Πριν οτιδήποτε άλλο, επιτρέψτε μου να εκφραστώ πέραν των ορίων της λεγόμενης αστικής ευγένειας καθώς, τα όσα ακούω, διαβάζω, βλέπω κι αντιλαμβάνομαι τις τελευταίες ημέρες, με βγάζουν από τα ρούχα μου και με τις τιμές στο πετρέλαιο, το γκάζι και το ρεύμα να τραβούν την ανηφόρα, φοβάμαι θα πουντιάσω κι αυτό δεν το θέλω διότι μπορεί να νοσήσω κι από κορωνοϊό και τότε, βράσ’τα Χαράλαμπε!
Δεν σας κρύβω, διασκεδάζω αφάνταστα με την φωνή, την προφορά και με τα όσα δραματικά διακηρύττει μέρα παρά μέρα το ραμολί της άλλης όχθης του Aτλαντικού. Την ίδια στιγμή, παρακολουθώ με μεγάλη προσοχή την κομψευόμενη ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και εκείνες ορισμένων ευρωπαϊκών χωρών - μεταξύ αυτών και της δικής μας - να εκδηλώνουν ανερυθρίαστα την φασίζουσα νοοτροπία με την οποία διαχειρίζονται την καθημερινότητα και αποφασίζουν για την ζωή μας, ειδικά τώρα που βρήκαν φταίχτη να του φορτώσουν την ευθύνη.
Για να είμαστε ξεκάθαροι: Στην κάθε πολεμική σύρραξη δεν υπάρχουν καλοί από τη μία και κακοί από την άλλη. Υπάρχουν μόνον κακοί.
Επομένως, ό,τι λέγεται και ό,τι ακούγεται περί ελευθερίας, δημοκρατίας, δικαίου, ηθικής κ.ο.κ. δεν είναι τίποτε άλλο από μία ανέξοδη προσπάθεια νομιμοποίησης σχεδιασμών, αποφάσεων και δράσεων που αφενός θίγουν το κοινό - αν κι αμφιλεγόμενο - ευρωπαϊκό αξιακό σύστημα - όπως το αντιλαμβάνεται ο μέσος Ευρωπαίος κι αφετέρου, απομυθοποιούν πλήρως κάθε έννοια περί οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής σταθερότητας, ευημερίας κι ασφάλειας, οδηγώντας μας αναπόφευκτα σε εκτροπή.
Άραγε ποιά η ηθική νομιμοποίηση της νεκρανάστασης της Βέρμαχτ που έπνιξε στο αίμα ολόκληρη την Ευρώπη και ποιά η πολιτική νομιμοποίηση της δημοκρατικής κι ελεύθερης Γερμανίας να κουνάει το δάκτυλο απέναντι στον οποιονδήποτε, όταν αρνείται να πληρώσει έστω, έστω!, τις οφειλόμενες αποζημιώσεις για τα εγκλήματα που διέπραξε ως χώρα και ως λαός;
Άραγε για ποιά δημοκρατία ομιλούν οι ευρωπαϊκές ηγεσίες όταν φιμώνουν κάθε φωνή και ποινικοποιούν κάθε άποψη που τολμά να αμφισβητεί τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο ή το Παρίσι;
Για ποιά δικαιοσύνη ομιλούν; Την δικαιοσύνη που έζησαν στο πετσί τους οι Σέρβοι και οι Κύπριοι ή οι Έλληνες της Μικράς Ασίας παλαιότερα; Ή μήπως για την δικαιοσύνη των γαλλογερμανών στην Ναμίμπια και την Ινδοκίνα ή το Βελγικό Κονγκό;
Για ποιόν πολιτισμό μας ομιλούν; Για εκείνον που εκλάπη στην καλύτερη ή κατεστράφη στην χειρότερη περίπτωση; Για το κάψιμο βιβλίων; Για την ενοχοποίηση της τέχνης και των δημιουργών της; Για την εμπορευματοποίηση της παιδείας και την αναθεώρηση της ιστορίας κατά περίπτωση έτσι, ώστε να είναι πιο συμβατή με τα συμφέροντα χορηγών, εμπόρων κι επιχειρήσεων στα πρότυπα της άλλοτε κραταιάς Βρετανικής Αυτοκρατορίας;
Για ποιά ελευθερία μας ομιλούν; Για εκείνη που δόθηκε ενέχυρο σε τράπεζες και funds - σε τοκογλύφους δηλαδή, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, υποχρεώνοντας ένα μεγάλο κομμάτι του ευρωπαϊκού πληθυσμού να βιώνει την ακραία φτώχεια;
Δημοκρατία α λα καρτ, δικαιοσύνη α λα καρτ, πολιτισμός α λα καρτ κι ελευθερία με αστερίσκους και υποσημειώσεις. Αν πρέπει να μιλήσουμε, να μιλήσουμε για όλα. Όχι μόνον για έναν πόλεμο ή μία πολεμική σύρραξη ή στρατιωτική εισβολή. Δεν υποφέρει μόνον ο ουκρανικός λαός. Όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί υποφέρουν και όλοι οι λαοί που έρχονται σε επαφή με την Ευρώπη… με την «Δύση»… με τον «πολιτισμένο κόσμο».
