Ο Εφιάλτης ήταν παιδί μας και ο Δούρειος Ίππος δικό μας κατασκεύασμα...

Διάβασα με μεγάλη περιέργεια το άρθρο του κυρίου Φριτζαλά με τίτλο: "Συνδέοντας το Ναγκόρνο Καραμπάχ με τη Θράκη"¹, που δημοσιεύθηκε από το SLpress.gr και διάβασα ομοίως, με την ίδια περιέργεια, και το σχετικό δημοσίευμα της εφημερίδας Türkiye η οποία, αναπαράγει τις απόψεις του κι επισημαίνει τον "προβληματισμό" και τους "φόβους" του.

Υποθέτω, το Κρεμλίνο ικανοποιήθηκε απόλυτα όμως... θα επανέλθω αργότερα σε αυτό.

Είναι αλήθεια, στο πεδίο διαμόρφωσης κλίματος, δεν υπάρχει κανένας απολύτως περιορισμός κι ο καθένας μπορεί να εκφράζει ό,τι θέλει κι όπως θέλει. Όμως, η συμμετοχή στο δημόσιο διάλογο κι ως εκ τούτου, κάθε δημόσια έκφραση, οφείλει κατά την ταπεινή μου γνώμη να είναι αντικειμενική, να στοιχειοθετείται και να διαθέτει θετικό πρόσημο σε κάθε περίπτωση. Δεν γράφουμε για να γράφουμε κι ούτε μιλάμε για να μιλάμε.

Στις Διεθνείς Σχέσεις και την εξωτερική πολιτική δε, θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί διότι έστω και άθελά μας - εγώ δεν θέλω να βλέπω πουθενά σκοπιμότητα - πολλές φορές ζημιώνουμε τη συνολική εθνική μας προσπάθεια.

Πολύ καλά τα γράφει λοιπόν ο κύριος Φριτζαλάς. Όμως, ο πολιτικός του συλλογισμός, όπως αυτός καταλήγει με τα συμπεράσματά του, είναι και εσφαλμένος κι ας μου επιτραπεί, και ύποπτος.

Εσφαλμένος διότι δεν στηρίζεται σε καμία νομική βάση ή ιστορικό προηγούμενο και ύποπτος διότι από την πρώτη και μόνο ανάγνωση, δεν δυσκολεύεται κανείς να διακρίνει την λογική που θέλει να προωθεί με την εξωτερική πολιτική της η Ρωσία σε ό,τι αφορά την Νοτιοανατολική Ευρώπη.

Ψάχνοντας λίγο περισσότερο - μην και κάνω λάθος - βρήκα παλαιότερη δημόσια τοποθέτηση² του κ. Φριτζαλά σύμφωνα με την οποία - και αντιγράφω επακριβώς:

«Πριν από μια χιλιετία, η Ελλάδα και το Βυζάντιο έγιναν ἡ γέφυρα γιὰ τὸν ἐκπολιτισμὸ τῆς Ρωσίας. Ἡ ἲδια ἡ Ρωσία καλεῖται σήμερα νὰ γίνει ἡ γέφυρα ἀπὸ τὴν ὁποία θὰ διαβεῖ ὁ Ἑλληνισμὸς στὴν νέα του πορεία γιὰ τὸν ἐξανθρωπισμὸ τῆς Οἰκουμένης.»

Διαβάζοντας την συγκεκριμένη φράση, επιβεβαιώθηκαν οι υποψίες μου. Θυμήθηκα όλες τις προηγούμενες πετυχημένες ή αποτυχημένες προσπάθειες απαξίωσης και χειραγώγησης της Ελλάδος και του Ελληνισμού από το "ξανθό γένος", αρχής γενομένης από τα χρόνια του Πανσλαβικού Κομιτάτου³. Θυμήθηκα το "εποχιακό φύτεμα" δούρειων ίππων και την κάθοδο "καλοβαλμένων ευεργετών" κι "επενδυτών" με αντικειμενικό σκοπό τον εκμαυλισμό συνειδήσεων. Θυμήθηκα την απέλαση Ρώσων διπλωματών το 2018, σε μια προσπάθεια της τότε Ελληνικής κυβέρνησης να τερματίσει την παράνομη δράση τους και τις παρεμβάσεις τους στις εσωτερικές υποθέσεις της χώρας μας.⁴ Θυμήθηκα και τον ανηλεή πόλεμο της ρωσικής πολιτικής κι εκκλησιαστικής εξουσίας απέναντι στον Οικουμενικό Θρόνο και την Εκκλησία της Ελλάδος⁵... το εκκλησιαστικό ρεπορτάζ είναι πλούσιο και παρέχει πλήθος πληροφοριών σχετικά!

Όπως πιθανόν αντιλαμβάνεται ο κάθε αναγνώστης, η αντίληψη και οι επιδιώξεις της Ρωσίας δεν εξαντλούνται στα όρια της κεντρικής πολιτικής σκηνής, ούτε κι αποτελούν κάτι το καινοφανές στα ιστορικά χρονικά. Ήδη από τα χρόνια της τουρκοκρατίας, η "Μεγάλη" κι "Αγία" Ρωσική Αυτοκρατορία ονειρευόταν την θέση που κατείχε προηγουμένως η Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

Ο ρωσικός παράγοντας εργάστηκε κι εργάζεται άοκνα στην προσπάθεια περιορισμού - για να μην πω εκμηδενισμού - του Ελληνισμού στις ίδιες τις πατρογονικές του εστίες ξανά και ξανά... τουλάχιστον από την Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου (1878) - μια και μιλάμε για την Θράκη - μέχρι και τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο! Αλλά κι αργότερα με κάθε ευκαιρία και παρά την διαχρονικά συνεπή και καλόπιστη στάση της Ελλάδος απέναντι στον ρωσικό λαό.

Ίσως, σκόπιμο είναι να θυμηθούμε τα έργα και τις ημέρες των Ρώσων στο Άγιο Όρος...⁶ κι αν αυτό δεν είναι αρκετό, ας διερευνήσουμε κι ας εξετάσουμε στη συνέχεια την ίδρυση και λειτουργία ρωσο-ορθόδοξης Εκκλησίας στα Κατεχόμενα⁷, κατά τα πρότυπα των τουρκο-ορθόδοξων⁸ στην Τουρκία, με ευθεία αμφισβήτηση της κανονικότητας της Εκκλησίας της Κύπρου, έστω κι αν το Πατριαρχείο Μόσχας αρνείται την οποιανδήποτε εμπλοκή... Κι αυτή δεν είναι η μόνη περίπτωση. Να δούμε τι κάνει το Πατριαρχείο Μόσχας και οι "ιεραπόστολοί" του στην Αμερική εναντίον της Αρχιεπισκοπής, στην Αφρική και την Ασία και πόσο πολύ έχουν πληγώσει το σώμα της Ορθοδοξίας με τις πολιτικές και τις πρακτικές τους...

Όλα τα παραπάνω έχουν την αξία τους και δεν ξέρω κατά πόσο είναι γνωστά ή όχι. Το βέβαιο είναι πως, όσα συμβαίνουν γύρω μας ξεπερνούν κατά πολύ την αθωότητά μας και ό,τι νομίζουμε ή φανταζόμαστε.

Αφήνοντας την Ιστορία στην άκρη και διαβάζοντας ξανά το άρθρο του κ. Φριτζαλά, αναρωτιέμαι, από πού τεκμαίρεται η σύνδεση της περίπτωσης του Αρτσάχ με την Δυτική Θράκη!

Ακριτική περιοχή δεν σημαίνει απομακρυσμένη ή αποκομμένη. Ούτε σημαίνει πως το κέντρο, η Αθήνα δηλαδή, δεν έχει τον απόλυτο έλεγχο. Ούτε, βέβαια, σημαίνει ότι η πρόσβαση από άλλες περιοχές δεν είναι εύκολη ή πως η υπόλοιπη ηπειρωτική Ελλάδα επικοινωνεί και συγκοινωνεί μαζί της μέσω ενός ελεύθερου διαδρόμου, όπως η Αρμενία με το Αρτσάχ, μέσα από το έδαφος ενός άλλου κράτους. Μήπως εννοεί τον πληθυσμό της Θράκης μειονοτικό εθνοτικά εντός της κυριαρχίας άλλης χώρας; Ό,τι κι αν εννοεί, ο τίτλος του άρθρου είναι αδόκιμος.

Και φτάνουμε στα ... "οδυνηρά διλήμματα για την Ελλάδα" και στα πολύ συγκεκριμένα ερωτήματα στα οποία οφείλει να απαντήσει ο συντάκτης του άρθρου.

Ποιά είναι αυτά τα οδυνηρά διλήμματα;

Πώς συνάγεται από τα όσα δραματικά συνέβησαν στον Νότιο Καύκασο ότι η Θράκη θα βρεθεί στην ίδια ή έστω παρόμοια θέση με το Αρτσάχ;

Πώς είναι δυνατόν να συμπεραίνει πως η ελληνική πολιτική ηγεσία θα βρεθεί στην ίδια θέση με την αρμενική;

Πώς μία συμφωνία ειρήνευσης ανάμεσα σε δύο αντιμαχόμενα μέρη, με τα όποια ιδιαίτερα τοπικά χαρακτηριστικά, με τον τρόπο που έγινε και υπό τις συνθήκες που επεβλήθη ή επετεύχθη τέλος πάντων, θα αποτελεί ιστορικό προηγούμενο; Γιατί θα αποτελεί η συγκεκριμένη περίπτωση κι όχι μία άλλη, ιστορικό προηγούμενο; ... Αν υποθέσουμε πως το ιστορικό προηγούμενο παράγει νομικά αποτελέσματα.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Αυτή η συλλογιστική απηχεί τους πόθους και τις βλέψεις του Κρεμλίνου που επιδιώκει μια πιο ενεργή κι επιτυχημένη διείσδυση και παρουσία στην Βαλκανική, το Αιγαίο και ολόκληρη την Νοτιοανατολική Ευρώπη υπονομεύοντας τον Ελληνισμό.

Ασφαλώς και η Τουρκία διεκδικεί τη Δυτική Θράκη. Στο πρόσφατο παρελθόν, υποστήριζε και πως η Θάσος ανήκει στην Αίγυπτο (!)⁹. Μην λησμονούμε πως και η Αμερική ανακαλύφθηκε από τους τούρκους.¹⁰ Η παράνοια δεν έχει όρια. Από την άλλη όμως, θα πρέπει να μην παραγνωρίζουμε την ποιότητα του εθνικού φρονήματος της μουσουλμανικής μας μειονότητας η οποία έχει σαφώς ελληνική εθνική συνείδηση και δεν θέλει να βλέπει την Τουρκία ούτε ζωγραφιστή! Ο κύριος Φριτζαλάς, με "εμπειρία επί του "μειονοτικού ζητήματος" στη Θράκη", θα έπρεπε να το γνωρίζει αυτό.

Οπωσδήποτε υπάρχουν μερικές δεκάδες ή και εκατοντάδες άτομα, γνωστά και πολύ συγκεκριμένα που υποστηρίζονται οικονομικά, υλικά και ηθικά από την Τουρκία όπως, επίσης είναι γνωστοί και οι εγκατεστημένοι πράκτορες των τούρκων που κυκλοφορούν στα μειονοτικά χωριά και πότε με δώρα πότε με απειλές προσπαθούν να αλλοιώσουν το εθνικό και κοινωνικό αίσθημα των μειονοτικών. Αυτό ναι! Να το διερευνήσουμε και να το δούμε.

Σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής δεν θα πρέπει να αφήνουμε τίποτε αναπάντητο αλλά να μην δίνουμε και αξία σε όσους έχουν άλλα πράγματα στο μυαλό τους. Κυρίως δε, να είμαστε προσεκτικοί σε ό,τι εκφράζουμε είτε γραπτώς είτε προφορικώς και να ερευνούμε και να μελετούμε τα πάντα στην πραγματική τους βάση και διάσταση. Σε ό,τι αφορά τον κ. Φριτζαλά, με τα γραπτά του με οδηγεί στην υπόθεση πως τα κίνητρά του δεν είναι αγαθά και αυτό δεν ωφελεί κανέναν μας. Ούτε και τον ίδιο.

Η Ρωσία είναι μία υπολογίσιμη δύναμη και μας συνδέουν πολιτιστικοί και θρησκευτικοί δεσμοί όμως, ως εταίρος έχει αποδειχθεί κατ’ επανάληψη αναξιόπιστος για κάθε χώρα και για κάθε λαό πλην της Τουρκίας και των Τούρκων οι οποίοι εξυπηρετούν τα σχέδιά της.

 

---

¹  https://slpress.gr/ethnika/syndeontas-to-nagkorno-karampach-me-tin-thraki/

²  http://www.elliniki-gnomi.eu/ellada-rosia-gefira-politismou-ke-pnevmatos/

³ https://www.mixanitouxronou.gr/pote-ypirxe-i-chora-tis-thrakis-me-episimi-glossa-ta-gallika-i-peripeteiodis-istoria-tis-apeleytherosis-apo-toys-toyrkoys-toys-voylgaroys-kai-toys-symmachoys-toys/

⁴  https://www.kathimerini.gr/politics/974240/apelasi-roson-diplomaton-apo-tin-athina/

⁵  https://cmoiss.blogspot.com/2020/07/blog-post.html

⁶  https://ellinoistorin.gr/?p=11769

⁷  https://www.otavoice.gr/roi-eidiseon-geniki/2019/08/ekklisiastiki-eisvoli-sta-katexomena-idrythike-rosiki-orthodoksi-ekklisia-voreiou-kyprou-ti-apanta-presveia-rosias-kai-patriarxeio-mosxas/

⁸  http://constantinoupoli.com/το-αυτοκέφαλo-τουρκικό-ορθόδοξο-πατρ/

⁹  https://www.google.com/search?client=firefox-b-d&q=θάσος+ανήκει+στην+αίγυπτο

¹⁰  https://www.tanea.gr/2014/11/15/world/erntogan-moysoylmanoi-anakalypsan-tin-ameriki-to-1178-kai-oxi-o-kolombos/

Η μεγάλη Έξοδος

Διαβάζοντας κανείς τον Ηρόδοτο ή τον Σένεκα, ανάμεσα σε τόσους άλλους, είναι αδύνατον να μην καταλήξει στο συμπέρασμα ότι μόνον οι ανόητοι καταφεύγουν στην ισχύ των όπλων για να αρπάξουν ό,τι πολύτιμο το πνεύμα τους αδυνατεί να συλλάβει έστω και σαν ψήγμα...

Οι ισλαμιστές δεν είναι μόνον κακοί, ανήθικοι και μοχθηροί άνθρωποι. Είναι και ανόητοι! Όπως ακριβώς οι μαϊμούδες δεν μπορούν να διακρίνουν την διαφορά διαμαντιού και πέτρας έτσι κι αυτοί, δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν την έννοια και την αξία της κληρονομιάς που καλούνται να διαχειριστούν, εφόσον κατέκτησαν ή κατακτούν χώρους στους οποίους προηγουμένως άκμαζαν ανθρώπινες κοινωνίες και πολιτισμοί που πρόσφεραν τα μέγιστα στην ανθρωπότητα.

Όλοι μας έχουμε γίνει μάρτυρες των καταστροφών της ιστορικής και της πολιτιστικής κληρονομιάς των λαών της Ανατολής, από το Αφγανιστάν μέχρι την Μικρά Ασία, με υπεύθυνο πάντα τον ίδιο λαό και την ίδια θρησκεία: Τούρκους και Ισλάμ.

 

Οι Αρμένιοι σήμερα είναι υποχρεωμένοι να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες - ας αποφύγουμε να εξετάσουμε το πως και γιατί, διότι τότε θα βρεθούμε στη δυσάρεστη θέση να μιλήσουμε για όλα όσα σκοπίμως παραβλέπουμε - και αφήνουν πίσω τους όνειρα, ελπίδες, κόπους και πόθους... τα νεκρά σώματα και τις ψυχές των παιδιών τους, κειμήλια και θησαυρούς... πλήθος εκκλησιών κι άλλων μνημείων που χρονολογούνται τουλάχιστον από τον 4ο αιώνα μ. Χ.! 

Μπορεί να φεύγουν με πόνο, όχι όμως σαν σκύλοι όπως τους χαρακτήρισε ο γνωστός για τον βίο και την πολιτεία του, πρόεδρος του Αζερμπαϊτζάν. Εγκαταλείπουν τα σπίτια τους με την αξιοπρέπεια του ηττημένου που σέβεται και τιμά την υπογραφή του, έστω και αν εξαναγκάστηκε σ’ αυτήν... ψιλά γράμματα που όλοι οι τουρκογενείς ούτε σέβονται, ούτε καταλαβαίνουν!

Εκ προοιμίου γνωρίζουμε τι θα συμβεί. Είπαμε, η Ιστορία είναι αμείλικτη απέναντι στους τούρκους. Σπίτια θα λεηλατηθούν, κόποι μιας ζωής θα καταστραφούν, ιερά και όσια θα βεβηλωθούν... πολλές από τις εκκλησίες και τα μοναστήρια θα γίνουν εστιατόρια, στάβλοι, αποθήκες, "πολιτιστικά κέντρα", τζαμιά και θα επιχειρηθεί να σβηστεί το χριστιανικό παρελθόν και ο χαρακτήρας της περιοχής. Ο τουρκικός πολιτισμός θα "θριαμβεύσει"...

Είναι αλήθεια, ακούμε κι ομιλούμε συχνά περί "τουρκικού" και "τουρκοϊσλαμικού πολιτισμού"... δεν έχει σχέση με τον μπακλαβά. Ό,τι κι αν σημαίνουν αυτοί οι όροι και παρά την εκτενή βιβλιογραφία κι αρθρογραφία και τις αμέτρητες "ενθουσιώδεις" διαλέξεις "ακαδημαϊκών" της γειτονικής μας χώρας, ο πολιτισμός της Ανατολής έχει χτιστεί πάνω στα συντρίμμια που άφηνε πίσω της η νομαδική λαίλαπα καθώς ισοπέδωνε τα πάντα στο πέρασμά της. Μην ξεχνάμε πως και ο ίδιος ο Κεμάλ, εξηγώντας το όραμά του, συνήθιζε να λέει πως «εμείς - οι τούρκοι δηλαδή - δεν έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου που είχαν οι ευρωπαϊκοί λαοί στην δημιουργία Ιστορίας και πολιτισμού»...

Άρα, η καταστροφή και η διαστρέβλωση ήταν μονόδρομος! Όταν ένιωσαν λίγο πιο έξυπνοι, άρχισαν να μιμούνται τους ευρωπαίους μα και στην μίμηση απέτυχαν παταγωδώς. Ο μιμητισμός τους ξεπέρασε τα όρια του κιτς. Τότε ήταν που στράφηκαν προς την εμπορική εκμετάλλευση του πολιτισμικού πλούτου των εθνών που προϋπήρχαν και πράγματι, έβγαλαν πολύ χρήμα ενώ, παράλληλα, είχαν και την ευκαιρία να αμβλύνουν τις εντυπώσεις όλων εκείνων που επισκέπτονταν την Τουρκία ή το Αζερμπαϊτζάν και τις άλλες τουρκογενείς χώρες.

Όμως, μην ξεχνάμε και την θρησκευτική διάσταση. Το Ισλάμ ως ό,τι πιο τελευταίο υπάρχει δεν συγχωρεί τους πολιτισμούς εκείνους που δημιούργησαν και άφησαν το αποτύπωμά τους πάνω στη γη. Μισεί θανάσιμα τα έργα των ανθρώπων και των λαών που εξακολουθούν με θρασύτητα να υπάρχουν παρά τις γενοκτονίες και τις πολιτικές εκκαθάρισης.

Ο φθόνος που νιώθουν οι ισλαμιστές είναι τόσο εμφανής που όσο κι αν προσπαθούν να τον κρύψουν τόσο περισσότερο γελοιοποιούνται.

Θέλουν να μας πείσουν για το μεγαλείο της πίστης τους και την ισχύ τους όμως, σε ποιόν αλήθεια γίνονται πιστευτοί;

 

Οι φίλοι μας οι Αρμένοι, πονούν για ό,τι αφήνουν πίσω τους. Εγώ θα τους έλεγα να αφήσουν τον πόνο τους στην άκρη και να εύχονται οι Αζέροι να συμπεριφερθούν ως πραγματικοί τούρκοι που είναι! Ό,τι δοκιμάσουν, ό,τι αποπειραθούν και ό,τι κάνουν θα είναι η καλύτερη απόδειξη της αλήθειας! Θα δει και θα μάθει όλη η ανθρωπότητα ότι η "ευτυχία" του τούρκου βρίσκεται μέσα στην καταστροφή, την λεηλασία, την αρπαγή και την οδύνη. Θα δει και θα μάθει όλη η ανθρωπότητα το πραγματικό πρόσωπο του Ισλάμ και του ..."ισλαμικού πολιτισμού".

Ακολουθεί ο κατάλογος της ιστορικής και πολιτιστικής κληρονομιάς που οι Αρμένιοι "παραδίδουν" μαζί με τα εδάφη τους στους άπιστους:

• St. John the Baptist Church (1216-1238)

• Dadivank (4th century)

• Katoghike (9-11th century)

• Amaras Monastery (4th century)

• St. George of Tsitsernavank (4-5th)

• Gtchavank (4th-13th century)

• Yeghishe Apostle Monastery (Jrvshtik) (5th)

• White Cross of Vankasar (5th century)

• Dizapayt Kataro Monastery

• Holy Mother of God (5th century)

• Bread Bakery church (7-17 centuries)

• Okht Mokhrenisi Door Monastery (7-17th)

• St. Hakobavank Monastery in Kolatak (9th)

• The Holy Savior of Jori (9th century)

• St. Stephen of Tsmakahogh (9th-10th)

• Spitak Khach Monastery, Vank village, Hadrut (10th century)

• Chartar Yeghisha Kus Desert (12th round)

• St. George of Chankatagh (12th century)

• Khotavank (12-13th century)

• Karvachar Surb Astvatsatsin virgin desert (12-13th century)

• The Holy Savior of Paul (12th-13th centuries)

• Shoshkavank St. of Msmna

• Astvatsatsin (13th century)

• Horeka Monastery (13th century)

• Kavakavank (14th century)

• Gospel of St. Gayane the Virgin in the Desert (1616)

• Holy Resurrection of Hadrut (1621)

• Pirumashen (1641)

• Holy Mother of God of the Gospel (1651)

• St. Stephen of the Cross (1654)

• Shoshi New Church (1655)

• Holy Pandaleon of Berdadzor (Paris Pigeon) (1658)

• Ghondiants Desert of Moshkhmhat (1658)

• Haki St. Minas (1673)

• Church of St. Gregory of Herher (1676)

• The Holy Mother of God of Tsaghkavank, Tsakuri (1682)

• Yeritsmankants Monastery (1691)

• Masrik Church of Kashunik (1694)

• Desert Holy Savior (Napat) (17th century)

• Hochants St. Stepanos (17th century)

• Bovurkhan Monastery Complex (17th century)

• St. John the Baptist of Togh (1736)

• Holy Virgin of Khnatsakh (1740)

• St. Stephen of Padara (18th)

• Holy Mother of God of Mushkapat (18th century)

• Surb Astvatsatsin of Dashushen (1843)

• St. John the Baptist of Shushi (1847)

• The Holy Virgin of Nngi (1853)

• St. John Garabed of Martakert (1857)

• The Holy Mother of God of Aygestan (1860)

• The Holy Virgin Karin Dag (1862)

• Holy Savior of Shushi (1868-1887)

• Ashan Surb Astvatsatsin (1896)

• St. George of Astghashen (1898)

• St. George of Mataghis (1898)

• Holy Mother of God of Talish (19th century)

• Holy Savior of the Garmeragoudj (19th century)

• Holy Mother of God of Karaglkh (19th century)

• St. John the Baptist of Nor Shen (19th century)

• Holy Mother of God of Haghorti (19th)

• Holy Mother of God of Khnushinak (19th)

• Surb Astvatsatsin of Kolkhozashen (19th century)

• Holy Translators of Kaghartsi (19th)

• Surb Astvatsatsin of Lusadzor (19th)

• Holy Savior of Sarushen (19th)

• Surb Astvatsatsin of Karmir village (19th)

• St. Stephen of Khachen (19th century)

• St. Hripsime of Berdadzor (19th century)

• Surb Astvatsatsin of Nerkin Horatagh (1904)

• Holy Mother of God of the Apostle (1907)

• The Holy Ascension of Berdzor (1998)

• Holy Martyrs of Aghavno (2002)

• Holy Mother of God of Askeran (2002)

• St. Nerses the Great of Martuni (2004)

• Holy Garabed of Yeghtsahogh (2006)

• St. Sargis of Harutyunagomer (2006)

• St. Anton of Zaglik (2007)

• Holy Garabed of Nerkin Horatagh (2012)

• Holy Mother of God of Vaghuhas (2012)

• St. John the Baptist of Karaglkh (2013)

• St. George of Mets Shen (2013)

• Chartar St. Vardanants (2018)

 

Δεν είναι ισλαμοφοβία αλλά απέχθεια και αντίσταση σε ό,τι πρεσβεύετε ηλίθιε!

Αν ανατρέξει κανείς στην ρητορική των τούρκων πολιτικών και στην γραφή των τούρκων δημοσιογράφων που ελέγχονται από το καθεστώς Ερντογάν, δεν θα δυσκολευτεί να διαπιστώσει την χαμηλή ποιοτική στάθμη των χαρακτηρισμών και των ορισμών που χρησιμοποιούν για να περιγράψουν όλους όσους βρίσκονται απέναντί τους αλλά και για να προβάλλουν τις θέσεις τους.

Οι διατυπώσεις τους δε διακρίνονται για την τιμωρητική τους διάθεση, σε μια προσπάθεια δημιουργίας εντυπώσεων ενώ, η φρασεολογία τους στοχεύει στην γενικότερη διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας αλλά και της πραγματικότητας η οποία, ακόμη και σήμερα, τους καθιστά έκθετους στην συνείδηση κάθε ελεύθερου ανθρώπου.

Το κακό με τους τούρκους - και το κάκιστο για εμάς - είναι πως η βαρβαρότητά τους εφάπτεται με τον πολιτισμό μας, γεγονός που τους ενοχλεί σε μέγιστο βαθμό καθώς, κάθε σύγκριση δείχνει την φτηνότητα του χαρακτήρα τους και την πνευματική τους ένδεια. Οι δηλώσεις κι οι ανακοινώσεις του Υπουργείου των Εξωτερικών της γειτονικής μας χώρας δεν αποφεύγουν τον κανόνα. 

Αν και γλωσσολογικά έχουν ενδιαφέρον οι λέξεις, τα επίθετα, οι προσδιορισμοί και γενικότερα, οι φράσεις που μεταχειρίζονται, επιφυλάσσομαι για την ανάλυσή τους στο μέλλον. Προς το παρόν, θα αρκεστώ στον πολιτικό σχολιασμό και μόνον.

Μας κατηγορούν ως "κακομαθημένους" κι ισλαμοφοβικούς, επαναλαμβάνοντας ξανά και ξανά το αφήγημα του αδικημένου μουσουλμάνου που ασφυκτιά από την ανοχή και την πολλή ευρωπαϊκή ελευθερία και μας κουνούν το δάκτυλο απειλώντας μας με αντίμετρα..., σιωπούν όμως όταν οι αδελφοί τους μουσουλμάνοι σκορπούν τον τρόμο, σκοτώνοντας κόσμο και καταστρέφοντας ναούς όπως πρόσφατα στην Γαλλία και την Αγγλία. Σιωπούν όταν ιεροί τόποι δοκιμάζονται από την μανία των φανατικών και βεβηλώνονται τάφοι χριστιανών στα νεκροταφεία της Κωνσταντινούπολης και αλλού. Σιωπούν όταν οι τζιχαντιστικές ομάδες στην Μοζαμβίκη και στις χώρες της δυτικής Αφρικής - οι οποίες στηρίζονται οικονομικά από τα ίδια ισλαμικά τάγματα που μετέχουν στην διακυβέρνηση της Τουρκίας και διαχειρίζονται πόρους του τουρκικού κράτους - σφάζουν χριστιανούς που αρνούνται τον εξισλαμισμό τους. Θεωρούν δικαίωμά τους την αλλαγή χρήσης εκκλησιών και μονών με το πρόσχημα της "ιδιοκτησίας". Δεν έχουν δώσει ποτέ λογαριασμό σε κανέναν για τις εκκλησίες που μετέτρεψαν σε στάβλους, τουαλέτες ή εστιατόρια.

Ομιλούν περί ισλαμικού και τουρκικού πολιτισμού όμως, ποιά είναι τα επιτεύγματά τους; Ό,τι μας δείχνουν κι ό,τι έχουν να επιδείξουν είναι Ελληνικό, Αρμένικο, Ρωμαϊκό... οτιδήποτε άλλο όχι όμως τουρκικό. Στηλιτεύουν την παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων στην Δύση όμως, όπου κι αν βρίσκονται, επιχειρούν με το ζόρι να επιβάλλουν τον ισλαμικό νόμο. Δεν σέβονται καμία αρχή, καμία αξία και κανένα ιδανικό που δεν εκπορεύεται από τα γραφόμενα του Ιερού τους Βιβλίου το οποίο, παρεμπιπτόντως, ούτε γνωρίζουν να το διαβάζουν, ούτε μπορούν να το ερμηνεύσουν στην γλώσσα τους.

Χαρακτηρίζουν τους χριστιανούς - κυρίως, άπιστους, σκύλους, υπανθρώπους κ.λπ. και απαιτούν θρησκευτικές "ελευθερίες" κι ευνοϊκή μεταχείριση εις βάρος οποιασδήποτε άλλης θρησκείας, αφού δεν σέβονται και δεν αναγνωρίζουν καμία άλλη θρησκεία. Αν ζήσει κανείς στην Τουρκία για ικανό χρονικό διάστημα θα δει για ποιές θρησκευτικές ελευθερίες και σεβασμό ομιλούν οι τούρκοι.

Είναι αλήθεια πως παντού και στην Ευρώπη, οι άνθρωποι πολλές φορές βιώνουν την διάκριση και την περιθωριοποίηση λόγω των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων. Οι τουρκοϊσλαμιστές όμως, θα έπρεπε να αναρωτηθούν τους λόγους για τους οποίους οι μουσουλμάνοι - όχι όλοι! - βρίσκονται αντιμέτωποι με τέτοιες καταστάσεις. Μήπως φταίει ο τρόπος με τον οποίο θέλουν να ζουν οι ίδιοι, αδιάφορα από το κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο υπάρχουν; Μήπως φταίει η προκλητική τους συμπεριφορά; Μήπως φταίνε οι απαιτήσεις τους; Μήπως, στο τέλος τέλος φταίνε τα έργα τους;

Πρώτοι οι τούρκοι και οι ισλαμιστές θεωρούν τα χριστιανικά έθνη και τον Χριστιανισμό κατώτερα του Ισλάμ και συμπεριφέρονται ανάλογα. Ακόμη κι εκεί που οι μουσουλμάνοι αποτελούν ισχνή μειοψηφία.

Δεν είμαστε ούτε ακροδεξιοί, ούτε ρατσιστές, ούτε ισλαμοφοβικοί. Πολλοί από εμάς έχουμε σχέσεις προσωπικές, επαγγελματικές και άλλες με μουσουλμάνους. Δεν φοβόμαστε το Ισλάμ, ούτε και θέλουμε να βιώνουν οι πιστοί του οποιαδήποτε μορφή διάκρισης. Στην πραγματικότητα, οι θρησκευτικές πεποιθήσεις του καθενός είναι δική του προσωπική του υπόθεση και δεν έχουν να κάνουν και την πολιτική και την κοινωνική μας καθημερινότητα.

Η Ευρώπη και οι λαοί της έχουν πονέσει πολύ από τον θρησκευτικό φανατισμό, την θρησκομανία, την μισαλλοδοξία, τις διαμάχες και τους πολέμους και δεν σκοπεύουμε να παραχωρήσουμε σε κανέναν το δικαίωμα αμφισβήτησης του θρησκευτικού μας πολιτισμού! Όμως, ο ισλαμισμός για ό,τι πρεσβεύει και για ό,τι επιδιώκει συνιστά απειλή για όλους μας και θα πρέπει όχι να περιοριστεί αλλά να καταπολεμηθεί με οποιονδήποτε τρόπο και με οποιοδήποτε μέσο έτσι, ώστε διασφαλιστεί το ευ ζην των κοινωνιών μας.

Ο ισλαμισμός αποτελεί δύναμη καταστροφής κι αποσύνθεσης κι επιφυλάσσει ένα μέλλον δυσοίωνο για την ανθρωπότητα.

Ο ισλαμισμός αποτελεί παρέκκλιση του μουσουλμανικού θρησκευτικού βιώματος. Καθιστά τον Θεό ηθικό αυτουργό κάθε εγκληματικής πράξης που δήθεν διασφαλίζει μια θέση στον παράδεισο! Στ’ αλήθεια, θα ήθελα να μάθω ποια άλλη θρησκεία φέρεται στον Θεό με τόσο ποταπό τρόπο.

