Παρακολουθώ κι εγώ με πολλή προσοχή, το τελευταίο διάστημα, τις δημόσιες τοποθετήσεις των κυβερνητικών στελεχών αναφορικά με την συμπλήρωση των δύο ετών από το έγκλημα των Τεμπών και τα προγραμματισμένα συλλαλητήρια αυτής της Παρασκευής που εν είδει μνημοσύνου - και καλώς κατά την άποψή μου - έχουν ως προμετωπίδα το αίτημα για Δικαιοσύνη. Ομολογώ, μου προκαλεί εντύπωση και η συλλογιστική τους και ο τρόπος (το ύφος) με τον οποίο τοποθετούνται απέναντι στην δίκαιη οργή του κόσμου και στα γεγονότα, έτσι όπως αυτά εξελίσσονται...
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: το έγκλημα των Τεμπών, όπως και το έγκλημα στο Μάτι και τόσα άλλα που τα έχουμε ξεχάσει γιατί έτσι μας έχει βολέψει, είναι βαθιά πολιτικό ζήτημα και όποιος δεν το βλέπει, δεν ξέρει τι του γίνεται. Όποιος δε, το γνωρίζει και επιχειρεί να το απαξιώσει είναι επικίνδυνος και θέτει εαυτόν συν-ένοχο! Η απόδοση Δικαιοσύνης πρέπει να είναι πάγιο αίτημά μας έτσι κι αλλιώς. Η Δικαιοσύνη δεν είναι ποτέ δεδομένη.
Τώρα, όλα τα υπόλοιπα περί "άθλιων και αθλιοτήτων", "σκοτεινών σχεδίων αποσταθεροποίησης της χώρας", μίση και πάθη είναι φτηνότητες που δεν έχουν καμία βάση. Έχει βάση όμως ο εκφασισμός ενός μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας! Φασισμός που καλλιεργήθηκε και νομιμοποιήθηκε, πριν διοχετευθεί προς τα κάτω, μέσα στους διαδρόμους και τα οφίκια της πολιτικής μας εξουσίας και της ανίκανης δημόσιας διοίκησης. Να γιατί τα αυτονόητα έγιναν ζητούμενα. Να γιατί το αίτημα για Δικαιοσύνη ξεπερνά κατά πολύ ένα έγκλημα ή ένα τραγικό γεγονός. Να γιατί οι θεσμοί, όλοι μας οι θεσμοί, έχουν αποτύχει. Γιατί άραγε αντιδρούν εκείνοι που αντιδρούν; Γιατί έχουν σκυλιάσει και καταφέρονται εναντίον των πολιτών με τόση χυδαιότητα;
Κανένα συλλαλητήριο δεν θα λύσει το πρόβλημα και καμία εκλογική διαδικασία. Είναι όμως κάτι!
Με το βλέμμα, με την ψυχή και την καρδιά στην Παρασκευή λοιπόν! Γιατί ο φασισμός δεν νικιέται με απουσία κι ανοχή αλλά με παρουσία και συμμετοχή.
