Περί συνέπειας ο λόγος…

Αν κάτι έχει, μπορεί να έχει αξία, αυτή είναι η συνέπεια λόγων, προθέσεων και πράξεων και η συνέπεια στην πολιτική είναι μεγάλο πράγμα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν μπορείς να αναπροσαρμόζεις το σκεπτικό σου, αν αυτό ωφελεί και εσένα και τους γύρω σου!

Έχουν περάσει πέντε χρόνια από τότε που αυτό το ιστολόγιο προσπάθησε να συμμετάσχει στον όποιο δημόσιο διάλογο! Υπήρξαν και δύσκολες και καλές στιγμές. Πολλές φορές μπορεί να εκφράστηκαν λανθασμένες απόψεις… κάποιες άλλες φορές – όπως στην περίπτωση των διοδίων – έπαιξε σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης σε πανελλήνιο επίπεδο. Όπως και να έχει, ο στόχος επετεύχθη. Και δεν υπήρχε κανένας άλλος στόχος από τον διάλογο και την ελεύθερη έκφραση! Αν μη τι άλλο, φανήκαμε συνεπείς ως προς τους στόχους μας αλλά και ως προς τις ιδέες που εκφράσαμε και μοιραστήκαμε δημόσια.

Ήταν Νοέμβρης του 2007 όταν ανέβηκε η πρώτη ανάρτηση… Άραγε, άλλαξε τίποτε από τότε? Η αυθόρμητη απάντηση θα ήταν όχι! Όμως άλλαξαν πολλά. Προς το χειρότερο! Αξίες διαστρεβλώθηκαν, αγώνες κι ελπίδες ακυρώθηκαν, δικαιώματα ποδοπατήθηκαν και η συλλογική συνείδηση πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων διότι, η "ευελιξία" και η "κυβερνητική ευθύνη" - εμπορεύματα στα χέρια συγκεκριμένων καιροσκόπων της πολιτικής μας ζωής αυτό πρόσταζε και αυτό προστάζει. Μια χώρα δεν φτάνει να αυτο-ορίζεται ως δημοκρατική, πρέπει και να είναι! Και υπάρχουν πολλά στοιχεία από τα οποία μπορεί κανείς να κρίνει το κατά πόσο ένας χώρος είναι δημοκρατικός ή όχι. Το επίπεδο διαβίωσης, οι παροχές προς τους πολίτες (κοινωνικές και μη), η συνυπευθυνότητα, η ελευθερία λόγου, η δικαιοσύνη, για να αναφέρουμε μερικά... Τώρα, δεν ισχύει το "ό,τι νόμιμο και ηθικό" αλλά το "ό,τι να'ναι και όπως να'ναι"! 

«Όταν έχεις μια μηχανή που χάνει υγρά από παντού, το ξέρεις πολύ καλά πως όσο κι αν τα συμπληρώνεις, στο τέλος θα ξεμείνεις. Επομένως, έχεις δύο επιλογές. ‘Η την επισκευάζεις, ή την αντικαθιστάς με μια καινούρια. Όποια επιλογή κι αν διαλέξεις, προς το παρόν, δεν έχει και τόση σημασία, αφού ο σκοπός είναι να φτάσεις στον προορισμό σου. Και αυτός ο προορισμός είναι διαφορετικός για τον καθένα…

Στο blog αυτό, δεν είναι απαραίτητες μηχανολογικές γνώσεις. Χρειάζεται όμως λίγη κοινή λογική και πολύ συναίσθημα για μία χώρα, την χώρα μας, που φαίνεται πως έχει χάσει τον προορισμό της ή αν δεν τον έχει χάσει, τότε ξέμεινε από λάδια!...»

Αυτή ήταν η εισαγωγική σκέψη πάνω στην οποία στηρίχθηκε η προσπάθεια της "Πολιτικής Προσέγγισης."

«…Αν κάτι πρέπει να προστατεύσουμε, αυτή είναι η καθημερινότητά μας! Αν για κάτι θα πρέπει να αγωνιστούμε είναι όλα όσα κουβαλάμε μέσα μας… τον πολιτισμό μας, την ιστορία μας, τις γνώσεις μας, τις ελπίδες μας, τις αγωνίες μας, τα οράματά μας και τις επιδιώξεις μας για ένα καλλίτερο αύριο. Εκ των πραγμάτων χωριζόμαστε σε στρατόπεδα. Αντιμέτωποι βρισκόμαστε εμείς και οι άλλοι…»

Και αυτό ήταν και είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο θέλησα να εκφραστεί ο λόγος μου και να δώσω έτσι κι εγώ με την σειρά μου, το κίνητρο και σε άλλους να πράξουν το ίδιο κατά συνείδηση. Δεν ξέρω αν επέτυχα έστω και κάτι το ελάχιστο. Δεν έχει και πολλή σημασία. Έχει όμως σημασία, όλοι μαζί - κι εγώ μαζί με όλους – να εντατικοποιήσουμε την δημόσια παρέμβασή μας, να επιδιώξουμε τον διάλογο μέχρις εσχάτων και να δώσουμε το έναυσμα για περισσότερη και πιο ποιοτική κριτική σκέψη διότι, όλα αυτά θα μας βοηθήσουν να επιλέξουμε καλλίτερα και τι θέλουμε αλλά και τι μας ταιριάζει!

Αν η προσεχής εκλογική διαδικασία δεν εξευτελιστεί – ελέω… παροχών και συμφερόντων – τότε μπορεί να αναδειχθεί ως το καλλίτερο όπλο που έχουμε στα χέρια μας ως δημοκράτες!

Θα αφήσουμε συγκεκριμένα πρόσωπα και νοοτροπίες να μας οδηγήσουν στην καταστροφή? Ή θα πούμε ένα «φτάνει επιτέλους»? Θα αποδεχθούμε μοιρολατρικά το μέλλον που μας επιφυλάσσουν ή θα γράψουμε μόνοι μας τις σελίδες του μέλλοντος που εμείς θέλουμε? Θα τους επιτρέψουμε να συνεχίσουν το «έργο» τους για να μπορούμε να τους μουντζώνουμε και να τους πετάμε γιαούρτια, ως αδέκαστοι κριτές και άμοιροι ευθυνών ή θα εργαστούμε από κοινού για να αποτρέψουμε τον οποιονδήποτε τυχαίο να εκμεταλλεύεται την καθημερινότητα μας… τους κόπους μας?

Απέτυχαν και το ξέρουν! Ας μην αποτύχουμε κι εμείς μαζί τους…

Βαδίζοντας σε επικίνδυνα μονοπάτια...

Κατά πως φαίνεται, πάμε ολοταχώς προς τις εκλογές… κι το αναφέρω αυτό για να το έχουμε συνεχώς στο μυαλό μας αφού, πολλά θα ακούσουμε, πολλά θα μας υποσχεθούν… και ως συνήθως τίποτε το σημαντικό ή το αξιόλογο δεν θα συμβεί! 

Συμβαίνουν όμως τόσα άλλα… Και θα συμβούν ακόμη περισσότερα! Άλλα τραγελαφικά κι άλλα επικίνδυνα' και δράττομαι της ευκαιρίας, για να σχολιάσω την εξαγγελία του Υπ. Προστασίας(!) του… Πολίτη, κ. Χρυσοχοΐδη περί δημιουργίας κέντρων κράτησης λαθρομεταναστών.

Ευθέως και χωρίς περιστροφές: Η δημιουργία κέντρων προσωρινής κράτησης λαθρομεταναστών είναι λάθος! Χρειάζεται τόση πολλή σοφία για να το καταλάβουμε??? Αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι στρατόπεδα συγκέντρωσης και αποθήκες ψυχών αλλά μία ολοκληρωμένη μεταναστευτική πολιτική βασισμένη στην πραγματικότητα και παράλληλα, πολιτικές αφομοίωσης ή επαναπατρισμού λαθρομεταναστών και μεταναστών ούτως, ώστε να δημιουργήσουμε ένα πλαίσιο ασφαλείας τόσο για εμάς, όσο και γι’ αυτούς τους ανθρώπους που καλώς ή κακώς έρχονται στην χώρα μας για να μείνουν, διαφορετικά οι κοινωνικές παρενέργειες θα είναι ανυπολόγιστες!

