Πράγματι εντυπωσιακοί οι εορτασμοί της "Ημέρας της Νίκης" στη Μόσχα, ως είθισται. Ωστόσο, δεν είμαι και τόσο βέβαιος ότι οι ρώσοι μπορούν να νιώθουν υπερήφανοι αν αναλογιστούμε τα εγκλήματα του κόκκινου στρατού κατά το διάβα του προς την πρωτεύουσα του κακού.
Εγκλήματα που δεν είχαν στόχο τους τούς ναζί μόνο αλλά και τους αθώους. Ηττημένους και μη. Εξευτελισμοί, βιασμοί, βασανισμοί, δολοφονίες, καταστροφές, κλοπές... δήθεν ως εκδίκηση για τα πάνδεινα που υπέφερε - πράγματι - ο ρωσικός λαός.
Εγκλήματα που δεν δικαιολογούνται ούτε από δεινά του θύματος, ούτε από την τότε επικρατούσα κομμουνιστική ιδεολογία, ούτε καν από την - ας πούμε - ορθόδοξη παράδοση...
Υπό αυτό το πρίσμα, οι ρώσοι δεν νίκησαν τίποτε και κανέναν! Έγιναν οι ίδιοι κτήνη στη θέση του κτήνους και βύθισαν στο σκοτάδι τη μισή Ευρώπη. Μέχρι και σήμερα...
Από την άλλη, έχουν κάθε δικαίωμα να διοργανώνουν εντυπωσιακές φιέστες και να τις απολαμβάνουμε όλοι μας - ε, είναι εντυπωσιακό το θέαμα όπως και να το κάνουμε - αλλά, να μην ξεχνάμε.
Να μην ξεχνάμε ότι κάθε πόλεμος είναι ομολογία αποτυχίας· όχι μόνο των εμπλεκομένων αλλά ολόκληρης της ανθρωπότητας και καμία φιέστα δεν μπορεί να καλύψει αυτήν την αποτυχία!
Εμείς οι έλληνες, έχουμε μία τελείως διαφορετική οπτική. Δεν γιορτάζουμε καμία νίκη έναντι του όποιου εχθρού αλλά την έναρξη των αγώνων μας. Των αγώνων της ύπαρξής μας και της συνέχειας μας ως έθνους. Κι είναι αυτός ο λόγος που τέτοιου είδους εκδηλώσεις μπορεί και να μας ξενίζουν... Και είναι αυτή ακριβώς η οπτική που ενοχλεί όλους εκείνους δίπλα μας και γύρω μας που δεν έχουν ούτε πνεύμα ούτε ψυχή για να επιδείξουν.
Κι η Ευρώπη εορτάζει σήμερα. Άραγε τί ακριβώς;
