Η γελοιότητα αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα του έλληνα νομοθέτη;

... Είναι ένα ερώτημα που με απασχολεί σχεδόν από το ξεκίνημα της πολιτικής μου ενασχόλησης! Γιατί; Για τον απλούστατο λόγο ότι, ενώ θα περίμενε κανείς η καθημερινότητα των πολιτών να βελτιώνεται μέρα με την μέρα, χάρη στις παρεμβάσεις και τις προβλέψεις του νομοθετικού μας σώματος, εντούτοις, μια μικρή ιστορική αναδρομή – μέσα από φωτογραφίες για παράδειγμα – σε μια περίοδο που καλύπτει χρονικά περίπου δύο αιώνες (από την εμφάνιση δηλαδή των πρώτων φωτογραφιών), θα δούμε πως αποτυπώνουν μια απόλυτη καθ' επανάληψη πραγματικότητα, την ίδια ακριβώς σε κάθε εποχή, έστω κι αν τα πρόσωπα αλλάζουν! Τί διαπιστώνουμε; Πως δύο είναι τα εμφανή βασικά χαρακτηριστικά της κάθε εποχής, τα οποία παραμένουν αναλλοίωτα στον χρόνο: α) πολιτική ανικανότητα και β) κοινωνική ανεπάρκεια.

Κάποτε, σκοπός του νομοθέτη – ο οποίος συνήθως ανήκε σε ανώτερη κοινωνική τάξη και ήταν πεπεισμένος πως αυτό αποτελούσε τεκμήριο ποιοτικής του ανωτερότητας – ήταν η τιμωρία, ο εξευτελισμός, ο εκβιασμός και ο εξαναγκασμός των πολιτών, της “μάζας”, του όχλου, στην εξαθλίωση και την κοινωνική απομόνωση ούτως, ώστε να διαφυλαχθεί με κάθε τρόπο η... “νομιμότητα”.

Θέλουμε να πιστεύουμε ως πολίτες, ως “όχλος”, ως “μάζα”, ότι με τους αγώνες μας και τις προσπάθειές μας – προπάντων με την πίστη μας – εξαλείψαμε ή τουλάχιστον περιορίσαμε τέτοιου είδους φαινόμενα απολυταρχικής και τυραννικής διακυβέρνησης, στην μόνη διαμορφωμονένη ειδικά γι' αυτά θέση: στην μούχλα και την αποσύνθεση.

Όμως, αλήθεια, τί έχουμε επιτύχει πραγματικά; Αυτό είναι ένα δεύτερο σημαντικό ερώτημα διότι, έγιναν πολλά βήματα προς τα εμπρός και υπήρξαν λαμπρά παραδείγματα ελλήνων κυβερνώντων (καθώς σημείο αναφοράς μας είναι πάντα η μικρή μας κοινωνία), που επιδίωξαν και κατάφεραν να επιβάλλουν μια ισχυρή και κοινά αποδεκτή κοινωνική ισορροπία με αποτέλεσμα, την ανάπτυξη και την πρόοδο όχι μόνο μιας μικρής ομάδας πολιτών αλλά, όλων των πολιτών (σχεδόν) στο σύνολό τους.

Οπωσδήποτε, αυτό το γεγονός δεν σημαίνει σε καμμία περίπτωση ότι κατά την διάρκεια ανάπτυξης αυτής της διαδικασίας δεν έγιναν σφάλματα εκούσια ή ακούσια... Αναγνωρίζουμε όμως και σημειώνουμε το αποτέλεσμα που μαζί με όλα τα θετικά, έφερε και τόσα αρνητικά. Για παράδειγμα, η γραφειοκρατική αντίληψη που θέλει “μια κόλλα χαρτί” πιο ισχυρή από την ελευθερία των φυσικών προσώπων, δεν θα μπορούσε παρά πολύ εύκολα να μεταβληθεί σε δυνάστη της καθημερινότητας των πολιτών και του ίδιου του συστήματος διακυβέρνησης;

Δεν ήταν καθόλου τυχαίο όταν ο Σταντάλ έγραφε: “Με τις αιώνιες κραυγές της, αυτή η δημοκρατία θα μας εμποδίσει να χαρούμε την καλύτερη μοναρχία”.

Εκατοντάδες βιβλία έχουν γραφτεί. Χιλιάδες άρθρα, εκατομμύρια λέξεις κι ένας ατέλειωτος κατάλογος συμπληρώνεται καθημερινά με αμέτρητους αγώνες, θυσίες, και πόνο... Αυτό είναι το πλαίσιο μιας κοινωνικής πραγματικότητας που θέλει τον πολίτη εγκλωβισμένο να υποφέρει και την μετριότητα να θριαμβεύει στο... “πεδίο των μαχών”, γιατί έτσι... “βολεύει”.

Θα κάναμε λάθος και θα είμασταν ασυγχώρητοι αν ισχυριζόμασταν ότι η περιγραφή αυτή ταιριάζει μόνο στο ελληνικό καλούπι. Όχι! Παντού συμβαίνει! Αλλού λιγότερο και αλλού περισσότερο. Επιτέλους όμως, βαρέθηκα η χώρα μου, η πατρίδα μου, να είναι μια πατρίδα β' διαλογής, τη στιγμή που άλλοι λαοί φροντίζουν το “σπίτι” τους... έστω κι αν στερούνται ιστορίας και ένδοξων αρχαίων προγόνων...

Ασφαλώς, οι αναγνώστες του ιστολογίου μας, θα θυμηθούν εύκολα μια προηγούμενη ανάρτησή μας, υπό το τίτλο “Το θράσος της εξουσίας και η ξεδιάντροπη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία”, η οποία περιέγραφε τις σκέψεις μας αναφορικά με την διαφθορά του πολιτικού βίου (της εξουσίας) στην χώρα μας μέσα από την παρουσίαση δύο πολύ συγκεκριμένων γεγονότων.

Επειδή θεωρούμε πρέπουσα την ανανέωση ή την συμπλήρωση όλων των αναρτήσεων που θέτουμε στην αναγνωστική σας διάθεση, δεν θα πρέπει η περίπτωση αυτή ούτε να εξαιρεθεί, μα ούτε και να ξεχαστεί διότι, αν λάβουμε υπόψη μας τα οικονομικά σκάνδαλα που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια και αφορούν σε πολιτικά ή παραπολιτικά πρόσωπα που – κατά πάσα πιθανότητα - δεν θα λογοδοτήσουν ποτέ, εννοείται πως θα πρέπει να δημοσιοποιούμε σκέψεις, στοιχεία και προτάσεις και να “ενοχλούμε” την πολιτική ηγεσία κάθε τόσο έτσι, ώστε επιτέλους ν' ασχοληθεί σοβαρά με τα ζητήματα που απασχολούν τους πολίτες και όχι την ματαιοδοξία της.

Επιπρόσθετα, είναι κάτι που θα πρέπει να το πράττουμε καθημερινά, αν θέλουμε να είμαστε συνεπείς απέναντι στον εαυτό μας και στον ρόλο μας ως πολίτες ενός χώρου που μπορεί και πρέπει να θέλει να γίνει καλλίτερος...

Κατά την ανάγνωση των στοιχείων που ακολουθούν, σας παρακαλώ να έχετε υπόψη σας δύο-τρία βασικά πράγματα, που βρίσκουν τέλεια εφαρμογή στη συγκεκριμένη περίπτωση:
α) Δεν τίθεται θέμα παραγραφής για οφειλές απλών πολιτών, ζώντων ή νεκρών, ακόμη και για ποσά ανάξια λόγου
β) Σε περίπτωση υπαιτιότητας και της κρατικής μηχανής στην όποια αντιδικία μεταξύ πολιτείας και πολίτη, ... ο πολίτης σχεδόν πάντα ... φταίει...
γ) Η νομοθεσία εφαρμόζεται επιλεκτικά και σύμφωνα με τις γνώσεις ή τις ικανότητες του αντίδικου...
δ) Αν σε περίπτωση θετικής απόφασης υπέρ του πολίτη, ενδέχεται να του επιβληθούν άλλου είδους “τιμωρίες” γι' αυτή του την δικαίωση...

Όπως λοιπόν θα θυμάστε, το εν λόγω ηλικιωμένο (σχεδόν υπέργηρο) ζευγάρι βρέθηκε σε κατάσταση πτώχευσης την δεκαετία του '80 με το τότε ισχύον νομικό καθεστώς το οποίο είχε ψηφιστεί και τεθεί σε εφαρμογή το 1937 και αποτελούσε πιστή (ή κακή, ανάλογα με την ανάγνωση) αντιγραφή του γαλλικού πτωχευτικού κώδικα, ο οποίος είχε τεθεί σε εφαρμογή από τον Ναπολέων ΙΙΙ περί στα 1870-72.

Ο Πτωχευτικός Κώδικας της χώρας μας, άλλαξε (έχει τεθεί σε εφαρμογή από τον περασμένο Σεπτέμβριο) και αν μη τι άλλο, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στην Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας πως εργάστηκε θετικά προς αυτήν την κατεύθυνση, θέτοντας σε εφαρμογή μία νέα νομοθεσία, πιο ανθρωποκεντρική και πιο δίκαιη, αν και ελλιπής!

Παράλληλα όμως, θα πρέπει να σημειωθεί ότι όσοι συμπολίτες μας είχαν την ατυχία να πτωχεύσουν μέχρι και τον Αύγουστο του 2007, δυστυχώς, δεν μπορούν να κάνουν χρήση των ευεργετικών διατάξεων του νέου Πτωχευτικού Κώδικα, καθώς εμπίπτουν στον παλαιό. Δηλαδή, η σημερινή τους ζωή προσδιορίζεται, εξουσιάζεται και οριοθετείται από έναν νόμο, ο οποίος έχει ηλικία 135 χρόνων! Αυτό τι σημαίνει; Σην καλλίτερη περίπτωση κοινωνικό εξευτελισμό και απομόνωση, χωρίς κανένα δικαίωμα κοινωνικής ασφάλισης και συνταξιοδότησης, που θα τους επέτρεπε να ζήσουν αξιοπρεπώς ή ακόμη περισσότερο, στέρηση κάθε δυνατής ευκαιρίας για πραγματική αποκατάσταση!

Να λοιπόν που η γελοιότητα του έλληνα νομοθέτη καταντά τραγική πραγματικότητα για κάποιους χιλιάδες συμπολίτες μας που, έστω κι αν επιθυμούν πραγματικά να είναι χρήσιμοι στην κοινωνία μας, η πολιτεία δεν τους το επιτρέπει και τους τιμωρεί καθημερινά γιατί έτυχε να έχουν μια ατυχία στην ζωή τους, που θα μπορούσε να συμβεί στον οποιονδήποτε! Από την άλλη, προστατεύει με κάθε τρόπο (νομότυπα σε πολλές περιπτώσεις, αυθαίρετα σε κάποιες άλλες) λαμόγια και καιροσκόπους, που με την γραβάτα τους ανέμελα δεμένη νομίζουν πως απολαμβάνουν ασυλίας στην κοινωνική μας συνείδηση.

Πληθαίνουν οι φωνές που απαιτούν αναμόρφωση του πολιτικού μας συστήματος. Πληθαίνουν οι φωνές που αναζητούν ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης. Πληθαίνουν οι φωνές που παρακαλούν και ελπίζουν στην διάσωση των όποιων θεσμών μάς έχουν μείνει ακόμη ανέγγιχτοι και καθαροί. Πώς όμως; Με ποιές προϋποθέσεις και με ποιούς από εμάς για να ηγηθούν αυτής της προσπάθειας;