Ο “νέος” κακοποιός της Θεσσαλονίκης δεν φορούσε... “πράσινα παπούτσια”

Αντιγράφω την δήλωση του Χάρη Καστανίδη σχετικά με τα γεγονότα της Σίνδου:

Τα δραματικά γεγονότα στη Σίνδο Θεσσαλονίκης αποδεικνύουν, δυστυχώς για πολλοστή φορά, την αποδιοργάνωση της Ελληνικής Αστυνομίας.

Ουσιαστική εκπαίδευση δεν υπάρχει, αφού τα επιχειρησιακά στελέχη της ΕΛΑΣ και μάλιστα μόνον ένα μέρος αυτών εκπαιδεύονται μόλις πέντε μέρες κάθε δύο χρόνια! Το ηθικό των ανδρών και γυναικών της ΕΛΑΣ είναι χαμηλό, ενώ οι καθηλωμένες αποδοχές τους οδηγούν μεγάλο αριθμό στελεχών σε δεύτερες μη νόμιμες εργασίες, με συνέπεια την πτώση της αποτελεσματικότητάς τους. Η έλλειψη προσωπικού και η γραφειοκρατικοποίηση της Ελληνικής Αστυνομίας δεν εξασφαλίζουν την αναγκαία προστασία στους πολίτες.

Το 60% του προσωπικού της ΕΛΑΣ δουλεύει πρωινή βάρδια, το 20% εργάζεται σε απογευματινή βάρδια και μόλις το 10% παρέχει υπηρεσίες στην νυκτερινή βάρδια, ενώ το 10% έχει ρεπό. Για όλα αυτά οι ευθύνες της κυβέρνησης είναι ευδιάκριτες και η ολιγωρία της ασυγχώρητη.

Αντί να θέτουν σε διαθεσιμότητα κατώτερους αστυνομικούς, θα όφειλαν να αναλάβουν τις ευθύνες τους ανώτερα στελέχη της ΕΛΑΣ. Πάνω απ'όλα, όμως, η κυβέρνηση οφείλει να δώσει εξηγήσεις και να λογοδοτήσει πολιτικά για το κατάντημα της ΕΛΑΣ.

Σε ό,τι αφορά τον αδικοχαμένο οδηγό του ΟΑΣΘ, εκφράζουμε τα συλλυπητήρια μας στην οικογένειά του και την απόφασή μας να σταθούμε δίπλα της στη σκληρή δοκιμασία που περνά.

Το σχόλιό μας:

Για μία ακόμη φορά, γινόμαστε θεατές σε αυτό το θέατρο του παραλόγου, στο οποίο επιμένουν να πρωταγωνιστούν τόσο η ΕΛ.ΑΣ. όσο και η πολιτική ηγεσία αυτού του τόπου.

Χάνουμε συνανθρώπους μας λόγω αδιαφορίας, ανεπάρκειας, ανικανότητας... κυρίως ηλιθιότητας όλων εκείνων που η καρεκλολαγνεία τους, δεν τους επιτρέπει να εργάζονται στην υπηρεσία του πολίτη, αλλά για την ικανοποίηση της ... “ματαιοδοξίας” τους.

Όσο η ηγεσία του Υπουργείου Εσωτερικών, η συγκεκριμένη ηγεσία, θα παραμένει στην θέση της, εμείς οι πολίτες θα παραμένουμε ανασφαλείς.

Εύγε!

Διαβάστε επίσης:

Δέρνανε τον «όμηρο»….

Επιτέλλους το mega ,το έκανε πρώτο θέμα! Έστω και αργά έκαναν ρεπορτάζ

Για τους κ. Παυλόπουλο και Χηνοφώτη...

Πέτια Ντουμπάροβα: "κείμενα ενός κοριτσιού"

Η Πέτια Σταΐκοβα Ντουμπάροβα γεννήθηκε στις 25 Απριλίου 1962 στην πόλη Μπουργκάς της Βουλγαρίας. Στην πολύ σύντομη ζωή της κατάφερε να αφήσει δημιουργίες που κουβαλούν τα σημάδια ενός τεράστιου ταλέντου. Το φαινόμενο «Πέτια Ντουμπάροβα» είναι μοναδικό στην βουλγαρική λογοτεχνία – και θα ήταν μοναδικό σε οποιαδήποτε λογοτεχνία. Εννέα μόλις ετών είχε συνειδητοποιήσει πως είναι ποιήτρια. Δώδεκα χρόνων προφητεύει την προσωπική της μάχη και το θάνατο της. Στα δεκαεπτά της έφυγε.

Το ταλέντο της ήταν αναγνωρισμένο όσο ζούσε. Στα δεκατρία της χρόνια ήταν μέλος της Λέσχης Καλλιτεχνών του Μπουργκάς. Οι δημιουργίες της χάριζαν μεγάλη χαρά στους εκδότες των λογοτεχνικών περιοδικών της Βουλγαρίας. Και, μεταφρασμένα στα ρωσικά, τα έστελναν με καμάρι στα ρωσικά περιοδικά για νέους και μαθητές.

Με την πρώτη άγρια απόπειρα από την πλευρά του περιβάλλοντος και της κοινωνίας να εισβάλλει στο δικό της πανέμορφο κόσμο, η Πέτια αποφάσισε να φύγει. Ένα κορίτσι τρυφερό, ταλαντούχο, γεμάτο όνειρα, το οποίο όμως κατηγορηματικά αρνείται να γίνει, όπως γράφει και στο ημερολόγιο της, «ένα μικροσκοπικό εξάρτημα» του σάπιου συστήματος. Κι αυτή ήταν η προσωπική της μάχη. Υποβαθμίζουν τη διαγωγή της σε μετρία και, το χειρότερο, σχεδόν την κατηγορούν για σαμποτάζ – πολύ σοβαρή κατηγορία.

Ήταν 4 Δεκεμβρίου του 1979 και πάρα τις προσπάθειες των γιατρών, απεβίωσε. Ήταν μόλις δεκαεπτά χρόνων. Για τις συνθήκες θανάτου ακολουθεί έρευνα της αστυνομίας. Οι γραπτές μαρτυρίες των τριών καθηγητών εξαφανίστηκαν και ποτέ δεν βρέθηκαν. Δεν πρόλαβε να δει το πρώτο της βιβλίο. Αυτό εκδόθηκε ένα χρόνο μετά τον θάνατό της.

Η αγάπη κι ο καημός των ανθρώπων σε όλη τη Βουλγαρία μετέτρεψαν το πατρικό της σπίτι σε μουσείο, το 1988. Καθημερινά το επισκέπτονται δεκάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας και επαγγέλματος. Επειδή όλοι, όσοι την αγαπούν, έχουν την ανάγκη ν’ αγγίξουν έστω με τα μάτια την αγαπημένη της κιθάρα, το κασετόφωνό της, τα τετράδια της, το αγαπημένο της κόκκινο φόρεμα, για το οποίο η Πέτια γράφει, πως της φέρνει γούρι.

Ολοκληρωμένα σε βιβλία ή αποσπασματικά σε περιοδικά λογοτεχνίας έχει εκδοθεί σε χώρες όπως η Αγγλία, η Ουγγαρία, η Ρωσία, η Πολωνία, η Μογγολία, η Ισπανία, η Γαλλία, η Γερμανία, η Ινδία. Το 1992 γίνεται γνωστή στους αναγνώστες και των ΗΠΑ και τώρα στην Ελλάδα μέσα από τις Εκδόσεις Χαραμάδα. Σε αυτό το βιβλίο παρουσιάζονται επιλεγμένα κείμενα και διηγήματά της.

Πηγή: εκδόσεις Χαραμάδα

ΑΠΟΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ για ακρίβεια, λιτότητα

γράφει ο Άκης Παλαιολόγος

Τις φωνές τους για μια πιο δίκαιη κοινωνία, με επίκεντρο τον κόσμο της εργασίας, ένωσαν οι Πατρινοί εργαζόμενοι και οι Αφγανοί πρόσφυγες, τιμώντας τη θυσία των εργατών του Σικάγο, στη συγκέντρωση και την πορεία που διοργάνωσε χθες το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Πάτρας (ΕΚΠ), για τον εορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς.

Πολλές δεκάδες πρόσφυγες, με πρωτοβουλία της Κίνησης Υπεράσπισης των Δικαιωμάτων Προσφύγων και Μεταναστών, βρέθηκαν χθες στην πορεία του ΕΚΠ, φωνάζοντας συνθήματα και δίνοντας διαφορετικό παλμό στην όλη κινητοποίηση.

Η συμπόρευση εργαζομένων και προσφύγων μπορεί να χαρακτηριστεί ως ξεχωριστή, όχι μόνο για τους συμβολισμούς που περιείχε, αλλά και για το ότι παρόμοιες συμπράξεις είχαν να συμβούν από τις αρχές του 20ού αιώνα, όταν οι ξένοι εργάτες συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις του τότε νεαρού εργατικού κινήματος της πόλης.

Στις τάξεις του ΕΚΠ επικρατεί ικανοποίηση για την προσέλευση των εργαζομένων, τηρουμένων των αναλογιών, μιας και, λόγω των πρόσφατων πασχαλινών εορτών, υπήρχε φόβος η συμμετοχή να μην ήταν η απαιτούμενη.

Σε ό,τι αφορά το πολιτικό περιεχόμενο της πρωτομαγιάτικης κινητοποίησης, στο στόχαστρο των διαδηλωτών βρέθηκαν οι κινήσεις της κυβέρνησης στο Ασφαλιστικό, η διαρκώς αυξανόμενη ακρίβεια και λιτότητα, η κυβερνητική εισοδηματική και μισθολογική πολιτική, η ανεργία και η ανασφάλιστη εργασία που πλήττουν την πόλη, η διαρκής υποβάθμιση της Παιδείας και της Υγείας και οι ανά τον κόσμο πόλεμοι. Στα παραπάνω αναφέρθηκαν τόσο οι ομιλητές της συγκέντρωσης, που πραγματοποιήθηκε έξω από το ΕΚΠ, στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης (πρώην Όλγας).

Οι συγκεντρωθέντες πραγματοποίησαν πορεία στους κεντρικούς δρόμους, με τη συνοδεία της μπάντας του Δήμου Πατρέων. Στην κεφαλή της πορείας βρισκόταν το ιστορικό λάβαρο του ΕΚΠ, που ιδρύθηκε το 1915. Ακολουθούσαν τα πανό του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου, του Νομαρχιακού Τμήματος (Ν.Τ.) Αχαΐας της ΑΔΕΔΥ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΕΑΜ, της Εργατικής Αλληλεγγύης, της Ένωσης Εργαζομένων και της Αριστερής Ανασύνθεσης, ενώ, στη διάρκεια της πορείας, οι διαδηλωτές με συνθήματα καταδίκαζαν την κυβερνητική πολιτική απέναντι στους εργαζόμενους.

Η πορεία κατέληξε στο μνημείο της πλατείας Εθνικής Αντίστασης, όπου ο Ηλίας Κόττικας, εκ μέρους του ΕΚΠ, και ο Δημήτρης Δημακόπουλος, εκ μέρους του Ν.Τ. Αχαΐας της ΑΔΕΔΥ, κατέθεσαν στεφάνια στη μνήμη των νεκρών εργατών της Πρωτομαγιάς του Σικάγο, το 1886.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ...

Πηγή: Σημερινή