Trump: the sequel!

 

Παρά τον "υπέρ πάντων αγών" που έδωσαν όλα τα συστημικά μέσα ενημέρωσης εντός κι εκτός Ηνωμένων Πολιτειών, συμβαίνει εκείνο το οποίο απεύχονταν. Η εξουσία επιστρέφει τους ρεπουμπλικανούς. Ας μην γελιόμαστε. Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ένας άνθρωπος ηλίθιος, αλαζόνας, μισογύνης, μισαλλόδοξος, ρατσιστής, δίχως πολιτική παιδεία... δίχως παιδεία γενικά. Ωστόσο, ήταν και είναι η καλύτερη δυνατή επιλογή, συγκρινόμενος με την Καμάλα Χάρις. Οι δημοκρατικοί οφείλουν να διερευνήσουν τώρα τους λόγους για τους οποίους ο μέσος αμερικανός τούς έδειξε την πόρτα της εξόδου από τον Λευκό Οίκο. Αμφιβάλλω αν θα το κάνουν. Θα επιστρέψουν σε 4 χρόνια με μια πολύ χειρότερη πρόταση κι αυτό επειδή δεν έχουν καταλάβει το αυτονόητο: το διακύβευμα δεν ήταν και δεν είναι μόνον πολιτικό και ιδεολογικό αλλά και συναισθηματικό.

 

 

Για την δε ΕΕ και τις ευρωπαϊκές ηγεσίες που στήριξαν με κάθε τρόπο τον προεκλογικό αγώνα των δημοκρατικών(?) έχω να σημειώσω πως κάθε χαρτί που παίζουν στο διεθνές πεδίο είτε το καίνε είτε το χάνουν. Λόγω ανικανότητας, έλλειψης οράματος και προοπτικής και κυρίως λόγω σκοπιμότητας. Μιας σκοπιμότητας που δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ευρωπαίων πολιτών αλλά συγκεκριμένων κέντρων και παράκεντρων εξουσίας που επιβάλλουν συγκεκριμένες πολιτικές/οικονομικές/πολιτισμικές/κοινωνικές κατευθύνσεις μάλλον ξένες κι ασύμβατες προς το "ευρωπαϊκό ιδεώδες" (σε εισαγωγικά διότι έχει χαθεί προ πολλού). Απόδειξη, το ουκρανικό, ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή, η πολιτικές ενσωμάτωσης των χωρών των δυτικών Βαλκανίων, το μεταναστευτικό, οι σχέσεις με την Τουρκία, οι πολιτικές οικονομικού στραγγαλισμού των ευρωπαίων πολιτών, η προσπάθεια ελέγχου και χειραγώγησης της κοινής γνώμης, η επιβολή με το ζόρι νέων ηθών και οι παντός είδους περιορισμοί δήθεν για το καλό μας... λες και μια Ούρσουλα ή ένας Σαρλ γνωρίζουν καλύτερα ποιο είναι το δικό μου καλό.

 

Τί αλλάζει; Αυτό είναι το ερώτημα! Και σε αυτό το ερώτημα δεν μπορεί να απαντήσει κανείς μας. Ή μάλλον, θα μπορούσαμε να απαντήσουμε αν ήμασταν πιο ενεργοί και πιο συνειδητοποιημένοι αλλά, κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου εύκολο.

Οι νεοσυντηρητικοί στις ΗΠΑ

γράφει ο Κώστας Κουρτίδης

Επιβεβαιώνοντας τις προοπτικές ότι μια νίκη της Κάμαλα Χάρις είναι πιθανή στην Αμερική, οι στενότεροι συνεργάτες των Ρεπουμπλικανών νεοσυντηρητικών έχουν ταχθεί στο πλευρό της. Έτσι, η Washington Post έγραψε: «Περισσότεροι από 200 συνεργάτες του Μπους, του Μακέιν και του Ρόμνεϊ υποστηρίζουν την Χάρις».

Αλλά και ο Τραμπ πρέπει επίσης να είναι επιφυλακτικός, με τους νεοσυντηρητικούς που προφανώς έμειναν μαζί του. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2024/09/11/oi-neosyntiritikoi-stis-ipa/

Η Μέση Ανατολή φλέγεται, η παγκόσμια ανοησία φουντώνει

 

Ένας χρόνος συμπληρώνεται σήμερα από την τρομοκρατική επιδρομή της Χαμάς και την κτηνώδη σφαγή ανυποψίαστων κι αθώων στο Ισραήλ, γεγονός που αποτέλεσε σπίθα της (εκ νέου) ανάφλεξης στην Μέση Ανατολή με απρόβλεπτες συνέπειες πλέον όχι μόνο για την περιοχή αλλά για ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Αν και προσπάθησα με κάθε τρόπο να μην πάρω θέση και να μην εμπλακώ καθ’ οιονδήποτε τρόπο δυστυχώς, αυτό είναι αδύνατο! Και μου είναι αδύνατον κυρίως εξαιτίας της παγκόσμιας ανοησίας που εκδηλώνεται με οποιονδήποτε τρόπο υπέρ της μίας ή της άλλης πλευράς. Εγώ, αρνούμαι να παίξω αυτό το παιχνίδι!

Για την σύγκρουση Ισραηλινών και Παλαιστινίων, μουσουλμάνων κι εβραίων, πιστεύω ακράδαντα ότι και οι δύο πλευρές είναι εξίσου ένοχες για ό,τι συμβαίνει τώρα, για ό,τι έχει συμβεί στο παρελθόν και για ό,τι θα συμβεί στο μέλλον.

Η Χαμάς, η Χεζμπολάχ και όλοι οι άλλοι τριγύρω τους είναι εγκληματικές οργανώσεις και καμία σχέση δεν έχουν με τον απελευθερωτικό αγώνα και τα δίκαια των Παλαιστινίων. Από την άλλη όμως, το Κράτος του Ισραήλ συμπεριφέρεται με τον ίδιον ακριβώς τρόπο!

Άραγε, ποιος από όλους αυτούς που έχει πάρει τ’ όπλο στο χέρι γνωρίζει ή έστω θυμάται το όραμα του Γιασέρ Αραφάτ για μία ελεύθερη και ειρηνική Παλαιστίνη; Ποιος γνωρίζει ή έστω θυμάται το όραμα του Γιτζάκ Ράμπιν για ασφάλεια και ειρήνη για όλους στην περιοχή;

Ποιός υποφέρει και ποιός εκμεταλλεύεται τον πόνο του απλού καθημερινού ανθρώπου που όπου κι αν ξυπνά το πρωί, όποιο χρώμα κι αν έχει, όποια γλώσσα κι αν μιλά, εξακολουθεί να έχει τις ίδιες αγωνίες… τις ίδιες ανάγκες… τους ίδιους πόθους… τις ίδιες ελπίδες… τα ίδια όνειρα;

Ασφαλώς υπάρχει μίσος. Και το μίσος είναι επιλογή. Είναι μία εύκολη επιλογή διότι δεν δημιουργεί ευθύνες και υποχρεώσεις.

Τέλος πάντων. Ένα είναι σίγουρο: δεν θα βγάλουμε εμείς το φίδι από την τρύπα. Κάποιος όμως πρέπει να το βγάλει! Ποιός θα είναι αυτός; Ο τούρκος; Ό άγγλος, ο γάλλος ή ο αμερικάνος;

Ο έλληνας πρωθυπουργός αναμασά την καραμέλα που του έχουν δώσει εκείνοι που εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους (και) με αυτόν τον πόλεμο. Η δε ελληνική διπλωματία, αν δεν είχε ως επικεφαλής της έναν υπερφίαλο, αλαζόνα κι άχρηστο υπερόπτη, θα μπορούσε ενδεχομένως να διαδραματίσει σπουδαίο ρόλο τόσο από ιστορικής όσο κι από πρακτικής - ακόμη-ακόμη κι από αισθητικής, πλευράς.

Οι επιλογές μας δυστυχώς δεν μας ωφελούν και δεν θα μας ωφελήσουν στο μέλλον. Και στη Μέση Ανατολή και στην Ευρώπη αλλά και στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Κι ας μας καθησυχάζουν οι… “αυθεντίες”.  

Το ζήτημα δεν είναι να συντασσόμαστε με την μία ή την άλλη πλευρά! Το ζήτημα είναι να στεκόμαστε στην μέση και να φωνάζουμε «φτάνει πια»! Όσο πιο δυνατά γίνεται! Το Δίκαιο δεν είναι ούτε αόριστο ούτε à la carte. Συνεπώς, όσοι εκφράζουν την αλληλεγγύη τους προς το Ισραήλ μου είναι απεχθείς. Όσοι τυλίγονται την παλαιστινιακή καφίγια και ζητούν δικαιοσύνη μου είναι το ίδιο απεχθείς. Αυτά έγραφα περίπου έναν χρόνο πριν κι εξακολουθώ να τα πιστεύω.