Ημέρες άκρατου κυνοβουλευτισμού

Ποτέ η χυδαιότητα δεν ήταν η αγαπημένη μου. Δεν ξέρω όμως για πόσο ακόμα θα είμαι κόσμιος και ήπιος στις εκφράσεις μου. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο προτρέπω όποιον θίγω και κυρίως τους "300", να σπεύσουν να επωφεληθούν από την ευγένεια των λόγων μου διότι αν συνεχίζει να τους ενοχλεί η αλήθεια και η ευθύνη που έχουν απεναντί μας τότε, καλά θα κάνουν να μας αποδεσμεύσουν από την παρουσία τους σύντομα μήπως και καταφέρουμε να δούμε μιαν άσπρη μέρα.

Λένε, πως μας προσβάλλουν οι "βάρβαροι", μάς μέμφονται και μιλούν απαξιωτικά για την χώρα μας. Δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα.  Τουλάχιστον εγώ δεν τα αντιλαμβάνομαι κατ' αυτόν τον τρόπο. Αυτούς προσβάλλουν! Γι' αυτούς μιλούν απαξιωτικά! Και τους προσβάλλουν για όλα όσα έπραξαν, για όλα πράττουν και για όλα όσα θα συνεχίζουν να πράττουν ή σκέφτονται να πράξουν!

Εξέπληξαν κανέναν οι τοποθετήσεις κορυφαίων κοινοβουλευτικών στην πρόσφατη συζήτηση περί ευθύνης υπουργών? Ούτε λίγο ούτε πολύ και πέρα από ευχολόγια - καθώς περιχαρακώνονται πάντα πίσω από την δοτή και πάντα προσωρινή εξουσία τους - μάς δήλωσαν ότι παρόλο που είναι άδικο, αυτοί δεν είναι ικανοί να φέρουν την ευθύνη των πράξεών τους, γι' αυτό και αρνούνται κατηγορηματικά κάθε ενδεχόμενη ποινική εξίσωσή τους με τους πολίτες. 

Φοβούνται! Κι εδώ και αρκετό καιρό φοβούνται πολύ! Αυτοί είναι οι ηγέτες μας. Αυτοί είναι οι τελευταίοι των τελευταίων, που δεν έχουν προσφέρει τίποτε, απολύτως τίποτε το ουσιαστικό και το πραγματικό προς όφελος των πολιτών, προς όφελος της κοινωνίας. Χρειάζεται μήπως να απαρριθμήσουμε τί δεν έχουν κάνει? 

Αυτοί είναι το πραγματικό μας πρόβλημα. Και όσο υπάρχουν αυτοί, εμείς θα ζούμε υπό το βάρος μιας καθημερινότητας που δεν είναι επιθυμητής και ούτε θα έπρεπε εκτυλίσσεται όπως εκτυλίσσεται! Αυτοί αφαίρεσαν από τους πολίτες κάθε κίνητρο για δημιουργία! Αυτοί μάς αφαιρούν συνειδητά κάθε ευχαρίστηση... αυτοί μας αφαιρούν αυθαίρετα κάθε δικαίωμα... κυρίως το δίκαιωμα να ονειρευόμαστε... το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, στην αλληλεγγύη, τον αλλησεβασμό.

Αλλωστε τίποτε δεν είναι τυχαίο. Κι εμείς δεν βλέπουμε "φαντάσματα" όπως οι πρωτοπρεσβύτεροι της δημόσιας τάξης και ασφάλειας (Ποιό Υπουργείο "Προστασίας του πολίτη"?) - Ας μην δουλευόμαστε και μεταξύ μας.

Το ίδιο το "σύστημα" νιώθει πως κινδυνεύει και πρέπει πάση θυσία να προστατευτεί. "Είμαστε βολεμένοι" κι αυτό μας αρκεί για τώρα. Όμως, έως πότε? Κάτι άλλο χρειαζόμαστε.

Τί θα γίνει αν συνεχιστεί η κατάσταση αυτή με τους ίδιους ρυθμούς?

