοκρατορικής οικογένειας από την Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία το 2000 με το αιτιολογικό της "ταπεινότητας, καρτερίας και πραότητας" κι η αποστροφή ολοένα και περισσότερων χριστιανών από τα εκκλησιαστικά πράγματα, επιβεβαιώνει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο την ορθότητα των απόψεων του Τολστόι για τον ρόλο της Ρωσικής Εκκλησίας και της συνέργειάς της με το εγκληματικό - από κάθε άποψη - καθεστώς. Καταδεικνύει επίσης, την αποτυχία του εκκλησιαστικού συστήματος στην κατανόηση της ανθρώπινης φύσης και της σχέσης της με το Θείο.

Προσοχή όμως! Άλλο πράγμα η Εκκλησία - ως χώρος εξουσίας και διαχείρισης, κι άλλο πράγμα η πίστη και το θεολογικό περιεχόμενο του Χριστιανισμού. Ο Τολστόι, ο Καζαντζάκης και όλοι οι αιρετικοί με ή χωρίς εισαγωγικά, είχαν βαθιά γνώση του περιεχομένου της χριστιανικής διδασκαλίας και παράδοσης, γι’ αυτό και ήταν σε θέση να εκφράζουν άποψη έστω κι αν δεν απέφυγαν σε πολλές περιπτώσεις τα ερμηνευτικά σφάλματα.

Στο τέλος-τέλος, η συνεισφορά του Τολστόι στον Χριστιανισμό υπήρξε ανεκτίμητη κι έτσι θα πρέπει να αντιμετωπίζεται!

 

 

Βιβλιογραφία / αρθρογραφία:

• Wikipedia: "Εκτέλεση της οικογένειας των Ρομανώφ"
• http://www.katiousa.gr/istoria/apolytarchia-einai-ena-kseperasmeno-systima-gramma-tou-tolstoi-ston-tsaro-nikolao/
• https://www.academia.edu/44414056/Όταν_ο_Τολστόι_ασπάστηκε_το_τουρκο_ισλάμ
• Θοδωρής Μπόνης: "Το υπερβατικό στην αισθητική του Τολστόι"
• http://artinews.gr/τολστόι-ή-ντοστογιέφσκι-ποιον-θεό-να-πιστέψω.html
• https://ellogoslogos.blogspot.com/2020/11/blog-post.html

 

Το "ευγενές" έθνος των τούρκων

Τι είναι και τι δεν είναι η Τουρκία

Η Τουρκία δεν είναι οι τηλεταινίες της. Δεν είναι τα ποιήματα και τα τραγούδια, ούτε οι μυρωδιές, οι γεύσεις και τα γραφικά σοκάκια της Πόλης ή ανηφοριές της Σμύρνης που προδιαθέτουν για λίγη από την σαγήνη της Ανατολής. Δεν είναι οι μνήμες κι εικόνες που μας μετέφεραν οι παππούδες μας κι οι γιαγιάδες μας. Δεν είναι εκείνο το χτυποκάρδι που αισθάνεται κανείς σαν αντικρίζει για πρώτη φορά την Αγια-Σοφιά, μα ούτε και η θέα των Στενών που με πείσμα θέλησαν να τιθασεύσουν κάποτε οι Μεγαρείς! Δεν είναι οι ουρανοξύστες της ούτε οι ξέφρενοι ρυθμοί της... δεν είναι καν το ψυχογράφημα που προβάλλουν οι Τούρκοι ως απτή απόδειξη του διαρκώς "αδικημένου" και "πονεμένου" χαρακτήρα τους. Η Τουρκία είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι όλα όσα έχει κάνει, όσα ελπίζει πως θα κάνει κι όσα σκοπεύει να κάνει. Ό,τι επιδιώκει κι ό,τι φαντασιώνεται! 

Πολλοί είναι εκείνοι στη Δύση, κυρίως όσοι σχεδιάζουν ή εφαρμόζουν πολιτικές ή διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, που νομίζουν πως γνωρίζουν την Τουρκία και τους τούρκους. Στην πραγματικότητα όμως, κανείς δεν γνωρίζει τι είναι ή τι δεν είναι οι τούρκοι αν δεν έχει ζήσει μαζί τους! Αν δεν έχει ζήσεις στην Τουρκία, αν δεν έχεις έρθει σε επαφή με τον τρόπο που σκέπτονται κι αισθάνονται, αν δεν έχεις γίνει δέκτης των συμπεριφορών τους μέσα στην δική τους καθημερινότητα, τότε, κάθε εκτίμηση ή κάθε άποψη μόνον επιφανειακή κι επιπόλαια μπορεί να είναι.

Από την άλλη πλευρά, κυρίως τούρκοι διανοούμενοι - κι αυτό έχει την αξία του, έχουν προειδοποιήσει εγκαίρως κι επανειλημμένως τον πολιτισμένο κόσμο για την επικινδυνότητα της φύσης του τουρκικού λαού, κι έχουν επισημαίνει τα λάθη του δυτικού τρόπου σκέψης στην αντιμετώπιση του "τουρκικού ζητήματος" και κατ' επέκταση του τρόπου με τον οποίο η τουρκική κοινωνία τοποθετεί τον εαυτό της μέσα στο παγκόσμιο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι.

Η Δύση φαίνεται πως δεν μπόρεσε να κατανοήσει ποτέ (λαμβάνοντας υπόψη ιστορικά δεδομένα) την δομή και τη λειτουργία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με αποτέλεσμα να νομίζει ότι η Τουρκική Δημοκρατία δεν αποτελεί συνέχειά της και πως ο κεμαλισμός επέτυχε τελικά στους στόχους του, μέχρι του σημείου που εξυπηρετούσε την ισορροπία των δυνάμεων στην περιοχή μας και τα συμφέροντα κυρίως των βορειοευρωπαίων που χρησιμοποιούσαν την Τουρκία ως μηχανή παραγωγής πλούτου.

Η δυτική οπτική για την Τουρκία δεν μπορεί παρά να είναι εσφαλμένη γιατί, ναι μεν οι ίδιοι οι τούρκοι διατείνονται πως από την εποχή της Μεταρρύθμισης (σημ.: Οθ. Αυτοκρατορία) ως και σήμερα η πολιτική και κοινωνική ζωή κινείται μεταξύ παράδοσης και εκσυγχρονισμού όμως, τούτο ήταν αποτέλεσμα μόνον της πολιτικής επιδίωξης των νεότουρκων που προωθήθηκε ή παρουσιάστηκε ως κίνημα φιλελεύθερο/ανανεωτικό/μεταρρυθμιστικό/εκσυγχρονιστικό, παρ’ ότι δεν επιθυμούσε την μεταβολή της οθωμανικής παράδοσης στον πυρήνα της διότι κάτι τέτοιο θα αντιστρατευόταν την έννοια του ποθητού καθαρού τουρκισμού, μέσα στον οποίο καμία ελεύθερη σκέψη δεν είχε και δεν έχει θέση.

Η αλήθεια είναι πως οι νεότουρκοι και οι κεμαλιστές στη συνέχεια, ενδύθηκαν τον μανδύα του φιλελευθερισμού όπως ακριβώς σήμερα οι νεο-οθωμανοί τούρκοι ομιλούν περί διεθνούς δικαίου και νομιμότητας.

*

Συνέργεια κεμαλιστών και ισλαμιστών

Η Τουρκική Δημοκρατία δεν υπήρξε ποτέ φιλελεύθερη, μεταρρυθμιστική ή ανανεωτική και πάντοτε φθονούσε κι εχθρευόταν την Ευρώπη. Επιβλήθηκε με τον φόβο και την καταπίεση κι εφάρμοσε αυταρχικές πολιτικές διακυβέρνησης - ακόμη περισσότερο σήμερα με τους ισλαμιστές - εις βάρος, κυρίως, των όποιων εθνοτικών ή θρησκευτικών συνιστωσών της (σημ.: μειονοτήτων).

Η ίδια η τουρκική ιστορία κατά την ανάπτυξή της, έδωσε το περιθώριο και το δικαίωμα στους ισλαμιστές σήμερα να παρουσιάζονται ως θύματα, να καταγγέλλουν τους λαούς της Ευρώπης και όλο τον πολιτισμένο κόσμο για ρατσισμό, ξενοφοβία, ισλαμοφοβία και πράξεις βίας έναντι "ανυπεράσπιστων" κι "αθώων" μουσουλμάνων - οι οποίοι παρ’ όλα αυτά απολαμβάνουν ελευθερίας, δικαιωμάτων και προνομίων. 

Από την άλλη, δεν έχουν τίποτε να πουν για τους εκβιασμούς, τις απειλές και το καθεστώς τρομοκρατίας που βιώνουν καθημερινά οι νομοταγείς μουσουλμάνοι πολίτες ή μουσουλμάνοι μετανάστες στις ευρωπαϊκές χώρες, από ομάδες ελέγχου κι επιβολής του ισλαμικού "νόμου"· από νταβατζήδες δηλαδή - για να μην μασάμε τα λόγια μας.

Στο 2020 έχουμε βρεθεί να ξαναμιλούμε για Αυτοκρατορίες και Χαλιφάτα που έπνιξαν στο αίμα ολόκληρους λαούς και έρχονται οι ισλαμοφασίστες, ως διαχειριστές αυτής της παρακαταθήκης, να μας υπενθυμίσουν πως δεν έχουμε ξεφύγει ακόμη από τα φαντάσματα του παρελθόντος. Απαιτούν με θράσος "δικαιώματα" που οι ίδιοι αρνούνται σε αρμένιους, έλληνες, κούρδους, χριστιανούς, εβραίους και μουσουλμάνους άλλων δογμάτων και ρευμάτων. Καταστρέφουν μνημεία, κακοποιούν σύμβολα και βεβηλώνουν την πολιτιστική κληρονομιά των γηγενών πληθυσμών της Ανατολίας ενώ, σπεύδουν να μας προειδοποιήσουν για αντίποινα στην περίπτωση της όποιας αντίδρασης!

Δεν χάνουν ευκαιρία να κατηγορούν τον οποιονδήποτε στέκεται απέναντί τους κριτικά, καθιστώντας την Ε.Ε. - και τη Δύση γενικότερα - υπόλογη της δικής τους ρητορικής και συμπεριφοράς και δεν διστάζουν να βιαιοπραγούν στην προσπάθεια φίμωσης κάθε ελεύθερης φωνής όπου κι αν αυτή βρίσκεται! Οι δολοφονικές επιθέσεις πλέον είναι τόσες πολλές που δεν μπορούμε να ομιλούμε για μεμονωμένα περιστατικά. Δεν είναι λίγοι εκείνοι οι οποίοι έχουν συλληφθεί κι έχουν ομολογήσει την διατεταγμένη τους υπηρεσία... όπως μόλις πριν λίγες ημέρες στην Αυστρία. Οι τούρκοι ισλαμιστές αποτελούν την πλέον ρατσιστική, αντιχριστιανική, αντισημιτική, φασιστική και γενοκτονική φάρα, και υποστηρίζονται για λόγους "εθνικής αξιοπρέπειας" και από τους κεμαλιστές και τους δήθεν δημοκράτες.

Καταπατούν κάθε έννοια δικαίου, διαστρεβλώνουν κάθε γεγονός και κάθε αλήθεια, και δηλητηριάζουν τις σχέσεις που οφείλουν να έχουν οι χώρες κι οι λαοί για να ευημερούν και να προοδεύουν, εξυπηρετώντας έτσι την πολιτική τους επιδίωξη που αφορά στην μαξιμαλιστική τους αντίληψη περί ζωτικού χώρου. Κανένα όριο και κανένας φραγμός δεν αρκεί για να περιορίσει τον βουλιμικό τους επεκτατισμό.

*

Εθνική ταυτότητα, τουρκισμός και το ιδεολογικό μοντέλο του νεο-οθωμανισμού

Κι αυτή, είναι μόνον μία πτυχή του όλου προβλήματος. Οι άνθρωποι αυτοί δεν γνωρίζουν ποιοι είναι! Αιώνες τώρα, ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν την ταυτότητά τους κι αμφιταλαντεύονται μεταξύ ανατολής και δύσης. Η ιστορία τους, τούς έχει προκαλέσει τόση μεγάλη σύγχυση που, τους είναι αδύνατον να κατανοήσουν και να αποδεχθούν ότι ο κόσμος μας είναι δομημένος με αξίες κι αρχές στις οποίες, νταβατζιλίκι κι απειλές δεν χωρούν! Ωραίο το παζάρι αλλά μέχρι του σημείου που πωλητής κι αγοραστής αισθάνονται ικανοποιημένοι. Πιο πέρα... το πράγμα ξεφεύγει!

Με τις συνεχιζόμενες αποτυχίες της Τουρκίας στη Συρία, το Ιράκ, τη Λιβύη και την Ανατολική Μεσόγειο, η ηγεσία της χώρας αλλά κι ο έντυπος κι ο ηλεκτρονικός τύπος, έχουν επιδοθεί σε μαραθώνιο διαμόρφωσης και χειραγώγησης της τουρκικής σκέψης και συναισθήματος με το επιχείρημα πως όλος ο υπόλοιπος κόσμος θέλει το κακό των τούρκων και της Τουρκίας, καθιστώντας όχι τον όποιο διάλογο αδύνατο αλλά κάθε προοπτική σχέσης εμπιστοσύνης ανέφικτη.

Από την μία με το ισλαμιστικό αφήγημα, από την άλλη με το άλλοτε οθωμανικό κλέος και την επαναστατική αναγκαιότητα του κεμαλισμού καθώς και με τις ολοένα και πυκνότερες αναφορές στην προ-ισλαμική περίοδο των τουρκογενών με μυθεύματα και φαντασιώσεις που ξεπερνούν κατά πολύ τα όρια της υπερβολής, οι τούρκοι ισλαμιστές έχουν φτιάξει μία σούπα που ούτε τρώγεται ούτε πίνεται! Σημειωτέον ότι, τούτο αποδεικνύει πως η τουρκική κουζίνα είναι ένα καλά μαγειρεμένο ψέμμα.

Να μιλήσουμε περί σεβασμού, κυριαρχίας, δικαιωμάτων και συμφερόντων. Καμμία αντίρρηση. Να τα βάλουμε όλα στο τραπέζι! Αυτό δεν θέλουν οι τούρκοι; Ας δούμε ποια είναι η αρχή του κακού. Οι τούρκοι είδαν ευθύς εξαρχής τον εαυτό τους ως τον αδιαμφισβήτητο "κληρονόμο" μιας "περιουσίας" από την οποία εκδιώχθηκε ο προηγούμενος "ιδιοκτήτης" με βάση την αρχή του ισχυρού.

Κι ενώ αυτή η αντίληψη εξυπηρετούσε συνειδησιακά το πλήθος παράλληλα και σταδιακά, άρχισε να αναπτύσσεται και η πεποίθηση πως ο "νέος" ιδιοκτήτης, ήταν ο "απρόσκλητος επισκέπτης" που δεν σεβάστηκε την "φιλοξενία" του "οικοδεσπότη" του κι ο φθόνος κι η συμπεριφορά του τον κατέστησαν "αναγκαστικά" ένοχο! Κάτι τέτοιο ήταν και είναι από ηθικής απόψεως ιδιαίτερα εγκληματικό και αιτιολογεί το μένος των τούρκων κυρίως απέναντι στους έλληνες και τους αρμένιους.

Κανένα έγκλημα δεν ολοκληρώνεται αν δεν εξαφανιστεί κάθε πειστήριο ή κάθε πιθανή υποψία που μπορεί να οδηγήσει στην αναγνώριση του εγκληματία ως εγκληματία.

Ο ιστορικός αναθεωρητισμός, τα fake news, η παρανοϊκή ρητορική, οι απειλές, οι εκβιασμοί, το θράσος και οι φιέστες... κάθε εκδήλωση που αφορά στην ερμηνεία και την επαναδιατύπωση του ιστορικού αφηγήματος αλλά και η υπόδειξη ενός κοινά αποδεκτού ιστορικού και πολιτισμικού σημείου αναφοράς (βλέπε "γαλάζια πατρίδα" "χαλιφάτο" κ.λπ.), μέσα από το πρίσμα μιας δήθεν νέας εθνικής και ισλαμιστικής αφύπνισης αυτόν ακριβώς τον σκοπό εξυπηρετούν!

Επίσης, προσφέρουν επιχειρήματα στη νομιμοποίηση κάθε αβάσιμου ισχυρισμού, στοχεύοντας στην ανοχή ή/και την κοντή μνήμη των ανθρώπων καθώς, και στην υποκειμενικότητα του ατόμου η οποία είναι συνήθως συμβιβαστική. Όταν δε όλα αυτά μένουν αναπάντητα ή απαντώνται σποραδικά και με την λογική πως θα πρέπει να "σεβαστούμε" την "ευαισθησία" του "απέναντι", διότι δεν επιθυμούμε να εμπλακούμε σε αντιπαράθεση μαζί του, τα πράγματα χειροτερεύουν ακόμη περισσότερο κι οδηγούνται - κάποια στιγμή - αναπόφευκτα στη σύγκρουση. Κι ο ελληνισμός αποτελεί το πρώτο και το κύριο ανάχωμα απέναντι στον τουρκικό και τον ισλαμιστικό κίνδυνο.

Ο ζωτικός χώρος της Τουρκίας δεν είναι μόνον γεωγραφικός. Είναι και πολιτισμικός και πνευματικός. Ο τουρκικός λαός είναι ίσως ο μοναδικός λαός που δεν έχει κανένα απολύτως επίτευγμα να επιδείξει στο παγκόσμιο γίγνεσθαι πέραν από φρικαλεότητες, βανδαλισμούς και βαρβαρότητα, έστω κι αν ήθελε κι αν θέλει διακαώς να δείξει και να αποδείξει πως είναι ικανός να υπάρχει και να δημιουργεί. Όμως, κάθε σύγκριση με οποιονδήποτε άλλο λαό είναι απογοητευτική!

Αυτό ήταν, είναι και θα είναι εις βάρος όλης της ανθρωπότητας αλλά και της ίδιας της τουρκικής κοινωνίας η οποία, θέλει και ασφαλώς έχει το δικαίωμα για μια καλλίτερη τύχη μέσα στον κόσμο.

Οι τούρκοι σήμερα, ομοιάζουν με εκείνον που ακροβατεί στην άκρη του γκρεμού. Στοιχηματίζει στην επιτυχία της προσπάθειας, επιδεικνύει θάρρος ή μάλλον αμυαλιά κι επιδιώκει τον θαυμασμό του πλήθους που παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα. Αν τύχει και χάσει την ισορροπία του και πέσει, τότε θα αρκεστεί στον "ηρωισμό" του "μαρτυρικού τέλους" το οποίο, σίγουρα θα προκαλέσει την επόμενη προσπάθεια, υπενθυμίζοντας πως εκείνος που έπεσε, άνοιξε τον δρόμο για τους επόμενους, καθιστώντας έτσι την "άκρη και τον γκρεμό" "δικαιωματικά" δική του υπόθεση!

Επιπλέον, θα πρέπει να μην λησμονούμε πως ο "έρωτας" της Δύσης για την Ανατολή δεν είχε ποτέ την ένταση που ήθελαν οι τούρκοι κι αυτό τους εξόργιζε κι εξακολουθεί να τους εξοργίζει σε κάποιο βαθμό. Πίστευαν και πιστεύουν πως το "δίκαιο του νικητή" είναι αρκετό για να υπολογίζονται και για να απολαμβάνουν σεβασμού ως ισότιμοι, παραβλέποντας το γεγονός πως για τον δυτικό τρόπο σκέψης, η πολεμική υπεροχή δεν φτάνει από μόνη της για να σου δώσει την θέση που σου αξίζει και πως ο ηρωισμός, ναι μεν έχει την αξία του πλην όμως, ξεφεύγει κατά πολύ από τα στενά όρια της ίδιας της ερμηνείας του και ανυψώνεται πέρα από το υλικό πεδίο, αξιολογώντας το πνεύμα των ηρώων, τις προθέσεις τους και τα συναισθήματά τους που αν δεν είναι συμβατά με την κοινή αντίληψη περί δικαίου τον καθιστούν από ήρωα σε εγκληματία.

Κι αν ιστορικά και φιλοσοφικά όλα τα παραπάνω έχουν την χρησιμότητά τους, θα πρέπει να εξετάσουμε και την πρακτική πλευρά του όλου θέματος. Η ταυτότητα του κάθε ανθρώπου και του κάθε λαού, δεν ορίζεται μόνον από ό,τι γνωρίζει, φαντάζεται ή ποθεί κι επιδιώκει. Η ταυτότητα προσδιορίζεται πρώτα και κύρια από το ποιοτικό του περιεχόμενο, τον χαρακτήρα του δηλαδή.

Ερωτήματα του τύπου "ποιος είμαι", "γιατί είμαι αυτός που είμαι"... δύσκολα μπορούν να απαντηθούν από εκείνους που δηλώνουν τούρκοι. Κι εμείς, οφείλουμε να γνωρίζουμε το γιατί καθώς, το ζήτημα της τουρκικής ταυτότητας αποτελεί προνομιακό - για εμάς - πεδίο, όχι αντιπαράθεσης, αλλά αντιμετώπισης των προβλημάτων (απειλών) που διαρκώς υποσκάπτουν την ευημερία μας, αμφισβητούν την ιστορία μας, επιβουλεύονται την κυριαρχία μας κι απαξιώνουν τον πολιτισμό μας.

 

Ποιός φοβάται τον διάλογο;

Οι ποιοτικές διαφορές που χωρίζουν την Τουρκία από την Ελλάδα, είναι πολύ πιο σοβαρές από εκείνες που καλούμαστε και είμαστε διατεθειμένοι να συζητήσουμε και να επιλύσουμε, στα πλαίσια της συνεννόησης και της αλληλοκατανόησης που οφείλουν δύο γειτονικές χώρες να επιδεικνύουν. Κι αυτό φαίνεται - αν μη τι άλλο - σε κάθε δημοσίευμα που στόχο έχει την διαμόρφωση της κοινής γνώμης.

Για όλο τον πολιτισμένο κόσμο, ο διάλογος είναι εργαλείο επίλυσης διαφορών. Κι ο διάλογος, ο κάθε διάλογος, υπακούει σε κανόνες. Έχει συγκεκριμένο περιεχόμενο και μέσω αυτού, επιδιώκεται ένα πολύ συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Για το ισλαμιστικό καθεστώς της Τουρκίας, ο διάλογος που επιθυμεί κι επιδιώκει έχει έναν και μόνο στόχο: την επιβολή της τουρκικής "ισχύος" και την ανάπτυξη του ισλαμιστικού αφηγήματος με το ζόρι (για να μην πω με τη βία). Όμως, ας αφήσουμε στην άκρη αυτή τη δεύτερη διάσταση γιατί δεν είναι αντικείμενο του παρόντος.

Η χώρα μας, για πολλοστή φορά επιδεικνύει την καλή της πίστη, κι ενώ τα ιστορικά δείγματα γραφής της, δεν επιτρέπουν την οποιαδήποτε αμφισβήτηση των προθέσεων της, οι τούρκοι ισλαμιστές προσπαθούν να βάλουν στο τραπέζι ζητήματα που δεν υφίστανται, για να αποκομίσουν οφέλη που δεν αναλογούν στη χώρα τους και δεν δικαιολογούνται ούτε από το Διεθνές Δίκαιο, ούτε από την γεωγραφική πραγματικότητα ή την κοινή λογική.

Οι Τούρκοι το γνωρίζουν, γι’ αυτό και η πολιτική τους αναπτύσσεται σε δύο μέτωπα. Στο εξωτερικό, με την πίεση που ασκούν είτε με το μεταναστευτικό είτε με την επίδειξη δύναμης εκμεταλλευόμενοι την ανοχή της ευρωπαϊκής και της διεθνούς κοινότητας και στο εσωτερικό, δηλητηριάζοντας την κοινή γνώμη με πλήθος δηλώσεων, άρθρων, σχολίων, δημοσιεύσεων κ.ο.κ. έτσι, ώστε διατηρηθεί η δυναμική που θέλουν να έχει το καθεστώς τους, τουλάχιστον μέχρι τις επόμενες προγραμματισμένες κοινοβουλευτικές και προεδρικές εκλογές το 2023.

Όμως, η ΕΕ για πρώτη φορά ίσως, δείχνει αποφασισμένη να διασφαλίσει τα συμφέροντά της στη βάση του Διεθνούς Δικαίου και των Διεθνών Συνθηκών. Έτσι, ενώ τώρα οι τούρκοι τρέχουν έναν αγώνα δρόμου για να προλάβουν τις εξελίξεις, να αποτρέψουν τον κίνδυνο επιβολής κυρώσεων και να αναδείξουν το "διαλλακτικό" τους χαρακτήρα, επιχειρώντας παράλληλα να πείσουν πως εκείνοι είναι που επιθυμούν τον διάλογο, επικαλούμενοι διαρκώς το Διεθνές Δίκαιο, την κοινή λογική και την δήθεν γεωγραφική "αδικία" που τους υποχρεώνει σε δράση, που υπό άλλες συνθήκες θα προτιμούσαν να αποφύγουν, τα φερέφωνα του καθεστώτος εξακολουθούν να δρουν δίχως να σέβονται απολύτως τίποτε και κανέναν. Το χειρότερο είναι πως κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ποια θα είναι τα αποτελέσματα στο μέλλον και ποιο το πραγματικό μέγεθος της ζημιάς που προκαλούν...

Ποιός λοιπόν φοβάται τον διάλογο; Η Ελλάδα ή η Τουρκία; Η ελληνική κυβέρνηση ή το ισλαμιστικό καθεστώς στη γειτονική μας χώρα;  Άραγε, ποιόν πείθουν οι τούρκοι ισλαμιστές; Εμείς δεν έχουμε να χάσουμε τίποτε από τον διάλογο. Από κανέναν διάλογο! Εμείς δεν απειλήσαμε κανέναν, δεν δημιουργήσαμε κανένα πρόβλημα και καμία ένταση και η επιχειρηματολογία μας είναι ισχυρή. Από την άλλη όμως, τί έχουμε να συζητήσουμε; Όταν κάποιος εισβάλλει μέσα στο σπίτι σου για να σε κλέψει το συζητάς μαζί του; Διαπραγματεύεσαι τί θα πάρει και τί θα αφήσει; 

Οι διεθνείς σχέσεις δεν υπακούν σε χολιγουντιανά σενάρια. Και το διακύβευμα εδώ είναι ζωτικό. Η Τουρκία είναι υποχρεωμένη να γνωρίζει πως διάλογος με απειλές δεν γίνεται και ούτε μπορεί να επιβάλλει την θέλησή της με την ισχύ των όπλων. Ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην Κύπρο. Επίσης, δεν μπορεί να μας επιβάλλει ετσιθελικά τις φαντασιώσεις της περί οθωμανικής αναβίωσης και ισλαμικής κυριαρχίας κι οφείλει να έχει υπόψη της πως δεν υπάρχουν απεριόριστες επιλογές επίλυσης και διευθέτησης.

Ως Έλληνες κι Ευρωπαίοι, οφείλουμε να συνομιλούμε με την Τουρκία κι οφείλουμε να βρούμε τρόπους συνεννόησης και συνεργασίας διότι εμείς, είμαστε πολιτισμένοι κι όχι απολίτιστοι σαν τους ισλαμιστές! Οι τούρκοι είναι εκείνοι που δεν πρέπει να χάσουν την ευκαιρία. Όχι εμείς.