Σε 70 περίπου ημέρες η Νέα
Δημοκρατία ολοκληρώνει 48 έτη παρουσίας στα πολιτικά πράγματα της χώρας μας. Με
την ίδρυσή της, βρέθηκε εξ αρχής στο επίκεντρο των πολιτικών και κοινωνικών
διεργασιών, με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να παρουσιάζει και να προτείνει προς
όλον τον ελληνικό λαό - χωρίς αποκλεισμούς κι εξαιρέσεις, ένα πλαίσιο αρχών κι
αξιών ανάλογο του οράματος που είχε αυτός και οι συνοδοιπόροι του για μία
Ελλάδα ανανεωμένη, ελεύθερη και κυρίαρχη· και για ένα πολιτικό σύστημα υγιές,
διάφανο, ισχυρό· ικανό να απαντά στις όποιες προκλήσεις και προπάντων,
δημιουργικό, αντιπροσωπευτικό και συναινετικό.
Διαβάζουμε στην ιδρυτική της
διακήρυξη, όπως είναι δημοσιευμένη στην ιστοσελίδα του κυβερνώντος κόμματος: "Το μέγα θέμα της εποχής μας είναι η
δημοκρατία. Όλοι μιλούν περί δημοκρατίας, ολίγοι όμως την καταλαβαίνουν και
ολιγότεροι έχουν τη θέληση και την ικανότητα να την εφαρμόζουν. (...) αυτό το
θαυμάσιο και ευαίσθητο πολίτευμα είναι δύσκολο στην εφαρμογή του. Και
προϋποθέτει ειδικές συνθήκες, χωρίς τις οποίες δεν ημπορεί να ανθίσει και να
καρποφορήσει."
Μετρούμε ήδη μισό αιώνα από τότε
και το μέγα θέμα εξακολουθεί να είναι
η ποιότητα της δημοκρατίας που έχουμε! Ακόμη προσπαθούμε να συνεννοηθούμε,
ακόμη προσπαθούμε να κατανοήσουμε τα αυτονόητα! Και τούτο συμβαίνει είτε επειδή
οι όποιες αξίες και οι αρχές είναι κενές περιεχομένου, είτε γιατί ο πολιτικός
κόσμος της χώρας μας είναι ανίκανος ή - ακόμη χειρότερα - μη διατεθειμένος να
εφαρμόσει την δημοκρατία στην πράξη.
Το όραμα της Νέας Δημοκρατίας -
όπως το περιέγραψε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής - ήταν σαφές και ξεκάθαρο: "Ένα καλύτερο κι ασφαλέστερο μέλλον".
Δηλαδή, ένα μέλλον με αξιοπρέπεια, με σεβασμό, με αλληλεγγύη, με δικαιοσύνη, με
ευκαιρίες για όλους και προς όλους. Η ιδρυτική διακήρυξη της ΝΔ είναι ένα πολύ
σημαντικό πολιτικό κείμενο και σας προτρέπω να το διαβάσετε, όσοι δεν το έχετε
διαβάσει.
Η δική μου η απορία είναι, πώς να
φανταζόταν άραγε ο ιδρυτής της ότι, από κόμμα αρχών κι αξιών θα γινόταν κάποτε
στέγη φίλων φαρμακέμπορων, παιδόφιλων, βιαστών, εκβιαστών, καιροσκόπων,
ανόητων, χουντικών, φασιστών και λοιπών... κόπων και βασάνων.
Θα μου πείτε, οι άλλες πολιτικές
δυνάμεις είναι καλύτερες; Μα, δεν τίθεται καν θέμα σύγκρισης εδώ! Η πολιτική ζωή
δεν είναι καλλιστεία. Ομιλούμε για την "ελίτ" (όπως αυτοδιαφημίζονται κι
αυτοθαυμάζονται) του πολιτικού μας συστήματος ή μήπως όχι; Αν όμως θέλουμε να
συγκρίνουμε, φοβάμαι, το αποτέλεσμα θα στενοχωρήσει πολύ τους φίλους
νεοδημοκράτες. Ή έχεις ήθος, αξίες, αρχές για να πορεύεσαι και όραμα για να
εμπνέεις ή βολεύεσαι και βολεύεις κι άσ’ τους άλλους να κουρεύονται - κατά το
κοινώς λεγόμενο.
Υπό την ηγεσία του Κυριάκου
Μητσοτάκη, η μεγάλη συντηρητική παράταξη, δυστυχώς για το πολιτικό μας σύστημα,
έχει απολέσει την ιδεολογική της θεμελίωση κι έχει χάσει την πολιτική της
ταυτότητα.
Έχει μετατραπεί σε έναν μηχανισμό
εξυπηρέτησης των συμφερόντων και των επιδιώξεων της οικογένειάς του, η οποία
μάλιστα, έχει προκαλέσει πολλά δεινά σε αυτόν τον τόπο ήδη από την εμφάνισή της
στα πολιτικά μας δρώμενα.
Έχει εκφυλίσει κάθε έννοια
διακυβέρνησης κι έχει καταστεί κέντρο διεκπεραίωσης και διανομής προνομίων και
διευκολύνσεων προς ...«ομόκεντρους κύκλους».
Είναι ένας οργανισμός… τί
οργανισμός; "Διαλυτικό μύκητα" τον χαρακτηρίζει
ο Νίκος Καραχάλιος (σύμβουλος δύο πρώην πρωθυπουργών της ΝΔ) δίχως συνοχή,
ομοιογένεια, δικλείδες και κανόνες λειτουργίας, αποσυνδεδεμένος από την
κοινωνία και τους πολίτες.
Για την τοξικότητα που αποπνέει
και το αποτύπωμα που ήδη αφήνει, δεν χωρά καμία αμφιβολία. Θα έρθει η ώρα που
θα βγουν στην επιφάνεια (σχεδόν) όλα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Και τότε
θα γνωρίζουμε όλοι μας το πραγματικό μέγεθος της ζημιάς.
Ωστόσο, το πρόβλημα δεν είναι
μόνον ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ούτε "ο
εκτσογλανισμός της πολιτικής ζωής ως το τελευταίο στάδιο του μητσοτακισμού",
όπως πολύ σωστά σημειώνει ο γνωστός ποινικολόγος και συνταγματολόγος, Γιάννης
Ματζουράνης.
Η αμηχανία, η απάθεια και η σιωπή
που επιδεικνύουν τα υγιή στοιχεία της κυβερνώσας παράταξης – όσα εν πάση
περιπτώσει έχουν απομείνει - συνιστά
μείζον πολιτικό ζήτημα κι έχουν ίσως το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για όσα
συμβαίνουν, όπως συμβαίνουν καθώς, αν και αναγνωρίζουν το πρόβλημα, δεν οδήγησαν
τα πράγματα σε ρήξη φοβούμενες πως θα χρεωθούν με "προδοσία". Αν και στην
προκειμένη περίπτωση, θα ήταν μάλλον "λύτρωση". Η στάση τους είναι στάση
συνενοχής.
