Σάββατο 28 Ιουνίου 2008

Do Azerbaijan's Ethnic Minorities Face Forced Assimilation?

γράφει η Liz Fuller

Over the past 10 days, representatives of ethnic minorities in Azerbaijan have issued two separate public statements affirming their fear of assimilation and soliciting international support. Azerbaijani commentators have dismissed those appeals as unfounded and orchestrated by Moscow.

The ethnic groups in question are the Avars, Tsakhurs, and Lezgins, and according to official statistics together they constitute less than 1 percent of Azerbaijan's total population of 8.65 million. They live compactly in several districts of northern Azerbaijan bordering on the Russian Federation. Avars are the largest ethnic group in neighboring Daghestan, where they account for approximately 29 percent of the population, and Lezgins the third largest (13 percent). The Tsakhurs, who number around 8,000, constitute less than 0.5 percent of Daghestan's population.

Estimates of the number of Lezgins in Azerbaijan range from 178,000 to 400,000 or even 850,000. Azerbaijan's Lezgins have lobbied sporadically for greater protection of their rights since the early 1980s; some Lezgins in both Daghestan and Azerbaijan have gone so far as to propose creating an independent state that would encompass their historic homeland to the north and south of the Samur River that forms the border between Russia and Azerbaijan. A conference on the Lezgins organized in Moscow last month under the aegis of the Russian Foreign Ministry was construed by some Azerbaijani commentators as possibly heralding a new Lezgin separatist threat.

On June 16, the website rossia3.ru posted an appeal "To all people of good will" signed by eight separate organizations representing the Avars, Lezgins, and Tsakhurs. One of those organizations is the Imam Shamil Avar National Front headed by Dagneft President and Russian State Duma Deputy Gadji Makhachev, who many observers believe has close ties with, and on occasion acts on orders from, the Kremlin.

The appeal deplored the fact that the creation in 1918 of the Azerbaijan Democratic Republic effectively split the ancestral homeland of the three ethnic groups, and that during the seven decades that those lands were part of the USSR, they were subjected to "nightmarish" discrimination. It claimed that they were the only ethnic minorities in the entire Soviet Union who were obliged to pay for secondary and higher education. It further argued that Azerbaijan's secession in 1991 from the USSR was illegal as it was not preceded by a referendum, in which they would have voted against (Armenia was in fact the only Soviet republic to comply with the referendum requirement), and that "twice during the 20th century Azerbaijan occupied our homeland and unlawfully seized power there."

The appeal claimed that the leadership of the newly independent Azerbaijan Republic then embarked on the systematic annihilation of the three ethnic groups, sending "tens of thousands" of young men to fight in Nagorno-Karabakh, of whom "thousands" were killed. (That figure is difficult to reconcile with official population figures.) Members of the intelligentsia from all three ethnic groups were allegedly thrown into prison, and Azerbaijanis from other regions of Azerbaijan or from Georgia resettled in their abandoned homes in what the appeal terms a systematic "Turkicization" process. Those resettlers allegedly hold most official posts in the districts where the three groups constitute the majority of the population. The most recent crackdown was in March 2008 against the predominantly Lezgin population of the Kusar and Khachmas raions of Azerbaijan. The appeal concluded by requesting help in clarifying what has happened to those arrested and support for the creation of autonomous regions for the three groups.

Two days later, on June 18, the Daghestan-based Avar National Council, which was not a signatory to the June 16 appeal, addressed an open letter to Daghestan's President Mukhu Aliyev (himself an Avar) to "protect" Azerbaijan's Avar minority from the threat of "genocide," kavkaz-uzel.ru reported. The agency quoted Magomed Guseinov, a leading Council member, as estimating the size of Azerbaijan's Avar minority at 200,000, and the number of Avars currently imprisoned in Azerbaijan at almost 300. Guseinov repeated the claim that in the Zakatala, Belokany, and Kakh raions Azeris, mostly resettlers from the Naxcivan Autonomous Republic, occupy most prominent political posts even though they account for just 27 percent of the population. He contrasts the plight of the Avars in Azerbaijan unfavorably with that of Daghestan's Azerbaijani minority, which at the time of the 2002 Russian Federation census numbered 111,656 people, or approximately 4 percent of the republic's population. As one of Daghestan's 14 titular nationalities, the Azeris have the right to radio broadcasts and education in their native language.

Guseinov recalled that during a visit to Baku in late April 2007, President Aliyev discussed the plight of Azerbaijan's Avars with President Ilham Aliyev, who declared on that occasion that the Avars have no grounds for complaint and accused unnamed "forces" of seeking to stir up unrest among Azerbaijan's ethnic minorities. Mukhu Aliyev is scheduled to visit Azerbaijan again on June 26.

Meanwhile, political scientist Vafa Quluzade, who served as an adviser to Ilham Aliyev's late father Heydar, was quoted by kavkaz-uzel.ru on June 19 as accusing Russia of deliberately seeking to fuel disaffection among Azerbaijan's Avar, Lezgin, and Tsakhur minorities on the eve of a visit to Baku by Russian President Dmitry Medvedev. Quluzade suggested the objective is to coerce Azerbaijan into accepting a recent offer from Gazprom to buy natural gas from Azerbaijan's offshore Shah Deniz field. A commentary published on June 19 in the online daily zerkalo.az similarly argued that separatism on the part of the Lezgins, the Kurds, and the Talysh (who live in the southern districts of Azerbaijan bordering on Iran) constitutes a very real threat to Azerbaijan's territorial integrity, and compared the Lezgins in Azerbaijan with the Ossetian population of the breakaway Georgian republic of South Ossetia.


Initially published at RFE/RL

Copyright (c) 2008. RFE/RL, Inc. Reprinted with the permission of Radio Free Europe/Radio Liberty, 1201 Connecticut Ave., N.W. Washington DC 20036.

Notice: The opinions expressed in this post does not necessarily reflect the opinion and the policies of this blog


useful links:

Παρασκευή 27 Ιουνίου 2008

Διαπολιτισμικό πιλοτικό πρόγραμμα του Συμβουλίου της Ευρώπης:

Τουρκική γλώσσα και πολιτισμός,
Κωσταντινούπολη 17-31 Αυγούστου 2008
Αν σας ενδιαφέρει μία πρώτη γνωριμία με την τουρκική γλώσσα, τότε θα μπορούσατε να συμμετάσχετε στο σχετικό πιλοτικό διαπολιτισμικό πρόγραμμα του Συμβουλίου της Ευρώπης που, στόχο έχει την ανάπτυξη της διεθνούς συνεργασίας των νέων μέσω της γλωσσικής και πολιτισμικής κατάρτισης. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα, θα πραγματοποιηθεί στην Κωσταντινούπολη από την 17η έως και την 31η Αυγούστου του τρέχοντος έτους.

Στόχος του προγράμματος – το οποίο δίνει ιδιαίτερη έμφαση στα ανθρώπινα δικαιώματα – είναι η προώθηση του διαπολιτισμικού διαλόγου ανάμεσα στους νέους από διαφορετικές χώρες του ευρύτερου ευρωπαϊκού χώρου,που εκ των πραγμάτων φέρουν μαζί τους και διαφορετικό πολιτισμικό υπόβαθρο.

Μέσω της εκμάθησης ξένων γλωσσών και του διαλόγου, μπορεί να επιτευχθεί η κριτική κατανόηση άλλων πολιτισμών και άλλων λαών, με συνέπεια την αναβάθμιση των εννοιών της διεθνούς κατανόησης και συνεργασίας.

Όπως είναι προφανές, πέραν μιας πρώτης επαφής με την γλώσσα, το πρόγραμμα επεκτείνεται και σε άλλους τομείς γενικότερου ενδιαφέροντος, όπως η ιστορία, η πολιτική, η γεωγραφία,η θρησκεία και η καθημερινότητα.

Για περισσότερες πληροφορίες, μπορείτε να επισκεφθείτε τους ιστότοπους:
http://internationmusing.blogspot.com/2008/06/intercultural-turkish-language-and.html
http://www.coe.int/t/dg4/youth/Source/News&Calls/2008_call_turk_lang_course.doc

Τετάρτη 25 Ιουνίου 2008

Η γελοιότητα αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα του έλληνα νομοθέτη;

... Είναι ένα ερώτημα που με απασχολεί σχεδόν από το ξεκίνημα της πολιτικής μου ενασχόλησης! Γιατί; Για τον απλούστατο λόγο ότι, ενώ θα περίμενε κανείς η καθημερινότητα των πολιτών να βελτιώνεται μέρα με την μέρα, χάρη στις παρεμβάσεις και τις προβλέψεις του νομοθετικού μας σώματος, εντούτοις, μια μικρή ιστορική αναδρομή – μέσα από φωτογραφίες για παράδειγμα – σε μια περίοδο που καλύπτει χρονικά περίπου δύο αιώνες (από την εμφάνιση δηλαδή των πρώτων φωτογραφιών), θα δούμε πως αποτυπώνουν μια απόλυτη καθ' επανάληψη πραγματικότητα, την ίδια ακριβώς σε κάθε εποχή, έστω κι αν τα πρόσωπα αλλάζουν! Τί διαπιστώνουμε; Πως δύο είναι τα εμφανή βασικά χαρακτηριστικά της κάθε εποχής, τα οποία παραμένουν αναλλοίωτα στον χρόνο: α) πολιτική ανικανότητα και β) κοινωνική ανεπάρκεια.

Κάποτε, σκοπός του νομοθέτη – ο οποίος συνήθως ανήκε σε ανώτερη κοινωνική τάξη και ήταν πεπεισμένος πως αυτό αποτελούσε τεκμήριο ποιοτικής του ανωτερότητας – ήταν η τιμωρία, ο εξευτελισμός, ο εκβιασμός και ο εξαναγκασμός των πολιτών, της “μάζας”, του όχλου, στην εξαθλίωση και την κοινωνική απομόνωση ούτως, ώστε να διαφυλαχθεί με κάθε τρόπο η... “νομιμότητα”.

Θέλουμε να πιστεύουμε ως πολίτες, ως “όχλος”, ως “μάζα”, ότι με τους αγώνες μας και τις προσπάθειές μας – προπάντων με την πίστη μας – εξαλείψαμε ή τουλάχιστον περιορίσαμε τέτοιου είδους φαινόμενα απολυταρχικής και τυραννικής διακυβέρνησης, στην μόνη διαμορφωμονένη ειδικά γι' αυτά θέση: στην μούχλα και την αποσύνθεση.

Όμως, αλήθεια, τί έχουμε επιτύχει πραγματικά; Αυτό είναι ένα δεύτερο σημαντικό ερώτημα διότι, έγιναν πολλά βήματα προς τα εμπρός και υπήρξαν λαμπρά παραδείγματα ελλήνων κυβερνώντων (καθώς σημείο αναφοράς μας είναι πάντα η μικρή μας κοινωνία), που επιδίωξαν και κατάφεραν να επιβάλλουν μια ισχυρή και κοινά αποδεκτή κοινωνική ισορροπία με αποτέλεσμα, την ανάπτυξη και την πρόοδο όχι μόνο μιας μικρής ομάδας πολιτών αλλά, όλων των πολιτών (σχεδόν) στο σύνολό τους.

Οπωσδήποτε, αυτό το γεγονός δεν σημαίνει σε καμμία περίπτωση ότι κατά την διάρκεια ανάπτυξης αυτής της διαδικασίας δεν έγιναν σφάλματα εκούσια ή ακούσια... Αναγνωρίζουμε όμως και σημειώνουμε το αποτέλεσμα που μαζί με όλα τα θετικά, έφερε και τόσα αρνητικά. Για παράδειγμα, η γραφειοκρατική αντίληψη που θέλει “μια κόλλα χαρτί” πιο ισχυρή από την ελευθερία των φυσικών προσώπων, δεν θα μπορούσε παρά πολύ εύκολα να μεταβληθεί σε δυνάστη της καθημερινότητας των πολιτών και του ίδιου του συστήματος διακυβέρνησης;

Δεν ήταν καθόλου τυχαίο όταν ο Σταντάλ έγραφε: “Με τις αιώνιες κραυγές της, αυτή η δημοκρατία θα μας εμποδίσει να χαρούμε την καλύτερη μοναρχία”.

Εκατοντάδες βιβλία έχουν γραφτεί. Χιλιάδες άρθρα, εκατομμύρια λέξεις κι ένας ατέλειωτος κατάλογος συμπληρώνεται καθημερινά με αμέτρητους αγώνες, θυσίες, και πόνο... Αυτό είναι το πλαίσιο μιας κοινωνικής πραγματικότητας που θέλει τον πολίτη εγκλωβισμένο να υποφέρει και την μετριότητα να θριαμβεύει στο... “πεδίο των μαχών”, γιατί έτσι... “βολεύει”.

Θα κάναμε λάθος και θα είμασταν ασυγχώρητοι αν ισχυριζόμασταν ότι η περιγραφή αυτή ταιριάζει μόνο στο ελληνικό καλούπι. Όχι! Παντού συμβαίνει! Αλλού λιγότερο και αλλού περισσότερο. Επιτέλους όμως, βαρέθηκα η χώρα μου, η πατρίδα μου, να είναι μια πατρίδα β' διαλογής, τη στιγμή που άλλοι λαοί φροντίζουν το “σπίτι” τους... έστω κι αν στερούνται ιστορίας και ένδοξων αρχαίων προγόνων...

Ασφαλώς, οι αναγνώστες του ιστολογίου μας, θα θυμηθούν εύκολα μια προηγούμενη ανάρτησή μας, υπό το τίτλο “Το θράσος της εξουσίας και η ξεδιάντροπη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία”, η οποία περιέγραφε τις σκέψεις μας αναφορικά με την διαφθορά του πολιτικού βίου (της εξουσίας) στην χώρα μας μέσα από την παρουσίαση δύο πολύ συγκεκριμένων γεγονότων.

Επειδή θεωρούμε πρέπουσα την ανανέωση ή την συμπλήρωση όλων των αναρτήσεων που θέτουμε στην αναγνωστική σας διάθεση, δεν θα πρέπει η περίπτωση αυτή ούτε να εξαιρεθεί, μα ούτε και να ξεχαστεί διότι, αν λάβουμε υπόψη μας τα οικονομικά σκάνδαλα που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια και αφορούν σε πολιτικά ή παραπολιτικά πρόσωπα που – κατά πάσα πιθανότητα - δεν θα λογοδοτήσουν ποτέ, εννοείται πως θα πρέπει να δημοσιοποιούμε σκέψεις, στοιχεία και προτάσεις και να “ενοχλούμε” την πολιτική ηγεσία κάθε τόσο έτσι, ώστε επιτέλους ν' ασχοληθεί σοβαρά με τα ζητήματα που απασχολούν τους πολίτες και όχι την ματαιοδοξία της.

Επιπρόσθετα, είναι κάτι που θα πρέπει να το πράττουμε καθημερινά, αν θέλουμε να είμαστε συνεπείς απέναντι στον εαυτό μας και στον ρόλο μας ως πολίτες ενός χώρου που μπορεί και πρέπει να θέλει να γίνει καλλίτερος...

Κατά την ανάγνωση των στοιχείων που ακολουθούν, σας παρακαλώ να έχετε υπόψη σας δύο-τρία βασικά πράγματα, που βρίσκουν τέλεια εφαρμογή στη συγκεκριμένη περίπτωση:
α) Δεν τίθεται θέμα παραγραφής για οφειλές απλών πολιτών, ζώντων ή νεκρών, ακόμη και για ποσά ανάξια λόγου
β) Σε περίπτωση υπαιτιότητας και της κρατικής μηχανής στην όποια αντιδικία μεταξύ πολιτείας και πολίτη, ... ο πολίτης σχεδόν πάντα ... φταίει...
γ) Η νομοθεσία εφαρμόζεται επιλεκτικά και σύμφωνα με τις γνώσεις ή τις ικανότητες του αντίδικου...
δ) Αν σε περίπτωση θετικής απόφασης υπέρ του πολίτη, ενδέχεται να του επιβληθούν άλλου είδους “τιμωρίες” γι' αυτή του την δικαίωση...


Όπως λοιπόν θα θυμάστε, το εν λόγω ηλικιωμένο (σχεδόν υπέργηρο) ζευγάρι βρέθηκε σε κατάσταση πτώχευσης την δεκαετία του '80 με το τότε ισχύον νομικό καθεστώς το οποίο είχε ψηφιστεί και τεθεί σε εφαρμογή το 1937 και αποτελούσε πιστή (ή κακή, ανάλογα με την ανάγνωση) αντιγραφή του γαλλικού πτωχευτικού κώδικα, ο οποίος είχε τεθεί σε εφαρμογή από τον Ναπολέων ΙΙΙ περί στα 1870-72.

Ο Πτωχευτικός Κώδικας της χώρας μας, άλλαξε (έχει τεθεί σε εφαρμογή από τον περασμένο Σεπτέμβριο) και αν μη τι άλλο, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στην Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας πως εργάστηκε θετικά προς αυτήν την κατεύθυνση, θέτοντας σε εφαρμογή μία νέα νομοθεσία, πιο ανθρωποκεντρική και πιο δίκαιη, αν και ελλιπής!

Παράλληλα όμως, θα πρέπει να σημειωθεί ότι όσοι συμπολίτες μας είχαν την ατυχία να πτωχεύσουν μέχρι και τον Αύγουστο του 2007, δυστυχώς, δεν μπορούν να κάνουν χρήση των ευεργετικών διατάξεων του νέου Πτωχευτικού Κώδικα, καθώς εμπίπτουν στον παλαιό. Δηλαδή, η σημερινή τους ζωή προσδιορίζεται, εξουσιάζεται και οριοθετείται από έναν νόμο, ο οποίος έχει ηλικία 135 χρόνων! Αυτό τι σημαίνει; Σην καλλίτερη περίπτωση κοινωνικό εξευτελισμό και απομόνωση, χωρίς κανένα δικαίωμα κοινωνικής ασφάλισης και συνταξιοδότησης, που θα τους επέτρεπε να ζήσουν αξιοπρεπώς ή ακόμη περισσότερο, στέρηση κάθε δυνατής ευκαιρίας για πραγματική αποκατάσταση!

Να λοιπόν που η γελοιότητα του έλληνα νομοθέτη καταντά τραγική πραγματικότητα για κάποιους χιλιάδες συμπολίτες μας που, έστω κι αν επιθυμούν πραγματικά να είναι χρήσιμοι στην κοινωνία μας, η πολιτεία δεν τους το επιτρέπει και τους τιμωρεί καθημερινά γιατί έτυχε να έχουν μια ατυχία στην ζωή τους, που θα μπορούσε να συμβεί στον οποιονδήποτε! Από την άλλη, προστατεύει με κάθε τρόπο (νομότυπα σε πολλές περιπτώσεις, αυθαίρετα σε κάποιες άλλες) λαμόγια και καιροσκόπους, που με την γραβάτα τους ανέμελα δεμένη νομίζουν πως απολαμβάνουν ασυλίας στην κοινωνική μας συνείδηση.

Πληθαίνουν οι φωνές που απαιτούν αναμόρφωση του πολιτικού μας συστήματος. Πληθαίνουν οι φωνές που αναζητούν ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης. Πληθαίνουν οι φωνές που παρακαλούν και ελπίζουν στην διάσωση των όποιων θεσμών μάς έχουν μείνει ακόμη ανέγγιχτοι και καθαροί. Πώς όμως; Με ποιές προϋποθέσεις και με ποιούς από εμάς για να ηγηθούν αυτής της προσπάθειας;