10η Δεκεμβρίου: Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

 

Ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αποτελεί δείγμα πολιτισμού και η προάσπισή τους υποχρέωση κάθε κοινωνίας, κάθε λαού και κάθε έθνους.

 

Το κακό είναι ότι, εμείς οι άνθρωποι, τα συνηθίζουμε τα μεγάλα λόγια... Συγκινούμαστε από μεγάλες ιδέες και μιλάμε εύκολα για αξίες και αρχές την ίδια ακριβώς ώρα και στιγμή που με την ίδια ευκολία και "συγκίνηση" απαξιώνουμε και διαψεύδουμε με τις πράξεις μας ό,τι διακηρύσσουμε!

 

Ολόκληρο το κείμενο της Οικουμενικής Διακήρυξης αξίζει να διαβαστεί και να ξαναδιαβαστεί, κυρίως δε το καταληκτικό της άρθρο (Άρθρο 30), σύμφωνα με το οποίο: "Καμιά διάταξη της παρούσας Διακήρυξης δεν μπορεί να ερμηνευθεί ότι παρέχει σε ένα κράτος, σε μια ομάδα ή σε ένα άτομο οποιοδήποτε δικαίωμα να επιδίδεται σε ενέργειες ή να εκτελεί πράξεις που αποβλέπουν στην άρνηση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών που εξαγγέλλονται σε αυτήν."

 

Η έννοια "ανθρώπινα δικαιώματα", απόρροια πολυδιάστατης φιλοσοφικής, πολιτικής και κοινωνικής εξέλιξης, διαμορφώθηκε στην Δυτική Ευρώπη κατά τον 17ο αιώνα και καθιερώθηκε μέσα από εθνικές και διεθνείς διακηρύξεις. 

 

Αφετηρία ήταν η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Bill of Rights) του 1689, όταν το αγγλικό κοινοβούλιο τερμάτισε την ελέω θεού βασιλεία και καθιέρωσε την ελεύθερη εκλογή των μελών του. Με το συνταγματικό αυτό κείμενο διακηρύχθηκε η ανωτερότητα του νόμου έναντι του βασιλιά και περιορίσθηκαν τα προνόμιά του.

 

Ακολούθησαν η Διακήρυξη της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας της 4ης Ιουλίου 1776 και οι Διακηρύξεις των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη της Γαλλικής Επανάστασης (1789 και 1793). 

 

Κι οι επαναστατημένοι Έλληνες κινήθηκαν πάντοτε με γνώμονα τις αρχές του ανθρωπισμού και με ένα αίσθημα δικαίου που αποτυπώνεται στις αρχικές πράξεις πολιτειακής ρύθμισης (Συντάγματα) του πρώτου ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους (1822 / 1823 / 1827). 

 

Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση ο Λένιν συνέταξε την Διακήρυξη των Δικαιωμάτων των Εργαζομένων και του Εκμεταλλευομένου Λαού, που δημοσιεύτηκε στις 16 Ιανουαρίου 1918. Σε αυτήν δεν γινόταν αναφορά στα ατομικά και θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου που υποχωρούν υπέρ του κοινωνικού συνόλου και των συλλογικών δικαιωμάτων. ...Σας θυμίζει κάτι αυτό; 

 

Ό,τι κι αν σας θυμίζει, η ποιότητα και η δύναμη της δημοκρατίας - ως πολιτικό σύστημα, τρόπος ζωής και σκέψης - εξαρτάται απόλυτα από αυτά τα ανθρώπινα δικαιώματα τα οποία δεν είναι γενικά κι αόριστα και συνιστούν έναν πολύ προσεκτικά δομημένο χάρτη ηθικών αρχών και προτύπων και για τα αστικά και για τα πολιτικά δικαιώματα. 

 

Στην θεωρία όλοι είμαστε μανούλες. Στην πράξη τα χαλάμε. Μέρες σαν κι αυτή, ευκαιρίες σαν κι αυτή, μας υπενθυμίζουν ότι τίποτε δεν έχει λυθεί ακόμη, και πως ο αγώνας ενάντια στην αυθαιρεσία, τον εκβιασμό, τον καταναγκασμό και τον βιασμό της ανθρώπινης ζωής είναι διαρκής κι επίπονος.

Περί ηγεσίας και ηγετών. Μια απάντηση στον Αλέξη Παπαχελά

 

Αγαπητέ κ. Παπαχελά, διάβασα με ενδιαφέρον το κείμενό σας υπό τον τίτλο: «Οι ηγέτες δεν υπολογίζουν το πολιτικό κόστος» και πριν από οτιδήποτε άλλο, να σημειώσω - για να μην παρεξηγηθώ - όλοι έχουμε το δικαίωμα να λέμε και να γράφουμε ό,τι θέλουμε έστω και αν η σημερινή κυβέρνηση ενοχοποιεί και στιγματίζει κάθε άποψη που εκφράζεται και δεν έχει προηγουμένως ζυγιστεί με τα δικά της μέτρα και σταθμά.

Ας δοκιμάσουμε μία προσέγγιση εν είδει ρητορικής ανάλυσης για να δούμε τι ακριβώς γράψατε και γιατί το γράψατε. Πάντα μέσα από το δικό μου πρίσμα. Επισημαίνετε ήδη από το ξεκίνημα ότι, «αυτός ο τόπος χρειάζεται επειγόντως μερικές μεγάλες μεταρρυθμίσεις.» Μεγάλη αλήθεια! Τι ακριβώς νοείται μεταρρύθμιση;  Μιλάτε και μιλάμε όλοι για αλλαγές στην παιδεία, την Δικαιοσύνη, την υγεία, την δημόσια διοίκηση κ.ο.κ., τί ακριβώς εννοούμε;

Κατά την άποψή σας, «μεταρρύθμιση σημαίνει ξεβόλεμα, αξιολόγηση, στοχοθεσία, αξιοκρατία.». Εγώ θα έλεγα: μεταρρύθμιση σημαίνει πραγματισμός, έρευνα, μελέτη, όραμα, συνείδηση, σχέδιο κι εν συνεχεία, ξεβόλεμα κι αξιολόγηση. Δεν είναι μόνον τεχνικό το ζήτημα αλλά και ζήτημα περιεχομένου. Για αξιοκρατία ας μην μιλήσουμε καν, διότι είναι μία λέξη και μία έννοια που έχει απαξιωθεί προ πολλού από όσους διαχειρίζονται κάθε είδους εξουσία, αρχής γενομένης από το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας το οποίο, κατ’ επανάληψη έχει φανεί, έχει κριθεί κι έχει αποδειχτεί κατώτερο των περιστάσεων.

Καμία μεταρρύθμιση δεν πετυχαίνει αν δεν λαμβάνει υπόψη της την πραγματική εικόνα της κοινωνίας και όχι την πλασματική - όπως αυτή διαμορφώνεται και παρουσιάζεται από τα μέσα ενημέρωσης ή από τα blueprints τεχνοκρατών και γραφειοκρατών που εν πάση περιπτώσει εργάζονται, ερμηνεύουν και προτείνουν εκτός κάδρου. Οι δε «άμεσα εμπλεκόμενοι» στους οποίους αναφέρεστε, έχουν το χρέος της ευθύνης και όχι το προνόμιο της ιδιοκτησίας.

Συμφωνούμε, κάθε χώρος οφείλει να αναδείξει τις ηγετικές του μορφές για να τραβήξει όλους τους υπόλοιπους αλλά, η χώρα μας γινόταν και γίνεται διαρκώς άνω κάτω διότι κανένας δεν λαμβάνει υπόψη του τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών και της ίδιας. Κανείς δεν έχει συναίσθηση του ρόλου του και της ευθύνης του. Όλοι έχουν την δική τους εικόνα, αλλά κανένας δεν σκέπτεται έστω και στιγμιαία αν η εικόνα που έχει και ό,τι φαντάζεται, ανταποκρίνεται στις ανάγκες και τις προσδοκίες του συνόλου.  

Να πάμε τώρα στις ηγεσίες και στο πολιτικό κόστος. Προφανώς διαφωνούμε αλλά εδώ και δεκαετίες δεν έχουμε στην χώρα μας ικανή ηγεσία με όραμα. Κι εφόσον δεν υπάρχει όραμα, πώς μπορεί να υπάρξει σχέδιο; Κι εφόσον δεν υπάρχει σχέδιο, πώς μπορεί να υπάρξει εξασφάλιση του κοινού συμφέροντος; Και ποιος τελικά είναι εκείνος που νομιμοποιείται να ορίζει το «κοινό συμφέρον»; (Η σύγκριση με άλλες χώρες και άλλες κοινωνίες, μπορεί να μας βοηθήσει στην απάντηση αυτών των ερωτημάτων.) Εντούτοις, έχουμε ανακύκλωση προσώπων, ιδεών κι αντιλήψεων καθώς και πλήθος κακών αντιγραφών και κάκιστων συμπεριφορών και πρακτικών που αν μη τι άλλο προσβάλλουν την νοημοσύνη μας. … Μετά έρχεται και η ανάληψη του «πολιτικού κόστους». Από τότε που άρχισαν οι πολιτικοί - με το δημοσιογραφικό σιγοντάρισμα - να μιλούν για πολιτικό κόστος, χάθηκε το φιλότιμο…

Όλοι ζητάνε δουλειές και παραπάνω λεφτά. Όχι μόνον οι συνδικαλιστές. Τα λεφτά του ελληνικού λαού που βγαίνουν με κόπο και πετιούνται αποδεδειγμένα σε τρύπιο κουβά δεν είναι οι όποιες αυξήσεις ή αναπροσαρμογές τελικά επιτυγχάνονται, αλλά οι βουλευτικές / κυβερνητικές αποζημιώσεις, οι μισθοί και συντάξεις των δικαστών, των διορισμένων συμβούλων και διεκπεραιωτών, των παρατρεχάμενων κι όλων των –ων που τρέφονται από το… «τέρας».

Ok. Απολαμβάνουν προνομίων και πρέπει να απολαμβάνουν προνομίων. Ποια είναι η ανταποδοτικότητα που προσφέρουν; Ποια είναι η ανταπόκριση των επιλογών και των αποφάσεών τους μέσα στην κοινωνία των πολιτών για την κοινωνία των πολιτών; Εκεί πρέπει να γίνουν οι μεγάλες τομές!!!

Επιπλέον, έχουμε ασφάλεια; Απολαμβάνουμε όλοι ισότητα και ισονομία; Πώς; Πότε; Με το ακαταδίωκτο και τις παραγραφές; Εδώ απαξιώνονται θεσμοί καθημερινά· τα παιδιά φεύγουν στο εξωτερικό - και δεν επιστρέφουν - διότι δεν έχει νόημα. Να μην μιλήσουμε καν για την παιδεία και το ελληνικό σχολείο!

Ηλικιωμένοι εκβιάζονται με ακόμη μεγαλύτερη ένδεια (οι περισσότεροι δεν ζουν στα πλούτη και τις ανέσεις) με πρόφαση μια επιδημία που ακόμη και ο πιο ανόητος καταλαβαίνει πως είναι ακριβώς αυτό: πρόφαση… Αλήθεια, ποιά η διαφορά του έλληνα πρωθυπουργού από έναν κοινό εκβιαστή; Είναι μήπως οι ξένες γλώσσες και το Harvard ή η δύναμη της… «πειθούς»;

Ατυχείς συμπολίτες μας, τώρα, αυτή τη στιγμή, αναγκάζονται να μετρούν τις ώρες τους και τις μέρες τους στο ψύχος και το υπομένουν με υπομονή κι αξιοπρέπεια. Ωστόσο, καλπάζει η ανάπτυξη μαθαίνω. Όπου να ‘ναι έρχεται και η ευημερία που υπόσχεται κι ο τούρκος πρόεδρος.

Πληρώνεται αδρά η προπαγάνδα αντί να ενισχυθεί το σύστημα υγείας… πώς το είχε πει τόσο χαριτωμένα ο κ. Σκέρτσος; Α, ναι!  «Πολυτέλεια»! Πολυτέλεια η ενίσχυση του συστήματος υγείας…

Η χώρα μας βρίσκεται στις πρώτες θέσεις παγκοσμίως σε άστεγους και μιλάμε για πολιτισμό; Μιλάμε για μεταρρυθμίσεις, ανάπτυξη και πρόοδο; Και αυτά είναι μόνον ψήγματα. Αν θέλετε, να το αναπτύξουμε ακόμη περισσότερο δημόσια. Ένα προς ένα όλα τα θέματα.

Βέβαια, κάθε τι έχει δύο όψεις και μπορούμε να δούμε τα πράγματα και από άλλη σκοπιά. Όμως, ένας και μόνον από εμάς να υποφέρει εξαιτίας των όποιων κυβερνητικών επιλογών και αποφάσεων, συνιστά συνολική μας αποτυχία!

Δεν μας λείπουν προσωπικότητες αγαπητέ κ. Παπαχελά. Άλλωστε οι προσωπικότητες - αν όχι από φυσικού τους -  μπορούν και χτίζονται και τα εργαλεία του marketing κάνουν καλή δουλειά. Άνθρωποι με συνείδηση μας λείπουν. Άνθρωποι με όραμα και άνθρωποι που να μπορούν να εμπνεύσουν το όραμά τους. Να το κάνουν κοινό κτήμα. Να μιλούν με ειλικρίνεια για να μπορούν και να πείθουν…

Το αποτέλεσμα που βλέπουμε γύρω μας, πράγματι μόνον αισιοδοξία δεν μπορεί να μας γεμίζει. Αναλογιστείτε για λίγο την ευθύνη που φέρετε εσείς ο ίδιος κι εγώ και όλοι μας, όσο στηρίζουμε ή ανεχόμαστε αυτή τη κατάσταση και αρκούμαστε σε διαπιστώσεις…

Οι «ηγέτες» δεν υπολογίζουν το «πολιτικό κόστος»; … «Ηγέτη» εννοείτε τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην προκειμένη περίπτωση; Μάλλον θα ήταν φρόνιμο να ξανασκεφτείτε τι γράψατε και να επαναδιατυπώσετε.

 

Ποιός ο νέος πολιτικός ορίζοντας για τις δημοκρατικές δυνάμεις της χώρας;

(Ή αλλιώς, ποιός ανησυχεί περισσότερο;)

 

Αναμφισβήτητα, το αριθμητικό μέγεθος των πολιτών που έσπευσε να ψηφίσει στον πρώτο γύρο των εσωκομματικών εκλογών του Κινήματος Αλλαγής είναι εντυπωσιακό, αν αναλογιστεί κανείς ότι ομιλούμε για το τρίτο σε δύναμη κόμμα μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο. Εντυπωσιακό μεν, αναμενόμενο δε, εξαιτίας της δυναμικής που παρουσιάζει το Κίνημα τους τελευταίους μήνες.

Η ανοδική πορεία που έδειχναν όλες οι μετρήσεις έως τώρα, αποτυπώθηκε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο κατά την χθεσινή εκλογική διαδικασία. Και το πιο αξιοσημείωτο; Ομιλούμε για ένα κόμμα χωρίς αρχηγό! Μένει επομένως να δούμε αν αυτή η δυναμική θα έχει συνέχεια, υπό ποιες προϋποθέσεις και υπό ποια ηγεσία…

Ένα είναι σίγουρο: Το πλήθος των μελών και των φίλων του ΚΙΝ.ΑΛ./ΠΑ.ΣΟ.Κ. που συμμετείχαν καθώς και το ποσοστό των ψήφων που πήρε ο Νίκος Ανδρουλάκης φάνηκε ικανό για να χάσουν κάποιοι τον ύπνο τους· και κατά την άποψή μου, αυτός δεν ήταν ούτε ο κ. Τσίπρας, ούτε τα στελέχη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., όπως διαβάζω στις διάφορες αναλύσεις των εφημερίδων και των ενημερωτικών ιστοσελίδων διότι, έχουν βολευτεί μια χαρά με τον αντιπολιτευτικό τους ρόλο.

Αυτή η πρώτη εκλογική νίκη του Νίκου Ανδρουλάκη και με το ποσοστό των ψήφων που απέσπασε, χαλάει την σούπα του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Νέας Δημοκρατίας. Το κυβερνών κόμμα κι ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης, θα ήθελαν να δουν νικητή του πρώτου γύρου είτε τον Ανδρέα Λοβέρδο, είτε τον Γιώργο Παπανδρέου. Η ηγεσία της ΝΔ επένδυσε πολιτικά στις δύο αυτές υποψηφιότητες. Φαίνεται όμως, η επένδυση της δεν απέδωσε το επιθυμητό.

Το κόμμα που ίδρυσε ο Κ. Καραμανλής και κατέληξε στο μητσοτακέικο ελλείψει αξιακού περιεχομένου και διεισδυτικού-πειστικού πολιτικού λόγου - εδώ και μία δεκαετία τουλάχιστον, έχει επεξεργαστεί κι έχει αναπτύξει μία αλαζονική καθεστωτική αντίληψη, η οποία βρήκε ανταπόκριση στη Χαριλάου Τρικούπη - ήδη πριν την εκλογική κατάρρευση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. - γεγονός που μετέβαλε τον χαρακτήρα του Κινήματος και το οδήγησε προς μια πιο συντηρητική κατεύθυνση, να δικαιολογεί και να συναινεί στην αναγκαιότητα μιας ανεξέλεγκτης κι αυταρχικής διακυβέρνησης για το «καλό του τόπου». Αντίπαλον δέος; ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας και οι «δυνάμεις» του «παλιού» «κακού» ΠΑ.ΣΟ.Κ που έψαξαν να βρουν ανάσα ζωής στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Επιπλέον, η σταδιακή ενοχοποίηση των ίδιων των πολιτών και κάθε διαφορετικής κι αντίθετης αντίληψης κι άποψης που δεν έχει υποδειχθεί και δεν υποδεικνύεται από τα δεξιά, αλλά και που δεν εναρμονίζεται με την «κυβερνώσα αριστερά» του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. εγκλώβισε ένα μεγάλο κομμάτι των κεντρώων και δημοκρατικών πολιτών σε παλινδρομήσεις χωρίς σκοπό ανάμεσα στη… Σκύλλα και τη Χάρυβδη.

Η συμπύκνωση στα αριστερά και τα δεξιά, άφησε ουσιαστικά ένα μεγάλο κενό στο κέντρο. Ωστόσο, ο κίνδυνος δεν βρίσκεται στα αριστερά. Κρύβεται στα δεξιά. Διότι για να παραμείνει ισχυρή η διακυβέρνηση Μητσοτάκη, απαξιώνει κάθε θεσμό και κάθε έννοια δημοκρατικής συμμετοχής (ζωής) κι έκφρασης των πολιτών.

Η εκλογική επίδοση του Νίκου Ανδρουλάκη, δεν αποτελεί εκδήλωση μόνον της βούλησης των ψηφοφόρων του Κινήματος Αλλαγής για ανανέωση κι ανακαθορισμό. Σηματοδοτεί συγχρόνως την προσδοκώμενη αλλαγή στο τοξικό και νοσηρό πολιτικό σκηνικό της χώρας μας.

 

Το σοκ στη ΝΔ χθες βράδυ πρέπει να ήταν πραγματικά πολύ δυνατό. Διαφορετικά, δεν θα σφύριζαν αδιάφορα σήμερα το πρωί τα στελέχη της, σχολιάζοντας πως η ανάδειξη ηγεσίας στο Κίνημα Αλλαγής δεν τους αφορά ή ότι το διακύβευμα είναι η κυριαρχία στον χώρο της κεντροαριστεράς.    

 

Στον χρόνο που απομένει μέχρι την διεξαγωγή του β’ γύρου, χωρίς να είμαι προφήτης, τα συστημικά μέσα ενημέρωσης θα επιδοθούν σε έναν αδυσώπητο αγώνα υποστήριξης της υποψηφιότητας Παπανδρέου μην και καταφέρουν να διατηρήσουν την έως τώρα «συνεννόηση» που θα επιτρέψει στον Κυριάκο Μητσοτάκη να κερδίσει και τις επόμενες εκλογές όποτε κι αν γίνουν.

Όμως, ανεξάρτητα από το αν είναι ή δεν είναι ο επόμενος πρόεδρος του ΚΙΝ.ΑΛ. ο Νίκος Ανδρουλάκης, η απουσία αξιών και αρχών από το κόμμα της ΝΔ, συνιστά μείζονα απειλή για το πολιτικό μας σύστημα και η δυσαρέσκεια των πολιτών για κάθε αντιδημοκρατική απόφαση και πρακτική της κυβέρνησης οφείλει να βρει τρόπο έκφρασης και μάλιστα γρήγορα.