«Το Κόσσοβο πάντοτε θα μείνει σερβική γη»
Στην Ιταλία πλέον για το Κοσσυφοπέδιο σχεδόν δεν λέγεται τίποτα. Το θέμα της νομιμότητας, όμως, κρέμεται κάπως στον αέρα, στην ομίχλη μιας πασίδηλης σιωπής. Το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών δεν αναγνώρισε την ανεξαρτησία του Κοσσόβου που μονομερώς κήρυξαν οι ηγέτες των Κοσσοβάρων Αλβανών στην Πρίστινα τον περασμένο Φεβρουάριο. Ωστόσο, η Ενωμένη Ευρώπη είναι διχασμένη μεταξύ των πολλών σημαντικών χωρών, όπως η Γερμανία, η Γαλλία και η Ιταλία, οι οποίες αναγνώρισαν την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου, και των άλλων οι οποίες δεν την αναγνώρισαν, όπως η Ισπανία, η Ελλάδα, η Σλοβακία, η Ρουμανία, η Κύπρος. Η Ατλαντική Ένωση, πρωτεργάτρια του «ανθρωπιστικού» πολέμου με τις βόμβες που ρίχνονται από τον αέρα, υφίσταται παράνομος οργανισμός στο έδαφος του Κοσσόβου. Ναι μεν αναγνωρίζει την εθνική κυριαρχία του Βελιγραδίου, αλλά ταυτόχρονα και το καινούργιο κράτος. Η αποστολή EULEX, με την οποία η Ευρώπη σκοπεύει να εφαρμόσει την ανεξαρτησία του Κοσσόβου (διαβάστε: να την επιβάλει), δεν έχει αναπτυχθεί στο έδαφός του.
Στη Σερβία, εν των μεταξύ, άλλαξε η κυβέρνηση. Και για να πλησιάσει πιο κοντά στην Ευρωπαϊκή Ένωση συλλήφθηκε ο Καράτζιτς. Όμως, σε ανταπόδοση δεν κέρδισε τίποτα. Εντούτοις, πριν από δύο μέρες στις Βρυξέλλες απορρίφθηκε η δυνατότητα να γίνει μέλος της Ε.Ε. Ταυτόχρονα, η σερβική κυβέρνηση υπερασπίζει το δικαίωμά της στο Κοσσυφοπέδιο, ήτοι στην εθνική κυριότητα, και αυτές τις μέρες ζητά από την Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών να ψηφίσει κατά της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου, ξεκινώντας τη διαδικασία ενώπιον του διεθνούς δικαστηρίου στην Χάγη.
Ωστόσο, τη σιωπή από τις δύο πλευρές ταράζει μόνο το γεγονός ότι πάνω σε αυτό το δεδομένο της απόσχισης του Κοσσόβου σήμερα συσσωρεύονται και άλλες διεθνείς κρίσεις, όπως το ανέδειξε και ο πόλεμος του Αύγουστου μεταξύ της Ρωσίας, της Νότιας Οσσετίας και της Γεωργίας.
Θέσαμε μερικές ερωτήσεις σχετικά με την κατάσταση στον πνευματικό και πολιτικό ηγέτη των Σέρβων του Κοσσυφοπεδίου, τον Μητροπολίτη της Ράσκας, της Πριζρένης, του Κοσσυφοπεδίου και της Μετόχιας, Δρ Αρτέμιο. (Η Μετόχια είναι σερβική λέξη που προέρχεται από την ελληνική γλώσσα. Έτσι οι Σέρβοι από τον Μεσαίωνα επονομάζουν την περιοχή από τις πόλεις το Πέκιο έως την Πριζρένη, επειδή τα αναρίθμητα μοναστήρια της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας ήταν ιδιοκτήτες αυτής της γης. Αυτή η περιοχή ενσωματώθηκε στο Κόσσοβο, παρ’ όλο που για τους Σέρβους διαφέρει από το Κόσσοβο και πάντοτε τονίζεται η επίσημη ονομασία της επαρχίας – Κοσσυφοπέδιο και Μετόχια. Με τούτο τον τρόπο τονίζεται πως αυτή ήταν και είναι σερβική γη.
Στις 17. Φεβρουαρίου οι Κοσσοβάροι ηγέτες στην Πρίστινα μονομερώς κήρυξαν την ανεξαρτησία του Κοσσόβου, κατά του διεθνούς δικαιώματος. Ωστόσο, την αναγνώρισαν οι ΗΠΑ και οι περισσότερες χώρες της Ε.Ε. (μαζί με την Ιταλία). Ποια είναι η άποψη σας και ποια είναι η άποψη της Ορθοδόξου Εκκλησίας;
Η άποψη μας είναι ίδια όπως ήταν και τη στιγμή που κηρύχτηκε η ανεξαρτησία. Εμείς ποτέ, επαναλαμβάνω, ποτέ δεν θα αναγνωρίσουμε την παράνομη, ασύδοτη και μονομερή απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου και της Μετόχιας.
Η κοινή γνώμη στη Δύση προηγουμένως είχε την πεποίθηση ότι ο πόλεμος του NATO το 1999 ήταν «ανθρωπιστικός», και ότι τώρα όλα είναι «εντάξει», αν και το Κόσσοβο ως το άνευ προηγουμένου καθεστώς, δημιούργησε και άλλες διεθνείς κρίσεις, καθώς το δείχνει η κρίση στην Γεωργία. Πώς ζουν σήμερα οι Σέρβοι στις εγκλωβισμένες περιοχές;
Αυτό καθόλου δεν ήταν «ανθρωπιστική» παρέμβαση, και μετά απ’ αυτό τίποτα δεν είναι «εντάξει». Περί αυτού πολύ σαφώς μιλά και ο μεγάλος αριθμός των αθώων θυμάτων, σχεδόν ίδιος με τον αριθμό των θυμάτων πάνω στη σύγκρουση. Όχι μόνο που η επίθεση του NATO είναι αδικαιολόγητη από τη νομική άποψη και στρατιωτική, αλλά και από την ανθρώπινη, επιεική, ανθρωπιστική και ηθική όψη.
Τώρα, εννέα χρόνια μετά την αεροπορική επίθεση της Αεροπορίας του ΝΑΤΟ, φαίνεται ότι η κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο σερβικός λαός στο Κοσσυφοπέδιο είναι τραγικότερη παρά ποτέ. Σχεδόν δύο τρίτα των Σέρβων από το Κοσσυφοπέδιο και τη Μετόχια, περισσότερο από 200 000 άνθρωποι, καθώς και πολλοί που δεν είναι Αλβανοί (Τσιγγάνοι, Γκοράντσοι, Εβραίοι) που διέφυγαν μπροστά από τον τρόμο, είναι πρόσφυγες και εξόριστοι.
Ανά χιλιάδες σκοτωμένοι και εξαφανισμένοι, δεκάδες χιλιάδες σπίτια καταστραμμένα ή παράνομα κατεχόμενα, όπως και τα χωράφια και τα κτήματα στα οποία οι νομικοί ιδιοκτήτες δεν μπορούν έστω και να πλησιάσουν. Όλες οι πόλεις, οι οποίες πριν από τον πόλεμο ήταν πραγματικά πολυεθνείς, έγιναν πλήρως ομοεθνείς – με την αλβανική εθνότητα. Ανάμεσα στα θύματα του ΟΥΤΣΕΚΑ, του οποίου οι δραστηριότητες ατιμώρητα συνεχίστηκαν στο πέρασμα όλων των εννέα χρόνων, έχουμε και δύο μοναχούς, τον πατέρα ιερομόναχο Στέφανο και τον μοναχό Χαρίτωνα, αθώα θύματα που ο σερβικός μοναχισμός στο Κοσσυφοπέδιο και στη Μετόχια προσέφερε στο θυσιαστήριο της Λευτεριάς και της Δικαιοσύνης του Θεού.
Από τον Ιούνιο του 1999, όταν τα στρατεύματα του NATO εισήλθαν στο Κόσσοβο, γκρεμίστηκαν 150 εκκλησίες και μοναστήρια, από τους οποίους ένα τρίτο αποτελούν τα ανεπίστρεπτα καταστραμμένα μεσαιωνικά πολιτιστικά μνημεία. Η τελευταία περίπτωση στην πόλη Τζακόβιτσα όπου οι ντόπιες αρχές των Κοσοβάρων Αλβανών έκρυψαν, κατέστρεψαν, σκέπασαν, ή να ειπωθεί πιο σωστά, έθαψαν ακόμα και τα τελευταία ίχνη της καταστροφής της ορθόδοξης εκκλησίας στην πόλη Τζακόβιτσα, αναδεικνύει πως αυτή η διαδικασία της βίαιης αλλαγής ιστορίας, ξεκινώντας από την καταστροφή των ορθόδοξων ιερών και της σερβικής πολιτιστικής κληρονομίας στο Κόσσοβο και στη Μετόχια, ακόμα συνεχίζεται. Ωστόσο, αυτές «οι αρχές» ξεχνάνε ότι η αλήθεια, όσο πιο πολύ και να την κρύβεις και να την θάβεις, τρανότερα θα αναστηθεί!
Όσον αφορά τη ζωή των Σέρβων στις εγκλωβισμένες περιοχές, εάν καθόλου μπορούμε να μιλήσουμε για «ζωή», ζουν όπως ζούσαν οι κρατούμενοι και φυλακισμένοι στα στρατόπεδα κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, π.χ. στο Άουσβιτς ή στο Γιασενόβατς. Ζούνε σε πάρα πολύ δύσκολες συνθήκες, στερούμενοι όλων των ανθρώπινων δικαιωμάτων και ελευθεριών, από το δικαίωμα στη ζωή έως την ελευθερία να κινούνται, από το δικαίωμα στην εργασία και την επαγγελματική απασχόληση έως το δικαίωμα της ασφάλειας. Η διεθνής κοινότητα όλα αυτά τα ξέρει, αλλά τα αποκρύπτει, επειδή εκείνη ούτε δεν έλυσε τα προβλήματα, ούτε συνέβαλε να δημιουργηθεί μια πολυεθνής κοινωνία.
Εσείς μετά από την απαλλαγή από το δικαστήριο της Χάγης του εγκληματία πολέμου τον Ραμούς Χαραντινάι, «γκάγκστερ με τη στρατιωτική στολή», όπως τον επονόμασε ακόμη και η Κάρλα Ντελ Πόντε, είχατε ζητήσει να πραγματοποιηθεί η ένσταση προς αυτό το δικαστήριο; Ποιος είναι ο Ραμούς Χαραντινάι;
Ο Ραμούς Χαραντινάι, ο ηγέτης του ΟΥΤΣΕΚΑ και πρώην πρωθυπουργός των Κοσσοβάρων Αλβανών, ήταν και έμεινε ο εγκληματίας και κακούργος. Δεν είναι μόνο εκείνος, αλλά και όλοι αυτοί οι οποίοι τον απάλλαξαν από την ευθύνη για τα εγκλήματα που έκανε.
Και η κυβέρνηση του Κοστούνιτσα, καθώς και ο καινούργιος πρωθυπουργός Μίρκο Τσβετκόβιτς, μαζί με τον πρόεδρο Τάντιτς, κάνουν προσπάθειες να μείνει το Κόσσοβο στη Σερβία, όπως είναι γραμμένο και στο καινούργιο Σύνταγμα: δεν υπάρχει η Σερβία χωρίς το Κόσσοβο και τη Μετόχια. Ωστόσο, εσείς τώρα μένετε σε μια γη που δεν ανήκει σε κανέναν. Τι είδος σχέσης έχετε με το Βελιγράδι; Τη στιγμή που κηρύχτηκε η ανεξαρτησία, επειδή δεν είχατε εμπιστοσύνη στις δυτικές δυνάμεις και στους πολιτικούς στο Βελιγράδι, ζητήσατε την επέμβαση του στρατού;
Ναι, δεν υπάρχει η Σερβία χωρίς το Κόσσοβο και τη Μετόχια. Εσείς λέτε: γη που δεν ανήκει σε κανέναν. Δεν συμφωνώ με τον ισχυρισμό αυτό! Αυτή ήταν, είναι και θα είναι δική μας γη. Το Κόσσοβο και η Μετόχια δεν έγιναν με κανένα τρόπο «γη του κανενός», ενώ έμειναν αυτό που ήταν και πριν – σερβική γη. Δηλαδή, εμείς μένουμε στα μέρη μας, στην χώρα μας, στο σερβικό κράτος μας.
Η σχέση με το Βελιγράδι είναι καθώς πρέπει να είναι. Είναι η σχέση με τη νόμιμη και μοναδική μας πρωτεύουσα, καθώς και με τις αρχές μας στο Βελιγράδι. Για μας το Βελιγράδι δεν είναι εξωτερικό. Είναι η πρωτεύουσα του κράτους μας.
Η EULEX είναι μοναδική παράνομη αποστολή σε εκκρεμότητα. Αυτό μόνο αποτελεί την τελευταία πράξη της τραγωδίας του Κοσσόβου. Η πρώτη πράξη ήταν ο βομβαρδισμός της Σερβίας μαζί με το Κόσσοβο από το NATO, πριν εννέα χρόνια. Ο σκοπός που είχαν τότε, και που παρέμεινε ο ίδιος και σήμερα, σαφώς ανεδείχθη το Φεβρουάριο: η δημιουργία ενός πλέον ομοεθνούς κράτους των Αλβανών στα Βαλκάνια.
Δεν ζήτησα απ’ έξω επέμβαση του σερβικού στρατού. Από το στρατό ζήτησα μόνο να εκπληρώσει το καθήκον, λόγω του οποίου και υπάρχει σε κάθε κράτος, επομένως και στη Σερβία. Αυτό σημαίνει ότι το καθήκον του είναι να υπερασπίζει την πατρίδα και τους πολίτες όταν απειλούνται. Έτσι, από το στρατό μας περιμένουμε να εκπληρώσει το καθήκον του.
Συνεχίζετε να ομολογείτε την πίστη, μαζί με τη σερβική κοινότητα στο Κόσσοβο, ενώ στην Πρίστινα μερικές δυτικές μη κρατικές, καλά πληρωμένες οργανώσεις και το Υπουργείο των Κοσσοβάρων Αλβανών κάνουν σχέδια να σας μετατρέψουν σε τουριστικό προσδιορισμό, σαν τα καταφύγια των Ινδιάνων στην Αμερική. Τι έκκληση θα κάνατε προς τους ευρωπαϊκούς ηγέτες;
Όχι, εμείς δεν είμαστε κάποια «κοινότητα». Είμαστε σερβικός λαός. Δεν δεχόμαστε να λένε για μας ότι είμαστε κάποια ειδική κοινότητα ή μειονότητα στο δικό μας κράτος!
Απολύτως δεν δεχόμαστε καμία δραστηριότητα να μας μετατρέψουν σε κάποιο «τουριστικό προσδιορισμό» ή να μας βλέπουν σαν «τα καταφύγια των Ινδιάνων». Είμαστε ζωντανή Εκκλησία, ορθόδοξη Εκκλησία. Κατά παράδοση, όπως και στους περασμένους αιώνες, ζούμε και ομολογούμε την πίστη μας και προσδοκούμε τη δικαιοσύνη του Θεού, καθώς την προσδοκούσαν και οι πρόγονοί μας, έως ότου ήλθε, αν και μετά από 500 χρόνια του τουρκικού ζυγού.
Προς τους ευρωπαϊκούς ηγέτες δεν θα κάνουμε καμία έκκληση, μετά από εκείνο που έκαναν, επειδή η έκκληση σημαίνει ότι εμπιστεύεσαι κάποιον στον οποίο κάνεις έκκληση και περιμένεις τη βοήθειά του. Εμείς δεν έχουμε εμπιστοσύνη σε αυτούς και δεν περιμένουμε καμία βοήθεια. Προς αυτούς δεν επικαλούμαστε τη βοήθεια, εντούτοις, για αυτούς έχουμε μήνυμα, και αυτό είναι ότι η δικαιοσύνη του Θεού είναι ισχυρότερη από την ανθρώπινη ασυδοσία και το ψέμα. Έστω για λίγο ας το σκεφτούν αυτό!
πηγή: Ιερά Μητρόπολη Ράσκας και Πριζρένης και Κοσσόβου και Μετοχίων
