Πολύ ωραία! Μόλις στην προηγούμενη ανάρτησή μου, αναφέρθηκα στα ποιοτικά χαρακτηριστικά στην απονομή δικαιοσύνης από την Σαουδική Αραβία, με αφορμή ένα ακόμη μεμονωμένο περιστατικό θανατικής καταδίκης, δίχως ουσία και νόημα.
Δεν ξέρω αν πρέπει να χαίρομαι που άγγιξα τις εθνικές ευαισθησίες ενός συγκεκριμένου λαού (κρίνοντας απ’ ορισμένα e-mail που έλαβα) ή αν θα έπρεπε να αισθάνομαι ενοχές που, ως μέλος αυτής της «πολυτραγουδισμένης» διεθνούς κοινότητας δεν έχω πράξει αρκετά έτσι, ώστε να καταπολεμηθεί ο «θεσμός» των «δύο μέτρων & δύο σταθμών» στην εφαρμογή του διεθνούς δικαίου. Και αναφέρομαι σε αυτή μου την σκέψη διότι, αν ένα διεθνές προσυμφωνημένο και κοινά αποδεκτό σύνολο κανόνων και αξιών μπορεί να είναι αξιόπιστο, δίκαιο και αποτελεσματικό και σε θέση να επηρεάζει την βούληση και την θέληση του κάθε λαού αδιάφορα από την πολιτισμική του αφετηρία – όταν αυτός παρεκτρέπεται, τότε και η κάθε κατά τόπο απονομή δίκαιης δικαιοσύνης, θα έχει μία κάποια έννοια.
Ίσως στην περίπτωση της Σαουδικής Αραβίας να έπρεπε να ήμουν λίγο πιο ευγενικός στην διατύπωση της άποψής μου. Στο κάτω-κάτω, δεν αναφερόμουν στην δική μου χώρα, ούτε στο «αίσθημα περί δικαίου» των ελλήνων και της Ελλάδος. Και στην περίπτωση αυτή, τίθεται το ερώτημα: Θα πρέπει να επιδείξω ευγένεια ή περισσότερη αυστηρότητα;
Αν σε κάτι θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί στις κρίσεις και τις επικρίσεις μας, αυτό είναι η ίδια η Δικαιοσύνη, αν επιθυμούμε η αξιοσύνη της να διατηρηθεί σε υψηλά επίπεδα, «ανέγγιχτη», αμερόληπτη και αποτελεσματική.
Κατά καιρούς – περισσότερο τα τελευταία χρόνια – πολλά έχουν ακουστεί και ακούγονται για χειραγώγηση της Δικαιοσύνης από την Εκτελεστική εξουσία… για σκοτεινούς διαδρόμους… για συναλλαγές πίσω από κουρτίνες… για καταχρήσεις… για σεξουαλικά σκάνδαλα, με οικονομικές προεκτάσεις… για ταξικές διακρίσεις, άνιση μεταχείριση και ρατσιστικούς διαχωρισμούς από τους ίδιους τους λειτουργούς της… και τα λοιπά… και τα λοιπά…
Πολλές αλήθειες και πολλά ψέμματα! Η διαφθορά, συνήθως δεν αποδεικνύεται, όμως, είναι κάτι το οποίο το αισθάνεσαι παντού γύρω σου… Για μένα, δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από το να γνωρίζεις πως δεν υπάρχει πουθενά τόπος να βρεις το δίκιο σου! Ακόμη χειρότερο… Να γνωρίζεις πως είσαι – ως πολίτης και ως άνθρωπος – τελείως μόνος σου και απροστάτευτος!
Ακόμη χειρότερα; Όταν ψάχνεις να βρεις το δίκιο σου και αυτό το «δίκιο», κοστολογείται με τους όρους της αγοράς – σαν εμπόρευμα δηλαδή, τότε μάλλον η «καταδίκη» σου, θα πρέπει να είναι η αναμενόμενη εξέλιξη…
Σε αυτήν ακριβώς την «καταδίκη» ανάχωμα μπορεί να θεωρηθεί μονάχα το «κατηγορώ» μιας κοινωνίας, η οποία αποδεσμευμένη από πάθη, ενοχές και προκαταλήψεις, θα είναι σε θέση να ελέγχει την Δικαιοσύνη.
Θα μπορεί να την επιβραβεύει, θα μπορεί και να την καταδικάζει!
Γιατί είναι αναγκαίο αυτό;
Διότι, η Δικαιοσύνη δεν πρέπει να είναι τυφλή! … ούτε καν κουφή.
Διότι, η Δικαιοσύνη δεν μπορεί να μεροληπτεί.
Διότι, η Δικαιοσύνη δεν δικαιολογείται να χειραγωγείται από κανένα συμφέρον ακόμη και του αμιγώς εθνικού!
Διότι, η Δικαιοσύνη δεν μπορεί να ελέγχει, να περιορίζει και να φιμώνει την ελεύθερη έκφραση του ατόμου.
Είναι υποχρεωμένη όμως, να ακούει τα πάντα!
Δικαιοσύνη, δεν σημαίνει να καταλήγεις σε ετυμηγορία ακολουθώντας πιστά το γράμμα του νόμου. Αντίθετα, πρέπει να το ερμηνεύεις ανάλογα με την κάθε περίπτωση χωριστά, να κρίνεις με συνέπεια σε αξίες και αρχές, με ήθος, με αίσθημα λογικής, κατανόησης και σεβασμού διότι, στο τέλος-τέλος η Δικαιοσύνη εφαρμόζεται από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο.
Άρα, είναι κάτι πολύ περισσότερο, κάτι πολύ πιο σύνθετο απ’ όλους τους νόμους, απ’ όλες τις αίθουσες όλων των δικαστηρίων και τους λειτουργούς της μαζί! Αποτελεί δομικό συστατικό της ίδιας της κοινωνικής μας συνοχής και εξέλιξης και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο μας καθιστά όλους υπεύθυνους είτε στην προαγωγή της, είτε στην απαξίωσή της!
@
Η Δικαιοσύνη, έχει πολλά πρόσωπα. Μπορούμε να μιλήσουμε για πολιτική Δικαιοσύνη, για κοινωνική Δικαιοσύνη, για οικονομική Δικαιοσύνη, για πολιτισμική Δικαιοσύνη, για ηθική Δικαιοσύνη…
Στην δημοκρατία, η επικινδυνότητα έγκειται στην χρήση της Δικαιοσύνης ως όχημα της αυθαιρεσίας του πολιτικού κατεστημένου – κυρίως της κάθε Εκτελεστικής εξουσίας, με την δικαιολογία (ανοχή) της Νομοθετικής εξουσίας. Αν αυτό ως γεγονός, κατορθώνει να περνά απαρατήρητο, μπορεί εύκολα να εξηγηθεί όταν ανακαλύψουμε πως η υποκρισία περισσεύει στα σωθικά μιας κοινωνίας, που έχει «βολευτεί» μέσα στην καθημερινότητά της και μεγαλώνει τα παιδιά της με την βεβαιότητα της… αβεβαιότητας! Κλασσικό πλέον παράδειγμα, το πρόσφατο κρούσμα ποινικοποίησης της πολιτικής μας ζωής από συγκεκριμένα συμφέροντα(;) που δεν εννοούν, πως με τις πρακτικές τους θέτουν φραγμούς στην κοινωνική και πολιτική μας ανάπτυξη και μάλλον δεν προσφέρουν καλές υπηρεσίες στον τόπο. Αν κάνετε μια «βόλτα» στο διαδίκτυο θα βρείτε πλήθος κειμένων που αποδεικνύουν την παραπάνω θέση…
Καθώς όμως συζητάμε για τα πρόσωπα της Δικαιοσύνης, καλό θα ήταν να θέσουμε μια σειρά ερωτημάτων που θεωρώ χρήσιμα την δεδομένη στιγμή και ελπίζω πως κι εγώ θα μπορώ να έχω απαντήσεις…
1ο: Σε ποιο στάδιο βρίσκεται η υπόθεση των Ζωνιανών;
2ο: Ποιες είναι οι τελευταίες εξελίξεις στην υπόθεση Ζαχόπουλου;
3ο: Έχουμε καταλήξει κάπου, στην υπόθεση των Πακιστανών;
4ο: Που βρίσκονται οι έρευνες για την υπόθεση της Siemens;
5ο: … Με τα ομόλογα; Με τις υποκλοπές; Με το ζήτημα του ΟΤΕ;
6ο: Με την υπόθεση δίωξης του Προέδρου της Ένωσης Εισαγγελέων Ελλάδος, Σωτήρη Μπάγια; … για να μην θυμηθώ κι αρκετές άλλες, οι οποίες βρίσκονται σε συρτάρια από εδώ και από εκεί…
Η Κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, μιλάει για μεταρρυθμίσεις. Όμως, κωφεύει στις προτάσεις, τις ενστάσεις και τις επιφυλάξεις όλων των κοινωνικών εταίρων, διότι πολύ απλά δεν γνωρίζει την έννοια των μεταρρυθμίσεων (και κυριολεκτικά). Προχωρά – δήθεν κυβερνά – δίχως σχέδιο, προγραμματισμό και όραμα, όπως «πάνε και όπως έρθουν», με αποτέλεσμα – κάτι που θα φανεί αργά ή γρήγορα – να έχει γυρίσει η Ελλάδα χρόνια πίσω… σε άλλες εποχές… εκείνες της κερδοσκοπίας και της καχυποψίας.
Όπως έχω εκφραστεί κατ’ επανάληψη, ο καθένας κάνει ό,τι θέλει, όπου θέλει, όπως θέλει και ακόμη χειρότερα; Βρίσκει πρόσφορο έδαφος γι’ αυτό!
Δεν είναι καθόλου τυχαία η έκφραση «…κάτι είναι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας»! Και ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά στο τελευταίο μου ερώτημα, έχω να σημειώσω ότι κάθε προσπάθεια φίμωσης και εξαναγκασμού της ελεύθερης γνώμης σε πλήρη ευθυγράμμιση με την όποια κακώς κείμενη επικρατούσα άποψη, αποτελεί κατάφορη παραβίαση κάθε έννοιας δημοκρατικής λειτουργίας και θέτει σε κίνδυνο το ίδιο το Πολίτευμά μας!
Με την ποινικοποίηση της πολιτικής μας ζωής, καταφέρνουμε την απαξίωση, την αμφισβήτηση και τελικά, την άρση της δύναμης και της σημασίας της λαϊκής κυριαρχίας, που αποτελεί τον θεμέλιο λίθο αυτής της συγκεκριμένης κοινωνίας που εναγωνίως αποζητά την βελτίωση και την ευμάρεια, μέσα σ’ έναν κόσμο σύνθετο και δύσκολο.
Αν δεν τολμήσουμε ανατροπές και επιμένουμε να συμβιβαζόμαστε με ημίμετρα, τότε μαθηματικά θα έχουμε αποτύχει τόσο συνολικά, όσο και ατομικά ο κάθε ένας από εμάς! Να γιατί η απλοποίηση της πολιτικής και κοινωνικής μας ζωής, αποτελεί μονόδρομο στα όνειρά μας και στις ελπίδες μας, για μία κοινωνία πιο δίκαιη και πιο σίγουρη για τον εαυτό της.
Διαβάστε επίσης:Η δικαιοσύνη και το κύρος της…Για ποια ελευθερία και δικαιοσύνη μας μιλάνε;Η Κοινωνική Διάσταση της ΔικαιοσύνηςΤούρκικη ΔικαιοσύνηΗ δικαιοσύνη στη μπανανίαΑνεξάρτητη η ΔικαιοσύνηΕμπιστοσύνη στη ΔικαιοσύνηΟ ΠΕΤΤΙΛΟΝ,Ο ΣΕΡΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ,ΟΙ "ΑΛΛΟΙ" ΤΟΞΙΚΟΕΞΑΡΤΗΜΕΝΟΙ ΚΑΙ Η "ΤΥΦΛΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ"Φουλ της MIG με ΑλογοσκούφηΧειραγώγηση με αγωγέςΔικαιοσύνη και «περί δικαίου αίσθημα»Σκουπίδια και δικαιοσύνηΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΓΕΙΑ ΣΟΥ ...Justice in Hesiod’s poetry
update # 1, 2/7/08:
