Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2008

Σχετικά με την προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή με θέμα τη Διεθνή Οικονομική Κρίση

Στην συνέχεια αυτής της ανάρτησης, ακολουθούν οι σημερινές ομιλίες του Κώστα Καραμανλή και του Γιώργου Αλογοσκούφη (links) στην προ ημηρεσίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή, με θέμα την διεθνή οικονομική κρίση.

Ειλικρινά, δυσκολεύομαι - ακόμη και αυτή τη στιγμή - να βρω τον κατάλληλο τρόπο να σχολιάσω  τις τοποθετήσεις του Πρωθυπουργού και του Υπουργού του... Όμως, ποιός μπορεί να λάβει σοβαρά υπόψη του τα λεγόμενα του Υπουργού των Οικονομικών; Ποιός μπορεί να στηριχτεί στα λεγόμενα του Πρωθυπουργού, όταν οι δικές του πολιτικές κατευθύνσεις είναι κι εκείνες που ακολουθούνται κατά γράμμα;

Μήπως τα τελευταία χρόνια αυτήςGreatWhiteGapingJaws300 της "Νέας Διακυβέρνησης", δεν ευτυχήσαμε να ξαναδούμε εικόνες του μεσοπολέμου... ξεχασμένες εικόνες πεινασμένων συνανθρώπων μας... ξεχασμένες συνειδητά, μην και μετριαστεί κάπως έτσι η ντροπή μας;

Μήπως στα χρόνια αυτής της "Νέας Διακυβέρνησης" δεν ζούμε μέρες, ώρες, στιγμές καιροσκοπισμού και διαφθοράς;

Ποιός μπορεί να ισχυριστεί ότι ο ένας φταίει λιγότερο από τον άλλον; Μήπως η παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος δεν μάς έφερε έως εδώ; Και εφόσον αυτό αποτελεί αναμφισβήτητη πραγματικότητα, έχουν το θράσος κάποιοι να εμφανίζονται στην Βουλή και να ομιλούν εν ονόματι του ελληνικού λαού;

Ο κύριος Πρωθυπουργός και ο Υπουργός του, εμφανίστηκαν σήμερα στην Βουλή δείχνοντας πως δεν έχουν συναίσθηση της πραγματικότητας. Φαίνεται, όντως ζουν σε μια εικονική πραγματικότητα και προσπαθούν με κάθε τρόπο, να μας πείσουν ότι εμείς κάνουμε λάθος και αυτοί έχουν δίκιο(!)

Αντί να ομολογήσουν - επιτέλους - την αποτυχία τους, αντί να ζητήσουν συγγνώμη για την διαρκή και καθημερινή καταστροφή όλο και περισσότερων ελληνικών νοικοκυριών και επιχειρήσεων, καταστροφή που προέρχεται από την δική τους αδυναμία και πολιτική ανικανότητα, κρύβονται πίσω από την διεθνή κρίση και μας ζητούν να κάνουμε το ίδιο, να κάνουμε τα στραβά μάτια δηλαδή, σε όλα τα κακώς κείμενα που προκαλούνται από την δική τους εσφαλμένη και αναχρονιστική νοοτροπία περί διακυβέρνησης.

... Και αφού δεν τους "βγαίνει", όλους εμάς, μάς κατηγορούν ως λαϊκιστές, μας κατηγορούν ότι δεν είμαστε σοβαροί και πως δεν έχουμε να προσφέρουμε τίποτε στο δημόσιο διάλογο (μονόλογο).

Με συγχωρείτε, αλλά δεν επιθυμώ άλλο να ασχολούμαι με ιδεολογίες, ιδεολογήματα, τράπεζες, μοναστήρια, διεθνείς κρίσεις, σκάνδαλα, κουμπάρους κ.λπ. αν και πολύ φοβάμαι ότι ακόμη δεν έχουμε περάσει τα πιο επικίνδυνα σταυροδρόμια... Θα σας παρακαλέσω, λοιπόν, όχι απλά να διαβάσετε, αλλά να δώσετε ιδιαίτερη βαρύτητα σε αυτέ τις δύο ομιλίες, διότι σκιαγραφούν με τον πιο απόλυτο τρόπο ποιοί κυβερνούν αυτήν την χώρα!

Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τους έλληνες για τις επιλογές τους, όταν το μόνο που ζητούν είναι περισσότερη ποιότητα, ασφάλεια, ελευθερία, ευκαιρίες και ευμάρεια. Όμως, όποιος ή όποιοι προσπαθούν να θέσουν περιορισμούς και τελικά, όλοι όσοι κάνουν την ζωή μας χειρότερη είναι υπόλογοι, πρέπει να είναι υπόλογοι όχι μόνον σε εμάς, στους πολίτες δηλαδή, αλλά πρωτίστως στην συνείδησή τούς - αν έχει απομείνει καθόλου - ούτως, ώστε την επόμενη φορά να έχουν να μας πουν κάτι σημαντικό από το βήμα της Βουλής.       

http://alogoskoufis.gr/omilies.php?version=gr&id=1182&view=more

http://www.nd.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=50852&Itemid=92

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008

Forward To The Past: Russia, Turkey, And Armenia's Faith

By Raffi K. Hovannisian

240-Caucasia1952-91 The recent race of strategic realignments reflects a real crisis in the world order and risks triggering a dangerous recurrence of past mistakes. Suffice the testimony of nearly all global and regional actors, which have quickly shifted gears and embarked on a collective reassessment of their respective strategic interests and, to that end, a diversification of policy priorities and political partnerships.

It matters little whether this geopolitical scramble was directly triggered by the Russian-Georgian war and the resulting collapse of standing paradigms for the Caucasus, or whether it crowned latently simmering scenarios in the halls of international power. The fact is that the great game -- for strategic resources, control over communications and routes of transit, and long-term leverage -- is on again with renewed vigor, self-serving partisanship, and duplicitous entanglement.

One of the hallmarks of this unbrave new world is the apparent reciprocal rediscovery of Russia and Turkey. Whatever its motivations and manifestations, Turkey's play behind the back of its trans-Atlantic bulwark and Russia's dealings at the expense of its "strategic ally" Armenia raise the specter of a replay of the events of more than 85 years ago, when Bolshevik Russia and a Kemalist Turkey not content with the legacy of the great Genocide and National Dispossession of 1915 partitioned the Armenian homeland in Molotov-Ribbentrop fashion and to its future detriment.

Time To Face Up armenia_map_lg Nagorno-Karabakh (Artsakh, in Armenian) was one of the territorial victims of this 1921 plot of the pariahs, as it was placed under Soviet Azerbaijani suzerainty together with Nakhichevan. That latter province of the historical Armenian patrimony was subsequently cleansed of its majority Armenian population, and then of its Armenian cultural heritage. As recently as December 2005, Azerbaijan (like Armenia, a member of the Council of Europe) completed the total, Taliban-style annihilation of the medieval Armenian cemetery at Jugha that contained thousands of unique cross-stones.

Nagorno-Karabakh, by contrast, was able to turn the tide on a past of genocide, dispossession, occupation and partition and defend its identity, integrity, and territory against foreign aggression. In 1991 -- long before Kosovo, South Ossetia, and Abkhazia became buzzwords -- it declared its liberty, decolonization, and sovereignty in compliance with the Montevideo standards of conventional international law and with the Soviet legislation in force at that time.

Subsequent international recognition of Kosovo, on the one hand, and the later withholding of such recognition for South Ossetia and Abkhazia, on the other, demonstrate that there exists no real rule of law applied evenly across the board. On the contrary, such decisions are dictated by vital interests that are rationalized by reference to selectively interpreted international legal principles of choice and exclusivist distinctions of fact which, in fact, make no difference.

It's time to face up to the farce -- and that goes for Moscow and Ankara too, judging by recent pronouncements by high-level officials. And if the two countries are driven by the desire for a strategic new compact, then at least their partners on the world stage should reshift gears and calibrate their policy alternatives accordingly. Iran, the United States, and its European allies might find here an objective intersection of their concerns.

What Is Needed Russia and Turkey must never again find unity of purpose at the expense of Armenia and the Armenian people. The track record of genocide, exile, death camps, and gulags is enough for all eternity.

