Κατακαημένη Αράχωβα...

Αν και σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να συμμετάσχω στο promotion του πονήματος του κ. Κουφοντίνα, δυστυχώς για μένα, δεν μπορώ ν’ αποφύγω τον σχολιασμό της στάσης της συντηρητικής παράταξης, της μούχλας δηλαδή… των νοικοκυραίων ντε! Και δεν μπορώ να το αποφύγω, διότι με θίγει και ως άνθρωπο κι ως πολίτη και μάλιστα δημοκράτη – όπως νομίζω ή θέλω να πιστεύω πως είμαι!

Ο υιός Μομφεράτος, από την πρώτη στιγμή πώλησης του βιβλίου, ενεμφανίσθη ως δια μαγείας από το πουθενά, έξω από τον εκδοτικό οίκο Λιβάνη, να εκφράζει – με αξιοπρέπεια ομολογουμένως – την αγανάκτησή του καθώς, ο πατέρας του υπήρξε θύμα της 17Ν. Πράττει άγια! Κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει γι’ αυτό. Άραγε, για τον πατέρα της διπλανής πόρτας, που κυνηγήθηκε και τελικά δολοφονήθηκε από τους ενοίκους του Μεγάρου Μαξίμου έπραξε τα ίδια?

Η οικογένεια Μπακογιάννη (κι ο Ψαριανός μαζί !? ---- Μεγάλη έκπληξη ένιωσα από την απουσία Φαήλου…) μάς συγκίνησε με τη θλίψη της και δικαίως θλίβεται και πονά! Όμως, αναρωτιέμαι… πότε άλλοτε προσπάθησε να μάς συγκινήσει για τα παιδιά της διπλανής πόρτας, που έχασαν τον πατέρα τους… το ίδιο δολοφονημένο από τις πολιτικές μίσους, εκδίκησης, τιμωρίας κι εξαναγκασμού που με τόση ευκολία έχει εξαπολύσει το πρωθυπουργικό γραφείο, πλήρως εναρμονισμένο με λογικές τύπου Θεοχάρη?

Μπορούμε να παραβλέψουμε την κυβερνητική τρομοκρατία ελέω δανειστών? Τρομοκρατία μάλιστα η οποία εξαπολύεται με ιδιαίτερη ευχαρίστηση (πού’ σαι Αρτέμη???) Τόσα και τόσα γράφονται γι’ αυτήν… βιβλία, άρθρα, σχόλια, μελέτες κι όμως εκεί, δεν μιλά κανείς… μούγκα!

Είναι ψέμμα πως αυτή η κυβέρνηση έχει σπρώξει εκατοντάδες χιλιάδες στην μετανάστευση? Είναι ψέμμα πως αυτή η κυβέρνηση αντί να φτιάχνει σχολειά, νοσοκομεία έστω κάτι το ελάχιστο, στουμπώνει τις φυλακές με εμπόρους, μεροκαματιάρηδες και άνεργους που δεν μπορούν να πληρώσουν τις εξωφρενικές και παράλογες απαιτήσεις της εφορίας ή των ταμίων τους (που ούτως ή άλλως άχρηστα είναι?) Είναι ψέμμα πως αυτή η κυβέρνηση έχει ωθήσει εκατομμύρια (πλέον) συμπολιτών μας στην εξαθλίωση? Είναι ψέμμα πως αυτή η κυβέρνηση δολοφονεί καθημερινά τουλάχιστον έναν άτυχο συμπολίτη μας? Είναι ψέμμα πως κάθε ένας από εμάς εκφράζει τον προβληματισμό του θεωρείται αυτόματα εχθρός κι επικίνδυνος δια την διασφάλιση της… νομιμότητας ("ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό"… να μην ξεχνάμε τέτοιες λεπτομέρειες! Δεν κάνει…)  

… λέω εγώ τώρα…

Κι απ’ την άλλη, μας μιλάνε για την Ελλάδα της δημιουργίας. Μας μιλάνε για την Ελλάδα της αισιοδοξίας και την ίδια στιγμή, τσαφ, μας πειράζει και το βιβλίο κάποιου Κουφοντίνα… Ασφαλώς και πρέπει να μας πειράζει! Σοφία χρειάζεται? Όμως πρέπει να μας πειράζουν όλα και να δείχνουμε την ίδια ευαισθησία σε όλα! Όχι όπου μας βολεύει! Όχι μόνον όπου μας συμφέρει.

Πάρτε το χαμπάρι φίλοι μου της μούχλας. Όσο θα υπάρχετε εσείς τόσο θα εξακολουθεί κι ο αντικατοπτρισμός σας. Και δεν θέλω να σας θίξω. Ούτε σας το λέω με μίσος ή εκδικητική διάθεση. Συνεχίζω να σας δικαιολογώ διότι έτσι πρέπει… διότι αυτό είναι δημοκρατικά ορθό. Όμως, όσο δεν αλλάζετε μυαλά, τόσο θα συνεχίζει μία κατάσταση που μας αδικεί όλους! Και πολιτικά και κοινωνικά!

Σε ό,τι αφορά στην μελέτη και το διάβασμα, και σε ό,τι με αφορά, θα αγοράζω όποιο βιβλίο θέλω και θα διαβάζω ό,τι θέλω, όχι γιατί είναι δικαίωμά μου αλλά, επειδή είναι ο μόνος τρόπος να έχω γνώση και άποψη… δεν πάω πια στο σχολείο. Ευτυχώς, την γλύτωσα από κει με μερικές αμυχές…

Ο καιρός των καταιγίδων...

Χθες, η "Ευρώπη", όχι οι λαοί της αλλά ό,τι θεωρητικά τους εκπροσωπεί, μνημόνευσε τα θύματα της τρομοκρατίας, θέλοντας έτσι να μεταδώσει ένα συμβολικό μήνυμα… "δημοκρατίας" κι αποφασιστικότητας… αποφασιστικότητας απέναντι σε κάθε μορφή βίας, εξαιρουμένης ασφαλώς της κρατικής και αστυνομικής βίας οι οποίες είναι πάντοτε δικαιολογημένες από εκείνους που διαχειρίζονται τα δημόσια πράγματα.

Υπό αυτό το πρίσμα δεν θεωρούνται, δεν λογίζονται κι άρα δεν μνημονεύτηκαν ως θύματα τρομοκρατίας και βίας ο σέρβικος λαός για παράδειγμα, ο ουκρανικός λαός για παράδειγμα…  εμείς, ως θύματα οικονομικής και εν γένει θεσμικής τρομοκρατίας… όλοι οι ευρωπαίοι πολίτες που ζούμε υπό το κλίμα σταδιακής αναστολής των ατομικών, κοινωνικών, πολιτικών (που οδηγεί σε κατάργηση) δικαιωμάτων μας!    

Πολλά τα παραδείγματα βίας και τρομοκρατίας παντού στον κόσμο… όμως, αυτή τη φορά αφορμή γι’ αυτή μου την γραπτή παρέμβαση στάθηκε η κατάληξη του τελευταίου – προφανώς – θύματος του παραλογισμού σε γειτονική μας χώρα, έτσι ακριβώς όπως τον βιώνουμε από πέρσι! Ένα παιδί έχασε την ζωή του… γιατί? Για την "επιβολή" της "τάξης"? Ποιάς "τάξης"? (…)

Ευτυχώς εμείς οι έλληνες απολαμβάνουμε την ηρεμία μας μέσα στον πόνο μας και δεν έχουμε συχνά τέτοια φαινόμενα μιας και κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου… έχουμε παραδώσει το πνεύμα ρε παιδί μου… είμαστε και ψεκασμένοι… πώς το λένε? Στιγμιαίοι είμαστε! Μεμονωμένα περιστατικά είμαστε! Εν πάση περιπτώσει, το θέμα μας είναι η βία, η κρατική βία και η επιβολή της τάξης, για να μπορούν οι "νοικοκυραίοι" να αισθάνονται ασφαλείς (μέχρι κάποιος να χάσει το παιδί του βεβαίως βεβαίως…).

Δεν χρειάζεται σοφία για να καταλάβει κανείς πως η βία έχει πολλά πρόσωπα και μονάχα έναν στόχο. Να προκαλέσει πόνο! Σαδισμός δίχως φτιασιδώματα. Στεγνό και καθαρό έγκλημα απ’ όπου κι αν προέρχεται! Ακόμη κι αν είναι ενδεδυμένη με το φόρεμα της νομιμότητας!

Όμως, την τάξη δεν την επιβάλλεις με την βία. Την τάξη την επιβάλλεις με δουλειά, πολλή δουλειά… με πολιτισμό, με σεβασμό, με δικαιοσύνη, με προνοητικότητα και με αγάπη. Την επιβάλλεις… αν την επιβάλλεις, με την ψυχή σου και όχι με την τρομοκρατία, όχι με την ισχύ που σου παραχωρείται για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Αρκετά με τις φιέστες!

Ο πολίτης δεν είναι ο εχθρός. Κυρίως δε, όταν ο πολίτης αυτός είναι ένα δεκαπεντάχρονο παιδί που αντί να πετά πέτρες στους δρόμους, πήγαινε ν’ αγοράσει ψωμί για την οικογένειά του… ή όταν ο πολίτης αυτός έχει την «ατυχία» να έχει διαφορετικό χρώμα από το δικό μας… ή όταν ο πολίτης αυτός τυχαίνει να έχει διαφορετικό θρήσκευμα από το δικό μας… ή διαφορετική γλωσσική καταγωγή…    

Ωραίοι οι κλάδοι ελιάς, καλογυαλισμένες κι οι ζυγαριές! Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε… πλην όμως, όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, όσο κι αν βρίσκουν "πειστικές δικαιολογίες" για να εκφραστούν κι "αναγκαιότητες" για να εφαρμοστούν, δείχνουν ξεκάθαρα που πάει το πράγμα. Σήμερα εκεί, αύριο άλλου, προχθές εδώ… Όσο δεν μιλάμε, όσο δεν εκφράζουμε την αγανάκτηση μας κι όσο δεν απαιτούμε το minimum του σεβασμού και της αξιοπρέπειας που δικαιούμαστε ως άνθρωποι κι ως πολίτες, τόσο περισσότερο θα γιγαντώνεται η κυβερνητική αυθαιρεσία κι ο παραλογισμός. Ένα σου κι ένα μου! Αν τούτο το πράγμα που το λέμε δημοκρατία το αξίζουμε, ε, ας το αποδείξουμε έμπρακτα.

… Κάποιοι πήγαν στο Καστελόριζο γιατί έχασαν τον δρόμο. Ιδού η Ρόδος!