Εάλω η Πόλις;

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

 

Η πτώση της Κωνσταντινούπολης δημιούργησε ένα κενό. Οι Οθωμανοί Τούρκοι θέλησαν να γεμίσουν αυτό το κενό και να εμφανιστούν ως οι νέοι Ρωμαίοι αυτοκράτορες. Ο Μωάμεθ ο Πορθητής, μετά την Κωνσταντινούπολη σχεδίαζε να καταλάβει και τη Ρώμη για να ολοκληρώσει τη συνέχεια μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Αυτή αποτελούσε μία μεγάλη φιλοδοξία, προϋπόθεση της οποίας ήταν η ενσωμάτωση της Κωνσταντινούπολης στη νέα αυτοκρατορία. Η Κωνσταντινούπολη αναδείχτηκε σε κέντρο εξουσίας, πολιτικής και οικονομικής, αλλά μέχρις εκεί. Η πνευματικότητα και το γεωθρησκευτικό βάρος της πόλης, δεν έγινε δυνατόν να ενσωματωθούν στην οθωμανική πραγματικότητα. Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ: https://www.geoeurope.org/2021/05/29/ealo-i-polis/

Επιστολικά πραξικοπήματα κι άλλα ισλαμιστικά τερτίπια

Μόνον οι έλληνες δημοσιογράφοι εξεπλάγησαν από τις πολιτικές εξελίξεις που δρομολογήθηκαν στην γειτονική μας χώρα, από την ανοικτή επιστολή των απόστρατων ναυάρχων προς κάθε… «ενδιαφερόμενο». Η παρουσίαση του όλου θέματος, οι ερωτήσεις που απευθύνουν προς τους ειδικούς των διεθνών σχέσεων και των ελληνοτουρκικών καθώς, και ο σχολιασμός τους, δείχνει ξεκάθαρα πως οι «παντογνώστες» μας δεν έχουν ιδέα για το τι πραγματικά συμβαίνει.

Ας προσπαθήσουμε να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά. Ουδέποτε έχει επιχειρηθεί πραξικόπημα με επιστολή! Ούτε καν σαν ιδέα δεν στέκει! Η τουρκική κοινωνία ακόμη ταλανίζεται από την τροπή που πήραν τα πράγματα από το δήθεν πραξικόπημα του 2016 κι έπειτα· επομένως, δεν υπήρχε καμία περίπτωση ο οποιοσδήποτε στρατιωτικός, πολύ δε περισσότερο του ναυτικού, να μην είναι προσεκτικός στη συμπεριφορά και την έκφρασή του.

Ο στρατός στην Τουρκία, εδώ και δύο δεκαετίες τουλάχιστον δεν συνιστά πολιτική παράμετρο στη διακυβέρνηση της χώρας. Τουλάχιστον όχι με την έννοια που γνωρίζαμε κατά το παρελθόν. Τί ακριβώς συνέβη και «ξαφνικά» κάποιοι απόστρατοι – ή και εν ενεργεία, δεν έχει σημασία – θυμήθηκαν τον ρόλο τους;

Η απάντηση είναι απλή. Το καθεστώς Ερντογάν σε συνεννόηση με ισλαμιστές στρατιωτικούς, έβγαλε έναν ακόμη άσσο από το μανίκι με σκοπό την αλλαγή της ατζέντας και την υποστήριξη του με την αποκάλυψη αντιφρονούντων και τον εκφοβισμό των διαφωνούντων που ως άμεση συνέπεια θα έχει την ποινικοποίηση της ελεύθερης έκφρασης. Δυστυχώς για την Τουρκία, κάποιοι από τα πιο φιλελεύθερα και προοδευτικά στοιχεία της παρασύρθηκαν και την πάτησαν σαν αγράμματοι.  

Αλλαγή της ατζέντας. Το καθεστώς Ερντογάν έχει αποτύχει σχεδόν παντού. Από την εξωτερική πολιτική και τα εξοπλιστικά, μέχρι την παιδεία και τον πολιτισμό. Κάθε μέρα που περνάει αυτή η αποτυχία γίνεται ολοένα και πιο έντονα επώδυνη για τους πολίτες αλλά και για το σαράι στην Άγκυρα. Οι μόνοι που δεν το αντιλαμβάνονται είναι τα πλήθη των τούρκων εθνικιστών κι ισλαμιστών, οι γερμανοί, οι ισπανοί, οι ιταλοί, οι ούγγροι, οι μαλτέζοι… Ακόμη και στον ισλαμικό κόσμο, οι φιλοδοξίες των τούρκων προκαλούν την αντίδραση των παραδοσιακών δυνάμεων όπως η Αίγυπτος και η Σαουδική Αραβία. Παράλληλα, ο εθνικισμός που θέλει να προβάλλει ένα πρόσωπο πιο «καθαρό» απαξιώνοντας την κεμαλική του διάσταση, έχει προκαλέσει σύγχυση κι εκνευρισμό μέσα στους εθνικιστικούς κύκλους οι οποίοι αποτελούν - ακόμη - προνομιακό πεδίο των εθνολαϊκιστών του κεμαλισμού.

Εκφοβισμός και ποινικοποίηση της ελεύθερης έκφρασης. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση. Για το Ισλάμ και μάλιστα για την τουρκική εκδοχή του, κάθε άποψη που δεν ταυτίζεται με την επίσημη άποψη της ηγεσίας δεν θεωρείται μειοψηφική και δεν είναι σεβαστή – όπως συμβαίνει σε όλες τις ελεύθερες και δημοκρατικές κοινωνίες αλλά, εχθρική απέναντι στο ίδιο το κράτος και τον λαό. Κάθε ένας που εκφράζει ελεύθερα την άποψή του είναι ένας εν δυνάμει κίνδυνος και αντιμετωπίζεται αναλόγως.

Ο τουρκικός στρατός, μετά από δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια διακυβέρνησης Ερντογάν έχει απολέσει τον χαρακτήρα του. Ο ρόλος του έχει απαξιωθεί συνταγματικά και έχουν ανέλθει στα ανώτερα κλιμάκια ισλαμιστές που έχουν διαβρώσει το έδαφος κάτω από τον άλλοτε κραταιό πυλώνα του έθνους και της χώρας.

Το δήθεν πραξικόπημα του 2016, το οποίο κατά τύχη έζησα εκ του σύνεγγυς, έδωσε την δικαιολογία που είχαν ανάγκη οι ισλαμιστές για την μεταβολή του πολιτεύματος. Η εκκαθάριση κάθε δημοκρατικού παράγοντα εντός κι εκτός του στρατεύματος δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί. Τώρα ήρθε η ώρα κάποιων που είχαν μπει στο στόχαστρο και θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πως θα εξελιχθεί η όλη κατάσταση. Όχι μόνον από νομικής και πολιτικής απόψεως αλλά και κοινωνικής. Να δούμε ποια θα είναι και η αντίδραση απέναντι στους διπλωμάτες και την δική τους ανοικτή επιστολή.

Εν πάση περιπτώσει, όλη αυτή η ιστορία, μας δείχνει και κάτι ακόμη και καλό θα είναι να το έχουμε υπόψη μας. Μας δείχνει ότι το καθεστώς Ερντογάν, οι ιμάμηδες και οι σεΐχηδες πίσω από τα πρόσωπα της τουρκικής κυβέρνησης, αισθάνονται πως δεν έχουν τον απόλυτο έλεγχο. Δεν έχουν τον απόλυτο έλεγχο! Οι αμήχανες αντιδράσεις και των λοιπών κομμάτων αυτό καταδεικνύει.

Εμάς μας αφορά; Όχι, παρά μόνον στο βαθμό που η ισορροπία των δυνάμεων μεταβληθεί για το καθεστώς που έχουμε απέναντί μας. Όμως, μετά από 18-20 ολόκληρα χρόνια των ισλαμιστών στην εξουσία, έχει διαμορφώθεί στην γειτονική μας χώρα μια νοοτροπία και κουλτούρα που θα απειλεί από εδώ και στο εξής όχι μόνον την εθνική μας ακεραιότητα αλλά και την ίδια την Ιστορία και τον πολιτισμό της Δύσης.

Από την άλλη, όσο η Ευρώπη θα επιτρέπει σε ισλαμιστές, σε τούρκους και τουρκογενείς ισλαμιστές, να παραμένουν στα εδάφη της, να ωφελούνται προνομίων και διευκολύνσεων και να συνεργάζεται μαζί τους τόσο περισσότερο θα διακινδυνεύει το μέλλον μας.

Όχι καλέ μου ισλαμοφασίστα

Θα πρέπει να απευθύνουμε πολλές ευχαριστίες στον πρόεδρο της τουρκικής εθνοσυνέλευσης Mustafa Şentop καθώς, με τις πρόσφατες δηλώσεις του - εξ αφορμής της ανακάλυψης του οθωμανικού νεκροταφείου στα Σήμαντρα Χαλκιδικής, και επιχειρώντας κι αυτός να υποδείξει την χώρα μας ως καταστροφέα της οθωμανικής κληρονομιάς, άθελά του έφερε στην επικαιρότητα τις πολιτισμικές διαφορές των δύο λαών μας. 

Διαστρεβλώνοντας την Ιστορία - όπως πάντα κάνουν οι «καλοί» μουσουλμάνοι και οι συνειδητοί φασίστες, κατηγόρησε την Ελλάδα και τους έλληνες δήθεν για σφαγές και γενοκτονία του τουρκικού πληθυσμού της Ελλάδος από τα χρόνια της… Επανάστασης.

Για κακή του τύχη όμως, εφέτος συμπληρώνονται διακόσια χρόνια από τότε που το ελληνικό έθνος πήρε την τύχη του στα χέρια του κι εξεγέρθηκε κατά της ισλαμικής και τουρκικής κτηνωδίας που στοίχισε αιώνες πολιτισμού και προόδου στους λαούς της Μικράς Ασίας, στον Καύκασο, την Βαλκανική, την Αφρική και τη Μέση Ανατολή κι ως εκ τούτου, όλοι μας λίγο ή πολύ ασχολούμαστε με τα γεγονότα εκείνης της περιόδου και τους πρωταγωνιστές της.

Ανακαλούμε στην μνήμη μας ή και μαθαίνουμε ακόμη για αγώνες κι επιτεύγματα που όλος ο πολιτισμένος κόσμος αντιμετώπισε κι αντιμετωπίζει με σεβασμό και δέος. Μέσα σε καιρούς κακώς εννοούμενης παγκοσμιότητας και κοινωνικοπολιτικών προκλήσεων κι ανακατατάξεων τοπικά και περιφερειακά, επανεκτιμούμε οράματα και ιδεώδη που λίγοι λαοί είχαν την τύχη να έχουν και να μοιράζονται. Επαναξιολογούμε την λαϊκή μας παράδοση και στοιχεία και σημεία της συλλογικής μας συνείδησης που δεν μας διακρίνουν μόνον αλλά αποτελούν συγχρόνως ασπίδα προστασίας ολόκληρου του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Όχι καλέ μου ισλαμοφασίστα. Δεν είναι έτσι όπως τα λες. Πράγματι αίμα μουσουλμανικό και τουρκικό χύθηκε. Από τα δικά σας χέρια! Όπως από τα δικά σας χέρια χύθηκε αθώο αίμα χριστιανών και εβραίων· ελλήνων, αρμενίων, βούλγαρων, σέρβων, ρουμάνων, ρώσων και αράβων.

Για κακή σας τύχη, οι έλληνες, οι αρμένιοι, οι λαοί της Βαλκανικής και όλα τα άλλα έθνη τα οποία εσείς με τη φρίκη και τον όλεθρο προσπαθήσατε να σβήσετε από προσώπου γης στην Μικρά Ασία και αλλού, όχι μόνο επιμένουν και θα επιμένουν να υπάρχουν και να προοδεύουν σε αντίθεση με εσάς, αλλά έχουν και να επιδείξουν πλούσια ιστορία και πολιτισμό όταν εσείς οι ίδιοι δεν έχετε καν δικές σας λέξεις για εκφράσετε αυτές τις δύο έννοιες!

Μάλλον σου διαφεύγει και αναγκάζομαι τώρα εγώ να σου θυμίσω, οι έλληνες επαναστατήσαμε και προσπαθήσαμε να απελευθερωθούμε από τον οθωμανικό ζυγό, έχοντας ως πυξίδα μας τον ίδιο τον άνθρωπο και την ζωή του! Δεν ερμηνεύσαμε καμία έννοια κατά τη βολή μας και παραμένουμε συνεπείς στις δημοκρατικές αξίες και τον ανθρωπισμό! Έστω κι αν κάνουμε λάθη. Ανθρωπισμός… τι ωραία λέξη! Σύμφωνα με την ισλαμοφασιστική ιδεολογία σας και τους διανοούμενούς σας δεν είναι συμβατός ούτε με το Ισλάμ ούτε με τον τουρκικό εθνικισμό. Το αρνείσαι; Αυτά δεν σας μαθαίνουν στους μεντρεσέδες και τα τζαμιά όπως στο Kuruçeşme στην Κωνσταντινούπολη, φαντάζομαι κι αλλού;

Όταν εμείς συντάσσαμε τα πρώτα Συντάγματα της ελευθερίας, εσείς ακόμη δεν γνωρίζατε τι είστε… ποιοι είστε! Κι εξακολουθείτε να την έχετε την αμφιβολία σας…

Οι ποιοτικές μας διαφορές δεν εντοπίζονται μόνον στις συμπεριφορές και τον λόγο μας αλλά στο ίδιο μας το είναι. 

«(…) Σ' ανατολή και δύσι, και νότον και βοριά,
για την πατρίδα όλοι, νάχωμεν μια καρδιά.
Στην πίστιν του καθ' ένας, ελεύθερος να ζη,
στην δόξαν του πολέμου, να τρέξωμεν μαζί.
Βουλγάροι κι' Αρβανήτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί,
Αράπηδες και άσπροι, με μια κοινήν ορμή,
Για την ελευθερίαν, να ζώσωμεν σπαθί (…)
(…) Να σφάξωμεν τους λύκους, που στον ζυγόν βαστούν,
και Χριστιανούς και Τούρκους, σκληρά τους τυραννούν…»

… έγραφε ο Ρήγας και μιλούσε για αγάπη, για πίστη, για ομόνοια κι ελευθερία. Όχι μόνο των ελλήνων. Όλων! Όλων εκείνων που ήταν αναγκασμένοι να ζουν με την δική σας τυραννία. Για όλους τους παραπάνω λόγους δεν τον δολοφόνησαν οι πρόγονοί σου; Για τους ίδιους λόγους δεν δολοφονείτε και καταδιώκετε τα δικά σας παιδιά σήμερα;

Όχι καλέ μου ισλαμοφασίστα. Για ποιά μνημεία και ίχνη μιλάς; Τα μόνα ίχνη που έχετε αφήσει… τα μόνα ίχνη που αφήνετε με το πέρασμά σας από οπουδήποτε είναι η βρώμα και η δυσωδία των έργων σας που, στο τέλος- τέλος, δεν αγγίζουν κανέναν καθαρό άνθρωπο και κανένα ελεύθερο πνεύμα.

 

Η ονείρωξη των... πεινασμένων.

Μέχρι οι ισλαμοφασίστες να μετατρέψουν τα όνειρά μας σε εφιάλτες, δεν δοκιμάζουν να λαδώσουν λίγο το αντεράκι τους; 

Στην φώτο, ένδοξοι οθωμανοί ταΐζουνν τα δικά τους όνειρα στα συσσίτια. Για επιδόρπιο προβλέπεται τσάι του κεφιού με ουρί στιφάδο.

 

Ο "πολιτισμός" του Αλί Ερμπάς

Ενοχλήθηκε ο επικεφαλής της Διεύθυνσης Θρησκευτικών Υποθέσεων της Τουρκίας από τις πρόσφατες δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου Αθηνών & Πάσης Ελλάδος αναφορικά με το Ισλάμ, όπως αυτές ακούστηκαν σε τηλεοπτική του συνέντευξη με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 200 ετών από το ξέσπασμα της Ελληνικής Επανάστασης – η οποία, παρεμπιπτόντως, οδήγησε όχι μόνον στην εθνική ανεξαρτησία των Ελλήνων αλλά εξέφρασε, όπως αποτυπώθηκε και στις αρχικές πράξεις πολιτειακής ρύθμισης του νεοσύστατου, τότε, Ελληνικούς Κράτους, ό,τι πιο προοδευτικό και δίκαιο με βάση τις αρχές του ανθρωπισμού και τα αγαθά της ελευθερίας, της ισονομίας και της αλληλεγγύης… αρχές και αγαθά που δεν είχαν κανένα απολύτως νόημα για τους Οθωμανούς τούρκους.     

Θα μας επιτρέψει ο - πολλά βαρύ και όχι - Αλί Ερμπάς να κρίνουμε εμείς οι ίδιοι το τι δήλωσε και πως το δήλωσε ο Αρχιεπίσκοπος κι όχι εκείνος καθώς, ως ισλαμιστής, κι ως επικεφαλής μιας υπηρεσίας-εταιρείας που εμπορεύεται την πίστη αγαθών ανθρώπων, προσφέρει κακές υπηρεσίες και στην πατρίδα του, και στο έθνος του και στους απανταχού μουσουλμάνους!

Άραγε με ποιο δικαίωμα «αντιδρούν» και «καταδικάζουν» οι συνοδοιπόροι/εκπρόσωποι κερδοσκόπων, βιαστών, παιδεραστών, τρομοκρατών δηλώσεις που εν πάση περιπτώσει, δεν στόχευαν στο σύνολό τους τούς μωαμεθανούς, αλλά όλους εκείνους που εγκληματούν στο όνομα του Προφήτη τους και του Θεού;

Τολμά να μιλά ο Αλί Ερμπάς για μισαλλοδοξία και ρατσισμό; Να του υπενθυμίσουμε ότι εκείνος εμφανίστηκε φαρδύς πλατύς στον Ναό της Αγίας Σοφίας με το γιαταγάνι στο χέρι και κανένας παπάς ή Αρχιεπίσκοπος. Να του υπενθυμίσουμε επίσης, τα δικά του κηρύγματα περί μίσους, σύγκρουσης και βίας. Ακόμη ακόμη και η γραπτή του αυτή δήλωση, ο τρόπος που διατυπώνει τη σκέψη του και την θέση του δείχνει το ποιόν του αλλά και πως αντιλαμβάνονται οι ισλαμιστές τους μη μουσουλμάνους.

Τολμά να εκφράζει φόβους για επιθέσεις εναντίον μουσουλμάνων και λατρευτικών χώρων; Μα, οι μουσουλμάνοι είναι εκείνοι που δρουν εναντίον χριστιανών, εβραίων, ινδουιστών, βουδιστών και κάθε άλλου πιστού που απορρίπτει το Ισλάμ. Οι μουσουλμάνοι είναι που κλέβουν και καταστρέφουν λατρευτικούς χώρους. Αν το Ισλάμ διακήρυττε την ειρήνη, την ανοχή και τον σεβασμό, τότε δεν θα είχαμε κανένα θέμα για να συζητήσουμε!

Τολμά να μας κάνει μαθήματα περί λογικής και ειρηνικής συνύπαρξης ποιος; Ο Αλί Ερμπάς;

Μας μιλά περί «ισλαμικού πολιτισμού;» Ποιός; Ο Αλί Ερμπάς; Και ποιόν πολιτισμό χαρακτηρίζει μεγάλο; Ποιά τα μεγάλα επιτεύγματα του «ισλαμικού πολιτισμού»; Η μετατροπή ναών κι εκκλησιών σε τζαμιά, ταβέρνες ή ό,τι άλλο; Αυτό είναι πολιτισμός;

Ο βίαιος εξισλαμισμός αδύναμων κι απροστάτευτων… όπως συντελείται σήμερα σε χώρες της Αφρικής με ευθύνη της Τουρκίας και των ισλαμικών ταγμάτων, που ο Αλί Ερμπάς έχει περιγράψει ως «κέντρα γνώσης και σοφίας»… αυτός είναι ο μεγάλος ισλαμικός πολιτισμός;

Να μας κάνει τη χάρη ο κύριος Ερμπάς να κρατάει τα χείλη του κλειστά διότι, κατά το κοινώς λεγόμενο «δεν τον παίρνει». Μπορούμε να μιλήσουμε και για τα τουρκοϊσλαμικά «επιτεύγματα» στην Βαλκανική, τον Καύκασο και την Ινδία… για όπου γης. Αλλά το ζητούμενο δεν είναι το Ισλάμ ως θρησκεία και ούτε όλοι οι μουσουλμάνοι είναι εγκληματίες. Ό,τι εκφράζει όμως ο Αλί Ερμπάς κι ό,τι εκπροσωπεί είναι εγκληματικό.

Μία απάντηση στην κουτοπονηριά των ισλαμιστών

 

Η ολοένα κι αυξανόμενη επιθετική συμπεριφορά των ισλαμιστών απέναντι στον Χριστιανισμό - κυρίως, με ευθύνη της τουρκικής ηγεσίας που άγεται και φέρεται από τα ισλαμικά τάγματα, που δεν εκφράζουν σε καμία περίπτωση το ορθόδοξο Ισλάμ, έχει δώσει την ευκαιρία σε πλήθος αυτόκλητων ή μη φανατικών, να επιχειρούν σχεδόν καθημερινά την διαστρέβλωση της αλήθειας, με αντικειμενικό σκοπό το μπόλιασμα της αμφιβολίας και την παρουσίαση του Ισλάμ ως τη μόνη ορθή πίστη στην οποία όλοι οφείλουν να υποταχθούν είτε με το καλό είτε με το ζόρι. Στην Αφρική μιλούν οι ματσέτες και τα καλάσνικοφ. Στην Δύση, το instagram και το facebook…

Οι άνθρωποι αυτοί είναι τόσο άρρωστοι ώστε να μη μπορούν να αποφύγουν στοιχειώδη λάθη κατά το προμοτάρισμα των «ιδεωδών» τους. Την ημέρα των Χριστουγέννων για παράδειγμα, ένας από τους λογαριασμούς στο instagram που διατηρούνται γι’ αυτόν το σκοπό, προσπάθησε - όχι με επιτυχία πάντως - να αμφισβητήσει τη φύση του Ιησού χρησιμοποιώντας αποσπάσματα από την «Αγία Γραφή».

Στην προκειμένη περίπτωση, χρησιμοποιήθηκαν αποσπάσματα από τις Πράξεις των Αποστόλων από: α) την «Νέα Καινή Διαθήκη της Ιερουσαλήμ» (αμφιλεγόμενη έκδοση, μεταφρασμένη από τα γαλλικά κι όχι από το πρωτότυπο στα ελληνικά!) και β) την «Καινή Διαθήκη» της βιβλικής εταιρείας «Σκοπιά» (Μάρτυρες του Ιεχωβά) η οποία, ως γνωστόν, ναι μεν είναι χριστιανικού προσανατολισμού πλην όμως, δεν είναι καν Εκκλησία κι απέχει κατά πολύ από τις βασικές αρχές και τα δόγματα της χριστιανικής παράδοσης!

Χρήσιμη παρένθεση: Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ερντογάν ομιλεί για «σέκτες» κι όχι για Εκκλησίες κάθε φορά που αναγκάζεται να αναφερθεί στον Χριστιανισμό. Τούτο δεν δείχνει άγνοια της πραγματικότητας, αλλά πρόθεση απαξίωσης της χριστιανικής πίστης και παράδοσης, αφού η αντίστοιχη ισλαμική υπολείπεται και σε εύρος και σε βάθος και σε ποιότητα. Όμως, το θέμα του άρθρου δεν είναι η σύγκριση Χριστιανισμού - Ισλαμισμού και κλείνω την  παρένθεση εδώ. Ας πάμε στην ουσία:

Προς αποκατάσταση της βιβλικής αλήθειας λοιπόν, και σύμφωνα με το πρωτότυπο, τα σχετικά τρία αποσπάσματα έχουν ως εξής:

3/13: «ὁ Θεὸς του Αβραὰμ καὶ του ᾿Ισαὰκ καὶ του ᾿Ιακώβ, ὁ Θεὸς τῶν πατέρων ἡμῶν, ἐδόξασε τὸν παῖδα αὐτοῦ ᾿Ιησοῦν· ὃν ὑμεῖς μὲν παρεδώκατε καὶ ἠρνήσασθε αὐτὸν κατὰ πρόσωπον Πιλάτου, κρίναντος ἐκείνου ἀπολύειν·»

4/27: «συνήχθησαν γὰρ ἐπ᾿ ἀληθείας ἐπὶ τὸν ἅγιον παῖδά σου ᾿Ιησοῦν, ὃν ἔχρισας, ῾Ηρῴδης τε καὶ Πόντιος Πιλᾶτος σὺν ἔθνεσι καὶ λαοῖς ᾿Ισραήλ» 

4/30: «ἐν τῷ τὴν χεῖρά σου ἐκτείνειν σε εἰς ἴασιν καὶ σημεῖα καὶ τέρατα γίνεσθαι διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ ἁγίου παιδός σου ᾿Ιησοῦ»

Πρώτο σφάλμα. Οι μουσουλμάνοι και πολύ περισσότερο οι διαχειριστές τέτοιων σελίδων, τονίζουν διαρκώς πως η μελέτη του Κορανίου πρέπει να γίνεται στο αυθεντικό κείμενο, στην αραβική γλώσσα δηλαδή, αφού καμία γλώσσα δεν μπορεί να αποδώσει την αυθεντικότητα του πρωτότυπου, κατά τα λεγόμενά τους. Γιατί δεν δοκιμάζουν το ίδιο και σε ό,τι αφορά τον Χριστιανισμό; Γιατί δεν χρησιμοποιούν το πρωτότυπο στα ελληνικά; Ή έστω την έκδοση του Βασιλέως Ιακώβου την οποία χρησιμοποιούν οι αγγλόφωνοι αν το πρόβλημα είναι η γλώσσα; Γιατί δεν χρησιμοποιούν κείμενα τα οποία είναι πιστοποιημένα κι εγκεκριμένα από τις τρεις κυριότερες Εκκλησίες παρά ψάχνουν εδώ κι εκεί;

Δεύτερο σφάλμα: Το ζήτημα δεν είναι μόνο γλωσσολογικό. Για να εκτιμήσει κανείς την πίστη, την όποια πίστη, οφείλει να μελετήσει σε βάθος την παράδοση των ανθρώπων της. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει για το μεγαλύτερο ποσοστό των μουσουλμάνων καθώς  δεν μπορούν να καταλάβουν καλά - καλά τι λέει το Κοράνι!... πόσο μάλλον η Βίβλος ή όποιο άλλο ιερό κείμενο…

Τρίτο σφάλμα: Οι ισλαμιστές υποθέτουν πως απευθύνονται σε ανθρώπους δίχως κλασσική παιδεία όμως, προς απογοήτευσή τους και κλασσική παιδεία διαθέτουμε και μυαλό. Γνωρίζουμε επίσης την εκτίμηση που είχαν οι μεγάλοι μουσουλμάνοι φιλόσοφοι στην ελληνική γλώσσα και την ελληνική σκέψη όπως, επίσης και το σεβασμό που επεδείκνυαν απέναντι στον Χριστιανισμό, εν αντιθέσει με τους ζηλωτές του Ισλάμ που ούτε κλασσική παιδεία έχουν λάβει, ούτε και μπορούν να κατανοήσουν στοιχειωδώς την παγκόσμια διανόηση της οποίας δεν αποτελούν μέρος!!!

Και πάμε στο προκείμενο, τέταρτο σφάλμα: Τα αποσπάσματα τα οποία παραθέτουν για την ανάπτυξη της επιχειρηματολογίας τους, στο πρωτότυπο, αναφέρουν την λέξη «παιδί» κι όχι τις λέξεις «υπηρέτης» ή «δούλος». Στα ελληνικά, η λέξη «παιδί» μπορεί να σημαίνει υιός/κόρη και δεν είναι λάθος όπως, επίσης και οι λέξεις «υπηρέτης» και «δούλος», ως έννοιες, επιδέχονται κι άλλες ερμηνείες κατά τη χρήση τους κι ανάλογα με το συγκείμενο ή με το είδος της συνομιλίας.

Τούτο από μόνο του αρκεί ως απάντηση στους ισχυρισμούς τους. Όμως, θεολογικά δεν είναι καθόλου αρκετό, διότι αδυνατούν να αντιληφθούν πως εμείς οι άνθρωποι, ως δημιουργήματα του Θεού με πνοή από την πνοή Του, έχουμε καταστεί φορείς της θεϊκής του (άπειρης) υπόστασης. Όλοι οι άνθρωποι! Όχι μόνον οι χριστιανοί ή οι μουσουλμάνοι. Οι ισλαμιστές ούτε λίγο ούτε πολύ υποστηρίζουν - για να το φέρουμε στα γήινα - πως δεν είμαστε παιδιά του βιολογικού μας πατέρα, έστω κι αν κουβαλούμε τον γενετικό του κώδικα!

Ο υιός του Ανθρώπου είναι υιός του Θεού όπως κι εμείς είμαστε τέκνα Του. Μπορούμε να φτάσουμε στο ύψος του Ιησού; … Βεβαίως! Είναι ζήτημα επιλογής. Αλλά για να κατανοήσουμε τα θεϊκά και για να μιλήσουμε γι’ αυτά, προηγουμένως οφείλουμε να έχουμε κατανοήσει τα ανθρώπινα…

"Πνεύματα" και... φαντάσματα

Κι ενώ το ζήτημα περί διερευνητικών επαφών, ουσιαστικά το θέμα της εξομάλυνσης των σχέσεων με την Τουρκία παραμένει ανοικτό, οι τούρκοι αξιωματούχοι φαίνεται πως δεν αντιλαμβάνονται την ιστορική τους ευθύνη ούτε καν απέναντι στον ίδιο τους τον λαό! Μόλις προχθές δήλωνε εμφατικά ο Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας: «… Καθώς κάνουμε όλα αυτά τα βήματα, ειλικρινά λέμε, ενεργούμε με το πνεύμα του 1974. Έχουμε το πνεύμα του αείμνηστου Ετσεβίτ, του αείμνηστου Ερμπακάν και του αείμνηστου Τουρκές, και διατηρούμε αυτό το πνεύμα ζωντανό.» … προσπαθώντας για πολλοστή φορά να κατεβάσει το επίπεδο ολόκληρου του πολιτισμένου κόσμου στη χαμέρπεια του ισλαμισμού για να αναβαθμίσει έτσι τον εξτρεμισμό στο σημείο μίας τάχα πολιτικής ορθότητας (συνδιαλλαγής).

Η δήλωση του, μου θύμισε ένα παλαιό άρθρο του «αριστερού», μετέπειτα Πρωθυπουργού της Τουρκίας κι ενορχηστρωτή της κυπριακής τραγωδίας, Ετσεβίτ, παραμονές των Χριστουγέννων του ’54, υπό τον τίτλο: «Τουρκία: η πατρίδα του Αγίου Βασιλείου» με το οποίο αναφερόταν στα ποιοτικά γνωρίσματα των τούρκων.

«... είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, οι τούρκοι είναι μουσουλμάνοι...».

Η φράση αυτή είναι πραγματικά αξιοσημείωτη. Δεν περιγράφει μόνον την ταυτοτική συνάρτηση εθνικής συνείδησης και θρησκευτικής πίστης, δείχνει επίσης πως οι τούρκοι -  ισλαμιστές κι εθνολαϊκιστές - αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο.  

Ο συγγραφέας του άρθρου, με την αλαζονεία που διακρίνει την τουρκική έκφραση, κατά πρώτον αναδεικνύει το Ισλάμ σε κυρίαρχο στοιχείο της τουρκικής ταυτότητας κι απαξιώνει τεχνηέντως τον Χριστιανισμό. Κατά δεύτερον καθιστά κάθε μειονότητα (θρησκευτική, εθνική, πολιτισμική ακόμη ακόμη και γλωσσική) ανύπαρκτη κι επικαιροποιεί την ιδέα/επιδίωξη περί «ταυτοτικής καθαρότητας».

Κατ’ επέκταση, επιχειρεί να εγγράψει την εγκληματική δράση των τούρκων στη λήθη, νομιμοποιώντας την παραχάραξη της Ιστορίας και την εκμετάλλευση της πολιτιστικής κληρονομιάς των λαών της Μικράς Ασίας και των γύρω περιοχών (Αρμενίων, Ελλήνων κλπ) στον βωμό του τουρκισμού, επιβεβαιώνοντας παράλληλα την άποψη πολλών από εμάς ότι δεξιά κι αριστερά στην Τουρκία δεν υφίσταται. Ένα πράγμα μόνο υπάρχει: τουρκισμόςˑ ο οποίος, φέρεται πάνω στο άρμα του ισλαμισμού ως ηνίοχος!  

Αν τώρα ανατρέξει κανείς στην σχετική αρθρογραφία, με σκοπό την διερεύνηση των έργων και των ημερών των ισλαμιστών στην Τουρκία, θα βρει πλήθος όρων όπως, «φιλελεύθερο Ισλάμ», «μεταρρυθμιστικό Ισλάμ», «φιλοδυτικό Ισλάμ» «μετριοπαθές πολιτικό Ισλάμ» κλπ., όρους που επιχειρούν να περιγράψουν την φυσιογνωμία και τη συμπεριφορά του συστήματος εξουσίας στην γειτονική μας χώρα, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο πεδίο των διεθνών της σχέσεων και της εξωτερικής της πολιτικής. Καμία περιγραφή όμως δεν είναι δόκιμη.

Όλοι οι παραπάνω προσδιορισμοί, προϋποθέτουν ένα δημοκρατικό πλαίσιο διακυβέρνησης κι ο ισλαμισμός, δεν είναι συμβατός με την δημοκρατία. Άρα, δεν μπορεί να είναι φιλελεύθερος και σε καμία περίπτωση δεν διάκειται φιλικά προς την Δύση και τον πολιτισμό γενικότερα. Ο ίδιος, είναι ανίκανος να παράξει πολιτισμό! Αντίθετα μέσα από την διαστρέβλωση, την αυθαιρεσία, την βία και την όποια συγκρουσιακή πορεία που ακολουθεί κάθε φορά, φιλοδοξεί να υπερισχύσει και να επιβληθεί άνευ όρων. 

Η συγκεκριμένη δήλωση του Μεβλούτ Τσαβούσογλου είναι μία ακόμη καθαρή εκδήλωση της φασιστικής αντίληψης των τούρκων ισλαμιστών, η οποία διαμορφώθηκε συν τω χρόνω, τόσο από τις πολιτικές επιδιώξεις όσο κι από την θρησκευτική συνείδηση των θεράποντών της. Όσοι προσβλέπουν στην «αναβίωση» του κοσμικού χαρακτήρα της Τουρκίας μάλλον θα απογοητευθούν, διότι αυτός ο χαρακτήρας δεν υπήρξε ποτέ… Για την αποκατάσταση της αλήθειας, ο Άγιος Βασίλειος δεν γεννήθηκε στην Τουρκία αλλά στην Βυζαντινή Μικρά Ασία.

 

Σχετική αρθρογραφία:

1. https://www.tanea.gr/2020/12/15/politics/tsavousoglou-emeis-allazoume-ti-rota-stin-an-mesogeio/
2. http://ecevityazilari.org/items/show/121

Η μεγάλη Έξοδος

Διαβάζοντας κανείς τον Ηρόδοτο ή τον Σένεκα, ανάμεσα σε τόσους άλλους, είναι αδύνατον να μην καταλήξει στο συμπέρασμα ότι μόνον οι ανόητοι καταφεύγουν στην ισχύ των όπλων για να αρπάξουν ό,τι πολύτιμο το πνεύμα τους αδυνατεί να συλλάβει έστω και σαν ψήγμα...

Οι ισλαμιστές δεν είναι μόνον κακοί, ανήθικοι και μοχθηροί άνθρωποι. Είναι και ανόητοι! Όπως ακριβώς οι μαϊμούδες δεν μπορούν να διακρίνουν την διαφορά διαμαντιού και πέτρας έτσι κι αυτοί, δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν την έννοια και την αξία της κληρονομιάς που καλούνται να διαχειριστούν, εφόσον κατέκτησαν ή κατακτούν χώρους στους οποίους προηγουμένως άκμαζαν ανθρώπινες κοινωνίες και πολιτισμοί που πρόσφεραν τα μέγιστα στην ανθρωπότητα.

Όλοι μας έχουμε γίνει μάρτυρες των καταστροφών της ιστορικής και της πολιτιστικής κληρονομιάς των λαών της Ανατολής, από το Αφγανιστάν μέχρι την Μικρά Ασία, με υπεύθυνο πάντα τον ίδιο λαό και την ίδια θρησκεία: Τούρκους και Ισλάμ.

 

Οι Αρμένιοι σήμερα είναι υποχρεωμένοι να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες - ας αποφύγουμε να εξετάσουμε το πως και γιατί, διότι τότε θα βρεθούμε στη δυσάρεστη θέση να μιλήσουμε για όλα όσα σκοπίμως παραβλέπουμε - και αφήνουν πίσω τους όνειρα, ελπίδες, κόπους και πόθους... τα νεκρά σώματα και τις ψυχές των παιδιών τους, κειμήλια και θησαυρούς... πλήθος εκκλησιών κι άλλων μνημείων που χρονολογούνται τουλάχιστον από τον 4ο αιώνα μ. Χ.! 

Μπορεί να φεύγουν με πόνο, όχι όμως σαν σκύλοι όπως τους χαρακτήρισε ο γνωστός για τον βίο και την πολιτεία του, πρόεδρος του Αζερμπαϊτζάν. Εγκαταλείπουν τα σπίτια τους με την αξιοπρέπεια του ηττημένου που σέβεται και τιμά την υπογραφή του, έστω και αν εξαναγκάστηκε σ’ αυτήν... ψιλά γράμματα που όλοι οι τουρκογενείς ούτε σέβονται, ούτε καταλαβαίνουν!

Εκ προοιμίου γνωρίζουμε τι θα συμβεί. Είπαμε, η Ιστορία είναι αμείλικτη απέναντι στους τούρκους. Σπίτια θα λεηλατηθούν, κόποι μιας ζωής θα καταστραφούν, ιερά και όσια θα βεβηλωθούν... πολλές από τις εκκλησίες και τα μοναστήρια θα γίνουν εστιατόρια, στάβλοι, αποθήκες, "πολιτιστικά κέντρα", τζαμιά και θα επιχειρηθεί να σβηστεί το χριστιανικό παρελθόν και ο χαρακτήρας της περιοχής. Ο τουρκικός πολιτισμός θα "θριαμβεύσει"...

Είναι αλήθεια, ακούμε κι ομιλούμε συχνά περί "τουρκικού" και "τουρκοϊσλαμικού πολιτισμού"... δεν έχει σχέση με τον μπακλαβά. Ό,τι κι αν σημαίνουν αυτοί οι όροι και παρά την εκτενή βιβλιογραφία κι αρθρογραφία και τις αμέτρητες "ενθουσιώδεις" διαλέξεις "ακαδημαϊκών" της γειτονικής μας χώρας, ο πολιτισμός της Ανατολής έχει χτιστεί πάνω στα συντρίμμια που άφηνε πίσω της η νομαδική λαίλαπα καθώς ισοπέδωνε τα πάντα στο πέρασμά της. Μην ξεχνάμε πως και ο ίδιος ο Κεμάλ, εξηγώντας το όραμά του, συνήθιζε να λέει πως «εμείς - οι τούρκοι δηλαδή - δεν έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου που είχαν οι ευρωπαϊκοί λαοί στην δημιουργία Ιστορίας και πολιτισμού»...

Άρα, η καταστροφή και η διαστρέβλωση ήταν μονόδρομος! Όταν ένιωσαν λίγο πιο έξυπνοι, άρχισαν να μιμούνται τους ευρωπαίους μα και στην μίμηση απέτυχαν παταγωδώς. Ο μιμητισμός τους ξεπέρασε τα όρια του κιτς. Τότε ήταν που στράφηκαν προς την εμπορική εκμετάλλευση του πολιτισμικού πλούτου των εθνών που προϋπήρχαν και πράγματι, έβγαλαν πολύ χρήμα ενώ, παράλληλα, είχαν και την ευκαιρία να αμβλύνουν τις εντυπώσεις όλων εκείνων που επισκέπτονταν την Τουρκία ή το Αζερμπαϊτζάν και τις άλλες τουρκογενείς χώρες.

Όμως, μην ξεχνάμε και την θρησκευτική διάσταση. Το Ισλάμ ως ό,τι πιο τελευταίο υπάρχει δεν συγχωρεί τους πολιτισμούς εκείνους που δημιούργησαν και άφησαν το αποτύπωμά τους πάνω στη γη. Μισεί θανάσιμα τα έργα των ανθρώπων και των λαών που εξακολουθούν με θρασύτητα να υπάρχουν παρά τις γενοκτονίες και τις πολιτικές εκκαθάρισης.

Ο φθόνος που νιώθουν οι ισλαμιστές είναι τόσο εμφανής που όσο κι αν προσπαθούν να τον κρύψουν τόσο περισσότερο γελοιοποιούνται.

Θέλουν να μας πείσουν για το μεγαλείο της πίστης τους και την ισχύ τους όμως, σε ποιόν αλήθεια γίνονται πιστευτοί;

 

Οι φίλοι μας οι Αρμένοι, πονούν για ό,τι αφήνουν πίσω τους. Εγώ θα τους έλεγα να αφήσουν τον πόνο τους στην άκρη και να εύχονται οι Αζέροι να συμπεριφερθούν ως πραγματικοί τούρκοι που είναι! Ό,τι δοκιμάσουν, ό,τι αποπειραθούν και ό,τι κάνουν θα είναι η καλύτερη απόδειξη της αλήθειας! Θα δει και θα μάθει όλη η ανθρωπότητα ότι η "ευτυχία" του τούρκου βρίσκεται μέσα στην καταστροφή, την λεηλασία, την αρπαγή και την οδύνη. Θα δει και θα μάθει όλη η ανθρωπότητα το πραγματικό πρόσωπο του Ισλάμ και του ..."ισλαμικού πολιτισμού".

Ακολουθεί ο κατάλογος της ιστορικής και πολιτιστικής κληρονομιάς που οι Αρμένιοι "παραδίδουν" μαζί με τα εδάφη τους στους άπιστους:

• St. John the Baptist Church (1216-1238)

• Dadivank (4th century)

• Katoghike (9-11th century)

• Amaras Monastery (4th century)

• St. George of Tsitsernavank (4-5th)

• Gtchavank (4th-13th century)

• Yeghishe Apostle Monastery (Jrvshtik) (5th)

• White Cross of Vankasar (5th century)

• Dizapayt Kataro Monastery

• Holy Mother of God (5th century)

• Bread Bakery church (7-17 centuries)

• Okht Mokhrenisi Door Monastery (7-17th)

• St. Hakobavank Monastery in Kolatak (9th)

• The Holy Savior of Jori (9th century)

• St. Stephen of Tsmakahogh (9th-10th)

• Spitak Khach Monastery, Vank village, Hadrut (10th century)

• Chartar Yeghisha Kus Desert (12th round)

• St. George of Chankatagh (12th century)

• Khotavank (12-13th century)

• Karvachar Surb Astvatsatsin virgin desert (12-13th century)

• The Holy Savior of Paul (12th-13th centuries)

• Shoshkavank St. of Msmna

• Astvatsatsin (13th century)

• Horeka Monastery (13th century)

• Kavakavank (14th century)

• Gospel of St. Gayane the Virgin in the Desert (1616)

• Holy Resurrection of Hadrut (1621)

• Pirumashen (1641)

• Holy Mother of God of the Gospel (1651)

• St. Stephen of the Cross (1654)

• Shoshi New Church (1655)

• Holy Pandaleon of Berdadzor (Paris Pigeon) (1658)

• Ghondiants Desert of Moshkhmhat (1658)

• Haki St. Minas (1673)

• Church of St. Gregory of Herher (1676)

• The Holy Mother of God of Tsaghkavank, Tsakuri (1682)

• Yeritsmankants Monastery (1691)

• Masrik Church of Kashunik (1694)

• Desert Holy Savior (Napat) (17th century)

• Hochants St. Stepanos (17th century)

• Bovurkhan Monastery Complex (17th century)

• St. John the Baptist of Togh (1736)

• Holy Virgin of Khnatsakh (1740)

• St. Stephen of Padara (18th)

• Holy Mother of God of Mushkapat (18th century)

• Surb Astvatsatsin of Dashushen (1843)

• St. John the Baptist of Shushi (1847)

• The Holy Virgin of Nngi (1853)

• St. John Garabed of Martakert (1857)

• The Holy Mother of God of Aygestan (1860)

• The Holy Virgin Karin Dag (1862)

• Holy Savior of Shushi (1868-1887)

• Ashan Surb Astvatsatsin (1896)

• St. George of Astghashen (1898)

• St. George of Mataghis (1898)

• Holy Mother of God of Talish (19th century)

• Holy Savior of the Garmeragoudj (19th century)

• Holy Mother of God of Karaglkh (19th century)

• St. John the Baptist of Nor Shen (19th century)

• Holy Mother of God of Haghorti (19th)

• Holy Mother of God of Khnushinak (19th)

• Surb Astvatsatsin of Kolkhozashen (19th century)

• Holy Translators of Kaghartsi (19th)

• Surb Astvatsatsin of Lusadzor (19th)

• Holy Savior of Sarushen (19th)

• Surb Astvatsatsin of Karmir village (19th)

• St. Stephen of Khachen (19th century)

• St. Hripsime of Berdadzor (19th century)

• Surb Astvatsatsin of Nerkin Horatagh (1904)

• Holy Mother of God of the Apostle (1907)

• The Holy Ascension of Berdzor (1998)

• Holy Martyrs of Aghavno (2002)

• Holy Mother of God of Askeran (2002)

• St. Nerses the Great of Martuni (2004)

• Holy Garabed of Yeghtsahogh (2006)

• St. Sargis of Harutyunagomer (2006)

• St. Anton of Zaglik (2007)

• Holy Garabed of Nerkin Horatagh (2012)

• Holy Mother of God of Vaghuhas (2012)

• St. John the Baptist of Karaglkh (2013)

• St. George of Mets Shen (2013)

• Chartar St. Vardanants (2018)

 

Δεν είναι ισλαμοφοβία αλλά απέχθεια και αντίσταση σε ό,τι πρεσβεύετε ηλίθιε!

Αν ανατρέξει κανείς στην ρητορική των τούρκων πολιτικών και στην γραφή των τούρκων δημοσιογράφων που ελέγχονται από το καθεστώς Ερντογάν, δεν θα δυσκολευτεί να διαπιστώσει την χαμηλή ποιοτική στάθμη των χαρακτηρισμών και των ορισμών που χρησιμοποιούν για να περιγράψουν όλους όσους βρίσκονται απέναντί τους αλλά και για να προβάλλουν τις θέσεις τους.

Οι διατυπώσεις τους δε διακρίνονται για την τιμωρητική τους διάθεση, σε μια προσπάθεια δημιουργίας εντυπώσεων ενώ, η φρασεολογία τους στοχεύει στην γενικότερη διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας αλλά και της πραγματικότητας η οποία, ακόμη και σήμερα, τους καθιστά έκθετους στην συνείδηση κάθε ελεύθερου ανθρώπου.

Το κακό με τους τούρκους - και το κάκιστο για εμάς - είναι πως η βαρβαρότητά τους εφάπτεται με τον πολιτισμό μας, γεγονός που τους ενοχλεί σε μέγιστο βαθμό καθώς, κάθε σύγκριση δείχνει την φτηνότητα του χαρακτήρα τους και την πνευματική τους ένδεια. Οι δηλώσεις κι οι ανακοινώσεις του Υπουργείου των Εξωτερικών της γειτονικής μας χώρας δεν αποφεύγουν τον κανόνα. 

Αν και γλωσσολογικά έχουν ενδιαφέρον οι λέξεις, τα επίθετα, οι προσδιορισμοί και γενικότερα, οι φράσεις που μεταχειρίζονται, επιφυλάσσομαι για την ανάλυσή τους στο μέλλον. Προς το παρόν, θα αρκεστώ στον πολιτικό σχολιασμό και μόνον.

Μας κατηγορούν ως "κακομαθημένους" κι ισλαμοφοβικούς, επαναλαμβάνοντας ξανά και ξανά το αφήγημα του αδικημένου μουσουλμάνου που ασφυκτιά από την ανοχή και την πολλή ευρωπαϊκή ελευθερία και μας κουνούν το δάκτυλο απειλώντας μας με αντίμετρα..., σιωπούν όμως όταν οι αδελφοί τους μουσουλμάνοι σκορπούν τον τρόμο, σκοτώνοντας κόσμο και καταστρέφοντας ναούς όπως πρόσφατα στην Γαλλία και την Αγγλία. Σιωπούν όταν ιεροί τόποι δοκιμάζονται από την μανία των φανατικών και βεβηλώνονται τάφοι χριστιανών στα νεκροταφεία της Κωνσταντινούπολης και αλλού. Σιωπούν όταν οι τζιχαντιστικές ομάδες στην Μοζαμβίκη και στις χώρες της δυτικής Αφρικής - οι οποίες στηρίζονται οικονομικά από τα ίδια ισλαμικά τάγματα που μετέχουν στην διακυβέρνηση της Τουρκίας και διαχειρίζονται πόρους του τουρκικού κράτους - σφάζουν χριστιανούς που αρνούνται τον εξισλαμισμό τους. Θεωρούν δικαίωμά τους την αλλαγή χρήσης εκκλησιών και μονών με το πρόσχημα της "ιδιοκτησίας". Δεν έχουν δώσει ποτέ λογαριασμό σε κανέναν για τις εκκλησίες που μετέτρεψαν σε στάβλους, τουαλέτες ή εστιατόρια.

Ομιλούν περί ισλαμικού και τουρκικού πολιτισμού όμως, ποιά είναι τα επιτεύγματά τους; Ό,τι μας δείχνουν κι ό,τι έχουν να επιδείξουν είναι Ελληνικό, Αρμένικο, Ρωμαϊκό... οτιδήποτε άλλο όχι όμως τουρκικό. Στηλιτεύουν την παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων στην Δύση όμως, όπου κι αν βρίσκονται, επιχειρούν με το ζόρι να επιβάλλουν τον ισλαμικό νόμο. Δεν σέβονται καμία αρχή, καμία αξία και κανένα ιδανικό που δεν εκπορεύεται από τα γραφόμενα του Ιερού τους Βιβλίου το οποίο, παρεμπιπτόντως, ούτε γνωρίζουν να το διαβάζουν, ούτε μπορούν να το ερμηνεύσουν στην γλώσσα τους.

Χαρακτηρίζουν τους χριστιανούς - κυρίως, άπιστους, σκύλους, υπανθρώπους κ.λπ. και απαιτούν θρησκευτικές "ελευθερίες" κι ευνοϊκή μεταχείριση εις βάρος οποιασδήποτε άλλης θρησκείας, αφού δεν σέβονται και δεν αναγνωρίζουν καμία άλλη θρησκεία. Αν ζήσει κανείς στην Τουρκία για ικανό χρονικό διάστημα θα δει για ποιές θρησκευτικές ελευθερίες και σεβασμό ομιλούν οι τούρκοι.

Είναι αλήθεια πως παντού και στην Ευρώπη, οι άνθρωποι πολλές φορές βιώνουν την διάκριση και την περιθωριοποίηση λόγω των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων. Οι τουρκοϊσλαμιστές όμως, θα έπρεπε να αναρωτηθούν τους λόγους για τους οποίους οι μουσουλμάνοι - όχι όλοι! - βρίσκονται αντιμέτωποι με τέτοιες καταστάσεις. Μήπως φταίει ο τρόπος με τον οποίο θέλουν να ζουν οι ίδιοι, αδιάφορα από το κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο υπάρχουν; Μήπως φταίει η προκλητική τους συμπεριφορά; Μήπως φταίνε οι απαιτήσεις τους; Μήπως, στο τέλος τέλος φταίνε τα έργα τους;

Πρώτοι οι τούρκοι και οι ισλαμιστές θεωρούν τα χριστιανικά έθνη και τον Χριστιανισμό κατώτερα του Ισλάμ και συμπεριφέρονται ανάλογα. Ακόμη κι εκεί που οι μουσουλμάνοι αποτελούν ισχνή μειοψηφία.

Δεν είμαστε ούτε ακροδεξιοί, ούτε ρατσιστές, ούτε ισλαμοφοβικοί. Πολλοί από εμάς έχουμε σχέσεις προσωπικές, επαγγελματικές και άλλες με μουσουλμάνους. Δεν φοβόμαστε το Ισλάμ, ούτε και θέλουμε να βιώνουν οι πιστοί του οποιαδήποτε μορφή διάκρισης. Στην πραγματικότητα, οι θρησκευτικές πεποιθήσεις του καθενός είναι δική του προσωπική του υπόθεση και δεν έχουν να κάνουν και την πολιτική και την κοινωνική μας καθημερινότητα.

Η Ευρώπη και οι λαοί της έχουν πονέσει πολύ από τον θρησκευτικό φανατισμό, την θρησκομανία, την μισαλλοδοξία, τις διαμάχες και τους πολέμους και δεν σκοπεύουμε να παραχωρήσουμε σε κανέναν το δικαίωμα αμφισβήτησης του θρησκευτικού μας πολιτισμού! Όμως, ο ισλαμισμός για ό,τι πρεσβεύει και για ό,τι επιδιώκει συνιστά απειλή για όλους μας και θα πρέπει όχι να περιοριστεί αλλά να καταπολεμηθεί με οποιονδήποτε τρόπο και με οποιοδήποτε μέσο έτσι, ώστε διασφαλιστεί το ευ ζην των κοινωνιών μας.

Ο ισλαμισμός αποτελεί δύναμη καταστροφής κι αποσύνθεσης κι επιφυλάσσει ένα μέλλον δυσοίωνο για την ανθρωπότητα.

Ο ισλαμισμός αποτελεί παρέκκλιση του μουσουλμανικού θρησκευτικού βιώματος. Καθιστά τον Θεό ηθικό αυτουργό κάθε εγκληματικής πράξης που δήθεν διασφαλίζει μια θέση στον παράδεισο! Στ’ αλήθεια, θα ήθελα να μάθω ποια άλλη θρησκεία φέρεται στον Θεό με τόσο ποταπό τρόπο.

Τα μυαλά των τούρκων έχουν πάρει αέρα. Φαντασιώνονται ένα νεο-οθωμανικό κόσμο στον οποίο όλοι και όλα θα έχουν υποκύψει στην ισλαμική υπεροχή και την τουρκική κυριαρχία. Κάποιος θα πρέπει να τους κόψει αυτόν τον αέρα. Οι προθέσεις της Γαλλικής κι Αυστριακής κυβέρνησης νομίζω, κινούνται προς την σωστή κατεύθυνση. Είναι όμως αρκετές;

Σχετικό: https://www.trt.net.tr/greek/tourkia/2020/11/11/apantese-aksoi-sten-anakoinose-tou-steit-ntipartment-1526101?fbclid=IwAR1JCOf8xfErKGzU62xtZI7CA27z7bjEwdanNYQSx-s5JSEcAHxnJdkRJiU

Επισήμανση προς Χαμίντ Ακσόϊ: Δεν είναι Ορθόδοξο Ρωμαίικο Πατριαρχείο αλλά Οικουμενικό Πατριαρχείο αστοιχείωτε! (για να μην χρησιμοποιήσω άλλον χαρακτηρισμό)

Το "ευγενές" έθνος των τούρκων

Τι είναι και τι δεν είναι η Τουρκία

Η Τουρκία δεν είναι οι τηλεταινίες της. Δεν είναι τα ποιήματα και τα τραγούδια, ούτε οι μυρωδιές, οι γεύσεις και τα γραφικά σοκάκια της Πόλης ή ανηφοριές της Σμύρνης που προδιαθέτουν για λίγη από την σαγήνη της Ανατολής. Δεν είναι οι μνήμες κι εικόνες που μας μετέφεραν οι παππούδες μας κι οι γιαγιάδες μας. Δεν είναι εκείνο το χτυποκάρδι που αισθάνεται κανείς σαν αντικρίζει για πρώτη φορά την Αγια-Σοφιά, μα ούτε και η θέα των Στενών που με πείσμα θέλησαν να τιθασεύσουν κάποτε οι Μεγαρείς! Δεν είναι οι ουρανοξύστες της ούτε οι ξέφρενοι ρυθμοί της... δεν είναι καν το ψυχογράφημα που προβάλλουν οι Τούρκοι ως απτή απόδειξη του διαρκώς "αδικημένου" και "πονεμένου" χαρακτήρα τους. Η Τουρκία είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι όλα όσα έχει κάνει, όσα ελπίζει πως θα κάνει κι όσα σκοπεύει να κάνει. Ό,τι επιδιώκει κι ό,τι φαντασιώνεται! 

Πολλοί είναι εκείνοι στη Δύση, κυρίως όσοι σχεδιάζουν ή εφαρμόζουν πολιτικές ή διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, που νομίζουν πως γνωρίζουν την Τουρκία και τους τούρκους. Στην πραγματικότητα όμως, κανείς δεν γνωρίζει τι είναι ή τι δεν είναι οι τούρκοι αν δεν έχει ζήσει μαζί τους! Αν δεν έχει ζήσεις στην Τουρκία, αν δεν έχεις έρθει σε επαφή με τον τρόπο που σκέπτονται κι αισθάνονται, αν δεν έχεις γίνει δέκτης των συμπεριφορών τους μέσα στην δική τους καθημερινότητα, τότε, κάθε εκτίμηση ή κάθε άποψη μόνον επιφανειακή κι επιπόλαια μπορεί να είναι.

Από την άλλη πλευρά, κυρίως τούρκοι διανοούμενοι - κι αυτό έχει την αξία του, έχουν προειδοποιήσει εγκαίρως κι επανειλημμένως τον πολιτισμένο κόσμο για την επικινδυνότητα της φύσης του τουρκικού λαού, κι έχουν επισημαίνει τα λάθη του δυτικού τρόπου σκέψης στην αντιμετώπιση του "τουρκικού ζητήματος" και κατ' επέκταση του τρόπου με τον οποίο η τουρκική κοινωνία τοποθετεί τον εαυτό της μέσα στο παγκόσμιο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι.

Η Δύση φαίνεται πως δεν μπόρεσε να κατανοήσει ποτέ (λαμβάνοντας υπόψη ιστορικά δεδομένα) την δομή και τη λειτουργία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με αποτέλεσμα να νομίζει ότι η Τουρκική Δημοκρατία δεν αποτελεί συνέχειά της και πως ο κεμαλισμός επέτυχε τελικά στους στόχους του, μέχρι του σημείου που εξυπηρετούσε την ισορροπία των δυνάμεων στην περιοχή μας και τα συμφέροντα κυρίως των βορειοευρωπαίων που χρησιμοποιούσαν την Τουρκία ως μηχανή παραγωγής πλούτου.

Η δυτική οπτική για την Τουρκία δεν μπορεί παρά να είναι εσφαλμένη γιατί, ναι μεν οι ίδιοι οι τούρκοι διατείνονται πως από την εποχή της Μεταρρύθμισης (σημ.: Οθ. Αυτοκρατορία) ως και σήμερα η πολιτική και κοινωνική ζωή κινείται μεταξύ παράδοσης και εκσυγχρονισμού όμως, τούτο ήταν αποτέλεσμα μόνον της πολιτικής επιδίωξης των νεότουρκων που προωθήθηκε ή παρουσιάστηκε ως κίνημα φιλελεύθερο/ανανεωτικό/μεταρρυθμιστικό/εκσυγχρονιστικό, παρ’ ότι δεν επιθυμούσε την μεταβολή της οθωμανικής παράδοσης στον πυρήνα της διότι κάτι τέτοιο θα αντιστρατευόταν την έννοια του ποθητού καθαρού τουρκισμού, μέσα στον οποίο καμία ελεύθερη σκέψη δεν είχε και δεν έχει θέση.

Η αλήθεια είναι πως οι νεότουρκοι και οι κεμαλιστές στη συνέχεια, ενδύθηκαν τον μανδύα του φιλελευθερισμού όπως ακριβώς σήμερα οι νεο-οθωμανοί τούρκοι ομιλούν περί διεθνούς δικαίου και νομιμότητας.

*

Συνέργεια κεμαλιστών και ισλαμιστών

Η Τουρκική Δημοκρατία δεν υπήρξε ποτέ φιλελεύθερη, μεταρρυθμιστική ή ανανεωτική και πάντοτε φθονούσε κι εχθρευόταν την Ευρώπη. Επιβλήθηκε με τον φόβο και την καταπίεση κι εφάρμοσε αυταρχικές πολιτικές διακυβέρνησης - ακόμη περισσότερο σήμερα με τους ισλαμιστές - εις βάρος, κυρίως, των όποιων εθνοτικών ή θρησκευτικών συνιστωσών της (σημ.: μειονοτήτων).

Η ίδια η τουρκική ιστορία κατά την ανάπτυξή της, έδωσε το περιθώριο και το δικαίωμα στους ισλαμιστές σήμερα να παρουσιάζονται ως θύματα, να καταγγέλλουν τους λαούς της Ευρώπης και όλο τον πολιτισμένο κόσμο για ρατσισμό, ξενοφοβία, ισλαμοφοβία και πράξεις βίας έναντι "ανυπεράσπιστων" κι "αθώων" μουσουλμάνων - οι οποίοι παρ’ όλα αυτά απολαμβάνουν ελευθερίας, δικαιωμάτων και προνομίων. 

Από την άλλη, δεν έχουν τίποτε να πουν για τους εκβιασμούς, τις απειλές και το καθεστώς τρομοκρατίας που βιώνουν καθημερινά οι νομοταγείς μουσουλμάνοι πολίτες ή μουσουλμάνοι μετανάστες στις ευρωπαϊκές χώρες, από ομάδες ελέγχου κι επιβολής του ισλαμικού "νόμου"· από νταβατζήδες δηλαδή - για να μην μασάμε τα λόγια μας.

Στο 2020 έχουμε βρεθεί να ξαναμιλούμε για Αυτοκρατορίες και Χαλιφάτα που έπνιξαν στο αίμα ολόκληρους λαούς και έρχονται οι ισλαμοφασίστες, ως διαχειριστές αυτής της παρακαταθήκης, να μας υπενθυμίσουν πως δεν έχουμε ξεφύγει ακόμη από τα φαντάσματα του παρελθόντος. Απαιτούν με θράσος "δικαιώματα" που οι ίδιοι αρνούνται σε αρμένιους, έλληνες, κούρδους, χριστιανούς, εβραίους και μουσουλμάνους άλλων δογμάτων και ρευμάτων. Καταστρέφουν μνημεία, κακοποιούν σύμβολα και βεβηλώνουν την πολιτιστική κληρονομιά των γηγενών πληθυσμών της Ανατολίας ενώ, σπεύδουν να μας προειδοποιήσουν για αντίποινα στην περίπτωση της όποιας αντίδρασης!

Δεν χάνουν ευκαιρία να κατηγορούν τον οποιονδήποτε στέκεται απέναντί τους κριτικά, καθιστώντας την Ε.Ε. - και τη Δύση γενικότερα - υπόλογη της δικής τους ρητορικής και συμπεριφοράς και δεν διστάζουν να βιαιοπραγούν στην προσπάθεια φίμωσης κάθε ελεύθερης φωνής όπου κι αν αυτή βρίσκεται! Οι δολοφονικές επιθέσεις πλέον είναι τόσες πολλές που δεν μπορούμε να ομιλούμε για μεμονωμένα περιστατικά. Δεν είναι λίγοι εκείνοι οι οποίοι έχουν συλληφθεί κι έχουν ομολογήσει την διατεταγμένη τους υπηρεσία... όπως μόλις πριν λίγες ημέρες στην Αυστρία. Οι τούρκοι ισλαμιστές αποτελούν την πλέον ρατσιστική, αντιχριστιανική, αντισημιτική, φασιστική και γενοκτονική φάρα, και υποστηρίζονται για λόγους "εθνικής αξιοπρέπειας" και από τους κεμαλιστές και τους δήθεν δημοκράτες.

Καταπατούν κάθε έννοια δικαίου, διαστρεβλώνουν κάθε γεγονός και κάθε αλήθεια, και δηλητηριάζουν τις σχέσεις που οφείλουν να έχουν οι χώρες κι οι λαοί για να ευημερούν και να προοδεύουν, εξυπηρετώντας έτσι την πολιτική τους επιδίωξη που αφορά στην μαξιμαλιστική τους αντίληψη περί ζωτικού χώρου. Κανένα όριο και κανένας φραγμός δεν αρκεί για να περιορίσει τον βουλιμικό τους επεκτατισμό.

*

Εθνική ταυτότητα, τουρκισμός και το ιδεολογικό μοντέλο του νεο-οθωμανισμού

Κι αυτή, είναι μόνον μία πτυχή του όλου προβλήματος. Οι άνθρωποι αυτοί δεν γνωρίζουν ποιοι είναι! Αιώνες τώρα, ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν την ταυτότητά τους κι αμφιταλαντεύονται μεταξύ ανατολής και δύσης. Η ιστορία τους, τούς έχει προκαλέσει τόση μεγάλη σύγχυση που, τους είναι αδύνατον να κατανοήσουν και να αποδεχθούν ότι ο κόσμος μας είναι δομημένος με αξίες κι αρχές στις οποίες, νταβατζιλίκι κι απειλές δεν χωρούν! Ωραίο το παζάρι αλλά μέχρι του σημείου που πωλητής κι αγοραστής αισθάνονται ικανοποιημένοι. Πιο πέρα... το πράγμα ξεφεύγει!

Με τις συνεχιζόμενες αποτυχίες της Τουρκίας στη Συρία, το Ιράκ, τη Λιβύη και την Ανατολική Μεσόγειο, η ηγεσία της χώρας αλλά κι ο έντυπος κι ο ηλεκτρονικός τύπος, έχουν επιδοθεί σε μαραθώνιο διαμόρφωσης και χειραγώγησης της τουρκικής σκέψης και συναισθήματος με το επιχείρημα πως όλος ο υπόλοιπος κόσμος θέλει το κακό των τούρκων και της Τουρκίας, καθιστώντας όχι τον όποιο διάλογο αδύνατο αλλά κάθε προοπτική σχέσης εμπιστοσύνης ανέφικτη.

Από την μία με το ισλαμιστικό αφήγημα, από την άλλη με το άλλοτε οθωμανικό κλέος και την επαναστατική αναγκαιότητα του κεμαλισμού καθώς και με τις ολοένα και πυκνότερες αναφορές στην προ-ισλαμική περίοδο των τουρκογενών με μυθεύματα και φαντασιώσεις που ξεπερνούν κατά πολύ τα όρια της υπερβολής, οι τούρκοι ισλαμιστές έχουν φτιάξει μία σούπα που ούτε τρώγεται ούτε πίνεται! Σημειωτέον ότι, τούτο αποδεικνύει πως η τουρκική κουζίνα είναι ένα καλά μαγειρεμένο ψέμμα.

Να μιλήσουμε περί σεβασμού, κυριαρχίας, δικαιωμάτων και συμφερόντων. Καμμία αντίρρηση. Να τα βάλουμε όλα στο τραπέζι! Αυτό δεν θέλουν οι τούρκοι; Ας δούμε ποια είναι η αρχή του κακού. Οι τούρκοι είδαν ευθύς εξαρχής τον εαυτό τους ως τον αδιαμφισβήτητο "κληρονόμο" μιας "περιουσίας" από την οποία εκδιώχθηκε ο προηγούμενος "ιδιοκτήτης" με βάση την αρχή του ισχυρού.

Κι ενώ αυτή η αντίληψη εξυπηρετούσε συνειδησιακά το πλήθος παράλληλα και σταδιακά, άρχισε να αναπτύσσεται και η πεποίθηση πως ο "νέος" ιδιοκτήτης, ήταν ο "απρόσκλητος επισκέπτης" που δεν σεβάστηκε την "φιλοξενία" του "οικοδεσπότη" του κι ο φθόνος κι η συμπεριφορά του τον κατέστησαν "αναγκαστικά" ένοχο! Κάτι τέτοιο ήταν και είναι από ηθικής απόψεως ιδιαίτερα εγκληματικό και αιτιολογεί το μένος των τούρκων κυρίως απέναντι στους έλληνες και τους αρμένιους.

Κανένα έγκλημα δεν ολοκληρώνεται αν δεν εξαφανιστεί κάθε πειστήριο ή κάθε πιθανή υποψία που μπορεί να οδηγήσει στην αναγνώριση του εγκληματία ως εγκληματία.

Ο ιστορικός αναθεωρητισμός, τα fake news, η παρανοϊκή ρητορική, οι απειλές, οι εκβιασμοί, το θράσος και οι φιέστες... κάθε εκδήλωση που αφορά στην ερμηνεία και την επαναδιατύπωση του ιστορικού αφηγήματος αλλά και η υπόδειξη ενός κοινά αποδεκτού ιστορικού και πολιτισμικού σημείου αναφοράς (βλέπε "γαλάζια πατρίδα" "χαλιφάτο" κ.λπ.), μέσα από το πρίσμα μιας δήθεν νέας εθνικής και ισλαμιστικής αφύπνισης αυτόν ακριβώς τον σκοπό εξυπηρετούν!

Επίσης, προσφέρουν επιχειρήματα στη νομιμοποίηση κάθε αβάσιμου ισχυρισμού, στοχεύοντας στην ανοχή ή/και την κοντή μνήμη των ανθρώπων καθώς, και στην υποκειμενικότητα του ατόμου η οποία είναι συνήθως συμβιβαστική. Όταν δε όλα αυτά μένουν αναπάντητα ή απαντώνται σποραδικά και με την λογική πως θα πρέπει να "σεβαστούμε" την "ευαισθησία" του "απέναντι", διότι δεν επιθυμούμε να εμπλακούμε σε αντιπαράθεση μαζί του, τα πράγματα χειροτερεύουν ακόμη περισσότερο κι οδηγούνται - κάποια στιγμή - αναπόφευκτα στη σύγκρουση. Κι ο ελληνισμός αποτελεί το πρώτο και το κύριο ανάχωμα απέναντι στον τουρκικό και τον ισλαμιστικό κίνδυνο.

Ο ζωτικός χώρος της Τουρκίας δεν είναι μόνον γεωγραφικός. Είναι και πολιτισμικός και πνευματικός. Ο τουρκικός λαός είναι ίσως ο μοναδικός λαός που δεν έχει κανένα απολύτως επίτευγμα να επιδείξει στο παγκόσμιο γίγνεσθαι πέραν από φρικαλεότητες, βανδαλισμούς και βαρβαρότητα, έστω κι αν ήθελε κι αν θέλει διακαώς να δείξει και να αποδείξει πως είναι ικανός να υπάρχει και να δημιουργεί. Όμως, κάθε σύγκριση με οποιονδήποτε άλλο λαό είναι απογοητευτική!

Αυτό ήταν, είναι και θα είναι εις βάρος όλης της ανθρωπότητας αλλά και της ίδιας της τουρκικής κοινωνίας η οποία, θέλει και ασφαλώς έχει το δικαίωμα για μια καλλίτερη τύχη μέσα στον κόσμο.

Οι τούρκοι σήμερα, ομοιάζουν με εκείνον που ακροβατεί στην άκρη του γκρεμού. Στοιχηματίζει στην επιτυχία της προσπάθειας, επιδεικνύει θάρρος ή μάλλον αμυαλιά κι επιδιώκει τον θαυμασμό του πλήθους που παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα. Αν τύχει και χάσει την ισορροπία του και πέσει, τότε θα αρκεστεί στον "ηρωισμό" του "μαρτυρικού τέλους" το οποίο, σίγουρα θα προκαλέσει την επόμενη προσπάθεια, υπενθυμίζοντας πως εκείνος που έπεσε, άνοιξε τον δρόμο για τους επόμενους, καθιστώντας έτσι την "άκρη και τον γκρεμό" "δικαιωματικά" δική του υπόθεση!

Επιπλέον, θα πρέπει να μην λησμονούμε πως ο "έρωτας" της Δύσης για την Ανατολή δεν είχε ποτέ την ένταση που ήθελαν οι τούρκοι κι αυτό τους εξόργιζε κι εξακολουθεί να τους εξοργίζει σε κάποιο βαθμό. Πίστευαν και πιστεύουν πως το "δίκαιο του νικητή" είναι αρκετό για να υπολογίζονται και για να απολαμβάνουν σεβασμού ως ισότιμοι, παραβλέποντας το γεγονός πως για τον δυτικό τρόπο σκέψης, η πολεμική υπεροχή δεν φτάνει από μόνη της για να σου δώσει την θέση που σου αξίζει και πως ο ηρωισμός, ναι μεν έχει την αξία του πλην όμως, ξεφεύγει κατά πολύ από τα στενά όρια της ίδιας της ερμηνείας του και ανυψώνεται πέρα από το υλικό πεδίο, αξιολογώντας το πνεύμα των ηρώων, τις προθέσεις τους και τα συναισθήματά τους που αν δεν είναι συμβατά με την κοινή αντίληψη περί δικαίου τον καθιστούν από ήρωα σε εγκληματία.

Κι αν ιστορικά και φιλοσοφικά όλα τα παραπάνω έχουν την χρησιμότητά τους, θα πρέπει να εξετάσουμε και την πρακτική πλευρά του όλου θέματος. Η ταυτότητα του κάθε ανθρώπου και του κάθε λαού, δεν ορίζεται μόνον από ό,τι γνωρίζει, φαντάζεται ή ποθεί κι επιδιώκει. Η ταυτότητα προσδιορίζεται πρώτα και κύρια από το ποιοτικό του περιεχόμενο, τον χαρακτήρα του δηλαδή.

Ερωτήματα του τύπου "ποιος είμαι", "γιατί είμαι αυτός που είμαι"... δύσκολα μπορούν να απαντηθούν από εκείνους που δηλώνουν τούρκοι. Κι εμείς, οφείλουμε να γνωρίζουμε το γιατί καθώς, το ζήτημα της τουρκικής ταυτότητας αποτελεί προνομιακό - για εμάς - πεδίο, όχι αντιπαράθεσης, αλλά αντιμετώπισης των προβλημάτων (απειλών) που διαρκώς υποσκάπτουν την ευημερία μας, αμφισβητούν την ιστορία μας, επιβουλεύονται την κυριαρχία μας κι απαξιώνουν τον πολιτισμό μας.

 

Ποιός φοβάται τον διάλογο;

Οι ποιοτικές διαφορές που χωρίζουν την Τουρκία από την Ελλάδα, είναι πολύ πιο σοβαρές από εκείνες που καλούμαστε και είμαστε διατεθειμένοι να συζητήσουμε και να επιλύσουμε, στα πλαίσια της συνεννόησης και της αλληλοκατανόησης που οφείλουν δύο γειτονικές χώρες να επιδεικνύουν. Κι αυτό φαίνεται - αν μη τι άλλο - σε κάθε δημοσίευμα που στόχο έχει την διαμόρφωση της κοινής γνώμης.

Για όλο τον πολιτισμένο κόσμο, ο διάλογος είναι εργαλείο επίλυσης διαφορών. Κι ο διάλογος, ο κάθε διάλογος, υπακούει σε κανόνες. Έχει συγκεκριμένο περιεχόμενο και μέσω αυτού, επιδιώκεται ένα πολύ συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Για το ισλαμιστικό καθεστώς της Τουρκίας, ο διάλογος που επιθυμεί κι επιδιώκει έχει έναν και μόνο στόχο: την επιβολή της τουρκικής "ισχύος" και την ανάπτυξη του ισλαμιστικού αφηγήματος με το ζόρι (για να μην πω με τη βία). Όμως, ας αφήσουμε στην άκρη αυτή τη δεύτερη διάσταση γιατί δεν είναι αντικείμενο του παρόντος.

Η χώρα μας, για πολλοστή φορά επιδεικνύει την καλή της πίστη, κι ενώ τα ιστορικά δείγματα γραφής της, δεν επιτρέπουν την οποιαδήποτε αμφισβήτηση των προθέσεων της, οι τούρκοι ισλαμιστές προσπαθούν να βάλουν στο τραπέζι ζητήματα που δεν υφίστανται, για να αποκομίσουν οφέλη που δεν αναλογούν στη χώρα τους και δεν δικαιολογούνται ούτε από το Διεθνές Δίκαιο, ούτε από την γεωγραφική πραγματικότητα ή την κοινή λογική.

Οι Τούρκοι το γνωρίζουν, γι’ αυτό και η πολιτική τους αναπτύσσεται σε δύο μέτωπα. Στο εξωτερικό, με την πίεση που ασκούν είτε με το μεταναστευτικό είτε με την επίδειξη δύναμης εκμεταλλευόμενοι την ανοχή της ευρωπαϊκής και της διεθνούς κοινότητας και στο εσωτερικό, δηλητηριάζοντας την κοινή γνώμη με πλήθος δηλώσεων, άρθρων, σχολίων, δημοσιεύσεων κ.ο.κ. έτσι, ώστε διατηρηθεί η δυναμική που θέλουν να έχει το καθεστώς τους, τουλάχιστον μέχρι τις επόμενες προγραμματισμένες κοινοβουλευτικές και προεδρικές εκλογές το 2023.

Όμως, η ΕΕ για πρώτη φορά ίσως, δείχνει αποφασισμένη να διασφαλίσει τα συμφέροντά της στη βάση του Διεθνούς Δικαίου και των Διεθνών Συνθηκών. Έτσι, ενώ τώρα οι τούρκοι τρέχουν έναν αγώνα δρόμου για να προλάβουν τις εξελίξεις, να αποτρέψουν τον κίνδυνο επιβολής κυρώσεων και να αναδείξουν το "διαλλακτικό" τους χαρακτήρα, επιχειρώντας παράλληλα να πείσουν πως εκείνοι είναι που επιθυμούν τον διάλογο, επικαλούμενοι διαρκώς το Διεθνές Δίκαιο, την κοινή λογική και την δήθεν γεωγραφική "αδικία" που τους υποχρεώνει σε δράση, που υπό άλλες συνθήκες θα προτιμούσαν να αποφύγουν, τα φερέφωνα του καθεστώτος εξακολουθούν να δρουν δίχως να σέβονται απολύτως τίποτε και κανέναν. Το χειρότερο είναι πως κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ποια θα είναι τα αποτελέσματα στο μέλλον και ποιο το πραγματικό μέγεθος της ζημιάς που προκαλούν...

Ποιός λοιπόν φοβάται τον διάλογο; Η Ελλάδα ή η Τουρκία; Η ελληνική κυβέρνηση ή το ισλαμιστικό καθεστώς στη γειτονική μας χώρα;  Άραγε, ποιόν πείθουν οι τούρκοι ισλαμιστές; Εμείς δεν έχουμε να χάσουμε τίποτε από τον διάλογο. Από κανέναν διάλογο! Εμείς δεν απειλήσαμε κανέναν, δεν δημιουργήσαμε κανένα πρόβλημα και καμία ένταση και η επιχειρηματολογία μας είναι ισχυρή. Από την άλλη όμως, τί έχουμε να συζητήσουμε; Όταν κάποιος εισβάλλει μέσα στο σπίτι σου για να σε κλέψει το συζητάς μαζί του; Διαπραγματεύεσαι τί θα πάρει και τί θα αφήσει; 

Οι διεθνείς σχέσεις δεν υπακούν σε χολιγουντιανά σενάρια. Και το διακύβευμα εδώ είναι ζωτικό. Η Τουρκία είναι υποχρεωμένη να γνωρίζει πως διάλογος με απειλές δεν γίνεται και ούτε μπορεί να επιβάλλει την θέλησή της με την ισχύ των όπλων. Ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην Κύπρο. Επίσης, δεν μπορεί να μας επιβάλλει ετσιθελικά τις φαντασιώσεις της περί οθωμανικής αναβίωσης και ισλαμικής κυριαρχίας κι οφείλει να έχει υπόψη της πως δεν υπάρχουν απεριόριστες επιλογές επίλυσης και διευθέτησης.

Ως Έλληνες κι Ευρωπαίοι, οφείλουμε να συνομιλούμε με την Τουρκία κι οφείλουμε να βρούμε τρόπους συνεννόησης και συνεργασίας διότι εμείς, είμαστε πολιτισμένοι κι όχι απολίτιστοι σαν τους ισλαμιστές! Οι τούρκοι είναι εκείνοι που δεν πρέπει να χάσουν την ευκαιρία. Όχι εμείς.

 

 

Το πλαίσιο ανάπτυξης κι εκδήλωσης του τουρκικού ισλαμοφασισμού:

Σε γενικές γραμμές μπορούμε να πούμε ότι, ο κρατικισμός κι ο εθνολαϊκισμός του κεμαλισμού από την μία, κι ο θρησκευτικός φανατισμός κι η αδυναμία δόμησης ενός συμπαγούς ταυτοτικού προσδιορισμού από την άλλη, έδωσαν νόημα και περιεχόμενο στο ισλαμοφασιστικό κίνημα που, ως ιδεολόγημα και πολιτική επιλογή, δεν προέκυψε ξαφνικά κι από το πουθενά. Πέρασε από πολλά στάδια και χρειάστηκε χρόνο και χώρο, μέχρι να καταφέρει να διαμορφώσει τα χαρακτηριστικά και την έκφραση που θα του επέτρεπαν να γίνει μία υπολογίσιμη δύναμη. 

Η κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στις αρχές του 20ου αιώνα, οι εσωτερικοί ανταγωνισμοί και παραγκωνισμοί, οι κοινωνικοπολιτικές ανακατατάξεις, ο αυταρχισμός του κεμαλικού κατεστημένου που ακολούθησε και η ισλαμική ουτοπία ιμάμηδων, σεΐχηδων και δερβίσηδων παράλληλα, συνέβαλαν τα μέγιστα σε αυτή την βδελυρή ιδεολογική σύνθεση.  

Η τουρκοϊσλαμική σκέψη άρχισε να σχηματοποιείται σταδιακά ήδη από την εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας οπότε, το Ισλάμ βρέθηκε στο επίκεντρο της ακαδημαϊκής διερεύνησης και του πολιτικού αναστοχασμού, εξαιτίας της αποτυχίας της Μεταρρύθμισης (Tanzimat), τουλάχιστον ως προς την επιθυμητή κοινωνική και πολιτική ισορροπία μεταξύ μουσουλμανικών και μη μουσουλμανικών πληθυσμών - κατά μία άποψη. 

Ως γέννημα της οθωμανικής παρακμής - ακόμη και σήμερα, ειδικότερα σήμερα - χαρακτηρίζεται από την άγνοια ή και την απόρριψη της ιστορικής αλήθειας, ακαμψία, αδυναμία κατανόησης βασικών κοινωνικών, πολιτικών και θρησκευτικών (μουσουλμανικών) αρχών και παράγει απόψεις και θέσεις, κι οδηγεί σε ερμηνείες και συμπεράσματα που πολλές φορές καταρρίπτουν το ένα το άλλο.  

Η θεμελίωσή της πάνω στον θρησκευτικό-πολιτικό τυχοδιωκτισμό, την αποσπασματική γνώση και την μεροληπτική αξιολόγηση της προφορικής παράδοσης του Ισλάμ (Χαντίθ), στην αυθαίρετη ερμηνεία του Ιερού Νόμου (Κορανίου) και το εθνικιστικό πάθος, που εξακολουθεί να τροφοδοτείται από την ταυτοτική ανασφάλεια και τη διαστρεβλωμένη αντίληψη της Ιστορίας, συνέβαλε εν πολλοίς στην ανάπτυξη του λεγόμενου τουρκισμού. 

Πρωτεύον μέλλημα της τουρκικής διανόησης - κεμαλικής και ισλαμικής - υπήρξε η έρευνα κι ο ιστορικός αναθεωρητισμός σε δεύτερο χρόνο. Αντικείμενο δεν ήταν η πνευματική καλλιέργεια του ανθρώπου, ούτε βέβαια ο πλουραλισμός των ιδεών και η πολιτική διαπαιδαγώγηση στα πρότυπα μίας σύγχρονης και προοδευτικής κοινωνίας αλλά, η τεκμηρίωση του τουρκισμού και η μεταβολή της άποψης και της εικόνας που είχε ο υπόλοιπος κόσμος για τους τουρκογενείς.  

Γνώριζαν πολύ καλά τότε, όπως ακριβώς γνωρίζουν και τώρα, ότι δεν είχαν κανένα απολύτως επίτευγμα να επιδείξουν πέρα από βανδαλισμούς, θηριωδίες και φρικαλεότητες. Διακατέχονταν από συμπλέγματα κατωτερότητας κι ενοχικά σύνδρομα, και τους ενοχλούσε απίστευτα και μόνον ο συλλογισμός πως ήταν απόγονοι υπανάπτυκτων ασιατικών φυλών οι οποίες κατέστρεφαν και κατακτούσαν ή κατακτούσαν και κατέστρεφαν...

Σήμερα αντίθετα, καθώς ο σκοπός είναι διαφορετικός και το ζητούμενο είναι η ισλαμική ηγεμονία και η επικαιροποίηση του παντουρκισμού, η τουρκική διανόηση, η πολιτική ηγεσία της χώρας αλλά κι όσοι είναι σε θέση να χειραγωγούν την κοινή γνώμη, πλάθοντας κι αναπλάθοντάς την κατά το δοκούν, δεν έχουν κανένα απολύτως ενδοιασμό και δεν αισθάνονται καμία απολύτως ενοχή!  

Μόλις πριν λίγες ημέρες (26/8/20) ο Πρόεδρος Ερντογάν, κατά τους εορτασμούς της νίκης του Ματζικέρτ, απερίφραστα και με την επιδεικτική αλαζονεία που τον διακρίνει, ούτε λίγο ούτε πολύ, υποστήριξε πως η καταστροφή κι ο όλεθρος νοούνται ως λύτρωση και δίκαιο! Ως «πεφωτισμένος ηγέτης» μίλησε περί «ιστορικής ηθικής» και «δικαιοσύνης» και χαρακτήρισε τον τουρκικό πολιτισμό ως πολιτισμό κατάκτησης... Λίγους μήνες νωρίτερα, δήλωνε με εμφατικότητα πως ο τουρκικός λαός δεν έχει διαπράξει ποτέ σφαγές αμάχων στην ιστορία του διότι «δεν είναι στη φύση του», καταφερόμενος εναντίον όσων κατηγορούν τη χώρα του πως χτυπά αμάχους στη Συρία. 

Τόσο ο ίδιος όσο και τα στελέχη της κυβέρνησης και του κόμματός του, δεν χάνουν ευκαιρία να επαναδιατυπώνουν το ισλαμιστικό αφήγημα περί σφαγών κι εξόντωσης μουσουλμανικών πληθυσμών από την Κύπρο μέχρι την Βοσνία κι από την Αρμενία μέχρι τη Βιρμανία, στοχοποιώντας χώρες, πολιτισμούς και λαούς αδιακρίτως, παρουσιάζοντας τον ισλαμισμό ως διωκόμενο παρά ως διώκτη.

Την ίδια ώρα, βεβηλώνουν μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς κι επιτίθενται με μένος σε όσους τολμούν να διαμαρτυρηθούν, κατηγορώντας τους ως «φασίστες», «εχθρούς της Τουρκίας», «εχθρούς του Ισλάμ» ή τρομοκράτες. Παράλληλα, με ιδιαίτερη θρασύτητα θέλουν κι ονομάζουν κάθε μουσουλμανική μειονότητα τουρκική και ξοδεύουν τεράστια ποσά στην εξαγορά συνειδήσεων και τον εξαναγκασμό. Όπως για παράδειγμα στη Θράκη.

O Πρόεδρος Ερντογάν φαίνεται να αγνοεί πως, κατάκτηση χωρίς σφαγές και λεηλασίες δεν υφίσταται. Επομένως, αν επιμένει στα περί «κατακτητικού πολιτισμού», θα πρέπει να παραδεχθεί άνευ αντιρρήσεως κι επιφυλάξεως πως ο τουρκικός πολιτισμός είναι βάρβαρος και πως η πορεία «προς μια μεγάλη τουρκική ιδέα» σημαίνει την δια της βίας επιβολή του τουρκισμού εκεί όπου δεν είναι αποδεκτός!

Ποιά είναι όμως αυτή η «μεγάλη τουρκική ιδέα»; Από μια αποφθεγματική φράση του σωρού, σαν κι εκείνες που κυκλοφορούν ευρέως στην γειτονική μας χώρα, μαθαίνουμε πως «Οι Τούρκοι έχουν μία αποστολή. Αυτή η αποστολή θα έρθει εις πέρας όταν όλος ο κόσμος γεμίσει ομορφιά» (sic). Αν αναλογιστεί κανείς όλα όσα συνέβησαν στο πέρασμα του χρόνου, από την γενοκτονία των Ασσύριων, των Αρμενίων και των Ελλήνων, μέχρι την πολιτισμική εξόντωση κάθε μη τουρκογενούς και μη σουνιτικού στοιχείου, εύκολα μπορεί να εννοηθεί η σημασία της λέξης «ομορφιά»...

Όπως κατά το παρελθόν, έτσι και σήμερα, η υπόδειξη ενός κοινά αποδεκτού ιστορικού και πολιτισμικού σημείου αναφοράς (βλέπε «γαλάζια πατρίδα» «χαλιφάτο» κ.λπ.), μέσα από το πρίσμα μιας δήθεν νέας εθνικής (και ισλαμικής) αφύπνισης θα οδηγήσει αναπόφευκτα στην σύγκρουση. Κι ο ελληνισμός αποτελεί το πρώτο και το κύριο ανάχωμα απέναντι στον τουρκικό μαξιμαλισμό και τον ισλαμιστικό κίνδυνο. Οι τούρκοι έχουν εργαστεί επί μακρόν και με μεθοδικότητα για αυτή τη προοπτική, κι έχουν καταφέρει να εξουδετερώσουν πολλές χώρες της Ευρώπης, όπως η Γερμανία, το Βέλγιο κι η Ολλανδία αλλά και χώρες της Βαλκανικής Χερσονήσου, αλλοιώνοντας τη πληθυσμιακή τους σύνθεση ή επενδύοντας αφειδώς κεφάλαια καθιστώντας τα τουρκικά συμφέροντα μοχλό πίεσης κι εκβιασμού. Οτιδήποτε, όπου και όπως μπορούσαν... 

Δυστυχώς, ο ελληνισμός θα είναι εκείνος που θα κληθεί σύντομα - όπως όλα δείχνουν - να προστατεύσει τον δυτικό πολιτισμό και τον δυτικό τρόπο ζωής κι οφείλει να προειδοποιήσει και να πείσει τους λαούς της Ευρώπης πως πραγματικά κινδυνεύουν, για να αποφευχθεί έγκαιρα η τυραννία του (τουρκικού) Ισλάμ και για να εξαλειφθεί ή τουλάχιστον να περιοριστεί κάθε κίνδυνος μακρυά από τον δικό μας ζωτικό χώρο.

Διαβάστε περισσότερα εδώ:  https://www.academia.edu/44048892/Ο_ισλαμοφασισμός_και_το_ζήτημα_της_ταυτοτικής_ανεπάρκειας_στην_Τουρκία

---