Όταν έχεις μια μηχανή που χάνει υγρά από παντού, το ξέρεις πολύ καλά πως όσο κι αν τα συμπληρώνεις, στο τέλος θα ξεμείνεις. Επομένως, έχεις δύο επιλογές. ‘Η την επισκευάζεις, ή την αντικαθιστάς με μια καινούρια. Όποια επιλογή κι αν διαλέξεις, προς το παρόν, δεν έχει και τόση σημασία, αφού ο σκοπός είναι να φτάσεις στον προορισμό σου. Και αυτός ο προορισμός είναι διαφορετικός για τον καθένα…
Στο blog αυτό, δεν είναι απαραίτητες μηχανολογικές γνώσεις. Χρειάζεται όμως λίγη κοινή λογική και πολύ συναίσθημα για μία χώρα, την χώρα μας, που φαίνεται πως έχει χάσει τον προορισμό της ή αν δεν τον έχει χάσει, τότε ξέμεινε από λάδια!
Ακροβατώντας στα όρια μεταξύ σοβαρότητας και σοβαροφάνειας, μού φαίνεται πολύ ελκυστικός ο λαϊκισμός, και αναρωτιέμαι κατά πόσο η δική μου φωνή μπορεί να συνδράμει έναν ευρύτερο προβληματισμό ο οποίος αναπτύσσεται και διαμορφώνεται καθημερινά από πάρα πολλές πλευρές και με την χρήση διάφορων μέσων.
Αν κάτι πρέπει να προστατεύσουμε, αυτή είναι η καθημερινότητά μας! Αν για κάτι θα πρέπει να αγωνιστούμε είναι όλα όσα κουβαλάμε μέσα μας… τον πολιτισμό μας, την ιστορία μας, τις γνώσεις μας, τις ελπίδες μας, τις αγωνίες μας, τα οράματά μας και τις επιδιώξεις μας για ένα καλλίτερο αύριο. Εκ των πραγμάτων χωριζόμαστε σε στρατόπεδα. Αντιμέτωποι βρισκόμαστε εμείς και οι άλλοι.
Στην μια πλευρά βρισκόμαστε εμείς. Εμείς, που δεν ζούμε μέσα στα φύλλα των εφημερίδων, ούτε στα παράθυρα των τηλεοπτικών κοινοβουλίων – δικαστηρίων. Εμείς, που εργαζόμαστε καθημερινά και επιτυγχάνουμε παρά τις όποιες δυσκολίες! Από την άλλη, βρίσκονται εκείνοι που αντί να δημιουργούν εξελίξεις σύρονται από αυτές. Βρίσκονται εκείνοι που δεν γνωρίζουν καν πιο είναι το κόστος του εισιτηρίου των αστικών λεωφορείων. Βρίσκονται εκείνοι που χρειάζονται γυμναστήρια για να είναι σε φόρμα, παπούτσια για τους περιπάτους τους και δωρεάν διάβαση από τα διόδια… συν των όλων άλλων προνομίων, την στιγμή μάλιστα που πολλοί από εμάς, διακριτοί ανάμεσά μας, ελπίζουν πως η αυριανή ημέρα ίσως θα είναι λίγο καλλίτερη και ψάχνουν να βρουν λίγα ευρώ για να κρατήσουν ζωντανή έστω και προσωρινά αυτή τους την ελπίδα…
Σε αυτούς που είναι βολεμένοι, έχουμε να πούμε ένα πράγμα: και σας παρακολουθούμε και σας κρίνουμε και θεωρούμε πως πλέον δεν είστε χρήσιμοι! Είστε προσωρινοί!