These two important countries, as partners both real and potential, must respect the Armenian nation's tragic history, its sovereign integrity and modern regional role, and Nagorno-Karabakh's lawfully gained freedom and independence.

istanbul_suleymaniye Football diplomacy is fine, but Turkey can rise to the desired new level of global leadership and local legitimacy only by dealing with Armenia from a "platform" of good faith and reconciliation through truth; lifting its illegal blockade of the republic and opening the frontier that it unilaterally closed, instead of using it as a bargaining tool; establishing diplomatic relations without preconditions and working through that relationship to build mutual confidence and give resolution to the many watershed issues dividing the two neighbors; accepting and atoning, following the brilliant example of post-World War II Germany, for the first genocide of the 20th century and the national dispossession that attended it; committing to rebuild, restore, and then celebrate the Armenian national heritage, from Mount Ararat and the medieval capital city of Ani to the vast array of churches, monasteries, schools, academies, fortresses, and other cultural treasures of the ancestral Armenian homelands; initiating and bringing to fruition a comprehensive program to guarantee the right of secure voluntary return for the progeny and descendants of the dispossessed to their places and properties of provenance; providing full civil, human, and religious rights to the Armenian community of Turkey, including the total abolition the infamous Article 301, which has served for so long as an instrument of fear, suppression, and even death with regard to those courageous citizens of good conscience who dare to proclaim the historical fact of genocide; and finally, exercising greater circumspection in voicing incongruous and unfounded allegations of "occupation" in the context of Nagorno-Karabakh's David-and-Goliath struggle for life and justice, lest someone remind Ankara about more appropriate and more proximate applications of that term.

800px-Flag-map_of_Russia_svg As for Russia, true strategic allies consult honestly with each other and coordinate their policies pursuant to their common interests. They do not address one another by negotiating adverse protocols with third parties behind each other's back; they do not posture against each other in public or in private; and they do not try to intimidate, arm-twist, or otherwise pressure each other via the press clubs and newspapers of the world. Russia, too, must deal with Armenia in good faith, recognizing the full depth and breadth of its national sovereignty and the horizontal nature of their post-Soviet rapport, its right to pursue a balanced, robust, and integral foreign policy, as well as the nonnegotiability -- for any reason, including the sourcing and supervision of Azerbaijani oil -- of Nagorno-Karabakh's liberty, security, and self-determination.

The Armenian government, in turn, must of course also shoulder its share of responsibility for creating a region of peace and shared stability, mutual respect and open borders, domestic democracy, and international cooperation. An ancient civilization with a new state, Armenia's national interests can best be served by achieving in short order a republic administered by the rule of law and due process, and an abiding respect for fundamental freedoms, good governance, and fair elections, which, sadly, has not been the case to date.

Armenia urgently needs a new understanding with its neighbors that will preclude once and for all its being cast again in the role of either fool or victim.

Initially published at RFE/RL

Copyright (c) 2008. RFE/RL, Inc. Reprinted with the permission of Radio Free Europe/Radio Liberty, 1201 Connecticut Ave., N.W. Washington DC 20036. read also: Armenia: time for diplomacy Russia and Turkey: diplomatic struggle for Caucasus

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008

Έτσι... για την ιστορία

Μερικές σκέψεις και ερωτήματα σχετικά με τον δικό μας "εκλεπτυσμένο" φασισμό.

Με αφορμή την επέτειο του "ΟΧΙ" (το οποίο σημειωτέον υποχρεώθηκε να προβάλλει ο εθνικοσοσιαλίζων Ιωάννης Μεταξάς προς τους επίδοξους κατακτητές μας, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε) αναρωτιέμαι πόσες φορές, από τότε κι έπειτα, ο λαός μας είπε "όχι", "φτάνει πια", "ως εδώ"; Πόσες φορές - αλήθεια, ορθώσαμε το ανάστημά μας στις βουλές του κάθε επίδοξου καταπιεστή;

Χωρίς καμιά αμφιβολία, τα πράγματα με τον καιρό αλλάζουν. Σήμερα - για εμάς - ο κίνδυνος δεν προέρχεται από άλλα κράτη ή ξενόφερτες ιδεολογίες και ιδεολογήματα που επιβουλεύονται το αγαθό της ελευθερίας μας... αυτό που με τόσο κόπο έχουμε κατακτήσει.

Σήμερα, επίδοξος καταπιεστής είναι άλλος... ή μάλλον, άλλοι! Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, παπάδες, τραπεζίτες, δάσκαλοι, κάθε λογής δημόσιοι λειτουργοί, ελεύθεροι (ή μη) επαγγελματίες... κάθε ένας από εμάς μπορεί να θεωρηθεί ως ένας μικρός ή μεγάλος εν δυνάμει τύραννος, όταν νομίζουμε ότι έχουμε ή πραγματικά έχουμε λίγη εξουσία στα χέρια μας!

Όμως, η "εξουσία" - η κάθε εξουσία, με όποιο χρώμα κι αν εμφανίζεται κάθε φορά - είναι υποχρεωμένη να δίνει λογαριασμό και να δικαιολογεί την ύπαρξή της και κατά συνέπεια, την εφαρμογή της στα κοινωνικά πράγματα.

Και όταν μπορεί και δικαιολογεί, έχει καλώς! Με βάση τον κανόνα περί δράσης-αντίδρασης επιτυγχάνεται μία κάποια ισορροπία.

Τί συμβαίνει όμως στην περίπτωση που δεν μπορεί να δικαιολογήσει την εφαρμογή της - ηθικά κατά πρώτον και πρακτικά κατά δεύτερον; Τί γίνεται, όταν αυθαίρετα και ετσιθελικά προσπαθεί να επιβιώσει εις βάρος του συνόλου; (και αναφέρομαι σε αυτό, διότι το "απρόσωπο" σύνολο των πολιτών (... των λοιπών άλλων δηλαδή) ενοχοποιεί η κάθε εξουσία, όταν αρχίζει και χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της).

Συζητούμε, γράφουμε, μιλούμε, παραπονιόμαστε... για τί; Για όλα όσα εμείς επιτρέψαμε και επιτρέπουμε... μήπως έτσι "ξορκίσουμε το κακό";

Μήπως εμείς δεν είμαστε εκείνοι που "γίναμε" αγάδες και πασάδες στην θέση άλλων αγάδων και πασάδων; Μήπως εμείς δεν επιτρέψαμε σε κοτζαμπάσηδες, μπέηδες, κουμπάρους, και μπατζανάκηδες να νέμονται τον δικό μας παραγόμενο πλούτο και μάλιστα εις βάρος μας;

Μήπως όλα τα κακώς κείμενα που σήμερα βιώνουμε και αντιμετωπίζουμε, δεν είναι αποτέλεσμα της παιδείας και του πολιτισμού που εμείς επιλέξαμε ως δικά μας - και μάλιστα νιώθουμε και υπερήφανοι γι' αυτά;

Αυτή λοιπόν είναι η ποιότητά μας και όλα εκείνα που μάς προσδιορίζουν ως λαό συνολικά και ως πρόσωπα; Σίγουρα όχι. Διαφορετικά κανένας μας δεν θα μοχθούσε για να επιτύχει κάτι καλλίτερο. Πρέπει όμως να ομολογήσουμε την αποτυχία μας (οικονομική, κοινωνική, πολιτική, πολιτισμική κ.λπ.). Μόνον έτσι βρίσκονται λύσεις! Και το ιστορικό παράδειγμα δεν επιδέχεται διαφορετικές ερμηνείες, έστω κι αν υπάρχουν ή μπορούν να αναπτυχθούν πλήθος προσεγγίσεων.

Μπορεί λοιπόν το "ΟΧΙ" ως λέξη να έχει συμβολική σημασία - ιδιαίτερα για τους έλληνες - λαμβάνει όμως πρακτική αξία (και αυτό είναι πολύ πιο σημαντικό), όταν εμείς οι ίδιοι κάνουμε πράξη την υπέρβαση όχι μόνο στις "εσωτερικές" μας αναζητήσεις, αλλά και μέσα στην καθημερινότητα, κερδίζοντας μικρές ή μεγάλες μάχες με πρόσωπα, θεσμούς, αντιλήψεις και πρακτικές που μας εχθρεύονται, που μας υποβιβάζουν, που μας καταδυναστεύουν και επιθυμούν την κοινωνική μας εξόντωση.