Και να εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε. Πιστεύω, δεν απέτυχε η δημοκρατία ή ο κοινοβουλευτισμός, όπως κάποιοι με ευχαρίστηση διαλαλούν από εδώ κι από 'κει. Απέτυχαν οι λειτουργοί τους! Απέτυχαν σε κάθε εποχή και συμπαρασύρουν στην αποτυχία και εμάς! Κι εντάξει εμείς. Τα παιδιά μας όμως τί φταίνε να έχουν αποτυχημένους γονείς? Τα παιδιά μας τι φταίνε να κληρονομήσουν μια αποτυχημένη ζωή επειδή κάποιοι "300" το αποφάσισαν?

Εμείς ξυπνάμε το πρωί και πηγαίνει ο καθένας στην δουλειά του. Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο. Εμείς παράγουμε έργο! Εμείς αγωνιζόμαστε καθημερινά να είμαστε συνεπείς στις υποχρώσεις μας. Αυτοί τι κάνουν? Αφού αρνούνται την οποιαδήποτε υποχρέωση και απολαμβάνουν μόνο δικαίωματα και προνόμια?

Αυτοί φταίνε. Κι όσο αυτοί μεταχειρίζονται τα μέσα διακυβέρνησης ανεξέλεγκτα και καταχρηστικά, θα είμαστε πάντα εδώ. Αποτυχημένοι. Ανίκανοι να κάνουμε ένα βήμα πιο πέρα. Πιστεύετε στ' αλήθεια ότι η Ελλάδα του 2010 έχει καμία διαφορά από την Ελλάδα του… 1821? Πλανάστε πλάνην οικτρά. Και μαζί με εσάς κι εγώ. Διότι πάντοτε ήθελα να πιστεύω!

Η χώρα μας, ο λαός μας κατέστη λαός με περιορισμένες δυνατότητες και η εν πολλοίς λεγόμενη ανάπτυξη έχει χάσει κάθε έννοια λόγω ασυδοσίας, κυρίως πολιτικής!

Όχι! Αυτό το "μοντέλο" δεν έχει καμία σχέση με τη δημοκρατία. Κι όσο διαβάζουμε, όσο μελετάμε, όσο είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε αυτήν την αισχρή πραγματικότητα, όσο μπορούμε και συγκρίνουμε τόσο περισσότερο θα αποκαλύπτεται η αλήθεια.... το ζήτημα είναι αν έχουμε το θάρρος να πούμε ως εδώ!

Στην προηγούμενη ανάρτησή μου, αναφέρθηκα στην ανάγκη στην επιτακτική ανάγκη ποινικοποίησης της πολιτικής μας ζωής. Φαίνεται πως το "λαμβάνουν" το μήνυμα οι "300". Μένει να δούμε πόσοι απ' αυτούς θ' αποδείξουν πως έχουν το θάρρος... Γιατί το θράσσος περισσεύει από την "αριστερά" μέχρι... πέρα... (φτου! μακρυά από εμάς)!

J’ accuse…!

… την ηθική της πολιτικής μας ζωής!

 

Αν μη τι άλλο, δεν θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το 2009 ως το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα δημόσιας γραφής μου αφού, λίγα πράγματα μου κέντρισαν πραγματικά το ενδιαφέρον κι ακόμη λιγότερα – θεώρησα – άξια σχολιασμού. Εδώ κι αρκετές ημέρες πραγματικά ταλαιπωρούσα το μυαλό μου να βρω κάτι να γράψω… έτσι για το καλό του νέου χρόνου! Την αφορμή την βρήκα στα λόγια του Υπουργού των Οικονομικών, ο οποίος μιλώντας στο ΜEGA μόλις προχθές, περιέγραψε με τον καλλίτερο τρόπο την ηθική του, την πολιτική του ηθική, η οποία προφανώς υπαγορεύεται από το πολιτικό σύστημα το οποίο υπηρετεί με ευβλάβεια και τακτικότητα. --- Γιατί όχι άλλωστε?

Η ελληνική πολιτική πραγματικότητα, όπως πάντα, μάς υπόσχεται στιγμιότυπα – διότι τα πάντα αποτελούν στιγμιότυπα - απείρου κάλλους… δράματος ή κωμωδίας… αυτό είναι ζήτημα προς διερεύνηση…

Αν και τα μαθήματα πολιτικής συμπεριφοράς έχουν καταντήσει γραφικά και βαρετά για τους περισσότερους από εμάς, αξίζει να επισημανθεί μια μεγάλη αλήθεια: ανατροπές, προοδευτική σκέψη, δημιουργία, ή ίδια η δημοκρατία παραμένουν ευσεβείς πόθοι, αν όχι σχεδιάσματα επί χάρτου που μπορούν και αποπροσανατολίζουν κάθε θετική σκέψη και κάθε καλή πίστη! Θα περίμενε κανείς περισσότερα από έναν νέο πολιτικό και από μία νέα κυβέρνηση η οποία καλείται να λύσει προβλήματα και όχι να “διαχειριστεί” κρίσεις ή ν’ απαντήσει σε ψευτοδιλήμματα.

Σα να μην καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει γύρω μας! Η κυβέρνηση αυτή και ο κάθε υπουργός της, όπως άλλωστε και η κάθε κυβέρνηση, επικαλούνται τα σφάλματα των προηγούμενων, το νεαρόν του χρόνου από την ανάληψη της εξουσίας, των μέσων δηλαδή διακυβέρνησης και άγνοια… μήπως άραγε, διότι οι ίδιοι και οι ίδιοι πάντοτε αποτελούν μέρος του ίδιου του προβλήματος? Ως άλλοι Χριστόδουλοι, νίπτουν τας χείρας τους και μας ζητούν τί? Ανοχή? Θυσίες? Υπομονή? Για ποιό λόγο? 

Παρ’ όλα αυτά, εμείς συνεχίζουμε να ανεχόμαστε, να κάνουμε υπομονή… να κάνουμε τα ίδια λάθη… με πάθος, με ένταση και με ικανοποίηση! Βαλτώσαμε και βολεύτηκαμε στη λάσπη και τις βρωμιές!

Σαν σήμερα, την 13η Ιανουαρίου του 1898, δημοσιεύθηκε το “Κατηγορώ” που υπερασπίστηκε με σθένος την τιμή ενός ανθρώπου απέναντι στην μεγαλομανία, την υπεροψία, την ανεντιμότητα, τον καιροσκοπισμό, την ηλιθιότητα, την βία και την εκμετάλλευση ενός σαθρού πολιτικοστρατιωτικού συστήματος εξουσίας που δεν εννοούσε να παραδεχτεί την φυσική του κατάληξη.

Μόλις πριν 112 χρόνια η προοδευτική, φιλελεύθερη, δημοκρατική Γαλλία ήταν εκείνη που είχε βαλτώσει ηθικά. Ή μήπως δεν ήταν προοδευτική? Ή μήπως δεν ήταν φιλελεύθερη? Ή μήπως δεν ήταν δημοκρατική?

… Κι όμως! Μία ανοικτή επιστολή αποδείχθηκε ικανή στην αφύπνιση συνειδήσεων. Όχι όμως χωρίς κόστος! Διότι αν κανείς αντιμετωπίζει τη δημοκρατία ως ένα πεδίο καλλιέργειας ηθικών ιδεών τότε εκ των πραγμάτων είναι αναγκασμένος να συγκρουστεί με την πραγματικότητα που τον περιβάλλει!

Αναφέρει πολύ εύστοχα ο Αλ. Βέλιος στα εισαγωγικά του “Μισώ…”: “… Όσοι, χωρίς υποκρισία, εκτρέφουν ιδεώδη, τρέφουν αυταπάτες. Από διάψευση σε διάψευση, οι πιο άκαμπτοι καταντούν μονομανείς, οι πιο αδύναμοι περιχαρακώνονται σε μια ανίσχυρη αηδία, οι πιο δυναμικοί (όταν δεν γίνονται οι χειρότεροι κυνικοί) βρίσκουν διέξοδο στην καταγγελτική οργή. Στους τελευταίους αυτούς ανήκει και ο συγγραφέας του ‘Κατηγορώ’…”

Και η κάθε σύγκρουση αφήνει πληγές…

Άραγε, ποιό και πόσα “κατηγορώ” χρειάζονται σήμερα για να αμυνθεί ένα ολόκληρο έθνος – και μάλιστα μικρό σαν το δικό μας – από τα νύχια ενός πολιτικοκοινωνικού συστήματος που έχει αποτύχει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, για τους ίδιους ακριβώς λόγους και μάλιστα σε μεγαλύτερη κλίμακα?

