Η περίοδος της στρατιωτικής θητείας για κάθε άνδρα έχει ιδιαίτερη σημασία και αξία για τον μετέπειτα βίο του κι όσοι δεν την είχαν αυτή την ευκαιρία, δεν μπορούν να καταλάβουν τα συναισθήματα που προκαλεί η ανάμνηση αυτής της εμπειρίας. Αν και δεν το συνηθίζω, επιτρέψτε μου την προσωπική αναφορά καθώς, σήμερα συμπληρώνονται εικοσιπέντε χρόνια από την ημέρα που πέρασα για πρώτη φορά το κατώφλι του Κ.Ε. «Παλάσκας», εντασσόμενος στις τάξεις του Πολεμικού Ναυτικού στο οποίο αφιέρωσα εικοσιένα ολόκληρους μήνες της ζωής μου... μήνες γεμάτους καλές και κακές στιγμές.
Για πολλούς από εμάς, η στράτευση είναι η πρώτη απομάκρυνση από την ασφάλεια της οικογενειακής εστίας και παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στο είδος και το ύφος της κοινωνικότητάς μας από τότε κι έπειτα. Για ό,τι με αφορά, αυτή η τόσο ξαφνική μεταβολή της καθημερινότητας, προσδιόρισε σε μεγάλο βαθμό την ποιότητα του χαρακτήρα μου διότι κατά τη διάρκεια της θητείας μου, γνώρισα υπέροχους ανθρώπους, έζησα και συνεργάστηκα με πολλούς αξιωματικούς, υπαξιωματικούς και ναύτες, σε διάφορες υπηρεσίες, έμαθα τρόπους και αντιμετώπισα συμπεριφορές, ταξίδεψα μέχρι την άλλη άκρη της Ελλάδας... είδα, ένιωσα, μοιράστηκα, έδωσα και πήρα και ό,τι μου έμεινε είναι η ανάμνηση ενός βιώματος που δεν θα χαρακτήριζα ποτέ ως υποχρέωση.
Η μέρα της απόλυσής μου, δεν ήταν μια ευχάριστη ημέρα. Αν σήμερα μετανιώνω για κάτι είναι η απόφασή μου να ολοκληρώσω την θητεία μου και να μην συνεχίσω την επαγγελματική μου σταδιοδρομία στη θάλασσα παρόλο που και το ήθελα μέσα μου και την είχα την ευκαιρία. Από την άλλη, αν το είχα αποφασίσει, προφανώς και δεν θα είχα ζήσει ό,τι ακολούθησε στη συνέχεια όμως και πάλι, παρά τις όποιες επιλογές μας, πάντα κάτι μένει απ' ό,τι αφήνουμε και στη δική μου περίπτωση το Πολεμικό Ναυτικό υπήρξε σχολείο, δουλειά και οικογένεια! Συναγωνισμοί κι ανταγωνισμοί. Φιλίες κι έχθρες. Μια καθημερινότητα που είχε να με διδάξει όλο και κάτι νέο ακόμη και μέσα από την υπηρεσιακή ρουτίνα που - όπως σε κάθε χώρο έτσι κι εδώ - δεν επιτρέπει την οποιαδήποτε ιδέα δημιουργικής απασχόλησης.
Όσοι έχουν υπηρετήσει το Πολεμικό Ναυτικό καταλαβαίνουν απόλυτα τι εννοώ και όσοι έχουν υπηρετήσει στα άλλα σώματα ίσως να συναισθάνονται λίγο ή πολύ τα ίδια πράγματα όμως, τίποτε δεν είναι το ίδιο. Το Πολεμικό Ναυτικό είναι μία ιδιαίτερη περίπτωση και λόγω της φύσης του και λόγω της αποστολής του και λόγω της Ιστορίας του. Η ίδια η απεραντοσύνη του πελάγους... κάθε απομακρυσμένη σπιθαμή γης... η ενσυναίσθηση της ευθύνης απέναντι σε εκείνους που προσβλέπουν στην παρουσία και την ισχύ του, όχι μόνον τονώνουν το εθνικό αίσθημα υπερηφάνειας (ποτέ αλαζονείας!) σε δύσκολους και περίεργους καιρούς αλλά, αποτελούν και τον κατ’ εξοχήν συνεκτικό κρίκο μεταξύ όλων εκείνων των ιδανικών και των γνωρισμάτων του έθνους μας... της πίστης... της αγάπης... της αλληλεγγύης και της ελευθερίας!
Ας μην ξεχνάμε πως ο λαός μας είναι πρώτα και κύρια ναυτικός λαός με την αλμύρα και το απέραντο γαλάζιο να κυριαρχούν στην λαϊκή μας παράδοση και το πολιτισμό μας. Αυτό από μόνο του μας διαφοροποιεί από όλους τους άλλους λαούς γύρω μας, με τη ναυτοσύνη μας και τη ναυτική μας παράδοση να γίνονται πολλές φορές αντικείμενο φθόνου από όλους εκείνους που βλέπουν κι αντιμετωπίζουν τον ελληνισμό ως εμπόδιο στα σχέδιά τους. Τί να κάνουμε; Αυτή είναι η θέση της πατρίδας μας και αυτή είναι η γεωγραφία μας. Σε όποιον αρέσει.
Θα το ήθελα πολύ, αν μπορούσα, να γυρίσω το χρόνο πίσω· να ξαναζήσω ό,τι γέμισε και όρισε τα χρόνια της πρώτης μου νιότης. Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατό κι έτσι, αρκούμαι να χαίρομαι και θαυμάζω όλους εκείνους που ντυμένοι στα λευκά διασφαλίζουν την ασφάλεια του θαλάσσιου κράτους μας.
