Δικαιοσύνη, τι δύσκολο πράγμα...

… Μια πραγματικά εξαιρετική εικόνα του γκρινιαρόγατου που αποτυπώνει με τον καλλίτερο δυνατό τρόπο την ελληνική πραγματικότητα τόσο στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο, όσο και στον χώρο της Δικαιοσύνης!

Δεν χωρά καμία αμφιβολία πως, η ποιότητα στην άσκηση και απονομή της δικαιοσύνης προσδιορίζει τα πολιτικά και κοινωνικά ήθη μιας χώρας και στ’ αλήθεια, αναρωτιέμαι… μιλάμε για απαξίωση των θεσμών… ποιος τελικά ευτελίζει τους θεσμούς?

Είναι ψέμμα πως το ήθος αποτελεί άγνωστη λέξη για ορισμένους?

Είναι ψέμμα πως το Σύνταγμα δεν έχει καμία απολύτως ισχύ και δεν δύναται να προσφέρει καμία απολύτως προστασία στους πολίτες?

Είναι ψέμμα πως το γράμμα του νόμου εφαρμόζεται επακριβώς και ίσως με μία κάποια υπερβολή ΜΟΝΟΝ στους απλούς κι ανώνυμους πολίτες?

Ποιά είναι η Δικαιοσύνη? Πού υπάρχει δικαιοσύνη? Ποιός την απονέμει? Υπό ποιές προϋποθέσεις? Με ποιό σκοπό?

Σε κάποιο προηγούμενο άρθρο μου έγραφα:

«Αποτελεί κοινή διαπίστωση πως, στην χώρα μας αυτοί που τιμωρούνται είναι μόνον οι φτωχοί, οι αδύναμοι και οι άτυχοι. Γιατί άραγε? Γιατί οι υπηρετούντες την Δικαιοσύνη από έδρας, αγωνίζονται με σθένος για τα δικαιώματά τους και δεν επιδεικνύουν το ίδιο σθένος στην ελάχιστη υποχρέωσή τους για ανθρωπιά και κοινωνικό πολιτισμό?

Ποιά είναι η ζυγαριά και ποιό το ζύγι?

Είναι εύκολο να ρίχνεις το βάρος στην πολιτική εξουσία (νομοθετική και εκτελεστική) και να νίπτεις τας χείρας σου ως άλλος Πιλάτος… Την ίδια ώρα, φαίνεται πως είναι υπερβολικά δύσκολο για ανθρώπους «σπουδαγμένους» και διαβασμένους – ίσως περισσότερο από τον καθέναν – να ερμηνεύσουν λογικά το πνεύμα των νόμων.»

… Να εφαρμόσουν δηλαδή την κοινή λογική!

Επιπλέον και με προκλητικό ύφος και τρόπο, οι λειτουργοί της Δικαιοσύνης – πολλοί εξ αυτών – αξιώνουν από τους πολίτες να αναφέρονται προς αυτούς (και «κατ’ επέκταση προς τη δικαιοσύνη») με σεβασμό και… φόβο!

Δεν γνωρίζουν οι κ.κ. δικαστές πως ο σεβασμός κερδίζεται με έργα?

Δεν γνωρίζουν οι κ.κ. δικαστές πως ο φόβος αναιρεί αυτόματα την έννοια της ίδιας της δικαιοσύνης που θέλουν να υπηρετούν?

Ποιο είναι ακριβώς το έργο που έχουν να επιδείξουν, για να το σεβαστώ κι εγώ ως ο τελευταίος των τελευταίων?

Αγαπητοί κύριοι δικαστές, εσείς θα έπρεπε να γνωρίζετε καλλίτερα από εμένα - που ξέρω ελάχιστα ότι, οι μεγαλύτερες επαναστάσεις στην Ιστορία έγιναν διότι η Δικαιοσύνη ήταν μεροληπτική! Έγιναν διότι η Δικαιοσύνη είχε κάλπικα σταθμά στη ζυγαριά της! Έγιναν διότι η Δικαιοσύνη εκτός από τυφλή, ήταν και κουφή και ξεδοντιάρα! Το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε όλοι… έτσι δεν είναι?

Τι διαφορετικό έχουν οι Άκηδες, οι Μαντέληδες, οι Τσουκάτοι, οι Εφραίμηδες και όλο το κακό συναπάντημα της tv από τον Γιώργο, τον Γιάννη, τον Θανάση… τον συνταξιούχο, τον άνεργο, τον άστεγο, τον κατεστραμμένο επιχειρηματία και όλους εκείνους τους άλλους κακόμοιρους, πάνω στους οποίους εξαντλείτε όλη σας την αυστηρότητα για… «παραδειγματισμό»?

Δεν ντρεπόμαστε λιγάκι?

Έχετε αποτύχει κύριοι δικαστές, κύριοι εισαγγελείς και κύριοι ανακριτές. Έχετε αποτύχει και αποτελείτε παράδειγμα προς αποφυγή!

Έχετε πετύχει όμως και κάτι… κάτι σημαντικό και οφείλουμε να σας το αναγνωρίσουμε: καθημερινά, χρόνια τώρα, δημιουργείτε όλοι σας κι από έναν Γιάννη Αγιάννη, κι αυτός ο Γιάννης Αγιάννης αποτελεί ελπίδα και πυξίδα για όλους μας! Κι όπως γνωρίζετε, ο Γιάννης Αγιάννης δεν είναι εκδικητικός. Δεν είναι αναίσθητος και πιστεύει στην Δικαιοσύνη. Και η πίστη του αυτή μπορεί και διαμορφώνει συνειδήσεις σε αντίθεση με εσάς…

Ασφαλώς υπάρχουν και καλοί δικαστές. Όπως υπάρχουν και καλοί ιερείς και καλοί έμποροι και καλοί τεχνίτες… Αυτοί λοιπόν οι καλοί, φέρουν μεγάλο βάρος και μεγάλη ευθύνη! Κανένας δεν θέλει να είναι εναντίον κανενός! Όλοι μας επιθυμούμε μία καλλίτερη κοινωνία, με νόμους, θεσμούς, αξίες κι αρχές σεβαστές απ’ όλους! Όλοι μας επιθυμούμε να απολαμβάνουμε τα ίδια δικαιώματα και να επωμιζόμαστε τις ίδιες υποχρεώσεις! Μία υγιής κοινωνία βασίζεται προπάντων στους ανθρώπους της και όχι σε αραχνιασμένες βιβλιοθήκες, σκονισμένα βιβλία και διαστρεβλωμένες/παροχυμένες/ξεπερασμένες θεωρίες που δεν προσφέρουν τίποτε το σημαντικό και το αξιόλογο!

Πρέπει να αναπροσαρμόσουμε τον τρόπο σκέψης μας και τις συμπεριφορές μας. Πρέπει να γίνουμε περισσότερο άνθρωποι! Πρέπει, επιτέλους, να καταλάβουμε τι συμβαίνει γύρω μας και η Δικαιοσύνη, μπορεί να προσφέρει τα μέγιστα αν κι εφόσον οι λειτουργοί της αποφασίσουν να αποδώσουν την δικαιοσύνη που αξίζει ο καθένας μας.

Μέχρι τότε…

Ευ. Βενιζέλος: Ο καθημερινός μας εφιάλτης

Μοιάζει κακόγουστο αστείο πως μιας ιστορικής παράταξης – όπως το ΠΑΣΟΚ, ηγείται ο αρχιτέκτονας του σύγχρονου ελληνικού δράματος, ο Ευάγγελος Βενιζέλος!

Όμως, στην Ελλάδα του σήμερα όλα είναι εφικτά!

Σ’ αυτή τη χώρα ζούμε. Καθημερινά και υπό διωγμόν! Το ΠΑΣΟΚ έχασε μια ιστορική ευκαιρία. Αντί να συνταχθεί με τον λαό, αντί ν’ ακούσει τους πολίτες, αντί να προστατέψει την πατρίδα μας, την παρέδωσε αμαχητί σε δανειστές και τοκογλύφους. Διαστρέβλωσε κάθε έννοια δημοκρατίας και δικαιοσύνης κι έσβησε μια για πάντα το όποιο μέλλον θα μπορούσαν να έχουν τα παιδιά μας. Βρήκε πολλούς συμμάχους σε αυτήν την επιλογή! Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά άλλωστε? Από την αρχή της ιστορίας μας, από τις απαρχές του χρόνου πάντα είχαμε πρόθυμους… «πωλητές – διεκπεραιωτές». Εμείς γεννήσαμε τους εφιάλτες, δικό μας υλικό είναι, από την ίδια ουσία είμαστε φτιαγμένοι… Αυτή είναι η κατάρα μας ως έθνος.

Σήμερα, σήμερα όμως, δεν αρκεί να διαπιστώνουμε! Πρέπει και να αναδεικνύουμε, να καταγγέλλουμε και – επιτέλους – πρέπει να αποφασίσουμε να τιμωρήσουμε όλους εκείνους που βιάζουν το κορμί της άμοιρης πατρίδας μας για ιδίαν απόλαυση! Κι ο Ευάγγελος Βενιζέλος είναι ένας εκ των βιαστών! Και το γνωρίζει! Ενδεχομένως, δεν τον αναγνωρίζουν ως τέτοιον όλοι εκείνοι που θα τον στηρίξουν με την ψήφο τους. Πρέπει λοιπόν να τους βοηθήσουμε να δουν καθαρά πως, η ψήφος τους δεν θα στηρίξει έναν πολιτικό άνδρα, με σθένος, με πυγμή, με αγάπη για την πατρίδα, αλλά μια θλιβερή πολιτική καρικατούρα που προκαλεί και μόνον με την ύπαρξή του, την αισθητική μας! 

Στ’ αλήθεια αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο να κάνουμε μια ιστορική αναδρομή στα πεπραγμένα Βενιζέλου. Έχω την αίσθηση πως θα είναι χαμένος κόπος. Μπορούμε όμως να σχολιάσουμε τα λεγόμενά του. Τις πολιτικές πάνω στις οποίες θα βασιστεί κατά την προεκλογική περίοδο ούτως, ώστε υφαρπάξει όσο περισσότερους ψήφους μπορεί! Μην σας κάνει εντύπωση και μην έχετε καμία αμφιβολία… Θα το προσπαθήσει! Θα το προσπαθήσει μέχρις εσχάτων διότι, την εξουσία κανείς δεν μπόρεσε να την αρνηθεί!

Για θυμηθείτε εκείνους τους κακόμοιρους τους Σκώτους… τους τραβολογούσαν οι ευγενείς και οι ηγήτορές τους στα πεδία των μαχών, «ξορκίζοντας το κακό», ορθώνοντας «ανάστημα» στον «εχθρό», κι αφού συνδιαλλάσσονταν με το αγγλικό Στέμμα, τους πετούσαν στα αζήτητα, απροστάτευτους, περισσότερο φτωχούς, με σμπαραλιασμένη την όποια ταπεινή τους αξιοπρέπεια. Ξανά και ξανά!

Σταχυολογώ κάποιες από τις - κατά καιρούς -  λέξεις που έχει χρησιμοποιήσει για να δώσει έμφαση στον πολιτικό του λόγο: δημοκρατία, ψυχή, κύρος, αξιοπιστία, ηθική, πολιτικός ριζοσπαστισμός, κοινωνικός ριζοσπαστισμός, αξίες, αρχές, ανανέωση… όμορφες λέξεις… πέραν όμως από διάφορες όμορφες λέξεις, χρησιμοποιεί σαφώς και στοιχεία αυτοκριτικής. Μιας αυτοκριτικής που επιβάλλεται από την έπαρση του μετρίου και δήθεν τον εξυψώνει στα μάτια των πολιτών έναντι των πολιτικών του αντιπάλων. Προβάλλει εαυτόν σαν την μετανιωμένη αμαρτωλή που ψάχνει για συγχώρεση....

Διαπιστώνει κι αυτός – ορθώς – πως κυριαρχεί μία γενικευμένη απαξίωση του πολιτικού κόσμου κι αυτό το καταγγέλλει ως απαξίωση των θεσμών! Και η καταγγελία του αφορά στους έλληνες πολίτες! Εμάς δηλαδή! Εμάς που αμφισβητούμε την ηθική και θεσμική νομιμοποίηση εκείνων που δημιούργησαν αυτήν την κατάσταση στον τόπο μας! Άραγε ποιών θεσμών? Των θεσμών που ο ίδιος με τις πολιτικές του αποφάσεις πρώτος απαξίωσε? Ο κ. Βενιζέλος κατέστησε εαυτόν ελάχιστον και δεν μπορεί να μιλά για δημοκρατία, αξίες κι αρχές όταν – ως μεσάζων – ξεπουλά το μέλλον της πατρίδας μας! Κι όχι μόνον ο Βενιζέλος αλλά και όλη η παρέα του… ο «που βρίσκομαι» Σαχινίδης, η «διαβασμένη» Διαμαντοπούλου, ο «αδιάβαστος» Χρυσοχοΐδης, ο «διαρκώς έξαλλος» Λοβέρδος, η «πικραμένη» Γεννηματά και τα λοιπά και τα λοιπά…

Κι αφού το ξεπούλημα συνεχίζεται, κι αφού οι τραπεζοϋπάλληλοι κάνουν party με τις ευλογίες του πολιτικού μας καταστημένου, ήρθε η ώρα της αναπόφευκτης νομιμοποίησης. Ήρθε η ώρα των εκλογών. Κι ο λόγος Βενιζέλου, ξαφνικά, αποκτά διαφορετική χροιά!

Θυμήθηκε τους άνεργους!

Θυμήθηκε τους αδύναμους πολίτες!

Θυμήθηκε τους συνανθρώπους μας που - αν δεν έχουν ήδη ξεπεράσει – έχουν φτάσει στα όριά τους!

Θυμήθηκε εκείνους τους επαγγελματίες που καταστρέφονται!

Άρχισε να μιλά για την αναγκαιότητα ενίσχυσης δικτύων κοινωνικής προστασίας! Μίλησε  - μόλις σήμερα – και για την ρύθμιση χρεών των υπερχρεωμένων νοικοκυριών και για ένα «εφικτό» κι «εγγυημένο» επίπεδο «αξιοπρεπούς» διαβίωσης!

Ξαφνικά, αναλαμβάνει «πρωτοβουλία» διευθέτησης με το τραπεζικό σύστημα αναφορικά με τις υποχρεώσεις των ελλήνων πολιτών…

Ο αρχιτέκτονας του ελληνικού δράματος,

εκείνος που το όραμά του ήταν και είναι η βαλκανιοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, εκείνος που έφερε στην απόγνωση εκατομμύρια ελλήνων,

εκείνος που εκβιαστικά κατήργησε δικαιώματα και ποδοπάτησε την αξιοπρέπεια μας, εκείνος που καταστρατήγησε κάθε έννοια δικαίου με τις πολιτικές του αποφάσεις, εκείνος που αμφισβήτησε ευθέως κάθε δημοκρατική διαδικασία,

εκείνος που διαστρέβλωσε κάθε αξία, κάθε έννοια κοινωνικής και πολιτικής λειτουργίας,

εκείνος που παρέδωσε την χώρα στους τραπεζοϋπαλλήλους,

εκείνος που με τη υπογραφή του έφερε την χώρα και τους πολίτες στα πρόθυρα της καταστροφής,

εκείνος που με την παρουσία του εκφράζει τον χειρότερο εφιάλτη μας, μάς ζητεί την ψήφο μας!

Θέλει να τον στηρίξουμε στο καταστροφικό του έργο!

Θέλει να επιβεβαιώσουμε την «ορθότητα» των πολιτικών του επιλογών και αποφάσεων.

Θέλει να του δώσουμε την δύναμη να στραφεί εναντίον μας!

Θέλει να πονέσουμε γιατί έτσι βολεύει τις «σκοπιμότητες που υπηρετεί» (δικά του λόγια χρησιμοποιώ)

Αυτόν θα στηρίξετε αγαπητοί συν-έλληνες και φίλοι του ΠΑΣΟΚ? «Ο λύκος αλλάζει τρίχωμα, δεν αλλάζει χούγια» λέει ο σοφός λαός μας.  Ο λύκος αμνός δεν γίνεται. Πώς να το κάνουμε? Μόλις χθες ως Υπουργός Οικονομικών και αντιπρόεδρος δύο κυβερνήσεων τι έκανε ο κ. Βενιζέλος? Τι αποφάσιζε? Ποιο ήταν το ύφος και το ήθος του?   

Μπορούμε καλλίτερα! Στ’ αλήθεια μπορούμε να ξεφορτωθούμε τέτοιου είδους νοοτροπίες και συμπεριφορές! Γιατί εμείς ως πολίτες, σε αντίθεση με τον κ. Βενιζέλο και τους όμοιούς του, έχουμε ήθος, αγαπάμε τον εαυτό μας, αγαπάμε την χώρα μας και ενδιαφερόμαστε για το μέλλον μας! Μπορούμε να οραματιζόμαστε ένα καλλίτερο αύριο. Άνθρωποι σαν τον Βενιζέλο δεν έχουν, δεν μπορούν και δεν θέλουν να προσφέρουν τίποτε! Στα χέρια μας βρίσκεται η δύναμη της επιλογής. Ας μην την αφήσουμε να πάει χαμένη…

Περί εμπιστοσύνης κι αξιοπιστίας

Ήταν αρχές της δεκαετίας του ‘90 όταν ο Αντώνης Σαμαράς και λίγοι, ελάχιστοι εξ ημών ξεκινούσαμε την μοναχική πορεία μας μέσα στην πολιτική ιστορία της πατρίδας μας. Μια πορεία που, παρά τις όποιες δυσκολίες αν μη τι άλλο, στιγμάτισε την ζωή και την πολιτική σκέψη των περισσοτέρων από εμάς! Η Πολιτική Άνοιξη, υπήρξε ίσως το καλλίτερο σχολείο στο οποίο έχω φοιτήσει κι αυτό διότι, ο αγώνας του Αντώνη Σαμαρά κι όλων όσων τον πλαισιώσαμε τότε, βασίστηκε στην ανάγκη για πολιτική αξιοπιστία, αλήθεια, δικαιοσύνη, ισότητα… κατέρριψε τις υπάρχουσες διαχωριστικές γραμμές δεξιάς / αριστεράς κι έφερε τους έλληνες πιο κοντά. Πάνω απ’ όλα τους έλληνες!

Ασφαλώς κι έγιναν λάθη! Ασφαλώς και δεν καταφέραμε να πείσουμε στο βαθμό που θα μπορούσαμε. Ασφαλώς και συγκεκριμένα άτομα έφεραν μεγάλο μέρος της ευθύνης… άτομα που σήμερα βρίσκονται εντός της ΝΔ, άτομα που συνεχίζουν το ίδιο καταστρεπτικό έργο είτε ως στελέχη είτε ως «φίλοι» του Αντώνη Σαμαρά! Καταστρεπτικό διότι δεν αντιλαμβάνονται τον ρόλος τους εντός της κοινωνίας παρά υπεράνω αυτής!

Μέσα σε έξι μήνες, τους τελευταίους έξι μήνες, η ΝΔ και οι επιλογές του Προέδρου της είχαν ως αποτέλεσμα να χάσει ο ευρύτερος φιλελεύθερος χώρος το ηθικό του πλεονέκτημα… αυτό το πλεονέκτημα που με πολύ αγώνα σιγά-σιγά ανακτούσε έπειτα από τα μαύρα χρόνια της διακυβέρνησης Καραμανλή και της ισοπεδωτικής διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.

Έχουμε μπροστά μας ένα κατακερματισμένο πολιτικό σκηνικό, βλέπουμε όλοι μας με έκπληξη την σταθερή καταγραφή ανάπτυξης φασιστικών δυνάμεων, ο πολίτης είναι απροστάτευτος από τις αποφάσεις των τραπεζοϋπαλλήλων που έξι μήνες τώρα κυβερνούν αυτόν τον τόπο δίχως δημοκρατική νομιμοποίηση και λαϊκή εντολή, προς όφελος των αφεντικών τους και παρά το σωτήριο γεγονός της προκήρυξης εκλογών, είναι πολύ δύσκολο να δούμε την δημοκρατία ή έστω λίγη περισσότερη δημοκρατία να επιστρέφει στον τόπο μας… γρήγορα ή δίχως κόστος!

Θυμάμαι τον Οδυσσέα Ελύτη  να σημειώνει με νόημα: «Από μια τέτοιαν Άνοιξη έχει ανάγκη ο τόπος, εύχομαι για το καλό της να την γνωρίσει η Ελλάδα»

Αρκετές φορές έχουμε αναφερθεί από το ιστολόγιο αυτό στην πολιτική αξία του Αντώνη Σαμαρά. Δεν χρειάζεται να το ξανακάνουμε. Όμως, είναι ακατανόητη η συμπεριφορά του και οι συμπεριφορές που αφήνει να αναπτύσσονται ανεξέλεγκτα εντός της ΝΔ. Και είναι σημαντικό να διερευνήσουμε αυτή την προβληματική διότι, έστω και κουτσουρεμένη, η ΝΔ την επομένη των εκλογών θα αποτελεί έναν εκ των σημαντικών πυλώνων της πολιτικής διακυβέρνησης της χώρας! Πώς? Υπό ποιες προϋποθέσεις? Με ψευτοδιλήμματα και παλαιοκομματικές νοοτροπίες? Με αλαζονικές συμπεριφορές και δικαιολογίες?

Η ΝΔ ακόμη δεν έχει καταφέρει να απαντήσει πειστικά στο ερώτημα γιατί συμμετέχει και στηρίζει την κυβέρνηση Παπαδήμου! Ακόμη η ΝΔ δεν μπορεί να απαντήσει πειστικά γιατί συναινεί σε πολιτικές που συνθλίβουν όχι μόνον την αξιοπρέπεια αλλά ολόκληρη την ζωή των ελλήνων!

Το μόνο που ακούμε είναι ένα «εμπιστευθείτε με»… Ναι, αλλά πώς? Όταν τα δείγματα άλλα πράγματα δείχνουν?

Θα υπενθυμίσω στον Πρόεδρο της ΝΔ και στους πρώην συναδέλφους και φίλους μου, που αυτή την στιγμή βρίσκονται μαζί του, πως κάποτε μιλούσαμε για ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, για ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ και για ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Αξιοπρέπεια σε προσωπικό επίπεδο, Δικαιοσύνη σε κοινωνικό επίπεδο και Ελευθερία σε εθνικό επίπεδο. Τι απέγιναν αυτές οι απόψεις?

«Εμπιστευθείτε με»…. Τί σημαίνει «εμπιστευθείτε με»? Λευκή επιταγή? Δεν το γνωρίζετε πως οι επιταγές πλέον δεν έχουν αντίκρισμα?  

Πάντα υπάρχει χρόνος… συνηθίζουν οι πολιτικοί μας να λένε πως στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα… Οι έλληνες όμως βρίσκονται σε αδιέξοδο! Κι επειδή μνημονεύσαμε τον Οδυσσέα Ελύτη, αυτόν τον μεγάλο έλληνα… ας θυμηθούμε μία ακόμη γραφή του:

«Χίλιοι δυο παραφυλάνε σε κοιτάν και δεν μιλάνε. Είσαι σήμερα μονάρχης κι ώσαμ’ αύριο δεν υπάρχεις»