Η ρωσική νέα τάξη πραγμάτων κι ο γερμανικός παράγοντας

«Η Ευρώπη πρέπει να αποδεχθεί το γεγονός ότι η Τουρκία έχει αναδειχθεί σε κυρίαρχη δύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο, είτε μας αρέσει είτε όχι» γράφει ο 77χρονος πρώην καγκελάριος της Γερμανίας και νυν υπάλληλος της Gazprom Γκέρχαρντ Σρέντερ στο βιβλίο του με τίτλο «Η τελευταία ευκαιρία»· με τον αμφιλεγόμενο Γρέγκορ Σέλγκεν να το συνυπογράφει, προσδίδοντας έτσι ακαδημαϊκό κύρος κι εξασφαλίζοντας πωλήσεις.

Τα αποσπάσματα του βιβλίου με τα οποία κατακλύσθηκε ο περιοδικός τύπος στην χώρα μας και στην Τουρκία, τις τελευταίες ημέρες, μου έφεραν στο νου τα λόγια του μεγάλου και σπουδαίου Σατωβριάνδου αναφορικά με την Τουρκία: «Το να προσπαθείς να εκπολιτίσεις την Τουρκία, δίνοντάς της ατμόπλοια και σιδηροδρόμους, εκπαιδεύοντας τον στρατό της και τον στόλο της, δεν σημαίνει ότι επεκτείνουμε τον πολιτισμό στην Ανατολή αλλά, ότι εισάγουμε τη βαρβαρότητα στη Δύση.»

Η αναπόφευκτη σύγκριση ανάμεσα στο σκεπτικό του ενός και του άλλου, καταλήγει απογοητευτική για τον πρώην καγκελάριο. Οι απόψεις του, ακόμη κι ο τρόπος γραφής του που μοιάζει περισσότερο με τουριστική καταχώρηση σε διαφημιστική φυλλάδα, δεν μας δίνει την εικόνα μιας συγκροτημένης πολιτικής σκέψης η οποία μάλιστα θέλει να εκφράζει ένα «ισχυρό πολιτικό ρεύμα» μέσα στην Ευρώπη.

Το πρόβλημα είναι η ιδιότητα του κυρίου Σρέντερ. Ως φορέας των ρωσικών συμφερόντων - θλιβερή κατάληξη για έναν πρώην Γερμανό καγκελάριο - ούτε καν το δικαίωμα στην προσωπική άποψη δεν του επιτρέπεται. Η κεντρική ιδέα του βιβλίου του είναι η αντίληψη της Ρωσίας για την «νέα τάξη πραγμάτων» όπως την φαντασιώνεται, και οι ευσεβείς της πόθοι περί κυριαρχίας οικονομικής, πολιτικής, γεωγραφικής και πολιτιστικής. Μία νέα τάξη πραγμάτων όπου η αυθαιρεσία και το έγκλημα δεν επιφέρουν έννομες και ηθικές συνέπειες. Μία νέα τάξη πραγμάτων κατά την οποία ο ανίσχυρος θα υποκύπτει στις ορέξεις του ισχυρού.

Θα πρέπει κάποιος να υπενθυμίσει στον κ. Σρέντερ πως η Γερμανία ήταν εκείνη που άνοιξε τις πύλες της Ευρώπης στη βαρβαρότητα. Αν η Τουρκία είναι ισχυρή σήμερα όπως υποστηρίζει, τούτο το οφείλει στην γερμανική συνδρομή και υποστήριξη καθώς, η Γερμανία - μαζί με την Ισπανία και την Ιταλία - εξοπλίζει την Τουρκία εναντίον δύο ευρωπαϊκών κρατών και όλης της Ευρώπης!

Θα πρέπει επίσης να επισημανθεί η συνεχιζόμενη γερμανική υποκρισία και απέναντι στο Ολοκαύτωμα αλλά και απέναντι στην γενοκτονία Αρμενίων και Ελλήνων από τους Τούρκους αφού ο γερμανικός παράγοντας σχεδίασε και ενορχήστρωσε την καταστροφή. Οι Γερμανοί δεν είναι φίλοι μας και η Γερμανία δεν είναι η ατμομηχανή της Ευρώπης. Είναι μία μαύρη τρύπα η οποία, νομοτελειακά, καταβροχθίζει την ενέργεια, τον μόχθο, τις ελπίδες και τα όνειρα κάθε Ευρωπαίου.

