Από την χούντα της απάτης, στην δημοκρατία της αυταπάτης...

Κάθε μέρα σαν σήμερα, συνηθίζουμε να μιλάμε με στόμφο περί δημοκρατίας, ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ελευθερίας, δικαιοσύνης… περί κυρίαρχου λαού, αγώνων και ονείρων… αναλύουμε, γράφουμε και αντιγράφουμε δεδομένα, ιστορικά δεδομένα μιας εποχής που, αν μη τι άλλο, προσδιόρισε καταλυτικά το μέλλον των προσώπων και των πραγμάτων στην χώρα μας, για να… «θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι».

Στην πραγματικότητα, συντηρούμε μια αυταπάτη διότι, ποτέ δεν είχαμε πραγματική δημοκρατία σε αυτόν τον τόπο! Η δημοκρατία είναι κάτι το απόλυτο! Κι εμείς προσπαθούμε πάντα να της δώσουμε συγκεκριμένη μορφή και χαρακτηριστικά σύμφωνα με την δική μας αντίληψη. Ουσιαστικά, την περιορίζουμε και δημιουργούμε ένα μόρφωμα που κάποτε συγγενεύει, κάποτε προσομοιάζει… όμως ποτέ δεν είναι πραγματική δημοκρατία!

Νομοτελειακά θα φτάναμε σε μια διακυβέρνηση τύπου Παπαδήμου, η οποία ούτε ηθικά, ούτε πολιτισμικά νομιμοποιείται' ούτε και με οποιονδήποτε άλλο τρόπο! Πιστεύει κανείς πως η δια-κυβέρνηση Παπαδήμου έχει καμία διαφορά από την δια-κυβέρνηση Παπαδόπουλου? Πού βρίσκεται ο κυρίαρχος λαός? Ποία η έννοια και η ισχύς του Συντάγματος?

Οπωσδήποτε, σήμερα τα πράγματα είναι πιο επίπεδα… πιο εξευγενισμένα… σήμερα δεν χρειάζονται όπλα και βασανιστήρια σε υπόγεια… ούτε εκτελεστικά αποσπάσματα και βραχονήσια. Η εποχή μας δεν δέχεται τέτοιες πρακτικές! Έχουμε αναπτύξει όμως άλλες… οικονομικές... θεσμικές… Σήμερα δεν χρειαζόμαστε βασανιστές με κουκούλες. Οι γραβάτες και τα καλογυαλισμένα χαμόγελα γνωρίζουν και αποφασίζουν το ποιος και το πώς… με συνοπτικές διαδικασίες!

Την  6^η του Μάη θα κληθούμε να αποφασίσουμε αν το βάσανο που θα μας επιβληθεί, θα μπορούμε και να το αντέξουμε…

Έχουμε γεμίσει από πληγές… οι πληγές υπάρχουν για να μας θυμίζουν που ήμασταν. Σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορούν να προσδιορίζουν το που θα πάμε.