Η σαπίλα της κοινωνίας μας δολοφονεί.

 

Όλοι μας ή μάλλον, σχεδόν όλοι μας πιο ορθά, νιώθουμε συγκλονισμένοι από την δολοφονία του νεαρού Άλκη. Κι όχι μόνο! Νιώθουμε οργή και αηδία για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας· ωστόσο, θα έπρεπε να νιώθουμε αυτή την οργή και αυτή την αηδία για την δική μας απάθεια! Για την ανοχή που επιδεικνύουμε. Για την παθητική μας στάση που επιτρέπει και πολλές φορές επιβραβεύει εγκληματικές συμπεριφορές σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας.

Γεμίσαμε εκβιαστές, βιαστές σωμάτων και ψυχών, δολοφόνους, νταήδες, νταβατζήδες, άγιους ανάξιους, πληρωμένους δημοσιοκάφρους, πολιτικούς που ξεπουλούν κι εξαγοράζουν συνειδήσεις, «επιστήμονες» κι «αυθεντίες που ενοχοποιούν την έρευνα και την αντίθετη άποψη… γεμίσαμε από όλους εμάς τους νοικοκυραίους που, μόλις βρίσκουμε την ευκαιρία όλο και κάποιον διπλανό μας θα εκμεταλλευτούμε ή θα κοροϊδέψουμε. «Και τι έγινε μωρέ; Μήπως έκλεψα ή σκότωσα;» Τι έγινε; Να τι γίνεται!

Όταν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια έχουν καταντήσει παραμάγαζα και παράγκες… όταν η μέση οικογένεια δεν τα βγάζει πέρα αλλά οι δείκτες ευδοκιμούν, κι όταν όλοι όσοι γνωρίζουν και μπορούν είναι χαμένοι στον κόσμο τους… όταν κανείς μας δεν αντιδρά κι όταν το δίκαιο το μεταχειριζόμαστε ως ζήτημα διαπραγμάτευσης, να τι γίνεται!

Εμείς οι ίδιοι είμαστε οι δολοφόνοι κάθε παιδιού σαν τον Άλκη. Εμείς οι ίδιοι είμαστε οι βιαστές της κάθε Γεωργίας, εμείς οι ίδιοι είμαστε οι μιζαδόροι της κάθε Novartis. Εμείς οι ίδιοι είμαστε οι τραμπούκοι που διδάσκουμε στα παιδιά μας πως να γίνουν... καλύτεροι άνθρωποι.

Αν νομίζετε ότι τα πράγματα θα βελτιωθούν με κάποιον τρόπο, μαγικά, σας παρακαλώ πολύ να μείνετε και να επιμείνετε στην πλάνη σας. Όσοι όμως αντιλαμβάνεστε τι συμβαίνει, μιλήστε επιτέλους. Κάντε κάτι. Έστω, κάτι το λίγο και το ελάχιστο. Αντιδράστε! Αν σας έχει απομείνει λίγη αξιοπρέπεια… Μη βγάλετε το φίδι από την τρύπα εσείς. Τσιμεντάρετε την τρύπα.