Αν και λογικά η επόμενή μου ανάρτηση, θα έπρεπε να είναι η συνέχεια του «συνδρόμου της παιδικής χαράς στην εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου», μου φαίνεται αδύνατο να μην σχολιάσω δύο πολύ σημαντικές δημόσιες παρεμβάσεις, πρώτα του Πρωθυπουργού της χώρας, του Κώστα Καραμανλή και της συνέντευξης τύπου που παραχώρησε στους δημοσιογράφους με το πέρας της Εαρινής Συνόδου της Ε.Ε. σήμερα και κατά δεύτερον, της ομιλίας του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης στο 8ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ.
Σε ό,τι αφορά τον πρώτον και την Κυβέρνησή του, νομίζω τα αισθήματα όλων των Ελλήνων συγκλίνουν σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα:
Αποτυχία!Αποτυχία συνολική, αποτυχία συλλογική! Ο Κώστας Καραμανλής, πιθανόν είχε στο μυαλό του ένα συγκεκριμένο σχέδιο διακυβέρνησης βασισμένο – θα ‘θελα να πιστεύω – σε αγαθές προθέσεις και σε πραγματική ανάγκη προσφοράς στη χώρα και τους πολίτες. Εξάλλου, δεν θα μπορούσα να αμφισβητήσω αυτές τις προθέσεις, έστω και αν ιδεολογικά διαφωνώ απόλυτα με τον χώρο της Νέας Δημοκρατίας, ο οποίος δεν έχει ταυτότητα, άρα δεν έχει και προορισμό! Το γεγονός της επιλογής της Νέας Δημοκρατίας, από το εκλογικό σώμα, για διακυβέρνηση της χώρας – κατά την ταπεινή μου γνώμη – δεν οφείλεται στην επιδοκιμασία των ανυπάρκτων ή προχειροβγαλμένων – άρα και καταστροφικών – ούτως ή άλλως πολιτικών αυτής της Κυβέρνησης αλλά, στην απουσία – μέχρι στιγμής – μίας άλλης σοβαρής πολιτικής πρότασης, η οποία θα μπορούσε να πείσει τους Έλληνες ότι, μπορεί να κυβερνήσει καλά και αποτελεσματικά!
Όμως, όταν σε ενδιαφέρει η πολιτική, όταν σε ενδιαφέρει η χώρα σου και το μέλλον σου τότε, ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις και προτιμήσεις, τους ακούς όλους με προσοχή και έπειτα κρίνεις ποιος είναι ειλικρινής και ποιος είναι ψεύτης.
Είναι γνωστό και πασιφανές ότι η Κυβέρνησή μας τελεί υπό καθεστώς ομηρίας, άρα και αγωνίας! Ομηρίας σκανδάλων και αυθαίρετης διακυβέρνησης της χώρας, τουλάχιστον από Υπουργικό επίπεδο και κάτω. Αγωνίας, για το τι άλλο κρύβει η επόμενη μέρα!
Είναι αλήθεια αυτό που λένε για του λαίμαργους. Ότι, δηλαδή, δεν σταματάνε να τρώνε ακόμη κι αν πονάει η κοιλιά τους…
Ο Πρωθυπουργός σήμερα, και στις πιεστικές ερωτήσεις των δημοσιογράφων αναφορικά με το ασφαλιστικό και τις έντονες κοινωνικές αντιδράσεις που προκαλούν οι αλλαγές που επιχειρεί να επιβάλλει η Κυβέρνηση, επέδειξε και ταραχή και δεν απάντησε! Κατανοώ απόλυτα ότι θέλει να υπερασπισθεί τις επιλογές του – κυρίως σε πρόσωπα – όμως, έως πότε η κάλυψη αυτή θα τον οδηγεί στην εθελοτυφλία και την αποφυγή της πραγματικότητας;
Εν πάση περιπτώσει, το επίπεδο των Ελλήνων είναι ανώτερο εκείνου του Ζαχόπουλου ή των «κουμπάρων». Επέλεξαν τον Κώστα Καραμανλή, γιατί είχαν ανάγκη να πιστέψουν σε κάποιον!
Αυτός ο κάποιος, όταν τυχαίνει να είναι ο Πρωθυπουργός, δεν έχει δικαίωμα να διαχωρίζει – όπως σήμερα – τους Έλληνες σε «καταχραστές λόγω κοινωνικής θέσης» και σε μη καταχραστές. Μήπως οι Υπουργοί δεν «καταχρώνται» την εξουσία που τους παρέχεται για να αδιαφορούν για τους πολίτες; Και αν δεν αδιαφορούν, τότε, γιατί δεν συζητούν μαζί τους; Γιατί τους αποφεύγουν;
Αυτή είναι η Ελλάδα που ονειρευόταν να «ξαναφτιάξει» η Νέα Δημοκρατία;
Όταν έστω κι ένας πολίτης υποφέρει από κρατική αδιαφορία ή αδικία ή λάθος, η ίδια η εξουσία θα πρέπει να παρεμβαίνει. Στο κάτω-κάτω, ένα μικρό (πληθυσμιακά) έθνος είμαστε. Τόσο δύσκολο είναι;
Ας μην γυρίσει ο οποιοσδήποτε επίσημος ή ανεπίσημος Νεοδημοκράτης να με ρωτήσει: «γιατί το ΠΑΣΟΚ καλλίτερα τα έκανε;». Η απάντησή μου θα ήταν σκληρή και δεν θα του άρεσε. Αν το μέτρο σύγκρισης για την Νέα Δημοκρατία είναι η μετριότητα, σαν κι αυτή που επέδειξε το ΠΑΣΟΚ τα τελευταία τέσσερα χρόνια της διακυβέρνησής του, τότε θα πρέπει να τους δώσουμε συγχαρητήρια διότι έπεισαν τους Έλληνες πολίτες ότι η δική τους μετριότητα είναι ανώτερη από εκείνη του ΠΑΣΟΚ!
Αυτό ακριβώς το γεγονός έχει, πλέον, γίνει κτήμα των στελεχών και των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ και γι’ αυτό, η έναρξη του 8ου Συνεδρίου του συνοδεύτηκε από ένα μίγμα διαφόρων συναισθημάτων και προσδοκιών, τα οποία και σέβομαι!
Όμως, αυτά τα συναισθήματα φαίνεται δεν τα μοιράζονται όλοι μέσα στο ΠΑΣΟΚ! Οι συγγραφείς της ομιλίας του Γιώργου Παπανδρέου, για άλλη μια φορά, επέλεξαν την αλαζονεία και την υπεροψία απέναντι στους πολίτες συνολικά, ιδιαίτερα δε, για τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ!
Μία μέτρια ομιλία, μεγάλης διάρκειας, κουραστική και βαρετή, η οποία μπορεί να περιείχε κάποιες «κορώνες» - όπως άλλωστε όλες οι ομιλίες – πλην όμως, δεν μπορούσε καν να περιγράψει την κατεύθυνση την οποία οφείλει το ΠΑΣΟΚ – ως κόμμα εξουσίας – να ακολουθήσει ούτως, ώστε και να προτείνει ένα συγκεκριμένο πλαίσιο διακυβέρνησης και να μπορέσει να πείσει πως αυτό το πλαίσιο διακυβέρνησης θα μπορούσε να διώξει την πρόχειρη, ερασιτεχνική και μη παραγωγική Νέα Δημοκρατία από τον «Ολύμπιο θρόνο» της.
Πρώτα-πρώτα ένας εν δυνάμει ηγέτης, όταν πιστεύει και εννοεί αυτά που λέει δεν χρήζει χειρογράφων, ούτε άπλετου χρόνου για να διατυπώσει την σκέψη του και τις προθέσεις του!
Οι απλοί πολίτες, που «δεν έχουν πάει σχολείο σαν κι εμάς» δεν θέλουν δύσκολες φράσεις και προτάσεις, ούτε βαρύγδουπες αναφορές που σκοπό έχουν την τόνωση του «ηθικού». Λίγα λόγια πραγματικά και αληθινά θα ήταν αρκετά!
Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, μίλησε για τα προβλήματα του σήμερα, όμως, απόφυγε να σημειώσει ότι για αυτά τα προβλήματα ευθύνεται και το ΠΑΣΟΚ, όπως ακριβώς ευθύνεται και για την ανάληψη της εξουσίας από την Νέα Δημοκρατία, με τα γνωστά σε όλους μας αποτελέσματα λόγω του τρόπου διακυβέρνησης που ακολουθεί!
Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, υπογράμμισε την πεποίθηση ότι, η διακυβέρνηση οφείλει να εξασφαλίζει στον πολίτη δημιουργικότητα και προοπτική, με ελευθερίες και κίνητρα.
Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, μίλησε για την Ελλάδα των δικαιωμάτων και όχι των προνομίων.
Μίλησε για την Ελλάδα των αξιών και όχι των εξουσιών.
Μίλησε για την Ελλάδα των οραμάτων και της «Νέας Αλλαγής».
Αναφέρθηκε στην ανάγκη αναδιανομής του πλούτου, για ισότητα, περισσότερη δημοκρατία, για ευπρέπεια και για ποιότητα στην γνώση.
Επεσήμανε την ανάγκη πολιτικής βούλησης και εξέφρασε την πίστη και την ελπίδα πως, με μια νέα «κοινωνική συμμαχία» ενάντια στον νεοσυντηρητισμό, με την συμμετοχή όλων των κοινωνικών δυνάμεων, θα είναι εφικτή η ανατροπή αυτού του νοσηρού πολιτικού σκηνικού της χώρας μας. Κατά συνέπεια, αυτό θα οδηγούσε στην αναζωογόνηση του κοινωνικού ιστού και στην αναβάθμιση της ποιότητας της ζωής των πολιτών.
Επικροτώ αυτή την αποστροφή του λόγου του! Ήταν ίσως το πιο σημαντικό κομμάτι αυτής της ομιλίας. Όμως, δεν μας ξεκαθάρισε, πως φαντάζεται ότι θα λειτουργήσει αυτή η κοινωνική συμμαχία και υπό ποιο καθεστώς! Μήπως υπό τον έλεγχο των «παραγόντων», των «βαρόνων», των «βαρονέτων» και των «κλητήρων» του ΠΑΣΟΚ, όπως ακριβώς συμβαίνει μέσα στους κόλπους του σήμερα;
Και για να υποστηρίξω ακόμη περισσότερο αυτή μου την σκέψη, όταν διατύπωσε την παραπάνω θέση, είπε χαρακτηριστικά ότι:
«όποιος αποκλείει τους άλλους, αποκλείεται και ο ίδιος».Παράξενο δεν ακούγεται να μιλάει ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ για αποκλεισμούς, όταν ο ίδιος, ως Πρόεδρος, αλλά και το ίδιο το «καθεστωτικό» και βολεμένο ΠΑΣΟΚ – που όλοι μας γνωρίζουμε, απέκοπταν κάθε προσπάθεια προσφοράς ίσως των πιο αξιόλογων στελεχών που είχε ποτέ το ΠΑΣΟΚ… τουλάχιστον από το 1993 που προσωπικά είμαι σε θέση να γνωρίζω;
Είπε όμως και πολλές αλήθειες! Η Δεξιά, καλλιεργεί φόβους. Δημιουργεί ανασφάλειες και επιδιώκει τους διαχωρισμούς! Το ΠΑΣΟΚ αντίθετα, και στην μέχρι τώρα πορεία του, αν εξαιρέσουμε τα τελευταία τρία-τέσσερα χρόνια διακυβέρνησής του, κυβέρνησε με πίστη στις αξίες του και με συνέπεια. Γι’ αυτό κυβέρνησε πολλά χρόνια.
Σε ό,τι αφορά σε όλα τ’ άλλα, περί φτώχειας, επιχειρηματικότητας, εργασία, αποδοχές, ασφαλιστικό, εκπαίδευση… δεν νομίζω πως έχω να σχολιάσω κάτι! Λίγο-πολύ όλοι λένε τα ίδια.
Στα λόγια, όλοι είμαστε καλοί. Στις πράξεις υστερούμε!
Εν κατακλείδι, (κι έχω αναφερθεί σε αυτό εκτεταμένα και κατ’ επανάληψη) οι πραγματικές αλλαγές, η ανανέωση, η ανάπτυξη, η ποιότητα… τα πάντα, οφείλονται στους πολίτες και όχι στους πολιτικούς! Όχι, όσο αυτοί επιμένουν να επιλέγουν τον ρόλο του διαχειριστή της εξουσίας και όχι της καθημερινότητας! Όταν και αν κατανοήσουν ότι το κοινωνικό σύνολο δεν αποτελείται από «εμάς και τους άλλους», όταν καταλάβουν ότι η χρησιμότητα δεν βρίσκεται στην σκοπιμότητα και όταν επιτέλους, αποφασίσουν να πορευτούν μαζί μας στους δρόμους που οδηγούν στην ανάπτυξη και την εξέλιξη της κοινωνίας, τότε ίσως να πετύχουμε κάτι όλοι μαζί! Μέχρι τότε…
