Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά διότι, στο τέλος-τέλος θα ξεχάσουμε κι αυτά που γνωρίζουμε. Η Τουρκία είναι τόσο ευρωπαϊκή χώρα όσο και το Καζακστάν! Αυτό, ως απάντηση στον Τούρκο πρόεδρο και σε κάθε Ευρωπαίο που βλέπει στην Τουρκία μία αναγκαιότητα της ευρωπαϊκής ηπείρου στο πλαίσιο των γενικότερων γεωπολιτικών ανακατατάξεων. Η αλήθεια είναι πως όσο κι αν η Τουρκία επιχειρεί να παρουσιαστεί ως γέφυρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης, παραμένει βαθιά ριζωμένη σε ένα διαφορετικό ιστορικό, πολιτισμικό και πολιτικό υπόβαθρο. Η γεωγραφία μπορεί να προσφέρει σύνορα και χάρτες, μα δεν χαράζει νοοτροπίες.
Η Ευρώπη, ως ενιαίος χώρος και ως ιδέα, δεν είναι απλώς μια ήπειρος· είναι ένα σύνολο αξιών που διαμορφώθηκαν μέσα από αιώνες σύγκρουσης και στοχασμού. Η Τουρκία θέλει να βρίσκεται μέσα στην Ευρώπη για τα όποια οφέλη μπορεί να απολαμβάνει χωρίς όμως υποχρεώσεις. Και όσο εμείς, ως Ευρωπαίοι, θα κάνουμε τα στραβά μάτια χάριν συμφερόντων, τόσο θα βαθαίνει το ρήγμα ανάμεσα στις αξίες που υποτίθεται πως υπερασπιζόμαστε.
Η χθεσινή στάση του καγκελάριου στης Γερμανίας και η προχθεσινή του πρωθυπουργού της Μεγάλης Βρετανίας αποδεικνύουν - αν μη τι άλλο - την αποτυχία της χριστιανοδημοκρατίας και της βρετανικής εργατικής παράδοσης - αντίστοιχα, στα ζητήματα που άπτονται της ασφάλειας και της ευημερίας μας.
Η δε στάση αυτών των δύο χωρών αλλά και της Ισπανίας και της Ιταλίας - σε μικρότερο βαθμό και της Γαλλίας, δείχνουν, μάς δείχνουν πως η Ευρώπη μας, με το έτσι θέλω κάποιων συγκεκριμένων ιδεοληψιών και αντιλήψεων, μετατρέπεται γοργά και σταθερά σε μία ένωση γεωπολιτικής σκοπιμότητας.
Να γιατί χρόνια τώρα, κάποιοι από εμάς ομιλούν για υπαρξιακό ζήτημα! Να γιατί η Ελλάδα δεν μπορεί να αγνοεί πλέον τον εαυτό της, σύμφωνα με την μητσοτακική αντίληψη που τη θέλει να υπάρχει με γνώμονα συμφέροντα άλλων που ελάχιστα την αφορούν μόνο και μόνο για την ικανοποίηση της ψευδαίσθησης του ανήκειν...
Το ζήτημα λοιπόν είναι βαθιά πολιτισμικό, ουδόλως οικονομικό και αφορά στην ταυτότητά μας και στον αξιακό μας προσανατολισμό.
Η Χριστιανοδημοκρατία στη Γερμανία και η βρετανική εργατική παράδοση, υπήρξαν για πολλές δεκαετίες οι βασικοί άξονες της ευρωπαϊκής πολιτικής σκέψης. Σήμερα ωστόσο, συνιστούν όχι μέρος, αλλά το πρόβλημα αυτό καθ’ αυτό, καθώς οι ιδεολογικές τους ρίζες αδυνατούν να ανταποκριθούν στις συνθήκες ενός νέου κόσμου που δεν καθορίζεται από τα μεταπολεμικά δίπολα και τις βεβαιότητες του εικοστού αιώνα. Ο τυφώνας Τραμπ, ο πόλεμος στην Ουκρανία, το αιματοκύλισμα στην Γάζα… επιπλέον (στο εσωτερικό), η άνοδος του λαϊκισμού, η επιστροφή του αυταρχισμού, η διάχυτη αίσθηση ανασφάλειας, η οικονομική αβεβαιότητα, η απουσία οράματος, οι ασάφειες και οι αντιφάσεις ενός πολιτικού λόγου δίχως πραγματικό περιεχόμενο… ποιά Ευρώπη; πού είναι η Ευρώπη; και το φλέγον θέμα είναι η πώληση πολεμικού υλικού σε έναν “σύμμαχο” που απεργάζεται την δυστυχία μας; που μας απειλεί; που πιστεύει σε ό,τι εμείς έχουμε απορρίψει;
Για να είμαι ειλικρινής, πολύ αμφιβάλλω για την επιτυχή ολοκλήρωση αυτών των συμφωνιών αλλά, θα το συζητήσουμε κάποια άλλη στιγμή.