Όχι αγαπητοί μου φίλοι. Δεν ξεφεύγουμε καθόλου από το θέμα που κυριαρχεί στα τηλεπαράθυρα και τα πρωτοσέλιδα της επικαιρότητας. Άλλωστε, οι ευρωπαϊκές ηγεσίες ομιλούν για «δημοκρατία», «δικαιοσύνη», «πολιτισμό» κ.λπ. Δεν αρκέστηκαν στο γεγονός της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία. Θέλησαν να της προσδώσουν χαρακτηριστικά γενικευμένης απειλής για ό,τι έχουμε χτίσει και δημιουργήσει. Για τον τρόπο ζωής μας και ό,τι τον ορίζει.
Ωστόσο, αυτή ακριβώς η Ευρώπη είναι ο κακός της υπόθεσης. Εξαιτίας της υπάρχουν καθίκια τριγύρω μας όπως ο Πούτιν, ο Λουκασένκο, ο Ερντογάν και τόσοι άλλοι. Κι όταν κοιτάζετε από την μία ή την άλλη πλευρά, μην ξεχνάτε ποτέ τις αγκαλιές και τα φιλιά και τις θερμές χειραψίες και την «κατανόηση» που δείχνουν αναμεταξύ τους όταν τα βρίσκουν στις λεπτομέρειες...
Ο αντίλογος υποστηρίζει ότι το «ανήκειν εις την Δύσιν» μας έδωσε και πολλά καλά. Πράγματι. Τόσα ώστε να απαξιωθεί κάθε δεύτερη σκέψη και να αποκλειστεί κάθε πιθανή αντίρρηση ή αντίδραση. Νομίζετε ότι ο κόσμος μας αρχίζει με τις Η.Π.Α. και τελειώνει στην Ευρώπη; Πιστεύετε ότι εμείς οι «δυτικοί» είμαστε ο μόνος πιστοποιημένος φορέας της αλήθειας;
Εφεύραμε έννοιες όπως οι «παράπλευρες απώλειες», τα «μεμονωμένα περιστατικά» και το «αναγκαίο κακό» έτσι, ώστε διαιρώντας με τον κατάλληλο διαιρέτη την αδικία, τον πόνο, την ένδεια να μειώνεται (αλλοιώνεται) ανάλογα και το μέγεθος της αντίδρασης που εκ των πραγμάτων προκαλούν οι σχεδιασμοί, οι πολιτικές και οι συμπεριφορές που μας γυρνούν πίσω ολοταχώς στον 19ο αιώνα και πιο παλιά αν γίνεται! Ο εχθρός είναι ένας και δεν έχει εθνικότητα.
… Εκείνος που νομίζαμε ότι είχαμε νικήσει με αίμα, ιδρώτα και αγώνα; Δεν τον είχαμε νικήσει τελικά. Και τώρα, εμφανίζεται μπροστά μας και πάλι για να εκδικηθεί όλους εμάς που είχαμε το θράσος να ποθήσουμε ελευθερία, δικαιοσύνη, ειρήνη, ευημερία, ασφάλεια, ίσες ευκαιρίες για όλους… ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά μας.
Στις πεδιάδες της Ουκρανίας δεν αντιμάχονται Ουκρανοί και Ρώσοι. Στους δρόμους των πόλεων και των χωριών της δεν μονομαχεί το φως με το σκοτάδι, ούτε η Ανατολή με τη Δύση. Οπωσδήποτε, δεν έχουμε έναν ιδεολογικό πόλεμο ανάμεσα σε αγγλοσάξονες κι ευρασιάτες. Η Ουκρανία είναι το πεδίο στο οποίο ερχόμαστε αντιμέτωποι εμείς με εμάς! Και σε αυτό το πεδίο θα βγει όλη μας η βρώμα. Ξανά. Όπως βγήκε στις λάσπες του Βατερλώ, στο Μανιάκι, την Ισαντλουάνα ή στα ερείπια του Στάλινγκραντ, την ζούγκλα του Βιετνάμ, στην έρημο του Ιράκ και στα άνυδρα υψίπεδα του Αφγανιστάν.
Παντού ο ίδιος εχθρός. Εμείς! Τί να μας πει η Ούρσουλα κι ο Σαρλ Μισέλ; Τί να μας πει ο Κυριάκος κι ο Μανώλης; Τί έχει να μας πει ο γέρο-Τζο με το πάντζο του; Όλοι τους είναι υπεύθυνοι. Όλοι τους είναι ένοχοι.