@

Να φέρω ένα παράδειγμα: Εγώ, ως επαγγελματίας, αναλαμβάνω την ευθύνη της επιτυχίας ή της αποτυχίας μου. Στην περίπτωση της αποτυχίας μου, το πιο πιθανό είναι να πάω φυλακή (δεν έχω το προνόμιο της ασυλίας), αν δεν ζήσω μια ζωή προβληματική και δυσάρεστη (στην καλλίτερη περίπτωση)! Έχω λοιπόν την απαίτηση, αυτός ο οποίος έχει κληθεί να κάνει την ζωή μου καλλίτερη α) να μην με κοροϊδεύει, β) να μην εκμεταλλεύεται την καλή μου πίστη, γ) να κάνει καλή χρήση των προνομίων του, δ) να εργάζεται σκληρά, πιο σκληρά από εμένα, ε) να μην μου ανατρέπει την ηθική μου και στ) να είναι υπόλογος των πράξεων του! Αν δεν μπορεί να σηκώσει αυτό το φορτίο, τότε ας μείνει στο σπίτι του, διότι δεν μου είναι χρήσιμος!          

@

Ξέρετε, η ηθική είναι δύσκολο πράγμα. Εύκολα μπορεί κανείς να παρασυρθεί, ακόμη κι αν έχει καλές προθέσεις… ακόμη κι όταν διαθέτει τις προϋποθέσεις να ηγηθεί αποτελεσματικά και ποιοτικά. Βέβαια, τα έχουμε πει και ξαναπεί αρκετές φορές και στη συγκεκριμένη περίπτωση, φαίνεται, η επανάληψη είναι αναγκαία διότι υπάρχει κίνδυνος να χάσουμε τον στόχο μας. Κι ο στόχος δεν είναι άλλος από μία καλλίτερη κοινωνία. Έτσι δεν είναι?

Και οι “300” μας εξαπατούν. Ανέκαθεν μας εξαπατούσαν αλληλοκαλυπτόμενοι και το κακό είναι ότι πάντα το γνωρίζαμε! Το χειρότερο? Το γνωρίζουν ότι εμείς το γνωρίζουμε! Η λέξη ευθύνη τους φοβίζει. Μια μικρή απλή λέξη τους φοβίζει! Γι’ αυτό παραμένουν ανεύθυνοι. Γι’ αυτό μιλούν με στόμφο και σοβαροφάνεια – όπως το δικαιούνται αν μη τι άλλο - για “δημοκρατία” και άλλα γνωστά δακρύβρεχτα “ιδεώδη”… πασχίζοντας να δικαιολογήσουν την ανεπάρκειά τους… πασχίζοντας απεγνωσμένα να βρουν νομιμοποίηση στις συνειδήσεις των πολλών σιγά-σιγά αδέσμευτων πολιτών (τα “πρόβατα” δεν τους ενδιαφέρουν. Βρίσκονται ήδη στο μαντρί). Αν ήταν επαρκείς, τότε τα προβλήματά μας θα ήταν όλα λυμένα!

Έστω κι έτσι, πρέπει να είμαστε δίκαιοι. Οι ηγήτορές μας είναι αυτοί που μας αξίζουν. Εμείς τους επιλέγουμε. Εμείς τους εκλέγουμε. Εμείς τους ζητωκραυγάζουμε κάτω από τα μπαλκόνια κάθε τρία-τέσσερα χρόνια. Εμείς οι ίδιοι τους κατηγορούμε ξανά και ξανά αμέσως μετά – πολλές φορές χυδαία, αποποιούμενοι των ευθυνών μας. Άλλωστε, εμείς οι έλληνες δεν είμαστε μαθημένοι σε ανατροπές. Και η γνώση αυτή μας ενοχλεί. Γι’ αυτό είναι καλλίτερα να κατηγορούμε τους άλλους.

Ένα καλά δομημένο σαρκοφάγο σύστημα που τρώει τις σάρκες του και ανανεώνει τα κύτταρά του για να μπορεί να επιβιώνει σε κάθε εποχή και υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Αυτό είμαστε!

Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, λίγες είναι οι λύσεις που μπορούμε να δοκιμάσουμε και ίσως η πιο αξιοσημείωτη… η πιο πιθανή να επιφέρει θετικά αποτελέσματα, είναι η – επιτέλους - ποινικοποίηση της πολιτικής μας ζωής. Όλοι, θα πρέπει να είμαστε πραγματικά ίσοι και υπολόγοι των ευθυνών μας. Ιδίως εκείνοι που επιλέγουν να ηγούνται ενός λαού. Δεν είναι δυνατόν 100, 200, 300… ο α’ ο β’ ή ο γ’ να αυθαιρετούν κι έπειτα κα κρύβονται πίσω από προνόμια και ασυλίες. Όταν επιλέγω κάποιον να κάνει την ζωή μου καλλίτερη, πρέπει όχι μόνο να το πράξει, αλλά να εξηγήσει με κάθε λεπτομέρεια τις πράξεις του και στο τέλος, να λογοδοτήσει αν κι εφόσον… Τόσο απλά! Κι ας μην ξεχνούμε ότι το τι είναι καλλίτερο για την ζωή μας, το γνωρίζουμε εμείς οι ίδιοι και κανένας άλλος. Γι’ αυτό ο πολίτης είναι σημαντικός! Γι’ αυτό θα πρέπει ο πολιτικός, ο κάθε πολιτικός, πρώτα να έχει επιτύχει ως πολίτης κι έπειτα να δοκιμάζει να σταδιοδρομήσει στο δημόσιο βίο από θέση ισχύος.

Έτσι δικαιολογούνται, έτσι νομιμοποιούνται, έτσι κυβερνούν οι ισχυρές κυβερνήσεις! Όχι με αλχημείες, εκλογικούς νόμους, γερμανικά, σουηδικά και άλλα πολλά top-models.

Με αυτή την ασήμαντη συμβουλή προς τον νεαρό Υπουργό των Οικονομικών και την κυβέρνησή του (μένει να αποδείξουν ότι είναι κυβέρνηση όλων των ελλήνων, παρά την αδιαμφισβήτητη εκλογική τους νίκη, η όποια εύκολα εξηγείται), θέλω να ελπίζω πως η μπλογκόσφαιρα – όπως και κάθε χώρος δημόσιας διαβούλευσης - θα μπορούσε στο περιθώριο των θεμάτων που την απασχολούν καθημερινά, να δώσει λίγο χώρο σε ζητήματα που θα άξιζαν να συζητηθούν, να μελετηθούν και ενδεχομένως να εφαρμοστούν, κάποτε, προς όφελος όλων!

Τεκτονισμός και Χριστούγεννα

Κάθε φορά που έρχονται γιορτές, και μάλιστα τόσο σημαντικές όσο τα Χριστούγεννα, αναρωτιέμαι ποιες θα μπορούσαν να είναι οι καλλίτερες ευχές που θα μπορούσα να ευχηθώ  τόσο στους αγαπημένους μου, όσο και σε ανθρώπους άγνωστους,  ξένους… ανθρώπους που δεν με συνδέει απολύτως τίποτε.

Ποιό είναι το “πνεύμα” των εορτών τελικά? Και… αλήθεια… οι ευχές, οι όποιες ευχές μπορούν να ζεστάνουν για λίγο την καρδιά μας?

Φαντάζομαι, όσο θα μεγαλώνω, τόσο περισσότερο τα ερωτήματα αυτά θα απασχολούν την σκέψη μου κι ίσως με βοηθήσουν να γίνω λίγο καλλίτερος κάποια στιγμή. Μέχρι τότε όμως, θα είμαι αναγκασμένος να ελπίζω μονάχα πως έστω και στο ελάχιστο λίγες λέξεις – αν και κοινότυπες - είναι ικανές να φέρουν χαμόγελο στα χείλη αγαπημένων ή μη προσώπων…

 

Καλά Χριστούγεννα, με αγάπη, υγεία και ευημερία για όλους!