«ΣΟΚ & ΔΕΟΣ» στο Ανατολικό Τιμόρ

Κανείς δεν μπορεί να πει ότι το πέρασμα από την Τυραννία (όποιο πρόσωπο κι αν αυτή έχει) στη Δημοκρατία, είναι εύκολο πράγμα. Στην περίπτωση του Ανατολικού Τιμόρ, το τίμημα σε αίμα γι’ αυτή τη μετάβαση, είναι υψηλό!

Θα ήταν λάθος προσέγγιση, να πούμε ότι όλα ξεκίνησαν από «εκείνο» ή το «άλλο» γεγονός. Το πρόβλημα, σε αυτή τη γωνιά του κόσμου, στο σταυροδρόμι εκείνο… όπου συναντιούνται ξανά δύο διαφορετικοί κόσμοι, Ανατολή και Δύση, τα φώτα της δημοσιότητας δεν εστίασαν τον ενδιαφέρον τους τόσο όσο θα έπρεπε, με αποτέλεσμα η διεθνής κοινότητα να παρακολουθεί τα πρόσφατα γεγονότα, με μάλλον αδιάφορη ματιά…

Όμως, το Ανατολικό Τιμόρ και ο λαός του, θα συνεχίσουν να μας απασχολούν και στο μέλλον και ενδεχομένως, θα γίνουμε μάρτυρες και άλλων πραξικοπηματικών ενεργειών γιατί, όσο μακρυά κι αν είναι, όσο κι αν η ματιά μας στον κόσμο περιορίζεται στα «μοδάτα» θέματα της επικαιρότητας, πάντα θα υπάρχουν γεγονότα που θα μας θυμίζουν ότι ο κόσμος που ζούμε, δεν είναι «αγγελικά πλασμένος» και δυστυχώς θα πρέπει κάθε λίγο και λιγάκι άνθρωποι να πεθαίνουν, άνθρωποι να στερούνται των πλέον βασικών δικαιωμάτων, άνθρωποι να χάνουν κάθε ελπίδαγια το μέλλον και την προοπτική μιας καλλίτερης ζωής για τα παιδιά τους!

Αλήθεια, ποιος μπορεί να απαριθμήσει τα δεινά που άφησε πίσω της η 25χρονη Ινδονησιακή κατοχή; Παρά το γεγονός ότι έγιναν φιλότιμες προσπάθειες και από διεθνείς Οργανισμούς και από πρόσωπα, τα τελευταία 6 χρόνια ούτως, ώστε το Ανατολικό Τιμόρ να ανασυρθεί από τα συντρίμμια που άφησε το Ινδονησιακό πέρασμα, δυστυχώς, τα τραύματα παραμένουν έκθετα στα «μικρόβια» και οι πληγές ακόμη να επουλωθούν!

Αναφέροντας ορισμένα ιστορικά στοιχεία, τα οποία θα μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε ακόμη περισσότερο την εσωτερική κατάσταση της χώρας, θα πρέπει συνοπτικά να υπογραμμίσουμε τα εξής:

Κατά την διάρκεια της Ινδονησιακής κυριαρχίας, περίπου το 1/3 του συνολικού πληθυσμού του Τιμόρ, αποδεκατίστηκε από της δυνάμεις κατοχής. Αιτίες-τρόποι; Βομβαρδισμοί, πείνα, οι «εθνικές εκκαθαρίσεις» υπό μορφή εκτελέσεων… αν εξαιρέσουμε βέβαια τους βιασμούς, τα βασανιστήρια και άλλα προσφιλή μέτρα καταστολής… συζητώντας αυτό το θέμα με κάποιους φίλους μου, θυμηθήκαμε τις σκηνές εκείνες που όλοι είχαμε παρακολουθήσει έντρομοι, όταν τα Ινδονησιακά ελικόπτερα σηκώνονταν στον αέρα και πετούσαν στο κενό δήθεν «αντιφρονούντες» του καθεστώτος!

Σύμφωνα με τον IRCT και σε έρευνα που διεξήχθη το 2000, δηλαδή περίπου την εποχή που ο λαός της χώρας επέλεγε την ανεξαρτησία, το 75% του πληθυσμού, παρουσίαζε συμπτώματα ψυχικών διαταραχών, άγχους και σε πολλές περιπτώσεις φόβου.

Φαίνεται, ότι οι κάτοικοι του Ανατολικού Τιμόρ, που βίωσαν την περίοδο της Ινδονησιακής κατοχής, αλλά και το μεταβατικό στάδιο των τελευταίων 6 ετών προς την εγκαθίδρυση και διατήρηση της Δημοκρατίας και την επιβολή της όποιας εφικτής ομαλότητας τόσο μεταξύ των πολιτών όσο και μεταξύ πολιτών και διακυβέρνησης, ζουν την καθημερινότητάς τους μέσα σε κλίμα καχυποψίας.

Αν μέχρι και το 2002, οπότε η χώρα απελευθερώθηκε, ο εχθρός ήταν οι Ινδονήσιοι, από τότε μέχρι σήμερα, ο εχθρός του Ανατολικού Τιμόρ, είναι το ίδιο το Τιμόρ!

Όταν τον Μάιο του 2006 έγινε προσπάθεια από παροπλισμένες μονάδες του στρατού και από άλλες παραστρατιωτικές οργανώσεις ν’ αναλάβουν την εξουσία, λόγω αδυναμίας της τότε Κυβέρνησης να επιβληθεί πολιτικά, οι ευθύνες έπεσαν πάνω στον τότε Πρωθυπουργό Mari Bim Amunde Alkatiri, ο οποίος μόλις τον Απρίλιο του ίδιου χρόνου με απόφασή του, είχε θέσει εκτός στρατεύματος περίπου τις μισές ένοπλες δυνάμεις! Πρόεδρος την εποχή εκείνη, ήταν ο Xanana Gusmao (ο σημερινός Πρωθυπουργός της χώρας). Ακολούθησε παραίτηση του πρώτου και ανάληψη της Πρωθυπουργίας από τον Jose Ramos Horta, βραβευμένο Νομπελίστα και παρ’ ολίγον νεκρό, σημερινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Στις Προεδρικές εκλογές του Απριλίου του 2007, Πρόεδρος αναδείχθηκε ο πρώην Πρωθυπουργός Jose Ramos Horta. Στις Βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου του ίδιου χρόνου, παρά το γεγονός ότι το κόμμα του Mari Bim Amunde Alkatiri, FRETILIN, κέρδισε στις εκλογές, δεν μπόρεσε να επιτύχει την απαιτούμενη Κοινοβουλευτική πλειοψηφία και να σχηματίσει Κυβέρνηση. Στον αντίποδα, τα κόμματα της Αντιπολίτευσης και με κεντρικό χαρακτήρα τον πρώην Πρόεδρο της χώρας Xanana Gusmao, συμφώνησαν και επέτυχαν στον σχηματισμό Κυβέρνησης. Όπως ήταν αναμενόμενο, το κόμμα του Alkatiri, FRETILIN, (όπως είχε δηλώσει και ο ίδιος), «δεν θα στήριζε με κανένα τρόπο μία «παράνομη» και «αντισυνταγματική» Κυβέρνηση».

Από τότε μέχρι σήμερα, ο Alkatiri προσωπικά και το κόμμα του, έχουν κατηγορηθεί για πλήθος σποραδικών ταραχών με τραυματίες και νεκρούς όχι μόνο στην Πρωτεύουσα, αλλά και σε ολόκληρη τη χώρα. Οπωσδήποτε, ευθύνες αναλογούν σε όλες τις πλευρές, καθώς ο έλεγχος του στρατού και της αστυνομίας και διαφόρων άλλων παραστρατιωτικών ή παρακρατικών οργανώσεων, από την πολιτική ηγεσία, έχει χωρίσει τους πολίτες σε εχθρικά στρατόπεδα και με το παράδοξο: δίχως προσδιορισμένο εχθρό-απειλή!

Ουσιαστικά, αυτό που αποδεικνύεται είναι, ότι το μοίρασμα της εξουσίας πότε στον ένα και πότε στον άλλον και η κατάχρησή της από τους ίδιους, παρά τις όποιες επωφελείς κοινωνικές και πολιτικές τους επιδιώξεις (γιατί υπάρχουν και αυτές), δεν μπορούν ν’ αποβάλλουν το «σύνδρομο της εξουσιολαγνείας»! Και αν αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής του Ανατολικού Τιμόρ, οι θεατές και οι κομπάρσοι είναι ο ίδιος ο λαός της χώρας, οποίος δεν είναι ακόμη σε θέση να ενεργοποιήσει εκείνα τα αναγκαία αντισώματα που θα προλάβουν την σήψη του συστήματος διακυβέρνησης.

Σε μια τέτοια προβληματική κατάσταση, δεν έχει σημασία ποιος φταίει περισσότερο ή λιγότερο. Και τα τρία πρόσωπα διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στην σύγχρονη Ιστορία του Ανατολικού Τιμόρ, με αποκορύφωμα την ανεξαρτησία από την τυραννική ηγεμονία της Ινδονησίας! Όμως, καλό θα ήταν να ρίξουν και μια ματιά τους πολίτες και να μάθουν από την κάθε μικρή-πικρή ανθρώπινη ιστορία του λαού τους, ποια είναι τα όνειρα και ποιες οι επιδιώξεις… ίσως τότε, να έχουν να προσφέρουν πολύ περισσότερα…

Χρήσιμο υλικό: Le monde Diplomatique

«Μακεδονικό»: Η ώρα της αλήθειας για τους γείτονές μας, φτάνει!

Ας έχουμε υπόψη μας ότι η «αλήθεια» του ενός, είναι διαφορετική από την «αλήθεια» του άλλου. Η διαφορά έγκειται στον τρόπο με τον οποίο βλέπει κανείς τα πράγματα καθώς και στο πως επιδιώκει τη σύνθεση των απόψεων άρα, και την παρουσίαση των γεγονότων. Η αντικειμενική παρουσίαση αποτελεί διαρκές ζητούμενο για την κάθε δημοκρατική κοινωνία.

Ένα από τα θέματα που θα μας απασχολήσουν έντονα τους επόμενους μήνες είναι το ζήτημα της ονομασίας του κρατιδίου των Σκοπίων, παράλληλα με την ενδεχόμενη ένταξή τους στους κόλπους του ΝΑΤΟ & της Ε.Ε.

Η προσέγγιση που θα επιχειρήσω, προσπαθεί να δείξει στους γείτονές μας ότι δεν θα πρέπει να διατηρούν καμία αυταπάτη σε ό,τι αφορά στην διατήρηση του «Συνταγματικού τους ονόματος», τόσο σε διμερές, όσο και σε διεθνές επίπεδο.

Έως τώρα, στο ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων, οι ευθύνες και οι ανεπιτυχείς χειρισμοί στην άσκηση εξωτερικής πολιτικής, βαραίνουν όλες τις Ελληνικές Κυβερνήσεις, από το 1991 έως και σήμερα. Ευθύνες έχει και ο κ. Μητσοτάκης (και ας καταπιεί επιτέλους αυτή την καραμέλα για Αντώνη Σαμαρά και Πολιτική Άνοιξη), ευθύνες έχει και η Κυβέρνηση του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου και οι Κυβερνήσεις Σημίτη και Καραμανλή και ας φωνάζει και ας απειλεί ο τελευταίος. Τις γνωρίζουμε τις απειλές του: «όλα στο φως»… και μετά … στο αρχείο…

Οπουδήποτε στον κόσμο, κάθε κράτος που επιθυμεί να το διακρίνει σοβαρότητα και ωριμότητα σε κάθε πολιτική του επιλογή και επιδίωξη, λειτουργεί με τους όρους που το παγκόσμιο πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό γίγνεσθαι επιβάλλει. Λειτουργεί συντεταγμένα και ευέλικτα ως (ας μου επιτραπεί ο όρος) «εμπορική επιχείρηση», με σκοπό, την συνεχή αύξηση των «κερδών».

Αυτό, πρακτικά σημαίνει δύο πράγματα:
α) Ο σχεδιασμός και η εφαρμογή των πολιτικών κατευθύνσεων δεν μεταβάλλεται παρά την όποια ανασύνθεση του Δ.Σ., αλλά, μόνον όταν αυτό βολεύει τις επιδιώξεις της επιχείρησης, πότε βραχυπρόθεσμες, πότε μακροπρόθεσμες.
β) Η γραμμή παραγωγής, παράγει το ίδιο ποιοτικά και ποσοτικά ούτως, ώστε να διατηρεί η επιχείρηση – τουλάχιστον – την ίδια θέση μέσα στο «εμπορικό παιχνίδι».

Να σημειώσω στο σημείο αυτό – και οι αποδέκτες είναι συγκεκριμένοι και όχι διάφοροι και απροσδιόριστοι, ότι εθνικό μας προϊόν δεν είναι, δεν θα έπρεπε να είναι, μόνον το greek mpouzouki, το frappe, «λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου».

Στην προκειμένη περίπτωση, καθώς μιλούμε για εξωτερική πολιτική, στην Ελλάδα είχαμε – σχεδόν πάντα – την ατυχία, οι «συνέταιροι» να μην συμφωνούν μεταξύ τους, ούτε καν στα πιο απλά και ασήμαντα, και ο καθένας να κάνει του κεφαλιού του.

Στο θέμα των Σκοπίων; Τι πράξαμε έως τώρα; - εκτός από φωνές και απειλές, για εσωτερική κατανάλωση; Τι ωφεληθήκαμε πραγματικά έως τώρα; Μπήκαμε σε διαδικασία διαπραγμάτευσης; Για ποιο λόγο; Να διαπραγματευτούμε τί; Τί περιμέναμε από αυτή μας την πρακτική;

Θέλω να διατυπώσω ένα ερώτημα, στο οποίο σήμερα ή αύριο, θα κληθούμε ν’ απαντήσουμε: Ποιος μπορεί να πείσει ένα δεκάχρονο ή δεκαπεντάχρονο παιδί στα Σκόπια, ότι δεν είναι «Μακεδόνας»;

Η Ελλάδα, εδώ και πολλά χρόνια, έχει αποφασίσει να ακολουθεί μια συγκεκριμένη γραμμή πλεύσης. Για κάποιους, αυτή είναι η πιο ενδεδειγμένη τακτική, για κάποιους άλλους όχι.

Υπό αυτές τις συνθήκες, φτάσαμε σήμερα, να υπερασπιζόμαστε τα εθνικά μας συμφέροντα «άκομψα» μεν, σχεδόν αποτελεσματικά δε, εφόσον δεν υπάρχει πλέον κανένα περιθώριο πλέον συμβιβασμού ή διαπραγμάτευσης.

Και τι δεν έχουν ακούσει τα αυτιά μας έως σήμερα! Διπλή ονομασία, σύνθετη ονομασία, ονομασία δύο ταχυτήτων, ονομασία για όλες τις χρήσεις… (κανένα σχόλιο). Το σίγουρο είναι, ότι κανείς δεν θα βγει ηττημένος ή κερδισμένος από αυτή την ιστορία. Αντίθετα, αυτό που θα μείνει ως αίσθηση και σε εμάς και στη διεθνή κοινότητα είναι ότι, καθώς μεγαλώνουμε, αντί να ωριμάζουμε, συνεχίζουμε να παίζουμε με «μολυβένια στρατιωτάκια».

Από την πλευρά τους, οι Σκοπιανοί, έχουν δίκιο που τηρούν αδιάλλακτη στάση – αυτό τους βολεύει και όχι μόνο! Γι’ αυτούς, ο σφετερισμός ονομάτων (αν εξαιρέσουμε ασφαλώς τον γεωγραφικό προσδιορισμό, που και αυτός από μόνος του δεν δικαιολογεί την βάπτιση ενός κράτους), η καπηλεία συμβόλων, ιστορίας, προσώπων και ό,τι άλλο, είναι θέμα κρατικής συνοχής. Είναι θέμα επιβίωσης! Είναι θέμα ύπαρξης! Είναι θέμα απόκτησης «εθνικής» ταυτότητας που ούτως ή άλλως δεν έχουν! Αν είχαν, δεν θα ήταν αναγκασμένοι να κλέβουν λίγο από εδώ και λίγο από εκεί από τους γείτονές τους.

Από την άλλη πλευρά, οι αιτιάσεις της Αθήνας, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν παράλογες, λαμβάνοντας υπόψη μας και όλο το ιστορικό των τελευταίων είκοσι περίπου ετών, … εκτός βέβαια της Ιστορίας, της παράδοσης και όλων των άλλων παραμέτρων-δεδομένων, που καθόλου ευκαταφρόνητα δεν μπορούν να θεωρούνται!

Αγκάθι στη διαδικασία διευθέτησης του όλου θέματος – κατά την ταπεινή μου γνώμη, αποτελεί η έως τώρα στάση των Ηνωμένων Πολιτειών και όχι οι «διεκδικήσεις» των Σκοπιανών αυτές κάθε αυτές!

Οι Η.Π.Α., προσπαθώντας να «πατήσουν πόδι» με κάθε τρόπο στον Ευρωπαϊκό χώρο, δεν είναι διατεθειμένοι να αφήσουν καμία ευκαιρία να πάει χαμένη. Αδιάφορο, φαίνεται, το γεγονός ότι δεν κατανοούν ούτε την Ιστορικότητα, ούτε την «θρησκευτικότητα» του χώρου μας. Φτάνει κανείς να ανατρέξει στις πρόσφατες δηλώσεις περί Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Matthew Nimitz ή στις δηλώσεις περί «Μακεδονίας» της H. Clinton, για να καταλάβει, ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα επιδιώξουν με κάθε τρόπο την διατήρηση του κλίματος έντασης στην περιοχή προς, όφελός τους.

Εξάλλου, το Σκοπιανό αποτελεί ένα επιπρόσθετο βοηθητικό στοιχείο στην απρόσκοπτη ανάπτυξη της πολιτική τους «ηγεμονίας», ιδιαίτερα για την περίπτωση του Κοσόβου. Παράλληλα, ας μην μας διαφεύγει το γεγονός ότι όλοι οι νέοι ενεργειακοί δρόμοι από την Κεντρική Ασία, με κατάληξη τη Δυτική Ευρώπη, θα περάσουν είτε από εμάς (έδαφος της Ευρωπαϊκής Ένωσης δηλαδή) ή πέρα από τα βόρεια σύνορά μας. Και από αυτή την άποψη, το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών, έχει δίκιο να υποστηρίζει ότι το θέμα επίλυσης της ονομασίας και όλων των παρελκόμενων αυτού, είναι διεθνές και όχι διμερές ζήτημα. Ευτυχώς, υπάρχουν και άλλες φωνές, και άλλες απόψεις, οι οποίες ενισχύουν την ελληνική προσπάθεια!

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, γνωρίζουν πολύ καλά ότι και η Ε.Ε. και μεγάλο κομμάτι της διεθνούς κοινότητας θα ταχθεί υπέρ των Ελληνικών θέσεων. Γνωρίζουν ότι η Εθνική μας Αντιπροσωπεία, δεν θα προχωρήσει σε κανενός είδους υποχώρηση ή συμβιβασμό, γι’ αυτό θα πρέπει να αναμένουμε μεταβολή στην αρχική τους τοποθέτηση επί του θέματος, προς μία κατεύθυνση που δεν θα θίγει κανένα από τα δύο μέρη.

Φαινομενικά, το ζήτημα μοιάζει να είναι διμερές, αν δεχθούμε ότι ο σφετερισμός ονομάτων και η παραχάραξη της Ιστορίας, προσβάλει το κοινό αίσθημα του λαού που πλήττεται άμεσα από αυτή την πρακτική, και τη στιγμή μάλιστα που σε κάθε ευκαιρία, η Σκοπιανή ηγεσία το πράττει απροκάλυπτα!

Όταν όμως, προσβάλλεται η αντικειμενικότητα της παγκόσμιας ή έστω της Ευρωπαϊκής Ιστορίας, όταν κινδυνεύει η σταθερότητα σε μια ευρύτερη και πολύπαθη γεωγραφική γωνιά του κόσμου, όταν εμπλέκονται άλλοι κι άλλοι, όταν το κράτος που προβάλλει αξιώσεις, οικονομικά και γεωστρατηγικά δεν είναι κυρίαρχο, τότε αυτό το πρόβλημα, που προσπαθεί να βρει λύση, μπορεί να χαρακτηρίζεται διμερές;

Άρα και σε αυτό το επίπεδο, οι αξιώσεις των Σκοπιανών στερούνται σοβαρότητας και επιχειρημάτων.

Από ‘κεί και έπειτα, πολιτικά, εμείς (και κανένας άλλος) είμαστε σε θέση να αναβάλλουμε για λίγο ή πολύ την ένταξη τους σε διεθνείς οργανισμούς, όσο κι αν οι Σκοπιανοί το τρέμουν αυτό το ενδεχόμενο και μας παρακαλούν ή μας προκαλούν για το αντίθετο…

Ας μην τρέφουν κανέναν ευσεβή πόθο. Κανένα περιθώριο διαπραγμάτευσης δεν μπορεί να υπάρξει από την πλευρά μας! Στο κάτω-κάτω, εμείς δεν έχουμε να χάσουμε τίποτε. Οι Σκοπιανοί από την άλλη… πολλά! Στο χέρι τους είναι να επιλέξουν την προοπτική τους και την θέση τους μέσα στη διεθνή κοινότητα και την ευρωπαϊκή οικογένεια.

Χρήσιμο υλικό: Καθημερινή, Απόδημος

Παιδεία ενάντια στη Διαφθορά

Αν μη τι άλλο, οι απαιτήσεις της καθημερινότητας αυξάνουν για όλους μας δραματικά. Αυτό, κάποιους τους βολεύει… Για κάποιους άλλους, είναι δυσβάσταχτο. Για τους φορείς της διαφθοράς, όπου και αν βρίσκονται, με ό,τι και αν καταπιάνονται, αποτελεί το καλλίτερη ευκαιρία, το αναγκαίο προπέτασμα καπνού για να ξεδιπλώσουν τις επιδιώξεις τους και να τις φέρουν εις πέρας. Πάντα βέβαια εις βάρος των υπολοίπων.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι, όταν μιλούμε για διαφθορά στην διακυβέρνηση, δηλαδή, στην πολιτική και κοινωνική λειτουργία, τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα για τους πολίτες, όποια ηλικία κι αν έχουν ή σε όποια κοινωνική διαστρωμάτωση κι αν τοποθετούνται. περισσότερα...

update #1, 08/08/08:
Ο αλχημιστής κ. Θάνος Βερέμης ή πώς να κάνετε μία ψευδομεταρρύθμιση στην εκπαίδευση