Μέσα σε όλη την ασχήμια, δεν μπορεί παρά να γυρίσει κανείς το βλέμμα του τριγύρω και να δει όλα αυτά τα σπουδαία και θαυμαστά πράγματα που επιτελούνται στον πολιτισμό, την εκπαίδευση, την κοινωνική πρόνοια και ασφάλεια, την δικαιοσύνη, το εμπόριο… οπουδήποτε αλλού, εκτός της χώρας μας! Όχι γιατί δεν υπάρχει η διάθεση ή τα αναγκαία κεφάλαια (υλικά και πνευματικά) αντίθετα, διότι οι διαχειριστές της καθημερινότητας μας είναι ανίδεοι και άτολμοι, όταν τυχαίνει να αναγνωρίζουν τις ανάγκες των πολιτών.
Πλήθος τα παραδείγματα. Από πού να ξεκινήσουμε? Από την παιδεία? Το ασφαλιστικό? Την εξωτερική μας πολιτική? Την υγεία? Την οικονομία? Αυτά που συμβαίνουν σήμερα μάς αξίζουν? Ασφαλώς και όχι! Και για μια ακόμη φορά, μιλάμε εμείς, οι νέοι άνθρωποι που πραγματικά σπουδάζουν, που πραγματικά εργάζονται, που πραγματικά αγωνιούν. Δεν είμαστε εμείς κάποιοι μέσα στο πλήθος. Δεν είμαστε το πλήθος! Και ξέρουμε καλά πως υπάρχουν λύσεις! Και χρήματα υπάρχουν! Και τεχνογνωσία υπάρχει! Και θέληση υπάρχει! Και αν οι όποιοι εθνοπατέρες μας δεν μάς λαμβάνουν υπόψη, πρέπει να γνωρίζουν καλά την γεωγραφία της πλάτης μας. Γιατί ήδη τους αφήσαμε πίσω.
Σιωπούσαμε και ανεχόμασταν για αρκετό καιρό πρόσωπα και καταστάσεις.
Δεν πάει άλλο!
Χρειαζόμαστε συμμάχους σε αυτήν την προσπάθεια. Χρειαζόμαστε και εχθρούς, γιατί:
α) πιστεύουμε στην συμμετοχή,
β) πιστεύουμε στην διαφορετικότητα και
γ) διότι αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να γίνουμε καλλίτεροι.
Το πώς αντιλαμβάνεται κανείς την καθημερινότητα αξιωματικά είναι κάτι το υποκειμενικό. Όμως, ο σκοπός είναι κοινός. Έστω κι έτσι, κάτι καλό μπορεί να βγει από αυτήν την ιστορία…
Στο blog αυτό, δεν είναι απαραίτητες μηχανολογικές γνώσεις. Χρειάζεται όμως λίγη κοινή λογική και πολύ συναίσθημα για μία χώρα, την χώρα μας, που φαίνεται πως έχει χάσει τον προορισμό της ή αν δεν τον έχει χάσει, τότε ξέμεινε από λάδια!
Ακροβατώντας στα όρια μεταξύ σοβαρότητας και σοβαροφάνειας, μού φαίνεται πολύ ελκυστικός ο λαϊκισμός, και αναρωτιέμαι κατά πόσο η δική μου φωνή μπορεί να συνδράμει έναν ευρύτερο προβληματισμό ο οποίος αναπτύσσεται και διαμορφώνεται καθημερινά από πάρα πολλές πλευρές και με την χρήση διάφορων μέσων.
Αν κάτι πρέπει να προστατεύσουμε, αυτή είναι η καθημερινότητά μας! Αν για κάτι θα πρέπει να αγωνιστούμε είναι όλα όσα κουβαλάμε μέσα μας… τον πολιτισμό μας, την ιστορία μας, τις γνώσεις μας, τις ελπίδες μας, τις αγωνίες μας, τα οράματά μας και τις επιδιώξεις μας για ένα καλλίτερο αύριο. Εκ των πραγμάτων χωριζόμαστε σε στρατόπεδα. Αντιμέτωποι βρισκόμαστε εμείς και οι άλλοι.
Στην μια πλευρά βρισκόμαστε εμείς. Εμείς, που δεν ζούμε μέσα στα φύλλα των εφημερίδων, ούτε στα παράθυρα των τηλεοπτικών κοινοβουλίων – δικαστηρίων. Εμείς, που εργαζόμαστε καθημερινά και επιτυγχάνουμε παρά τις όποιες δυσκολίες! Από την άλλη, βρίσκονται εκείνοι που αντί να δημιουργούν εξελίξεις σύρονται από αυτές. Βρίσκονται εκείνοι που δεν γνωρίζουν καν πιο είναι το κόστος του εισιτηρίου των αστικών λεωφορείων. Βρίσκονται εκείνοι που χρειάζονται γυμναστήρια για να είναι σε φόρμα, παπούτσια για τους περιπάτους τους και δωρεάν διάβαση από τα διόδια… συν των όλων άλλων προνομίων, την στιγμή μάλιστα που πολλοί από εμάς, διακριτοί ανάμεσά μας, ελπίζουν πως η αυριανή ημέρα ίσως θα είναι λίγο καλλίτερη και ψάχνουν να βρουν λίγα ευρώ για να κρατήσουν ζωντανή έστω και προσωρινά αυτή τους την ελπίδα…
Σε αυτούς που είναι βολεμένοι, έχουμε να πούμε ένα πράγμα: και σας παρακολουθούμε και σας κρίνουμε και θεωρούμε πως πλέον δεν είστε χρήσιμοι! Είστε προσωρινοί!
Μέσα σε όλη την ασχήμια, δεν μπορεί παρά να γυρίσει κανείς το βλέμμα του τριγύρω και να δει όλα αυτά τα σπουδαία και θαυμαστά πράγματα που επιτελούνται στον πολιτισμό, την εκπαίδευση, την κοινωνική πρόνοια και ασφάλεια, την δικαιοσύνη, το εμπόριο… οπουδήποτε αλλού, εκτός της χώρας μας! Όχι γιατί δεν υπάρχει η διάθεση ή τα αναγκαία κεφάλαια (υλικά και πνευματικά) αντίθετα, διότι οι διαχειριστές της καθημερινότητας μας είναι ανίδεοι και άτολμοι, όταν τυχαίνει να αναγνωρίζουν τις ανάγκες των πολιτών.
Πλήθος τα παραδείγματα. Από πού να ξεκινήσουμε? Από την παιδεία? Το ασφαλιστικό? Την εξωτερική μας πολιτική? Την υγεία? Την οικονομία? Αυτά που συμβαίνουν σήμερα μάς αξίζουν? Ασφαλώς και όχι! Και για μια ακόμη φορά, μιλάμε εμείς, οι νέοι άνθρωποι που πραγματικά σπουδάζουν, που πραγματικά εργάζονται, που πραγματικά αγωνιούν. Δεν είμαστε εμείς κάποιοι μέσα στο πλήθος. Δεν είμαστε το πλήθος! Και ξέρουμε καλά πως υπάρχουν λύσεις! Και χρήματα υπάρχουν! Και τεχνογνωσία υπάρχει! Και θέληση υπάρχει! Και αν οι όποιοι εθνοπατέρες μας δεν μάς λαμβάνουν υπόψη, πρέπει να γνωρίζουν καλά την γεωγραφία της πλάτης μας. Γιατί ήδη τους αφήσαμε πίσω.
Σιωπούσαμε και ανεχόμασταν για αρκετό καιρό πρόσωπα και καταστάσεις.
Δεν πάει άλλο!
Χρειαζόμαστε συμμάχους σε αυτήν την προσπάθεια. Χρειαζόμαστε και εχθρούς, γιατί:
α) πιστεύουμε στην συμμετοχή,
β) πιστεύουμε στην διαφορετικότητα και
γ) διότι αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να γίνουμε καλλίτεροι.
Το πώς αντιλαμβάνεται κανείς την καθημερινότητα αξιωματικά είναι κάτι το υποκειμενικό. Όμως, ο σκοπός είναι κοινός. Έστω κι έτσι, κάτι καλό μπορεί να βγει από αυτήν την ιστορία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου