Μια θέση για την Τουρκία στο Συμβούλιο Ασφαλείας...;

Στις Ηνωμένες Πολιτείες βρέθηκε αυτές τις ημέρες ο Ali Babacan, ο γνωστός... wannabe “κουμπάρος”, στην θέση του σημερινού Tayyip Erdogan, με σκοπό την προώθηση της υποψηφιότητας της Τουρκίας για μία θέση μη μονίμου αντιπροσώπου στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, για την περίοδο 2009-2010.

Αν μη τι άλλο, ενθουσιασμός διακατέχει τους διπλωματικούς κύκλους της γειτονικής μας χώρας, η οποία ελπίζει σε θετική εκτίμηση της υποψηφιότητάς της. Να σημειώσουμε ότι η Ισλανδία και η Αυστρία έχουν εκδηλώσει το ενδιαφέρον τους για την ίδια θέση και οι Τούρκοι μιλούν απαξιωτικά γι' αυτές τις δύο υποψηφιότητες, κυρίως, για την Αυστρία!

Ενδεικτικό του κλίματος που επικρατεί στην Άγκυρα, αποτελούν οι δηλώσεις του Sedat Laciner, προέδρου του ISRO/USAK, ο οποίος σημειώνει με νόημα ότι “... οι φίλοι της Τουρκίας αυξάνονται...”, ... “διότι η Τουρκία έχει κάνει πολλά βήματα προς τα μπρος, ιδιαίτερα στην εφαρμογή της εξωτερικής της πολιτικής στην περιοχή της Μέσης Ανατολής... όπως για παράδειγμα στις Συρο-ισραϊλινές σχέσεις, όπου η Άγκυρα αναλαμβάνοντας τον ρόλο του “φιλικού” διαμεσολαβητή, λειτουργεί ως “γέφυρα”... “ειρήνης”... “συνεννόησης” και “συνεργασίας”. Και συνεχίζει, λέγοντας ότι... “το Σ.Α. έχει ανάγκη από μία χώρα σαν την Τουρκία, η οποία μπορεί να εγγυηθεί για την ασφάλεια και την σταθερότητα σε περιοχές και για χώρες που χρήζουν την ανάληψη συγκεκριμένων πρωτοβουλιών και την εφαρμογή πολιτικών εξομάλυνσης...”

Τώρα, δεν είμαι σε θέση να αποφασίσω κατά πόσο αυτές οι ενθουσιώδεις σκέψεις δικαιολογούνται από την πραγματικότητα, όταν η πολιτική κατάσταση στην χώρα είναι ακόμη ρευστή... η Ευρωπαϊκή της πορεία αμφισβητούμενη και ζητήματα όπως το Κυπριακό, έχουν μπει σε νέα τροχιά διαπραγμάτευσης και μάλιστα με τις γνωστές αιτιάσεις και προκλήσεις από τουρκικής πλευράς...

Αναρωτιέμαι ποια θα ήταν η συνεισφορά της Τουρκίας ως μέλος του Σ.Α. – προς όφελος της διεθνούς κοινότητας – όταν καθημερινά εγείρει και νέες διεκδικήσεις έναντι των γειτόνων της και απροκάλυπτα εργάζεται στην εφαρμογή της επεκτατικής της στόχευσης ιδιαίτερα στον χώρο της Κεντικής Ασίας (με ό,τι αυτό σημαίνει π.χ. πολεμικές επιχειρήσεις έναντι των Κούρδων, πολιτική χειραγώγηση των τουρκογενών χωρών της Κεντρικής Ασίας, καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και οικονομική εκμετάλλευση των φυσικών πόρων...) και με γνώμονα πάντα την διεισδυτική της δυναμική στον ευρύτερο γεωγραφικό της χώρο...

Η Τουρκία, υπήρξε μέλος του Σ.Α. των Ηνωμένων Εθνών τις περιόδους 1951-52, 1954-55 και 1961... περίεργες συμπτώσεις....

διαβάστε επίσης:
Η Τουρκική ηγεμονία: Μήπως βρισκόμαστε λίγο πριν την αναβιώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας;
Το σύνδρομο της «παιδικής χαράς» στην εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου
Σχετικά με την εξωτερική πολιτική των Τούρκων
"Προτεραιότητα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής η Κύπρος"
Προκλητική παρουσία Ερντογάν στα Κατεχόμενα
Επισκέψεις υψηλόβαθμων αξιωματούχων των ΗΠΑ στην Άγκυρα

update #1, 24/07/08:
Turkey's dangerous message to the muslim world

update #2, 18/9/08:
πηγή: strategy-geopolitics.blogspot.com

Η Τουρκία συγκεντρώνει πλέον μεγάλες πιθανότητες να είναι μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών τη διετία 2009-2010. Διπλωματικές πηγές στην έδρα του διεθνούς οργανισμού θεωρούν σίγουρη την εκλογή της Αυστρίας, ενώ στη μάχη μεταξύ Τουρκίας και Ισλανδίας για την ίδια γεωγραφική περιφέρεια αναμένεται να κερδίσει η πρώτη. Η ψηφοφορία θα πραγματοποιηθεί στα μέσα του ερχόμενου μήνα. Η Ελλάδα ήταν μη μόνιμο μέλος του ΣΑ τη διετία 2005-2006, ενώ η πρώτη θητεία της (1952-1953) συνέπεσε με αυτήν της Τουρκίας, η οποία κατείχε θέση τη διετία 1951-1952. Η χρονική συγκυρία συμμετοχής της τουρκικής αντιπροσωπείας στο Συμβούλιο Ασφαλείας κρίνεται ιδιαίτερα ανησυχητική λόγω του γεγονότος ότι το 2009 θα κορυφωθούν οι διεργασίες στο Κυπριακό. Παράλληλα δεν αποκλείεται, όπως εκτιμούν διπλωματικοί κύκλοι, μέσα στην επόμενη διετία, αν η διαδικασία στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων οδηγηθεί σε αδιέξοδο, τα Σκόπια να προσφύγουν στον ΟΗΕ ζητώντας αναγνώριση με τη συνταγματική ονομασία τους. Οι ψήφοι των -δέκα συνολικά- μη μονίμων μελών στο Συμβούλιο Ασφαλείας είναι ζωτικής σημασίας, καθώς για την έγκριση των ψηφισμάτων χρειάζονται τουλάχιστον εννέα θετικές ψήφοι και κανένα βέτο από τα πέντε μόνιμα μέλη.

update #3, 18/10/08:
Κατά την ψηφοφορία που διεξήχθη χθες στην έδρα των Ηνωμένων Εθνών, η Τουρκία, η Ιαπωνία, το Μεξικό, η Ουγκάντα και η Αυστρία αναδείχθηκαν ως τα νέα μη-μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του Οργανισμού για την περίοδο 2009-2010.

Να σημειώσω ότι αυτή είναι η 10η φορά που η Ιαπωνία καταλαμβάνει θέση μη-μόνιμου μέλους!

Η ψηφοφορία διεξάγεται στην Γενική Συνέλευση και απαιτείται πλειοψηφία 2/3 για την εκλογή μιας χώρας στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Ψηφοφορία πραγματοποιείται ακόμη και για εκείνες τις περιοχές από τις οποίες μία χώρα είναι υποψήφια, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση του Μεξικού για την Λατινική Αμερική και της Ουγκάντα από την Αφρική.

Μεγάλη χαμένη αυτήν την φορά, αναδείχθηκε η Ισλανδία η οποία - κατά γενική ομολογία- απέτυχε στην εκλογή της, λόγω της πρόσφατης οικονομικής κρίσης και της κατάρρευσης του τραπεζικού της συστήματος, γεγονός που επέτρεψε στην Τουρκία και την Αυστρία να καταλάβουν τις αντίστοιχες θέσεις του Βελγίου και της Ιταλίας.

Κάτω από το όριο της νομιμότητας

Η εκκλησία της Ελλάδος ζητάει να μετατραπεί το μοναστήρι της Άνω Δίβρης σε εκκλησιαστικές φυλακές (δείτε εδώ και το αντίστοιχο δημοσίευμα του Βήματος και της Ελευθεροτυπίας καθώς και το καταπληκτικό blog Περαστικός). Τα ερωτήματα είναι πολλά, το κύριο ερώτημα που έχω να θέσω είναι γιατί η εκκλησία της Ελλάδος, που υποτίθεται αντιπροσωπεύει την πιο μεγαλόψυχη ύπαρξη (το θεό) νοιάζεται για τις παρενοχλήσεις του πρώην μητροπολίτη Αττικής Παντελεήμονα Μπεζενίτη από άλλους φυλακισμένους (όπως λέει το δημοσίευμα του BBC) αλλά δε νοιάζεται για τους υπόλοιπους φυλακισμένους. Γιατί δεν βοηθάει η εκκλησία, με αφορμή τις αναφορές ενός δικού της ανθρώπου (του πρώην μητροπολίτη Παντελεήμονα) που είναι σήμερα στον Κορυδαλλό. Γιατί δε νοιάζεται κανείς γι' αυτούς τους ανθρώπους αλλά γίνεται τόσος ντόρος μόνο για τον μητροπολίτη; Οι άλλοι να πεθάνουν; Πού είναι ο ανθρωπισμός της εκκλησίας; Γιατί δεν βοηθάει και δεν πιέζει η εκκλησία για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των φυλακισμένων;

Οι άνθρωποι που είναι στις φυλακές είναι το ίδιο άνθρωποι με όλους εμάς. Πολλοί βρέθηκαν μέσα από μια κακιά στιγμή, άλλοι μπορεί να είναι άδικα μέσα και άλλοι έχουν μετανιώσει για ό,τι έκαναν. Πολλοί άλλοι είναι θύματα κακών, πολύ κακών, οικογενειακών συνθηκών, μιας κοινωνίας του περιθωρίου και κυρίως θύματα ρατσισμού, ανισότητας και φτώχειας. Πολλοί πιστεύουν ότι πέρασαν από δύσκολες συνθήκες και δεν έμπλεξαν πουθενά, αυτό μπορεί να ισχύει, κανείς όμως δεν ξέρει τις συνθήκες που πέρασε ο κάθε ένας. Ο κάθε άνθρωπος είναι δούλος της βιολογίας του (είμαστε από ό,τι είμαστε φτιαγμένοι όπως έλεγε ο Σαίξπηρ) και παράλληλα προϊόντα ενός συγκεκριμένου κοινωνικού περιβάλλοντος (του νεοφιλελεύθερου) που λέει σε όλους τους τόνους ότι όποιος δεν έχει χρήματα είναι ένα μεγάλο μηδενικό. Ακόμη υπάρχουν άνθρωποι στη φυλακή που βρέθηκαν εκεί λόγω βλακείας, λόγω άγνοιας, λόγω του ότι έκαναν κάτι που δεν ήξεραν ότι είναι παράνομο (γνωρίζω τέτοιες περιπτώσεις από πρώην υπαλλήλους επιχειρήσεων και σημερινούς φυλακισμένους). Διαβάστε και το γράμμα του φυλακισμένου Χρήστου Κρετσόβαλη (zougla.gr).

Η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές είναι δραματική. Κάποτε είχα έναν φασίστα πελάτη που μου έλεγε ότι καλύτερα να φτιάχνουν φυλακές (και να βάζουν μέσα πιο πολύ κόσμο, όπως εννοούσε) παρά σχολεία! Σήμερα άρχισα και εγώ να το πιστεύω για άλλους λόγους βέβαια. Να μην φτιάχνουν σχολεία αλλά φυλακές μέχρι να μπορούν οι κρατούμενοι να διαβιώνουν με άριστη αξιοπρέπεια. Η αξιοπρέπεια που τους στέρησε ο νόμος είναι αρκετή. Η αξιοπρέπεια που χάνουν λόγω των συνθηκών κράτησης είναι η δική μας ξεφτίλα, της κοινωνίας των δήθεν πολιτών, δήθεν σοσιαλιστών, δήθεν φιλελεύθερων, δήθεν, δήθεν, δήθεν. Η κατάσταση στις φυλακές δεν αφαιρεί την αξιοπρέπεια εκείνων αλλά τη δική μας αξιοπρέπεια, εμείς είμαστε τα ζώα και όχι οι κρατούμενοι.

Μέσα σε αυτό το θλιβερό πλαίσιο έρχεται ο Παντελεήμων και δηλώνει ότι τον παρενοχλούν οι φυλακισμένοι, και τι κάνει η εκκλησία; Προσπαθεί να βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους; Πιέζει για το χτίσιμο νέων φυλακών; Κάνει κάποια καμπάνια υπέρ των κρατούμενων; Όχι βέβαια, καμπάνιες έκανε μόνο το 2000 μετά Χριστού για να μη βγει το Χ.Ο. από τις ταυτότητες. Μέχρι εκεί φτάνει ο ανθρωπισμός της εκκλησίας, μέχρι την ιδεοληπτική μονομανία της. Όταν πρόκειται για την προστασία και αξιοπρέπεια των κρατουμένων τι κάνει; Προτείνει τη μετατροπή ενός ειδυλλιακού μοναστηριού σε χώρο διαβίωσης πρώην μητροπολιτών. Τι παραπάνω έχει αυτός ο Παντελεήμων από τους υπόλοιπους κρατούμενους; Ποια πρέπει να είναι η δική μας ανοχή απέναντι σε έναν τέτοιο κόσμο που κρύβει την απάθειά του και την αντιανθρωπιστική του στάση κάτω από τα ράσα;

Τα τελευταία έντεκα χρόνια έχουν πεθάνει 440 κρατούμενοι από "παθολογικά αίτια" ενώ μόνο τον Ιούνιο έγιναν 3 αυτοκτονίες. Ακόμη και οι ανήλικοι βασανίζονται στις φυλακές. Ενώ δείτε πώς οι "φιλελεύθερες" "δημοκρατίες" οδηγούν στην κοινωνία των δύο τρίτων δηλαδή το 1/3 μέσα στη φυλακή και τα 2/3 έξω. Η στενότητα χώρου είναι απαράδεκτη και οι άνθρωποι αυτοί ζουν σαν ποντίκια.

Ωστόσο κανένας δε νοιάζεται γι' αυτούς και πρώτα-πρώτα οι πολίτες αυτής της χώρας. Πόσο μάλλον η εκκλησία ή οι πολιτικοί που έχουν ιδρύσει μια ειδική "νομιμότητα" για τους ίδιους. Μπορούν έτσι να διακινούν μίζες εκατομμυρίων ευρώ σε "μαύρα" ταμεία και να μην επιτρέπουν στη δικαιοσύνη να τους ελέγξει. Το ίδιο και οι επιχειρηματίες που εκμεταλλεύονται το μόχθο των εργαζομένων, που σε πάρα πολλές περιπτώσεις έχουν ανασφάλιστους, που τους πληρώνουν με ψίχουλα, που απολύουν ή καθυστερούν τις πληρωμές για να δώσουν προκαταβολή και να αγοράσουν το καινούργιο μοντέλο BMW που κοστίζει 72,000 ευρώ ή για να πηγαίνουν γκόμενες βόλτες με ιδιωτικά αεροπλάνα ή για να αγοράσουν σκάφος. Την ίδια ώρα συνάνθρωποί μας είναι άνεργοι, σκληρά εργαζόμενοι με μισθούς πείνας ή έχουν να πάνε διακοπές από τον κατακλυσμό του Νώε.

Η νομιμότητα είναι κάτι σχετικό και η σημερινή νομιμότητα που υπάρχει δεν διαφέρει και πάρα πολύ από τη νομιμότητα των Ερυθρών Χμέρ ή τη νομιμότητα της ζούγκλας. Απόδειξη είναι όλοι αυτοί που βρίσκονται κάτω από τα όρια της νομιμότητας χωρίς να μπορούν να αντιδράσουν, γιατί οι πολίτες κοιμούνται, έχοντας μετατραπεί προ πολλού σε μαστούρια του καταναλωτισμού και της τιποτένιας, κάλπικης ευημερίας των σκουπιδοπροϊόντων. Το καλύτερο ναρκωτικό για τις μάζες, το καλύτερο μέσο καταστολής από τις "δημοκρατικές" ελίτ.

αναδημοσίευση από το greekrider.blogspot.com

διαβάστε επίσης:
Χαμένοι στην ... "μετάφραση";
Το θράσος της εξουσίας και η ξεδιάντροπη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία
Η γελοιότητα αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα του έλληνα νομοθέτη;

Κριστιάν Μπομπέν: "Αιχμάλωτος του λίκνου"

Συνεχίζοντας την προσπάθεια στήριξης κάθε εκδοτικής προσπάθειας και λογοτεχνικής δουλειάς στην πόλη μας, παρουσιάζουμε το νέο βιβλίο από τις εκδόσεις "Χαραμάδα", υπό τον τίτλο "Αιχμάλωτος του λίκνου" του Christian Bobin.

Ο Κριστιάν Μπομπέν (Christian Bobin), γάλλος συγγραφέας και ποιητής, γεννήθηκε στις 24 Απριλίου 1951, στο Λε Κρεζό (Le Creuzot), στη Βουργουνδία της Γαλλίας, όπου κι εξακολουθεί να ζει – δεν εγκατέλειψε ποτέ τη γενέθλια πόλη του· διαμένει σε μία απλή κατοικία, σε ένα κτίριο που παλαιότερα χρησίμευε ως βάση της πυροσβεστικής. Οι γονείς του ήταν εργάτες – ο πατέρας του εργαζόταν ως σχεδιαστής στο εργοστάσιο Σνάιντερ.

Μοναχικός ήδη από τα παιδικά του χρόνια, προτιμούσε τη συντροφιά των βιβλίων. Ήταν από τα παιδιά που στην αυλή του σχολείου στέκουν παράμερα και παρακολουθούν τους άλλους. Αναφορικά με τα παιδικά του χρόνια θα πει, σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του : «Θα ήμουν ανίκανος να αφηγηθώ τα παιδικά μου χρόνια. Αναρωτιέμαι πώς γράφονται τέτοιου είδους βιβλία. Εγώ νιώθω ανάπηρος μπροστά σε ένα ανάλογο εγχείρημα. Κι ακόμα χειρότερα, έχω την εντύπωση ότι δεν υπάρχει στη μνήμη μου σχεδόν τίποτε από εκείνα τα χρόνια. Έχω ξεχάσει ένα σωρό ονόματα. Δε θυμάμαι ούτε τα ονόματα των δασκάλων μου, ούτε των συμμαθητών ή των φίλων μου, αν και είχα μερικούς. Μου απομένουν αχνά μόνο κάποιες φυσιογνωμίες, φευγαλέες κι αυτές. Αυτή ή λήθη έχει καταβροχθίσει γύρω στα είκοσι χρόνια από τη ζωή μου. Γιατί καλύπτει και τα επόμενα χρόνια· δεν έχω καμία ανάμνηση ούτε από τα χρόνια μου στο λύκειο».

Σχετικά με το σχολείο, απαντά: «Εκείνο που μου φαίνεται πραγματικά ανυπόφορο είναι ότι το σχολείο -το ίδιο κάνει και η κοινωνία μας- με χώριζε από τον ίδιο μου τον εαυτό· όχι από κάποιον άλλο, αλλά από μένα τον ίδιο σε μια αέναη περιπλάνηση στο χρόνο και τις ψυχικές διαθέσεις· απ’ αυτό με κρατούσε μακριά».

H αποσπασματική γραφή, το θραύσμα λόγου όπως το αποκαλεί, μοιάζει να είναι το φυσικό του στοιχείο, ενώ το μυθιστόρημα, το προσωπικό ημερολόγιο και η πεζή ποίηση, ως μέσα λογοτεχνικής έκφρασης, απαντώνται από κοινού ή ξεχωριστά στα βιβλία του. Τα έργα του, που χαρακτηρίζονται από οικονομία και μια εμφανή προτίμηση για τη μινιμαλιστική γραφή, θυμίζουν μικρούς πίνακες φτιαγμένους από στιγμές που συναρμολογούνται σαν τα κομμάτια ενός παζλ. Μέσα από τα κείμενά του αυτός ο “σπιτόγατος”, ο ταξιδευτής της λευκής σελίδας, μας δείχνει τον κόσμο όπως έχουμε ξεχάσει πια να τον βλέπουμε.

--------- Μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο:

Τρελός είναι εκείνος που άφησε τον πόνο να πάρει τη θέση του.

«Η γιαγιά σου είναι στο τρελοκομείο. Την έχουν δεμένη με σεντόνια. Παλεύει όλη μέρα σε μια καρέκλα». Εκείνος που μου τα λέει αυτά γελώντας είναι ο παππούς μου, ο σύζυγος εκείνης που φέρνω αμέσως στο μυαλό μου λευκοντυμένη σα μούμια, να ουρλιάζει δίχως να βγαίνει άχνα από το στόμα της. Είμαι οκτώ χρονών. Τα λόγια που μόλις άκουσα έδωσαν στην κουζίνα όπου βρίσκομαι ένα φως, σαν πυρηνική ακτινοβολία, κλεισμένο σε τέσσερις τοίχους. Οι γονείς μου έχουν πάει στον κινηματογράφο κι ο παππούς μου με φυλάει γι’ απόψε. Αυτός ο άνθρωπος δεν έχει ίχνος κακίας μέσα του. Οι χειρότερες καταστροφές δεν προήλθαν από ανθρώπους κακούς, αλλά απλώς αδύναμους ή απερίσκεπτους.

-

Γράφω αυτό το βιβλίο για όλους εκείνους τους ανθρώπους που, αν και έχουν μια ζωή απλή και πολύ όμορφη, καταλήγουν να την αμφισβητούν γιατί τους προβάλλουν πάντα μόνο ό,τι είναι θεαματικό.

-

Όλη μου τη ζωή την πέρασα σε δύο πόλεις: στο Λε Κρεζό και στην πόλη που βρίσκεται από πάνω, μέσα στα σύννεφα.

Πηγή: εκδόσεις "Χαραμάδα"