Μετά την κατάπτυστη περίοδο διακυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (την οποία, παρεμπιπτόντως, οι νεότεροι δεν έζησαν και δεν γνωρίζουν, ενώ οι παλαιότεροι μάλλον έχουν ξεχάσει), τις ψευδαισθήσεις της εποχής Σημίτη, τις απογοητεύσεις της εποχής Καραμανλή, τις αποτυχίες των Παπανδρέου, Σαμαρά και λοιπών εγκάθετων και διεκπεραιωτών που οδήγησαν την Ελλάδα στη χρεοκοπία – όχι μόνον οικονομική, και σήμερα, την εποχή της εξαπάτησης Μητσοτάκη, πιστεύει στ’ αλήθεια κανείς ότι αυτό που έχουμε ανάγκη είναι ένα νέο κόμμα; Εγώ δεν το πιστεύω. Εκείνο που έχουμε ανάγκη είναι ένα νέο πολιτικό σύστημα. Ένα σύστημα διακυβέρνησης που θα αποκλείει πρόσωπα και νοοτροπίες οι οποίες, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, έχουν ζημιώσει τη χώρα και τους πολίτες της. Αυτή είναι η πρώτη και βασική επισήμανση και δεν λέω (γράφω) κάτι καινούριο.
Εδώ και τουλάχιστον δύο δεκαετίες βρισκόμαστε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Δεν διαθέτουμε τον πληθυσμό για να διασφαλίσουμε τα όρια του χώρου μας, μάς έχει αφαιρεθεί η οικονομική δυνατότητα να ζούμε αξιοπρεπώς, υπάρχουμε μέσα σε ένα κράτος εχθρικό προς εμάς, δίχως όραμα και δίχως προοπτική. Όσοι είναι βολεμένοι από το σύστημα κάθονται ήσυχα στη γωνιά τους. Όσοι υποφέρουν, σωπαίνουν από φόβο για τις ενδεχόμενες συνέπειες. Και όσοι αντιδρούν, είναι αλλού γι’ αλλού. Η χαρά του Τούρκου δηλαδή.
Κι αφού περί χαράς ο λόγος, απολαμβάνω κι εγώ από τον τηλεοπτικό μου δέκτη τους πανηγυρισμούς και τους εορτασμούς κάθε «επιτυχίας» ή τα συχνά πυκνά gala που μας υπενθυμίζουν τον «πολιτισμό» μας και τη θέση μας στη «Δύση». Όμως, στο τέλος της ημέρας, το αποτέλεσμα για τους πολλούς είναι μηδενικό.
Κάποτε - έτσι λέγεται και γράφεται, πρόσωπα και πολιτικοί σχηματισμοί λειτουργούσαν ως εγγυητές των θεσμών. Και για όσους αισθάνονται ένα ελαφρύ μειδίαμα στα χείλη, ναι, οι θεσμοί είναι αναγκαίοι για την οργάνωσή μας, τη λειτουργία μας, την ύπαρξή μας ως σύνολο. Ωστόσο, σήμερα κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί τίποτα για κανέναν. Οι ίδιοι οι θεσμοί έχουν υποκύψει στην ανικανότητα, την ιδιοτέλεια και την απαξίωση. Το δίκαιο κάπου έχει χαθεί στο νόμιμο, η νομιμοποίηση επιδιώκεται μέσα από πληρωμένες δημοσκοπήσεις ή εκδόσεις βιβλίων και η διαχείριση της εικόνας νοείται ως διαχείριση της πραγματικότητας!
Κι όσο αυτό το σάπιο οικοδόμημα παραμένει όρθιο, καμία νέα αρχή δεν μπορεί να σταθεί πάνω του. Οι τρεις εξουσίες έχουν χάσει το ηθικό τους θεμέλιο.
Το «σάπιο» δεν είναι συμβολισμός· είναι η πραγματικότητα!
Το ζητούμενο δεν είναι να αλλάξουμε διαχειριστές, αλλά θεμέλια. Ένα νέο πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να γεννηθεί μέσα από τους ίδιους μηχανισμούς που γέννησαν τη διαφθορά, τη φαυλότητα και τη μετριότητα. Χρειάζεται ένα πλαίσιο που θα στηρίζεται σε πραγματικούς θεσμούς ελέγχου, σε διαφάνεια, σε αξιολόγηση χωρίς εξαιρέσεις και σε λογοδοσία χωρίς αστερίσκους.
Δεν είναι αρκετό να αλλάξουν τα πρόσωπα· πρέπει να αλλάξει η ίδια η λογική της εξουσίας. Κάθε εξουσίας. Η πολιτική πρέπει να ξαναγίνει υπηρεσία. Ο δημόσιος βίος πρέπει να πάψει να είναι χώρος συναλλαγών και να γίνει χώρος ευθύνης. Και το κράτος πρέπει να πάψει να λειτουργεί ως φέουδο των εκάστοτε «ημετέρων» και να γίνει εργαλείο του πολίτη. Όχι δυνάστης του.
Όπως πιθανόν αντιλαμβάνεστε, αυτό το νέο δεν μπορεί να προκύψει με διατάγματα ή με συνθήματα. Ούτε με βιβλία ή συνεντεύξεις. Θα προκύψει όταν εμείς, ως κοινωνία, αποφασίσουμε να το απαιτήσουμε. Όταν επιτέλους πάψουμε να περιμένουμε σωτήρες κι από μηχανής θεούς. Όταν συνειδητοποιήσουμε ότι η ψήφος είναι πράξη συνείδησης. Όταν η αλήθεια αποκτήσει ξανά αξία μεγαλύτερη από την επικοινωνία.
Διαφορετικά, κάθε νέο κόμμα, όσο «καινοτόμο» κι αν φαίνεται, θα καταλήγει να υπηρετεί το ίδιο (διε)φθαρμένο σύστημα. Ή πώς το λέμε αλλιώς…; μια τρύπα στο νερό.
P.S.: Όταν ακούω έλληνες πολιτικούς να διατείνονται ότι δρουν με γνώμονα το καλό της πατρίδας δεν οργίζομαι. Γελάω! Είναι τόσο γελοίος αυτός ο ισχυρισμός όσο κωμική μπορεί να είναι μία επιθεώρηση του Σεφερλή στο Δελφινάριο.