Τα μυαλά των τούρκων έχουν πάρει αέρα. Φαντασιώνονται ένα νεο-οθωμανικό κόσμο στον οποίο όλοι και όλα θα έχουν υποκύψει στην ισλαμική υπεροχή και την τουρκική κυριαρχία. Κάποιος θα πρέπει να τους κόψει αυτόν τον αέρα. Οι προθέσεις της Γαλλικής κι Αυστριακής κυβέρνησης νομίζω, κινούνται προς την σωστή κατεύθυνση. Είναι όμως αρκετές;

Σχετικό: https://www.trt.net.tr/greek/tourkia/2020/11/11/apantese-aksoi-sten-anakoinose-tou-steit-ntipartment-1526101?fbclid=IwAR1JCOf8xfErKGzU62xtZI7CA27z7bjEwdanNYQSx-s5JSEcAHxnJdkRJiU

Επισήμανση προς Χαμίντ Ακσόϊ: Δεν είναι Ορθόδοξο Ρωμαίικο Πατριαρχείο αλλά Οικουμενικό Πατριαρχείο αστοιχείωτε! (για να μην χρησιμοποιήσω άλλον χαρακτηρισμό)

Οργή στην Αρμενία για την οδυνηρή συμφωνία με το Αζερμπαϊτζάν

Η συνθηκολόγηση που υπέγραψε η Αρμενία με το εγκληματικό καθεστώς του Αζερμπαϊτζάν δικαίως έχει εξοργίσει κι έχει βυθίσει στο πένθος τον αρμένικο λαό. Κι αυτό, είναι κάτι που το καταλαβαίνω απόλυτα. Καταλαβαίνω επίσης και τα μέσα ενημέρωσης, που κάνουν λόγο για "οδυνηρή συμφωνία" και "προδοσία" του Πρωθυπουργού της χώρας Νιγκόλ Πασινιάν. Όμως, ο Πασινιάν έπραξε το αυτονόητο. Έσωσε ανθρώπινες ζωές' μαζί και την αξιοπρέπεια του λαού του Αρτσάχ. Τόσο ο ίδιος όσο κι ο Πρόεδρος του Αρτσάχ, Αραγίκ Χαρουτγιουνιάν, στην δική μου αντίληψη τουλάχιστον, αναδείχθηκαν ως οι πλέον ηρωϊκές μορφές της αντίστασης απέναντι στον φασισμό των τουρκοϊσλαμιστών.

 

Πόσο να άντεχε το μικρό κι "ασήμαντο" Αρτσάχ των 150000 ανθρώπων του; Πόσο να άντεχε η Αρμενία μόνη της... στ' αλήθεια μόνης της; Κανείς δεν στήριξε πραγματικά τον αγώνα τους. Όλοι μα όλοι σφύριζαν αδιάφορα στον όλεθρο και τον θάνατο που έσπερναν οι τουρκοαζέρικες δυνάμεις και οι περιφερόμενοι ισλαμιστές τρομοκράτες. Τα έχουμε δει και τα έχουμε ζήσει κατ' επανάληψη. Την γνωρίζουμε την ιστορία και την πορεία των πραγμάτων. Ξανά και ξανά τα ίδια. Κανείς δεν μίλησε ποτέ για τα εγκλήματα των μουσουλμάνων πολέμαρχων της Βοσνίας εις βάρος των χριστιανικών πληθυσμών της περιοχής. Κανείς δεν μίλησε για τα αίσχη των τουρκαλβανών στο Κοσσυφοπέδιο, των Τατάρων της Κριμαίας ή τις τρομοκρατικές επιθέσεις των Τσετσένων. Κανείς δεν ορθώνει το ανάστημα του απέναντι στον τουρκο-ισλαμισμό... τη λέπρα που σαπίζει το σώμα της ανθρωπότητας!

 

Πότε οι ισλαμιστές απολογήθηκαν για τα εγκλήματά τους; Από την άλλη, πότε η "πολιτική ορθότητα" αναγνώρισε το δίκαιο των λαών της περιοχής μας; Ποτέ. Πολύ σύντομα ακολουθεί η Κύπρος και λίγο αργότερα εμείς. Αλλά, μέχρι τότε, θα εξακολουθούμε να ζούμε με σχετική ασφάλεια και θα εκφράζουμε άποψη επί του παντός, πιστεύοντας πως προσθέτουμε κι εμείς το κατιτίς μας.

 

Καταλαβαίνω τον κάθε Αρμένιο και την κάθε Αρμένισσα! Έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται προδομένοι. Κάθε συνθηκολόγηση είναι πικρή. Κάθε συμβιβασμός, κάθε αναδίπλωση, κάθε απώλεια πονάει πολύ περισσότερο από τις πληγές και τα τραύματα που αποκτώνται στο πεδίο της μάχης. Όμως, με την συμφωνία αυτή σώζονται χιλιάδες ζωές και υπό αυτές τις συνθήκες, τούτο αποτελεί μέγιστη επιτυχία!

The american way

 

Οι Ρεπουμπλικάνοι, φαίνεται, επέτυχαν μία ήττα που τους άξιζε και οι Δημοκρατικοί, παίρνουν μια νίκη που δεν τους αξίζει.

Πρωταγωνιστές αυτής της εκλογικής αναμέτρησης, δεν είναι οι υποψήφιοι για την Προεδρία ούτε τα προγράμματά τους κι οι προθέσεις τους. Ούτε καν αυτή καθ’ αυτή η εκλογική διαδικασία! Αλλά, τα πάθη των οπαδών, το μίσος του όχλου και ο διχασμός των πολιτών-ψηφοφόρων, γεγονός που αποδεικνύει την προβληματική του συστήματος.

Δεν είναι μόνον η διασφάλιση της εγκυρότητας των ψήφων αλλά πολύ περισσότερο, η δίκαιη κατανομή της προτίμησης του εκλογικού σώματος κι η αναλογική αντιπροσώπευση που υπονομεύονται από το Κολλέγιο των Εκλεκτόρων! Στην πραγματικότητα δεν ομιλούμε για μία δημοκρατική διαδικασία εκλογής από την άλλη όμως, δεν μας πέφτει ο λόγος της οποιασδήποτε κρίσης. Αν βολεύει τους αμερικάνους, η γνώμη μας περισσεύει.

Πάντως, δεν θα πρέπει να παραβλέπουμε πως - σε γενικές γραμμές - και στις ΗΠΑ, όπως και σε κάθε προηγμένη χώρα, το κράτος έχει συνέχεια και λειτουργεί πέρα κι ανεξάρτητα από τις όποιες μεταβολές ή και στρεβλώσεις στην σύνθεση ηγεσίας και διακυβέρνησης. 

Σε ό,τι με αφορά, η πολιτική ορθότητα κι ο λαϊκισμός είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος και η αξία - αυτού του νομίσματος - εξαρτάται από την διαχείριση που κάνουμε εμείς οι πολίτες.

 

 

Ο Χριστιανισμός του Τολστόι

Κατά τη δυτική ιστοριογραφία, το κίνημα της Αναγέννησης αναπτύχθηκε φυσιολογικά και έλαβε τα ιδιαίτερα γνωρίσματά του μέσα από την πολιτιστική και τη θρησκευτική μεταρρύθμιση κατά τον 16ο και 17ο αιώνα, ανοίγοντας νέους κοινωνικούς, οικονομικούς και πνευματικούς ορίζοντες για τους λαούς της δυτικής Ευρώπης έκτοτε. Στον χώρο των γραμμάτων, των τεχνών και της επιστήμης, παρατηρήθηκε ίσως η πιο σημαντική διάσταση αυτής της μεταβολής, με την απόρριψη ιδεοληψιών, προκαταλήψεων και δεισιδαιμονιών για τις οποίες υπεύθυνη ήταν κυρίως η Καθολική Εκκλησία.

Κι αν η δυτική Ευρώπη ξυπνά, δεν συμβαίνει το ίδιο στην Ανατολή. Η πνευματική, πολιτιστική και πολιτική επανάσταση στη Ρωσία, επιτυγχάνεται πολύ αργότερα κι ήταν απότοκος της κοινωνικής αναταραχής που προκλήθηκε εν πολλοίς από τον αυταρχισμό, τον σκοταδισμό και την καταπίεση τόσο του τσαρικού καθεστώτος όσο και της Ιεραρχίας η οποία, επέβαλλε την αυθεντία της με τρόπο μη συμβατό στην Ορθόδοξη θεολογία και παράδοση, καθιστώντας έτσι τους πιστούς έρμαια της "Ελέω Θεού" διαφθοράς της. Πιθανόν αυτή είναι και η αιτία εμφάνισης πολλών και διαφορετικών (αιρετικών) ομάδων αλλά και της ερμηνείας της χριστιανικής διδασκαλίας μέσα από πεποιθήσεις και αντιλήψεις που απείχαν παρασάγγας από την δογματική αλήθεια της επίσημης Εκκλησίας.

Σε επιστολή του προς τον Νικόλαο, ο Τολστόι γράφει χαρακτηριστικά: "(...) Για το λόγο αυτό το σύστημα της απολυταρχίας και τη στενά συνδεδεμένη μαζί της ορθοδοξία, μπορεί να τη στηρίζει κανείς μόνο με τη χρησιμοποίηση, όπως γίνεται κιόλας, κάθε είδους βία: ενισχυμένες φρουρές, διοικητικές εκτοπίσεις, θανατικές εκτελέσεις, θρησκευτικοί διωγμοί, απαγορεύσεις βιβλίων, εφημερίδων,  διαφθορά της παιδείας και άλλα ανήθικα και απάνθρωπα μέσα…Αυτή ήταν ως τώρα η πολιτεία του θρόνου σας.(...)"

Όσο σκοτεινός υπήρξε ο Μεσαίωνας, άλλο τόσο σκοτεινή ήταν η Μεγάλη και Αγία Ρωσική Αυτοκρατορία που βυθιζόταν ολοένα και πιο πολύ στην θρησκοληψία και την παρακμή, ενώ κοινωνικά και πολιτικά - πέραν του χαρακτήρα των αντιδραστικών δυνάμεων κατά την διαδικασία σχηματισμού τους - διαφαινόταν το επικείμενο ξέσπασμα εργατών, αγροτών κι αστών... όλων εκείνων που υπέφεραν μόνο και μόνο για να ικανοποιείται η τσαρική ματαιοδοξία!

Η ρωσική διανόηση διαδραμάτισε ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο σε αυτό το ξέσπασμα και το δίχως άλλο, η τολστοϊκή σκέψη προσέφερε τα μέγιστα στην πνευματική ανάταση και την ηθική αιτιολόγηση των μεταβολών και των γεγονότων που οδήγησαν τελικά στην πτώση του τσαρικού καθεστώτος. Παράλληλα δε, επηρέασε καταλυτικά τον ευρύτερο ευρωπαϊκό πολιτισμό σχεδόν με την ίδια ένταση που παρατηρήθηκε έναν μόλις αιώνα πριν με την Γαλλική Επανάσταση.

Για τον Τολστόι και την αντιφατική ιδιοσυγκρασία του μπορούμε να πούμε και να γράψουμε πολλά. Ας περιοριστούμε όμως στο θέμα του συγκεκριμένου άρθρου. Ό,τι βιώνει, ό,τι νιώθει, ό,τι ποθεί και ό,τι καταλαβαίνει τον κατευθύνει προς έναν ιδιόμορφο αναρχισμό. Η ηθική του ευαισθησία και η απογόητευσή του για τον κόσμο γύρω του, τον ωθεί στην αναζήτηση του Θείου κι ο Χριστιανισμός, μακρυά από την θεολογία και την τυπικότητα της επίσημης Εκκλησίας, του ανοίγει τον δρόμο. 

Κάθε βήμα που κάνει, τον φέρνει όλο και πιο κοντά στο προσδοκώμενο. Στην εξύψωση του ανθρώπου. Στην θέωση! Και δεν είναι καθόλου υπερβολική η προσδοκία του, αν αναλογιστούμε τι ακριβώς χάνουμε και που ακριβώς σφάλλουμε. Ο καθένας μας για λογαριασμό του...

Με την εκφραστική ικανότητα που τον χαρακτηρίζει, περιγράφει με αρτιότητα τα αισθήματα και τις επιθυμίες του. Οι χαρακτήρες που παίρνουν σάρκα κι οστά στις σελίδες των βιβλίων - ως φορείς αυτών των αισθημάτων και των επιθυμιών - είναι ατελείς. Δεν είναι ήρωες. Δεν είναι ηγετικές μορφές. Μαζί τους, διερευνά την αλήθεια. Αναπτύσσει πτυχές της γνήσιας χριστιανικής αρετής κι αποστασιοποιείται τόσο από το Κράτος όσο και από την επίσημη Εκκλησία. Αντιλαμβάνεται το εκκλησιαστικό σύστημα και το σύστημα πολιτικής διακυβέρνησης σαν ένα ενιαίο τεράστιο οικοδόμημα κτισμένο σε σαθρά θεμέλια κι επιχειρεί τον διεμβολισμό του.

Επιθυμεί να επανορθώσει τη φυσική τάξη. Ολόκληρη η εργογραφία του είναι μία οργισμένη διαμαρτυρία για τον παραλογισμό που κυβερνά τον κόσμο. Πατώντας στα χνάρια του Χριστού, εισέρχεται με ορμή στον Ναό κι επιτίθεται στους εμπόρους της πίστης, στους κάθε λογής καιροσκόπους, στους τιμητές θεσμών και τους διαχειριστές ιερών. Στηλιτεύει την επιείκεια και την ανοχή έναντι - κυρίως - του εαυτού μας και θέτει αυστηρούς κανόνες μεταστροφής - κατ’ άλλους, μετάνοιας κι αποκατάστασης.

Απεχθάνεται την υποκρισία όπου κι όπως κι αν εμφανίζεται, και θεωρεί υπεύθυνη κι υπόλογη κάθε "Αρχή". Βρίσκει και πάλι μέσα στις αναγνώσεις του Ευαγγελίου τις πρακτικά εφαρμόσιμες εντολές που θα θεμελίωναν μια εντελώς καινούργια δομή κοινωνίας. "... Δεν υπάρχουν άνθρωποι που να μην είναι οι ίδιοι ένοχοι" προτείνει, "Και άρα δεν μπορούν οι ίδιοι να τιμωρούν ή να αναμορφώνουν"^.

Εκδηλώνει την συμπόνοια του για κάθε αδύναμο, για κάθε πεινασμένο, για κάθε διψασμένο και για κάθε αδικημένο. Με το επαναλαμβανόμενο "να συγχωρούμε πάντα, τους πάντες" ο λόγος του Χριστού συνιστά την υπέρτατη αλήθεια ενώ και ο ίδιος ο Χριστός είναι η αφ’ εαυτού αλήθεια! Δεν πιστεύει στην εσχατολογική συνθήκη της ύπαρξης. Θεωρεί την ελευθερία αναγκαία προϋπόθεση της ανθρώπινης ευτυχίας κι ελευθερία γι’ αυτόν σημαίνει γνώση. Όχι όμως γνώση γενική κι αόριστη. Γνώση των ορίων του κτιστού και της απειρίας του άκτιστου.

Ο Θεός του Τολστόι είναι Αγάπη! Η ατέλεια του ανθρώπου - όπως εκφράζεται μέσα από το έργο του - εξυπηρετεί το Θεϊκό Σχέδιο και κρατά την φύση σε ισορροπία. Η γραφή του, εναρμονίζει την πλατωνική αποκάλυψη με την αριστοτελική θεωρία και την χριστιανική διδασκαλία, κι αντιλαμβάνεται τον Θεό ως το απεριόριστο κι όχι απροσδιόριστο Όλον του οποίου ο άνθρωπος έχει συνείδηση ότι είναι μέρος Του.

Υπό αυτή την έννοια, εμείς είμαστε η εκδήλωσή Του στην ύλη, τον χρόνο και τον χώρο κι είμαστε ενωμένοι και με όλες τις άλλες εκδηλώσεις Του. Με ό,τι ονομάζουμε φύση... αυτή η ολοκλήρωση σημαίνει αγάπη! Ο Θεός είναι η ολοένα μεγαλύτερη αγάπη που υπάρχει εντός μας. Η ζωοποιός δύναμη της ύπαρξής μας. Έτσι, αντιλαμβανόμαστε, γνωρίζουμε, αναγνωρίζουμε και προσεγγίζουμε το Θείο. Με την συνειδητοποίηση της εκδήλωσής Του μέσα από εμάς.

Διαρκώς ανασφαλής και ανικανοποίητος, ποθούσε διακαώς και αενάως την σωτηρία της ψυχής του. Αγάπησε και μίσησε. Αγαπήθηκε και μισήθηκε. Ζήτησε και βρήκε... Βρήκε στον Χριστό τον καθαρτικό λόγο που θα έσβηνε την λύπη την δική του και ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Έθεσε ερωτήματα περί ύπαρξης, αγάπης και πίστης, καλώντας και προκαλώντας και τον ίδιο ν’ απαντήσει! Αντιμετώπισε τους φόβους του, μονομάχησε με τον εαυτό του πριν από οποιονδήποτε κι οτιδήποτε άλλο και πρόσφερε ό,τι είχε.

Έτοιμος πια, αποδέχεται τον αποστολικό του προορισμό και συγκρούεται με τους δυνάστες της ζωής και της συνείδησης. Υπήρξε συνεπής, έντιμος κι άδολος. Οπωσδήποτε υπερβολικός! Κανείς δεν είναι αλάνθαστος. Η Ιεραρχία τον αφορίζει. Προηγουμένως, εκείνος εναντιώνεται στην αυθεντία της και την αποκηρύσσει, όμως, ουδέποτε απαρνήθηκε τον Χριστιανισμό. Αντίθετα, κατήλθε στο βάθος της συνειδήσεώς του και κατέληξε σε μια προσωπική δογματική που ναι μεν τον έθεσε εκτός του σώματος της Εκκλησίας πλην όμως, του πρόσφερε μια πιο προσωπική μεταφυσική προσέγγιση. Θεωρήθηκε απειλή. Η αγάπη για ορισμένους είναι απειλή...

Η αγιοποίηση της αυτοκρατορικής οικογένειας από την Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία το 2000 με το αιτιολογικό της "ταπεινότητας, καρτερίας και πραότητας" κι η αποστροφή ολοένα και περισσότερων χριστιανών από τα εκκλησιαστικά πράγματα, επιβεβαιώνει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο την ορθότητα των απόψεων του Τολστόι για τον ρόλο της Ρωσικής Εκκλησίας και της συνέργειάς της με το εγκληματικό - από κάθε άποψη - καθεστώς. Καταδεικνύει επίσης, την αποτυχία του εκκλησιαστικού συστήματος στην κατανόηση της ανθρώπινης φύσης και της σχέσης της με το Θείο.

Προσοχή όμως! Άλλο πράγμα η Εκκλησία - ως χώρος εξουσίας και διαχείρισης, κι άλλο πράγμα η πίστη και το θεολογικό περιεχόμενο του Χριστιανισμού. Ο Τολστόι, ο Καζαντζάκης και όλοι οι αιρετικοί με ή χωρίς εισαγωγικά, είχαν βαθιά γνώση του περιεχομένου της χριστιανικής διδασκαλίας και παράδοσης, γι’ αυτό και ήταν σε θέση να εκφράζουν άποψη έστω κι αν δεν απέφυγαν σε πολλές περιπτώσεις τα ερμηνευτικά σφάλματα.

Στο τέλος-τέλος, η συνεισφορά του Τολστόι στον Χριστιανισμό υπήρξε ανεκτίμητη κι έτσι θα πρέπει να αντιμετωπίζεται!

 

 

Βιβλιογραφία / αρθρογραφία:

• Wikipedia: "Εκτέλεση της οικογένειας των Ρομανώφ"
• http://www.katiousa.gr/istoria/apolytarchia-einai-ena-kseperasmeno-systima-gramma-tou-tolstoi-ston-tsaro-nikolao/
• https://www.academia.edu/44414056/Όταν_ο_Τολστόι_ασπάστηκε_το_τουρκο_ισλάμ
• Θοδωρής Μπόνης: "Το υπερβατικό στην αισθητική του Τολστόι"
• http://artinews.gr/τολστόι-ή-ντοστογιέφσκι-ποιον-θεό-να-πιστέψω.html
• https://ellogoslogos.blogspot.com/2020/11/blog-post.html