Οι δυναμικές της κυβέρνησης των Ταλιμπάν

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

Μετά την ανακήρυξη του Ισλαμικού Εμιράτου του Αφγανιστάν, οι Ταλιμπάν σχημάτισαν την πρώτη προσωρινή κυβέρνηση τους. Πριν από την ανακοίνωση της σύνθεσης της κυβέρνησης, είχαν προηγηθεί διαδηλώσεις γυναικών οι οποίες ζητούσαν να μην περιθωριοποιηθούν κοινωνικά και στις οποίες οι Ταλιμπάν απάντησαν με πυροβολισμούς.

Ασχέτως της κυβέρνησης, σε πολιτικό επίπεδο, η ηγεσία των Ταλιμπάν διαμορφώνεται ως εξής. Επικεφαλής είναι ο Σεΐχης Χιμπατουλάχ Ακχουντζάντα. Αναπληρωτές του είναι ο Μουλά Γιακούμπ Ουμαρί, ο Σιραντζουντίν Χακάνι και ο Μουλά Αμπντούλ Γκάνι Μπαραντάρ.

Επικεφαλής της κυβέρνησης θα είναι ο Μουλά Μοχαμάντ Χασάν Ακχούντ, προερχόμενος από την περιοχή της Κανταχάρ. Θεωρείται από τους ιδρυτές των Ταλιμπάν, περιλαμβάνεται στην λίστα των τρομοκρατών του ΟΗΕ και για 20 χρόνια ήταν επικεφαλής της Ρεχμπαρί Σούρα ( Ανώτατο Συμβούλιο) των Ταλιμπάν.

Ο Ακχούντ ο οποίος διετέλεσε υπουργός Εξωτερικών και αναπληρωτής πρωθυπουργός του προηγούμενου καθεστώτος των Ταλιμπάν, θεωρείται ότι κλίνει περισσότερο προς την θρησκεία, παρά προς τον στρατιωτικό τομέα. Ο Ακχούντ είναι ένα από τα πρόσωπα που έχουν στενές σχέσεις με τον πνευματικό ηγέτη των Ταλιμπάν Σεΐχη Χιμπατουλάχ Ακχουντζάντα, ο οποίος αναμένεται να λάβει την θέση του Ανώτατου Ηγέτη (περίπου με τον ίδιο τρόπο που ισχύει στο Ιράν), στο άμεσο μέλλον.

Ο Μουλά Αμπντούλ Γκάνι Μπαραντάρ, εκ των ιδρυτών και αυτός των Ταλιμπάν, ορίστηκε αναπληρωτής πρωθυπουργός. Έχει πάρει τον τίτλο του «Μουλά» και το όνομα Μπαραντάρ που σημαίνει αδερφός, κατευθείαν από τον ιδρυτή και πρώην ηγέτη των Ταλιμπάν, Μουλά Ομάρ. Με την εισβολή των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν το 2001, ο Μπαραντάρ δραπέτευσε στο Πακιστάν, αλλά οι Αμερικανοί τον συνέλαβαν το 2010. Αφέθηκε ελεύθερος το 2018, επί προεδρίας Τραμπ, για να συμμετέχει στις διαπραγματεύσεις της Ντόχα για την απόσυρση των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν.

Δεύτερος αναπληρωτής πρωθυπουργός ορίστηκε ο Μαουλαβί Χανάφι ο οποίος είναι Ουζμπέκος. Προς το παρόν είναι άγνωστη η κατανομή αρμοδιοτήτων μεταξύ του πρωθυπουργού και των δύο αναπληρωτών πρωθυπουργών. Εκτιμάται ότι ο καθένας από αυτούς θα αναλάβει την εσωτερική ή την εξωτερική πολιτική, αλλά δεν είναι βέβαιο.

Από τους υπουργούς, ιδιαίτερη σημασία έχουν δύο. Ο υπουργός Άμυνας Μοχαμάντ Γιακούμπ είναι ο μεγαλύτερος γιος του αποθανόντος Μουλά Ομάρ, μέλος της Ρεχμπαρί Σούρα και επικεφαλής της στρατιωτικής επιτροπής των Ταλιμπάν από το 2016. Ο υπουργός Εσωτερικών Σιραντζουντίν Χακάνι είναι ο επικεφαλής των συμμάχων των Ταλιμπάν, του Δικτύου Χακάνι και ο πρώτος στην λίστα καταζητουμένων από το FBI.

Από άποψη ισχύος, ιδιαίτερη σημασία έχει ο έλεγχος των ενόπλων Ταλιμπάν και των υπολειμμάτων των ενόπλων δυνάμεων του Αφγανιστάν που έχουν προσχωρήσει στο νέο καθεστώς. Ο Κάρι Φασιχουντίν, γνωστός και ως κατακτητής του Βορρά, προερχόμενος από τους Τατζίκους, ορίστηκε ως αρχηγός του Στρατού, ενώ συμμετέχει στην στρατιωτική επιτροπή. Επικεφαλής της στρατιωτικής επιτροπής, η οποία θεωρείται η ισχυρότερη στο Αφγανιστάν, είναι ο Μουλά Γιακούμπ Ουμαρί. Εκτός από τον Φασιχουντίν, σε αυτή συμμετέχουν και οι Μουλά Σαντάρ Ιμπραχίμ και Μουλά Αμπούλ Καυαγιούμ Ζακίρ, ανώτατοι στρατιωτικοί διοικητές. Το κύρος του Φασιχουντίν έχει αυξηθεί, αφού σε αυτόν πιστώνεται η κατάληψη του Παντσίρ.

Η στρατιωτική επιτροπή θα πρέπει να συνυπάρξει με την ομάδα των ειδικών δυνάμεων των Ταλιμπάν, την Σάρα Κιτάα (Κόκκινη Μονάδα). Υπάρχουν διάσπαρτα σε όλη την χώρα τάγματα και άλλες μονάδες και διοικείται από τους Πιρ Αγκά, Χάτζι Ουσμάν Τουραμπί, Μπιλάλ Φατίχ Ζαντράν και Ουμάρ Γιασίρ.

Ο εκπρόσωπος Τύπου των Ταλιμπάν Ζαμπιουλλάχ Μουτζαχίντ διευκρίνισε ότι η κυβέρνηση είναι μεταβατική και γίνεται προσπάθεια να συμμετέχουν σε αυτή και πρόσωπα από άλλες περιοχές της χώρας. Τόνισε ότι δεν αποτελεί επιλογή των Ταλιμπάν η πολιτική που βασίζεται σε εθνοτικά κριτήρια και ότι θα κινηθούν σε μια περισσότερο συμπεριληπτική κατεύθυνση. Ο ίδιος ο Μουτζαχίντ δεν θα είναι επικεφαλής του υπουργείου Πολιτισμού και Ενημέρωσης, αλλά υφυπουργός και εκπρόσωπος Τύπου του πρωθυπουργού.

Εκτός από τους προηγούμενους στην κυβέρνηση συμμετέχουν και οι άλλοι 12 υπουργοί, επικεφαλής των διάφορων υπουργείων.

Πληροφορίες αναφέρουν ότι οι Ταλιμπάν έχουν χωρίσει τις 34 επαρχίες του Αφγανιστάν σε δύο ομάδες. Η ομάδα του Νότου περιλαμβάνει 14 επαρχίες και βρίσκεται υπό την διοίκηση του Μουλά Γιακούμπ Ουμαρί. Η ομάδα του Νότου-Ανατολής περιλαμβάνει 20 επαρχίες και βρίσκεται υπό την διοίκηση του Σιραντζουντίν Χακάνι. Δηλαδή κάτω από την διοίκηση των δύο αναπληρωτών του Σεΐχη Χιμπατουλάχ Ακχουντζάντα.

Από τις 18 επιτροπές που έχουν σχηματίσει οι Ταλιμπάν, η οικονομική επιτροπή θεωρείται σημαντική γιατί μαζί με την στρατιωτική, ελέγχουν το λαθρεμπόριο οπίου, το οποίο αποτελεί σημαντικό οικονομικό πόρο για την οικονομία. Αν και μικρότερη, εξίσου σημαντική είναι η επιτροπή των μυστικών υπηρεσιών της οποίας ηγείται ο Μουλά Αμπντούλ Χακ Ουασίκ.

Εκτός κυβέρνησης και πολιτικής ηγεσίας των Ταλιμπάν, βρίσκεται το δεύτερο σε ισχύ και κύρος πρόσωπο, μετά τον Ανώτατο Ηγέτη, ο Σεΐχης Αμπντούλ Χακίμ, ο οποίος υπήρξε δάσκαλος και μέντορας όλων των ηγετών των Ταλιμπάν από την ίδρυση τους το 1994. Η συμβολή του αναμένεται να είναι καθοριστική σε ότι αφορά τα θρησκευτικά θέματα.

Οι Ταλιμπάν παρουσίασαν μια κυβέρνηση που έχει τις δικές της δυναμικές. Η βασική ισορροπία αυτή την περίοδο θα είναι ανάμεσα στον στρατιωτικό και τον θρησκευτικό τομέα. Ωστόσο, το οικονομικό πρόβλημα της χώρας αναμένεται να έρθει σύντομα στο προσκήνιο. Τότε θα πρέπει να αναλάβει δράση το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, οι υπουργοί Οικονομικών και Οικονομίας, καθώς και ο επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας, Μουλά Χενταγιατουλάχ Μπάντρι, Κάρι Ντιν Μοχάμεντ Χανίφ και Χάτζι Μοχάμεντ Ιντρίς.

Τα Μάρμαρα του Παρθενώνα: Γεωπολιτισμικές και γεωπολιτικές πτυχές

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

Τον Ιούλιο του 1982 η Ελλάδα έθεσε το θέμα της επιστροφής των Μαρμάρων του Παρθενώνα. Η Μελίνα Μερκούρη μιλώντας στη Διάσκεψη των υπουργών Πολιτισμού της UNESCO στο Μεξικό, έθεσε το ελληνικό αίτημα και διευκρίνισε ενώπιον της διεθνούς κοινής γνώμης ότι δεν υπάρχουν Ελγίνεια Μάρμαρα, υπάρχουν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα.

Η κλοπή των Μαρμάρων του Παρθενώνα εντάσσεται στις αποικιοκρατικές πρακτικές των Μεγάλων Δυνάμεων του 19ου αιώνα. Μέχρι σήμερα η διαμάχη Ελλάδας-Βρετανίας για τον επαναπατρισμό των Μαρμάρων, συνεχίζεται. Διαβάστε περισσότερα εδώ: https://www.geoeurope.org/2021/08/30/ta-marmara-toy-parthenona-geopolitism/

Αφγανιστάν: Terrorland

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

 

Όσοι ειδικοί γνώριζαν την εσωτερική κατάσταση στο Αφγανιστάν, δεν εξεπλάγησαν καθόλου από την τρομοκρατική επίθεση στην Καμπούλ. Και αυτό γιατί το ISIS-Khorasan(το Ισλαμικό Κράτος-Χορασάν, ΙΚ-Χ) αποτελεί τον υπ΄ αριθμόν ένα, εχθρό των Ταλιμπάν.

Οι δύο επιθέσεις αυτοκτονίας, με τον άγνωστο ακόμα τελικό αριθμό θυμάτων, έξω από το αεροδρόμιο της Καμπούλ, αποτελούν την φυσική συνέπεια μιας εχθρότητας η οποία σύντομα αναμένεται να μετεξελιχθεί σε εμφύλιο πόλεμο στο Αφγανιστάν. Οι του ΙΚ-Χ οι οποίοι είχαν επιτεθεί στις δυνάμεις των Ταλιμπάν και όταν εισέρχονταν στην Καμπούλ, με τις επιθέσεις αυτές έκαναν γνωστές τις προθέσεις τους. Για τους Ταλιμπάν, το πρόβλημα έχει δύο διαστάσεις, μία εσωτερική και μία εξωτερική.