Τέτοιες πολιτικές δεν σχεδιάζονται στο πόδι, ούτε μπορούν να είναι της ευθύνης και της αρμοδιότητος ενός, δυο ή λίγων προσώπων. Πρέπει να συνεκτιμηθούν πολλά. Όπως για παράδειγμα η γνώμη των πολιτών, οι πολιτικές που εφαρμόζονται στο ευρύτερο ευρωπαϊκό πεδίο κι από άλλες χώρες που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα. Παράλληλα, η φύλαξη των συνόρων είναι έναν ακόμη ζήτημα το οποίο αντιμετωπίζεται – μετά λύπης μου – αποσπασματικά και με προχειρότητα… είναι κι αυτό ένα ζήτημα πολύ σημαντικό που θα πρέπει και να συνεκτιμηθεί και να αξιολογηθεί κατάλληλα! Εδώ, καλά-καλά δεν γνωρίζουν πόσοι μετανάστες - λαθραίοι ή μη - ζουν στην χώρα μας!!! 

Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν προβληματίζει την ελληνική «κυβέρνηση»? …Ή μήπως διά του κ. Χρυσοχοΐδη στοχεύει ακριβώς σε αυτό? Αλήθεια… τι προσπαθούν να επιτύχουν? Μήπως στοχεύουν στην νεκρανάσταση του φασισμού και στην ενδυνάμωση ακραίων στοιχείων (βλέπε Χρυσή Αυγή)? Ή μήπως η μπαχαλοποίηση των τοπικών κοινωνιών όπως της Αχαΐας ή της Κοζάνης για παράδειγμα, έχει ως σκοπό τον πειραματισμό μέσων περιορισμού των πολιτών και της χειραγώγησης της κοινής γνώμης - κατά τόπους αρχικά ούτως, ώστε ανενόχλητοι να συνεχίσουν την αποδόμηση του κοινωνικού μας ιστού? Να υπενθυμίσουμε στον κ. Υπουργό και την δική του συνεισφορά στην… «αναμόρφωση» του κέντρου της Αθήνας!?

Μακριά από μένα κάθε συνωμοσιολογική κουβέντα. Όμως η «κυβέρνηση», ο κ. Χρυσοχοΐδης και το επιτελείο του, θα πρέπει πιο ώριμα, με σοβαρότητα, με υπευθυνότητα και επαγγελματισμό να ασχοληθούν με ζητήματα σαν κι αυτό, αν θέλουν πραγματικά να δώσουν λύσεις! Στρατόπεδα συγκέντρωσης, συρματοπλέγματα κιπολύχρωμα άστρα στο στήθος κ.λπ., δεν βοηθούν, είναι άδικα για όλους και επικίνδυνα για την ίδια την χώρα ιδίως μάλιστα σε εποχές σαν κι αυτή που ζούμε σήμερα!

Κατανοώ την αγωνία τους... οι εκλογές πλησιάζουν, πολλοί από αυτούς είναι ήδη πεθαμένοι πολιτικά και κοινωνικά... νομίζω, δεν χρειάζεται η ελληνική κοινωνία να μπαίνει σε διαδικασίες περίεργες και ύποπτες...

Η δημοκρατία της μούντζας

Ζούμε ιστορικές στιγμές, αν μη τι άλλο! 38 χρόνια μετά την αποκατάσταση της νομιμότητας στον τόπο μας – ποιός να το περίμενε – ο λαός μας καλείται και πάλι να αντιδράσει και να παλέψει ενάντια σ’ ένα καθεστώς ολίγων εκλεκτών που δεν νομιμοποιείται από πουθενά κι από κανέναν. Καλείται ν’ αγωνιστεί ενάντια σ’ ένα πολιτικό σύστημα που άνδρωσε γενιές και γενιές βολεμένων καιροσκόπων και διαφόρων επιτήδειων, με την πρόφαση των δήθεν δημοκρατικών διαδικασιών που εγγυώνται την ισονομία, την ισοπολιτεία, την κοινωνική αλληλεγγύη, την κοινωνική συνοχή και την δικαιοσύνη…

Όλα καλά μέχρι εδώ. Σε κάθε αγώνα γνωρίζουμε τον αντίπαλό μας. Και τα πράγματα είναι… εξελίσσονται εύκολα ή δύσκολα, υπέρ ή εναντίον μας αναλόγως. Τι γίνεται όμως όταν ο αντίπαλος είναι ο ίδιος μας ο εαυτός? Διότι ποιός μπορεί ν’ αρνηθεί τις ευθύνες που του αναλογούν? Αυτό άλλωστε είναι και το βασικό επιχείρημα των υπηρετούντων το πολιτικό αυτό σύστημα, ενάντια σε κάθε αντίδραση ή υποψία αντίδρασης! Επιχείρημα, το οποίο φαίνεται πως πείθει μεγάλη μερίδα των πολιτών, αν σκεφτεί κανείς τα αποτελέσματα των – σχεδόν καθημερινών – δημοσκοπήσεων. Και σε αυτό ακριβώς το επιχείρημα θα πρέπει να δώσουμε μια πειστική απάντηση!

Ας μην έχουμε καμία ψευδαίσθηση. Το καθεστώς αυτό ιδιότυπης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας με τους μισούς διορισμένους, τους άλλους μισούς εκλεγμένους και όλους μαζί συμμάχους είναι ισχυρό, και το μέτωπο ενάντια στην βούληση του λαού για ελευθερία, δικαιοσύνη, ισότητα, αξιοκρατία, αρραγές! Από την άλλη, οι πολίτες δεν μπορούν και δεν είναι σε θέση να αντιπαρατάξουν ισόποση δύναμη καθώς, όλα εκείνα τα οποία θα μπορούσαν να μας ενώνουν δεν είναι δυνατόν ακόμη να οριστικοποιηθούν σε μια συγκεκριμένη μορφή με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, ώστε να  μπορούν να επιφέρουν συντριπτικά χτυπήματα στις τάξεις του αντιπάλου.     

Ζούμε σε δύσκολους καιρούς. Ναι! Μας μιλάνε για θυσίες και λύσεις μαγικές. Μας προτείνουν άξιους και σημαντικούς… μας ζητούν να συναινέσουμε στην δική τους αντίληψη περί δημοκρατίας. Μιας τεχνητής δημοκρατίας, ελεγχόμενης, καθοδηγούμενης, συμβιβαστικής και εν ολίγοις περιοριστικής αφού, είναι ενδεδειγμένη η συναίνεση πλέον και όχι η επιβολή!

Με την απειλή της «καταστροφής» εγκαινιάζουν μία νέα εποχή διακυβέρνησης όπου ο λαός δεν θα έχει λόγο, εγκλωβισμένος και καγκελόφραχτος χάριν «σεβασμού» των θεσμών! Ποιών θεσμών αλήθεια? Και ας μην ξεχνούμε πως δημοκρατία πρωτίστως σημαίνει λόγος! Λόγος ο οποίος δημιουργεί, διαμορφώνει το πλαίσιο όπου το σύνολο μπορεί και απολαμβάνει υποχρεώσεις και δικαιώματα με σκοπό την ευημερία και κατά συνέπεια, την προστασία της ίδιας του της ύπαρξης!

Ποιος φέρει την ευθύνη λοιπόν γι’ αυτούς, αν όχι ο ίδιος ο ελληνικός λαός? Είναι καιρός ν’ αφήσουμε τις αυταπάτες στην άκρη. Ποτέ δεν είχαμε πραγματική δημοκρατία… εμείς… εμείς που εφεύραμε την δημοκρατία! Ποτέ δεν επιθυμήσαμε πραγματικά δικαιοσύνη, ισονομία, αξιοκρατία αφού ο… «μπάρμπας από την Κορώνη» ήταν πανταχού παρών και τα πάντα πληρών! Ένας «μπάρμπας» δική μας έμπνευσης που, αφού δεν υπήρχε, έπρεπε με κάθε τρόπο να δημιουργηθεί! Και η ευκαιρία δεν πήγε χαμένη…

Σήμερα καλούμαστε ν’ αγωνιστούμε όχι ενάντια σε έναν, σε λίγους ή σε πολλούς αλλά ενάντια στον ίδιο μας τον εαυτό και αυτός ο αγώνας είναι άνισος, δύσκολος και ανήθικος!

Έχουμε μία μοναδική ευκαιρία στα χέρια μας και θα είναι κρίμα να την σπαταλήσουμε σε σημαιάκια, χειροκροτήματα, συνθήματα και πρόσωπα που ευθύνονται τόσο για τα όσα μας έφεραν εδώ, όσο και για την διατήρηση της αυταπάτης περί δημοκρατίας!

Το διακύβευμα δεν είναι να επιλέξουμε το ποιος θα εργαστεί ούτως, ώστε γίνουν τα πράγματα καλλίτερα και θα δώσει μαγικές λύσεις εκεί που δεν υπάρχουν. Άλλωστε, είναι δυνατόν να δώσει λύσεις εκείνος που δημιούργησε το πρόβλημα? Μάλλον όχι.

Το ζήτημα είναι να αλλάξουμε εμείς! Και μπορεί στην συνείδηση του απλού κόσμου οι μούντζες, τα γιαούρτια και τα γιουχαΐσματα να προσφέρουν την πολυπόθητη εξιλέωση της ευθύνης και μια κάποια συνειδησιακή ικανοποίηση όμως, δεν λύνουν το πρόβλημα!

Ο εχθρός είμαστε εμείς και πρέπει να πολεμήσουμε εναντίον μας με θάρρος.

Έχουμε υποχρέωση στο παρόν μας και στο μέλλον των παιδιών μας να παραδώσουμε μια χώρα που αν δεν θα έχει καταφέρει πολλά, τουλάχιστον, θα είναι ικανή να προσφέρει εκείνες τις συνθήκες που θα δημιουργούν δυνατότητες και ευκαιρίες και θα διασφαλίζουν την αξιοπρεπή καθημερινότητα όλων μας.

Έχουμε υποχρέωση να σχεδιάσουμε ξανά και ξανά όλες εκείνες τις διαδικασίες που θα μας οδηγήσουν όλους μαζί στην ευημερία! Έχουμε υποχρέωση να είμαστε αμείλικτοι απέναντι σε εκείνους που εκμεταλλεύονται ή που θα σκεφθούν να εκμεταλλευθούν τον πλούτο μας και αυτός ο πλούτος δεν είναι μονάχα φυσικός!

Έχουμε υποχρέωση να αναλογιστούμε τα λάθη μας, να τα διορθώσουμε και να σβήσουμε όλα εκείνα και όλους εκείνους που κατάντησαν το μικρό μας έθνος περίγελο σε όλα τα μήκη και πλάτη της οικουμένης.

Έχουμε ηθική υποχρέωση να αγωνιστούμε για πραγματική δημοκρατία, ελευθερία, δικαιοσύνη… να υπερασπισθούμε τους πιο αδύνατους από εμάς και να τους προσφέρουμε μέρος των κόπων μας!

Έχουμε υποχρέωση να συμφωνήσουμε στις ανάγκες μας!  

Έχουμε υποχρέωση να συμφωνήσουμε για το τι ακριβώς θέλουμε. Και η συμφωνία αυτή δεν χρειάζεται να είναι ιδεολογική.

Σκοπός μας πρέπει να είναι η ανατροπή. Ας μην φοβόμαστε τις λέξεις…      

Οπωσδήποτε, τίποτε δεν είναι εύκολο. Αν ήταν, δεν θα το συζητούσαμε καν! Όμως την επόμενη φορά που αυθόρμητα θα είμαστε έτοιμοι να εκφράσουμε την αγανάκτησή μας καλό θα είναι να σκεφτούμε αν θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι περισσότερο από μια κίνηση-δήλωση «απόγνωσης».