Δυνατή Ελλαδα - Υπερήφανοι έλληνες!!!

... Έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε

Foreign Policy In Fashion

Clothes make the administration.

Consider the Bush administration's preferred garb. George W. Bush favored the flight suit look when he landed on the aircraft carrier Abraham Lincoln back in May 2003 for his premature enunciation that the Iraq War was over. The press went wild. "Here's a president who's really nonverbal," Chris Matthews said, turning "nonverbal" for the first time into high praise. "He's like Eisenhower. He looks great in a military uniform. He looks great in that cowboy costume he wears when he goes West."

Not to be outdone, Vice President Dick Cheney donned hunter's cap and shouldered his gun to provide the administration with some additional street cred with the National Rifle Association. And don't forget Condoleezza Rice's Matrix-gear from her trip to Germany in 2005: the black skirt, the long black coat, and the black knee-high boots that "speak of sex and power," as The Washington Post aptly described the outfit.

How quickly a particular style can go out of fashion. The Obama administration leans toward the economic rather than the military look. During the campaign, Barack Obama frequently rolled up his sleeves. As president, he raised critics' eyebrows for not wearing his suit jacket in the White House, with former Bush Chief of Staff Andrew Card fatuously comparing the Oval Office to a locker room. The criticism isn't sticking. The president is projecting a no-nonsense, back-to-business look: more Clark Kent than Superman.

Michelle Obama, meanwhile, has captured the headlines and the magazine covers with her haute couture. A trio of First Ladies graces the cover of The New Yorker. Oprah was moved to share the cover of O for the first time in its publishing history. New York magazine has devoted an entire issue to her style. And, of course, there's a blog devoted to nothing but her attire. It's a far cry from the "angry black woman" label the conservative press tried to pin on her. The presidential image consultants have worked overtime to soften her image and suggest a regal, "Jackie O" persona. But it's also interesting that the only muscle talked about in relation to the Obama administration is the First Lady's biceps, which she has bared in several sleeveless dresses.

The United States remains, however, a country at war. So, as revealed in a candid photo from December of a shirtless president-elect on a Hawaiian vacation, there's some muscle underneath the civilian attire. The Obama administration is sending more troops to Afghanistan, increasing the military budget, and expanding the overall army. This enduring reliance on military force prompted Foreign Policy In Focus (FPIF) senior analyst Christine Ahn and FPIF contributor Gwyn Kirk to stage a recent fashion show to expose the subtle ways that militarism creeps into our national budgets, foreign policies, and interpersonal relationships.

Down the runway marched a series of models portraying the latest in military chic. Take, for example, the outfit entitled "Militarized National Budget." "The chic camouflage jacket represents the half of the discretionary federal budget devoted to war, and the skirt shows the other half of the budget allocated to civilian needs," Ahn and Kirk write. "Patterned after a pie chart, the colors on the skirt are blue for health, yellow for energy, red for transportation, and purple for international affairs. Tucked between the pleats of the skirt is more camouflage, representing more military spending: the Veterans Administration sneaks into the health budget, Homeland Security creeps into transportation, NASA and nuclear weapons research is buried in energy, and international affairs money trains foreign troops." To read about more of the outfits and see them in full color, check out Fashioning Resistance to Militarism. And you can come to your own conclusion about the administration's new clothes.

Originally published Foreign Policy in Focus

Από το ημερολόγιο ενός τρελού*

* Ο τίτλος είναι δανεισμένος από το ομώνυμο έργο του Νικολάϊ Γκόγκολ

Όλοι είμαστε εν δυνάμει βασιλείς. Όλοι είμαστε εν δυνάμει καρνάβαλοι. Άλλωστε εμείς οι άνθρωποι και δη πολίτες μιας "ευνομούμενης" πολιτείας το κάνουμε πολύ γούστο, να φορούμε μάσκες μέσα στην καθημερινότητά μας, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να ξορκίσουμε το κακό... ή έστω, να το ξεγελάσουμε...

Έτσι, ενώ όλοι γνωρίζουμε  ότι κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, δεν πράττουμε τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο απ' ό,τι επιχειρεί ο διπλανός μας!

Κατά συνέπεια, καταφέρνουμε με αποτελεσματικότητα και ιδιαίτερη επιτυχία - θα προσέθετα, να μην προχωρούμε βήμα πιο πέρα, να παραμένουμε στάσιμοι και μάλιστα να νιώθουμε και υπερήφανοι γι' αυτό καθώς, "υπερασπίζουμε θερμοπύλες" και "αμυνόμαστε υπέρ κεκτημένων".

Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί το φαινόμενο (ναι, είναι φαινόμενο) της διαρκούς αποτυχίας του "επανιδρυμένου" νεοελληνικού γκουβέρνου σε όλα τα επιπέδα και για οποιοδήποτε θέμα και από την άλλη,  να προσπαθεί - και να καταφέρνει μερικώς, αυτός, ο πρωτεργάτης της επανίδρυσή μας , να μάς πείθει για τις επιτυχίες του?

Έχουμε επανίδρυση κύριοι!

Δεν το έχετε καταλάβει ακόμη?

Επανιδρυθήκαμε  το 2004, το 2007 και μόλις πρόσφατα, με τον τελευταίο ανασχηματισμό!

Πολύ φοβάμαι - και ας μην θεωρηθεί αχαριστία - πως, από την πολλή επανίδρυση οι υπόλοιποι ευρωπαίοι θ' αρχίσουν να ζηλεύουν την κατάκτηση (όχι του διαστήματος, αυτό έχει ήδη κατακτηθεί) του βίου και της πολιτείας μας... τον βίο και την πολιτεία της μικρής μας χώρας που συνεχίζει και επιβιώνει κάτω από αυτές τις συνθήκες. Αν ποτέ συμβεί αυτό, θα είναι πραγματικά τραγικό.

Είμαστε τραγικό παράδειγμα! 

Και απαντώ, για να μην παρεξηγηθώ: Κάθε γεγονός και κάθε πολιτική (όλα στοχευμένα και μελετημένα σύμφωνα με το περιεχόμενο των αγορεύσεων του Πρωθυπουργού ενώπιον της εθνικής Αντιπροσωπείας) κακώς δεν μας κάνει να αισθανόμαστε υπερήφανοι. Κακώς αντιδρούμε! Κακώς φωνάζουμε και ως δημαγωγοί και λαϊκιστές που είμαστε... προφανώς, δεν είμαστε και καλοί έλληνες!

Ναι, θα συμφωνήσω με τον Πρωθυπουργό κακοί/καλοί μου συμπολίτες. Γιατί φωνάζουμε? Γιατί φοβόμαστε? Γιατί αγωνιούμε? Τί φοβόμαστε, όταν η επάρκεια, η σοβαρότητα, το ενδιαφέρον, η κοινωνική ευαισθησία και ο πολιτικός μας πολιτισμός... εξαντλούνται μεταξύ Μαξίμου και Ρηγίλλης?

Σάμπως, η χώρα μας δεν είναι η πιο ωραία? Η πιο όμορφη? Εμείς δεν είμαστε ο πιο καλός, ο πιο έξυπνος λαός, μεταξύ όλων των λαών της οικουμένης?  Μήπως εμείς δεν είμαστε οι μόνοι που έχουν ιστορία, δηλαδή παρελθόν, άρα παρόν και σίγουρα μέλλον?  

Γιατί λοιπόν τόση ανασφάλεια? Γιατί παραπονούμαστε? ...Όταν εμείς έχουμε τους καταλληλότερους - σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις - που μάς δουλεύουν αδιάκοπα νυχθημερόν?

Αυτό δεν σημαίνει επανίδρυση? Κι αν όχι? Τότε τί?

Προσωπικά, βρίσκομαι σε σύγχυση και οφείλω να το ομολογήσω. Τί φοβάμαι περισσότερο? Το απλανές - πυγολαμπιδέ βλέμμα Δένδια? Το πολλά υποσχόμενο - πλάνο - χαμόγελο Πάκη? Μήπως το τρακ του "πρωτοεμφανιζόμενου" Χατζηδάκη? Ή την διαρκή - γνώριζα από πριν - έκπληξη Παπαθανασίου? Μακρύς ο κατάλογος... και πραγματικά, έχω προβληματιστεί τόσο πολύ πολύ που, από το πλήθος αυτών των προβληματισμών, καταλήγω στο συμπέρασμα πως κάθε χρηματοπιστωτική κρίση, κάθε κρίση, ωχριά μπροστά τους!

Να λοιπόν κι ένα λάθος του ΣΚΑΪ (βλέπετε πώς συμβαίνει? Όσο ψάχνεις, ανακαλύπτεις και όσο σκέπτεσαι, γεμίζεις από ιδέες): Δίπλα στους 100 μεγάλους έλληνες, θα έπρεπε να καταρτιστεί, προς ψήφιση, άλλη μια λίστα με τους 100 πιο κακούς έλληνες.΄Ίσως μία άκομα, με τους 100 κάκιστους έλληνες και άλλη μία (έτσι, να γεμίζουμε λίστες) για εκείνους που δεν είμαστε και πολύ σίγουροι... να μην περιπλανώνται από εδώ κι από κει... Επειδή όμως με τις λίστες αυτές δεν γίνεται τίποτε και η επανίδρυση θα πάει στράφι, ίσως να βοηθούσαν οι εκλογικοί κατάλογοι και ίσως ακόμη-ακόμη, ένα άλλο μέτρο διαχωρισμού "καλών" και "κακών" ελλήνων να ήταν τα χρωματιστά ψηφοδέλτια στις προσεχείς εθνικές εκλογές... Θα ήταν μια καινοτομία.

Ειλικρινά, ήλπιζα και το ήθελα πολύ -  ιδιαίτερα έπειτα κι από τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα επιβεβλημένης και ηθελημένης σιωπής - να επανέλθω μ' ένα κείμενο σοβαρό και αξιοπρεπές. Όμως, πρόσωπα, εικόνες, πράγματα, συμβάντα... δεν μ' αφήνουν ν' αγιάσω.

... Κι αν το προσπαθήσω, πολύ φοβάμαι πως θ' αρχίσουν να με καταδιώκουν οι "Φίλοι του Άγιου Όρους"...

... Έιναι κι αυτοί οι Αφγανοί (λαθρο)μετανάστες που χαλάνε την αισθητική μου ρε γαμώτο!

Καλό Καρναβάλι σε όλους.