Ο εφιάλτης στον δρόμο με τα ... διόδια

Είναι γνωστοί οι ελληνικοί δρόμοι τόσο για την επικινδυνότητά τους όσο και για τις κακοτεχνίες και την τοκογλυφική εκμετάλλευσή τους από την πολιτεία ή από ιδιώτες (τα νεότερα χρόνια) που σπεύδουν να επενδύσουν στην αναγκαιότητα της μετακίνησης των πολιτών, με πρόσχημα τον δήθεν εκσυγχρονισμό και την αλλαγή της εικόνας του κράτους! 

Αν γνωρίζαμε όλοι ότι θα φεύγουμε και θα επιστρέφουμε ασφαλείς, επειδή ο σχεδιασμός και οι υποδομές μπορούν να εγγυηθούν την ασφάλειά μας από μόνες τους, τότε η νοοτροπία των ελλήνων (κυρίως) οδηγών θα ήταν διαφορετική ως προς την οδηγική συμπεριφορά αλλά και... στην καταβολή αντιτίμου για την χρήση των αυτοκινητοδρόμων και λοιπών εθνικών ή επαρχιακών οδών.

Τί γίνεται όμως στην πραγματικότητα; Όπως σε όλες τις περιπτώσεις, το ελληνικό κράτος (και σε συνεργασία με ιδιώτες πλέον), σε αντίθεση με πολλά άλλα κράτη (και της Ευρώπης και του κόσμου), επιδιώκει μοναχά ένα πράγμα: την οικονομική εκμετάλλευση των πολιτών δίχως να προσφέρει στοιχειώδεις υπηρεσίες, δίχως να εγγυάται την ασφάλεια, δίχως να δίνει λογαριασμό στους χρηματοδότες (τους ίδιους τους πολίτες δηλαδή) για το που πάνε τα χρήματά τους!!!

Επειδή λόγω επαγγέλματος ταξιδεύω σε ολόκληρη την Ελλάδα, είμαι σε θέση να μπορώ να δηλώνω ευτυχής που δεν μου έχει σύμβει τίποτε το σημαντικό έως τώρα!  Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι καλός οδηγός και προσέχω... αντίθετα επιβεβαιώνει κάθε υποψία εξαπάτησης των πολιτών, από εκείνους που έχουν κληθεί να κάνουν την ζωή τους καλλίτερη και όχι χειρότερη.

Φαντάζομαι, πολλοί από εσάς έχετε ταξιδέψει στην Πατρών-Αθηνών και έχετε εικόνα της πραγματικότητας. Πόσους και πόσους συνανθρώπους μας δεν έχουμε θρηνήσει; Πόσες φορές έχουμε κάνει τον σταυρό μας ξεκινώντας (για ασφάλεια) και φτάνοντας στον προορισμό μας (ως δείγμα ανακούφισης και ευγνωμοσύνης); Γιατί; Γιατί πάρα πολύ απλά κανείς δεν ενδιαφέρεται!

Η καθημερινότητα όμως, χρήζει ενδιαφέροντος, χρήζει πολιτικής βούλησης, χρήζει επαναδιαμόρφωσης και ιεράρχησης των κοινωνικών προτεραιοτήτων, σε καθημερινή βάση θα τολμούσα να πω, και στην περίπτωση της οδικής ασφάλειας; Η επιτυχία, δεν έρχεται ούτε με το ξεπούλημα των εθνικών οδών, ούτε με ευχές, και ούτε με εκδρομές στις εξοχές όπως η προχθεσινή του Γιώργου Σουφλιά...

Ακόμη περισσότερο; Η καθημερινότητα και τα προβλήματά της, δεν επιλύονται με ληστρικές ή ακόμη χειρότερα, νταβαντζίδικες (για χρησιμοποιήσω και αγαπημένες αγοραίες εκφράσεις του πρωθυπουργού μας) υφαρπαγές μέρους του εισοδήματος των φορολογουμένων που ζουν στιγμές αγωνίας καθώς ταξιδεύουν στους ελληνικούς δρόμους. Στο τέλος-τέλος, οι παρεχόμενες υπηρεσίες  είναι εκείνες που προσδιορίζουν την ποιότητα του κράτους. Κι από υπηρεσίες; Άλλο τίποτα! 

Αν η κατάσταση που βιώνουν χιλιάδες έλληνες και ξένοι οδηγοί στις εθνικές μας και άλλες οδούς, ονομάζεται μεταρρύθμιση, επανίδρυση ή ό,τι άλλο ευφάνταστο... τότε τί επιπλέον θα μπορούσα να πω ή να πράξω, πέραν αυτών που πράττουν εκατοντάδες συμπολίτες μας  διερχόμενοι από τα διόδια του Ρίου;

Το Patranews.gr παρουσίασε το θέμα με πάρα πολύ καλό και προσεγμένο τρόπο, όπως άλλωστε και όλα τα τοπικά μέσα ενημέρωσης. Αντιγράφω εδώ την συνέντευξη που παραχώρησε ένας συμπολίτης μας, η οποία περιγράφει με γλαφυρό τρόπο την όλη κατάσταση:

"ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΔΙΟΔΙΑ"
18/09/2008 01:13:09
Το Patranews.gr δημοσιεύει την συνέντευξη του επιχειρηματία Μιχάλη Γαβριλόπουλου, ο οποίος πράττει συστηματικά αυτό που όλοι οι οδηγοί θα ήθελαν να πράξουν: Δεν πληρώνει τα διόδια στην Πατρών - Κορίνθου.  Μάλιστα, δηλώνει ευθαρσώς ότι δεν έχει υποστεί κυρώσεις, πως δεν φοβάται πιθανό πρόστιμο και εκφράζει σιγουριά πως τα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια θα δικαιώσουν την άτυπη αυτή επανάσταση.

Κύριε Γαβριλόπουλε, οι περισσότεροι χρήστες της Εθνικής Οδού λένε πως δεν θα ξαναπληρώσουν διόδια αλλά… ακολουθούν τα δέοντα.  Εσείς το λέτε και το κάνετε.  Εδώ και πόσο καιρό και με τι συνέπειες; 
Εμείς αρνούμαστε να πληρώσουμε διόδια εδώ και 6 με 8 μήνες .  Όμως, αν και δεν πληρώνουμε, δεν έχουμε κάποιες συνέπειες και κυρώσεις όλο αυτό το χρονικό διάστημα, με εξαίρεση κάποιους ανθρώπους που έχουν λάβει κάποια πρόστιμα.  Σε εμένα προσωπικά όμως δεν έχουν επιβληθεί κυρώσεις.   

Πώς αντιδρούν οι υπάλληλοι των διοδίων; 
Από τότε που ανέλαβε η «Ολυμπία Οδός», οι υπάλληλοί της μας δίνουν να συμπληρώσουμε μια φόρμα αδυναμίας καταβολής των διοδίων, όμως σβήνουν την λέξη «αδυναμία» και γράφουν «άρνηση».  Μετά την συμπλήρωση αυτής της φόρμας μας δίνουν ένα αντίγραφο με καταγεγραμμένα στοιχεία και, απ’ ό,τι μας λένε, δεν θα επιβληθεί κάποιο πρόστιμο.  Είμαστε στην διαδικασία με τους νομικούς μας συμβούλους να διερευνήσουμε το θέμα αν και μας καθησυχάζουν ότι μια εταιρεία ιδιωτικού δικαίου. δεν μπορεί να επιβάλλει διοικητικό πρόστιμο.  Στο μέλλον θα δούμε.  Το εξετάζουμε και περαιτέρω.  Εμείς όμως θα φτάσουμε μέχρι και τα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια σε περίπτωση που μας επιβληθούν κυρώσεις.

Πόσα άτυπα μέλη αριθμεί η… «κίνησή» σας εναντίον των διοδίων; 
Δεν έχουμε φτιάξει κάποιον σύλλογο.  Είμαστε στα σκαριά να δημιουργήσουμε μια ιστοσελίδα όπου ο καθένας θα μπορεί να υπογράφει ηλεκτρονικά και να σχολιάζει. Προσπαθούμε να παροτρύνουμε κάποιους ανθρώπους προς αυτή την κατεύθυνση, ενώ σήμερα, όσον αφορά στα πρόσωπα που γνωρίζουμε, φτάνουμε κοντά στα 30 με 40 άτομα.  Υπάρχουν σίγουρα και περισσότεροι που συχνά αρνούνται να πληρώσουν διόδια ή έχουν αρνηθεί έστω και μια φορά. 

Πώς πήρατε την απόφαση να σταματήσετε να πληρώνετε; 
Θεωρήσαμε ότι είναι άδικο.  Ανεβοκατεβαίνουμε στην Αθήνα επανειλλημμένα μέσα στην εβδομάδα και είναι απαράδεκτο να πληρώνουμε σε αυτή την καρμανιόλα.  Επίσης γνωρίζουμε την ευρωπαϊκή οδηγία, ενώ κάνουμε λόγο για έναν επαρχιακό δρόμο και όχι αυτοκινητόδρομο.  Δεν προβλέπεται λοιπόν να πληρώνουμε διόδια σε αυτοκινητοδρόμους.  Αποφασίσαμε λίγα άτομα στην αρχή να ξεκινήσουμε αυτή την αντίδραση η οποία, παροτρύνοντας και άλλα άτομα, διαδόθηκε και τελικά μπορέσαμε να φτάσουμε εδώ που είμαστε σήμερα και να έχουμε με το μέρος μας και τα ΜΜΕ.  Η προσπάθειά μας πρέπει να διαδοθεί αλλά όχι να θυσιαστεί στον βωμό σκοπιμοτήτων. 

Με τον Νομάρχη Αχαϊας Δημήτρη Κατσικόπουλο έχετε έρθει σε επαφή; 
Δεν έχουμε επιδιώξει ακόμη κάποια επαφή με τον Νομάρχη Αχαϊας.  Βέβαια, απ’ ό,τι ξέρω κάποιοι ήρθαν σε επαφή μαζί του, όπως επίσης και ο νομικός μας σύμβουλος

Τι συμβουλή δίνετε εσείς στους οδηγούς;
Θα τους πρότεινα να γίνουν και αυτοί ενεργά μέλη της κίνησής μας και να αντιδράσουν σε όλη αυτήν την προκλητική, θα έλεγα, καταβολή διοδίων η οποία κατά την γνώμη μας είναι παράνομη και καταχρηστική και όλοι μαζί να πετύχουμε την κατάργηση.

Αναρωτιέμαι μήπως τελικά είμαστε άδικοι εμείς οι Αχαιοί. Μήπως γινόμαστε υπερβολικοί; Μήπως περιμένουμε τόσα πολλά σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα...

Θα ήταν έτσι αν εμείς, όλοι εμείς, δεν ήμασταν αναγκασμένοι να προπληρώνουμε σε κάποιον ιδιώτη για έργα που θα γίνουν κάποτε! Να σημειώσω πως, ό,τι συμβαίνει σήμερα στην Πατρών-Αθηνών συνιστά και παγκόσμια πρωτοτυπία.

Το ζήτημα είναι πάρα πολύ απλό. Έχουμε - δυστυχώς - μία κυβέρνηση η οποία δεν κάνει τίποτε σωστό, πουθενά. Όσο οι αρμόδιοι κι αναρμόδιοι του κράτους των Αθηνών ποιούν την νήσσα καλό θα ήταν να μας δώσει κάποιες εξηγήσεις ο "σοφός" Σαρακατσάνος σχετικά. Δεν νομίζετε;

update #1, 25/9/08: Παράνομα... τα διόδια στην Κορίνθου - Πατρών

Κατά παράβαση διατάξεων της κοινοτικής οδηγίας 99/62 επιβάλλονται διόδια στην κατ' ευφημισμόν εθνική οδό Κορίνθου - Πατρών!

Η απόσταση που χωρίζει την εθνική μας καρμανιόλα με το συγκεκριμένο νομοθέτημα είναι... αβυσσαλέα, αφού ορίζεται ότι αυτοκινητόδρομος είναι αυτός που διαθέτει διαχωριστική νησίδα ασφαλείας ανάμεσα στα δύο ρεύματα κυκλοφορίας και ότι διόδια επιβάλλονται μόνο σε δρόμους με περισσότερες από μία λωρίδες κυκλοφορίας. Οσο για το ύψος τους σημείωνεται ότι σχετίζεται με το κόστος κατασκευής, λειτουργίας και ανάπτυξης των έργων.

Διαβάστε την συνέχεια εδώ: , καθώς και τις "απαντήσεις" που δίνει το ΥΠΕΧΩΔΕ σχετικά. Επίσης, ένα πάρα πολύ καλό άρθρο δημοσιεύτηκε σήμερα στο "πρόχειρο τετράδιο" υπό τον τίτλο: "Διόδια και επιχειρηματικότητα" και μπορείτε να το διαβάσετε εδώ: 

update #2, 15/10/08: Ο εφιάλτης στον δρόμο ... με ή χωρίς διόδια!

update #3, 16/10/08: Σε αμηχανία βρίσκεται η εταιρεία που εισπράττει τα διόδια στην Πατρών-Αθηνών και δεν ξέρει τι να κάνει με τους οδηγούς που αρνούνται να πληρώσουν! (πηγή: ΤΑ ΝΕΑ)

... Όπως λένε αξιωματικοί από την Τροχαία Εθνικών Δρόμων, «με την κατάργηση τού ΤΕΟ δεν μπορούν πλέον να επιβάλλουν πρόστιμο σε όσους οδηγούς δεν πληρώνουν τα διόδια». Οι αστυνομικοί απλώς παίρνουν τα στοιχεία τού οδηγού και η Αστυνομία είναι υποχρεωμένη να τα δώσει στην εταιρεία που ανέλαβε την κατασκευή τού δρόμου. Από εκεί και πέρα είναι δικό της θέμα αν κινηθούν ή όχι δικαστικά.
Την ίδια ώρα, από τον παραχωρησιούχο κρατούν χαμηλούς τόνους για το θέμα που ανέκυψε. Όπως λένε στελέχη της εταιρείας «μέχρι στιγμής δεν έχουν προσφύγει στα δικαστήρια και απλώς λένε στους οδηγούς που αρνούνται να πληρώσουν ότι είναι υποχρεωμένοι να συμπληρώσουν ένα ειδικό δελτίο με τα στοιχεία τους».

Δρόμος που σκοτώνει
Όπως υποστηρίζει ο διευθυντής της σχολής ασφαλούς οδήγησης για μοτοσυκλετιστές («California Superbike School») και του περιοδικού «0-300» κ. Θανάσης Χούντρας, «το πιο επικίνδυνο κομμάτι του εθνικού δικτύου, που είναι ο δρόμος Κορίνθου-Πατρών, δεν διαθέτει προστατευτική μπάρα ούτε διαχωριστικό διάζωμα και στηθαία, στοιχεία αναγκαία για να χαρακτηριστεί ένας δρόμος κλειστός αυτοκινητόδρομος». Και συμπληρώνει: «Δεν μπορεί να σου επιβάλλουν να πληρώνεις για έναν δρόμο που σε σκοτώνει...». Από το ΥΠΕΧΩΔΕ υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να γίνει ο αυτοκινητόδρομος, επειδή το έργο γίνεται με αυτοχρηματοδότηση και η συμμετοχή του Δημοσίου είναι πολύ μικρή.

Επαναδιαπραγμάτευση
Όπως λέει ο πρόεδρος του Συλλόγου Συγκοινωνιολόγων, κ. Γιάννης Χανδάνος, «κανείς δεν μπορεί να σταματήσει έναν οδηγό που δεν πληρώνει. Από εκεί και πέρα είναι θέμα της κάθε εταιρείας να το διαχειριστεί. Παγκοσμίως επιβάλλονται διόδια για έναν από τους τρεις λόγους: είτε για τον περιορισμό της κυκλοφορίας, είτε για τη μείωση της ρύπανσης, είτε για να μαζέψουν χρήματα». Όπως επισημαίνει ο συγκοινωνιολόγος, κ. Νότης Παρασκευόπουλος, «θα μπορούσε να γίνει μια επαναδιαπραγμάτευση της σύμβασης, όπου οι διερχόμενοι οδηγοί να χρεώνονται με τις παλιές τιμές, με αντάλλαγμα παράταση τού χρόνου εκμετάλλευσης του έργου από την εταιρεία». Ο αυτοκινητόδρομος Κορίνθου-Πατρών είχε μήκος 135 χιλιόμετρα και, βάσει του σχεδίου παραχώρησης, προβλέπεται τα έργα να ξεκινήσουν τον Φεβρουάριο του 2009. Σε διάστημα 72 μηνών αναμένεται να έχουν ολοκληρωθεί όλα τα έργα για την κατασκευή τού αυτοκινητοδρόμου Ελευσίνας-Κορίνθου-Πάτρας-Πύργου-Τσάκωνα.

Ο ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΙΟΥΧΟΣ που ανέλαβε την κατασκευή τού νέου αυτοκινητοδρόμου προχώρησε στις 16 Σεπτεμβρίου σε αυξήσεις στις τιμές των διοδίων- 40% για τα Ι.Χ. και 90% για τις μοτοσυκλέτες- γεγονός που προκάλεσε την αντίδραση της Νομαρχίας Αχαΐας, αλλά και πολλών οδηγών.

«Προτρέπουμε τους οδηγούς να μην πληρώνουν διόδια», επισημαίνει ο νομάρχης Αχαΐας, κ. Δημήτρης Κατσικόπουλος. «Οι οδηγοί με τα διόδια που πληρώνουν χρηματοδοτούν τους εργολάβους για να κατασκευάσουν το έργο. Θα εξαντλήσουμε κάθε δυνατότητα δικαστικής διερεύνησης. Από την εταιρεία ξέρουν ότι έχουν άδικο γι΄ αυτό και αποφεύγουν να στραφούν δικαστικώς εναντίον όσων δεν πληρώνουν, γιατί φοβούνται πως μια ενδεχόμενη αθωωτική δικαστική απόφαση θα προκαλούσε δεδικασμένο πάνω στο οποίο θα στηρίζονται και άλλοι οδηγοί...».

Ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε εδώ:

update #4, 19/10/08: Δρόμος δολοφόνων - διοδίων...

update #5, 26/10/08: “Κατάργησαν” τα διόδια…

Σχετικά με την συνέντευξη τύπου του Γιώργου Παπανδρέου στα πλαίσια της ΔΕΘ

 Είναι γνωστή η κριτική που έχω ασκήσει κατά καιρούς στον Γιώργο Παπανδρέου και τις επιλογές του, από αυτό εδώ το ιστολόγιο. Επιλογές, που σε πολλές περιπτώσεις δημιούργησαν προβλήματα τόσο στους πολίτες, όσο και στο ίδιο ΠΑΣΟΚ. Επιλογές, που έθεσαν το ΠΑΣΟΚ σε ομηρία ετών, σε προβληματισμούς και ιδεολογικές-προγραμματικές αμφιταλαντεύσεις. Επιλογές, που μετέτρεψαν το ΠΑΣΟΚ (πάντα κατά την προσωπική μου άποψη) από δύναμη προοπτικής και ανανέωσης, σε  μέρος του πολιτικού μας προβλήματος! Πράγματα λίγο-πολύ γνωστά...

Όμως ας είμαστε δίκαιοι. Αν κάπου θα πρέπει να ρίξουμε το "φταίξιμο"... ε, τότε δεν μπορεί να φταίει για όλα κάποιος ή κάποιοι ελάχιστοι και μόνον... Υπάρχει πλήθος παραμέτρων που έφεραν το ΠΑΣΟΚ ως εδώ! Είναι πολλές οι αιτίες που μας οδήγησαν σε μία προβληματική κοινωνική και πολιτική κατάσταση επώδυνη και επικίνδυνη.

Η κριτική από την πλευρά μας, από την πλευρά των πολιτών, ως πρακτική και ως εργαλείο ελέγχου, θα έχει αξία όταν ο σκοπός δεν θα είναι ούτε η προσβολή, ούτε η ειρωνεία, μα ούτε και η απαξίωση αλλά, η διόρθωση, η συνδρομή, η συμμετοχή! Αυτό είναι το μέτρο που πολλές φορές χάνουμε (όχι ηθελημένα) και τελικά, εγκλωβιζόμαστε στην επανάληψη και την μιζέρια. Μια "βόλτα" στα διάφορα πολιτικά ιστολόγια με απλή ανάγνωση των περιεχομένων τους  - κυρίως όταν αναφέρονται στην καθημερινότητα, συμπεριλαμβανομένου και του δικού μου - μπορεί να πείσει τον καλόπιστο αναγνώστη για το αληθές αυτού του ισχυρισμού.

Τώρα που και ο Κώστας Καραμανλής και ο Γιώργος Παπανδρέου ολοκλήρωσαν τις εμφανίσεις τους στην Θεσσαλονίκη, στα πλαίσια της Διεθνούς Έκθεσης, νομίζω, μπορώ να διατυπώσω δυο-τρεις σκέψεις σχετικά. Αυτές που περίμενα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον δεν ήταν οι προκάτ ομιλίες τους, αλλά οι συνεντεύξεις της επόμενης ημέρας, οι οποίες αν και με προσυμφωνημένο περιεχόμενο - όπως συνηθίζεται, μπορούν να αναδείξουν ειδήσεις και να προβάλλουν σκέψεις και πολιτικές στοχεύσεις.

Την προηγούμενη Κυριακή, είχαμε τον Κώστα Καραμανλή... γνωστά τα σχόλια και οι εντυπώσεις που άφησε σε όλους μας. Ένας Καραμανλής σε αγωνία, που παρίστανε τον Πρωθυπουργό της χώρας... και μάλιστα, με χαμηλή υποκριτική απόδοση!

Χθες, ήταν η σειρά του Γιώργου Παπανδρέου. Ό,τι κι αν λέγεται, ό,τι κι αν γράφεται, ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν αυτός που έπρεπε να είναι. Ένας πολιτικός με λόγο επίκαιρο και πραγματικό, που είχε την ανάγκη να είναι ειλικρινής και... όταν έχεις την ανάγκη να είσαι ειλικρινής, τότε πραγματικά είσαι. Πράγμα πολύ σπάνιο για πολιτικό και μάλιστα πολιτικό αρχηγό! Η χθεσινή εμφάνιση του Γιώργου Παπανδρέου ήταν σίγουρα μια εμφάνιση που χρήζει και δεύτερης ανάγνωσης και προσωπικά με παρακινεί να αντιμετωπίζω τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, από εδώ και στο εξής, από μία διαφορετική σκοπιά. 

Το μόνο που μου προκάλεσε πολλή άσχημη εντύπωση και πρέπει να το επισημάνω, ήταν η αναφορά του περί αξιοκρατίας... όλοι γνωρίζουμε ότι αν κάτι το οποίο αντιμάχονται με μανία όλα τα πολιτικά κόμματα και όλοι οι πολιτικοί, είναι η αξιοκρατία! Καλό θα ήταν τέτοιες αναφορές να αποφεύγονται γιατί... προσβάλλουν την νοημοσύνη μας.

Από κει και πέρα, δεν νομίζω πως οφείλω να επεκταθώ περισσότερο στην εμφάνιση των δύο πολιτικών ανδρών στη Θεσσαλονίκη.  Η καθημερινότητα είναι αμείλικτη και θέλω να πιστεύω πως όλοι μας έχουμε να προσφέρουμε κάτι. Αν κι έχω σημειώσει σε παλαιότερη ανάρτησή μου ότι πρέπει ν΄αντιδρούμε στο πολιτικό και κοινωνικό καθεστώς και πως κάθε είδους αντίδραση είναι αποδεκτή, φαινόμενα τύπου Τατούλη και άλλα πυροτεχνήματα που φιλοδοξούν να φωτίσουν το σκοτάδι, μάλλον ν' αποπροσανατολίσουν προσπαθούν παρά να συνδράμουν σε αυτόν τον κοινό αγώνα ίασης της αρρωστημένης πολιτικής και κοινωνικής μας ζωής.   

Ingushetia and the Caucasus

From time to time, we receive occasional contributions from the highly respected Russian human rights lawyer Stanislav Markelov, who heads up Russia's Rule of Law Institute. His most recent piece focused on the Olympics and the war. Mandatory disclaimer: Markelov's article does not necessarily represent my opinion, this blog, or its editors.

Ingushetia – the missed opportunity of the Caucasus?

By Stanislaw Markelov

A killing – is always more than just death. A killing raises the most painful and acute questions: “Who is at fault?”, “How will they answer?” and “Is the aggrieved party of relatives and like-minded people prepared likewise to cross the line of blood and death?”

This they know best in the North Caucasus, where besides the general pain of an unjust death there exists also the purely personal duty of blood vengeance. This duty very rigidly regulates all relations of disagreement and dispute. On the one hand, a person will think ten times before pulling out a weapon, inasmuch as not just he alone will answer for it, but also his children and dear ones; on the other, vendetta has so many times decimated entire kin-groups that direct war has probably looked more humane and peace-loving than the eternal slaughter of teyps [a unit of kin-tribe organization of the Chechen people consisting of several kin-group communities—Trans.] who despise one another.

With the killing of Yevloyev, something unexpected and horrible has taken place – something we were unable to assess right away, and are only gradually starting to feel on ourselves the result of the «Caucasusization» of all Russian politics. Into the orbit of blood vengeance now enter not only individual kin-groups or an entire people, the killing has touched upon all of Russian society, and, irrespective of the silence of our mass information media, real politics are already dictated both by the interests of the killers and by the question about the choice of the actions of those who will take vengeance.

You don’t even need to know the morals of the Caucasus in order to understand that there will be vengeance. The killing of Politkovskaya shocked, and, maybe, led immediately to big political consequences. But even with all her constant work in the Caucasus, she was still an outsider person, who had grown up in another milieu and in an absolutely different culture. The consequences of her killing for the Caucasus can be political, but not personal. With the killing of Yevloyev, personal consequences may turn into political ones for us all. In life, Yevloyev exceeded his significance as simply a respected person having his own business and sphere of influence. Even with all the contradictoriness of this personality, with his name are associated two phenomena which have become new pages in the development of the civic life of the Caucasus.

The first and most noticeable of his progeny – this is the literate organization of the information war. He was not the first in the Caucasus to understand the importance of media portals, including in the nets of the Internet. The separatist Chechen «Kavkaz-centr» always was a noticeable instrument of war. But still this was a decidedly secondary argument of the conflict, where first place was clearly given to the machine-gun and explosive devices. Yevloyev’s portal «Ingushetia.ru» was self-sufficient and did not fulfill the functions of serving an already erupted conflict.

On the contrary, this site itself became a center of the conflict, having transferred it into the informational plane and having made it much more significant than any other source of reports on Ingushetia. It is interesting that this was taking place in a republic where the majority of the inhabitants have only the vaguest idea about what the Internet is.

Unfortunately, in response to the informational attack there followed anything but informational retaliatory actions. The house of Yevloyev himself and of his comrades in arms was strafed with gunfire on numerous occasions, while the site they tried to cover up [the power attempted to shut down—Trans.] by decision of a court. I as a lawyer am not attempting to contest this decision, all the more so given that there were formal grounds – the publication examined by the court is indeed fiercely anti-Ossetian. But practically all of the political publications of Ingushetia printed anti-Ossetian material. Exactly the same way as in Ossetia the mass information media are no less strongly fired up with an anti-Ingush directionality. There have yet to be any incidents where some publication was shut down due to attacks by neighboring peoples on one another. This means, the publication being examined by the court too was not the reason, but the excuse. That same excuse because of which formally one could cover up [shut down] just about every one of the mass information media of both Ingushetia and Ossetia.

The second action of Yevloyev’s is less noticeable, because he did not stand at its sources, but precisely the significance of this factor greatly exceeds the boundaries of little Ingushetia, and, most likely, even all of the North Caucasus. I have in mind the organization and creation of a legal opposition.

In Russia there is no legal opposition. The so-called parliamentary opposition parties – are either the leading sycophantic toadies, like the CPRF, or don’t even attempt to declare about their oppositionality, jostling with the other parties at the feeding-trough of power (like «A Just Russia»). All the rest of the oppositioneers have been thrown overboard from official politics and are doomed to the destiny of remaining fringe groups.

In the North Caucasus there is also no legal opposition. Everyone whom the power has gotten its hands on in the Caucasus has an alternative: to immediately head for the forests and the hills or to pretend that you’re maintaining true allegiance, helping those who have headed for the forests and the hills with money, food, shelter.

So why should there suddenly appear a legal opposition in Ingushetia? And all the more so one that functions using classical opposition methods, i.e. gathering the people on the street, conducting information wars, audaciously criticizing the power, which, to put it mildly, has aught it can be criticized for. This legal opposition found itself a legal and respected leader in the person of Aushev, its businessmen, its civic support – everything about which a legal – and, most importantly, a peaceful – political force ought to be thinking about. But about what kind of phenomenon of a legal opposition can one speak in a republic where shots and explosions take place every day, while any operation by the special services turns into a pogrom, where it is already impossible to tell who is the “bandit” and who is the employee of the organs?

The appearance of a legal opposition in a republic of the North Caucasus, which has now become key at the intersection of political interests, could have become a chance. A legal opposition, by definition, must be open and officially advertise itself. It can not switch over to violent actions, inasmuch as this will create for it a most negative image. A legal opposition draws off all of the disaffected and all protest sentiments, transforming the steam of dissatisfaction into rallies, pickets, civic protest actions, in the extreme case into the closing of streets and peaceful takeovers of state buildings, but not into weapons and guerrilla brigades.

One should not even determine who was right in the dispute of Zyazikov and Yevloyev in order to understand how important was the Ingush example of civic protest for the whole of the North Caucasus. They killed Yevloyev at that moment when the forces standing behind him had united with Aushev and created their own literately constructed opposition vertical.

In consideration of the fact that it was precisely in Ingushetia that they had been intensively provoking the Russian community in recent years, jettisoning its informal leaders and arranging constant attacks on Russian houses, one could have expected that whether it wanted to or not, the opposition would have to reach out and make contact with the Russian community, at the very least on the principle of “against a common enemy”. And this would signify at least gradual distancing from the influence of radical Islamism and mountain nationalism.

The Ingush siloviki assert that the radical Islamism and armed underground in Ingushetia – are from Chechnya. The militants supposedly redeployed from the place of destroyed bases, in order to terrorize a neighboring republic. This is a pretty fairy tale for those who don’t know the Caucasus. For an entire underground to redeploy unnoticed from one republic into another is impossible. And besides, the majority of the objects of the operations of the siloviki – these are local Ingush people, who have come into the underground relatively recently.

Just yesterday they had a choice – to take up arms or to try to attain the truth at rallies and opposition gatherings. Will they have such a choice tomorrow?

Or will the blood vengeance announced by the father of the killed begin to be carried out not only by relatives of Yevloyev, but by the multitudinous army of the disaffected?

In the Caucasus there is a rule that if a person has pulled out a weapon, then he’s got to shoot already. And there, unlike in the Chechovian theatrical principle, the weapon is not a prop and it does not wait for the third act to be discharged – they fire from it right away. In this sense, the words of Zyazikov about how the killing of Yevloyev could be directed against the Ingush power look positively prophetic. His cousin has already added to the bloody score.

Having read this, many will ask if there is a way out or if the author is scaring readers, practically presaging a picture of massive machine-gun fire? Nothing of the sort; there is a way out and it was thought up long ago right in the Caucasus, so there is no need to invent anything new. If every blood feud did not stop, then the North Caucasus would long ago have become deserted and its slopes would be strewn with the graves of the blood-feuders.

When the fulfillment of blood vengeance would already start to infringe on the interests of society, the elders would “separate the kin-groups”, that is they would give an indication to one kin-group of blood-feuders to abandon native places and move to another place, so that the other kin-group would no longer have anyone to take vengeance on. Thus the vendetta would cease on its own.

As the culprit in the killing of Yevloyev they are naming only one person, and we will not even clarify if he is directly involved in the killing or not; this is not all that important any more now. To exonerate himself he can make any declarations, but as the leader person, responsible for everything in the republic, the death of the leading oppositioneer nevertheless remains on him.

The prevention of the banditization of Ingushetia – this is already not an Ingush task and even not a North Caucasian one, but a Russia-wide one. And there is not even any need to talk about the public interest in preventing collective vengeance for the killing of Yevloyev. This means, that person whom they call responsible for the killing must leave the republic, all the more so because he’s got somewhere to go. Prior to enthronement in Ingushetia, he had calmly lived in another region, remaining in the cadre reserve of the current power. Isn’t it about time for him to set off there into the reserve? This will be the most rational of the things he could do. And we will heave a sigh of relief and, maybe, we won’t receive reports quite as often about the latest bombings or killings in a region that threatens to become the “bandit underbelly of Russia”.

Originally posted at Robert Amsterdam's blog

διαβάστε επίσης: Διαδήλωση με αφορμή τη δολοφονία του δημοσιογράφου στην Ινγκουσετία, Η δολοφονία του Γεβλόεφ ανάβει φιτίλι στην Ινγκουσετία, Ινγκουσετία: Διαδήλωση με αφορμή τη δολοφονία δημοσιογράφου, Εξι ανθρωποκτονίες στην Ινγκουσετία, από την ανταλλαγή πυρών μετακινούμενων ενόπλων με τα σώματα ασφάλειας.

update #1, 20/9/08: source: RFE/RL Over the past two years, the security situation in Ingushetia has deteriorated to the point that shootings, explosions, and abductions have become an everyday occurrence. Indeed, Ingushetia has overtaken Chechnya and Daghestan to become the least stable of the seven North Caucasus republics. The Russian leadership, for its part, appears either unwilling to acknowledge the accelerating breakdown in law and order or at a loss how to reverse it.

The current crisis dates from June 2004, when Chechen and Ingush fighters under the command of Chechen field commander Shamil Basayev launched attacks on police and security forces in Ingushetia, killing up to 80 people in retaliation for the detention by security forces over the previous two years of numerous young Ingush men, most of whom have never been found. Since then, the resistance has continued to target Ingush police and other law enforcement officials who are viewed as collaborators, Russian Interior Ministry Internal Troops deployed to Ingushetia, and members of other security bodies, including border guards.

read the whole article here: