Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα δικαιοσύνη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα δικαιοσύνη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 23 Ιουλίου 2008

Κάτω από το όριο της νομιμότητας


Η εκκλησία της Ελλάδος ζητάει να μετατραπεί το μοναστήρι της Άνω Δίβρης σε εκκλησιαστικές φυλακές (δείτε εδώ και το αντίστοιχο δημοσίευμα του Βήματος και της Ελευθεροτυπίας καθώς και το καταπληκτικό blog Περαστικός). Τα ερωτήματα είναι πολλά, το κύριο ερώτημα που έχω να θέσω είναι γιατί η εκκλησία της Ελλάδος, που υποτίθεται αντιπροσωπεύει την πιο μεγαλόψυχη ύπαρξη (το θεό) νοιάζεται για τις παρενοχλήσεις του πρώην μητροπολίτη Αττικής Παντελεήμονα Μπεζενίτη από άλλους φυλακισμένους (όπως λέει το δημοσίευμα του BBC) αλλά δε νοιάζεται για τους υπόλοιπους φυλακισμένους. Γιατί δεν βοηθάει η εκκλησία, με αφορμή τις αναφορές ενός δικού της ανθρώπου (του πρώην μητροπολίτη Παντελεήμονα) που είναι σήμερα στον Κορυδαλλό. Γιατί δε νοιάζεται κανείς γι' αυτούς τους ανθρώπους αλλά γίνεται τόσος ντόρος μόνο για τον μητροπολίτη; Οι άλλοι να πεθάνουν; Πού είναι ο ανθρωπισμός της εκκλησίας; Γιατί δεν βοηθάει και δεν πιέζει η εκκλησία για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των φυλακισμένων;

Οι άνθρωποι που είναι στις φυλακές είναι το ίδιο άνθρωποι με όλους εμάς. Πολλοί βρέθηκαν μέσα από μια κακιά στιγμή, άλλοι μπορεί να είναι άδικα μέσα και άλλοι έχουν μετανιώσει για ό,τι έκαναν. Πολλοί άλλοι είναι θύματα κακών, πολύ κακών, οικογενειακών συνθηκών, μιας κοινωνίας του περιθωρίου και κυρίως θύματα ρατσισμού, ανισότητας και φτώχειας. Πολλοί πιστεύουν ότι πέρασαν από δύσκολες συνθήκες και δεν έμπλεξαν πουθενά, αυτό μπορεί να ισχύει, κανείς όμως δεν ξέρει τις συνθήκες που πέρασε ο κάθε ένας. Ο κάθε άνθρωπος είναι δούλος της βιολογίας του (είμαστε από ό,τι είμαστε φτιαγμένοι όπως έλεγε ο Σαίξπηρ) και παράλληλα προϊόντα ενός συγκεκριμένου κοινωνικού περιβάλλοντος (του νεοφιλελεύθερου) που λέει σε όλους τους τόνους ότι όποιος δεν έχει χρήματα είναι ένα μεγάλο μηδενικό. Ακόμη υπάρχουν άνθρωποι στη φυλακή που βρέθηκαν εκεί λόγω βλακείας, λόγω άγνοιας, λόγω του ότι έκαναν κάτι που δεν ήξεραν ότι είναι παράνομο (γνωρίζω τέτοιες περιπτώσεις από πρώην υπαλλήλους επιχειρήσεων και σημερινούς φυλακισμένους). Διαβάστε και το γράμμα του φυλακισμένου Χρήστου Κρετσόβαλη (zougla.gr).

Η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές είναι δραματική. Κάποτε είχα έναν φασίστα πελάτη που μου έλεγε ότι καλύτερα να φτιάχνουν φυλακές (και να βάζουν μέσα πιο πολύ κόσμο, όπως εννοούσε) παρά σχολεία! Σήμερα άρχισα και εγώ να το πιστεύω για άλλους λόγους βέβαια. Να μην φτιάχνουν σχολεία αλλά φυλακές μέχρι να μπορούν οι κρατούμενοι να διαβιώνουν με άριστη αξιοπρέπεια. Η αξιοπρέπεια που τους στέρησε ο νόμος είναι αρκετή. Η αξιοπρέπεια που χάνουν λόγω των συνθηκών κράτησης είναι η δική μας ξεφτίλα, της κοινωνίας των δήθεν πολιτών, δήθεν σοσιαλιστών, δήθεν φιλελεύθερων, δήθεν, δήθεν, δήθεν. Η κατάσταση στις φυλακές δεν αφαιρεί την αξιοπρέπεια εκείνων αλλά τη δική μας αξιοπρέπεια, εμείς είμαστε τα ζώα και όχι οι κρατούμενοι.

Μέσα σε αυτό το θλιβερό πλαίσιο έρχεται ο Παντελεήμων και δηλώνει ότι τον παρενοχλούν οι φυλακισμένοι, και τι κάνει η εκκλησία; Προσπαθεί να βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους; Πιέζει για το χτίσιμο νέων φυλακών; Κάνει κάποια καμπάνια υπέρ των κρατούμενων; Όχι βέβαια, καμπάνιες έκανε μόνο το 2000 μετά Χριστού για να μη βγει το Χ.Ο. από τις ταυτότητες. Μέχρι εκεί φτάνει ο ανθρωπισμός της εκκλησίας, μέχρι την ιδεοληπτική μονομανία της. Όταν πρόκειται για την προστασία και αξιοπρέπεια των κρατουμένων τι κάνει; Προτείνει τη μετατροπή ενός ειδυλλιακού μοναστηριού σε χώρο διαβίωσης πρώην μητροπολιτών. Τι παραπάνω έχει αυτός ο Παντελεήμων από τους υπόλοιπους κρατούμενους; Ποια πρέπει να είναι η δική μας ανοχή απέναντι σε έναν τέτοιο κόσμο που κρύβει την απάθειά του και την αντιανθρωπιστική του στάση κάτω από τα ράσα;

Τα τελευταία έντεκα χρόνια έχουν πεθάνει 440 κρατούμενοι από "παθολογικά αίτια" ενώ μόνο τον Ιούνιο έγιναν 3 αυτοκτονίες. Ακόμη και οι ανήλικοι βασανίζονται στις φυλακές. Ενώ δείτε πώς οι "φιλελεύθερες" "δημοκρατίες" οδηγούν στην κοινωνία των δύο τρίτων δηλαδή το 1/3 μέσα στη φυλακή και τα 2/3 έξω. Η στενότητα χώρου είναι απαράδεκτη και οι άνθρωποι αυτοί ζουν σαν ποντίκια.

Ωστόσο κανένας δε νοιάζεται γι' αυτούς και πρώτα-πρώτα οι πολίτες αυτής της χώρας. Πόσο μάλλον η εκκλησία ή οι πολιτικοί που έχουν ιδρύσει μια ειδική "νομιμότητα" για τους ίδιους. Μπορούν έτσι να διακινούν μίζες εκατομμυρίων ευρώ σε "μαύρα" ταμεία και να μην επιτρέπουν στη δικαιοσύνη να τους ελέγξει. Το ίδιο και οι επιχειρηματίες που εκμεταλλεύονται το μόχθο των εργαζομένων, που σε πάρα πολλές περιπτώσεις έχουν ανασφάλιστους, που τους πληρώνουν με ψίχουλα, που απολύουν ή καθυστερούν τις πληρωμές για να δώσουν προκαταβολή και να αγοράσουν το καινούργιο μοντέλο BMW που κοστίζει 72,000 ευρώ ή για να πηγαίνουν γκόμενες βόλτες με ιδιωτικά αεροπλάνα ή για να αγοράσουν σκάφος. Την ίδια ώρα συνάνθρωποί μας είναι άνεργοι, σκληρά εργαζόμενοι με μισθούς πείνας ή έχουν να πάνε διακοπές από τον κατακλυσμό του Νώε.

Η νομιμότητα είναι κάτι σχετικό και η σημερινή νομιμότητα που υπάρχει δεν διαφέρει και πάρα πολύ από τη νομιμότητα των Ερυθρών Χμέρ ή τη νομιμότητα της ζούγκλας. Απόδειξη είναι όλοι αυτοί που βρίσκονται κάτω από τα όρια της νομιμότητας χωρίς να μπορούν να αντιδράσουν, γιατί οι πολίτες κοιμούνται, έχοντας μετατραπεί προ πολλού σε μαστούρια του καταναλωτισμού και της τιποτένιας, κάλπικης ευημερίας των σκουπιδοπροϊόντων. Το καλύτερο ναρκωτικό για τις μάζες, το καλύτερο μέσο καταστολής από τις "δημοκρατικές" ελίτ.



αναδημοσίευση από το greekrider.blogspot.com

διαβάστε επίσης:
Χαμένοι στην ... "μετάφραση";
Το θράσος της εξουσίας και η ξεδιάντροπη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία
Η γελοιότητα αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα του έλληνα νομοθέτη;

Σάββατο 5 Ιουλίου 2008

Σχετικά με τις τρομοκρατικές πρακτικές των ισραηλινών...

Η τρομοκρατία των ισραηλινών έναντι κάθε μη εβραίου (και ιδιαίτερα αν είναι άραβας ή παλαιστίνιος, μουσουλμάνος ή χριστιανός) είναι γνωστή και σε πολλές περιπτώσεις παρομοιάζεται (όχι άδικα) με τις πρακτικές των ναζί έναντι των εβραίων της Ευρώπης πριν από 60 περίπου χρόνια!

Μία από τις περιπτώσεις - από τις πολλές - που βλέπουν το φως της δημοσιότητας είναι αυτή του μικρού Ezzat, ο οποίος υπέστη σωματική και ψυχική κακοποίηση, για 2,5 περίπου ώρες, στα χέρια των "δημοκρατικών" και "ακριβοδίκαιων" βασανιστών του. Το παιδί χτυπήθηκε κατ' επανάληψη με βαναυσότητα και βιάστηκε ψυχολογικά, δίχως να του αναγνωριστεί ούτε εκείνο το ελαφρυντικό (αν μπορούμε να μιλάμε για κάτι τέτοιο!!!) της παιδικής του ηλικίας.

Διαβάστε ολόκληρη την υπόθεση εδώ: 10-year-old subjected to torture by Israeli soldiers

Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, όλοι εμείς που έχουμε μία κάποια άποψη επί του θέματος ή που απλά παρακολουθούμε από μακρυά τα όποια συμβαίνοντα, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε λάθη, αστοχίες και εγκληματικές ενέργειες τόσο στη μία, όσο και στην άλλη πλευρά. Άλλωστε, μαζί συνθέτουν το πρόβλημα, το γνωστό σε όλους ως μεσανατολικό, και όχι η κάθε μια χωριστά κι από μόνη της.

Με το πέρσαμα του χρόνου... λίγο ενδιαφέρει, τελικά, η αιτία του κακού ή ποιός φέρει την ευθύνη αυτής της συνεχιζόμενης τραγωδίας-παρωδίας στην αγκαλιά της διεθνούς κοινότητας.

Πρέπει όμως, κάθε φορά που ιστορίες σαν του μικρού Ezzat βλέπουν το φως της δημοσιότητας, να αντιδρούμε και να αντιδρούμε δεικτικά και δυναμικά γιατί μόνον έτσι θα μπορέσουμε να προσφέρουμε το ελάχιστό θετικό προς την κατεύθυνση της τελικής διευθέτησης του ζητήματος...


update #1, 06/07/08:
Spain's National Court Says it Will Consider a Lawsuit Brought Against Israelis for War Crimes
'Why did they treat me like that?'
Palestinian villagers defiant as Israeli forces tighten blockade of Nil'in
Israeli settlers beat Palestinian man in West Bank

update #2, 10/07/08:
From Jerusalem to Auschwitz

Τετάρτη 25 Ιουνίου 2008

Η γελοιότητα αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα του έλληνα νομοθέτη;

... Είναι ένα ερώτημα που με απασχολεί σχεδόν από το ξεκίνημα της πολιτικής μου ενασχόλησης! Γιατί; Για τον απλούστατο λόγο ότι, ενώ θα περίμενε κανείς η καθημερινότητα των πολιτών να βελτιώνεται μέρα με την μέρα, χάρη στις παρεμβάσεις και τις προβλέψεις του νομοθετικού μας σώματος, εντούτοις, μια μικρή ιστορική αναδρομή – μέσα από φωτογραφίες για παράδειγμα – σε μια περίοδο που καλύπτει χρονικά περίπου δύο αιώνες (από την εμφάνιση δηλαδή των πρώτων φωτογραφιών), θα δούμε πως αποτυπώνουν μια απόλυτη καθ' επανάληψη πραγματικότητα, την ίδια ακριβώς σε κάθε εποχή, έστω κι αν τα πρόσωπα αλλάζουν! Τί διαπιστώνουμε; Πως δύο είναι τα εμφανή βασικά χαρακτηριστικά της κάθε εποχής, τα οποία παραμένουν αναλλοίωτα στον χρόνο: α) πολιτική ανικανότητα και β) κοινωνική ανεπάρκεια.

Κάποτε, σκοπός του νομοθέτη – ο οποίος συνήθως ανήκε σε ανώτερη κοινωνική τάξη και ήταν πεπεισμένος πως αυτό αποτελούσε τεκμήριο ποιοτικής του ανωτερότητας – ήταν η τιμωρία, ο εξευτελισμός, ο εκβιασμός και ο εξαναγκασμός των πολιτών, της “μάζας”, του όχλου, στην εξαθλίωση και την κοινωνική απομόνωση ούτως, ώστε να διαφυλαχθεί με κάθε τρόπο η... “νομιμότητα”.

Θέλουμε να πιστεύουμε ως πολίτες, ως “όχλος”, ως “μάζα”, ότι με τους αγώνες μας και τις προσπάθειές μας – προπάντων με την πίστη μας – εξαλείψαμε ή τουλάχιστον περιορίσαμε τέτοιου είδους φαινόμενα απολυταρχικής και τυραννικής διακυβέρνησης, στην μόνη διαμορφωμονένη ειδικά γι' αυτά θέση: στην μούχλα και την αποσύνθεση.

Όμως, αλήθεια, τί έχουμε επιτύχει πραγματικά; Αυτό είναι ένα δεύτερο σημαντικό ερώτημα διότι, έγιναν πολλά βήματα προς τα εμπρός και υπήρξαν λαμπρά παραδείγματα ελλήνων κυβερνώντων (καθώς σημείο αναφοράς μας είναι πάντα η μικρή μας κοινωνία), που επιδίωξαν και κατάφεραν να επιβάλλουν μια ισχυρή και κοινά αποδεκτή κοινωνική ισορροπία με αποτέλεσμα, την ανάπτυξη και την πρόοδο όχι μόνο μιας μικρής ομάδας πολιτών αλλά, όλων των πολιτών (σχεδόν) στο σύνολό τους.

Οπωσδήποτε, αυτό το γεγονός δεν σημαίνει σε καμμία περίπτωση ότι κατά την διάρκεια ανάπτυξης αυτής της διαδικασίας δεν έγιναν σφάλματα εκούσια ή ακούσια... Αναγνωρίζουμε όμως και σημειώνουμε το αποτέλεσμα που μαζί με όλα τα θετικά, έφερε και τόσα αρνητικά. Για παράδειγμα, η γραφειοκρατική αντίληψη που θέλει “μια κόλλα χαρτί” πιο ισχυρή από την ελευθερία των φυσικών προσώπων, δεν θα μπορούσε παρά πολύ εύκολα να μεταβληθεί σε δυνάστη της καθημερινότητας των πολιτών και του ίδιου του συστήματος διακυβέρνησης;

Δεν ήταν καθόλου τυχαίο όταν ο Σταντάλ έγραφε: “Με τις αιώνιες κραυγές της, αυτή η δημοκρατία θα μας εμποδίσει να χαρούμε την καλύτερη μοναρχία”.

Εκατοντάδες βιβλία έχουν γραφτεί. Χιλιάδες άρθρα, εκατομμύρια λέξεις κι ένας ατέλειωτος κατάλογος συμπληρώνεται καθημερινά με αμέτρητους αγώνες, θυσίες, και πόνο... Αυτό είναι το πλαίσιο μιας κοινωνικής πραγματικότητας που θέλει τον πολίτη εγκλωβισμένο να υποφέρει και την μετριότητα να θριαμβεύει στο... “πεδίο των μαχών”, γιατί έτσι... “βολεύει”.

Θα κάναμε λάθος και θα είμασταν ασυγχώρητοι αν ισχυριζόμασταν ότι η περιγραφή αυτή ταιριάζει μόνο στο ελληνικό καλούπι. Όχι! Παντού συμβαίνει! Αλλού λιγότερο και αλλού περισσότερο. Επιτέλους όμως, βαρέθηκα η χώρα μου, η πατρίδα μου, να είναι μια πατρίδα β' διαλογής, τη στιγμή που άλλοι λαοί φροντίζουν το “σπίτι” τους... έστω κι αν στερούνται ιστορίας και ένδοξων αρχαίων προγόνων...

Ασφαλώς, οι αναγνώστες του ιστολογίου μας, θα θυμηθούν εύκολα μια προηγούμενη ανάρτησή μας, υπό το τίτλο “Το θράσος της εξουσίας και η ξεδιάντροπη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία”, η οποία περιέγραφε τις σκέψεις μας αναφορικά με την διαφθορά του πολιτικού βίου (της εξουσίας) στην χώρα μας μέσα από την παρουσίαση δύο πολύ συγκεκριμένων γεγονότων.

Επειδή θεωρούμε πρέπουσα την ανανέωση ή την συμπλήρωση όλων των αναρτήσεων που θέτουμε στην αναγνωστική σας διάθεση, δεν θα πρέπει η περίπτωση αυτή ούτε να εξαιρεθεί, μα ούτε και να ξεχαστεί διότι, αν λάβουμε υπόψη μας τα οικονομικά σκάνδαλα που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια και αφορούν σε πολιτικά ή παραπολιτικά πρόσωπα που – κατά πάσα πιθανότητα - δεν θα λογοδοτήσουν ποτέ, εννοείται πως θα πρέπει να δημοσιοποιούμε σκέψεις, στοιχεία και προτάσεις και να “ενοχλούμε” την πολιτική ηγεσία κάθε τόσο έτσι, ώστε επιτέλους ν' ασχοληθεί σοβαρά με τα ζητήματα που απασχολούν τους πολίτες και όχι την ματαιοδοξία της.

Επιπρόσθετα, είναι κάτι που θα πρέπει να το πράττουμε καθημερινά, αν θέλουμε να είμαστε συνεπείς απέναντι στον εαυτό μας και στον ρόλο μας ως πολίτες ενός χώρου που μπορεί και πρέπει να θέλει να γίνει καλλίτερος...

Κατά την ανάγνωση των στοιχείων που ακολουθούν, σας παρακαλώ να έχετε υπόψη σας δύο-τρία βασικά πράγματα, που βρίσκουν τέλεια εφαρμογή στη συγκεκριμένη περίπτωση:
α) Δεν τίθεται θέμα παραγραφής για οφειλές απλών πολιτών, ζώντων ή νεκρών, ακόμη και για ποσά ανάξια λόγου
β) Σε περίπτωση υπαιτιότητας και της κρατικής μηχανής στην όποια αντιδικία μεταξύ πολιτείας και πολίτη, ... ο πολίτης σχεδόν πάντα ... φταίει...
γ) Η νομοθεσία εφαρμόζεται επιλεκτικά και σύμφωνα με τις γνώσεις ή τις ικανότητες του αντίδικου...
δ) Αν σε περίπτωση θετικής απόφασης υπέρ του πολίτη, ενδέχεται να του επιβληθούν άλλου είδους “τιμωρίες” γι' αυτή του την δικαίωση...


Όπως λοιπόν θα θυμάστε, το εν λόγω ηλικιωμένο (σχεδόν υπέργηρο) ζευγάρι βρέθηκε σε κατάσταση πτώχευσης την δεκαετία του '80 με το τότε ισχύον νομικό καθεστώς το οποίο είχε ψηφιστεί και τεθεί σε εφαρμογή το 1937 και αποτελούσε πιστή (ή κακή, ανάλογα με την ανάγνωση) αντιγραφή του γαλλικού πτωχευτικού κώδικα, ο οποίος είχε τεθεί σε εφαρμογή από τον Ναπολέων ΙΙΙ περί στα 1870-72.

Ο Πτωχευτικός Κώδικας της χώρας μας, άλλαξε (έχει τεθεί σε εφαρμογή από τον περασμένο Σεπτέμβριο) και αν μη τι άλλο, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στην Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας πως εργάστηκε θετικά προς αυτήν την κατεύθυνση, θέτοντας σε εφαρμογή μία νέα νομοθεσία, πιο ανθρωποκεντρική και πιο δίκαιη, αν και ελλιπής!

Παράλληλα όμως, θα πρέπει να σημειωθεί ότι όσοι συμπολίτες μας είχαν την ατυχία να πτωχεύσουν μέχρι και τον Αύγουστο του 2007, δυστυχώς, δεν μπορούν να κάνουν χρήση των ευεργετικών διατάξεων του νέου Πτωχευτικού Κώδικα, καθώς εμπίπτουν στον παλαιό. Δηλαδή, η σημερινή τους ζωή προσδιορίζεται, εξουσιάζεται και οριοθετείται από έναν νόμο, ο οποίος έχει ηλικία 135 χρόνων! Αυτό τι σημαίνει; Σην καλλίτερη περίπτωση κοινωνικό εξευτελισμό και απομόνωση, χωρίς κανένα δικαίωμα κοινωνικής ασφάλισης και συνταξιοδότησης, που θα τους επέτρεπε να ζήσουν αξιοπρεπώς ή ακόμη περισσότερο, στέρηση κάθε δυνατής ευκαιρίας για πραγματική αποκατάσταση!

Να λοιπόν που η γελοιότητα του έλληνα νομοθέτη καταντά τραγική πραγματικότητα για κάποιους χιλιάδες συμπολίτες μας που, έστω κι αν επιθυμούν πραγματικά να είναι χρήσιμοι στην κοινωνία μας, η πολιτεία δεν τους το επιτρέπει και τους τιμωρεί καθημερινά γιατί έτυχε να έχουν μια ατυχία στην ζωή τους, που θα μπορούσε να συμβεί στον οποιονδήποτε! Από την άλλη, προστατεύει με κάθε τρόπο (νομότυπα σε πολλές περιπτώσεις, αυθαίρετα σε κάποιες άλλες) λαμόγια και καιροσκόπους, που με την γραβάτα τους ανέμελα δεμένη νομίζουν πως απολαμβάνουν ασυλίας στην κοινωνική μας συνείδηση.

Πληθαίνουν οι φωνές που απαιτούν αναμόρφωση του πολιτικού μας συστήματος. Πληθαίνουν οι φωνές που αναζητούν ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης. Πληθαίνουν οι φωνές που παρακαλούν και ελπίζουν στην διάσωση των όποιων θεσμών μάς έχουν μείνει ακόμη ανέγγιχτοι και καθαροί. Πώς όμως; Με ποιές προϋποθέσεις και με ποιούς από εμάς για να ηγηθούν αυτής της προσπάθειας;

Κυριακή 4 Μαΐου 2008

Ο “νέος” κακοποιός της Θεσσαλονίκης δεν φορούσε... “πράσινα παπούτσια”


Αντιγράφω την δήλωση του Χάρη Καστανίδη σχετικά με τα γεγονότα της Σίνδου:

Τα δραματικά γεγονότα στη Σίνδο Θεσσαλονίκης αποδεικνύουν, δυστυχώς για πολλοστή φορά, την αποδιοργάνωση της Ελληνικής Αστυνομίας.

Ουσιαστική εκπαίδευση δεν υπάρχει, αφού τα επιχειρησιακά στελέχη της ΕΛΑΣ και μάλιστα μόνον ένα μέρος αυτών εκπαιδεύονται μόλις πέντε μέρες κάθε δύο χρόνια! Το ηθικό των ανδρών και γυναικών της ΕΛΑΣ είναι χαμηλό, ενώ οι καθηλωμένες αποδοχές τους οδηγούν μεγάλο αριθμό στελεχών σε δεύτερες μη νόμιμες εργασίες, με συνέπεια την πτώση της αποτελεσματικότητάς τους. Η έλλειψη προσωπικού και η γραφειοκρατικοποίηση της Ελληνικής Αστυνομίας δεν εξασφαλίζουν την αναγκαία προστασία στους πολίτες.

Το 60% του προσωπικού της ΕΛΑΣ δουλεύει πρωινή βάρδια, το 20% εργάζεται σε απογευματινή βάρδια και μόλις το 10% παρέχει υπηρεσίες στην νυκτερινή βάρδια, ενώ το 10% έχει ρεπό. Για όλα αυτά οι ευθύνες της κυβέρνησης είναι ευδιάκριτες και η ολιγωρία της ασυγχώρητη.

Αντί να θέτουν σε διαθεσιμότητα κατώτερους αστυνομικούς, θα όφειλαν να αναλάβουν τις ευθύνες τους ανώτερα στελέχη της ΕΛΑΣ. Πάνω απ'όλα, όμως, η κυβέρνηση οφείλει να δώσει εξηγήσεις και να λογοδοτήσει πολιτικά για το κατάντημα της ΕΛΑΣ.

Σε ό,τι αφορά τον αδικοχαμένο οδηγό του ΟΑΣΘ, εκφράζουμε τα συλλυπητήρια μας στην οικογένειά του και την απόφασή μας να σταθούμε δίπλα της στη σκληρή δοκιμασία που περνά.

Το σχόλιό μας:

Για μία ακόμη φορά, γινόμαστε θεατές σε αυτό το θέατρο του παραλόγου, στο οποίο επιμένουν να πρωταγωνιστούν τόσο η ΕΛ.ΑΣ. όσο και η πολιτική ηγεσία αυτού του τόπου.

Χάνουμε συνανθρώπους μας λόγω αδιαφορίας, ανεπάρκειας, ανικανότητας... κυρίως ηλιθιότητας όλων εκείνων που η καρεκλολαγνεία τους, δεν τους επιτρέπει να εργάζονται στην υπηρεσία του πολίτη, αλλά για την ικανοποίηση της ... “ματαιοδοξίας” τους.

Όσο η ηγεσία του Υπουργείου Εσωτερικών, η συγκεκριμένη ηγεσία, θα παραμένει στην θέση της, εμείς οι πολίτες θα παραμένουμε ανασφαλείς.

Εύγε!



Διαβάστε επίσης:

Δευτέρα 28 Απριλίου 2008

Χαμένοι στην ... "μετάφραση";

Στο φύλλο της 24η Απριλίου 2008 της εφημερίδας "ΤΑ ΝΕΑ", δημοσιεύθηκε ένα ιδιαίτερα αποκαλυπτικό ρεπορτάζ, των Μίνα Μουστάκα και Θόδωρου Νικολάου, αναφορικά με την κατάσταση που επικρατεί στην γυναικεία πτέρυγα των φυλακών του Κορυδαλλού. Αν τα γραφόμενα ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, τότε η "παλιανθρωπιά" μας δεν είναι μόνο πολιτικό πρόβλημα, αλλά κυρίως ηθικό!

Ίσως, να μην ήταν χρήσιμο να μεταφέρω την εικόνα που έχει η κοινωνία για την Νομοθετική και Δικαστική μας εξουσία, οι οποίες χαρακτηρίζονται συνήθως ως δυσκίνητες, ανάλγητες, και σε πολλές περιπτώσεις μεροληπτικές, αν όχι καταχρηστικές ("ΈΘΝΟΣ" / 29-2-08). Αν όμως, ασχοληθούμε – όπως οφείλουμε – στο ελάχιστο με την λειτουργία τους, θα δούμε με "έκπληξη" ότι υπάρχουν κενά τα οποία – δυστυχώς – θα πρέπει να καλύψουμε εμείς, οι πολίτες!

Στο θέμα του σωφρονισμού:

Η Πολιτεία, προτίθεται να μην τιμωρεί επιτέλους, αλλά να σωφρονίζει;

Η Πολιτεία, προτίθεται να προχωρήσει στην εκ βάθρων αναμόρφωση του σωφρονιστικού μας συστήματος;

Η Πολιτεία, προτίθεται να καταργήσει χουντικούς και βασιλικούς νόμους, που τελούν έως και σήμερα σε ισχύ και σκοπό είχαν την ταπείνωση, τον εξευτελισμό, την εκμετάλλευση και τον περιορισμό των Συνταγματικών ελευθεριών των πολιτών;

Η Πολιτεία, προτίθεται να "κατηγοριοποιήσει" τους υπόδικους και κατάδικους με ποιοτικά
χαρακτηριστικά;

Η Πολιτεία, προτίθεται ν’ ασχοληθεί σοβαρά με τα προβλήματα των πολιτών, έστω κι αν αυτοί τελούν υπό περιορισμό;

Η Πολιτεία, προτίθεται να χρησιμοποιήσει εναλλακτικές μεθόδους σωφρονισμού, όπως ο κατ’ οίκον περιορισμός, για ειδικές κατηγορίες υπόδικων ή κατάδικων, όπως οι ανήλικοι και οι περιπτώσεις χρεών προς το δημόσιο ή ιδιώτες (στην περίπτωση αυτή, δεν έχει καταργηθεί ακόμη τίποτε);

Η Πολιτεία, προτίθεται να συνδράμει ή να προκαλέσει επιτέλους την αποσυμφόρηση των φυλακών (δήθεν σωφρονιστικών καταστημάτων) έτσι, ώστε να δημιουργηθούν ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης για τους κρατούμενους;

Η Πολιτεία, προτίθεται να καταστήσει την απονομή δικαιοσύνης πιο ευέλικτη και πιο αποτελεσματική;

Σημείωση: Η συγγραφή του κειμένου έγινε για λογαριασμό του www.wikipolitics.gr και δεν δημοσιεύθηκε λόγω του "αισθήματος"... περί δικαίου που επιβάλλει τον στρουθοκαμηλισμό στους διαχειριστές του. Τους αποδίδουμε τα εύσημα που τους αναλογούν και τους προτρέπουμε να ασχοληθούν και με "επικίνδυνα" ζητήματα... Όχι μόνον με "πιασάρικα" και ευκολοχώνευτα θέματα που τελικά, δεν επιφέρουν καμία ποιοτική μεταβολή και δεν βελτιώνουν την πολιτική, την κοινωνική και την προσωπική ζωή των πολιτών.

Δευτέρα 14 Απριλίου 2008

Περί Δικαιοσύνης ο λόγος


Πολύ ωραία! Μόλις στην προηγούμενη ανάρτησή μου, αναφέρθηκα στα ποιοτικά χαρακτηριστικά στην απονομή δικαιοσύνης από την Σαουδική Αραβία, με αφορμή ένα ακόμη μεμονωμένο περιστατικό θανατικής καταδίκης, δίχως ουσία και νόημα.

Δεν ξέρω αν πρέπει να χαίρομαι που άγγιξα τις εθνικές ευαισθησίες ενός συγκεκριμένου λαού (κρίνοντας απ’ ορισμένα e-mail που έλαβα) ή αν θα έπρεπε να αισθάνομαι ενοχές που, ως μέλος αυτής της «πολυτραγουδισμένης» διεθνούς κοινότητας δεν έχω πράξει αρκετά έτσι, ώστε να καταπολεμηθεί ο «θεσμός» των «δύο μέτρων & δύο σταθμών» στην εφαρμογή του διεθνούς δικαίου. Και αναφέρομαι σε αυτή μου την σκέψη διότι, αν ένα διεθνές προσυμφωνημένο και κοινά αποδεκτό σύνολο κανόνων και αξιών μπορεί να είναι αξιόπιστο, δίκαιο και αποτελεσματικό και σε θέση να επηρεάζει την βούληση και την θέληση του κάθε λαού αδιάφορα από την πολιτισμική του αφετηρία – όταν αυτός παρεκτρέπεται, τότε και η κάθε κατά τόπο απονομή δίκαιης δικαιοσύνης, θα έχει μία κάποια έννοια.

Ίσως στην περίπτωση της Σαουδικής Αραβίας να έπρεπε να ήμουν λίγο πιο ευγενικός στην διατύπωση της άποψής μου. Στο κάτω-κάτω, δεν αναφερόμουν στην δική μου χώρα, ούτε στο «αίσθημα περί δικαίου» των ελλήνων και της Ελλάδος. Και στην περίπτωση αυτή, τίθεται το ερώτημα: Θα πρέπει να επιδείξω ευγένεια ή περισσότερη αυστηρότητα;

Αν σε κάτι θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί στις κρίσεις και τις επικρίσεις μας, αυτό είναι η ίδια η Δικαιοσύνη, αν επιθυμούμε η αξιοσύνη της να διατηρηθεί σε υψηλά επίπεδα, «ανέγγιχτη», αμερόληπτη και αποτελεσματική.

Κατά καιρούς – περισσότερο τα τελευταία χρόνια – πολλά έχουν ακουστεί και ακούγονται για χειραγώγηση της Δικαιοσύνης από την Εκτελεστική εξουσία… για σκοτεινούς διαδρόμους… για συναλλαγές πίσω από κουρτίνες… για καταχρήσεις… για σεξουαλικά σκάνδαλα, με οικονομικές προεκτάσεις… για ταξικές διακρίσεις, άνιση μεταχείριση και ρατσιστικούς διαχωρισμούς από τους ίδιους τους λειτουργούς της… και τα λοιπά… και τα λοιπά…

Πολλές αλήθειες και πολλά ψέμματα! Η διαφθορά, συνήθως δεν αποδεικνύεται, όμως, είναι κάτι το οποίο το αισθάνεσαι παντού γύρω σου… Για μένα, δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από το να γνωρίζεις πως δεν υπάρχει πουθενά τόπος να βρεις το δίκιο σου! Ακόμη χειρότερο… Να γνωρίζεις πως είσαι – ως πολίτης και ως άνθρωπος – τελείως μόνος σου και απροστάτευτος!

Ακόμη χειρότερα; Όταν ψάχνεις να βρεις το δίκιο σου και αυτό το «δίκιο», κοστολογείται με τους όρους της αγοράς – σαν εμπόρευμα δηλαδή, τότε μάλλον η «καταδίκη» σου, θα πρέπει να είναι η αναμενόμενη εξέλιξη…

Σε αυτήν ακριβώς την «καταδίκη» ανάχωμα μπορεί να θεωρηθεί μονάχα το «κατηγορώ» μιας κοινωνίας, η οποία αποδεσμευμένη από πάθη, ενοχές και προκαταλήψεις, θα είναι σε θέση να ελέγχει την Δικαιοσύνη.

Θα μπορεί να την επιβραβεύει, θα μπορεί και να την καταδικάζει!

Γιατί είναι αναγκαίο αυτό;

Διότι, η Δικαιοσύνη δεν πρέπει να είναι τυφλή! … ούτε καν κουφή.

Διότι, η Δικαιοσύνη δεν μπορεί να μεροληπτεί.

Διότι, η Δικαιοσύνη δεν δικαιολογείται να χειραγωγείται από κανένα συμφέρον ακόμη και του αμιγώς εθνικού!

Διότι, η Δικαιοσύνη δεν μπορεί να ελέγχει, να περιορίζει και να φιμώνει την ελεύθερη έκφραση του ατόμου.

Είναι υποχρεωμένη όμως, να ακούει τα πάντα!

Δικαιοσύνη, δεν σημαίνει να καταλήγεις σε ετυμηγορία ακολουθώντας πιστά το γράμμα του νόμου. Αντίθετα, πρέπει να το ερμηνεύεις ανάλογα με την κάθε περίπτωση χωριστά, να κρίνεις με συνέπεια σε αξίες και αρχές, με ήθος, με αίσθημα λογικής, κατανόησης και σεβασμού διότι, στο τέλος-τέλος η Δικαιοσύνη εφαρμόζεται από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο.

Άρα, είναι κάτι πολύ περισσότερο, κάτι πολύ πιο σύνθετο απ’ όλους τους νόμους, απ’ όλες τις αίθουσες όλων των δικαστηρίων και τους λειτουργούς της μαζί! Αποτελεί δομικό συστατικό της ίδιας της κοινωνικής μας συνοχής και εξέλιξης και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο μας καθιστά όλους υπεύθυνους είτε στην προαγωγή της, είτε στην απαξίωσή της!

@

Η Δικαιοσύνη, έχει πολλά πρόσωπα. Μπορούμε να μιλήσουμε για πολιτική Δικαιοσύνη, για κοινωνική Δικαιοσύνη, για οικονομική Δικαιοσύνη, για πολιτισμική Δικαιοσύνη, για ηθική Δικαιοσύνη…

Στην δημοκρατία, η επικινδυνότητα έγκειται στην χρήση της Δικαιοσύνης ως όχημα της αυθαιρεσίας του πολιτικού κατεστημένου – κυρίως της κάθε Εκτελεστικής εξουσίας, με την δικαιολογία (ανοχή) της Νομοθετικής εξουσίας. Αν αυτό ως γεγονός, κατορθώνει να περνά απαρατήρητο, μπορεί εύκολα να εξηγηθεί όταν ανακαλύψουμε πως η υποκρισία περισσεύει στα σωθικά μιας κοινωνίας, που έχει «βολευτεί» μέσα στην καθημερινότητά της και μεγαλώνει τα παιδιά της με την βεβαιότητα της… αβεβαιότητας! Κλασσικό πλέον παράδειγμα, το πρόσφατο κρούσμα ποινικοποίησης της πολιτικής μας ζωής από συγκεκριμένα συμφέροντα(;) που δεν εννοούν, πως με τις πρακτικές τους θέτουν φραγμούς στην κοινωνική και πολιτική μας ανάπτυξη και μάλλον δεν προσφέρουν καλές υπηρεσίες στον τόπο. Αν κάνετε μια «βόλτα» στο διαδίκτυο θα βρείτε πλήθος κειμένων που αποδεικνύουν την παραπάνω θέση…

Καθώς όμως συζητάμε για τα πρόσωπα της Δικαιοσύνης, καλό θα ήταν να θέσουμε μια σειρά ερωτημάτων που θεωρώ χρήσιμα την δεδομένη στιγμή και ελπίζω πως κι εγώ θα μπορώ να έχω απαντήσεις…

1ο: Σε ποιο στάδιο βρίσκεται η υπόθεση των Ζωνιανών;
2ο: Ποιες είναι οι τελευταίες εξελίξεις στην υπόθεση Ζαχόπουλου;
3ο: Έχουμε καταλήξει κάπου, στην υπόθεση των Πακιστανών;
4ο: Που βρίσκονται οι έρευνες για την υπόθεση της Siemens;
5ο: … Με τα ομόλογα; Με τις υποκλοπές; Με το ζήτημα του ΟΤΕ;
6ο: Με την υπόθεση δίωξης του Προέδρου της Ένωσης Εισαγγελέων Ελλάδος, Σωτήρη Μπάγια; … για να μην θυμηθώ κι αρκετές άλλες, οι οποίες βρίσκονται σε συρτάρια από εδώ και από εκεί…

Η Κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, μιλάει για μεταρρυθμίσεις. Όμως, κωφεύει στις προτάσεις, τις ενστάσεις και τις επιφυλάξεις όλων των κοινωνικών εταίρων, διότι πολύ απλά δεν γνωρίζει την έννοια των μεταρρυθμίσεων (και κυριολεκτικά). Προχωρά – δήθεν κυβερνά – δίχως σχέδιο, προγραμματισμό και όραμα, όπως «πάνε και όπως έρθουν», με αποτέλεσμα – κάτι που θα φανεί αργά ή γρήγορα – να έχει γυρίσει η Ελλάδα χρόνια πίσω… σε άλλες εποχές… εκείνες της κερδοσκοπίας και της καχυποψίας.

Όπως έχω εκφραστεί κατ’ επανάληψη, ο καθένας κάνει ό,τι θέλει, όπου θέλει, όπως θέλει και ακόμη χειρότερα; Βρίσκει πρόσφορο έδαφος γι’ αυτό!

Δεν είναι καθόλου τυχαία η έκφραση «…κάτι είναι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας»! Και ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά στο τελευταίο μου ερώτημα, έχω να σημειώσω ότι κάθε προσπάθεια φίμωσης και εξαναγκασμού της ελεύθερης γνώμης σε πλήρη ευθυγράμμιση με την όποια κακώς κείμενη επικρατούσα άποψη, αποτελεί κατάφορη παραβίαση κάθε έννοιας δημοκρατικής λειτουργίας και θέτει σε κίνδυνο το ίδιο το Πολίτευμά μας!

Με την ποινικοποίηση της πολιτικής μας ζωής, καταφέρνουμε την απαξίωση, την αμφισβήτηση και τελικά, την άρση της δύναμης και της σημασίας της λαϊκής κυριαρχίας, που αποτελεί τον θεμέλιο λίθο αυτής της συγκεκριμένης κοινωνίας που εναγωνίως αποζητά την βελτίωση και την ευμάρεια, μέσα σ’ έναν κόσμο σύνθετο και δύσκολο.

Αν δεν τολμήσουμε ανατροπές και επιμένουμε να συμβιβαζόμαστε με ημίμετρα, τότε μαθηματικά θα έχουμε αποτύχει τόσο συνολικά, όσο και ατομικά ο κάθε ένας από εμάς! Να γιατί η απλοποίηση της πολιτικής και κοινωνικής μας ζωής, αποτελεί μονόδρομο στα όνειρά μας και στις ελπίδες μας, για μία κοινωνία πιο δίκαιη και πιο σίγουρη για τον εαυτό της.


Διαβάστε επίσης:
Η δικαιοσύνη και το κύρος της…
Για ποια ελευθερία και δικαιοσύνη μας μιλάνε;
Η Κοινωνική Διάσταση της Δικαιοσύνης
Τούρκικη Δικαιοσύνη
Η δικαιοσύνη στη μπανανία
Ανεξάρτητη η Δικαιοσύνη
Εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη
Ο ΠΕΤΤΙΛΟΝ,Ο ΣΕΡΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ,ΟΙ "ΑΛΛΟΙ" ΤΟΞΙΚΟΕΞΑΡΤΗΜΕΝΟΙ ΚΑΙ Η "ΤΥΦΛΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ"
Φουλ της MIG με Αλογοσκούφη
Χειραγώγηση με αγωγές
Δικαιοσύνη και «περί δικαίου αίσθημα»
Σκουπίδια και δικαιοσύνη
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΓΕΙΑ ΣΟΥ ...
Justice in Hesiod’s poetry

update # 1, 2/7/08: