Η Κεντρική Ασία στο επίκεντρου του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού (ανανεωμένο)

Πολλές φορές, έχω αναφερθεί μέσα από τις σελίδες της Πολιτικής Προσέγγισης στον πλούτο και την σημασία της Κεντρικής Ασίας, κυρίως στα ζητήματα της ενέργειας και των φυσικών πόρων που την κάνουν ελκυστική και συγχρόνως αναγκαία, όχι μόνον για τον ευρύτερο ασιατικό χώρο αλλά και για την Ευρώπη και ιδιαίτερα την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ελκυστική και αναγκαία τόσο, που να δικαιολογείται ο "αγώνας δρόμου" μεγάλων και μικρών δυνάμεων, στην απολαβή μέρους της "ενεργειακής πίτας" μέσω διπλωματικών, πολιτισμικών, οικονομικών, εκπαιδευτικών και άλλων πρωτοβουλιών...

Ούτε λίγο ούτε πολύ, μοιάζει με εκείνη την πολυπόθητη παρθένα(;) νύφη που δέχεται στο σαλόνι της κάθε λογής μνηστήρα, έτοιμη να δοθεί σ' εκείνον που θα προσφέρει τα πιο πολλά... "δώρα".

Στο blog της Foreign Policy Association,  αναρτήθηκε χθες ένα άρθρο αναφορικά με τον ανταγωνισμό συμφερόντων που παρατηρείται το τελευταίο διάστημα ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία στον χώρο της Κεντρικής Ασίας. Άρθρο που ουσιαστικά δεν παρουσιάζει λεπτομέρειες και πτυχές αυτού του ανταγωνισμού, ούτε και δημοσιεύει στοιχεία της εφαρμοζόμενης διπλωματίας από τις δύο χώρες, όπως θα περίμενε κανείς.  Αντίθετα, προσπαθεί να παρακινήσει σε διάλογο, επισημαίνοντας μία πραγματικότητα που περνά απαρατήρητη από το ευρύ κοινό.

Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό διαβάζοντάς το, ήταν μία από τις πρώτες αναρτήσεις του δικού μου ιστολογίου με τίτλο: Η Τουρκική ηγεμονία: Μήπως βρισκόμαστε λίγο πριν την αναβιώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας;, γεγονός που ήρθε να επιβεβαιώσει την τότε σκέψη μου αναφορικά με την τουρκική εξωτερική πολιτική και την εφαρμογή της στις χώρες της Κεντρικής Ασίας.

Μεταξύ άλλων, έγραφα τότε:

... Η φράση «ένα κράτος – ένα έθνος» που στήριξε για ογδόντα χρόνια τώρα, τα όνειρα και τις ελπίδες του τουρκισμού, δεν ανταποκρίνεται πλέον στην πραγματικότητα και φαίνεται, η τουρκική κοινωνία το αντιλαμβάνεται καθώς όλο και περισσότερο μορφώνεται, ταξιδεύει, εργάζεται και απεγκλωβίζεται από την απομόνωση (κάθε είδους) που οι ηγεσίες της την είχαν θέσει. Καταλαβαίνει πως μερίδα αυτής της ηγεσίας ακόμη και σήμερα, αποτελεί το ουσιαστικό εμπόδιο για την αποδοχή της στην Ε.Ε ισότιμα.

Η επιλογή του εκδημοκρατισμού και της φιλελευθεροποίησης της Τουρκίας, αποφασίστηκε και τέθηκε σε εφαρμογή – κατά την ταπεινή μου άποψη – πριν από δέκα περίπου χρόνια. Πολλά συνέβησαν από τότε, μέχρι σήμερα. Βήματα προς τα μπρος και κάποτε, βήματα προς τα πίσω.

Ο ευρωπαϊκός δρόμος της Τουρκίας – πολιτικά – περνάει από την Ελλάδα. Ο οικονομικός της, όμως, δρόμος μπορεί να ακολουθήσει άλλες διαδρομές, μέσω της ενδυνάμωσης του τουρκογενούς στοιχείου κυρίως στον χώρο της Κεντρικής Ασίας, κάτω από την ομπρέλα της Τουρκικής Δημοκρατίας η οποία είναι η μόνη τουρκική χώρα που μπορεί – λόγω ιστορικών, εθνικών, γλωσσικών, πολιτισμικών δεσμών και οικονομικών δυνατοτήτων – να ηγηθεί κοινωνικοπολιτικά, να διαχειριστεί και να εκμεταλλευτεί τους φυσικούς πόρους μιας τεράστιας σε έκταση περιοχής, που οριοθετείται από τις ανατολικές ακτές του Αιγαίου μέχρι το Τατζικιστάν και την επαρχία Xinjiang της Κίνας, δηλαδή το Κινεζικό Τουρκεστάν...

Πράγματι, η περίπτωση της Τουρκίας έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και βασίζεται σε ισχυρούς ιστορικούς, θρησκευτικούς, γλωσσικούς, πολιτισμικούς και εθνολογικούς δεσμούς με τους λαούς και τις χώρες της περιοχής, πράγμα που διευκολύνει αφάνταστα την διείσδυσή της στις εκεί τοπικές κοινωνίες και αυξάνει την οικονομική και πολιτική επιρροή της μέρα με τη μέρα. Η Τουρκία είναι σε θέση να διαδραματίσει ηγετικό ρόλο στην περιοχή, και θα το πράξει!

Έπειτα και από την πρόσφατη ανάφλεξη του Καυκάσου που, ως αποτέλεσμα είχε τον κλυδωνισμό των σχέσεων Ρωσσίας-Ε.Ε., η Τουρκία αποκτά ένα επιπλέον και πιο σταθερό "πάτημα" στην διαπραγμάτευσή της με την Ε.Ε., και επαναφέρει στο τραπέζι σχέδια για την κατασκευή αγωγού που θα παρακάμπτει την Ρωσία και θα μεταφέρει φυσικό αέριο από το Τουρκμενιστάν στην Τουρκία και από εκεί προς την Ευρώπη και την Ε.Ε., γεγονός που αν συμβεί (πράγμα απίθανο προς το παρόν λόγω αμερικανικών ενστάσεων), θα υποβοηθήσει και θα εντείνει τις πιέσεις της στο άμεσο μέλλον για αποδοχή της στους κόλπους της Ένωσης.

Εκεί ακριβώς στοχεύει η τουρκική εξωτερική πολιτική: Στην αποκλειστική (αν είναι δυνατόν) εκμετάλλευση και διαχείριση του φυσικού πλούτου της Κεντρικής Ασίας από αμιγώς τουρκογενείς παράγοντες - κυρίως όμως από τουρκικούς, που αναμένεται να αποφέρει κέρδη στην Τουρκία τέτοια που να της επιτρέπουν να συνομιλεί και να συν-εργάζεται με την Ευρώπη ως ισχυρός ενεργειακός παράγοντας αποδεσμευμένος από την "ελληνική τροχοπέδη".

Η περίπτωση της χώρας μας, είναι λίγο διαφορετική. Με δεδομένη την μέχρι τώρα ελιτίστικη αντιμετώπιση του διπλωματικού μας έργου και την απαράδεκτη επιλεκτική εφαρμογή της εξωτερικής μας πολιτικής που συνήθως υστερεί σε ποιότητα και περιεχόμενο, σιγά-σιγά  αρχίζει να γίνεται κατανοητό ότι δεν μπορούμε να περιορίζουμε την χώρα μας και τα συμφέροντά της - και κατά συνέπεια τα συμφέροντα των ελλήνων πολιτών, μονάχα εκεί που δικαιολογείται το... glamour και η επίδειξη.

Η Ντόρα Μπακογιάννη φαίνεται να κινείται προς την σωστή κατεύθυνση, δεν γνωρίζω όμως κατά πόσο θα απολαύσουμε σύντομα αποτέλεσματα καθώς, τέτοιου είδους στοχεύσεις απαιτούν έμπειρο και ειδικευμένο (όχι απαραίτητα διπλωματικό) προσωπικό, απαιτούν συνέπεια, απαιτούν σοβαρότητα και ευελιξία, απαιτούν συνεχείς και μακρόχρονες προσπάθειες και χρήζουν δεσμών εμπιστοσύνης που δεν μπορούν να μετρηθούν με δυο-τρεις εκδηλώσεις, ευχολόγια και ανάλογου είδους πρακτικές...

Το σίγουρο είναι ότι όλοι έχουμε να κερδίσουμε από αυτήν την υπόθεση. Το ζήτημα όμως είναι ότι και σε αυτήν την περίπτωση, εκεί που οι τούρκοι επιδεικνύουν περισσή κινητικότητα και εξυπνάδα, εμείς αποδεικνυόμαστε... "βλάκες"! Επιτέλους. Κάποια στιγμή θα πρέπει αυτή η κατάσταση να αλλάξει... και ο χώρος της Κεντρικής Ασίας μπορεί ν' αποτελέσει πεδίον δόξης λαμπρό!   

Blog Action Day 2008- Poverty, Λίγες σκέψεις ενάντια στην φτώχεια

Μεγάλος αρθμός ιστολογίων σήμερα σε ολόκληρο τον κόσμο, δημοσίευσε σκέψεις, απόψεις, προτάσεις, προβληματισμούς, προσπαθώντας κατ' αυτόν τον τρόπο να συνδράμει στο ελάχιστο στην εξάλειψη της φτώχειας, αυτής της κοινωνικής μάστιγας που μπορεί να χτυπήσει την πόρτα του καθενός από εμάς δίχως διακρίσεις και ίσως, δίχως προηγούμενη ειδοποίηση. 

Η πρόσφατη - τεχνητή - χρηματοπιστωτική κρίση που έπληξε και συνεχίζει να πλήττει κυρίως τον "ανεπτυγμένο" δυτικό κόσμο, καταδεικνύει κάτι πάρα πολύ απλό: ότι εμείς οι άνθρωποι κατά βάση και πολίτες κατά συνέπεια, είμαστε απροστάτευτοι από κάθε είδους οικονομική, κοινωνική, πολιτική και πολιτισμική επίθεση που σκοπό έχει τον περιορισμό των δικαιωμάτων μας και των ελευθεριών μας. Ελευθεριών και δικαιωμάτων που χιλιάδες άνθρωποι στο παρελθόν αγωνίστηκαν για να κατακτήσουν. Ελευθεριών και δικαιωμάτων που καθημερινά θέτονται υπό αμφισβήτηση και... επαναδιαπραγμάτευση μεταξύ "κοινωνικών εταίρων" και μη!

Δεν θα είχα να προσφέρω τίποτε το επιπλέον αν έγραφα για τους άστεγους, για τους άνεργους... για όλες εκείνες τις κοινωνικές ομάδες που βρίσκονται στο περιθώριο της κοινωνικής μας ζωής, η οποία αναλώνει ευχάριστα τον χρόνο της σε μικρά και ασήμαντα!

Δεν θα είχα να προσφέρω τίποτε το επιπλέον, αν κατηγορούσα τον "κακό δαίμονα" της ελεύθερης αγοράς (ναι, υπάρχει και αυτός) ή όλους εκείνους τους τυχάρπαστους καιροσκόπους (σοφούς... golden boys τους λένε κάποιοι), που πειραματίζονται ανάμεσα στην εξαθλίωση και τον πλούτο με "αντικείμενο" πάντα τον άνθρωπο... εκείνον που επιζητεί πάντα ένα καλλίτερο αύριο!

Έχω όμως πολλά να πω για την καταναγκαστική φτώχεια και τον εξευτελισμό στον οποίο καταδικάζεται όποιος τολμήσει να κάνει πράξη τα όνειρά του! Αναφέρομαι στην καταναγκαστική ισόβια φτώχεια που επιβάλλει το "σύστημα", το "κράτος", η "πολιτεία", σε δεκάδες χιλιάδες μικρομεσαίους επαγγελματίες όταν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο αποτυγχάνουν (πολλές φορές όχι αναίτια) στα επαγγελματικά-επιχειρηματικά τους σχέδια.

Αυτούς, κανείς δεν τους σκέφτεται κυρίως σε κοινωνίες β' διαλογής που, αντί να δημιουργούν και να επιτυγχάνουν οι ίδιες συνολικά, σοδογομορίζουν και αυτοϊκανοποιούνται μέσα στην μετριότητά τους.

Αυτούς, κανείς δεν τους λαμβάνει υπόψη του, και αν έχουν την ατυχία να βρεθούν σε αυτήν την δυσσάρεστη και ατυχή θέση, πάντα κάποιος βρίσκεται να τους σπρώξει ακόμη πιο κάτω!

Συντάσσουν νόμους, μιλούν για ανάπτυξη και διαφημίζουν το "κοινωνικό κράτος"... ποιοί; Αυτοί που καθημερινά το καταστρέφουν; Μιλούμε και φωνάζουμε για κοινωνική δικαιοσύνη... ποιοί; Εμείς που αν όπως-όπως  βολευτούμε με κάποιο "μέσο", τότε όλα διά μαγείας μάς φαίνονται πιο όμορφα και εφικτά;

Η φτώχεια, όπως και κάθε άλλη πληγή, είναι δική μας ντροπή!

Είναι δική μας αποτυχία!

... Όταν την επόμενη φορά θ' ανοίξουμε μπουκάλι στα μπουζούκια, ή όταν θα κάνουμε σχέδια για τις χειμερινές ή καλοκαιρινές μας διακοπές, καλό θα είναι να ρίξουμε μια ματιά στην άκρη του δρόμου μην και κάποιος σαν κι εμάς - λιγότερο τυχερός - υποφέρει...  Ακόμη καλλίτερα; Ας κοιτάξουμε λίγο πιο κοντά, στους ένοικους της διπλανής πόρτας...     

Αν σήμερα είχαμε την ευκαιρία χιλιάδες ή εκατομμύρια ιστολόγοι να γράψουμε για ένα ζήτημα που ενοχλεί, φανταστείτε όλους εκείνους που βιώνουν και θα βιώνουν καθημερινά την αποτυχία μιας ολόκληρης ζωής...

McCain's Choice: Lose With Honor or Lose In Disgrace

With the Presidential election only 3 weeks away, John McCain faces a stark choice: Will he go down in history as a principled conservative who lost an election standing on his convictions? Or will he go down as an opportunist who lost while bringing out the darkest elements in American politics?

With the national and international financial system in a midst of collapse, Americans worried about saving their jobs and their homes, the Iraq War lasting longer than World War II, and Osama Bin Laden still holed up in the mountains of Pakistan, 72 year old John McCain is a man whose ideas and persona are out of step with this moment in history.

After 8 disastrous years of Republican rule under George W. Bush, all of the tides of history point towards a Democratic victory on November 4th. Obama's principle obstacle to the Presidency has been whether a majority of Americans were ready to accept him as Commander in Chief. After his performance in the first two debates, and his calm and steady response to the financial crisis, Obama seems to have passed that threshold. Obama holds commanding leads in national polls and in all the states won by Kerry in 2004, and is also leading in 9 states won by Bush. The election now appears to be shaping up as a possible electoral vote landslide combined with large Democratic pick-ups in the House and Senate.

read the whole article here: