Πότε θα μιλήσουμε για τον σκοταδισμό της λεγόμενης διανόησης;

 

Πριν λίγες ημέρες, κι ενώ διανύουμε ήδη το έτος των εορτασμών από τα διακόσια χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης, συμμετείχα σε έναν διάλογο με αντικείμενο ένα μικρό απόσπασμα από το πρόσφατο άρθρο του Νίκου Δήμου με το οποίο, ούτε λίγο ούτε πολύ, προσπαθεί να μας δείξει ότι η Εκκλησία αντιπροσώπευε κι αντιπροσωπεύει τον σκοταδισμό και την οπισθοδρόμηση, βλάπτοντας εν πολλοίς το εθνικό συμφέρον(!).

Ποιό το διακύβευμα; Οι εμβολιασμοί και η υποστήριξη των πολιτικών επιλογών της Κυβέρνησης καθώς, η τελευταία δεν καταφέρνει να πείσει - όχι αναίτια - μία μεγάλη μερίδα του ελληνικού πληθυσμού. Έτσι λοιπόν, ως σημαντικός και σπουδαίος διανοητής είναι, στο ψευτοδίλημμα «με εμάς ή με τους άλλους» προσπαθεί να απαξιώσει τους μεν σε σχέση με τους δε.

Ο ίδιος, μιλά για έρευνα κι αναζητά την κριτική σκέψη και τον ορθό λόγο όμως - την ίδια ώρα, κάπως ανορθόδοξα μας τα λέει και τα παρουσιάζει, σερβίροντάς μας τελικά μία σούπα άνοστη και κρύα.

Η γνώμη που εξέφρασα - κι ενόχλησε - κάποιους από τους συνομιλητές μου, στηριζόταν στην έκδηλη υποκειμενικότητά του, την ελλιπή γνώση του επί συγκεκριμένων παραμέτρων (π.χ. γλωσσολογικών σε ό,τι αφορά στο εν λόγω απόσπασμα) καθώς, και στην αίσθησή μου περί εξυπηρετούμενης σκοπιμότητας.

Προφανώς και πρόθεσή του δεν ήταν και δεν είναι η συνδρομή στον δημόσιο διάλογο έτσι, ώστε όσοι δεν γνωρίζουν ή αμφιβάλλουν να έχουν ένα σημείο αναφοράς, ένα μπούσουλα, ένα κίνητρο, εν πάση περιπτώσει κάτι για να ψάξουν τα πράγματα λίγο περισσότερο αλλά, η επίθεση - μέσω της εκκλησίας - στο θρησκευτικό αίσθημα όλων εκείνων που βρίσκουν στην πίστη μία κάποια ηρεμία. Από την άλλη μεριά της παλάντζας, τοποθετεί την επιστήμη με το «ειδικό» της βάρος έτσι, ώστε καταδειχθεί η «συγκριτική διαφορά», αρνούμενος να δει το οφθαλμοφανές: Η «επιστήμη» κατάντησε reality show κι οι θεράποντές της μεταμορφώθηκαν σε τηλεοπτικούς μαϊντανούς. Για ποιόν διαφωτισμό ομιλεί;

Με μία κατ’ επίφαση αγωνία περί ποιότητας της παρεχόμενης παιδείας - άραγε ποιοί οι αγώνες του; - επιχειρεί να ενισχύσει τα γραφόμενά του με την περιγραφή της πραγματικότητας που όλοι γνωρίζουμε κι αναγνωρίζουμε, κανείς όμως δεν τολμά να αλλάξει! Κάπου πήρε το μάτι μου και τον ... ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Σιγά μην τον άφηνε απ' έξω... είναι η πλέον trendy αντίληψη περί τεκμηρίωσης.

Χαρακτήρισα το άρθρο του προβληματικό στη δομή και στο περιεχόμενο, εντοπίζοντας όλες εκείνες τις εκτιμήσεις και τα στερεότυπα του γραπτού του λόγου που η ίδια η Ιστορία και η επιστημονική έρευνα έχουν διαψεύσει.

Αντίθετα, κάποιοι εκ των συνομιλητών μου, το βρήκαν άριστο, περιεκτικό κι ακριβές. Όταν όμως τους ρώτησα πως μπορεί να αμφισβητηθεί η «αυθεντία» του κι όταν εξ αφορμής του αποσπάσματος, αναφέρθηκα ονομαστικά σε παραδείγματα Φαναριωτών (ας πούμε διανοούμενων και πεφωτισμένων) που με τα έργα τους κατέδειξαν ό,τι χειρότερο έχει να επιδείξει ο Ελληνισμός, κι όταν επεσήμανα - λόγω της προσωπικής μου εμπειρίας - πως η χρήση της γλώσσας κατά την Οθωμανική περίοδο αλλά και κάθε φορά, είναι διαφορετική σε σύγκριση με τη χρήση της γλώσσας στην Ελλάδα και το παρόν, η αντίδρασή τους με εξέπληξε δυσάρεστα... και με εξέπληξε δυσάρεστα διότι άνθρωποι με γνώσεις, δύναμη πνεύματος και με επαγγελματική/κοινωνική ταυτότητα που προϋποθέτει μία κάποια διαλεκτική ικανότητα, δεν επιτρέπεται να εμμένουν δογματικά στην διαχείριση πραγμάτων, προσώπων και γεγονότων κι ούτε είναι πρέπον να απαξιώνουν την οποιαδήποτε διαφορετική, τεκμηριωμένη όμως, θέση μόνο και μόνο επειδή δεν προέρχεται από έναν γνωστό δημοσιογράφο ο οποίος, παρά το έργο και τις περγαμηνές του, έχει προκαλέσει κατ’ επανάληψη αλγεινή εντύπωση με τα γραπτά του...

Όταν εκφράζουμε μία άποψη, δεν την εκφράζουμε για να πείσουμε κανέναν! Ούτε για να έχουμε κάτι να λέμε. Αντίθετα, την προσφέρουμε προς αξιολόγηση και συμμετέχουμε στον γενικότερο προβληματισμό με αγαθή πρόθεση για να βρούμε την αντικειμενική αλήθεια. Και μιλώ για εμένα.

Ο καθένας, ασφαλώς μπορεί να γράφει και να λέει ό,τι θέλει. Μπορεί και να πιστεύει ό,τι θέλει. Δεν χρειάζεται να συμφωνούμε. Η ίδια η Ιστορία γράφεται και ξαναγράφεται και κυκλοφορούν πολλές και διαφορετικές εκδοχές της. Επομένως, το ζήτημα δεν είναι να πειστεί κανείς, ούτε και να υπερισχύσουμε ενός διαλόγου στον οποίο όλοι συμμετέχουμε ισότιμα. Διαφορετικά, ο διάλογος δεν έχει νόημα.

Η Ελληνική Ιστορία και ιδιαίτερα η Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης, είναι η δική μας Ιστορία και οφείλουμε να αισθανόμαστε υπερήφανοι για τα μεγάλα και τα σπουδαία, όπως ακριβώς δικαιούμαστε να αισθανόμαστε απέχθεια κι αποτροπιασμό για όλες εκείνες τις βρομιές, τις ρουφιανιές, τις προδοσίες, τα μίση και τα πάθη. Κανείς δεν έχει το αποκλειστικό δικαίωμα της μίας ή της άλλης πλευράς. Όπως και να έχει, όλα ορίζουν ό,τι εμείς είμαστε σήμερα κι είναι βέβαιο, αν κοιταχτούμε στον καθρέπτη θα δούμε όλα εκείνα για τα οποία μπορούμε να υπερηφανευόμαστε αλλά, κι όλα εκείνα για τα οποία ντρεπόμαστε.

Κι ο Δήμου, ο κάθε Δήμου, κι εγώ και όλοι εσείς, είμαστε προϊόντα αυτής της Ιστορίας. Όλοι, είτε το θέλουμε είτε όχι, διαδραματίζουμε τον μικρό ή τον μεγάλο μας ρόλο. Με τις ευστοχίες μας και τις αστοχίες μας. Κάθε ρόλος είναι σημαντικός και στο τέλος τέλος η ιστορία δεν γράφεται από τους «διάσημους» και τους «δυνατούς» αλλά από τους «άσημους» και τους «αδύναμους» που ενίοτε αποφασίζουν και πράττουν.

Αν ο κ. Δήμου, είχε την ευγενή καλοσύνη και την διάθεση και την πρόθεση να συμβάλλει με το πνεύμα του στην παιδεία των Ελλήνων, τότε μετά χαράς όλοι θα τρέχαμε να τον συνδράμουμε. Από εκεί και ύστερα, ναι! Να συζητήσουμε για όλα όσα θα πρέπει να αλλάξουν ή να βελτιωθούν... με δίχως πάθη κι ανιδιοτέλεια, για να οδηγηθούμε σε ένα κάποιο αποτέλεσμα για εμάς κι όχι για να "γίνουμε" ή να δείχνουμε "Ευρωπαίοι".

Να μιλήσουμε για όλα! Καμία αντίρρηση. Όμως, διερωτώμαι, αναρωτήθηκε ποτέ ο κ. Δήμου αν με την αρθρογραφία του και τις πολιτικές του προτιμήσεις - αν, λέω αν - μάλλον αποτελεί μέρος του προβλήματος κι όχι της λύσης; Ή μήπως τα «μεγάλα πνεύματα» δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους τόσο ευτελείς συλλογισμούς;

Μία απάντηση στην κουτοπονηριά των ισλαμιστών

 

Η ολοένα κι αυξανόμενη επιθετική συμπεριφορά των ισλαμιστών απέναντι στον Χριστιανισμό - κυρίως, με ευθύνη της τουρκικής ηγεσίας που άγεται και φέρεται από τα ισλαμικά τάγματα, που δεν εκφράζουν σε καμία περίπτωση το ορθόδοξο Ισλάμ, έχει δώσει την ευκαιρία σε πλήθος αυτόκλητων ή μη φανατικών, να επιχειρούν σχεδόν καθημερινά την διαστρέβλωση της αλήθειας, με αντικειμενικό σκοπό το μπόλιασμα της αμφιβολίας και την παρουσίαση του Ισλάμ ως τη μόνη ορθή πίστη στην οποία όλοι οφείλουν να υποταχθούν είτε με το καλό είτε με το ζόρι. Στην Αφρική μιλούν οι ματσέτες και τα καλάσνικοφ. Στην Δύση, το instagram και το facebook…

Οι άνθρωποι αυτοί είναι τόσο άρρωστοι ώστε να μη μπορούν να αποφύγουν στοιχειώδη λάθη κατά το προμοτάρισμα των «ιδεωδών» τους. Την ημέρα των Χριστουγέννων για παράδειγμα, ένας από τους λογαριασμούς στο instagram που διατηρούνται γι’ αυτόν το σκοπό, προσπάθησε - όχι με επιτυχία πάντως - να αμφισβητήσει τη φύση του Ιησού χρησιμοποιώντας αποσπάσματα από την «Αγία Γραφή».

Στην προκειμένη περίπτωση, χρησιμοποιήθηκαν αποσπάσματα από τις Πράξεις των Αποστόλων από: α) την «Νέα Καινή Διαθήκη της Ιερουσαλήμ» (αμφιλεγόμενη έκδοση, μεταφρασμένη από τα γαλλικά κι όχι από το πρωτότυπο στα ελληνικά!) και β) την «Καινή Διαθήκη» της βιβλικής εταιρείας «Σκοπιά» (Μάρτυρες του Ιεχωβά) η οποία, ως γνωστόν, ναι μεν είναι χριστιανικού προσανατολισμού πλην όμως, δεν είναι καν Εκκλησία κι απέχει κατά πολύ από τις βασικές αρχές και τα δόγματα της χριστιανικής παράδοσης!

Χρήσιμη παρένθεση: Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ερντογάν ομιλεί για «σέκτες» κι όχι για Εκκλησίες κάθε φορά που αναγκάζεται να αναφερθεί στον Χριστιανισμό. Τούτο δεν δείχνει άγνοια της πραγματικότητας, αλλά πρόθεση απαξίωσης της χριστιανικής πίστης και παράδοσης, αφού η αντίστοιχη ισλαμική υπολείπεται και σε εύρος και σε βάθος και σε ποιότητα. Όμως, το θέμα του άρθρου δεν είναι η σύγκριση Χριστιανισμού - Ισλαμισμού και κλείνω την  παρένθεση εδώ. Ας πάμε στην ουσία:

Προς αποκατάσταση της βιβλικής αλήθειας λοιπόν, και σύμφωνα με το πρωτότυπο, τα σχετικά τρία αποσπάσματα έχουν ως εξής:

3/13: «ὁ Θεὸς του Αβραὰμ καὶ του ᾿Ισαὰκ καὶ του ᾿Ιακώβ, ὁ Θεὸς τῶν πατέρων ἡμῶν, ἐδόξασε τὸν παῖδα αὐτοῦ ᾿Ιησοῦν· ὃν ὑμεῖς μὲν παρεδώκατε καὶ ἠρνήσασθε αὐτὸν κατὰ πρόσωπον Πιλάτου, κρίναντος ἐκείνου ἀπολύειν·»

4/27: «συνήχθησαν γὰρ ἐπ᾿ ἀληθείας ἐπὶ τὸν ἅγιον παῖδά σου ᾿Ιησοῦν, ὃν ἔχρισας, ῾Ηρῴδης τε καὶ Πόντιος Πιλᾶτος σὺν ἔθνεσι καὶ λαοῖς ᾿Ισραήλ» 

4/30: «ἐν τῷ τὴν χεῖρά σου ἐκτείνειν σε εἰς ἴασιν καὶ σημεῖα καὶ τέρατα γίνεσθαι διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ ἁγίου παιδός σου ᾿Ιησοῦ»

Πρώτο σφάλμα. Οι μουσουλμάνοι και πολύ περισσότερο οι διαχειριστές τέτοιων σελίδων, τονίζουν διαρκώς πως η μελέτη του Κορανίου πρέπει να γίνεται στο αυθεντικό κείμενο, στην αραβική γλώσσα δηλαδή, αφού καμία γλώσσα δεν μπορεί να αποδώσει την αυθεντικότητα του πρωτότυπου, κατά τα λεγόμενά τους. Γιατί δεν δοκιμάζουν το ίδιο και σε ό,τι αφορά τον Χριστιανισμό; Γιατί δεν χρησιμοποιούν το πρωτότυπο στα ελληνικά; Ή έστω την έκδοση του Βασιλέως Ιακώβου την οποία χρησιμοποιούν οι αγγλόφωνοι αν το πρόβλημα είναι η γλώσσα; Γιατί δεν χρησιμοποιούν κείμενα τα οποία είναι πιστοποιημένα κι εγκεκριμένα από τις τρεις κυριότερες Εκκλησίες παρά ψάχνουν εδώ κι εκεί;

Δεύτερο σφάλμα: Το ζήτημα δεν είναι μόνο γλωσσολογικό. Για να εκτιμήσει κανείς την πίστη, την όποια πίστη, οφείλει να μελετήσει σε βάθος την παράδοση των ανθρώπων της. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει για το μεγαλύτερο ποσοστό των μουσουλμάνων καθώς  δεν μπορούν να καταλάβουν καλά - καλά τι λέει το Κοράνι!... πόσο μάλλον η Βίβλος ή όποιο άλλο ιερό κείμενο…

Τρίτο σφάλμα: Οι ισλαμιστές υποθέτουν πως απευθύνονται σε ανθρώπους δίχως κλασσική παιδεία όμως, προς απογοήτευσή τους και κλασσική παιδεία διαθέτουμε και μυαλό. Γνωρίζουμε επίσης την εκτίμηση που είχαν οι μεγάλοι μουσουλμάνοι φιλόσοφοι στην ελληνική γλώσσα και την ελληνική σκέψη όπως, επίσης και το σεβασμό που επεδείκνυαν απέναντι στον Χριστιανισμό, εν αντιθέσει με τους ζηλωτές του Ισλάμ που ούτε κλασσική παιδεία έχουν λάβει, ούτε και μπορούν να κατανοήσουν στοιχειωδώς την παγκόσμια διανόηση της οποίας δεν αποτελούν μέρος!!!

Και πάμε στο προκείμενο, τέταρτο σφάλμα: Τα αποσπάσματα τα οποία παραθέτουν για την ανάπτυξη της επιχειρηματολογίας τους, στο πρωτότυπο, αναφέρουν την λέξη «παιδί» κι όχι τις λέξεις «υπηρέτης» ή «δούλος». Στα ελληνικά, η λέξη «παιδί» μπορεί να σημαίνει υιός/κόρη και δεν είναι λάθος όπως, επίσης και οι λέξεις «υπηρέτης» και «δούλος», ως έννοιες, επιδέχονται κι άλλες ερμηνείες κατά τη χρήση τους κι ανάλογα με το συγκείμενο ή με το είδος της συνομιλίας.

Τούτο από μόνο του αρκεί ως απάντηση στους ισχυρισμούς τους. Όμως, θεολογικά δεν είναι καθόλου αρκετό, διότι αδυνατούν να αντιληφθούν πως εμείς οι άνθρωποι, ως δημιουργήματα του Θεού με πνοή από την πνοή Του, έχουμε καταστεί φορείς της θεϊκής του (άπειρης) υπόστασης. Όλοι οι άνθρωποι! Όχι μόνον οι χριστιανοί ή οι μουσουλμάνοι. Οι ισλαμιστές ούτε λίγο ούτε πολύ υποστηρίζουν - για να το φέρουμε στα γήινα - πως δεν είμαστε παιδιά του βιολογικού μας πατέρα, έστω κι αν κουβαλούμε τον γενετικό του κώδικα!

Ο υιός του Ανθρώπου είναι υιός του Θεού όπως κι εμείς είμαστε τέκνα Του. Μπορούμε να φτάσουμε στο ύψος του Ιησού; … Βεβαίως! Είναι ζήτημα επιλογής. Αλλά για να κατανοήσουμε τα θεϊκά και για να μιλήσουμε γι’ αυτά, προηγουμένως οφείλουμε να έχουμε κατανοήσει τα ανθρώπινα…

"Πνεύματα" και... φαντάσματα

Κι ενώ το ζήτημα περί διερευνητικών επαφών, ουσιαστικά το θέμα της εξομάλυνσης των σχέσεων με την Τουρκία παραμένει ανοικτό, οι τούρκοι αξιωματούχοι φαίνεται πως δεν αντιλαμβάνονται την ιστορική τους ευθύνη ούτε καν απέναντι στον ίδιο τους τον λαό! Μόλις προχθές δήλωνε εμφατικά ο Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας: «… Καθώς κάνουμε όλα αυτά τα βήματα, ειλικρινά λέμε, ενεργούμε με το πνεύμα του 1974. Έχουμε το πνεύμα του αείμνηστου Ετσεβίτ, του αείμνηστου Ερμπακάν και του αείμνηστου Τουρκές, και διατηρούμε αυτό το πνεύμα ζωντανό.» … προσπαθώντας για πολλοστή φορά να κατεβάσει το επίπεδο ολόκληρου του πολιτισμένου κόσμου στη χαμέρπεια του ισλαμισμού για να αναβαθμίσει έτσι τον εξτρεμισμό στο σημείο μίας τάχα πολιτικής ορθότητας (συνδιαλλαγής).

Η δήλωση του, μου θύμισε ένα παλαιό άρθρο του «αριστερού», μετέπειτα Πρωθυπουργού της Τουρκίας κι ενορχηστρωτή της κυπριακής τραγωδίας, Ετσεβίτ, παραμονές των Χριστουγέννων του ’54, υπό τον τίτλο: «Τουρκία: η πατρίδα του Αγίου Βασιλείου» με το οποίο αναφερόταν στα ποιοτικά γνωρίσματα των τούρκων.

«... είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, οι τούρκοι είναι μουσουλμάνοι...».

Η φράση αυτή είναι πραγματικά αξιοσημείωτη. Δεν περιγράφει μόνον την ταυτοτική συνάρτηση εθνικής συνείδησης και θρησκευτικής πίστης, δείχνει επίσης πως οι τούρκοι -  ισλαμιστές κι εθνολαϊκιστές - αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο.  

Ο συγγραφέας του άρθρου, με την αλαζονεία που διακρίνει την τουρκική έκφραση, κατά πρώτον αναδεικνύει το Ισλάμ σε κυρίαρχο στοιχείο της τουρκικής ταυτότητας κι απαξιώνει τεχνηέντως τον Χριστιανισμό. Κατά δεύτερον καθιστά κάθε μειονότητα (θρησκευτική, εθνική, πολιτισμική ακόμη ακόμη και γλωσσική) ανύπαρκτη κι επικαιροποιεί την ιδέα/επιδίωξη περί «ταυτοτικής καθαρότητας».

Κατ’ επέκταση, επιχειρεί να εγγράψει την εγκληματική δράση των τούρκων στη λήθη, νομιμοποιώντας την παραχάραξη της Ιστορίας και την εκμετάλλευση της πολιτιστικής κληρονομιάς των λαών της Μικράς Ασίας και των γύρω περιοχών (Αρμενίων, Ελλήνων κλπ) στον βωμό του τουρκισμού, επιβεβαιώνοντας παράλληλα την άποψη πολλών από εμάς ότι δεξιά κι αριστερά στην Τουρκία δεν υφίσταται. Ένα πράγμα μόνο υπάρχει: τουρκισμόςˑ ο οποίος, φέρεται πάνω στο άρμα του ισλαμισμού ως ηνίοχος!  

Αν τώρα ανατρέξει κανείς στην σχετική αρθρογραφία, με σκοπό την διερεύνηση των έργων και των ημερών των ισλαμιστών στην Τουρκία, θα βρει πλήθος όρων όπως, «φιλελεύθερο Ισλάμ», «μεταρρυθμιστικό Ισλάμ», «φιλοδυτικό Ισλάμ» «μετριοπαθές πολιτικό Ισλάμ» κλπ., όρους που επιχειρούν να περιγράψουν την φυσιογνωμία και τη συμπεριφορά του συστήματος εξουσίας στην γειτονική μας χώρα, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο πεδίο των διεθνών της σχέσεων και της εξωτερικής της πολιτικής. Καμία περιγραφή όμως δεν είναι δόκιμη.

Όλοι οι παραπάνω προσδιορισμοί, προϋποθέτουν ένα δημοκρατικό πλαίσιο διακυβέρνησης κι ο ισλαμισμός, δεν είναι συμβατός με την δημοκρατία. Άρα, δεν μπορεί να είναι φιλελεύθερος και σε καμία περίπτωση δεν διάκειται φιλικά προς την Δύση και τον πολιτισμό γενικότερα. Ο ίδιος, είναι ανίκανος να παράξει πολιτισμό! Αντίθετα μέσα από την διαστρέβλωση, την αυθαιρεσία, την βία και την όποια συγκρουσιακή πορεία που ακολουθεί κάθε φορά, φιλοδοξεί να υπερισχύσει και να επιβληθεί άνευ όρων. 

Η συγκεκριμένη δήλωση του Μεβλούτ Τσαβούσογλου είναι μία ακόμη καθαρή εκδήλωση της φασιστικής αντίληψης των τούρκων ισλαμιστών, η οποία διαμορφώθηκε συν τω χρόνω, τόσο από τις πολιτικές επιδιώξεις όσο κι από την θρησκευτική συνείδηση των θεράποντών της. Όσοι προσβλέπουν στην «αναβίωση» του κοσμικού χαρακτήρα της Τουρκίας μάλλον θα απογοητευθούν, διότι αυτός ο χαρακτήρας δεν υπήρξε ποτέ… Για την αποκατάσταση της αλήθειας, ο Άγιος Βασίλειος δεν γεννήθηκε στην Τουρκία αλλά στην Βυζαντινή Μικρά Ασία.

 

Σχετική αρθρογραφία:

1. https://www.tanea.gr/2020/12/15/politics/tsavousoglou-emeis-allazoume-ti-rota-stin-an-mesogeio/
2. http://ecevityazilari.org/items/show/121