Περί συνέπειας ο λόγος…

Αν κάτι έχει, μπορεί να έχει αξία, αυτή είναι η συνέπεια λόγων, προθέσεων και πράξεων και η συνέπεια στην πολιτική είναι μεγάλο πράγμα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν μπορείς να αναπροσαρμόζεις το σκεπτικό σου, αν αυτό ωφελεί και εσένα και τους γύρω σου!

Έχουν περάσει πέντε χρόνια από τότε που αυτό το ιστολόγιο προσπάθησε να συμμετάσχει στον όποιο δημόσιο διάλογο! Υπήρξαν και δύσκολες και καλές στιγμές. Πολλές φορές μπορεί να εκφράστηκαν λανθασμένες απόψεις… κάποιες άλλες φορές – όπως στην περίπτωση των διοδίων – έπαιξε σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης σε πανελλήνιο επίπεδο. Όπως και να έχει, ο στόχος επετεύχθη. Και δεν υπήρχε κανένας άλλος στόχος από τον διάλογο και την ελεύθερη έκφραση! Αν μη τι άλλο, φανήκαμε συνεπείς ως προς τους στόχους μας αλλά και ως προς τις ιδέες που εκφράσαμε και μοιραστήκαμε δημόσια.

Ήταν Νοέμβρης του 2007 όταν ανέβηκε η πρώτη ανάρτηση… Άραγε, άλλαξε τίποτε από τότε? Η αυθόρμητη απάντηση θα ήταν όχι! Όμως άλλαξαν πολλά. Προς το χειρότερο! Αξίες διαστρεβλώθηκαν, αγώνες κι ελπίδες ακυρώθηκαν, δικαιώματα ποδοπατήθηκαν και η συλλογική συνείδηση πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων διότι, η "ευελιξία" και η "κυβερνητική ευθύνη" - εμπορεύματα στα χέρια συγκεκριμένων καιροσκόπων της πολιτικής μας ζωής αυτό πρόσταζε και αυτό προστάζει. Μια χώρα δεν φτάνει να αυτο-ορίζεται ως δημοκρατική, πρέπει και να είναι! Και υπάρχουν πολλά στοιχεία από τα οποία μπορεί κανείς να κρίνει το κατά πόσο ένας χώρος είναι δημοκρατικός ή όχι. Το επίπεδο διαβίωσης, οι παροχές προς τους πολίτες (κοινωνικές και μη), η συνυπευθυνότητα, η ελευθερία λόγου, η δικαιοσύνη, για να αναφέρουμε μερικά... Τώρα, δεν ισχύει το "ό,τι νόμιμο και ηθικό" αλλά το "ό,τι να'ναι και όπως να'ναι"! 

«Όταν έχεις μια μηχανή που χάνει υγρά από παντού, το ξέρεις πολύ καλά πως όσο κι αν τα συμπληρώνεις, στο τέλος θα ξεμείνεις. Επομένως, έχεις δύο επιλογές. ‘Η την επισκευάζεις, ή την αντικαθιστάς με μια καινούρια. Όποια επιλογή κι αν διαλέξεις, προς το παρόν, δεν έχει και τόση σημασία, αφού ο σκοπός είναι να φτάσεις στον προορισμό σου. Και αυτός ο προορισμός είναι διαφορετικός για τον καθένα…

Στο blog αυτό, δεν είναι απαραίτητες μηχανολογικές γνώσεις. Χρειάζεται όμως λίγη κοινή λογική και πολύ συναίσθημα για μία χώρα, την χώρα μας, που φαίνεται πως έχει χάσει τον προορισμό της ή αν δεν τον έχει χάσει, τότε ξέμεινε από λάδια!...»

Αυτή ήταν η εισαγωγική σκέψη πάνω στην οποία στηρίχθηκε η προσπάθεια της "Πολιτικής Προσέγγισης."

«…Αν κάτι πρέπει να προστατεύσουμε, αυτή είναι η καθημερινότητά μας! Αν για κάτι θα πρέπει να αγωνιστούμε είναι όλα όσα κουβαλάμε μέσα μας… τον πολιτισμό μας, την ιστορία μας, τις γνώσεις μας, τις ελπίδες μας, τις αγωνίες μας, τα οράματά μας και τις επιδιώξεις μας για ένα καλλίτερο αύριο. Εκ των πραγμάτων χωριζόμαστε σε στρατόπεδα. Αντιμέτωποι βρισκόμαστε εμείς και οι άλλοι…»

Και αυτό ήταν και είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο θέλησα να εκφραστεί ο λόγος μου και να δώσω έτσι κι εγώ με την σειρά μου, το κίνητρο και σε άλλους να πράξουν το ίδιο κατά συνείδηση. Δεν ξέρω αν επέτυχα έστω και κάτι το ελάχιστο. Δεν έχει και πολλή σημασία. Έχει όμως σημασία, όλοι μαζί - κι εγώ μαζί με όλους – να εντατικοποιήσουμε την δημόσια παρέμβασή μας, να επιδιώξουμε τον διάλογο μέχρις εσχάτων και να δώσουμε το έναυσμα για περισσότερη και πιο ποιοτική κριτική σκέψη διότι, όλα αυτά θα μας βοηθήσουν να επιλέξουμε καλλίτερα και τι θέλουμε αλλά και τι μας ταιριάζει!

Αν η προσεχής εκλογική διαδικασία δεν εξευτελιστεί – ελέω… παροχών και συμφερόντων – τότε μπορεί να αναδειχθεί ως το καλλίτερο όπλο που έχουμε στα χέρια μας ως δημοκράτες!

Θα αφήσουμε συγκεκριμένα πρόσωπα και νοοτροπίες να μας οδηγήσουν στην καταστροφή? Ή θα πούμε ένα «φτάνει επιτέλους»? Θα αποδεχθούμε μοιρολατρικά το μέλλον που μας επιφυλάσσουν ή θα γράψουμε μόνοι μας τις σελίδες του μέλλοντος που εμείς θέλουμε? Θα τους επιτρέψουμε να συνεχίσουν το «έργο» τους για να μπορούμε να τους μουντζώνουμε και να τους πετάμε γιαούρτια, ως αδέκαστοι κριτές και άμοιροι ευθυνών ή θα εργαστούμε από κοινού για να αποτρέψουμε τον οποιονδήποτε τυχαίο να εκμεταλλεύεται την καθημερινότητα μας… τους κόπους μας?

Απέτυχαν και το ξέρουν! Ας μην αποτύχουμε κι εμείς μαζί τους…