Διαβάζω και παρακολουθώ τις αναλύσεις διαφόρων «ειδικών» (δημοσιογράφων και πολιτικών) αναφορικά με τα όσα διαδραματίστηκαν στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και δεν μπορώ παρά να σημειώσω την ευκολία με την οποία ορισμένοι ξεχνούν πράγματα και γεγονότα που δεν θα έπρεπε να ξεχνούν ή πως κάποιοι άλλοι πλασάρουν τους ευσεβείς τους πόθους ως «ερμηνεία» ή βεβαιότητα για το τι μέλλει να συμβεί στο εγγύς μέλλον. Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο απλή και διαφορετική.
Ποιό ήταν το διακύβευμα πριν την έναρξη των εργασιών του Συνεδρίου; α) Το κατά πόσο νομιμοποιείται ή μη ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ να προεδρεύει του ΣΥΡΙΖΑ β) η «προστασία» της «αυθεντίας» των ηγετικών στελεχών του κόμματος έναντι οποιασδήποτε ενέργειας την έθετε άμεσα ή έμμεσα σε αμφισβήτηση και γ) η ταυτότητα και η εικόνα του κόμματος προς τα έξω.
Θα πρέπει επίσης να επισημάνουμε ότι η αποχώρηση εκείνων που δημιούργησαν την ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ αμέσως μετά τις εκλογές για την ανάδειξη νέου Προέδρου δεν ήταν ολοκληρωμένη και καταλυτική, με αποτέλεσμα να εξακολουθούν να υπάρχουν πρόσωπα μέσα στο κόμμα τα οποία λειτουργούν διαβρωτικά.
Κατά συνέπεια, τί θα έπρεπε να συμβεί; α) η αναγνώριση αυτών των προσώπων και β) η ενίσχυση και νομιμοποίηση του νεοεκλεγέντα Προέδρου από το ανώτερο καθοδηγητικό όργανο, το Συνέδριο δηλαδή έτσι, ώστε να μπορεί χωρίς «εγγυητές» να προωθήσει τις απαιτούμενες αλλαγές.
Πώς θα μπορούσε να συμβεί αυτό; Το είδαμε όλοι. Με την εξ αποστάσεως παρέμβαση του πρώην Προέδρου Αλέξη Τσίπρα η οποία, κατάφερε να καθορίσει τις εξελίξεις με τρόπο που ελάχιστοι κατάλαβαν. Ήταν μία ιδιοφυής και πολύ καλά μελετημένη, οργανωμένη κι εκτελεσμένη κίνηση όχι όμως καθαρή.
Ξέρετε, οι ηγεσίες των κομμάτων προωθούν τις επιθυμίες τους και τις πολιτικές τους με «παράλληλες γραμμές» και από κάποιο σημείο κι έπειτα προκρίνεται η πιο εφικτή. Κατά τη δική μου άποψη, η Όλγα Γεροβασίλη έπεσε στην «παγίδα» αυτών των γραμμών εξαιτίας των φιλοδοξιών της και όχι του «αισθήματος ευθύνης» της. Μαζί της και όλοι όσοι πιστεύουν ότι η αυθεντία τους είναι αδιαμφισβήτητη.
Εκείνο που δεν έλαβαν υπόψη τους ήταν η άποψη της συντριπτικής πλειοψηφίας των συνέδρων κι ως εκ τούτου, δεν μπόρεσαν να προβλέψουν και την αντίδρασή τους! Κι αυτή η αντίδραση προκάλεσε τρόμο σε πολλούς εξ αυτών…
Η επόμενη μέρα από την λήξη των εργασιών του Συνεδρίου, βρίσκει τον Στέφανο Κασσελάκη ενισχυμένο και τις όποιες αυθεντίες και δογματισμούς υπό έλεγχο και υπό αναθεώρηση.
Δεν ξέρω αν όλο αυτό θα βοηθήσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Το γεγονός ότι ενοχλείται το καθεστώς και οι οσφυοκάμπτες του αυτό προμηνύει… Κρίμα μόνο που δεν έγινε ουσιαστική και εις βάθος συζήτηση για τον χαρακτήρα και τη φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ από εδώ και στο εξής.