Η εσωτερική διάσταση

Οι Ταλιμπάν είναι Αφγανοί και ο στόχος τους είναι η διοίκηση του κράτους του Αφγανιστάν, με βάση τις δικές τους αντιλήψεις (επιβολή ισλαμικού νόμου κλπ). Με το δεδομένο αυτό θα πρέπει να αποκτήσουν πλήρη έλεγχο του εσωτερικού της χώρας. 

Στην περιοχή του Παντσίρ υπάρχουν δυνάμεις που κινούνται κοντά στο ανατραπέν καθεστώς, όπως υπάρχουν και δυνάμεις της Βόρειας Συμμαχίας στις βόρειες περιφέρειες της χώρας. Οι Ταλιμπάν θεωρούν ότι θα αντιμετωπίσουν αυτά τα προβλήματα με πολιτικούς και στρατιωτικούς όρους. Αντίθετα, δεν είναι διατεθειμένοι να ανεχθούν την δημιουργία ζωνών τρομοκρατία μέσα στο Αφγανιστάν και μάλιστα από πυρήνες του ΙΚ-Χ, αλλά και της Αλ Κάιντα.

Από την πλευρά του το ΙΚ-Χ φιλοδοξεί να σταθεροποιήσει την βάση του στο Αφγανιστάν και να καλύψει με την δράση του την περιοχή Αφγανιστάν, Πακιστάν και κάποιων περιοχών της Κεντρικής Ασίας. 

Η βασική κατεύθυνση της δράσης του είναι διεθνιστική, δεν θέλει να περιορίζεται στα όρια του Αφγανιστάν. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια το ΙΚ-Χ έχει επιδοθεί σε εκτεταμένη τρομοκρατική δράση και ενάντια σε αμάχους στο Αφγανιστάν, χρησιμοποιώντας περισσότερο τακτικές επιθέσεων αυτοκτονίας. Οι Αμερικανοί εκτιμούν την δύναμη του σε περίπου 2.000 τζιχαντιστές. 

Στις τάξεις του έχουν καταφύγει και ακραία στοιχεία των Ταλιμπάν, αλλά αυτή η διαδικασία δεν είχε συνέχεια.

Με την ανακήρυξη του Ισλαμικού Εμιράτου του Αφγανιστάν, η Αλ Κάιντα εξέδωσε ανακοίνωση υποστήριξης. Αλλά πλέον η Αλ Κάιντα δεν είναι αυτή που ήταν παλιά, δηλαδή μια επικίνδυνη τρομοκρατική οργάνωση, για την εξάλειψη της οποίας ξεκίνησε ο εικοσαετής πόλεμος στο Αφγανιστάν. 

Είναι μια οργάνωση με λίγους μαχητές, κάποιες εκατοντάδες και χωρίς μεγάλες επιχειρησιακές δυνατότητες, σε σύγκριση με τον κύριο όγκο των δυνάμεων της στην Αφρική.

Σε αυτή την φάση, αυτό που αναζητείται είναι μια συνύπαρξη της Αλ Κάιντα με τους Ταλιμπάν, αρκεί η πρώτη να μην αναλάβει τρομοκρατική δράση. Στην επέλαση των Ταλιμπάν που κατέληξε στην κατάληψη της Καμπούλ, η Αλ Κάιντα συμπαρατάχθηκε μαζί τους σε 15 από τις 35 περιφέρειες της χώρας. Με τα δεδομένα αυτά, οι σχέσεις των δύο πλευρών είναι ανοικτές.

Η εξωτερική διάσταση:

Οι Ταλιμπάν κατανοούν καλά ότι θα πρέπει να έχουν το μονοπώλιο της εξουσίας μέσα στην χώρα, χωρίς αμφισβητήσεις από τρομοκρατικές οργανώσεις. Αυτό αποτελεί την προϋπόθεση για την δημιουργία σχέσεων με ξένες χώρες. Τόσο η Ρωσία, όσο και η Κίνα έχουν κάνει σαφές, ότι για να προχωρήσουν οι σχέσεις τους με το καθεστώς των Ταλιμπάν, πρέπει να ελαχιστοποιηθούν οι κίνδυνοι εξαγωγής τρομοκρατίας από ομάδες που εδρεύουν στο Αφγανιστάν.

Εξίσου σαφές έχει γίνει ότι οι τρίτες χώρες δεν θεωρούν τους Ταλιμπάν τρομοκράτες, αλλά αφγανική πολιτική οργάνωση, η οποία θα πρέπει να βαδίσει στην ίδια κατεύθυνση πολέμου ενάντια στην διεθνή τρομοκρατία. Επομένως, το θέμα του ξεριζώματος της διεθνούς τρομοκρατίας από το Αφγανιστάν αποτελεί για τους Ταλιμπάν υπαρξιακό ζήτημα, αφού συνδέεται μεταξύ άλλων και με την εισροή ξένων κεφαλαίων στην χώρα. 

Οι Ταλιμπάν ως Αφγανοί, δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για την άμεση υποστήριξη από αραβικές χώρες. Σε αντίθεση με το ΙΚ-Χ και την Αλ Κάιντα που στηρίζουν την δραστηριότητα τους, εν μέρει σε πόρους αραβικής προέλευσης.

Μέχρι σήμερα, οι Ταλιμπάν δηλώνουν ότι ενδιαφέρονται για διπλωματικές σχέσεις με διάφορες χώρες. Πρόκειται για μία πολιτική κατεύθυνση που βρίσκεται τελείως έξω από την λογική της δραστηριότητας των τζιχαντιστών, οι οποίοι ενδιαφέρονται για την διεθνοποίηση της τρομοκρατίας.

Αν και φαίνεται ότι το ΙΚ-Χ και η Αλ Κάιντα μπορεί να βρίσκονται κοντά, προς το παρόν αυτό δεν ισχύει. Το ΙΚ-Χ και γενικότερα το ΙΣ είναι απομονωμένη οντότητα. Αντίθετα, μετά από τόσα χρόνια η Αλ Κάιντα έχει αποκτήσει επαφές με διάφορες μουσουλμανικές πρωτεύουσες και το status της είναι ανώτερο από αυτό του ΙΚ. Τα μέχρι τώρα στοιχεία δείχνουν ότι και η Αλ Κάιντα βρίσκεται στο στόχαστρο του ΙΚ-Χ. Μια εκτίμηση που γίνεται σοβαρότερη, αν συνυπολογιστεί και το γεγονός ότι αρκετά από τα ηγετικά στελέχη του ΙΚ-Χ προέρχονται από την Αλ Κάιντα.

Όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι οι Ταλιμπάν θα εμπλακούν σε εσωτερικές συγκρούσεις, άγνωστης διάρκειας, μέχρις ότου εδραιώσουν την εξουσία τους, αν τελικά το καταφέρουν. Μέχρι τότε, το Αφγανιστάν θα είναι ένα ναρκο-τρομοκρατικό κράτος, από το οποίο θα κινδυνεύει η σταθερότητα της Κεντρικής Ασίας.

Αυτή η σταθεροποίηση του Αφγανιστάν αποτελεί την προϋπόθεση για να αρχίσουν να παίρνουν υπόσταση τα ποικίλα γεωπολιτικά σενάρια που αναπτύσσονται συνεχώς, χωρίς όμως να έχουν τις περισσότερες φορές, πραγματική υπόσταση.