Η εισβολή στην Ουκρανία και η πολιορκία της Ευρώπης

 

Την ώρα που γράφεται το κείμενο αυτό, οι μάχες μαίνονται στα περίχωρα του Κιέβου και η επόμενη μέρα της ρωσικής εισβολής στα εδάφη της Ουκρανίας, βρίσκει την διεθνή κοινότητα αποσβολωμένη, να παρακολουθεί με φρίκη τα όσα εκτυλίσσονται στην καρδιά της Ευρώπης, με τους Ρώσους αποφασισμένους να επιβληθούν με όποιο κόστος, τους Αμερικάνους να τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση για το όποιο πιθανό όφελος και τους Ευρωπαίους σε κατάσταση σύγχυσης να παλινδρομούν μεταξύ έκπληξης κι ανικανότητας.

 

Καθώς φαίνεται, η ρωσική ηγεσία σχεδίασε προσεκτικά τις λεπτομέρειες και προετοίμασε σε βάθος χρόνου την στρατιωτική επέμβαση στην Ουκρανία με σκοπό να πληγεί η κυριαρχία της χώρας αλλά και για να συρθεί η Δύση σε μία εκ νέου διαπραγμάτευση των όρων της σχέσης μαζί της. Το προσπάθησε προηγουμένως στην Συρία και την Αφρική διαφορετικά αλλά δεν της βγήκε.

Τρεις πολύ συγκεκριμένες επισημάνσεις με οδηγούν σε αυτό το συμπέρασμα!

1. Η γλωσσολογική ανάλυση του διαγγέλματος Πούτιν[1], με το οποίο ο Ρώσος Πρόεδρος επιχείρησε να νομιμοποιήσει στην συνείδηση της διεθνούς κοινής γνώμης την εισβολή στην Ουκρανία αλλά και την πολιτική που θα ακολουθεί η χώρα από τώρα και στο εξής στο διεθνές πεδίο.

2. Η χλεύη που δοκίμασαν όλοι όσοι υποστήριζαν πως επίκειται ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και κανείς δεν τους ελάμβανε σοβαρά υπόψη.

3. Το πολύ καλά σκηνοθετημένο τηλεοπτικό σόου με τον επικεφαλής της υπηρεσίας των μυστικών υπηρεσιών της Ρωσικής Ομοσπονδίας, Σεργκέι Ναρίσκιν! 

Οι Αμερικάνοι από την άλλη δεν έλεγαν ψέμματα. Γνώριζαν τα σχέδια των Ρώσων και δεν έκαναν τίποτε για να τα ματαιώσουν! Αντίθετα, εξέθεσαν την ουκρανική ηγεσία και τον ουκρανικό λαό στον κίνδυνο που διαφαινόταν και γιγάντωνε.

Παράλληλα δε, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να υπονομεύσουν και να αποτρέψουν την αποπεράτωση του αγωγού Nord Stream 2[2] και τελικά, αφού ολοκληρώθηκε η κατασκευή του, κατάφεραν να ακυρώσουν την λειτουργία του. Mόλις πριν λίγες εβδομάδες, έσπευσαν να … «εκφράσουν επιφυλάξεις ως προς το σκεπτικό του αγωγού East Med θέτοντας “οικονομικά” και “περιβαλλοντικά” ζητήματα…»[3].

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο οφείλουμε να αξιολογήσουμε τον ρόλο των Aμερικανών στις εξελίξεις που τρέχουν. Αλλάζει άρδην το γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό περιβάλλον για την Ε.Ε. η οποία είναι ανίκανη να δράσει αυτοβούλως και εξαντλείται με σπασμωδικές κινήσεις και σε δηλώσεις άνευ αντικρίσματος. Ο μεγάλος χαμένος θα είναι οι ευρωπαϊκοί λαοί.

Ωστόσο, στις διεθνείς σχέσεις - όπως και σε κάθε άλλη πτυχή της ανθρώπινης δραστηριότητας - ο καλύτερος τρόπος για να ελέγχουμε τα πράγματα και να διασφαλίζουμε το ευ ζην, την απρόσκοπτη πολιτική, κοινωνική και οικονομική λειτουργία, την πρόσβαση σε φυσικούς πόρους, την παραγωγή πλούτου και την ανάπτυξη… το καλύτερο εργαλείο που μπορούμε να έχουμε στα χέρια μας είναι η πρόληψη και όχι η εκ των υστέρων θεραπεία. Να δημιουργούμε εξελίξεις και να μην συρόμαστε από αυτές, όποιες κι αν είναι!

Δυστυχώς, η Ευρωπαϊκή Ένωση  - στο σύνολό της και οι ευρωπαϊκές χώρες - κάθε μια για λογαριασμό της, τα χρόνια που προηγήθηκαν έως και σήμερα που εξαναγκάζονται να υπάρχουν σε μια νέα πραγματικότητα που δεν αφορά μόνο σε οικονομικούς και δημοσιονομικούς όρους, είχαν άλλη στόχευση.

Αφού ο κ. Πούτιν θέλησε να διανθίσει το διάγγελμά του με ιστορικές αναφορές, αξίζει να μελετήσει κανείς τους λόγους που οδήγησαν τους ευρωπαϊκούς λαούς στο κτίσιμο του λεγόμενου ευρωπαϊκού οικοδομήματος αλλά και στην θεμελίωση αυτού σε ακατάλληλα θεμέλια. Κι αν δεν είναι του παρόντος η ιστορική μελέτη, του παρόντος είναι η κρίση στην Ουκρανία και οι πολεμικές επιχειρήσεις στο έδαφός της.

 

Πολλοί είναι εκείνοι που εκτιμούν ότι το προσφυγικό κύμα από την Ουκρανία προς τις χώρες της Ε.Ε. θα φτάσει τις 5,000,000 ψυχές! Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα τι θα συμβεί στις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας, ούτε και να υπολογίσει αυτή τη στιγμή το εύρος της καταστροφής των υποδομών της.

Ολόκληρη η Ευρώπη δέχεται μεγάλο πλήγμα κι εκ των πραγμάτων θα αυξηθούν, όπως ήδη συμβαίνει, το κόστος της ενέργειας και οι τιμές των βασικών αγαθών και προϊόντων. Στη συνέχεια, θα παρατηρηθεί (εκ νέου) περιορισμός των μετακινήσεων, αύξηση του ατομικού και εθνικού χρέους, μείωση της παραγωγής, αύξηση του κόστους εισαγωγής από τρίτες χώρες - μέσα σε αυτές και οι Η.Π.Α.!

Όλα αυτά, θα οδηγήσουν σε περαιτέρω φτωχοποίηση των ευρωπαϊκών πληθυσμών, σε μείωση της ανταγωνιστικότητας, πιθανόν σε συχνές κατά τόπους κοινωνικές αναταραχές, σε ολοένα και μεγαλύτερες ανισότητες, σε περιορισμό των δημοκρατικών ελευθεριών και σε κατάργηση κεκτημένων που έως τώρα στήριζαν την πολιτική και κοινωνικο-οικονομική λειτουργία.

Εάν η Ε.Ε. είχε προνοήσει, αν είχε φροντίσει για την αυτάρκειά της, αν είχε ισχυροποιήσει τους θεσμούς της κι αν είχε στο επίκεντρό της τον άνθρωπο και τον πολίτη κι όχι τους οικονομικούς δείκτες και την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων, τίποτε από όλα αυτά δεν θα συνέβαινε.

Πολιτική όμως δεν γίνεται με υποθέσεις. Κι αν ότι αναφέρθηκε μόλις προηγουμένως φαντάζει εφιαλτικό σενάριο, τα χειρότερα δεν τα έχουμε καν στο οπτικό μας πεδίο.

 

Η μεγαλύτερη ίσως πρόκληση που θα κληθεί να αντιμετωπίσει σύντομα η Ε.Ε. είναι ο ισλαμικός φονταμενταλισμός (αυτός που οι Βρυξέλλες λόγω ιδεοληψίας, φόβου η και άγνοιας ακόμη χαϊδεύουν και χρηματοδοτούν) και η τουρκική απειλή που για την ώρα περιορίζεται σε σποραδικές τρομοκρατικές επιθέσεις στο έδαφος συγκεκριμένων ευρωπαϊκών χωρών, στη ρητορική μίσους, στις παραβιάσεις του εθνικού εναέριου και θαλάσσιου χώρου της Ελλάδας και της Κύπρου, στην αμφισβήτηση της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας και της Κύπρου, σε εγκληματικές ενέργειες εις βάρος χριστιανικών πληθυσμών όπου ανταγωνίζεται τα ευρωπαϊκά συμφέροντα (λ.χ. Αφρική, Μέση Ανατολή) κ.λπ. 

 

Μόλις συμβεί ό,τι για το οποίο δεν προετοιμαζόμαστε, η κρίση στην Ουκρανία και η ρωσική εισβολή εκεί θα μοιάζει με αστείο. Και τότε, ούτε οι Η.Π.Α. θα εμπλακούν, ούτε ο Ο.Η.Ε., ούτε το Ν.Α.Τ.Ο. θα παρέμβει. Άλλωστε, ομιλούμε για οργανισμούς παρωχημένους που δεν είναι σε θέση να διασφαλίσουν τίποτε. Ερμηνεύουν το Διεθνές Δίκαιο κατά περίπτωση και το αποτύπωμά τους είναι μάλλον καταστροφικό όπου κι αν βρέθηκαν. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, πως δεν χαίρουν καμίας απολύτως εκτίμησης της κοινωνίας των πολιτών σε τοπικό, περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο και στερούνται πολιτικής νομιμοποίησης σε κάθε τους δραστηριότητα όπου γης.

Με το βλέμμα στραμμένο στην Ουκρανία σήμερα, ας έχουμε τον νου μας στα ανατολικά και τα νότια όρια της Ευρώπης. κι ας ελπίσουμε ότι η εκτίμησή μου είναι λανθασμένη και ότι δεν ξέρω τι σκέπτομαι και γράφω.

---

[1] http://en.kremlin.ru/events/president/news/67828

[2] https://www.naftemporiki.gr/finance/story/1704383/nord-stream-2-oi-ipa-apeiloun-me-nees-kuroseis

[3] https://www.jpost.com/international/article-693866

 

Ουκρανία: Επιστρέφει ο κεραυνοβόλος πόλεμος;

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία ακολουθεί την πορεία που είχαν προβλέψει πολλοί στρατιωτικοί αναλυτές: μια παρατεταμένη επίθεση με πυραύλους που εκτοξεύονται από μακριά για να καταστρέψουν ουκρανικά αεροδρόμια, αεράμυνα και συστήματα ελέγχου. Παράλληλα, εισβολή χερσαίων δυνάμεων από πολλαπλά σημεία.

Η πλήρης εικόνα του τι συμβαίνει στο έδαφος είναι δύσκολο να υπάρξει σε πραγματικό χρόνο, αλλά ο Βλαντιμίρ Πούτιν φαίνεται ότι επέλεξε μια ευρύτερη εκστρατεία με στόχο την αλλαγή καθεστώτος, αντί για μια πιο περιορισμένη εκστρατεία για κατάληψη των εδαφών του Ντονμπάς.

Σύμφωνα με διάφορες πηγές, η Ρωσία είχε συγκεντρώσει δυνάμεις γύρω από την Ουκρανία που αριθμούν περισσότερους από 200.000 στρατιώτες μέχρι τη στιγμή που ο Βλαντιμίρ Πούτιν έδωσε την διαταγή εισβολής. Την ίδια στιγμή, ο τακτικός στρατός της Ουκρανίας αριθμεί περίπου 126.000 στρατιώτες.

Το τι θα συμβεί στη συνέχεια, γίνεται καλύτερα κατανοητό από τον διακηρυγμένο στόχο του Πούτιν να «αποστρατιωτικοποιήσει» αντί να καταλάβει την Ουκρανία, μια χώρα με 41 εκατομμύρια κατοίκους, στο μέγεθος της Γαλλίας.

Αυτό σημαίνει ότι οι ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις θα πρέπει να διαλυθούν πλήρως, τα οπλικά συστήματα να καταστραφούν και η Ουκρανία να μετατραπεί σε μια ουδέτερη ζώνη. Ο Πούτιν ήταν πολύ συγκεκριμένος σε ότι αφορά την επίτευξη αυτών των στόχων, με τα εδαφικά ζητήματα να βρίσκονται σε δεύτερη μοίρα.

Αυτό, με τη σειρά του, σημαίνει εξουδετέρωση των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων, κυρίως στο Ντονμπάς, όπου οι ρωσικές δυνάμεις πιθανότατα θα προσπαθήσουν να τις περικυκλώσουν.

Η Ρωσία δεν μπορεί να αντέξει οικονομικά μια μακροπρόθεσμη εμπλοκή στην Ουκρανία, επομένως θα πρέπει να διεξάγει έναν κεραυνοβόλο πόλεμο (blitzkrieg). Η Ρωσία έχει αναπτύξει την δική της εκδοχή του δόγματος «Σοκ και Δέος» με συστήματα πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς και ακρίβειας και ισχυρό πυροβολικό που της επιτρέπει να επιτεθεί σε ουκρανικά κέντρα διοίκησης και ελέγχου, αποθήκες πυρομαχικών, αεροπορία και αεράμυνα, από απόσταση.

Η άμυνα των Ουκρανών

Πόσο δύσκολο θα είναι για την Ουκρανία να αμυνθεί τώρα που η επίθεση της Ρωσίας έχει ξεκινήσει; Οι Ουκρανοί βρίσκονται σε πολύ δύσκολη θέση και η ηγεσία της χώρας αντιμετωπίζει πολύ δύσκολες επιλογές.

Η Ουκρανία δεν μπορεί να υπερασπιστεί χιλιάδες χιλιόμετρα των συνόρων της - από τη Λευκορωσία στο βορρά μέχρι την Κριμαία στο νότο. Απειλείται από διάφορες κατευθύνσεις και οι δυνάμεις της είναι αρκετά αραιά κατανεμημένες.

Αλλά η πραγματική διαφορά μεταξύ των ρωσικών και των ουκρανικών δυνάμεων είναι στον αέρα. Με βάση τα μέχρι σήμερα γνωστά δεδομένα, αναμένεται ότι οι Ρώσοι θα αποκτήσουν αεροπορική υπεροχή πολύ γρήγορα.

Τα προηγμένα συστήματα αεράμυνας της Ρωσίας, όπως οι πύραυλοι S-400, ευνοούν επίσης τις δυνάμεις της. Αντίθετα, η Ουκρανία διαθέτει παλαιότερη και πιο περιορισμένη αεράμυνα.

Οι Ρώσοι διαθέτουν ένα πολύ σημαντικό οπλοστάσιο σύγχρονων όπλων και δυνατοτήτων στο οποίο η Ουκρανία δεν έχει απάντηση. Η Ουκρανία έλαβε πρόσφατα εξοπλιστικά συστήματα από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Μεγάλη Βρετανία, αλλά πρόκειται κυρίως για πυραύλους αέρος-αέρος μικρού βεληνεκούς και αντιαρματικά όπλα.

Με λίγα λόγια, η Ρωσία ξεπερνά την Ουκρανία τόσο σε εξοπλισμούς όσο και σε στρατεύματα. Με την κυριαρχία της Ρωσίας στον αέρα και τα όπλα μεγάλης εμβέλειας, αναμένεται από τους ειδικούς, ότι οι ουκρανικές δυνάμεις σύντομα θα καθηλωθούν.

Εάν οι μάχες εισέλθουν σε ουκρανικές πόλεις, θα μπορούσε να δώσει μια ευκαιρία στις ουκρανικές δυνάμεις. Οι ρωσικές δυνάμεις θα μπορούσαν αρχικά να προσπαθήσουν να παρακάμψουν τις πόλεις.

Αν η Ρωσία προσπαθήσει να καταλάβει - αντί να απειλήσει - το Κίεβο, μια πόλη 2,8 εκατομμυρίων κατοίκων, θα διακινδύνευε πιθανόν, μήνες πολέμου σε αστικό περιβάλλον και θα απαιτούσε όλο το ανθρώπινο δυναμικό που έχει στη διάθεσή της. Ωστόσο, λόγω της πολιτικής σημασίας του Κιέβου, το θέμα παραμένει ανοικτό. Ίσως η αποναζιστικοποίηση της Ουκρανίας, την οποία επικαλείται ο Βλαντιμίρ Πούτιν να μην μπορεί να επιτευχθεί πλήρως, χωρίς τον έλεγχο της πρωτεύουσας.

Το μήνυμα της Ουκρανίας

Σήμερα η Ουκρανία χρησιμοποιείται από την Ρωσία ως παράδειγμα, για να κατανοήσει η παγκόσμια κοινή γνώμη ότι η μεταψυχροπολεμική εποχή, τελείωσε.

Αλλά και η Δύση, οκτώ χρόνια από το «πείραμα» του Μαϊντάν που υποστήριξε, περιορίζεται σε δηλώσεις συμπαράστασης προς την Ουκρανία, ή στην επιβολή οικονομικών κυρώσεων. Γιατί δεν μπορεί να κάνει κάτι περισσότερο. Είναι ένας άλλος τρόπος για να δηλώσει και η Δύση ότι η μεταψυχροπολεμική εποχή έχει τελειώσει. Η Ουκρανία μετατράπηκε από την Δύση σε ένα αντιρωσικό προπύργιο, ενώ όπως φαίνεται δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα αναλώσιμο πιόνι.

Οι γεωπολιτικοί σχεδιασμοί, πολλές φορές εν κενώ και η εικόνα που οι χώρες της Δύσης ήθελαν να εμφανίζουν στο διεθνές ακροατήριο, δεν αντιστοιχούσαν τα τελευταία χρόνια, στις αντικειμενικές και υποκειμενικές τους δυνατότητες να τις υποστηρίξουν πολιτικά και στρατιωτικά. Αυτό φάνηκε από το 2020, όταν οι ΗΠΑ ανέχθηκαν την επίθεση του Ιράν σε αμερικανικές βάσεις ως αντίποινα για την δολοφονία Σολεϊμανί, αλλά και το 2021 όταν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ αποχώρησαν από το Αφγανιστάν, ενώ ήδη και η Γαλλία αποχωρεί από το Μάλι.

Αυτές είναι εξελίξεις που δεν διαφεύγουν της προσοχής των Μεγάλων Δυνάμεων. Η διαπραγμάτευση μεταξύ τους εξακολουθεί να βρίσκεται στο τραπέζι, αλλά πλέον οι όροι έχουν γίνει πιο περίπλοκοι. Πολλά θα εξαρτηθούν από την στάση των ΗΠΑ.

Τώρα, η Ουκρανία σε πρώτο επίπεδο και οι χώρες της ΕΕ σε δεύτερο, θα πληρώσουν το μεγαλύτερο κόστος-πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό, πολιτισμικό- που θα δημιουργήσει η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.

 

H παγκόσμια αστάθεια και τα πραξικοπήματα

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

Πέντε πραξικοπήματα σε μόλις ένα χρόνο και υποχωρήσεις των δημοκρατικών θεσμών σε αρκετές χώρες. Το 2021 ήταν μια κρίσιμη χρονιά. Όσο για το 2022 υπάρχουν κίνδυνοι να ακολουθήσει την ίδια πορεία. Ήδη, στις 24 Ιανουαρίου ανακοινώθηκε η πρώτη απόπειρα πραξικοπήματος για το 2022, στην Μπουρκίνα Φάσο. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/02/12/h-παγκόσμια-αστάθεια-και-τα-πραξικοπήμ/

"Ό, τι είναι νόμιμο είναι ηθικό...", από το ημερολόγιο ενός ηλίθιου

 

Χαρακτικό που παρουσιάζει το λεγόμενο άχρηστο κοινοβούλιο. Το "άχρηστο κοινοβούλιο" ήταν το πρώτο κοινοβούλιο της Αγγλίας επί βασιλείας του Καρόλου Α ', και λειτούργησε από τον Ιούνιο έως τον Αύγουστο του 1625. Χαρακτηρίσθηκε ως άχρηστο καθώς δεν είχε καμία πρακτική κι ουσιαστική χρησιμότητα.

Το καθόλου ατυχές περιστατικό στα Lidl που δικαίως προκάλεσε την οργή και την αγανάκτησή μας, με τη συμπεριφορά του υπεύθυνου του καταστήματος στο Ίλιον και τους λόγους που προέβαλε για να δικαιολογηθεί, μου έφερε στο μυαλό την πασίγνωστη πλέον φράση του άλλοτε μεγαλοστελέχους της Νέας Δημοκρατίας, σπλάχνου του μητσοτακέϊκου και υπουργού της κυβέρνησης Καραμανλή, Γιώργου Βουλγαράκη, περί νομιμότητας και ηθικής, να επιβεβαιώνει κατ’ επανάληψη εκείνο που όλοι γνωρίζουμε: Ό,τι είναι νόμιμο δεν είναι και ηθικό.

Τι σήμαινε όμως εκείνη η ομολογία του πρώην Υπουργού και πρώην Βουλευτή (νομοθέτη) που εν πολλοίς εξακολουθεί ως φιλοσοφία να ορίζει τον λεγόμενο πολιτικό μας πολιτισμό; Σήμαινε και σημαίνει ότι είναι δεδομένη εν τοις πράγμασι η ανικανότητα του Έλληνα νομοθέτη να ρυθμίζει του κανόνες της πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής μας ζωής… τους κανόνες του παιχνιδιού. Και δεν είναι προνόμιο των Ελλήνων αυτή η ανικανότητα. Την συναντάμε παντού. Αλλού με περισσότερη κι άλλου με λιγότερη ένταση.

Πολλές φορές με έχει προβληματίσει η λογική με την οποία σχεδιάζονται, προτείνονται και ψηφίζονται - για να εφαρμοστούν - τελικά πολλοί Νόμοι. Κι άλλες τόσες φορές, με έχει απασχολήσει το ηθικό και το ποιοτικό τους πρόσημο… ξέρετε, κάποια πράγματα είναι οφθαλμοφανή. Βγάζουν μάτι κατά το κοινώς λεγόμενο.

Από την άλλη, δεν μπορώ να δεχτώ ότι αυτή η ανικανότητα είναι οργανική. Είναι σίγουρα επίκτητη και προκαλείται από σκοπιμότητες - το δίχως άλλο, κυρίως όμως, από την ίδια τη νοοτροπία μας. Τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα, τον τρόπο που αλληλεπιδρούμε μεταξύ μας και το πώς βλέπουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας μέσα στο περιβάλλον μας. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο παρατηρούνται και διαφορές από χώρα σε χώρα. Κι είναι αλήθεια, πολλές χώρες γύρω μας και κοντά μας προκρίνουν την ευημερία και την εξυπηρέτηση των πολιτών τους, από την εξυπηρέτηση τους κράτους και του (όποιου) συστήματος εξουσίας και διαχείρισης. Έχουν άλλη στόχευση δηλαδή.

Ας επιστρέψουμε όμως στην ηθική και στο δίκαιο. Αν κι όλοι μας ακούμε και μιλάμε διαρκώς γι’ αυτές τις δύο έννοιες και μολονότι τις μεταχειριζόμαστε κάπως αόριστα κι αυθαίρετα πατώντας πότε στην ατομική-προσωπική και πότε στην συλλογική τους διάσταση, γνωρίζουμε ή έστω καταλαβαίνουμε ότι παράγουν πολύ συγκεκριμένα αποτελέσματα.    

Έτσι, μπορεί ο υπεύθυνος του καταστήματος να είχε την κανονιστική υποχρέωση να ακολουθήσει μία συγκεκριμένη διαδικασία, για να μην χάσει ενδεχομένως την δουλειά του από την άλλη, η αντίδραση του κόσμου υποδεικνυόμενη από την ηθική του συνόλου που θέλει τα πιο αδύναμα μέλη του να προστατεύονται για λόγους τάξης κι αρμονίας, μας έδωσε ένα πολύ συγκεκριμένο αποτέλεσμα: την ακύρωση της σχετικής νομοθετικής ρύθμισης στην πράξη!

Ακόμη κι ο πιο ενδεής συμπολίτης μας έχει την ίδια αξία με εμάς. Έχει δικαίωμα στην ζωή και στην αξιοπρέπεια, έστω και αν δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος των ίδιων υποχρεώσεων.

Ακόμη κι ο πιο ενδεής συνάνθρωπός μας έχει ανάγκη της συμπαράστασης, της συνδρομής και της αλληλεγγύης μας, έστω κι αν ευθύνεται ο ίδιος για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει.

Το ερώτημα ωστόσο δεν είναι γιατί ένας υπάλληλος ακολούθησε τις προβλεπόμενες διαδικασίες, ούτε γιατί ένας από εμάς αναγκάστηκε να κλέψει για να φάει. Το μείζον ερώτημα είναι γιατί πεινάει! Και σε αυτό το ερώτημα οφείλει να απαντήσει ο Έλληνας νομοθέτης. Κι όχι μόνον οφείλει να απαντήσει αλλά έχει και την υποχρέωση να βρει λύση στο πρόβλημα.

Δεν μπορεί να την βρει. Δεν μπορεί να την βρει διότι η πολιτική είναι αποδεσμευμένη από την ηθική. Κι αυτή η αποδέσμευση, είναι αυταπόδεικτη! Καθώς, «ενός κακού μύρια έπονται» όπως λέει κι ο σοφός λαός μας, απόρροια αυτής της αποδέσμευσης είναι και η υπέρβαση κάθε ηθικού φραγμού από την επιχειρηματική και οικονομική ελίτ (και) στη χώρα μας. Μετενέργεια αυτής της υπέρβασης συνιστούν οι λογικές και οι πρακτικές στελεχών επιχειρήσεων, τεχνοκρατών και γραφειοκρατών καριέρας οι οποίοι, αν και διαθέτουν αξιόλογο βιογραφικό ή ικανότητες, υπολείπονται ήθους συμβατού του αξιακού μας φορτίου. Ακόμη κι αν είχαν ή έχουν αγαθές προθέσεις, ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την κατάσταση όπως αυτή έχει διαμορφωθεί.  

Το βλέπουμε και το αναγνωρίζουμε παντού. Από τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας, τους μισθούς-χαρτζιλίκι, τα παράλογα πρόστιμα, τους φόρους επί των φόρων, τις business των ασφαλιστικών ταμείων (ανάθεμα κι αν προσφέρουν κάτι), την υγεία, την ασφάλεια, την παιδεία, μέχρι τους κάθε λογής περιορισμούς και τις παρεμβάσεις στην καθημερινότητά μας ενώ ζούμε δήθεν σε μια «σύγχρονη κι ελεύθερη δημοκρατία με θεσμούς που λειτουργούν». (Κ. Μητσοτάκης, MSC).  Σε αντιδιαστολή και παραφράζοντας ελάχιστα τον Ουελμπέκ (με συγχωρείτε που απαξιώ Τατσόπουλους και Χωμενίδες)… «δημιουργήσαμε ένα σύστημα με το οποίο είναι απλά αδύνατο ένας φυσιολογικός άνθρωπος να ζει και το χειρότερο είναι πως επιμένουμε ότι είναι η μόνη οδός.»

Τίποτε δεν γίνεται αυτόματα και μαγικά και τίποτε δεν είναι αυτορυθμιζόμενο όπως υποστηρίζουν οι βολεμένοι θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού, ενώ πασχίζουν να μας πείσουν για την πολιτική τους ορθότητα που μας θέλει όλους όχι ίσους αλλά αόριστους, απρόσωπους, απαθείς κι αναλώσιμους.

Το SWIFT ως γεωπολιτικό όπλο

γράφει ο Νάσος Πετράκης

 

Οι Ηνωμένες Πολιτείες υπόσχονται να απαντήσουν σκληρά σε μια ενδεχόμενη εισβολή στην Ουκρανία από τη Ρωσία. Μεταξύ των διαφόρων κυρώσεων που η Ουάσιγκτον θα ήθελε να επιβάλει, σε συντονισμό με τους Ευρωπαίους συμμάχους της, είναι ο αποκλεισμός της Μόσχας από το δίκτυο SWIFT για πληρωμές: αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό πρότυπο στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/02/01/to-swift-os-geopolitiko-oplo/

Ο Πούτιν και η Δύση. Στη μέση ο Καραμήτρος!

 

Καλή κουβέντα για του Ρώσους, την πολιτική τους και την κουλτούρα τους, από εμένα δεν πρόκειται ούτε να ακούσετε ούτε να διαβάσετε. Εξάλλου, έχω εκφραστεί κατ’ επανάληψη επομένως, δεν έχω κάτι καινούριο να πω.

Ωστόσο, δεν μπορώ να μην σημειώσω τούτο: Με αυτήν την πολύ καλά σχεδιασμένη κι ενορχηστρωμένη κρίση που τους τελευταίους μήνες είναι σε εξέλιξη, το λεγόμενο ουκρανικό, αποκαλύφθηκε με τον πλέον θεαματικό τρόπο η ανικανότητα και η ανεπάρκεια ολόκληρου του συστήματος εξουσίας της Δύσης, πολιτικού και στρατιωτικού (συμπεριλαμβανόμενων νεροκουβαλητών και παρατρεχάμενων) απέναντι σε έναν και μόνον άνθρωπο. Έναν!

Ο Πούτιν, κατάφερε – και μάλιστα πολύ εύκολα – να μας ξεφτιλίσει όλους μας σε πολιτικό, διπλωματικό, οικονομικό, ενεργειακό και πολιτισμικό επίπεδο. Ο άνθρωπος παραδίδει μαθήματα γεωστρατηγικής και οφείλουμε να το μάθουμε καλά το μάθημά μας.

Η αλήθεια είναι ότι όλοι μας γνωρίζουμε, δεκαετίες τώρα, πως κάτι δεν πάει καλά. Κι ενώ είχαμε στην διάθεσή μας δέκα, είκοσι, τριάντα χρόνια για να διορθώσουμε τα όποια στραβά κι ανάποδα, δεν κάναμε απολύτως τίποτε. Προφανώς, διότι δεν ξέραμε τι να κάνουμε και πώς να τα κάνουμε ή δεν θέλαμε να τα κάνουμε…

Έτσι, τώρα έχουμε τον κάθε τσόγλανο (βλέπε Ερντογάν) να μας απειλεί και να μας προσβάλλει, και την κάθε λινάτσα (βλέπε Μητσοτάκη, Μέρκελ, Ντράγκι, Λαγκάρντ και λοιπούς) να αποφασίζουν για την δική μας την ζωή και να καταστρέφουν το μέλλον των παιδιών μας.

Επιτρέψαμε σε Αντουανέτες και Λουδοβίκους να επιστρέψουν από τους νεκρούς και αντί για τσουγκράνες και γκιλοτίνες στα χέρια, έχουμε «χρήμα» που δεν έχει κανένα αντίκρισμα. (Όσοι έχετε ταξιδέψει στην Κίνα για παράδειγμα, γνωρίζετε τι εννοώ). Πολιτική ορθότητα λέγεται.

Ψάχνουμε, λέει, οι ευρωπαίοι εναλλακτικές πηγές ενέργειας για να μην εξαρτόμαστε από τη Ρωσία. Την ίδια στιγμή, αφήνουμε το χωράφι μας (στην Ανατολική Μεσόγειο) έκθετο στις βλέψεις και τις διαθέσεις των τούρκων, να διεκδικούν… τον δικό μας πλούτο!

- Πού πάς ρε Καραμήτρο; Αυτή δεν είναι η πιο φυσιολογική αντίδραση; Αυτή δεν θα έπρεπε να είναι η πιο φυσιολογική αντίδραση;

Δεν είμαι μάντης ούτε και προφήτης για να γνωρίζω πως θα εξελιχθούν τα πράγματα σε δέκα ή είκοσι χρόνια από σήμερα… Με μια κάποια βεβαιότητα όμως, μπορώ να υποθέσω – αν συνεχίσουμε έτσι – εμείς στον νότο θα είμαστε περίπου σαν το Ιράκ… σε ολόκληρη την Ευρώπη, τα τούρκικα και τα αραβικά θα είναι επίσημες γλώσσες και αντί για ευρώ θα παίζουμε με δηνάρια και λίρες για να νιώθουν ασφαλείς οι Η.Π.Α. και οι αντιπρόσωποί τους εδώ.

Και για να μην παρεξηγηθούμε. Όλα αυτά δεν σημαίνουν αλλαγή στρατοπέδου. Εμείς είμαστε η Δύση! Κι εκείνο που έχουμε να κάνουμε είναι να ενισχύσουμε ή να δημιουργήσουμε νέους ισχυρούς θεσμούς. Να αλλάξουμε νοοτροπία, να διορθώσουμε πρακτικές και πολιτικές, και να ενδυναμώσουμε και να υποστηρίξουμε τις σχέσεις μεταξύ μας σε άλλη βάση. Εννοώ, όχι μόνον οικονομική και κατ’ επέκταση δημοσιονομική. Επίσης, έχουμε υποχρέωση να επιλέγουμε καλύτερους ηγέτες-διαχειριστές και αυτό δεν μας το μαθαίνει κανείς! Άρα;

Όσοι ασχολούνται με τις οικοδομές γνωρίζουν ότι αν θέλουν να κατασκευάσουν κάτι γερό, δεν χρησιμοποιούν μπάζα αλλά νέα υλικά και δεν χτίζουν ποτέ σε παλαιότερα θεμέλια. Όμως, κάτι τέτοιο δεν θέλει ιδιαίτερες γνώσεις. Αν δεν το αντιλαμβανόμαστε τότε…      

Μακροχρόνια σύγκρουση για τον θόρυβο της τουαλέτας

γράφει ο Παύλος Χριστόπουλος

Ένα ζευγάρι Ιταλών κέρδισε μια δικαστική μάχη δύο δεκαετιών, καθώς επικαλέστηκε μια διεθνή συνθήκη που υπογράφηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο προκειμένου να παράσχει τον αποδεκτό όγκο νερού ενός ξεπλύματος της τουαλέτας.

