Η σύγκρουση Σημίτη – Παπανδρέου, για ένα θέμα όπως αυτό της Ευρωπαϊκής Συνθήκης, επιβεβαιώνει με τον πλέον περιγραφικό και απόλυτο τρόπο την άποψη εκείνη που υποστηρίζει ότι το πρόβλημα της χώρας μας είναι τόσο ηθικό όσο και βαθιά πολιτικό.
Δεν εξηγείται αλλιώς η ανωριμότητα που επέδειξε ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, στην αντιμετώπιση μιας άποψης – ιδιαίτερα όταν αυτή εκφράζεται από έναν πρώην Πρωθυπουργό - η όποια βρίσκει σύμφωνη μια μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης (πολιτών).
Πέραν τούτου, η σύγκρουση αυτή προσλαμβάνει και κοινωνικές διαστάσεις – και την ευθύνη την φέρει ο Γιώργος Παπανδρέου εξ' ολοκλήρου - καθώς, για ακόμη μια φορά, αντί να ασχολούμαστε με τα προβλήματα της ελληνικής πραγματικότητας, αντί να ασχολούμαστε με την ανεπάρκεια της ελληνικής κυβέρνησης στην αποτελεσματική διαχείριση της καθημερινότητάς μας, αντί να ψάχνουμε να βρούμε τρόπους για να απαλλαγούμε από τον Κώστα Καραμανλή και την παρέα του, που καθημερινά δρουν καιροσκοπικά και καταρρακώνουν την κοινωνική, οικονομική (κλπ) αξιοπρέπεια μας, είμαστε υποχρεωμένοι να ασχολούμαστε με τα καπρίτσια ενός “κληρονόμου”.
Έστω.
Εγώ, γνωρίζω ένα πράγμα: Αν φέρω και πάλι στην μνήμη μου την πληγωμένη Ελλάδα που παρέδωσε στο ΠΑΣΟΚ η “ποιοτική” διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας το 1993, ο Κώστας Σημίτης, ήταν εκείνος ο οποίος με τις επιλογές του (έστω κι αν πολλές από αυτές ήταν λανθασμένες) έστειλε την Ελλάδα χρόνια μπροστά.
Κάποια στιγμή, φτάσαμε αναπόφευκτα στο 2004.
Ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν μια πολιτική επιλογή, που θα επέτρεπε – κατά την άποψή μου - στους ψηφοφόρους του ευρύτερου κεντρώου χώρου, να κατανοήσουν τις διαφορές ανάμεσα σε μία δεξιόστροφη (προφανώς σοσιαλδημοκρατική) πολιτική και σε μία αμιγώς (τραβεστί) δεξιά (δήθεν φιλελεύθερη) πολιτική προσέγγιση και να επιλέξουν. Εκ του αποτελέσματος, αυτή η επιλογή δεν πέτυχε.
Απο εκεί και ύστερα, η διαχείριση των προβλημάτων των πολιτών, η στήριξη των πολιτών απέναντι στην νεοδημοκρατική λαίλαπα από την Αξιωματική Αντιπολίτευση, ήρθε σε δεύτερη μοίρα και αυτοσκοπός έγινε η διατήρηση του γραφειοκρατικού συστήματος εξουσίας της Χαριλάου Τρικούπη, υπό την καθοδήγηση ενός αρχηγού ο οποίος καθημερινά τελεί υπό αμφισβήτηση.
Μάλλον, ο Γιώργος Παπανδρέου και οι συνεργάτες του δεν έχουν καταλάβει ότι αν σήμερα το ΠΑΣΟΚ πονάει, αυτό σημαίνει ότι και μια μεγάλη μερίδα των ελληνών πολιτών πονάει εξίσου!
Στο παρελθόν τα ίδια ή παρόμοια είχαν συμβεί και στη Νέα Δημοκρατία και τον Συνασπισμό και το ΚΚΕ. Την ίδια αγωνία θα έξεφραζα και τότε εάν έγραφα, ανεξάρτητα με το αν συμφωνώ ή όχι με αυτούς τους πολιτικούς σχηματισμούς. Και αυτό, διότι το κάθε κόμμα δεν είναι μια σφραγίδα. Το κάθε κόμμα δεν είναι τσιφλίκι για να το κάνεις ό,τι θέλεις, αλλά μια κοινή στέγη πολιτών που κάποτε συμφωνούν και κάποτε διαφωνούν, πάντως, δεν επιθυμούν να βλέπουν τους αρχηγούς των κομμάτων τους να παραλογίζονται.
Πριν από 9 μήνες, το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ ήταν ο αρχηγός του. Σήμερα, το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι και πάλι ο αχηγός του;
Ως πολίτης, έχω άλλα προβλήματα! ... Όπως τη προάσπιση και διατήρηση των ποιοτικών χαρακτηριστικών της καθημερινότητάς μου. Τη διασφάλιση του εισοδήματός μου. Την υγεία μου και την ασφάλειά μου. Περισσότερες ευκαιρίες για οικονομική ανάπτυξη. Εξασφάλιση ελεύθερης πρόσβασης στην γνώση. Στήριξη σε περίπτωση περιβαλλοντικών καταστροφών. Δικαιοσύνη. Περισσότερη δημοκρατία και ελευθερία και πάνω απ΄όλα; Πολιτική αντιμετώπιση των προβλημάτων και όχι (αστυνομική) βία, που θα μου επιβάλλει το “θέλω” ορισμένων...
Η αποπομπή από την κοινοβουλευτική ομάδα – ως τιμωρία – δεν είναι κάτι το σημαντικό. Συμβολικά όμως, ως πράξη, αποτελεί την πιο χαρακτηριστική παραβίαση της δημοκρατικής νομιμότητας.
Ο Γιώργος Παπανδρέου απευθύνθηκε προς εμάς τους πολίτες και μας κατέστησε σαφές ότι δεν πρέπει να διατυπώνουμε ελεύθερα την άποψή μας.
Ντροπή! Τουλάχιστον...
σημείωση: την φωτογραφία την δανείστηκα από το zougla.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου