Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

Ελλάδα χώρα του φωτός, ακόμη και στο βαθύ σκοτάδι...

Κι όμως, αν ανατρέξει κανείς στην πρόσφατη πολιτική μας ιστορία κι ερμηνεύσει τα σημάδια, δεν μπορεί παρά να οδηγηθεί σε ένα και μόνο συμπέρασμα: πως η κρίση η οποία βιώνουμε σήμερα ήταν προσχεδιασμένη κι αποτέλεσε συνειδητή πολιτική επιλογή ήδη από την εποχή Μητσοτάκη. Μεθοδικά κι ευλαβικά οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας, και για δικούς της λόγους η κάθε μία, προσπάθησε να ελέγξει και να περιορίσει την δυναμική της ελληνικής κοινωνίας και των ελλήνων…

Η δημοκρατία (ελευθερία, δικαιοσύνη, ισότητα, αξιοσύνη… κοκ) αποτελεί τον υπ’ αριθμόν ένα κίνδυνο όλων εκείνων που βγάζουν τα προς το ζην με την εκμετάλλευση του εθνικού κεφαλαίου δια μέσου ενός πολιτικού συστήματος κομμένου και ραμμένου στα μέτρα τους… Δεν είναι τυχαία η φρασεολογία που έχει χρησιμοποιηθεί κατά καιρούς και είναι ενδεικτική αν όχι αποδεικτική του παραπάνω ισχυρισμού! «Κάθαρση», «εκσυγχρονισμός», «επανίδρυση», «αρχίζουμε», «αλλάζουμε»… λέξεις που ουσιαστικά σκιαγραφούν το πλαίσιο εκείνο που επιτρέπει στους διαχειριστές της εξουσίας, να ποδηγετούν κάθε δύναμη ανάπτυξης και προοπτικής στο διηνεκές, για την διατήρηση της φάμπρικας που έστησαν με λίγο κόπο και καθόλου κεφάλαιο!

Δεν κάνει σε κανέναν μας εντύπωση γιατί οι ευρωπαίοι εταίροι και λοιποί «επενδυτές» προσπαθούν με νύχια και με δόντια να «σώσουν» μία «πτωχευμένη επιχείρηση»? Δεν κάνει σε κανέναν μας εντύπωση η τιτάνια προσπάθεια θεσμικών κι εξωθεσμικών δυνάμεων να διασφαλίσουν τον περιορισμό της βούλησης των πολιτών α) με τη βία, β) με αβάστακτα οικονομικά βάρη, γ) με την διαστρέβλωση της κοινής λογικής και την παρερμηνεία κανόνων κι αξιών για τις οποίες αγωνίστηκαν γενιές και γενιές?

«Φταίμε όλοι», «μαζί τα φάγαμε»… εκφράσεις που ακριβώς αυτό το γεγονός θέλουν να υπογραμμίσουν, όσο κι αν προκαλούν αντιδράσεις! Περνούν στο υποσυνείδητο του δημοκράτη πολίτη ως «υποχρέωση» του, έναντι του πολιτικού συστήματος που ρυθμίζει και θα ρυθμίζει την ζωή του! Η κοινή ευθύνη και η συνενοχή λειτουργεί κατασταλτικά και στρογγυλεύει τα πράγματα… Έτσι, η απόδοση ευθυνών γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη αν όχι αδύνατη.

Τι λένε οι πολιτικοί μας άνδρες? «Δεν είναι ώρα για απόδοση ευθυνών…» Ποτέ δεν  είναι η ώρα…

Όχι, η Ελλάδα δεν ήταν τυχαία επιλογή γι’ αυτό το «πείραμα». Είναι μία μικρή χώρα, με λίγους κατοίκους, μικρή αγορά και περιφερειακή. Αν κάτι πάει στραβά, το «οικοδόμημα» δεν θα πέσει… δοκιμές γίνονται… δοκιμές στις αντοχές!

Ο κατακερματισμός του πολιτικού σκηνικού αποδεικνύει περίτρανα την προσπάθεια αποπροσανατολισμού της βούλησης του εκλογικού σώματος. Παράλληλα, επιβεβαιώνει την απουσία σχεδίου και προτάσεων των πολιτικών και κοινωνικών συνισταμένων της χώρας μας, ως προς την διασφάλιση της χώρας τόσο στο ευρωπαϊκό όσο και στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Το επιθυμητό είναι η «ανακύκλωση». Το ζητούμενο όμως είναι η δημιουργία!

Η χώρα μας έχει πλούτο! Πλούτο και υλικό και πνευματικό! Μπορούμε να διαχειριστούμε τα του οίκου μας μόνοι μας, φτάνει να επιλέξουμε έναν διαφορετικό δρόμο! Τί να μας πει το ΠΑΣΟΚ? Τί μπορεί να μας πει η ΝΔ? Ποιά είναι η πρόταση Καμμένου? Ποιά δύναμη της Αριστεράς μπορεί να συνυπολογίσει όλα εκείνα που μπορούν να μας κάνουν δυνατούς όχι αεριτζίδικα αλλά πραγματικά?

Ποιό είναι το πραγματικό διακύβευμα? Και από ποιόν εκφράζεται? Αυτές τις ερωτήσεις πρέπει να τις διατυπώνουμε καθημερινά και προς τον εαυτό μας και προς όλους εκείνους που «υπόσχονται να μας σώσουν».

Την 6η Μαΐου θα κληθούμε να επιλέξουμε διαχειριστή και όχι ηγέτη. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το αποτέλεσμα της κάλπης. Όμως, ένα είναι σίγουρο: η στήριξη των πολιτικών σχηματισμών, των προσώπων και των νοοτροπιών που ευθύνονται ακέραια για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα μέσα στην κοινωνία μας, θα επιφέρει περισσότερα δεινά και θα περιορίσει και άλλο κάθε έννοια δημοκρατίας.

Ας πάρουμε επιτέλους την κατάσταση στα χέρια μας! Ας διεκδικήσουμε την ευημερία μας και ας εργαστούμε σκληρά για όλα εκείνα που μέρα με τη μέρα μας αφαιρούν διότι, μας τα αφαιρούν με τρόπο άδικο και φασιστικό. Κι εμείς οι έλληνες, ούτε φασίστες μπορούμε να είμαστε ούτε άδικοι!
Σημείωση: Η εικόνα είναι από το ιστολόγιο myglitterfairytale

Σάββατο 21 Απριλίου 2012

Από την χούντα της απάτης, στην δημοκρατία της αυταπάτης...

Κάθε μέρα σαν σήμερα, συνηθίζουμε να μιλάμε με στόμφο περί δημοκρατίας, ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ελευθερίας, δικαιοσύνης… περί κυρίαρχου λαού, αγώνων και ονείρων… αναλύουμε, γράφουμε και αντιγράφουμε δεδομένα, ιστορικά δεδομένα μιας εποχής που, αν μη τι άλλο, προσδιόρισε καταλυτικά το μέλλον των προσώπων και των πραγμάτων στην χώρα μας, για να… «θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι».

Στην πραγματικότητα, συντηρούμε μια αυταπάτη διότι, ποτέ δεν είχαμε πραγματική δημοκρατία σε αυτόν τον τόπο! Η δημοκρατία είναι κάτι το απόλυτο! Κι εμείς προσπαθούμε πάντα να της δώσουμε συγκεκριμένη μορφή και χαρακτηριστικά σύμφωνα με την δική μας αντίληψη. Ουσιαστικά, την περιορίζουμε και δημιουργούμε ένα μόρφωμα που κάποτε συγγενεύει, κάποτε προσομοιάζει… όμως ποτέ δεν είναι πραγματική δημοκρατία!


Νομοτελειακά θα φτάναμε σε μια διακυβέρνηση τύπου Παπαδήμου, η οποία ούτε ηθικά, ούτε πολιτισμικά νομιμοποιείται' ούτε και με οποιονδήποτε άλλο τρόπο! Πιστεύει κανείς πως η δια-κυβέρνηση Παπαδήμου έχει καμία διαφορά από την δια-κυβέρνηση Παπαδόπουλου? Πού βρίσκεται ο κυρίαρχος λαός? Ποία η έννοια και η ισχύς του Συντάγματος?

Οπωσδήποτε, σήμερα τα πράγματα είναι πιο επίπεδα… πιο εξευγενισμένα… σήμερα δεν χρειάζονται όπλα και βασανιστήρια σε υπόγεια… ούτε εκτελεστικά αποσπάσματα και βραχονήσια. Η εποχή μας δεν δέχεται τέτοιες πρακτικές! Έχουμε αναπτύξει όμως άλλες… οικονομικές... θεσμικές… Σήμερα δεν χρειαζόμαστε βασανιστές με κουκούλες. Οι γραβάτες και τα καλογυαλισμένα χαμόγελα γνωρίζουν και αποφασίζουν το ποιος και το πώς… με συνοπτικές διαδικασίες!

Την  6η του Μάη θα κληθούμε να αποφασίσουμε αν το βάσανο που θα μας επιβληθεί, θα μπορούμε και να το αντέξουμε…

Έχουμε γεμίσει από πληγές… οι πληγές υπάρχουν για να μας θυμίζουν που ήμασταν. Σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορούν να προσδιορίζουν το που θα πάμε.

Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

Δικαιοσύνη, τι δύσκολο πράγμα...

… Μια πραγματικά εξαιρετική εικόνα του γκρινιαρόγατου που αποτυπώνει με τον καλλίτερο δυνατό τρόπο την ελληνική πραγματικότητα τόσο στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο, όσο και στον χώρο της Δικαιοσύνης!

Δεν χωρά καμία αμφιβολία πως, η ποιότητα στην άσκηση και απονομή της δικαιοσύνης προσδιορίζει τα πολιτικά και κοινωνικά ήθη μιας χώρας και στ’ αλήθεια, αναρωτιέμαι… μιλάμε για απαξίωση των θεσμών… ποιος τελικά ευτελίζει τους θεσμούς?

Είναι ψέμμα πως το ήθος αποτελεί άγνωστη λέξη για ορισμένους?

Είναι ψέμμα πως το Σύνταγμα δεν έχει καμία απολύτως ισχύ και δεν δύναται να προσφέρει καμία απολύτως προστασία στους πολίτες?

Είναι ψέμμα πως το γράμμα του νόμου εφαρμόζεται επακριβώς και ίσως με μία κάποια υπερβολή ΜΟΝΟΝ στους απλούς κι ανώνυμους πολίτες?

Ποιά είναι η Δικαιοσύνη? Πού υπάρχει δικαιοσύνη? Ποιός την απονέμει? Υπό ποιές προϋποθέσεις? Με ποιό σκοπό?

Σε κάποιο προηγούμενο άρθρο μου έγραφα:
«Αποτελεί κοινή διαπίστωση πως, στην χώρα μας αυτοί που τιμωρούνται είναι μόνον οι φτωχοί, οι αδύναμοι και οι άτυχοι. Γιατί άραγε? Γιατί οι υπηρετούντες την Δικαιοσύνη από έδρας, αγωνίζονται με σθένος για τα δικαιώματά τους και δεν επιδεικνύουν το ίδιο σθένος στην ελάχιστη υποχρέωσή τους για ανθρωπιά και κοινωνικό πολιτισμό?

Ποιά είναι η ζυγαριά και ποιό το ζύγι?

Είναι εύκολο να ρίχνεις το βάρος στην πολιτική εξουσία (νομοθετική και εκτελεστική) και να νίπτεις τας χείρας σου ως άλλος Πιλάτος… Την ίδια ώρα, φαίνεται πως είναι υπερβολικά δύσκολο για ανθρώπους «σπουδαγμένους» και διαβασμένους – ίσως περισσότερο από τον καθέναν – να ερμηνεύσουν λογικά το πνεύμα των νόμων.»

… Να εφαρμόσουν δηλαδή την κοινή λογική!

Επιπλέον και με προκλητικό ύφος και τρόπο, οι λειτουργοί της Δικαιοσύνης – πολλοί εξ αυτών – αξιώνουν από τους πολίτες να αναφέρονται προς αυτούς (και «κατ’ επέκταση προς τη δικαιοσύνη») με σεβασμό και… φόβο!

Δεν γνωρίζουν οι κ.κ. δικαστές πως ο σεβασμός κερδίζεται με έργα?

Δεν γνωρίζουν οι κ.κ. δικαστές πως ο φόβος αναιρεί αυτόματα την έννοια της ίδιας της δικαιοσύνης που θέλουν να υπηρετούν?

Ποιο είναι ακριβώς το έργο που έχουν να επιδείξουν, για να το σεβαστώ κι εγώ ως ο τελευταίος των τελευταίων?

Αγαπητοί κύριοι δικαστές, εσείς θα έπρεπε να γνωρίζετε καλλίτερα από εμένα - που ξέρω ελάχιστα ότι, οι μεγαλύτερες επαναστάσεις στην Ιστορία έγιναν διότι η Δικαιοσύνη ήταν μεροληπτική! Έγιναν διότι η Δικαιοσύνη είχε κάλπικα σταθμά στη ζυγαριά της! Έγιναν διότι η Δικαιοσύνη εκτός από τυφλή, ήταν και κουφή και ξεδοντιάρα! Το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε όλοι… έτσι δεν είναι?

Τι διαφορετικό έχουν οι Άκηδες, οι Μαντέληδες, οι Τσουκάτοι, οι Εφραίμηδες και όλο το κακό συναπάντημα της tv από τον Γιώργο, τον Γιάννη, τον Θανάση… τον συνταξιούχο, τον άνεργο, τον άστεγο, τον κατεστραμμένο επιχειρηματία και όλους εκείνους τους άλλους κακόμοιρους, πάνω στους οποίους εξαντλείτε όλη σας την αυστηρότητα για… «παραδειγματισμό»?

Δεν ντρεπόμαστε λιγάκι?

Έχετε αποτύχει κύριοι δικαστές, κύριοι εισαγγελείς και κύριοι ανακριτές. Έχετε αποτύχει και αποτελείτε παράδειγμα προς αποφυγή!

Έχετε πετύχει όμως και κάτι… κάτι σημαντικό και οφείλουμε να σας το αναγνωρίσουμε: καθημερινά, χρόνια τώρα, δημιουργείτε όλοι σας κι από έναν Γιάννη Αγιάννη, κι αυτός ο Γιάννης Αγιάννης αποτελεί ελπίδα και πυξίδα για όλους μας! Κι όπως γνωρίζετε, ο Γιάννης Αγιάννης δεν είναι εκδικητικός. Δεν είναι αναίσθητος και πιστεύει στην Δικαιοσύνη. Και η πίστη του αυτή μπορεί και διαμορφώνει συνειδήσεις σε αντίθεση με εσάς…

Ασφαλώς υπάρχουν και καλοί δικαστές. Όπως υπάρχουν και καλοί ιερείς και καλοί έμποροι και καλοί τεχνίτες… Αυτοί λοιπόν οι καλοί, φέρουν μεγάλο βάρος και μεγάλη ευθύνη! Κανένας δεν θέλει να είναι εναντίον κανενός! Όλοι μας επιθυμούμε μία καλλίτερη κοινωνία, με νόμους, θεσμούς, αξίες κι αρχές σεβαστές απ’ όλους! Όλοι μας επιθυμούμε να απολαμβάνουμε τα ίδια δικαιώματα και να επωμιζόμαστε τις ίδιες υποχρεώσεις! Μία υγιής κοινωνία βασίζεται προπάντων στους ανθρώπους της και όχι σε αραχνιασμένες βιβλιοθήκες, σκονισμένα βιβλία και διαστρεβλωμένες/παροχυμένες/ξεπερασμένες θεωρίες που δεν προσφέρουν τίποτε το σημαντικό και το αξιόλογο!

Πρέπει να αναπροσαρμόσουμε τον τρόπο σκέψης μας και τις συμπεριφορές μας. Πρέπει να γίνουμε περισσότερο άνθρωποι! Πρέπει, επιτέλους, να καταλάβουμε τι συμβαίνει γύρω μας και η Δικαιοσύνη, μπορεί να προσφέρει τα μέγιστα αν κι εφόσον οι λειτουργοί της αποφασίσουν να αποδώσουν την δικαιοσύνη που αξίζει ο καθένας μας.

Μέχρι τότε…