Η ιστορία ξεκίνησε ως μια τυπική διαμάχη της γειτονιάς, ωστόσο διήρκεσε σχεδόν δύο δεκαετίες και τελικά έφτασε στο Ανώτατο Δικαστήριο της Ιταλίας στα μέσα Ιανουαρίου, αναφέρει η εφημερίδα La Repubblica της Ρώμης. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/02/03/makroxronia-sygkroysi-gia-ton-thorybo/

Αυξάνονται οι αντίπαλοι του Bitcoin

γράφει ο Μανώλης Μουράτογλου

 

 

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προέτρεψε την κυβέρνηση του Ελ Σαλβαδόρ να αποσύρει το νόμιμο καθεστώς νομίσματος επειδή εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους. Αλλά δεν είναι το μόνο ίδρυμα που απορρίπτει τη διάδοση των κρυπτονομισμάτων.

Μετά την κατάρρευση την περασμένη εβδομάδα στο χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων οκτώ μηνών, το Bitcoin συνεχίζει να χάνει την αξία του μετά από ένα ασθενικό ράλι. Το εικονικό νόμισμα, μαζί με άλλα κρυπτονομίσματα, έχανε 3,31% στα 36.545 δολάρια και είδε την κεφαλαιοποίησή του να πέφτει στα 691 δισεκατομμύρια δολάρια. Διαβάστε την συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/02/02/ayxanontai-oi-antipaloi-toy-bitcoin/

Η σαπίλα της κοινωνίας μας δολοφονεί.

 

Όλοι μας ή μάλλον, σχεδόν όλοι μας πιο ορθά, νιώθουμε συγκλονισμένοι από την δολοφονία του νεαρού Άλκη. Κι όχι μόνο! Νιώθουμε οργή και αηδία για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας· ωστόσο, θα έπρεπε να νιώθουμε αυτή την οργή και αυτή την αηδία για την δική μας απάθεια! Για την ανοχή που επιδεικνύουμε. Για την παθητική μας στάση που επιτρέπει και πολλές φορές επιβραβεύει εγκληματικές συμπεριφορές σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας.

Γεμίσαμε εκβιαστές, βιαστές σωμάτων και ψυχών, δολοφόνους, νταήδες, νταβατζήδες, άγιους ανάξιους, πληρωμένους δημοσιοκάφρους, πολιτικούς που ξεπουλούν κι εξαγοράζουν συνειδήσεις, «επιστήμονες» κι «αυθεντίες που ενοχοποιούν την έρευνα και την αντίθετη άποψη… γεμίσαμε από όλους εμάς τους νοικοκυραίους που, μόλις βρίσκουμε την ευκαιρία όλο και κάποιον διπλανό μας θα εκμεταλλευτούμε ή θα κοροϊδέψουμε. «Και τι έγινε μωρέ; Μήπως έκλεψα ή σκότωσα;» Τι έγινε; Να τι γίνεται!

Όταν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια έχουν καταντήσει παραμάγαζα και παράγκες… όταν η μέση οικογένεια δεν τα βγάζει πέρα αλλά οι δείκτες ευδοκιμούν, κι όταν όλοι όσοι γνωρίζουν και μπορούν είναι χαμένοι στον κόσμο τους… όταν κανείς μας δεν αντιδρά κι όταν το δίκαιο το μεταχειριζόμαστε ως ζήτημα διαπραγμάτευσης, να τι γίνεται!

Εμείς οι ίδιοι είμαστε οι δολοφόνοι κάθε παιδιού σαν τον Άλκη. Εμείς οι ίδιοι είμαστε οι βιαστές της κάθε Γεωργίας, εμείς οι ίδιοι είμαστε οι μιζαδόροι της κάθε Novartis. Εμείς οι ίδιοι είμαστε οι τραμπούκοι που διδάσκουμε στα παιδιά μας πως να γίνουν... καλύτεροι άνθρωποι.

Αν νομίζετε ότι τα πράγματα θα βελτιωθούν με κάποιον τρόπο, μαγικά, σας παρακαλώ πολύ να μείνετε και να επιμείνετε στην πλάνη σας. Όσοι όμως αντιλαμβάνεστε τι συμβαίνει, μιλήστε επιτέλους. Κάντε κάτι. Έστω, κάτι το λίγο και το ελάχιστο. Αντιδράστε! Αν σας έχει απομείνει λίγη αξιοπρέπεια… Μη βγάλετε το φίδι από την τρύπα εσείς. Τσιμεντάρετε την τρύπα.