Αν ο κ. Σρέντερ επιθυμεί να βγει από τη ναφθαλίνη, οφείλει να στέκεται στο ύψος τουλάχιστον των προκατόχων του που, εν πάση περιπτώσει, και όραμα είχαν και ιδέες αλλά και τη θέληση να δημιουργηθεί ένας ενιαίος ευρωπαϊκός χώρος ασφάλειας κι ευημερίας. Τα πεπραγμένα του κ. Σρέντερ ποιά είναι;

Τέλος, ας συμβουλεύσει κάποιος το «ξανθό γένος» να είναι πιο προσεκτικό στους ανθρώπους που επιλέγει για το προμοτάρισμα των πολιτικών του θέσεων κι επιδιώξεων. Η επιλογή Σρέντερ κρίνεται μάλλον ατυχής.  

Ο εμβολιασμός και οι δομικές αδυναμίες της ΕΕ

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

 

Λόγω της συγκρότησής της η ΕΕ, ένα σύνολο 27 χωρών, τείνει να κινείται με αργούς ρυθμούς. Σε σχέση με την ανάληψη οικονομικού ρίσκου, κινείται πιο αργά από τις επιμέρους πλούσιες και ισχυρές χώρες που συμμετέχουν σε αυτήν.

Μέσα στην ΕΕ, υπάρχει η ανάγκη διαβούλευσης με πολλές εθνικές κυβερνήσεις ─που έχουν διαφορετικές προτεραιότητες και στόχους─ πριν ο εκτελεστικός βραχίονας της Ένωσης, δηλαδή η Κομισιόν, μπορέσει να εφαρμόσει την κοινή θέση που έχει αποφασιστεί.

Η δομική αδυναμία

Στην παρούσα συγκυρία, το γεγονός ότι οι χώρες της ΕΕ υιοθέτησαν μία κοινή προσέγγιση στο θέμα του εμβολιασμού για να αποφύγουν τον εθνικισμό του εμβολίου, μπορεί να μην ικανοποίησε κάποιους.

Είναι εύκολο να φανταστεί κάποιος το τι θα συνέβαινε αν κάποιες ισχυρές χώρες, όπως η Γερμανία ─έδρα της BioNTech─ χρησιμοποιούσαν την οικονομική ισχύ τους για να εξασφαλίσουν περισσότερες δόσεις του εμβολίου. Τα ευρωπαϊκά σχίσματα θα ενεργοποιούνταν και θα υπήρχε σύγκρουση Βορρά και Νότου ή Ανατολής και Δύσης, με αποτέλεσμα να υπάρξουν πολιτικές εντάσεις, ισχυρότερες από αυτές της κρίσης του ευρώ.

Όμως, οι 27 έμειναν στην κοινή προσέγγιση για τον εμβολιασμό και ανέθεσαν στην Κομισιόν να προμηθευτεί το εμβόλιο. Αυτό αποτέλεσε τον πρώτο παράγοντα καθυστέρησης του εμβολιασμού. Η πρόθεση των 27 ήταν καλή, αφορούσε μεγάλα συμβόλαια για αγορά των εμβολίων κάτω από τις καλύτερες δυνατές συνθήκες. Αλλά, όπως είναι γνωστό, ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις.

Αυτό που δεν μπόρεσαν να υπολογίσουν οι 27, είναι οι αδυναμίες της Κομισιόν, την οποία άλλωστε οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει. Η Κομισιόν δεν έχει φτιαχτεί για να πραγματοποιεί μεγάλες διεθνείς προμήθειες, ιδιαίτερα για προϊόντα που βρίσκονται στα στάδια της έρευνας και της προετοιμασίας της παραγωγής, όπως είναι τα εμβόλια. Πολύ περισσότερο, όταν όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα καθεστώς ολιγοπωλιακής αγοράς, όπως είναι η φαρμακευτική αγορά που κυριαρχείται από έναν μικρό αριθμό εταιρειών.

Η Κομισιόν είναι συνηθισμένη σε διαγωνισμούς για προμήθειες που αφορούν τη λειτουργία της ίδιας και για να επιτηρεί τα συμβόλαια και τις διαδικασίες των κρατών μελών της ΕΕ, για σχέδια που χρηματοδοτούνται από κοινοτικούς πόρους.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, να εισέλθει η Κομισιόν σε μία διαδικασία «μη ανακοινώσιμων συμβολαίων» με τις φαρμακευτικές, γιατί απλά, θα θίγονταν το κύρος της αν έρχονταν στην επιφάνεια.

Βέβαια, δεν υπάρχουν ψευδαισθήσεις ότι η ΕΕ και η Κομισιόν θα είχαν τις ικανότητες του αμερικανικού Δημοσίου να λειτουργούν σε αυτές τις περιπτώσεις με τη λογική της Operation Warp Speed, δηλαδή με μία γρήγορη, αποφασιστική και πιθανόν ακριβή ώθηση, για να επιτευχθεί ένας νέος στόχος. Φάνηκε όμως ότι δεν είχε και τις δυνατότητες της βρετανικής δημόσιας διοίκησης, η οποία είναι εξοικειωμένη με μεγάλα συμβόλαια, όπως αυτό του Τούνελ της Μάγχης.

Το αποτέλεσμα ήταν, ότι οι Βρετανοί κινήθηκαν μόνοι τους και ξεκίνησαν την εμβολιαστική τους καμπάνια με κανονικούς ρυθμούς. Η Γερμανία κινήθηκε εν μέρει και μόνη της, η Ουγγαρία και η Τσεχία προσεγγίζουν και το ρωσικό εμβόλιο με δική τους πρωτοβουλία, ενώ η Κύπρος έχει προσεγγίσει το Ισραήλ.

Από εκεί και πέρα, η κατάσταση στην ΕΕ εξακολουθεί να είναι «τρικυμιώδης», στην καλύτερη περίπτωση. Στις Βρυξέλλες όλοι ελπίζουν ότι θα υπάρξουν στο αμέσως προσεχές διάστημα, περισσότερες εγκρίσεις εμβολίων και ότι η παραγωγή θα αυξηθεί.

Οι προσδοκίες για την Ευρωζώνη ─όπως και για τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο─ είναι ότι οι εμβολιασμοί θα έχουν προχωρήσει αρκετά μέχρι τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο, ώστε να χρειάζονται πλέον, μόνο ήπιοι περιορισμοί στην οικονομική δραστηριότητα, όταν θα αυξηθούν οι εποχιακοί κίνδυνοι διασποράς του ιού στα τέλη του 2021.

Αυτή η ελπίδα βασίζεται στην υπόθεση ότι, πολλά από τα εμβόλια είναι, ή παραμένουν, επαρκώς αποτελεσματικά ─ή μπορούν να ενισχυθούν για να είναι αποτελεσματικά─ για την αντιμετώπιση των μεταλλάξεων του ιού.

Οι πολιτικές διαστάσεις

Σε πολιτικό επίπεδο, στην ΕΕ υπάρχει νευρικότητα, λόγω επικείμενων εκλογών μέσα στο 2021. Υπάρχουν κίνδυνοι αύξησης της επιρροής των ακροδεξιών εθνικιστικών κομμάτων σε διάφορες χώρες, λόγω της αποτυχίας των εμβολιαστικών προγραμμάτων.

Βουλευτικές εκλογές θα γίνουν στην Ολλανδία στις 17 Μαρτίου, στη Βουλγαρία στις 4 Απριλίου, στην Κύπρο στις 23 Μαΐου, στη Γερμανία στις 26 Σεπτεμβρίου και στην Τσεχία στις 8-9 Οκτωβρίου. Αν οι προσπάθειες στη Ρώμη για τον σχηματισμό νέας κυβέρνησης υπό τον Μάριο Ντράγκι αποτύχουν, τότε και η Ιταλία θα οδηγηθεί σε εκλογές μέσα στον Ιούνιο.

Στη Γερμανία, το ακροδεξιό AfD δύσκολα θα μπορέσει να εκμεταλλευτεί το γεγονός ότι η ΕΕ και η γερμανική κυβέρνηση απέτυχαν στα σχέδια εμβολιασμού, στο βαθμό που ενώ ασκεί κριτική και στην Άνγκελα Μέρκελ και στην ΕΕ, συστηματικά απαξιώνει τους κινδύνους που προκύπτουν από τον COVID-19.

Η Γαλλία θα έχει προεδρικές εκλογές τον Απρίλιο και Μάϊο του 2022. Ενώ μέχρι τώρα η κυβέρνηση Μακρόν διατηρούσε τον πλήρη έλεγχο των εξελίξεων, οι αστοχίες στο lockdown και στην εμβολιαστική πολιτική, δημιουργούν νέα δεδομένα.

Η Μαρί Λεπέν ενισχύεται μέσα από το αφήγημα ότι η ΕΕ είναι αργή και αναποτελεσματική στο θέμα του εμβολιασμού και έτσι, μειώνει τη διαφορά της από τον Εμανουέλ Μακρόν. Υπάρχουν δημοσκοπήσεις που δείχνουν τους δύο υποψηφίους να παλεύουν στήθος με στήθος για την πρώτη θέση στον πρώτο γύρο, ενώ στον δεύτερο γύρο, η υπεροχή του Μακρόν έχει μειωθεί.

Ωστόσο, οι πολιτικοί κίνδυνοι που προαναφέρθηκαν είναι υπαρκτοί, αλλά και αναστρέψιμοι. Η επιτάχυνση των διαδικασιών εμβολιασμού τους επόμενους μήνες, αναμένεται να λειτουργήσει προς αυτή την κατεύθυνση.

Ο χώρος της νεκροπολιτικής

Οι αισιόδοξοι ευρωπαϊστές θεωρούν ότι μπορεί η ΕΕ να είναι αργή στις αντιδράσεις της, έχει μάθει όμως να λειτουργεί συλλογικά.

Να υπενθυμίσουμε ότι στις αρχές της πανδημίας τον Μάρτιο του 2020, η ΕΕ λειτούργησε με τη λογική «ο καθένας μόνος του», χωρίς να επιδείξει αλληλεγγύη στην Ιταλία και την Ισπανία που επλήγησαν περισσότερο. Έπρεπε να υπάρξουν έντονες διαμαρτυρίες από διάφορες χώρες, ακόμη και νύξεις για αποχώρηση από την ΕΕ, για να υπάρξουν δείγματα ευρωπαϊκής αλληλεγγύης.

Η απόφαση για κοινή αντιμετώπιση της πανδημίας και της οικονομικής ύφεσης που προέκυψε, οδήγησε στη δημιουργία του Ταμείου Ανάκαμψης της ΕΕ που θα διαχειριστεί 750 δις ευρώ. Αλλά και εδώ, η ανεπάρκεια και οι καθυστερήσεις περισσεύουν.

Οι αποφάσεις για το Ταμείο Ανάκαμψης έχουν ληφθεί το καλοκαίρι του 2020, όταν οι χώρες της ΕΕ έβγαιναν από το πρώτο κύμα της πανδημίας. Τώρα οι χώρες βρίσκονται στο δεύτερο κύμα της πανδημίας και μέχρι τον Ιούνιο, θα έχουν μπει και στο τρίτο κύμα της πανδημίας, αν υπάρξει. Η ΕΕ όμως, θα περιμένει να αποφασίσει τον Ιούνιο τους όρους ενεργοποίησης ενός πακέτου, το οποίο μπορεί να ήταν επαρκές για να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της πανδημίας εκείνη την εποχή, αλλά είναι αμφίβολο αν μπορεί να αντιμετωπίσει τις συνέπειες που θα έχουν συσσωρευτεί μέχρι το καλοκαίρι.

Οι αισιόδοξοι ευρωπαϊστές θεωρούν επίσης ότι, η απάντηση της ΕΕ στην πανδημία είναι πιο αποτελεσματική σε σύγκριση με άλλες χώρες. Υποστηρίζουν ότι το ποσοστό των θανάτων από τον ιό στην Ευρωζώνη είναι 20% χαμηλότερο από αυτό των ΗΠΑ και 30% χαμηλότερο από αυτό του Ηνωμένου Βασιλείου. Η εικόνα για την Ευρωζώνη είναι ανισομερής, αφού κάποιες χώρες όπως η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία έχουν πληγεί πολύ περισσότερο από τις υπόλοιπες.

Οι σύγχρονες κοινωνίες της Δύσης εξετάζουν τα θέματα των θανάτων από την πανδημία, με μία σχετική ευκολία. Γιατί το νομικό πλαίσιο που καθορίζει τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος, αποδίδει ευθύνες μόνο κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Επομένως, τα όρια της νεκροπολιτικής είναι τέτοια που να μην υπάρχουν πολιτικές ευθύνες. Κατά τη διατύπωση του φιλόσοφου Achille Mbembe, η νεκροπολιτική αποτελεί την ύστατη έκφραση της κυριαρχίας, η οποία βασίζεται σε μεγάλο βαθμό, στην εξουσία και στη δυνατότητα να επιβάλλει το ποιος μπορεί να ζήσει και το ποιος μπορεί να πεθάνει.

Το κυρίαρχο αφήγημα των ελίτ είναι ότι ο κορωνοϊός πλήττει τους πάντες, χωρίς διακρίσεις. Ωστόσο, η νεκροπολιτική αποκαλύπτεται από το γεγονός ότι ο κορωνοϊός δεν επηρεάζει τον καθέναν με τον ίδιο τρόπο. Τον Μάρτιο και τον Απρίλιο στην Ιταλία και αλλού, υπήρχαν διαμάχες για το ποιοι πρέπει να προηγηθούν στην περίθαλψη και στις ΜΕΘ, με την προτεραιότητα να δίνεται στους νέους για να ζήσουν και στους γηραιότερους για να πεθάνουν.

Υπήρξαν ηγέτες όπως ο Τραμπ και ο Μπολσονάρο που επέμεναν ότι η οικονομία δεν έπρεπε να σταματήσει και ο ιός ήταν εύκολα αντιμετωπίσιμος, ενώ οι καραντίνες ήταν αχρείαστες, άποψη άλλωστε που συμμερίζονταν και ο Μπόρις Τζόνσον, στα πρώτα στάδια. Από τις αποφάσεις αυτές πέθαναν χιλιάδες άνθρωποι, όμως δεν υπάρχουν ευθύνες.

Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που βασίζεται στην άνιση κατανομή των ευκαιριών για να ζήσει κάποιος ή να πεθάνει. Η λογική της θυσίας βρίσκονταν πάντα στην καρδιά του νεοφιλελευθερισμού που λειτουργούσε πάντα με την ιδέα ότι κάποιοι αξίζουν περισσότερο από κάποιους άλλους. Και δεν πρέπει να παραβλέπουμε το γεγονός, ότι η ΕΕ αποτελεί ένα από τα κυριότερα hubs του νεοφιλελευθερισμού σε παγκόσμια κλίμακα.

Και ακριβώς αυτές οι νεοφιλελεύθερες εμμονές της ΕΕ οδήγησαν παλαιότερα, σε πολιτικές αποφάσεις ιδιωτικοποίησης των συστημάτων υγείας και αποδυνάμωσής τους. Οδήγησαν αργότερα σε απουσία αλληλεγγύης όταν κατέρρεαν τα κορεσμένα συστήματα υγείας της Ιταλίας και της Ισπανίας και οδηγούν και σήμερα σε καθυστερήσεις στους εμβολιασμούς και στη διανομή των οικονομικών πόρων, με αποτέλεσμα, ο αριθμός των ατόμων που θα πεθάνουν ή θα φτωχύνουν, με αποτέλεσμα να γίνουν πιο ευάλωτοι σε μετέπειτα εξελίξεις της πανδημίας-να συνεχίσει να αυξάνεται.

link άρθρου: https://www.geoeurope.org/2021/02/05/o-emboliasmos-kai-oi-domikes-adynamie/

«No ships, no troops, no flags»

Σαν σήμερα πριν από εικοσιπέντε χρόνια γραφόταν μία από τις πιο μελανές σελίδες στην Ιστορία της χώρας μας με την πτώση του ελικοπτέρου του Πολεμικού μας Ναυτικού, τον χαμό των τριών αξιωματικών μας και τα όσα ακολούθησαν στη συνέχεια. Η τελευταία πράξη του δράματος των Ιμίων - διότι περί δράματος πρόκειται - παίχτηκε στην Βουλή των Ελλήνων (1/2/96), πριν καν περάσουν 24 ώρες!, με πρωταγωνιστή τον τότε Πρωθυπουργό για τον οποίον η Ιστορία επιφυλάσσει τη θέση που αξίζει σε ανθρώπους του είδους του.

Όπως κι αν δω τα πράγματα και με την ευχέρεια της χρονικής απόστασης που πάντα αφήνει χώρο σε μια πιο ψύχραιμη και λογική ματιά, μου είναι αδύνατο να ξεχάσω τα πρόσωπα των ηρωικών πληρωμάτων των Φ/Γ «Ναβαρίνο», «Έλλη», «Θράκη», του Α/Τ «Θεμιστοκλής» κι όλων των αξιωματικών και ναυτών όλων των πλοίων μας που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή (πολλούς από τους οποίους γνώρισα λίγες μόλις εβδομάδες αργότερα) αποφασισμένοι να υπερασπιστούν όχι τα χώματα και τα νερά της πατρίδας μας, μόνο, αλλά το ίδιο μας το είναι! Η «κρίση των Ιμίων» δεν ήταν ποτέ ζήτημα «δύο βράχων στο νερό»! Στο «πεδίο» βρισκόταν εκτεθειμένο κάθε μας ιερό και κάθε μας όσιο.

Το ξημέρωμα εκείνης της ημέρας, της ημέρας που προηγήθηκε της αδιανόητης κυβερνητικής και όχι εθνικής «ευγνωμοσύνης» προς την κυβέρνηση των Η.Π.Α., δεν χάσαμε 3 αξιωματικούς. Χάσαμε ένα κομμάτι της ψυχής μας. Αφεθήκαμε παθητικά στον παρά φύσιν βιασμό μας κι έπειτα, δίχως αιδώ, ευχαριστήσαμε τους βιαστές μας, αναγνωρίζοντας στη Μαδρίτη και στο Ελσίνκι αργότερα, «ζωτικά τους συμφέροντα» στις δικές μας θάλασσες! Το δικαίωμα δηλαδή να μας βιάζουν κατά την διάθεσή τους.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και από τεχνικούς όρους που οι απλοί πολίτες «δεν καταλαβαίνουμε» αλλά, δεν έχουν και καμία απολύτως αξία για κανέναν. Οι γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο αν υφίστανται, δεν υφίστανται εξαιτίας του επεκτατισμού της Τουρκίας παρά ως απόρροια της δικής μας πολιτικής ανικανότητας.

Θυμάμαι, να ακούω έκπληκτος από τον εξώστη της αίθουσας της Ολομέλειας, τον τότε Πρωθυπουργό να ευχαριστεί την κυβέρνηση των ΗΠΑ όταν, όλοι είχαμε αντιληφθεί τον ρόλο των αμερικανών πριν και κατά τη διάρκεια των γεγονότων εκείνων των ημερών. Λίγες ώρες πιο πριν, δεν είχαμε χάσει έναν «βράχο στην θάλασσα» - τούτο δεν συνέβη ποτέ, αλλά, τρεις γιους! Τρεις γιους τους οποίους έφτυσαν κατάμουτρα ο τότε Πρωθυπουργός και ο τότε - συνεπής στην οικογενειακή του παράδοση - Υπουργός των Εξωτερικών. Και οι δύο εξακολουθούν και θα εξακολουθούν να αμείβονται και να τιμώνται από όλους μας για τις «υπηρεσίες» που «πρόσφεραν» στην πατρίδα και το έθνος!

Ο τουρκικός επεκτατισμός ως επακόλουθο του (παν)τουρκισμού, είναι ό,τι χειρότερο έχει να επιδειχθεί στην ιστορία της ανθρωπότητας από ανεμομαζώματα που φθονούν την ευημερία, τον πλούτο, την παράδοση και τον πολιτισμό όλων των λαών της γης χωρίς εξαίρεση. Έλαχε στη μικρή Ελλάδα να αποτελεί το πρώτο και κύριο ανάχωμα στην αποτροπή κάθε επίθεσης πολιτισμικής ή εδαφικής όμως, μόνη της δεν θα καταφέρει πολλά. Κι η Γερμανία μόνη της δεν μπορεί να καταφέρει πολλά. Κι η Γαλλία το ίδιο. Κι η Ιταλία και κάθε άλλη χώρα της Ευρώπης.

Ας μην έχουμε καμία αμφιβολία επ’ αυτού ούτε εμείς, ούτε και οι αφελείς ευρωπαίοι που υπονομεύουν την κοινή μας ασφάλεια - βλέπε Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, Μάλτα, Ουγγαρία - και με άγνοια του κινδύνου, εμμένουν με συνέπεια σε μια κακώς εννοούμενη εξασφάλιση διμερών σχέσεων και συμφερόντων που εκ των πραγμάτων δεν στέκει ικανή να αντιμετωπίσει και να διαχειριστεί την έχθρα και το μίσος που τρέφουν οι τούρκοι ισλαμιστές, εθνικιστές κι εθνολαϊκιστές για όλους μας.

Οι τούρκοι δεν θα ησυχάσουν έως ότου κατορθώσουν να επανακτήσουν τουλάχιστον τα εδάφη που κατείχε η Οθωμανία. Κι αυτή θα είναι μόνον η αρχή. Με το ζόρι, με το καλό, με τα όπλα ή με τον τηλεοπτικό τουρκοπολιτισμό και τα λοιπά… αλατοπιπερώματα. Συνεπώς, δεν ομιλούμε για μία «μετεξελισσόμενη επιθετικότητα της οποίας τα ακραία όρια είναι δύσκολο να αποσαφηνισθούν»… κατά την φρασεολογία των λεγόμενων «εκσυγχρονιστών» που εξακολουθούν να υπάρχουν και να δρουν ανάμεσά μας… για όσους τους θυμούνται και τους αναγνωρίζουν.

Η διπλωματία όμως έχει τα όριά της. Και τα όρια αυτά εξαντλούνται στο σημείο υπεράσπισης και διασφάλισης της εθνικής κυριαρχίας. Και εθνική κυριαρχία το υπογραμμίζω, δεν είναι μόνον τα χώματα, τα νερά και οι αιθέρες. Είναι και ο πολιτισμός, η ιστορία, ο τρόπος ζωής, το παρόν και το μέλλον.

Όσο θρέφουμε φίδια στον κόρφο μας, δεν μπορούμε να περιμένουμε προκοπή. Το είπαν άγιοι άνθρωποι και οι σοφοί του λαού μας πολύ πριν από εμένα. Επομένως, δεν μοιράζομαι μαζί σας καμία νέα ιδέα και τίποτε το καινούριο.

Το κακό με εμάς τους έλληνες είναι η προχειρότητά μας. Διαρκώς ευκαιριακοί, δίχως σχέδιο και δίχως όραμα για το μέλλον, καταλήγουμε μοιραίοι για εμάς και τους επόμενους. Οι δε 300 πρώτοι μας (συν γυναιξί και τέκνοις) - συμβολικά κι ουσιαστικά - αποκομμένοι τελείως από το υπόλοιπο σώμα, βολεμένοι μέσα στον βαθύ τους ύπνο, τα προνόμια, τα πάθη και τις ιδεοληψίες τους, αδυνατούν να δουν την πραγματικότητα κι εμείς τους χειροκροτούμε και τους ζητωκραυγάζουμε γιατί… τα πιάσαμε τα λεφτά μας… τι κι αν προέρχονται από part time opportunities, επιδόματα και παροχές;

Παρ’ όλα αυτά, καταφέραμε πολλά. Ανήκουμε στην Δύση, έχουμε τρόπους, έχουμε σπίτια κι αυτοκίνητα, ταξιδεύουμε από εδώ κι από εκεί με ελευθερία… πήραμε και κανά δυο νόμπελ αλλά, εκστασιαζόμαστε με το μπιγκ μπράδερ και το σερβάιβορ! Μας αρέσει πολύ η δημιουργική απασχόληση. Ρουφιανεύουμε ο ένας τον άλλον, βάζουμε εμπόδια αναμεταξύ μας, ζηλεύουμε την επιτυχία και χαιρόμαστε με την αποτυχία… Μιλάμε πολύ κι ακούμε λίγο! Πράγματι, καταφέραμε πολλά!

Αυτή η Ελλάδα γιορτάζει τα 200 της χρόνια από την Επανάσταση; Επανάσταση απέναντι σε τί;

Δεν με νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι λαοί. Ούτε πως σκέφτονται, ούτε τι θέλουν. Με νοιάζει όμως το τι κάνουμε εμείς. Εικοσιπέντε χρόνια μετά αποδεικνύεται ιστορικά πως δεν κάνουμε τίποτε σωστά. Τίποτε δεν έχουμε μάθει. Και η ευθύνη μάς βαραίνει όλους. Η αναπόφευκτη σύγκρουση στο εγγύς μέλλον θα είναι οικονομική, θρησκευτική και πολιτισμική. Μέχρι το επόμενο δράμα λοιπόν. Εκτός κι αν….