Θέλω να πιστεύω, κανείς νοήμων άνθρωπος
δεν πείθεται - έστω και στο ελάχιστο – από το νεοδημοκρατικό-κυβερνητικό αφήγημα
της συμφοράς και της καταστροφής, που θα έρθει(!), αν κι εφόσον εμείς οι πολίτες
επιλέξουμε οποιοδήποτε άλλο κόμμα πλην της ΝΔ την ώρα της κάλπης.
Η αλήθεια, η πραγματική αλήθεια,
η καταγεγραμμένη ιστορικά αλήθεια είναι αμείλικτη ό,τι κι αν λέει ο οποιοσδήποτε. Την καταστροφή της χώρας την προκάλεσαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας.
Τις χίλιες μύριες συμφορές τις έμπασαν μέσα στα σπίτια μας και στις ζωές μας, οι
κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας.
Και για όσους όλα όσα έχουν συμβεί, συμβαίνουν ή λέγονται και ακούγονται, τα αντιλαμβάνονται και τα
αντιμετωπίζουν με ελαφρά την καρδία, καλό θα ήταν να τους υπενθυμίζουμε ότι οι
κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και τις Νέας Δημοκρατίας, οι ίδιες (ακαταλόγιστες κι
ακαταδίωκτες) νοοτροπίες που σήμερα μας επιχειρούν να μας τρομοκρατούν με σενάρια επιστημονικής
φαντασίας, όχι μόνον απέτυχαν στα αυτονόητα αλλά κι εκμηδένισαν την δυναμική
τουλάχιστον δύο γενεών Ελλήνων! Μπορεί να παίρνουμε Rafale και να κτίζουμε
φρεγάτες αλλά, ζούμε με κουπόνια και καλαθάκια. Κι αυτό λέγεται πρόοδος!
Όποιος επενδύει στην
καταστροφολογία, θεμελιώνοντας επάνω της το διακύβευμα των εκλογών, δεν είναι μόνον
ανεύθυνος κι ανιστόρητος αλλά, συγχρόνως, προσβάλλει όλους τους Έλληνες πολίτες,
τις θυσίες τους, τους αγώνες τους, τα όνειρά τους… προσβάλλει την ίδια την χώρα.
Και το μητσοτακέϊκο έχει προϊστορία. Κάθε φορά που βρισκόταν με την πλάτη στον
τοίχο, ακολουθούσε την ίδια και συνταγή. Ποιά συνταγή;
Για παράδοση μιλάμε! Μια «παράδοση» που δεν τιμά την Νέα Δημοκρατία του
φιλελευθερισμού, της δημοκρατίας, του πολιτικού πολιτισμού…
Τί μας λέει ο πρωθυπουργός και η συντροφιά του; Θα γυρίσουμε – λένε – στο 2015 αν δεν ψηφίσουμε
Μητσοτάκη(!). Μα καλά, τόσο ηλίθιους μας θεωρούν όλους μας; Ξεκίνησε και να τάζει και λεφτά. Και να οι αυξήσεις και να οι απαλλαγές και να οι ρυθμίσεις.
Όπως ακριβώς ο πατέρας του έταζε πολλές και καλές δουλειές. Όλοι ξέρουμε πως
κατέληξε…
Ας τα αφήσουμε όμως όλα αυτά για λίγο στην άκρη. Όπως πολλοί από εσάς, έτσι κι εγώ προσπαθώ να παρακολουθώ τις δημοσκοπήσεις. Σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση
της MRB για το OPEN,
ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, νιώθει οργή κι απογοήτευση. Βιώνει έναν
διαρκή φόβο κι έχει παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια ανατροπής αυτής της ψυχολογικής
και συναισθηματικής κατάστασης.
Το βρίσκουν οι δημοσκοπήσεις, το ζούμε και το
αντιλαμβανόμαστε όλοι μας λίγο έως πολύ, το επισημαίνουν τα κόμματα και οι
πολιτικοί, το ερευνούν οι ακαδημαϊκοί και οι διανοούμενοι όμως κανείς δεν κάνει
τίποτε! Κανείς δεν δοκιμάζει, έστω, κάτι! Όλοι μας μένουμε στην διαπίστωση. Ο πληθυσμός
συρρικνώνεται, όσοι μπορούν - ευτυχώς γι’
αυτούς - σηκώνονται και φεύγουν… οι ποιοτικοί δείκτες αρχίζουν και πέφτουν… και
τα λοιπά κ.λπ. Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα. Όχι οι φιλοδοξίες του Μητσοτάκη.
Ούτε οι προθέσεις του Τσίπρα. Ούτε η μαλακία του Βαρουφάκη - που δεν είναι καθόλου μαλακία κι εξυπηρετεί την κυβέρνηση. Στα δικά μου μάτια, εκδούλευση μου μοιάζει και δεν χρήζει απόδειξης.
Με αυτή τη νοοτροπία, με αυτές τις
όποιες διαθέσιμες επιλογές, με αυτές τις συμπεριφορές, το ταξίδι θα είναι μάλλον
σύντομο. Δεν θα πάμε πολύ μακρυά. Δεν μπορούμε να πάμε μακρυά, έτσι όπως είμαστε.
Έτσι όπως καταντήσαμε.
Σε ό,τι με αφορά, όλα είναι ξεκάθαρα
και γι’ αυτό ίσως και δεν βρίσκομαι εγκλωβισμένος σε κανένα ψευτοδίλημμα. Κανείς
δεν με φρόντισε. Κανείς δεν μου παρέχει ασφάλεια. Κανείς δεν με τάϊσε, δεν με ταΐζει και δεν θα με ταΐσει ποτέ. Κανείς τους δεν ασχολήθηκε με τα δικά μου
προβλήματα. Κανείς τους δεν μπόρεσε και δεν μπορεί να μου εμπνεύσει το «όραμά»
του. Κανείς δεν μπορεί να με πείσει για την προοπτική που ευαγγελίζεται.
Στην δική μου αντίληψη, η πατρίδα
μας, παραμένει μια χώρα β’ διαλογής. Δεν είναι ούτε ευρωπαϊκή, ούτε προοδευτική
παρά τις φιλότιμες προσπάθειες κάποιων ολίγων.
Ούτε χώρα του πνεύματος και του
πολιτισμού είναι. Παράγει όμως ξαπλώστρες, δημιουργεί νέες (αυθαίρετες) παραλίες
κι ακτές και πουλάει πολύ greek mousaka
και τσίπουρο… είναι κι αυτό μια κατάκτηση.
Θυμάμαι, στο σχολείο – ο Θεός να
το κάνει σχολείο, τέλος πάντων – μας έλεγαν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές ότι
μια έκθεση ιδεών πρέπει να τελειώνει πάντα με θετικό πρόσημο. Το μόνο θετικό πρόσημο
που μπορώ να σκεφτώ είναι εκείνο το εν υπνώσει κομμάτι της ψυχής μας που ανά πάσα
στιγμή μπορεί να ξυπνήσει και να κάνει θαύματα. Μέχρι τότε, να κρατάμε μικρό
καλάθι (πόντος) στους κομπασμούς του κάθε μάγου…
