γράφει ο Ηλίας Σταυρίδης
Ο συσχετισμός δυνάμεων στην παγκόσμια οικονομία αλλάζει. Η οικονομική
ισχύς των BRICS, με τη Βραζιλία, τη Ρωσία, την Ινδία, την Κίνα και τη
Νότια Αφρική, αυξάνεται, δείχνοντας προοπτικές κυριαρχίας απέναντι στη
Δύση. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2023/03/19/g7-vs-brics/
Ή αναζήτηση της αλήθειας είναι καθήκον τόσο ατομικό όσο και συλλογικό. Νομίζω, σε αυτό συμφωνούμε όλοι. Πιθανόν, επίσης, να συμφωνούμε ότι η αλήθεια θα πρέπει να είναι ευπρόσδεκτη αδιάφορα από που, το πότε ή από ποιον προέρχεται καθώς, και ότι υπερισχύει οποιουδήποτε άλλου διακυβεύματος.
Του πολύ «επιτυχημένου» σόου του Πρωθυπουργού στο Μαρούσι εχθές, με τις εξοργιστικές πορτοσάλτιες αναφορές περί θυσίας (...) των φονευθέντων συμπολιτών μας στα Τέμπη, προηγήθηκε η δήλωση του Αντιπροέδρου της Νέας Δημοκρατίας, Άδωνι Γεωργιάδη, στον ΣΚΑΙ περί πολιτικής ευθύνης. Μιας έννοιας γενικής - όπως πολύ χαρακτηριστικά και ξεκάθαρα την περιέγραψε... αόριστης δηλαδή.
Τώρα, αν αναλογιστεί κανείς ότι η ευθύνη ως έννοια συναρτάται με εκείνη της δικαιοσύνης και ότι είναι συνυφασμένη με την ιδέα και την αντίληψη που (θέλουμε να) έχουμε περί δίκαιης κρίσης προσώπων, πραγμάτων ή γεγονότων, τότε, εύκολα μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι, για τον Αντιπρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργό, τα μέλη της κυβέρνησης και της εθνικής μας αντιπροσωπείας, για όλο μας το πολιτικό προσωπικό, η δικαιοσύνη είναι μία έννοια αφηρημένη!
Αφηρημένη έννοια. κι ως αφηρημένη έννοια μπορεί να/και νομιμοποιεί την ασυδοσία και την αυθαιρεσία της πολιτικής εξουσίας και της δημόσιας διοίκησης, ώστε δύσκολα να λογοδοτεί ή να τιμωρείται κανείς. Άρα λοιπόν, ευθύνη μπορεί να υπάρχει όχι όμως και συνέπειες. (εξαιρούμαστε εμείς οι πολίτες μια και δεν απολαμβάνουμε των ίδιων προνομίων)
Το πρόβλημα λοιπόν, στον πυρήνα του, είναι πρόβλημα νοοτροπίας κι αντίληψης. Τα δε πολιτικά κόμματα, όλα τα πολιτικά κόμματα, μαζί και οι θεσμικοί παράγοντες της Δικαιοσύνης έχουν την απόλυτη ευθύνη. Διότι αυτή η νοοτροπία κι αυτή η αντίληψη - που τους προστατεύει από τις... «κακοτοπιές», μας έχει οδηγήσει σε αδιέξοδο.
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σπουδή για να επιβεβαιώσει κανείς τα ευρήματα οργανισμών ή ινστιτούτων - όπως το σουηδικό V-DEM, σύμφωνα με τα οποία η δημοκρατία στην Ελλάδα πάσχει. Ποιός φταίει γι’ αυτό; Οι πολίτες; Ή μήπως εκείνοι που υπονομεύουν τους θεσμούς που θεωρητικά υπηρετούν;
Ζούμε μέσα σε ένα αυταρχικό πολιτικό περιβάλλον στο οποίο, οι λέξεις και οι έννοιες έχουν χάσει την σημασία τους κι αν δεν αλλάξουμε τρόπο σκέψης γρήγορα, θα οδηγηθούμε αναπόφευκτα σε κατάρρευση. Όχι μόνον οικονομική. Κάτι τέτοιο θα ήταν το ελάχιστο. Ποιός απο εμάς στ’ αλήθεια περιμένει να χυθεί άπλετο φως; Ποιός από εμάς πραγματικά πιστεύει ότι θα αποδοθούν ευθύνες και θα υπάρξουν και συνέπειες για εκείνους που ευθύνονται, όποιοι κι αν είναι αυτοί; Κανείς! Δεν είναι ζήτημα εμπιστοσύνης ή μη στους θεσμούς και στην πολιτική λειτουργία. Είναι η επίγνωση του τρόπου με τον οποίο λειτουργούν τα πράγματα στην πατρίδα μας. Το έγκλημα στα Τέμπη είναι ένα θέμα. Δεν είναι το μόνο.
Μας μιλούν οι μεν για πόλεμο με το «βαθύ κράτος» και οι δε για πόλεμο με το «παρακράτος»... Όμως, το βάθυ κράτος και το παρακράτος οι ίδιοι είναι! Ο κίνδυνος δεν ελλοχεύει στα άκρα αλλά μέσα στο λεγόμενο «δημοκρατικό τόξο». Δυστυχώς, πολλοί από εμάς ακόμη κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου. Ε, να γιατί!
Παρακολουθώ, όσο γίνεται, όλα όσα γράφονται και λέγονται στα κοινωνικά δίκτυα και τα μέσα ενημέρωσης σχετικά με την δολοφονία - διότι περί δολοφονίας πρόκειται - τόσων συνανθρώπων μας στα Τέμπη, και δεν μπορώ παρά να νιώθω οργή και αηδία για το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας.
Ο απόηχος των χθεσινών κινητοποιήσεων σε όλες τις πόλεις της χώρας με βασικό αίτημα την διαφάνεια και την δικαιοσύνη παραμένει πολύ ισχυρός, και σε όσους προκαλεί τρόμο (ξέρουν ποιοι είναι αυτοί), καλώς τους τον προκαλεί. Είναι όλοι εκείνοι που ακόμη και τώρα, ενώ κηδεύουμε εικοσάχρονα παιδιά, έχουν το θράσος να μας κουνούν το δάκτυλο, να φωνασκούν και να απειλούν ακόμη και μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο καθώς, καταρρέει μπροστά στα μάτια τους το περίφημο κυβερνητικό αφήγημα, διαφαίνεται το τέλος των ψευδαισθήσεών τους και ο κίνδυνος να χάσουν από τα χέρια τους το βάζο με το “μέλι”. Στην πραγματικότητα, αυτή είναι η μόνη τους αγωνία. Ούτε η αλήθεια, ούτε η διαφάνεια, ούτε η δικαιοσύνη.
Ωστόσο, αδυνατώ να αποφασίσω εάν αυτοί και η συμπεριφορά τους συνιστά το μείζον ζήτημα για εμάς τους πολίτες ή η αδιαφορία και η “ασφαλής απόσταση” που κρατούν κάποιοι άλλοι. Όπως και να έχει, το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ όσο νομίζουμε. Μακάρι - τι λέω τώρα, το πρόβλημά μας να ήταν ο ΟΣΕ, οι ιταλοί, ένας ασυνείδητος πρωθυπουργός, ένας ανόητος υπουργός κι ένας ανίκανος υπάλληλος. Αλίμονο! Το πρόβλημα είναι η νοοτροπία μας, ο πολιτισμός μας, η παιδεία μας. Είναι ο τρόπος με τον οποίον αντιλαμβανόμαστε και διαχειριζόμαστε τα πράγματα. Είναι οι προθέσεις μας και οι στόχοι μας. Είναι η απαξία της ουσίας και η αναγωγή της εικόνας ως της μόνης υπαρκτής και ικανής πραγματικότητας, την οποία κανείς δεν μπορεί να αμφισβητεί. Οι μέρες είναι μετρημένες. Όλοι μας θα γίνουμε μάρτυρες μιας λυσσαλέας προσπάθειας αντιστροφής της πραγματικότητας με… “στοιχεία” και “ντοκουμέντα”!
Άκουσα τυχαία χθες την Ντόρα Μπακογιάννη να λέει “ή τα ισοπεδώνουμε όλα ή προσπαθούμε να βρούμε και διορθώσουμε το πρόβλημα και αυτή είναι η λογική μας” και αναρωτιέμαι στ’ αλήθεια, τί ακριβώς να διορθώσουμε; Δεν υπάρχει κάτι να λειτουργεί σωστά. Τίποτα απολύτως όμως! Όλα λάθος! Μια χώρα λάθος! Ένας λαός λάθος! Με ένα στρεβλό παρόν κι ένα αμφίβολο μέλλον! Δίχως όραμα και δίχως προοπτική και προορισμό. Γίναμε λέει ευρωπαίοι. Πού; Πώς; Πότε; Και τί σημαίνει να είσαι ευρωπαίος; Να κοροϊδεύεις; Να ψεύδεσαι; Να καλύπτεις και να συγκαλύπτεις; Να κλέβεις; Να εκβιάζεις και να βιάζεις; Να αδιαφορείς; Να εκμεταλλεύεσαι; Να είσαι άμοιρος ευθυνών;
Αν πρέπει να λύσουμε κάτι, πρέπει να τα λύσουμε όλα! Από την αρχή ως το τέλος. Από πάνω ως κάτω και μετά, άλλη μια φορά για να γίνει η επαλήθευση. Είναι πλήρης η αποσύνθεση. Αποσύνθεση ηθική και ψυχική! Δεν την αισθάνεται κανείς την μπόχα στα ρουθούνια του; Και όσοι την αισθανόμαστε τι κάνουμε; Είπαμε την άποψή μας και καθαρίσαμε; Κάναμε μία καλή πράξη και γίναμε άνθρωποι του Θεού; Ρίξαμε μαύρη πέτρα πίσω μας και τελειώσαμε; Κι όσοι από εμάς δεν καθάρισαν και δεν τέλειωσαν και πασχίζουν να διορθώσουν τα δικά μας σφάλματα και να αναπληρώσουν το δικό μας κενό με όλο τους το είναι, έχουν μια αναθεματισμένη ταπεινότητα που ενοχλεί! Μας ενοχλεί! Μας ενοχλούν! Τι άλλο πρέπει να γίνει για να ξυπνήσουμε; Τι άλλο πρέπει να γίνει για να αλλάξουμε;
γράφει ο Φίλιππος Αδαμίδης
Οι Αφρικανοί ηγέτες συναντήθηκαν στην Αντίς Αμπέμπα στις 18-19
Φεβρουαρίου, στα πλαίσια της 36ης Συνόδου της Αφρικανικής Ένωσης, για να
συζητήσουν τις πιο επείγουσες προκλήσεις της ηπείρου, εν μέσω ένοπλων
συγκρούσεων και της επιδεινούμενης επισιτιστικής κρίσης. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2023/02/23/i-synodos-koryfis-tis-afrikanikis-eno/
