Το "ευγενές" έθνος των τούρκων

Τι είναι και τι δεν είναι η Τουρκία

Η Τουρκία δεν είναι οι τηλεταινίες της. Δεν είναι τα ποιήματα και τα τραγούδια, ούτε οι μυρωδιές, οι γεύσεις και τα γραφικά σοκάκια της Πόλης ή ανηφοριές της Σμύρνης που προδιαθέτουν για λίγη από την σαγήνη της Ανατολής. Δεν είναι οι μνήμες κι εικόνες που μας μετέφεραν οι παππούδες μας κι οι γιαγιάδες μας. Δεν είναι εκείνο το χτυποκάρδι που αισθάνεται κανείς σαν αντικρίζει για πρώτη φορά την Αγια-Σοφιά, μα ούτε και η θέα των Στενών που με πείσμα θέλησαν να τιθασεύσουν κάποτε οι Μεγαρείς! Δεν είναι οι ουρανοξύστες της ούτε οι ξέφρενοι ρυθμοί της... δεν είναι καν το ψυχογράφημα που προβάλλουν οι Τούρκοι ως απτή απόδειξη του διαρκώς "αδικημένου" και "πονεμένου" χαρακτήρα τους. Η Τουρκία είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι όλα όσα έχει κάνει, όσα ελπίζει πως θα κάνει κι όσα σκοπεύει να κάνει. Ό,τι επιδιώκει κι ό,τι φαντασιώνεται! 

Πολλοί είναι εκείνοι στη Δύση, κυρίως όσοι σχεδιάζουν ή εφαρμόζουν πολιτικές ή διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, που νομίζουν πως γνωρίζουν την Τουρκία και τους τούρκους. Στην πραγματικότητα όμως, κανείς δεν γνωρίζει τι είναι ή τι δεν είναι οι τούρκοι αν δεν έχει ζήσει μαζί τους! Αν δεν έχει ζήσεις στην Τουρκία, αν δεν έχεις έρθει σε επαφή με τον τρόπο που σκέπτονται κι αισθάνονται, αν δεν έχεις γίνει δέκτης των συμπεριφορών τους μέσα στην δική τους καθημερινότητα, τότε, κάθε εκτίμηση ή κάθε άποψη μόνον επιφανειακή κι επιπόλαια μπορεί να είναι.

Από την άλλη πλευρά, κυρίως τούρκοι διανοούμενοι - κι αυτό έχει την αξία του, έχουν προειδοποιήσει εγκαίρως κι επανειλημμένως τον πολιτισμένο κόσμο για την επικινδυνότητα της φύσης του τουρκικού λαού, κι έχουν επισημαίνει τα λάθη του δυτικού τρόπου σκέψης στην αντιμετώπιση του "τουρκικού ζητήματος" και κατ' επέκταση του τρόπου με τον οποίο η τουρκική κοινωνία τοποθετεί τον εαυτό της μέσα στο παγκόσμιο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι.

Η Δύση φαίνεται πως δεν μπόρεσε να κατανοήσει ποτέ (λαμβάνοντας υπόψη ιστορικά δεδομένα) την δομή και τη λειτουργία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με αποτέλεσμα να νομίζει ότι η Τουρκική Δημοκρατία δεν αποτελεί συνέχειά της και πως ο κεμαλισμός επέτυχε τελικά στους στόχους του, μέχρι του σημείου που εξυπηρετούσε την ισορροπία των δυνάμεων στην περιοχή μας και τα συμφέροντα κυρίως των βορειοευρωπαίων που χρησιμοποιούσαν την Τουρκία ως μηχανή παραγωγής πλούτου.

Η δυτική οπτική για την Τουρκία δεν μπορεί παρά να είναι εσφαλμένη γιατί, ναι μεν οι ίδιοι οι τούρκοι διατείνονται πως από την εποχή της Μεταρρύθμισης (σημ.: Οθ. Αυτοκρατορία) ως και σήμερα η πολιτική και κοινωνική ζωή κινείται μεταξύ παράδοσης και εκσυγχρονισμού όμως, τούτο ήταν αποτέλεσμα μόνον της πολιτικής επιδίωξης των νεότουρκων που προωθήθηκε ή παρουσιάστηκε ως κίνημα φιλελεύθερο/ανανεωτικό/μεταρρυθμιστικό/εκσυγχρονιστικό, παρ’ ότι δεν επιθυμούσε την μεταβολή της οθωμανικής παράδοσης στον πυρήνα της διότι κάτι τέτοιο θα αντιστρατευόταν την έννοια του ποθητού καθαρού τουρκισμού, μέσα στον οποίο καμία ελεύθερη σκέψη δεν είχε και δεν έχει θέση.

Η αλήθεια είναι πως οι νεότουρκοι και οι κεμαλιστές στη συνέχεια, ενδύθηκαν τον μανδύα του φιλελευθερισμού όπως ακριβώς σήμερα οι νεο-οθωμανοί τούρκοι ομιλούν περί διεθνούς δικαίου και νομιμότητας.

*

Συνέργεια κεμαλιστών και ισλαμιστών

Η Τουρκική Δημοκρατία δεν υπήρξε ποτέ φιλελεύθερη, μεταρρυθμιστική ή ανανεωτική και πάντοτε φθονούσε κι εχθρευόταν την Ευρώπη. Επιβλήθηκε με τον φόβο και την καταπίεση κι εφάρμοσε αυταρχικές πολιτικές διακυβέρνησης - ακόμη περισσότερο σήμερα με τους ισλαμιστές - εις βάρος, κυρίως, των όποιων εθνοτικών ή θρησκευτικών συνιστωσών της (σημ.: μειονοτήτων).

Η ίδια η τουρκική ιστορία κατά την ανάπτυξή της, έδωσε το περιθώριο και το δικαίωμα στους ισλαμιστές σήμερα να παρουσιάζονται ως θύματα, να καταγγέλλουν τους λαούς της Ευρώπης και όλο τον πολιτισμένο κόσμο για ρατσισμό, ξενοφοβία, ισλαμοφοβία και πράξεις βίας έναντι "ανυπεράσπιστων" κι "αθώων" μουσουλμάνων - οι οποίοι παρ’ όλα αυτά απολαμβάνουν ελευθερίας, δικαιωμάτων και προνομίων. 

Από την άλλη, δεν έχουν τίποτε να πουν για τους εκβιασμούς, τις απειλές και το καθεστώς τρομοκρατίας που βιώνουν καθημερινά οι νομοταγείς μουσουλμάνοι πολίτες ή μουσουλμάνοι μετανάστες στις ευρωπαϊκές χώρες, από ομάδες ελέγχου κι επιβολής του ισλαμικού "νόμου"· από νταβατζήδες δηλαδή - για να μην μασάμε τα λόγια μας.

Στο 2020 έχουμε βρεθεί να ξαναμιλούμε για Αυτοκρατορίες και Χαλιφάτα που έπνιξαν στο αίμα ολόκληρους λαούς και έρχονται οι ισλαμοφασίστες, ως διαχειριστές αυτής της παρακαταθήκης, να μας υπενθυμίσουν πως δεν έχουμε ξεφύγει ακόμη από τα φαντάσματα του παρελθόντος. Απαιτούν με θράσος "δικαιώματα" που οι ίδιοι αρνούνται σε αρμένιους, έλληνες, κούρδους, χριστιανούς, εβραίους και μουσουλμάνους άλλων δογμάτων και ρευμάτων. Καταστρέφουν μνημεία, κακοποιούν σύμβολα και βεβηλώνουν την πολιτιστική κληρονομιά των γηγενών πληθυσμών της Ανατολίας ενώ, σπεύδουν να μας προειδοποιήσουν για αντίποινα στην περίπτωση της όποιας αντίδρασης!

Δεν χάνουν ευκαιρία να κατηγορούν τον οποιονδήποτε στέκεται απέναντί τους κριτικά, καθιστώντας την Ε.Ε. - και τη Δύση γενικότερα - υπόλογη της δικής τους ρητορικής και συμπεριφοράς και δεν διστάζουν να βιαιοπραγούν στην προσπάθεια φίμωσης κάθε ελεύθερης φωνής όπου κι αν αυτή βρίσκεται! Οι δολοφονικές επιθέσεις πλέον είναι τόσες πολλές που δεν μπορούμε να ομιλούμε για μεμονωμένα περιστατικά. Δεν είναι λίγοι εκείνοι οι οποίοι έχουν συλληφθεί κι έχουν ομολογήσει την διατεταγμένη τους υπηρεσία... όπως μόλις πριν λίγες ημέρες στην Αυστρία. Οι τούρκοι ισλαμιστές αποτελούν την πλέον ρατσιστική, αντιχριστιανική, αντισημιτική, φασιστική και γενοκτονική φάρα, και υποστηρίζονται για λόγους "εθνικής αξιοπρέπειας" και από τους κεμαλιστές και τους δήθεν δημοκράτες.

Καταπατούν κάθε έννοια δικαίου, διαστρεβλώνουν κάθε γεγονός και κάθε αλήθεια, και δηλητηριάζουν τις σχέσεις που οφείλουν να έχουν οι χώρες κι οι λαοί για να ευημερούν και να προοδεύουν, εξυπηρετώντας έτσι την πολιτική τους επιδίωξη που αφορά στην μαξιμαλιστική τους αντίληψη περί ζωτικού χώρου. Κανένα όριο και κανένας φραγμός δεν αρκεί για να περιορίσει τον βουλιμικό τους επεκτατισμό.

*

Εθνική ταυτότητα, τουρκισμός και το ιδεολογικό μοντέλο του νεο-οθωμανισμού

Κι αυτή, είναι μόνον μία πτυχή του όλου προβλήματος. Οι άνθρωποι αυτοί δεν γνωρίζουν ποιοι είναι! Αιώνες τώρα, ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν την ταυτότητά τους κι αμφιταλαντεύονται μεταξύ ανατολής και δύσης. Η ιστορία τους, τούς έχει προκαλέσει τόση μεγάλη σύγχυση που, τους είναι αδύνατον να κατανοήσουν και να αποδεχθούν ότι ο κόσμος μας είναι δομημένος με αξίες κι αρχές στις οποίες, νταβατζιλίκι κι απειλές δεν χωρούν! Ωραίο το παζάρι αλλά μέχρι του σημείου που πωλητής κι αγοραστής αισθάνονται ικανοποιημένοι. Πιο πέρα... το πράγμα ξεφεύγει!

Με τις συνεχιζόμενες αποτυχίες της Τουρκίας στη Συρία, το Ιράκ, τη Λιβύη και την Ανατολική Μεσόγειο, η ηγεσία της χώρας αλλά κι ο έντυπος κι ο ηλεκτρονικός τύπος, έχουν επιδοθεί σε μαραθώνιο διαμόρφωσης και χειραγώγησης της τουρκικής σκέψης και συναισθήματος με το επιχείρημα πως όλος ο υπόλοιπος κόσμος θέλει το κακό των τούρκων και της Τουρκίας, καθιστώντας όχι τον όποιο διάλογο αδύνατο αλλά κάθε προοπτική σχέσης εμπιστοσύνης ανέφικτη.

Από την μία με το ισλαμιστικό αφήγημα, από την άλλη με το άλλοτε οθωμανικό κλέος και την επαναστατική αναγκαιότητα του κεμαλισμού καθώς και με τις ολοένα και πυκνότερες αναφορές στην προ-ισλαμική περίοδο των τουρκογενών με μυθεύματα και φαντασιώσεις που ξεπερνούν κατά πολύ τα όρια της υπερβολής, οι τούρκοι ισλαμιστές έχουν φτιάξει μία σούπα που ούτε τρώγεται ούτε πίνεται! Σημειωτέον ότι, τούτο αποδεικνύει πως η τουρκική κουζίνα είναι ένα καλά μαγειρεμένο ψέμμα.

Να μιλήσουμε περί σεβασμού, κυριαρχίας, δικαιωμάτων και συμφερόντων. Καμμία αντίρρηση. Να τα βάλουμε όλα στο τραπέζι! Αυτό δεν θέλουν οι τούρκοι; Ας δούμε ποια είναι η αρχή του κακού. Οι τούρκοι είδαν ευθύς εξαρχής τον εαυτό τους ως τον αδιαμφισβήτητο "κληρονόμο" μιας "περιουσίας" από την οποία εκδιώχθηκε ο προηγούμενος "ιδιοκτήτης" με βάση την αρχή του ισχυρού.

Κι ενώ αυτή η αντίληψη εξυπηρετούσε συνειδησιακά το πλήθος παράλληλα και σταδιακά, άρχισε να αναπτύσσεται και η πεποίθηση πως ο "νέος" ιδιοκτήτης, ήταν ο "απρόσκλητος επισκέπτης" που δεν σεβάστηκε την "φιλοξενία" του "οικοδεσπότη" του κι ο φθόνος κι η συμπεριφορά του τον κατέστησαν "αναγκαστικά" ένοχο! Κάτι τέτοιο ήταν και είναι από ηθικής απόψεως ιδιαίτερα εγκληματικό και αιτιολογεί το μένος των τούρκων κυρίως απέναντι στους έλληνες και τους αρμένιους.

Κανένα έγκλημα δεν ολοκληρώνεται αν δεν εξαφανιστεί κάθε πειστήριο ή κάθε πιθανή υποψία που μπορεί να οδηγήσει στην αναγνώριση του εγκληματία ως εγκληματία.

Ο ιστορικός αναθεωρητισμός, τα fake news, η παρανοϊκή ρητορική, οι απειλές, οι εκβιασμοί, το θράσος και οι φιέστες... κάθε εκδήλωση που αφορά στην ερμηνεία και την επαναδιατύπωση του ιστορικού αφηγήματος αλλά και η υπόδειξη ενός κοινά αποδεκτού ιστορικού και πολιτισμικού σημείου αναφοράς (βλέπε "γαλάζια πατρίδα" "χαλιφάτο" κ.λπ.), μέσα από το πρίσμα μιας δήθεν νέας εθνικής και ισλαμιστικής αφύπνισης αυτόν ακριβώς τον σκοπό εξυπηρετούν!

Επίσης, προσφέρουν επιχειρήματα στη νομιμοποίηση κάθε αβάσιμου ισχυρισμού, στοχεύοντας στην ανοχή ή/και την κοντή μνήμη των ανθρώπων καθώς, και στην υποκειμενικότητα του ατόμου η οποία είναι συνήθως συμβιβαστική. Όταν δε όλα αυτά μένουν αναπάντητα ή απαντώνται σποραδικά και με την λογική πως θα πρέπει να "σεβαστούμε" την "ευαισθησία" του "απέναντι", διότι δεν επιθυμούμε να εμπλακούμε σε αντιπαράθεση μαζί του, τα πράγματα χειροτερεύουν ακόμη περισσότερο κι οδηγούνται - κάποια στιγμή - αναπόφευκτα στη σύγκρουση. Κι ο ελληνισμός αποτελεί το πρώτο και το κύριο ανάχωμα απέναντι στον τουρκικό και τον ισλαμιστικό κίνδυνο.

Ο ζωτικός χώρος της Τουρκίας δεν είναι μόνον γεωγραφικός. Είναι και πολιτισμικός και πνευματικός. Ο τουρκικός λαός είναι ίσως ο μοναδικός λαός που δεν έχει κανένα απολύτως επίτευγμα να επιδείξει στο παγκόσμιο γίγνεσθαι πέραν από φρικαλεότητες, βανδαλισμούς και βαρβαρότητα, έστω κι αν ήθελε κι αν θέλει διακαώς να δείξει και να αποδείξει πως είναι ικανός να υπάρχει και να δημιουργεί. Όμως, κάθε σύγκριση με οποιονδήποτε άλλο λαό είναι απογοητευτική!

Αυτό ήταν, είναι και θα είναι εις βάρος όλης της ανθρωπότητας αλλά και της ίδιας της τουρκικής κοινωνίας η οποία, θέλει και ασφαλώς έχει το δικαίωμα για μια καλλίτερη τύχη μέσα στον κόσμο.

Οι τούρκοι σήμερα, ομοιάζουν με εκείνον που ακροβατεί στην άκρη του γκρεμού. Στοιχηματίζει στην επιτυχία της προσπάθειας, επιδεικνύει θάρρος ή μάλλον αμυαλιά κι επιδιώκει τον θαυμασμό του πλήθους που παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα. Αν τύχει και χάσει την ισορροπία του και πέσει, τότε θα αρκεστεί στον "ηρωισμό" του "μαρτυρικού τέλους" το οποίο, σίγουρα θα προκαλέσει την επόμενη προσπάθεια, υπενθυμίζοντας πως εκείνος που έπεσε, άνοιξε τον δρόμο για τους επόμενους, καθιστώντας έτσι την "άκρη και τον γκρεμό" "δικαιωματικά" δική του υπόθεση!

Επιπλέον, θα πρέπει να μην λησμονούμε πως ο "έρωτας" της Δύσης για την Ανατολή δεν είχε ποτέ την ένταση που ήθελαν οι τούρκοι κι αυτό τους εξόργιζε κι εξακολουθεί να τους εξοργίζει σε κάποιο βαθμό. Πίστευαν και πιστεύουν πως το "δίκαιο του νικητή" είναι αρκετό για να υπολογίζονται και για να απολαμβάνουν σεβασμού ως ισότιμοι, παραβλέποντας το γεγονός πως για τον δυτικό τρόπο σκέψης, η πολεμική υπεροχή δεν φτάνει από μόνη της για να σου δώσει την θέση που σου αξίζει και πως ο ηρωισμός, ναι μεν έχει την αξία του πλην όμως, ξεφεύγει κατά πολύ από τα στενά όρια της ίδιας της ερμηνείας του και ανυψώνεται πέρα από το υλικό πεδίο, αξιολογώντας το πνεύμα των ηρώων, τις προθέσεις τους και τα συναισθήματά τους που αν δεν είναι συμβατά με την κοινή αντίληψη περί δικαίου τον καθιστούν από ήρωα σε εγκληματία.

Κι αν ιστορικά και φιλοσοφικά όλα τα παραπάνω έχουν την χρησιμότητά τους, θα πρέπει να εξετάσουμε και την πρακτική πλευρά του όλου θέματος. Η ταυτότητα του κάθε ανθρώπου και του κάθε λαού, δεν ορίζεται μόνον από ό,τι γνωρίζει, φαντάζεται ή ποθεί κι επιδιώκει. Η ταυτότητα προσδιορίζεται πρώτα και κύρια από το ποιοτικό του περιεχόμενο, τον χαρακτήρα του δηλαδή.

Ερωτήματα του τύπου "ποιος είμαι", "γιατί είμαι αυτός που είμαι"... δύσκολα μπορούν να απαντηθούν από εκείνους που δηλώνουν τούρκοι. Κι εμείς, οφείλουμε να γνωρίζουμε το γιατί καθώς, το ζήτημα της τουρκικής ταυτότητας αποτελεί προνομιακό - για εμάς - πεδίο, όχι αντιπαράθεσης, αλλά αντιμετώπισης των προβλημάτων (απειλών) που διαρκώς υποσκάπτουν την ευημερία μας, αμφισβητούν την ιστορία μας, επιβουλεύονται την κυριαρχία μας κι απαξιώνουν τον πολιτισμό μας.

 

Ποιός φοβάται τον διάλογο;

Οι ποιοτικές διαφορές που χωρίζουν την Τουρκία από την Ελλάδα, είναι πολύ πιο σοβαρές από εκείνες που καλούμαστε και είμαστε διατεθειμένοι να συζητήσουμε και να επιλύσουμε, στα πλαίσια της συνεννόησης και της αλληλοκατανόησης που οφείλουν δύο γειτονικές χώρες να επιδεικνύουν. Κι αυτό φαίνεται - αν μη τι άλλο - σε κάθε δημοσίευμα που στόχο έχει την διαμόρφωση της κοινής γνώμης.

Για όλο τον πολιτισμένο κόσμο, ο διάλογος είναι εργαλείο επίλυσης διαφορών. Κι ο διάλογος, ο κάθε διάλογος, υπακούει σε κανόνες. Έχει συγκεκριμένο περιεχόμενο και μέσω αυτού, επιδιώκεται ένα πολύ συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Για το ισλαμιστικό καθεστώς της Τουρκίας, ο διάλογος που επιθυμεί κι επιδιώκει έχει έναν και μόνο στόχο: την επιβολή της τουρκικής "ισχύος" και την ανάπτυξη του ισλαμιστικού αφηγήματος με το ζόρι (για να μην πω με τη βία). Όμως, ας αφήσουμε στην άκρη αυτή τη δεύτερη διάσταση γιατί δεν είναι αντικείμενο του παρόντος.

Η χώρα μας, για πολλοστή φορά επιδεικνύει την καλή της πίστη, κι ενώ τα ιστορικά δείγματα γραφής της, δεν επιτρέπουν την οποιαδήποτε αμφισβήτηση των προθέσεων της, οι τούρκοι ισλαμιστές προσπαθούν να βάλουν στο τραπέζι ζητήματα που δεν υφίστανται, για να αποκομίσουν οφέλη που δεν αναλογούν στη χώρα τους και δεν δικαιολογούνται ούτε από το Διεθνές Δίκαιο, ούτε από την γεωγραφική πραγματικότητα ή την κοινή λογική.

Οι Τούρκοι το γνωρίζουν, γι’ αυτό και η πολιτική τους αναπτύσσεται σε δύο μέτωπα. Στο εξωτερικό, με την πίεση που ασκούν είτε με το μεταναστευτικό είτε με την επίδειξη δύναμης εκμεταλλευόμενοι την ανοχή της ευρωπαϊκής και της διεθνούς κοινότητας και στο εσωτερικό, δηλητηριάζοντας την κοινή γνώμη με πλήθος δηλώσεων, άρθρων, σχολίων, δημοσιεύσεων κ.ο.κ. έτσι, ώστε διατηρηθεί η δυναμική που θέλουν να έχει το καθεστώς τους, τουλάχιστον μέχρι τις επόμενες προγραμματισμένες κοινοβουλευτικές και προεδρικές εκλογές το 2023.

Όμως, η ΕΕ για πρώτη φορά ίσως, δείχνει αποφασισμένη να διασφαλίσει τα συμφέροντά της στη βάση του Διεθνούς Δικαίου και των Διεθνών Συνθηκών. Έτσι, ενώ τώρα οι τούρκοι τρέχουν έναν αγώνα δρόμου για να προλάβουν τις εξελίξεις, να αποτρέψουν τον κίνδυνο επιβολής κυρώσεων και να αναδείξουν το "διαλλακτικό" τους χαρακτήρα, επιχειρώντας παράλληλα να πείσουν πως εκείνοι είναι που επιθυμούν τον διάλογο, επικαλούμενοι διαρκώς το Διεθνές Δίκαιο, την κοινή λογική και την δήθεν γεωγραφική "αδικία" που τους υποχρεώνει σε δράση, που υπό άλλες συνθήκες θα προτιμούσαν να αποφύγουν, τα φερέφωνα του καθεστώτος εξακολουθούν να δρουν δίχως να σέβονται απολύτως τίποτε και κανέναν. Το χειρότερο είναι πως κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ποια θα είναι τα αποτελέσματα στο μέλλον και ποιο το πραγματικό μέγεθος της ζημιάς που προκαλούν...

Ποιός λοιπόν φοβάται τον διάλογο; Η Ελλάδα ή η Τουρκία; Η ελληνική κυβέρνηση ή το ισλαμιστικό καθεστώς στη γειτονική μας χώρα;  Άραγε, ποιόν πείθουν οι τούρκοι ισλαμιστές; Εμείς δεν έχουμε να χάσουμε τίποτε από τον διάλογο. Από κανέναν διάλογο! Εμείς δεν απειλήσαμε κανέναν, δεν δημιουργήσαμε κανένα πρόβλημα και καμία ένταση και η επιχειρηματολογία μας είναι ισχυρή. Από την άλλη όμως, τί έχουμε να συζητήσουμε; Όταν κάποιος εισβάλλει μέσα στο σπίτι σου για να σε κλέψει το συζητάς μαζί του; Διαπραγματεύεσαι τί θα πάρει και τί θα αφήσει; 

Οι διεθνείς σχέσεις δεν υπακούν σε χολιγουντιανά σενάρια. Και το διακύβευμα εδώ είναι ζωτικό. Η Τουρκία είναι υποχρεωμένη να γνωρίζει πως διάλογος με απειλές δεν γίνεται και ούτε μπορεί να επιβάλλει την θέλησή της με την ισχύ των όπλων. Ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην Κύπρο. Επίσης, δεν μπορεί να μας επιβάλλει ετσιθελικά τις φαντασιώσεις της περί οθωμανικής αναβίωσης και ισλαμικής κυριαρχίας κι οφείλει να έχει υπόψη της πως δεν υπάρχουν απεριόριστες επιλογές επίλυσης και διευθέτησης.

Ως Έλληνες κι Ευρωπαίοι, οφείλουμε να συνομιλούμε με την Τουρκία κι οφείλουμε να βρούμε τρόπους συνεννόησης και συνεργασίας διότι εμείς, είμαστε πολιτισμένοι κι όχι απολίτιστοι σαν τους ισλαμιστές! Οι τούρκοι είναι εκείνοι που δεν πρέπει να χάσουν την ευκαιρία. Όχι εμείς.

 

 

Το πλαίσιο ανάπτυξης κι εκδήλωσης του τουρκικού ισλαμοφασισμού:

Σε γενικές γραμμές μπορούμε να πούμε ότι, ο κρατικισμός κι ο εθνολαϊκισμός του κεμαλισμού από την μία, κι ο θρησκευτικός φανατισμός κι η αδυναμία δόμησης ενός συμπαγούς ταυτοτικού προσδιορισμού από την άλλη, έδωσαν νόημα και περιεχόμενο στο ισλαμοφασιστικό κίνημα που, ως ιδεολόγημα και πολιτική επιλογή, δεν προέκυψε ξαφνικά κι από το πουθενά. Πέρασε από πολλά στάδια και χρειάστηκε χρόνο και χώρο, μέχρι να καταφέρει να διαμορφώσει τα χαρακτηριστικά και την έκφραση που θα του επέτρεπαν να γίνει μία υπολογίσιμη δύναμη. 

Η κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στις αρχές του 20ου αιώνα, οι εσωτερικοί ανταγωνισμοί και παραγκωνισμοί, οι κοινωνικοπολιτικές ανακατατάξεις, ο αυταρχισμός του κεμαλικού κατεστημένου που ακολούθησε και η ισλαμική ουτοπία ιμάμηδων, σεΐχηδων και δερβίσηδων παράλληλα, συνέβαλαν τα μέγιστα σε αυτή την βδελυρή ιδεολογική σύνθεση.  

Η τουρκοϊσλαμική σκέψη άρχισε να σχηματοποιείται σταδιακά ήδη από την εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας οπότε, το Ισλάμ βρέθηκε στο επίκεντρο της ακαδημαϊκής διερεύνησης και του πολιτικού αναστοχασμού, εξαιτίας της αποτυχίας της Μεταρρύθμισης (Tanzimat), τουλάχιστον ως προς την επιθυμητή κοινωνική και πολιτική ισορροπία μεταξύ μουσουλμανικών και μη μουσουλμανικών πληθυσμών - κατά μία άποψη. 

Ως γέννημα της οθωμανικής παρακμής - ακόμη και σήμερα, ειδικότερα σήμερα - χαρακτηρίζεται από την άγνοια ή και την απόρριψη της ιστορικής αλήθειας, ακαμψία, αδυναμία κατανόησης βασικών κοινωνικών, πολιτικών και θρησκευτικών (μουσουλμανικών) αρχών και παράγει απόψεις και θέσεις, κι οδηγεί σε ερμηνείες και συμπεράσματα που πολλές φορές καταρρίπτουν το ένα το άλλο.  

Η θεμελίωσή της πάνω στον θρησκευτικό-πολιτικό τυχοδιωκτισμό, την αποσπασματική γνώση και την μεροληπτική αξιολόγηση της προφορικής παράδοσης του Ισλάμ (Χαντίθ), στην αυθαίρετη ερμηνεία του Ιερού Νόμου (Κορανίου) και το εθνικιστικό πάθος, που εξακολουθεί να τροφοδοτείται από την ταυτοτική ανασφάλεια και τη διαστρεβλωμένη αντίληψη της Ιστορίας, συνέβαλε εν πολλοίς στην ανάπτυξη του λεγόμενου τουρκισμού. 

Πρωτεύον μέλλημα της τουρκικής διανόησης - κεμαλικής και ισλαμικής - υπήρξε η έρευνα κι ο ιστορικός αναθεωρητισμός σε δεύτερο χρόνο. Αντικείμενο δεν ήταν η πνευματική καλλιέργεια του ανθρώπου, ούτε βέβαια ο πλουραλισμός των ιδεών και η πολιτική διαπαιδαγώγηση στα πρότυπα μίας σύγχρονης και προοδευτικής κοινωνίας αλλά, η τεκμηρίωση του τουρκισμού και η μεταβολή της άποψης και της εικόνας που είχε ο υπόλοιπος κόσμος για τους τουρκογενείς.  

Γνώριζαν πολύ καλά τότε, όπως ακριβώς γνωρίζουν και τώρα, ότι δεν είχαν κανένα απολύτως επίτευγμα να επιδείξουν πέρα από βανδαλισμούς, θηριωδίες και φρικαλεότητες. Διακατέχονταν από συμπλέγματα κατωτερότητας κι ενοχικά σύνδρομα, και τους ενοχλούσε απίστευτα και μόνον ο συλλογισμός πως ήταν απόγονοι υπανάπτυκτων ασιατικών φυλών οι οποίες κατέστρεφαν και κατακτούσαν ή κατακτούσαν και κατέστρεφαν...

Σήμερα αντίθετα, καθώς ο σκοπός είναι διαφορετικός και το ζητούμενο είναι η ισλαμική ηγεμονία και η επικαιροποίηση του παντουρκισμού, η τουρκική διανόηση, η πολιτική ηγεσία της χώρας αλλά κι όσοι είναι σε θέση να χειραγωγούν την κοινή γνώμη, πλάθοντας κι αναπλάθοντάς την κατά το δοκούν, δεν έχουν κανένα απολύτως ενδοιασμό και δεν αισθάνονται καμία απολύτως ενοχή!  

Μόλις πριν λίγες ημέρες (26/8/20) ο Πρόεδρος Ερντογάν, κατά τους εορτασμούς της νίκης του Ματζικέρτ, απερίφραστα και με την επιδεικτική αλαζονεία που τον διακρίνει, ούτε λίγο ούτε πολύ, υποστήριξε πως η καταστροφή κι ο όλεθρος νοούνται ως λύτρωση και δίκαιο! Ως «πεφωτισμένος ηγέτης» μίλησε περί «ιστορικής ηθικής» και «δικαιοσύνης» και χαρακτήρισε τον τουρκικό πολιτισμό ως πολιτισμό κατάκτησης... Λίγους μήνες νωρίτερα, δήλωνε με εμφατικότητα πως ο τουρκικός λαός δεν έχει διαπράξει ποτέ σφαγές αμάχων στην ιστορία του διότι «δεν είναι στη φύση του», καταφερόμενος εναντίον όσων κατηγορούν τη χώρα του πως χτυπά αμάχους στη Συρία. 

Τόσο ο ίδιος όσο και τα στελέχη της κυβέρνησης και του κόμματός του, δεν χάνουν ευκαιρία να επαναδιατυπώνουν το ισλαμιστικό αφήγημα περί σφαγών κι εξόντωσης μουσουλμανικών πληθυσμών από την Κύπρο μέχρι την Βοσνία κι από την Αρμενία μέχρι τη Βιρμανία, στοχοποιώντας χώρες, πολιτισμούς και λαούς αδιακρίτως, παρουσιάζοντας τον ισλαμισμό ως διωκόμενο παρά ως διώκτη.

Την ίδια ώρα, βεβηλώνουν μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς κι επιτίθενται με μένος σε όσους τολμούν να διαμαρτυρηθούν, κατηγορώντας τους ως «φασίστες», «εχθρούς της Τουρκίας», «εχθρούς του Ισλάμ» ή τρομοκράτες. Παράλληλα, με ιδιαίτερη θρασύτητα θέλουν κι ονομάζουν κάθε μουσουλμανική μειονότητα τουρκική και ξοδεύουν τεράστια ποσά στην εξαγορά συνειδήσεων και τον εξαναγκασμό. Όπως για παράδειγμα στη Θράκη.

O Πρόεδρος Ερντογάν φαίνεται να αγνοεί πως, κατάκτηση χωρίς σφαγές και λεηλασίες δεν υφίσταται. Επομένως, αν επιμένει στα περί «κατακτητικού πολιτισμού», θα πρέπει να παραδεχθεί άνευ αντιρρήσεως κι επιφυλάξεως πως ο τουρκικός πολιτισμός είναι βάρβαρος και πως η πορεία «προς μια μεγάλη τουρκική ιδέα» σημαίνει την δια της βίας επιβολή του τουρκισμού εκεί όπου δεν είναι αποδεκτός!

Ποιά είναι όμως αυτή η «μεγάλη τουρκική ιδέα»; Από μια αποφθεγματική φράση του σωρού, σαν κι εκείνες που κυκλοφορούν ευρέως στην γειτονική μας χώρα, μαθαίνουμε πως «Οι Τούρκοι έχουν μία αποστολή. Αυτή η αποστολή θα έρθει εις πέρας όταν όλος ο κόσμος γεμίσει ομορφιά» (sic). Αν αναλογιστεί κανείς όλα όσα συνέβησαν στο πέρασμα του χρόνου, από την γενοκτονία των Ασσύριων, των Αρμενίων και των Ελλήνων, μέχρι την πολιτισμική εξόντωση κάθε μη τουρκογενούς και μη σουνιτικού στοιχείου, εύκολα μπορεί να εννοηθεί η σημασία της λέξης «ομορφιά»...

Όπως κατά το παρελθόν, έτσι και σήμερα, η υπόδειξη ενός κοινά αποδεκτού ιστορικού και πολιτισμικού σημείου αναφοράς (βλέπε «γαλάζια πατρίδα» «χαλιφάτο» κ.λπ.), μέσα από το πρίσμα μιας δήθεν νέας εθνικής (και ισλαμικής) αφύπνισης θα οδηγήσει αναπόφευκτα στην σύγκρουση. Κι ο ελληνισμός αποτελεί το πρώτο και το κύριο ανάχωμα απέναντι στον τουρκικό μαξιμαλισμό και τον ισλαμιστικό κίνδυνο. Οι τούρκοι έχουν εργαστεί επί μακρόν και με μεθοδικότητα για αυτή τη προοπτική, κι έχουν καταφέρει να εξουδετερώσουν πολλές χώρες της Ευρώπης, όπως η Γερμανία, το Βέλγιο κι η Ολλανδία αλλά και χώρες της Βαλκανικής Χερσονήσου, αλλοιώνοντας τη πληθυσμιακή τους σύνθεση ή επενδύοντας αφειδώς κεφάλαια καθιστώντας τα τουρκικά συμφέροντα μοχλό πίεσης κι εκβιασμού. Οτιδήποτε, όπου και όπως μπορούσαν... 

Δυστυχώς, ο ελληνισμός θα είναι εκείνος που θα κληθεί σύντομα - όπως όλα δείχνουν - να προστατεύσει τον δυτικό πολιτισμό και τον δυτικό τρόπο ζωής κι οφείλει να προειδοποιήσει και να πείσει τους λαούς της Ευρώπης πως πραγματικά κινδυνεύουν, για να αποφευχθεί έγκαιρα η τυραννία του (τουρκικού) Ισλάμ και για να εξαλειφθεί ή τουλάχιστον να περιοριστεί κάθε κίνδυνος μακρυά από τον δικό μας ζωτικό χώρο.

Διαβάστε περισσότερα εδώ:  https://www.academia.edu/44048892/Ο_ισλαμοφασισμός_και_το_ζήτημα_της_ταυτοτικής_ανεπάρκειας_στην_Τουρκία

---